Zaterdag, 26 januari 2013 – avond Seattle, Washington, Amerika Seattle met slecht weer is genoeg om van iedereen een zelfmoordkandidaat te maken. Het stukje Seattle waar ik het grootste deel van mijn tijd doorbreng, tenminste. Dat Kurt Cobain, bijna twintig jaar na zijn dood, nog altijd ons bekendste exportproduct is, is tekenend voor de stad. Seattle is net zo dood als de grunge. In de winter verdwijnt alle kleur uit ons straatbeeld en verplaatsen we ons in een troosteloze zwart-wit film, die non-stop draait van september tot en met april en het jaar erop komt er altijd weer een vervolg. Toch wil ik naar huis, maar eerst is er iets anders dat mijn onverdeelde aandacht vereist. Ik duw de deur van de tattooshop open en ga naar binnen. De deur valt automatisch en bijna geruisloos achter me dicht. Een grote, zwarte man van in de vijftig legt de laatste hand aan een elegante inktversiering op de pols van een jonge, donkerharige vrouw. Ik vraag me af of ze al achttien is, maar ik kan me niet voorstellen dat mijn vriend Jaceon ooit iemand om een ID zou vragen. Ik schat het meisje een jaar of zeventien. “Yo, gozer!” zegt Jaceon. “Hé, man,” antwoord ik. Het meisje kijkt me even aan, maar richt haar blik dan weer op de naald, die de zwarte inkt in haar pols krast. Ik loop dichter naar hen toe en bestudeer de tatoeage. Het is een schakelarmband van inkt met diverse dito hangertjes. Ik ontdek een klein visje en een minuscuul kruisje en een aantal initialen. Als Jaceon zijn hand weghaalt, zie ik ook nog een kleine ‘7’. De huid eromheen is rood, wat me vertelt dat dit de aanwinst van vandaag is. De jonge vrouw heft met een ruk haar hoofd op en werpt me een geïrriteerde blik toe, alsof ze vindt dat ik te dichtbij sta. Ik draai me om en loop een rondje door de zaak. “Ready,” zegt Jaceon tegen het meisje. Ik kijk niet naar hen en staar door het vuile raam naar buiten. “Heeft ze je het geld gegeven?” vraag ik aan Jaceon. “Waar bemoei jij je mee?” snauwt het meisje. “Ik heb het niet over jou, schat,” antwoord ik zonder om te kijken. “Ze is vanmiddag langs geweest,” vertelt Jaceon. “Alles is oké.” “Bedankt,” hoor ik het meisje tegen hem zeggen. Ze ritselt met haar geld en haar jas. Kort daarop gaat de deur open en dicht. “Hoeveel heeft ze je gegeven?” vraag ik, zodra het meisje is vertrokken. “Genoeg,” zegt Jaceon. “Je kunt je uitleven.” “Blijft er nog wat over, denk je? Ik kan wel wat cash gebruiken...” Ik trek mijn bomberjack uit en daarna mijn sweater en T-shirt. “Vast wel,” zegt hij.
9
“Heel fijn,” antwoord ik nonchalant. Ik voel dat Jaceon naar me kijkt en de lijnen volgt, zijn eerdere werk bewondert. “Je blijft een indrukwekkend monument,” zegt hij. “Whatever.” Ik steek een sigaret op en ga op de tafel zitten. Jaceon begint zijn spullen bij elkaar te zoeken en legt die op een kleinere tafel naast zijn kruk. Hij staart opnieuw een tijdje zwijgend naar de afbeelding op mijn borst. “Ik kan nog steeds niet geloven, dat je dat ding in je lijf hebt laten prikken, man,” merkt hij na een korte stilte op. “Ik geloof in trouw blijven aan je roots,” zeg ik. “Roots zijn voor zwarten, white boy,” antwoordt Jaceon stellig. “Fuck you,” snauw ik. “Hé, ik ben degene die in je kan krassen wat ik wil, yo,” grapt hij. “Whatever.” Jaceon lacht even hoofdschuddend en vraagt dan: “Wat zal het zijn?” Ik haal een tekening uit de achterzak van mijn spijkerbroek, vouw het gevouwen papier open, leg het voor hem neer en antwoord: “Hell House.” Hij staart een paar minuten zwijgend naar het papier en kijkt me dan met niets dan verbijstering aan. “Je bent echt gestoord,” zegt hij. “Waarom zou je dat in godsnaam willen?” Ik wijs naar een tatoeage op mijn schouder. Een tekst van Metallica: ‘Forever Trust In Who You Are’. Jaceon blijft roerloos zitten. “Gozer, echt. Denk hier alsjeblieft nog even over na.” “Doe het nou maar,” zeg ik. ***** Ik nader de Brug. Het regent en het is stervenskoud. Zelfs de drie lagen kleding die ik aan heb, zijn niet genoeg om me warm of droog te houden. De scherpe wind snijdt dwars door mijn natte bomberjack, sweater, T-shirt en spijkerbroek heen. Automatisch trek ik de enorme capuchon van mijn hoodie verder over mijn hoofd en versnel mijn slenterpas naar een sprintje. De beschutting van de Brug werkt op me als een lamp op een nachtvlinder. Ik kan niet anders dan terugkomen. Ik kan niet langslopen zonder te stoppen en doen alsof ik daar niets te zoeken heb en daar niet thuishoor. Na al die jaren weet ik wel beter. Ik hoor daar en nergens anders. Ik negeer een man in een zwarte auto, die naar me seint in een poging mijn aandacht te trekken. Ik ontwijk zijn blik en loop door, terwijl ik hem vanuit mijn ooghoek in de gaten hou. Als hij ziet dat ik geen interesse heb, richt hij zijn pijlen op iemand anders. Ik minder vaart en loop rustig door. Onder de Brug duw ik mijn capuchon wat naar achteren, zodat ik herkenbaar ben voor vriend en vijand en ik voeg me bij een clubje van vier meisjes. Ze zijn tussen de veertien en twintig jaar oud.
10
Ik ken hen onder de namen Maggie, Lindsay, Chelsea en JoJo, maar ik weet dat ze niet echt zo heten. Het maakt niet uit. “Honey, I’m home!” roep ik zonder een spoor van sarcasme in mijn stem. Op het moment dat de woorden over mijn lippen komen, loopt er een ijskoude rilling over mijn rug. Maggie staat op en omhelst me. “Je bent terug!” Het voelt welkom, warm, als thuiskomen. Veertien jaar geleden was ik voor het eerst onder de Brug en daarna ben ik er even vaak vandaan als naartoe gevlucht. Iedere keer dat ik terugkom, voelt het weer als thuiskomen. Zelfs nu, met alle shit die als een bijl boven mijn hoofd hangt. “Hé, Mags,” antwoord ik en geef Maggie een knuffel. “Ik maakte me zorgen,” zegt ze. “Waar was je gisteren?” “Op het politiebureau,” geef ik toe. “Rot voor je,” zegt Lindsay. Ze zit een jointje te roken op een omgekeerde bierkrat en kijkt naar me op. “Het was lekker warm,” antwoord ik laconiek. Lindsay lacht. “Kom erbij.” Ze steekt haar hand naar me uit. Ik laat Maggie los en pak de joint van Lindsay aan. “Geen tijd, Linds. Ik heb nog dingen te doen,” zeg ik vaag en inhaleer diep. Alleen de handeling is al genoeg om me te doen ontspannen. Ik verwacht er verder niets meer van. De tijd dat ik nog high kon worden van wiet, ligt ver achter me. Het effect zit alleen nog maar tussen mijn oren en ik weet dat het geldverspilling lijkt, maar ik ben afhankelijk van de handeling voor mijn zen. Maggie gaat weer zitten. Ik zie dat Lindsay iets wil zeggen, maar ze bedenkt zich. Ik blaas de rook uit, neem nog een haal en geef de rookwaar aan haar terug. Zodra ik in de verte de motor van een auto hoor kijk ik automatisch om en zie een politiewagen naderen. “Wegwezen, mensen! Politie, yo!” roep ik, maar onderdruk zelf de nog altijd aanwezige neiging om me uit de voeten te maken. Binnen no time is bijna iedereen verdwenen. De auto gaat langzamer rijden, komt dreigend dichterbij en wordt een kleine twintig meter bij me vandaan geparkeerd. Het raampje aan de bestuurderskant gaat omlaag en de rechercheur achter het stuur wenkt me. Ze is alleen gekomen. De regen komt nog altijd met bakken uit de hemel en met tegenzin verlaat ik mijn droge schuilplaats. Ik zucht, trek mijn capuchon wat verder over mijn hoofd en loop naar haar toe. “Yo, Sloane! Geef eens wat te roken.” Ik buig me dichter naar het raam toe, zodat ik haar aan kan kijken. Haar gezicht staat op onweer, als ze zegt: “Ik ben niet één van je homies.” Het klinkt raar als zij het zegt en ik moet lachen. Dan vraag ik nogmaals om een sigaret. Ze blijft nooit lang boos. “Kom op, Sloane. Ik sta al uren in de vrieskou,” overdrijf ik. Ze zucht, maar haalt dan haar sigaretten tevoorschijn. Ze haalt er één uit en geeft me het halfvolle pakje. “Hou maar,” zegt ze. “Jij hebt het harder nodig dan ik.”
11
Dat kan ik niet ontkennen. Met mijn ijskoude vingers peuter ik een peuk uit het pakje en houd mijn hoofd omlaag, zodat ik de sigaret op kan steken onder de beschutting van mijn capuchon. “Hoe gaat het hier?” wil Sloane weten. “Het is fucking koud,” klaag ik. “Dat bedoel ik niet,” zegt ze kortaf. “Je weet wel...,” begin ik. “Er zijn spanningen. Ze zijn bang.” Ik inhaleer diep en kijk even achterom, maar de naargeestige ruimte onder de Brug is zo goed als verlaten. Ik blaas een rookwolk uit en richt mijn aandacht weer op Sloane. “Heb je nog iets gehoord over Jillian Hunter?” vraagt ze. “Niks nieuws,” vertel ik. “Er wordt veel gepraat, maar iedere zin begint met ‘Ik heb gehoord dat...’. En dan barsten de verhalen los. Fucking Stephen King is er niks bij, yo.” Sloane steekt haar laatste sigaret op, gebaart naar de Brug en vraagt dan op gemaakt nonchalante toon: “Ben je weer terug?” Ik schud ontkennend mijn hoofd. “Welnee... Ik kwam alleen maar even kijken hoe het met Maggie en Co. gaat. Ik ga zo naar huis.” Ze kijkt me indringend aan en antwoordt dan resoluut: “Kom. Dan geef ik je een lift. Stap in.” Ik doe een stap bij de auto vandaan en zeg: “Hoeft niet, yo. Ik loop wel.” “Stap in,” herhaalt Sloane ongeduldig. “Kan niet. Het is al erg genoeg dat ze me met je zien praten,” antwoord ik en neem een nieuwe haal van mijn sigaret. “Ik kan je natuurlijk ook gewoon arresteren,” stelt ze half serieus voor. “Er zit vast wel iets in je zakken dat illegaal is.” “Jij en ik en een paar handboeien... Spannend hoor, Sloane,” zeg ik. “Ik wist wel dat je zo’n cougar was.” Sloane zucht en zegt: “Ga naar huis... alsjeblieft.” Ik kan haar niet vertellen dat ik al thuis ben. “Ga naar huis,” dringt ze aan, als ik niet meteen antwoord geef. “Straks,” beloof ik plechtig. “Het is oké. Ga naar huis, Sloane. Ik ga ook zo.” Ik ga rechtop staan en wil bij haar weglopen. “Wacht even,” zegt ze. “Niet zo snel.” Shit! Fuck! Ik draai me zuchtend weer naar haar toe. “Wat nou weer?” Aan haar gezicht zie ik dat ze mijn toon niet kan waarderen. Snel herstel ik me, glimlach, geef haar een knipoog en vraag: “Heb je je soms bedacht over die handboeien?” Sloane snuift afkeurend en vertelt me: “Ik heb wel iets gehoord. Ik heb een getuige, die Jillian in de nacht van 24 op 25 december in Hell House heeft gezien.” Haar ogen priemen zich in de mijne. Ik voel de weinige kleur die ik heb, uit mijn gezicht wegtrekken. Mijn hand trilt even. Ik steek die in de zak van mijn jas en zeg achteloos: “Zoiets hoorde ik ook voorbijkomen, ja.” “En je vond het niet nodig om dat even aan me te vertellen?” vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.
12
“Sloane, als ik alles moet melden wat ik hier hoor...” Ik maak een gebaartje met mijn vrije hand dat zoiets moet betekenen als ‘Je weet wel’. Als ze me vragend aanstaart maak ik onwillig mijn zin af. “Dan kan ik net zo goed in je kantoor komen wonen, weet je.” “Die jongen heeft Jillian daar gezien,” zegt Sloane nadrukkelijk. “Sloane, dit zijn gebruikers,” leg ik uit. “Die zien van alles... Jou... mij... elkaar... Superman... Smurfen... fucking space aliens... Snap je wat ik zeg?” “En wat zie jij eigenlijk?” vraagt ze scherp. “Op dit moment: Moeder de Gans,” antwoord ik en wijs even naar haar. Dan knipoog ik weer en zeg: “Kom op, Sloane. Ik red me wel. Maak je geen zorgen. Als er iets is, bel ik je wel.” “Werkelijk?” vraagt ze. “Hoe dan?” “Daar hebben ze mobiele telefoons voor uitgevonden,” zeg ik killer dan ik het bedoel. “Je batterij is leeg,” merkt Sloane op. “Ik belde je, maar ik kreeg meteen je voicemail.” “Tja, de stopcontacten zijn hier niet zo dik gezaaid,” antwoord ik. Er valt een korte, ongemakkelijke stilte. “Ga naar huis,” zegt ze uiteindelijk nogmaals en start de motor. Ik doe een stap achteruit, gooi mijn peuk op straat en kijk de auto na, totdat die helemaal uit het zicht verdwenen is. Dan loop ik terug naar de Brug en roep: “Alles oké! Ze is weg!” Lindsay is als eerste terug en komt naast me staan. “Had ze nieuws over... over Jilly?” vraagt ze aarzelend, alsof ze het eigenlijk niet wil weten. Ik schud mijn hoofd. “Jilly komt niet meer terug, hè?” Er ligt nauwelijks een vragende toon in haar stem en ze kijkt me niet aan. “Ze is dood, hè?” Ik denk aan Sloane en zeg met weinig overtuiging: “Misschien had ze er gewoon genoeg van en is ze naar huis gegaan.” “Geloof je het zelf?” Geleidelijk komen de meeste anderen ook terug en installeren ze zich weer in kleine groepjes onder de Brug. Lindsay doet een stap bij me vandaan, als ze Maggie, Chelsea en JoJo in het oog krijgt, maar draait zich toch weer naar me toe. “Ga je mee?” Ik schud mijn hoofd en loop rustig bij haar vandaan zonder nog achterom te kijken. Een stuk verderop voeg ik me bij een paar oudere jongens. Ze zijn tussen de twintig en dertig jaar, meer van mijn leeftijd dan de meiden. Eén van hen geeft me, zonder dat ik ergens om hoef te vragen, een glazen pijp en ik geef hem wat geld. In mijn jaszakken zoek ik even naar een aansteker en houd de vlam onder het pijpje. “Wat wilde ze?” vraagt iemand. “Wie?” antwoord ik. “De agent,” verduidelijkt hij. “Wat moest ze van je?” Ik neem een diepe haal en houd de dampachtige rook zo lang mogelijk in mijn longen. Ik tel de seconden en als ik het niet langer vast kan houden blaas ik langzaam de rook uit.
13
“Wat moest ze?” houdt hij aan. “Ze wilde weten of we iets van Jilly hebben gehoord...,” zeg ik langzaam, terwijl ik de aansteker weer onder het pijpje houd. “Ze zijn ermee bezig.” Ik breng het mondstuk van het pijpje naar mijn mond en inhaleer opnieuw de damp. “Zou hij terug zijn?” vraagt één van de anderen aan niemand in het bijzonder. Hij lijkt ook geen antwoord te verwachten. Zijn stem klinkt zacht en de woorden komen als in slow motion en bijna zangerig uit zijn mond. Ze blijven in de lucht hangen. “Wie?” Ik heb meteen spijt. “De Hell House Killer, natuurlijk,” zegt hij, zonder me aan te kijken. “Wat? Na al die jaren?” vraagt één van de anderen. De onvermijdelijke discussie barst los. Ik probeer krampachtig om me afzijdig te houden. Naarmate de minuten verstrijken gaat het me steeds makkelijker af. Na een minuut of vijf begint de meth te werken en kost het me geen enkele moeite meer. Ik zie en hoor niets meer. Heel even is de wereld mooi. Zelfs onder de Brug.
14
Donald Skinner
Donderdag, 31 januari 2013 – middag New York, Amerika Je hebt ze over me horen praten. De anderen. Je hebt de verhalen gehoord en geloof me, ze zijn allemaal waar. Allemaal. Tot aan de gruwelijkste details aan toe. Gruwelijk in jouw optiek dan, want in mijn woordenboek komt dat woord niet voor. De verhalen zijn legendarisch en er is nog zoveel dat ze je niet verteld hebben. Er is nog zoveel waar ze geen weet van hebben. De afgelopen weken heb ik je het een en ander verteld, maar ik betwijfel of zelfs jij echt beseft met wie je te maken hebt. Bovendien haalt de theorie het nooit bij de praktijk. Een verhaal kan nooit echt wedijveren met een ervaring. En je gaat het ervaren. Je gaat mij ervaren. Mij! Ik ben de jager, het monster, slechts menselijk, totdat het beest loskomt uit zijn ketens en de duisternis hem tot zich neemt. Het duurt niet lang meer, liefje. Binnenkort ben je van mij. Dat beloof ik je. Ik ben aan het einde van mijn geduld. Te lang heb ik alleen maar kunnen kijken en het is niet langer genoeg. Ik heb al te lang moeten wachten. Je hebt mijn spelletjes gespeeld – misschien niet geheel vrijwillig en je zult het nooit toegeven, maar je hebt dit nodig. Je hebt het nodig om te voelen dat je nog leeft. Je hebt mij nodig, als een drug, zoals ik jou nodig heb. Niet dat ik dat ooit hardop toe zal geven en jij al helemaal niet, maar het is genoeg dat we allebei weten dat het zo is. Jij bent niet zoals die anderen. Jij bent geen trofee, liefje, maar de kroon op mijn werk. Ik wil je zien breken, zoals alle anderen vóór je gebroken zijn... Game over. Ja, goed zo! Kijk me maar aan... Je waant je veilig, maar dat ben je niet. Ik kom voor je. Ik kom opeisen wat me toekomt. Dat was de deal, weet je nog? Toch kan ik niet echt boos op je worden... Je hebt lef en je bent een waardige tegenstander. Of medestander. Het is maar net hoe je dat bekijkt. Je bent in ieder geval een uitdaging. 15
MAAR... Zelfs als ik dat zou willen, kan ik je bedrog niet door de vingers zien. Mijn reputatie hier staat op het spel en dat kan ik me niet veroorloven. Ik heb tenslotte een naam hoog te houden. Je probeert mijn gezag te ondermijnen en dat is onacceptabel. Ik wil je pijn doen. Je boeit me en verwart me, trekt me aan en stoot me af. Ik heb groot respect voor je vindingrijkheid, liefje. Echt waar, maar nu is het over. Het is mooi geweest. Ik accepteer geen trucjes en leugens meer en ik wil vergelding voor de afgelopen drie maanden. Geloof me, de eerstvolgende keer dat ik je alleen tref, ben je van mij. Ik twijfel alleen nog over het scenario. Aan de ene kant wil ik je insluiten, je weerloos maken, je claimen en je pijn doen. Ik wil je breken en je ongenadig pijn doen, alleen om je mijn naam te horen schreeuwen en je te horen smeken om mijn genade. Aan de andere kant zou overgave een veel grotere vernedering voor je zijn. Ik weet dat dit slechts een nuance lijkt, maar het is een wereld van verschil. Op je plaats gezet worden is op de één of andere manier nooit hetzelfde als zelf beseffen wat je plaats is. En ik wil dat je nu eindelijk eens gaat beseffen wat je plaats is, liefje... Ik wil dat die prachtige, kille ogen van je eindelijk opengaan en dat je inziet dat het game over is. Ik wil dat je stopt met vechten en dat je het opgeeft. Stiekem weet je best dat jij mij net zo hard nodig hebt als ik jou. Je wilt het alleen niet toegeven. Of misschien weet je het nog niet, maar daar kom je dan vanzelf achter. Ik geef het toe. Het was een leuk spelletje, maar na maanden van fantasie, heb ik nu echt dringend wat keiharde realiteit nodig. Ik wil jouw lichaam voelen tegen het mijne, het gevoel van huid op huid. En ik wil dat je zelf naar me toe komt. Belofte maakt schuld, weet je? Zo werkt dat nu eenmaal. Hierbinnen, maar ook buiten deze muren. Ik wil overgave. Ik wil het in je ogen zien, als je voor me op je knieën gaat en naar me opkijkt. Ik wil zien dat je het niet wilt en dat je jezelf ertoe hebt moeten zetten om me op te zoeken en dat je twijfelt aan je besluit. Niet omdat je denkt dat het een foute keuze is, maar omdat je twijfelt of je in staat bent om je schulden in te lossen. Ik wil in je ogen zien dat je twijfelt of je wel in staat bent om je vrijwillig aan me te onderwerpen. Maak je geen zorgen. Dood heb ik niets aan je.
16
Je wilt niet eens denken aan wat er gaat gebeuren, maar toch heb je een voorstelling van wat je ongeveer kunt verwachten. Het zit al drie maanden in je achterhoofd en sinds je een kind was in je systeem. Het komt naar de voorgrond en vervaagt soms even, maar het verdwijnt nooit. Je weet hoe dit werkt. Geef het maar toe, liefje. Diep in je hart heb je vanaf je eerste dag hier geweten, dat je er niet onderuit kunt blijven komen. Daarom heb je die deal met me gesloten, zodat je er in ieder geval nog iets voor terug zult krijgen. Het maakt mij niets uit. Whatever helps you sleep at night... Ik heb me aan mijn deel van de afspraak gehouden. Frans Laurens is dood, precies zoals je wilde. Ik heb hem laten bloeden voor je, hem een prijs laten betalen voor wat hij gedaan heeft. Ik heb geleverd. Nu is het jouw beurt. Het duurt niet lang meer en je weet het. Je voelt dat het in de lucht hangt, dreigend als naderend onweer. Jij voelt net zo goed als ik dat het spanningsveld langzaam maar zeker steeds verder wordt opgebouwd. Je bent zenuwachtig. Je sluit je af en klampt je vast aan ontkenning, maar je weet dat het zinloos is. Je zweeft in dat schemergebied tussen hoop en vrees, net als zij die je voorgingen. Ik zie het aan je. Ik heb het al zo vaak gezien. Je vraagt je af of je me kunt pijpen zonder te kotsen. Je vraagt je af of je me mijn gang kunt laten gaan zonder me tegen te werken, zonder enig verzet. Vast niet... Toch ben ik er zeker van, dat je uiteindelijk voor me zult zwichten. Je weet dat het alternatief verre van aantrekkelijk is. Tenslotte is de Draak de garantie die je me zelf gegeven hebt, toen we deze deal sloten. Ja, kijk me maar aan, Misha Larsen... Ik ben de jager... Het monster... Slechts menselijk, totdat het beest loskomt uit zijn ketens en de duisternis hem tot zich neemt. Welnu, het beest is los en hij komt voor je...
17
18
Lennart Larsen
PROLOOG NIEUWE TACTIEKEN Vrijdag, 4 januari 2013 – avond New York, Amerika Maren Franka is op het bed in onze goedkope hotelkamer in slaap gevallen. Ze ligt in een ongemakkelijk ogende kronkel met haar hoofd op een opengeslagen boek, waarin ze eerder vanavond nog verdiept was. Een plukje van haar lange, donkere haar hangt in de overvolle asbak die naast haar op het bed staat. Ik wil net opstaan om de asbak weg te halen en een jas te pakken om haar mee toe te dekken, als mijn mobiele telefoon gaat en Smoke On The Water van Deep Purple door de kleine kamer schalt en de hele ruimte vult. Mijn hart staat even stil en ik werp snel een blik op het kleine display. Ik wil iedere naam en elk nummer zien in dat schermpje, behalve dat van de gevangenis, waar mijn broer zit. Maren schiet overeind op het bed, kijkt even snel naar de digitale wekker op het nachtkastje die bijna half twaalf aangeeft, en staart me dan met grote angstogen aan. “Niks aan de hand,” stel ik haar gerust, pak de telefoon en neem op. “Hello, Ross.” “Goedenavond, Lennart,” antwoordt Colin Ross in het Engels. Ondanks dat hij tijdens zijn studie een paar jaar in Delft heeft gewoond, spreekt hij bijna geen woord Nederlands. Ik wacht af. Ik heb de afgelopen twee dagen zoveel stof tot nadenken gehad, dat ik Ross min of meer vergeten was. “Ik bel in verband met onze afspraak...,” gaat hij op weinig enthousiaste toon verder. Bijna zeg ik dat het niet meer nodig is, aangezien Misha twee dagen geleden eindelijk tekst en uitleg heeft gegeven omtrent zijn veroordeling, maar ik bedenk me bijtijds. Mijn broer heeft de laatste vijftien jaar al zo vaak glashard tegen me gelogen en zoveel voor me verzwegen, dat ik begin te twijfelen aan alles dat hij ooit gezegd heeft. Ik kan alleen maar hopen dat Colin Ross wel een man van zijn woord is. Dat hij me zelf belt zie ik als een goed voorteken. “Misha praat niet,” lieg ik dan. “Ik wil je spreken.” Vanaf het bed kijkt Maren me verbaasd aan en opent haar mond om iets te zeggen. Haastig pak ik het eerste dat voorhanden is en gooi mijn dagboek rakelings langs haar hoofd om haar te beletten Ross te waarschuwen. Ik weet niet zeker 19
of ze dat zou doen, maar ik kan geen risico’s nemen. Maren is Misha meer verschuldigd dan mij. Dat heeft ze zelf gezegd. “Ik hoopte dat dat niet meer... nodig zou zijn,” zegt Ross. Ik kijk naar Maren. Ze lijkt totaal niet onder de indruk, maar heeft haar mond weer dicht gedaan en lijkt bereid te zwijgen. Het dagboek is achter haar op de grond gevallen en ze buigt zich even over de rand van het bed om het op te rapen. Dan gaat ze weer rechtop zitten, legt het dagboek naast zich neer en steekt een sigaret op. Als ik zwijg zegt Ross weer: “Ik hoopte dat dat niet nodig meer zou zijn.” “Hier nog één,” speel ik mee en probeer zo knorrig mogelijk te klinken. “Morgenochtend stuur ik een auto om je op te halen,” antwoordt hij zakelijk. Hij zwijgt even, maar verrast me dan. “We moeten praten. Onder vier ogen.” Zijn stem klinkt onvast. “Dat lijkt me een goed idee,” zeg ik, gemaakt kalm. “De auto zal er om tien uur zijn.” “Tot morgen,” antwoord ik. “Tot morgen.” Ross verbreekt de verbinding. Ik leg mijn telefoon weer op het bureau en kijk naar Maren. “Waar ben je mee bezig?” vraagt ze onzeker. Ik geef geen antwoord en vraag in plaats daarvan: “Waarom kun je me jouw kant van het verhaal niet vertellen, Maren? Misha heeft me zijn versie ervan verteld. Je hoeft niet meer te zwijgen.” Er valt een stilte en dan valt het kwartje. “Als hij de waarheid spreekt is jouw verhaal hetzelfde als dat van hem,” stel ik dan weloverwogen. “Dan hoef ik het toch niet ook nog een keer op te rakelen?” vraagt ze. Ik moet toegeven dat ze een punt heeft. Tenzij... “Is het niet zo dat je niets zegt, omdat je niet weet wat hij wel en niet verteld heeft?” probeer ik. “Dat is belachelijk,” snauwt Maren. Het is de eerste keer dat ze tegen me uitvalt. Ik negeer het. “Dan vind je het vast niet erg dat ik een praatje ga maken met Ross,” concludeer ik. Ik meen iets van frustratie in haar ogen te zien, maar dan haalt ze haar schouders op, alsof ze zich erbij neerlegt. Ze maakt haar sigaret uit, maar steekt meteen weer een nieuwe op. Ze rookt zwijgend en wikkelt een streng van haar haar rond de wijsvinger van haar vrije hand. “Weet je wat me dwars zit, Maren?” vraag ik. Gelaten haalt ze nogmaals haar schouders op, ogenschijnlijk bereid om een tirade over zich heen te laten komen. Ik kijk haar strak aan en vervolg: “Nog afgezien van alle leugens... en het feit dat hij twee mensen heeft vermoord... Waarom heeft hij zichzelf aangegeven?” Ik probeer me in mijn broer te verplaatsen en redeneer: “Hij is er van overtuigd dat hij in zijn recht stond. Hij had de perfecte moord kunnen plegen op Albrechts en ermee weg kunnen komen, maar in plaats daarvan koos hij ervoor om zich-
20
zelf aan te geven... Waarom deed hij dat? Met Van Kempen is hij ook weg gekomen.” Maren zwijgt, zoals meestal. Het vertelt me dat ik op de goede weg ben. Ik ijsbeer rusteloos door de kamer, totdat ik er zelf nerveus van word. Ik loop naar het raam en kijk nietsziend naar buiten. “Hij had ermee weg kunnen komen en het was een bewuste keuze van hem om zichzelf aan te geven...” Wat betekent dat? “Hij heeft erover nagedacht en... een reden gehad om hiervoor te kiezen,” ga ik langzaam verder. Ik ben niet naïef genoeg om te geloven dat mijn broer zichzelf aan heeft gegeven, omdat hij spijt kreeg van zijn daden. Als ik heel eerlijk ben kan ik hem dat niet eens kwalijk nemen. Als... Als hij de waarheid spreekt en als wat hij me twee dagen geleden vertelde de hele waarheid is. In eerste instantie voelde ik niets dan medelijden, maar ’s avonds begonnen de oneffenheden in Misha’s verhaal aan me te knagen. Geleidelijk sloeg de twijfel toe en zodra ik het gevoel van medelijden een beetje los kon laten, zag ik steeds meer dingen in Misha’s verhaal die niet klopten. Ik haat het dat ik moet twijfelen aan ieder woord dat uit zijn mond komt, maar het is niet anders. Het is hoe het is. Met een IQ van rond de 150, zijn eindeloze kennis over de meest uiteenlopende onderwerpen en zijn licht autistische trekken weet hij bijna iedereen die zijn pad kruist te manipuleren. En ik ben waarschijnlijk de lul die met stip op één staat. Maren dooft haar sigaret en staart me zwijgend aan. Ik pak mijn eigen sigaretten en steek er een op. Dan begin ik hardop te denken. “Hij kon ermee wegkomen en verder gaan met zijn leven... doen alsof het nooit gebeurd was... en hij deed dat niet, omdat...” Ik val stil, omdat ik geen idee heb hoe ik die zin moet afmaken. Ongeduldig en eigenlijk al zonder de verwachting dat ze antwoord zal geven, richt ik me tot Maren: “Omdat wat?” Ze zwijgt. “Omdat hij... in de gevangenis wilde komen?” Zodra ik dat hardop uitspreek, hoor ik zelf hoe belachelijk het klinkt. Toch kan ik niets anders bedenken. Waarom zou iemand zoiets in godsnaam willen?
21
