Vulcano Verzamelde columns

Vulcano

Verzamelde columns

Cava, Vulcano, Lava, Hekla, e.a. website www.dorpsraadmolenhoek.nl April 2014 26. Terug naar Griekenland 25. Mulderskop 24. Terugkijken om niet te verdwalen 23. De gemeente thuispartij 22. Koplopers en achterblijvers 21. Jonge honden hebben wilde plannen 20. Geen groen licht voor Landgoed de Lage Lier 19. Delen is het nieuwe hebben 18. Zicht op de Lage Lier 17. Geen Vulcanootjes meer 16. Actief burgerschap 15. Geertjan 14. Geen brug te ver 13. Hup Wikidorp Molenhoek 12. Wikidorp Molenhoek 11. Kuil verkocht 10. Tolerantiepoort 9. Het Paradijs 8. Higgsdeeltjes op de Mookerhei 7. Jack is back 6. Opium van het volk 5. Nieuwe ijstijd 4. Het wonder van Mook 3. De Kanteling 2. Rob 1. Donnerwetter Mei 2011

26. Terug naar Griekenland Ik woonde er zo mooi in dat stulpje in de Kuil. Clandestien gebouwd, dat wel. Maar een mooie basis van waaruit ik jarenlang als anonieme ridder strijd voerde tegen de dreigende teloorgang van een idyllisch landschap. Die strijd heb ik verloren. Mijn netwerk reikt bij lange na niet zo ver als dat van de toekomstige bewoners. Die hebben de afgelopen jaren onze bouwwethouder van Mook om hun vinger gewonden. Die waardeerde hun toekomstig woonwijkje op tot een ‘Gebouw van Allure’. Van allure zijn ook de nieuwe bewoners zelf. Ze hebben vette titels en hun netwerken reiken tot diep in de burelen van het Limburgs Kwaliteits Menu. Daar argumenteerden ze ambtenaren omver met geflatteerde architectonische hoogstandjes, ingewikkelde berekeningen, mooie natuuridealen en amicale schouderklopjes. Zo gaat dat nog steeds in het Limburgse. Vroeger speelden daar Kerk en Kapitaal handjeklap. Nu zijn dat onzichtbare netwerken van mensen met macht en poen. Hun landgoed komt er. Midden in de Kuil, zodat de bewoners maximaal kunnen genieten van hun paradijs. De meeste grond is al gekocht. Alleen Mook heeft nog een aantal hectares te koop. Die hebben de nieuwkomers nog nodig om via onnavolgbare en ingewikkelde berekeningen tot een woonwijk van acht woningen te komen. Het nieuwe college van Mook zal hen ter wille zijn. De vroegere wethouder beloofde het al. De nieuwe zal zeggen dat hij ‘een dief van eigen portemonnee’ is, wanneer hij weigert. Misschien probeert hij hen nog naar het diepste deel van de Kuil te dirigeren, zodat de nieuwe wijk het landschap minder domineert. Daar horen eigenlijk koeien de boventoon te voeren, zo heeft de DGP haar kiezers laten weten. Maar de nieuwkomers zullen met diepgravend grondologisch onderzoek aantonen dat de huizen daar wegzakken in onstabiele bodem. Intussen is het bestuur van Bos en Kuil verdeeld geraakt en verworden tot een tandeloze tijger, die haar vroegere familieleden eigenlijk liever met rust laat. Net op tijd kreeg dat bestuur het snelfietspad als nieuwe vijand in de schoot geworpen. Dit pad zal de komende tijd met steun van de nieuwe Lage Lierbewoners de strijd om een natuurlijke Kuil gaan domineren. Als een bliksemafleider. De afbraak is al begonnen. Gisteravond is mijn huisje in elkaar geramd. Van de daders geen spoor. Ik hou het daarom voor gezien en vertrek morgen naar mijn oom in Griekenland. Die heeft een sfeervol cafeetje in Thessaloniki. Hij heeft hulp nodig. De klandizie trekt daar weer aan nu Griekenland langzaam uit het dal klimt en de toeristen weer komen. ‘Gelukkig’, zullen Henk en Ingrid zeggen, ‘weer een Griek minder in ons land’. ‘Gelukkig’ zeggen ook die van de Lage Lier ‘weer een lastpost weg’. Τα λέμε

Cava Uitsluitend de columnist is verantwoordelijk voor de inhoud van deze column. Reageren? Mail [email protected]

25. Mulderskop Het gaat goed met Mook en Middelaar. Landelijk koploper voor het bedrijfsleven, de duurste woningen en de meeste miljonairs van heel Limburg. Een hoge opkomst bij de verkiezingen en een verkiezingsresultaat dat meer gebaseerd is op lokaal beleid dan op landelijke trends. Er komt wellicht een college met een ruime meerderheid in de raad. B&W hebben goed op de centen gepast, want de begroting is op orde. Bij de feestelijke installatie van de nieuwe raad valt er dan ook geen onvertogen woord. De DGP deelt zakken chips uit. Allemaal van hetzelfde merk, want de partijen moeten voortaan ‘uit één mond’ praten en ‘dezelfde smaak’ hebben. Er is dan ook niemand tijdens deze feestelijke avond die een eigen onderscheidend geluid laat horen. Net zo min overigens als tijdens de verkiezingscampagne. Zelfs de verliezers houden zich in de raadszaal en daarbuiten koest. Dat was drie jaar geleden wel anders toen Mook een ruk van Zuid naar Noord maakte! De ruk van rechts naar links verloopt aanzienlijk vreedzamer. Het lijkt een saaie boel te gaan worden in de kop van Noord-Limburg. Of gebeurt er toch meer achter de gordijnen dan op het politiek schouwtoneel te horen en te zien is? Als we Mulderskop mogen geloven is dat laatste het geval. In de Gelderlander van 29 maart beschuldigt hij B&W van Mook en Middelaar (en haar voorgangers) ‘BIJ HOOG EN LAAG’ van langdurig en consequent wanbestuur en vriendjespolitiek. Ze hebben er daar een puinhoop van gemaakt, vindt hij. Een wethouder zou met behulp van zijn ambtenaren het lokale bedrijfsleven ten koste van de burgerij hebben bevoordeeld. En dat besmette dossier wordt nu zonder mankeren aan zijn opvolger doorgegeven. En dat zal zo doorgaan is zijn conclusie. Dat is een diepgewortelde traditie in het nietige Mook en Middelaar. Als er ook maar iets waar is van de beweringen van Mulderskop dan is er werk aan de winkel voor de pas ingestelde integriteitscommissie van deze nietige gemeente. Of gebruikt Mulderskop wantrouwen en zogenoemd ‘gesundes Volksempfinden’ om zijn lezers Jan en Greet te behagen? Zoals ook Wilders Henk en Ingrid paait door met leugens en halve waarheden hun onderbuik gevoelens te bedienen?

Cava Uitsluitend de columnist is verantwoordelijk voor de inhoud van deze column. Reageren? Mail [email protected]

24. Terugkijken om niet te verdwalen ‘Luisteren naar de burger’, is het motto van de politieke partijen. Ze beloven het allemaal al decennialang in verkiezingstijd. Hoogleraar Monique Leyenaar daarover in ‘de Gelderlander’ van zaterdag 22 maart: ‘Mening van de burgers moet grotere rol spelen in raad’. Ook na de verkiezingen. Maar gaat dat ook gebeuren? Wat leert ons het verleden? Ruim vier jaar geleden willen de regerende partijen (DGP, CDA en PvdA) fuseren met Gennep en Bergen. Van een referendum willen ze niets weten. Dorpsraad Molenhoek wel en houdt een raadpleging. Twee derde van de inwoners van Molenhoek ziet die herindeling niet zitten. De regerende partijen steken hun boosheid over het initiatief van de Dorpsraad niet onder stoelen en banken. Ze negeren of bagatelliseren de uitslag. Dan valt in Den Haag het kabinet, blaast Donner de voorgenomen herindeling af en komen er uitgestelde gemeenteraadsverkiezingen. En zie, de partijen die tegen de herindeling pleiten (CDA en VVD) winnen spectaculair, gaan regeren en zoeken de samenwerking vooral in het Noorden. Na veel gerollebol in de raadszaal nemen uiteindelijk ook PvdA, GL en DGP schoorvoetend afstand van de tot dan toe gekoesterde herindeling. ‘Zelfstandigheid en samenwerking met aantrekkelijke partners’ wordt het motto. GL en PvdA spreken zich uit voor een meer noordelijke koers. Een eventuele herindeling kan pas na een referendum vinden de drie oppositiepartijen. De regerende partijen VVD en CDA wijzen een referendum af. Eenmaal op het pluche gezeten laten machthebbers niet graag toe dat er aan hun positie gemorreld wordt. Ook niet door hun kiezers. Conclusies: - Drie jaar geleden komen CDA en VVD op het pluche omdat ze de wensen van het overgrote deel van de (Molenhoekse) bevolking ondersteunen. - De dan regerende partijen verliezen hun machtspositie omdat ze de uitslag van de raadpleging negeren en bagatelliseren. - In 2014 winnen die partijen hun zetels terug omdat ze vooraf afstand nemen van een herindeling en voor de toekomst een referendum beloven. - VVD en CDA verliezen omdat ze een referendum niet ondersteunen en hun monopolie op ‘niet herindelen’ verdwenen is. In 2018 zal Monique Leyenaar in ‘de Gelderlander’ opnieuw schrijven dat ‘de mening van de burgers een grotere rol moet spelen in de raad.’ Of hoeft dat misschien niet meer wat Mook betreft? Er gloort immers ook wat hoop. De plaatselijke politiek doet er toe. De uitslag in Mook in 2014 laat een duidelijke relatie zien met plaatselijk beleid en minder, zoals elders, met landelijke trends. Bovendien was de opkomst groot. Maar welke lessen trekken de nieuwe machthebbers uit het verleden? Vinden zij eenmaal in de vier jaar de kiezer raadplegen voldoende? In het verkiezingsdebat in De Wieken prezen zij het Dorpshuis en de Dorpsraad de hemel in. Zal dat ook vertaald worden in bijvoorbeeld meer steun aan de Dorpsraden om te laten zien dat zij de wensen, plannen en zelfredzaamheid van de burgers echt belangrijk vinden? De gezamenlijke begroting van alle dorps- en wijkraden samen is nauwelijks de helft van die van het hondenbeleid. Echt investeren in ‘luisteren naar de burger’ en zelfredzaamheid is niet alleen financieel maar ook electoraal rendabel. Dat laat bovenstaande terugblik zien.

Cava

Uitsluitend de columnist is verantwoordelijk voor de inhoud van deze column. Reageren? Mail [email protected]

23. De gemeente thuispartij Op Oudjaarsavond fladderde een folder van de Gemeente thuispartij, een nieuwe Mookse politieke partij, mijn mailbox binnen. ‘Mook zonder gemeentehuis’ is haar verkiezingsleus. Molenwaard in Zuid Holland aan de Lek is haar grote voorbeeld. Daar hebben ze geen gemeentehuis meer. De voortschrijdende digitalisering van de dienstverlening en de samenwerking met de gemeente Heumen maakt een eigen gemeentehuis overbodig, vindt de nieuwe partij. Zo’n gebouw is pure statuspolitiek en geldverspilling. Daar kan een mooi dorpshotel in met in de kelder een dorpscafé. En op het plein terrasjes in plaats van auto’s. De noordelijke vleugel van het huidige gebouw is voldoende voor een aantal flexplekken en een backoffice voor gemeenteambtenaren. Loketten en balies, waar de burgers zich nu melden, verdwijnen. Bijna alles wordt digitaal aangeboden. De gemeente komt bij de burger thuis via het toetsenbord of de deurbel. Wanneer het toetsenbord niet voldoet dan komen de ambtenaren gewoon langs bij de mensen thuis en regelen alles aan de keukentafel. Of ze ontvangen burgers in de dorpshuizen, waar de gemeente ook enkele flexplekken huurt. Zo worden die dorpshuizen weer rendabel. Ook gemeenteraadsvergaderingen vinden in de dorpshuizen plaats. Dat is laagdrempelig en versterkt de band met de burger. Dat willen de huidige politieke partijen immers al jaren maar het lukt hen nog steeds niet. Ook de commissies van advies verdwijnen. Dat zijn al lang geen commissies meer die vrij en creatief adviseren over voorstellen van B&W. Ze bestaan vooral uit stromannen van politieke partijen die daar, in achterkamers voorgekookte standpunten, uitventen. Eigenlijk wil de nieuwe partij ook geen verkiezingen. Nog één keer misschien. Maar daarna moeten onze volksvertegenwoordigers door het lot worden aangewezen. De partij is daarbij geïnspireerd door de Belg David van Reybrouck, die het boekje ‘Tegen de verkiezingen’ schreef. Van Reybrouck vindt dat de politiek gegijzeld wordt door partijpolitiek, populisten en de media. Het gevolg is dat het wantrouwen tegen de politiek toeneemt. Hij pleit voor een systeem waarin gewone burgers via loting worden aangewezen. De nieuwe partij stelt voor om daar de komende raadsperiode mee te experimenteren en alvast de commissies voor advies via loting vast te stellen. Zijn die mensen wel deskundig, zult u vragen. ‘Zijn ze dat nu dan wel?’, antwoordt de nieuwe partij. En wat is deskundigheid? Een grote raadsmeerderheid betoogde de voorgaande raadsperiode met tal van ‘deskundigheidsargumenten’ dat een fusie met Bergen en Gennep onontkoombaar zou zijn. Een grote meerderheid van gewone Molenhoekers oordeelde in een raadpleging van de Dorpsraad Molenhoek anders. De herindeling ging niet door en nu pleit de grote meerderheid van dezelfde politici in het gemeentehuis voor zelfstandigheid en samenwerking in noordelijke richting. De nieuwe partij wil ook dat het gemeentebestuur meer luistert naar en overlaat aan de Dorpsraden. Die staan dichter bij de burgers. Ze zijn de ogen en oren van het dorp. Niet het gemeentelijk beleid maar dorpsbeleid moet centraal staan. Zo komt de politiek dichter bij de burger en daardoor gaat die burger zich meer zelf verantwoordelijk voelen voor de leefbaarheid in zijn dorp. Alleen op zo’n manier kan de ‘participatiesamenleving’, waar koning Willem Alexander in zijn Troonrede zo voor pleitte, gestalte krijgen. En nog een nieuwigheid van deze nieuwe partij. Mook en Heumen hebben niet elk een voltijdse burgemeester nodig. Dat moet een duobaan worden. De beste manier om de samenwerking ook echt te laten slagen. Cava

22. Koplopers en achterblijvers Het was een mooi 2013. Molenhoek pakte flink aan en uit. Acht mooie projecten werden bedacht en, belangrijker nog, ook uitgevoerd. Ook onze gemeente ging het goed. Ze werd landelijk koploper voor het bedrijfsleven. Ze liet alle andere gemeenten van Nederland (meer dan 400!) achter zich. Daar heeft zeker onze burgemeester aan bijgedragen. Die schreef maandenlang hartverwarmende stukjes over zijn bezoeken aan Mookse bedrijven. Dat hadden ze niet verwacht van een rode burgemeester. Daar leeft nog steeds het vooroordeel dat sociaal democratische bestuurders niet zoveel op hebben met het bedrijfsleven. Maar er is nog meer goed nieuws te melden. Begin november meldt L1:

Mook en Middelaar miljonairsgemeente van Limburg

Onze gemeente herbergt het hoogste percentage miljonairs per inwonertal in Limburg. Die wonen vooral in Molenhoek, Mook en Plasmolen. Niet in Middelaar. Maar dat is inmiddels veranderd. Gaston Starreveld van de Nationale Postcode Loterij meldde zich eind september bij onze burgemeester. Hij wilde in oktober de postcodeloterijprijzen in onze gemeente laten vallen. De burgemeester fluisterde hem toen in om op Middelaar te mikken. Een mooi sociaaldemocratisch nivelleringsinitiatief. En aldus geschiede. Begin oktober bracht Gaston miljoenen euro’s naar dat lieflijk dorpje aan de Maas. Ze waren daar meteen af van hun Calimero imago. Onze burgemeester speelde het dit jaar ook klaar om bijna de gehele gemeenteraad weer op één rij te krijgen in hun zoektocht naar verdergaande samenwerking in noordelijke richting. Dat zag er aanvankelijk slecht uit want het herindelingsdebacle had diepe wonden geslagen. Chapeau! Maar was er dan geen slecht nieuws? Toch wel maar dat verdween onder de lawine van zo veel goeds. Ook in onze gemeente nam de armoede toe. 6% leeft onder de armoedegrens. Ook het aantal chronisch zieken groeide. En tussen de 100 tot 200 mantelzorgers in onze gemeente zijn zwaar of overbelast. Bovendien drinkt ruim een op de tien volwassenen en ouderen in Mook en Middelaar overmatig alcohol. En van de jongeren drinkt 38 % zes glazen of meer tijdens één enkele gelegenheid. Maar het goede nieuws is dat na 1 januari er geen alcoholhoudende dranken meer verkocht mogen worden aan jongeren onder de 18. Maar het slechte nieuws is dan weer dat een meerderheid van de ouders daar achter de voordeur niet op schijnt te willen toezien. Al die slechte berichten komen nauwelijks in het nieuws want ze zijn genant en niet sexy. Maar dat gaat veranderen! Onze burgemeester gaat volgend jaar op bezoek bij onze armen, mantelzorgers en chronisch zieken. Wat zijn hun idealen en perspectieven? Hoe runnen ze hun eigen huishoudelijk bedrijfje? Zijn ze echt wel arm? En hoe zit het eigenlijk met die participatiesamenleving, zelfredzaamheid en samenredzaamheid in hun omgeving? En wat kan en moet de gemeente hieraan doen? Keukentafelgesprekken worden het met achterblijvers in de schaduw van de koplopers. Ik bied me aan als verslaggever met zorg voor de privacy en de anonimiteit van de gesprekspartners.

Cava De inhoud van deze column is voor rekening van de columnist. Wilt u reageren? [email protected]

21. Jonge honden hebben wilde plannen Honden leveren in onze gemeente een belangrijke bijdrage aan de leefbaarheid. Bovendien spekken ze de gemeentekas. Dit jaar poepten ze daar voor € 33.000 in. Per hond € 51; elke volgende hond € 71,40. Een verkapt éénhondbeleid dus. ‘Pecunia non olet’; ‘geld stinkt niet’, praat de gemeentekassier de Romeinen na. Onze honden leveren drie keer meer op dan de dorpsraden samen aan subsidie krijgen. Dus het hondenbeleid is drie keer meer waard dan wat al die dorpsraden samen bedenken en doen. Meer dan € 10.000 van de totale inbreng blijft over. Dat is pure winst. Marx noemde dat ooit ‘meerwaarde’. Vanuit zijn graf heeft hij nu alle honden opgeroepen om tegen deze ‘uitbuiting’ in opstand te komen. Met succes. De jonge honden uit Molenhoek onder leiding van een jonge hond, die luistert naar de roepnaam Karl, hebben wilde plannen. Ze zeggen geen brood meer te lusten van die hondenbelasting. Zij voelen zich de gebeten hond, bij de staart gepakt en honds behandeld. Iedereen weet inmiddels dat het met onwillige honden slecht hazen vangen is. Maar de politiek hoor je er niet over, want die wil geen slapende honden wakker maken. Immers, de kas rinkelt elk jaar zo lekker. En er zijn voldoende kakmadammen die klagen over poep op de stoep. Karl en zijn maatjes meldden zich vorige week bij de Dorpsraad. ‘We willen af van die hondenbelasting’, blaften ze. ‘Alsof we het dorp tot last zijn, terwijl we juist de leefbaarheid in veel huisgezinnen verhogen. We voorkomen echtscheidingen en zorgen voor de hoognodige dagelijkse beweging van onze baasjes. Dat is goed voor hun gezondheid. Gesprekken tussen onze baasjes op straat bevorderen de sociale cohesie, die de gemeente zo graag omhoog wil. En ‘s nachts waken we over hun bezit en jagen met ons geblaf inbrekers op de vlucht. Dat is allemaal vrijwiligerswerk’. ‘We willen ook af van het discriminerende éénhondbeleid. Velen van ons missen een broertje of zusje. De gemeente zou er beter aan doen om tweede auto’s extra te belasten. Die zijn veel schadelijker voor het milieu dan onze hondenpoep’, laten ze de Dorpsraad weten. Ze willen, net als de Dorpsraad, graag bijdragen aan de leefbaarheid. ‘Out of the doggybox’ hebben ze een ‘Wild Plan’ bedacht om het hondenbeleid meer inhoud en draagvlak te geven. Daarbij weten ze zich gesteund door koning Willem Alexander die in zijn troonrede de ‘participatiesamenleving’ proclameerde. ‘En de gemeente moet toch ook gecharmeerd zijn van ons plan want die predikt al jaren ‘zelfredzaamheid’. Ons plan biedt haar een unieke kans om het hondenbeleid te kantelen’ zegt Karl. De Dorpsraad ziet hun plannen wel zitten, want samenredzaamheid is haar motto. En ze krijgt nu zomaar een ‘Wild Plan’ in de schoot geworpen. Een plan voor, door en van jongeren. Ook hun bazen zijn enthousiast want voor minder geld kunnen zij hun hond nu meer kwaliteit van leven bieden. Tenslotte is hun hond een van de belangrijkste leden van hun netwerk, zoals uit keukentafel- en hondenhokgesprekken in het kader van de Wmo is gebleken. ‘Wij zullen er zelf, samen met onze bazen, voor zorgen dat er niet meer op de verkeerde plekken gepoept wordt, dat de poepplekken goed onderhouden worden en dat we netjes aan de lijn lopen, waar dat moet’, verzekert Karl. En: ‘We stellen een Hondenraad in die dit beleid met steun van de Dorpsraad gaat uitvoeren. In plaats van de hondenbelasting betalen onze bazen een hondenleefbaarheidsbijdrage (de HLB) van € 25 per jaar. De Hondenraad int deze bijdrage en gebruikt die om het hondenbeleid uit te voeren. Op de website van de Dorpsraad komt een aparte knop ‘HLB’ waarop de Hondenraad elk kwartaal verslag doet van haar activiteiten’. Welke politieke partij gaat het opnemen voor deze jonge honden in de komende verkiezingscampagne? Kom op partijen, laat blijken dat een zelfredzame participatiesamenleving een vernieuwend samenlevingsconcept is en geen ordinaire bezuinigingstruc. Cave Canem

Cava

De inhoud van deze column is voor rekening van de columnist. Wilt u reageren? [email protected]

20. Geen groen licht voor Landgoed De Lage Lier De promotie van Landgoed ‘De Lage Lier’ is in volle gang. Eerst in de Raaf en pas nog in de Gelderlander een ‘Goed Nieuws show’. Logisch, want de grond is gekocht en als het niet doorgaat dan liggen de hoofden van de stichters op het financiële hakblok. In mijn column van enkele maanden geleden uitte ik mijn vrees voor een Kuil als amfitheater met de stichters in hun loges achter glas, genietend van hun paradijs. Reactie van een Molenhoeker Cava: ‘Permanente woonvoorzieningen voor burgers hebben hier geen enkele functie of meerwaarde voor Landgoed, landschap en samenlevingen. Permanente woonvoorzieningen dienen enkel en alleen de exclusieve positie(s) van hun bewoners maar belemmeren fauna en volledig de ongekend ruime en ook de nu nog onbekende toekomstige gebruiksmogelijkheden’.

Artist impression van de ‘Lage Lier’. De uitsnede van het landgoedgebouw is geplukt van de website van de Lage Lier www.landgoeddelagelier.nl/ Ik vroeg me in mijn eerdere column af wat Bos en Kuil van deze inpassing van het gebouw in het landschap zou vinden. Het antwoord is er nu: ‘De plannen voor het Landgoed De Lage Lier hebben vooralsnog niet de instemming van het Bestuur van de Vereniging Bos en Kuil. Het Bestuur heeft weliswaar waardering voor de beoogde ontwikkeling van natuurwaarden in het gebied, maar zij heeft grote moeite met de voorgestelde omvang en locatie van de bebouwing. Het bestuur hoopt dat de plannen kunnen worden aangepast en zij spreekt daarbij wel de wens uit van een meer open dialoog met de initiatiefnemers dan dat tot nu toe het geval is geweest’ (www.antenna.nl/bosenkuil/) En nu maar hopen dat die open dialoog er komt en ook succes heeft. En dat de gesprekspartners voldoende afstand kunnen nemen van hun vroegere innige banden. Daarover heb

ik zo mijn twijfels. Een duur betaalde logeplaats met zicht op het paradijs geef je niet zo maar op. De ‘Goed Nieuws Show’ zal doorgaan. Dat gebeurde in de Raaf bij de presentatie en in het verslag daarover (www.landgoeddelagelier.nl/ ) Daarin geen woord over de kritische kanttekeningen die avond over de ‘zichtlijnen’ . Maar het Landgoed is er nog niet. Het bestemmingsplan moet nog gewijzigd worden. Daar besluit de gemeenteraad van Mook en Middelaar over. In mijn vorige column stelde ik dat het voor Mook moeilijk is om kritisch en objectief te blijven. Om acht woningen te mogen bouwen heeft de Lage Lier nog drie en een halve hectare grond nodig. Die grond is nog te koop en de gemeente Mook is de eigenaar, dus belanghebbende. Wat vinden de Mookse politieke partijen eigenlijk van de plannen van De Lage Lier? Is duidelijkheid daarover niet eens tijd met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen? De burgers weten dan waar ze aan toe zijn. Open en transparant dus Mag Mook de gronden in de Kuil eigenlijk wel onderhands verkopen? Of moeten die openbaar aangeboden worden aan belanghebbenden? Dat zou mijn oom in Griekenland deugd doen. Hij heeft nog wat witgewassen geld en is op zoek naar wat hectares. Ik mag er dan een nieuw minihuisje bouwen. Onder de bomen en uit het zicht. Want het huisje waar ik nu woon heeft zijn beste tijd wel gehad, zoals u kunt zien. Wilt u reageren? Dat kan via [email protected].

Cava

Zoals gebruikelijk is de inhoud van deze column voor rekening van de columnist

19. ‘Delen is het nieuwe hebben’ Een nieuwe tijd dient zich aan. Volgens Daan Roosegaarde, dit jaar de laatste zomergast bij Wilfried de Jong, is de oude wereld kapot. We moeten een nieuwe maken. Delen is daarin het nieuwe hebben. In Molenhoek is die nieuwe wereld al in de maak. Honderden boeken stroomden bij het LOP binnen. Allemaal gratis geschonken door Molenhoekers die hun boeken een nieuw leven gunnen. Dorpsgenoten kunnen ze gratis lenen. En wat te denken van Meet and Eat. 21 september gaan enkele tientallen Molenhoekers bij nog onbekende dorpsgenoten eten. Ze delen niet alleen het eten maar ook elkaars gezelschap. En dan al die Molenhoekers, die er 14 september in regen en wind op uit trokken om de straten in het dorp weer schoon te vegen. Samen met Animo onderweg voor een schoon milieu. En dan zijn er nog Arthur, Animo en Natuurmonumenten, die deze zomer 100 bijenhotels bijna voor nop uitdeelden. Molenhoek is nu het meest bijvriendelijke dorp van Nederland. Duizenden dorpsgenoten delen de plannen voor een veilige spoorwegovergang voor wandelaars en fietsers. Toen op Molenhoekdag de zon ging schijnen regende het ondertekende petities voor de loop- en fietsbrug bij de stand van de Dorpsraad. Op de Kuilseweg delen de bewoners het wegonderhoud met de gemeente. Samenredzaamheid heet dat. Als deze nieuwe tijd doorzet komen er begin volgend jaar tal van nieuwe plannen om het hebben te delen. Dan organiseert de Dorpsraad een nieuwe ‘Molenhoek pakt aan’. Enkele ideeën voor projecten doen al de ronde. Eén ervan is Meet and Feed. Een passend alternatief voor de Voedselbank. Ook Molenhoek kent enkele tientallen mensen, die niet elke dag een fatsoenlijke maaltijd op tafel kunnen zetten. Uit de armoedekast komen is in dit rijke dorp geen optie, want schande. De club van Meet and Eat zal volgend jaar voor deze dorpsgenoten ‘diners roulant anonimes’ organiseren. Een andere groep is in overleg met greenwheels om twee auto’s te plaatsen in het hart van Molenhoek bij de ingang van het LOP. Die delen we samen als Molenhoekers. Tal van (tweede) auto’s kunnen dan weg want tegen een spotprijsje kun je volgend jaar in Molenhoek groenwieltjes huren. En het LOP wordt één keer per week repaircafé waar slimme en handige Molenhoekse techneuten kapotte apparaten van dorpsgenoten repareren. En er is daar dan ook een aparte tafel waar je diensten kunt ruilen zoals computerlessen tegen tuinonderhoud. Of het schoonmaken van je huis tegen het uitlenen van je auto. En als je in plaats van Cava een column schrijft voor de website, zal die voor je koken. Een soort ‘Write and eat’ dus. Bereid je vast voor. Steek de koppen bij elkaar, want ‘Molenhoek pakt aan 2.0’ komt er aan!

Cava LOP Meet and Feed Uitsluitend de columnist is verantwoordelijk voor de inhoud van deze column

Repaircafé Dienstenruilbeurs

18. Zicht op de Lage Lier Op donderdagavond 27 juni promoten de stichters van Landgoed ‘De Lage Lier’ hun plannen. De Raaf is de tempel, waarin ze hun meerstemmig loflied op de Kuil zingen. Een lieftallige dame leidt de eredienst onder het motto ‘respect, inspiratie en luisteren’. De pijnpunten uit de bijeenkomst van Bos en Kuil enkele weken geleden worden met veel liefde weggemasseerd. ‘Veranderingen doen in het begin altijd pijn’, klinkt het geruststellend. Pas na pijn is er plaats voor genot. Hun paradijs kent slechts fijnpunten. De natuurlijke aanblik van het landgoed blijft behouden. Bestaande en nieuwe zichtlijnen worden zo min mogelijk onderbroken. Bloemen en planten zullen in grote variatie welig tieren. Vossen, dassen en reeën zullen in volmaakte harmonie met schapen en koeien ronddartelen in het nieuwe paradijs. Alle woningen geven een fraai uitzicht op de Kuil. Burgers en buitenlui hebben vrije toegang om mee te genieten van al dit schoons. Vol bewondering en respect hangen de aanwezigen aan de lippen van de stichters. Na de pauze zullen die vooral luisteren, zo beloven ze. Dat gaat goed totdat een landschapsdeskundige kritische kanttekeningen plaatst bij de inbedding van de woningen in het landschap. Die doorbreken de huidige zichtlijnen. Een pijnlijke zenuw lijkt geraakt. De ‘onpartijdige’ gespreksleidster lijkt ‘not amused’. Ze roept de landschapsdeskundige bruusk tot de orde met ‘wat is uw vraag’? Het boze publiek antwoordt: ‘ maar u zou toch luisteren’! Onderstaande art impression laat zien hoe het geplande gebouwenensemble zich over een breedte van tachtig meter opdringt aan de Kuil. Het wordt dé blikvanger. Mooi voor de architect en mooi voor de toekomstige bewoners. Maar ook mooi voor al die liefhebbers van een natuurlijke Kuil? ‘Juist de huidige zichtlijnen, de leegte en de stilte, kenmerken het landschap’, fluistert mijn buurman. ‘Nu komen er acht glaspuien, die in de late namiddag de ondergaande zon weerspiegelen’, voegt hij er aan toe. De eufore stemming heeft inmiddels de tempel verlaten. Dan maar de martelares spelen, besluit de gespreksleidster als er kritische vragen komen over de financiering. ‘Wij’, zo roept ze pathetisch, ‘hebben financieel ons hoofd op het hakblok gelegd’. Op weg naar mijn illegale huisje in de Kuil krijg ik visioenen van een Kuil als amfitheater met de stichters in hun loges achter glas, genietend van hun paradijs. Het gewone voetvolk mag straks via een poort en binnenplaats dat paradijs betreden. Is het dan ook nog hun paradijs? De bedoeling was toch ‘groen voor rood’ en niet ‘zo veel rood voor het groen’?! Wat vindt eigenlijk Bos en Kuil van deze inpassing van het gebouw in de natuur? Ze liet zich nauwelijks een kritisch geluid horen in de Raaf. Wel zei iemand: ‘we hebben de Lage Lier straks misschien hard nodig om de sportvelden uit het Lierdal te weren’. Misschien krijgen we binnenkort een nieuwe vereniging die Bos, Kuil en Landgoed heet? Ik ben benieuwd wat de politiek en de gemeenten Mook en Heumen van de plannen vinden? Voor Mook wordt het moeilijk om bij de herziening van het bestemmingsplan kritisch en objectief te blijven. Om acht woningen te mogen bouwen heeft de Lage Lier nog drie en een halve hectare grond nodig. Die grond is nog te koop en ………….. de gemeente Mook is de eigenaar, dus belanghebbende. En wat vindt u? Mail uw mening naar [email protected]. Wellicht inspireert die tot een volgende column. Cava

De inhoud van deze column is voor rekening van de columnist.

Aanblik van de Kuil vanaf de Bosweg begin juli 2013

Art impression van de ‘Lage Lier’. De uitsnede van het landgoedgebouw is geplukt van de website van de Lage Lier www.landgoeddelagelier.nl/

Maandag 1 april 2013

17. Geen Vulcanootjes meer op website Dorpsraad Molenhoek Van onze speciale verslaggever Twee jaar lang schreef Cava vlijmscherpe columns voor de website van Dorpsraad Molenhoek. Gisteren kondigde hij aan ermee te stoppen. Waarom? Wij zochten hem op in zijn stulpje in de Kuil in Molenhoek. In je laatste column hou je een warm pleidooi voor actieve burgerparticipatie. En nu hou je het zelf voor gezien. Waarom eigenlijk? Ik ben het zat na al die hatemails van de laatste maanden. Nu zijn de ambtenaren op het gemeentehuis weer boos, omdat ik schreef dat die te veel met een rood potlood initiatieven van burgers blokkeren. Alleen ambtenaren? Nee, ook raadsleden reageren regelmatig boos. Zoals Geertjan. Die piepelde de Dorpsraad, omdat die zomaar geld zou weggeven. Dat kon ik natuurlijk niet onbesproken laten. Nu ben ik bang dat de Dorpsraad me ook kwijt wil, als bekend wordt dat ik voor elke column 500 euro beur. Geertjan zal dan opnieuw aandringen de subsidie in te trekken. Dat zal hij zeker doen wanneer hij volgend jaar weer wethouder is. Is het dat?

Nee, er is nog een reden. De mensen die in de Kuil een Landgoed gaan bouwen willen mij uit de Kuil verdrijven. Ze zijn nog steeds boos, omdat mijn oom uit Griekenland de hele Kuil kocht en voor hun neus wegkaapte. Ze hebben toen Dijsselbloem gewaarschuwd en die heeft de Kuil namens de EU gevorderd ter dekking van de schuldenlast die Griekenland aan de EU heeft. Vervolgens is die Kuil weer met forse winst doorverkocht aan de Stichting Landgoed de Lage Lier. Die moeten daar nu wel flink wat meer voor betalen. Bovendien komt mijn huisje bijna in de schaduw te staan van hun Landgoed. En hoe is het nou met jouw oom in Griekenland? Die had al zijn geld in de Kuil gestopt. Die wilde daar een prachtig paradijs realiseren. Hij is nu al het geld kwijt. Hij heeft een cafeetje in Thessaloniki. Al het personeel heeft

hij moeten ontslaan. Ik ga hem helpen. Door mijn toedoen is hij bijna al zijn spaarcenten kwijtgeraakt. Zul je Molenhoek missen? Heel erg. Daar staat iets moois te gebeuren. Molenhoek pakt echt aan. Zelfs de steun van de gemeente hebben ze daar niet nodig, Ter gelegenheid van het afscheid van Cava heeft de redactie van de website van Dorpsraad Molenhoek zijn columns gebundeld. Die zijn nu te lezen op de website www.dorpsraadmolenhoek.nl onder ‘publicaties’ en dan ‘Vulcano’. Cava is in Griekenland nog te bereiken via [email protected]

Stulpje van Cava in de Kuil

16. Actief Burgerschap Al decennia lang profiteren we bijna vanzelfsprekend van wat de overheid voor ons doet. Als dat te weinig is of niet goed gebeurt klagen we. Bijvoorbeeld als er zwerfvuil op straten en pleinen rondslingert, er kuilen in de weg zitten of trottoirtegels los liggen, er te weinig politie op straat is, er wachtlijsten in de zorg zijn, we moeten betalen voor onze medicijnen, de benzine duurder wordt, de OZB stijgt, enzovoorts, enzovoorts. Dan doet die overheid het niet goed, vinden we. Die handhaaft niet, voert een verkeerd beleid, is niet te vertrouwen of is, volgens sommigen, zelfs corrupt. Maar is dat wel terecht? Geen burger wordt zo streng gecontroleerd als een politicus of overheidsdienaar. En zijn we zelf eigenlijk wel te vertrouwen? Belastingontduiking is een nationale sport. Overtreding van de toegestane snelheid is meer regelmaat dan uitzondering. Zwart werken en zwart betalen is schering en inslag. Uit recent onderzoek blijkt dat zo’n 30 % procent van de Nederlanders vreemd gaat. En hoe vaak komen we eigenlijk onze afspraken niet na? Maar de tijden veranderen. De overheid houdt op met pamperen, want het geld is op. Zelfredzaamheid is geboden. Maar gaat dat ook lukken? We zijn verslaafd aan vooruitgang en hebben weinig ervaring met achteruitgang. Maar gelukkig is voor steeds meer burgers die achteruitgang ook een uitdaging. Ze pakken zelf aan en verwachten het heil niet meer vanzelfsprekend van de overheid. Ze maken zelf straten en pleinen schoon, zoals afgelopen weekend in Molenhoek. Of ze helpen de gemeente met het onderhoud van de zandweg die naar hun huis leidt. Ze leggen zelf met geringe steun van de gemeente zelf een jeu de boulesbaan aan. Of ze richten een lees- en ontmoetingspunt in en houden dat draaiend. En ze stoppen met roepen dat de overheid dat moet doen omdat ze daarvoor toch belasting betalen. Molenhoek is daarin niet uniek. Nu heeft ook de gemeente Heumen burgers opgeroepen om met plannen te komen om de leefbaarheid te vergroten. Ze heeft daarvoor maar liefst 100.000 euro op de plank liggen. Een geweldige stimulans. En ook elders in het land gonst het van dit soort activiteiten, die ‘zelf aanpakken’ als kenmerk hebben. Zie: www.eigen-kracht.nl en www.stadinbeweging.nl. Zijn dit voorboden van een cultuuromslag? En zal deze tendens zich doorzetten? Dat zal niet lukken zonder stimulansen van de overheid. Tonkens en Verhoeven vinden dat de overheid in Nederland moet ophouden burgers bestraffend en moraliserend te vertellen dat zij meer zelf moeten gaan doen. Die overheid zou burgers, net als in Engeland, meer moeten stimuleren, ondersteunen en verleiden om zelf de handen uit de mouwen te steken. Met stimuleringssubsidies kan de overheid vage sociale betrokkenheid en creativiteit wakker kussen en omzetten in concrete actie. (www.actiefburgerschap.nl) En niet te veel regels of bureaucratie. Bijvoorbeeld regelingen die Dorpsraden verplichten om hun uitgaven (ze krijgen amper 3000 euro subsidie per jaar) gedetailleerd te verantwoorden. En weg met de ambtenaren die daar bovenop nog eens met een rood potlood alle uitgaven nalopen en bonnetjes controleren. Veel burgers vertrouwen ten onrechte de overheid niet. En ambtenaren ten onrechte veel burgers niet. Wil actief burgerschap slagen dan vraagt dat wederzijds vertrouwen. Alleen al het afschaffen van tal van regels en controlehandelingen zal veel geld opleveren. Maar de overgang van een controlerende naar een stimulerende overheid is nog maar nauwelijks op gang gekomen.

Cava

15. Geertjan Goed dat er nog gemeenteraadsleden zijn die op de centen passen. In Den Haag hebben we daar Dijsselbloem voor. In Mook is dat Geertjan Wienhoven. Hij let goed op nu de bodem van de geldkist in het gemeentehuis in zicht komt. Hij is er dan ook als de kippen bij wanneer Dorpsraad Molenhoek met prijzengeld begint te strooien. ‘Subsidiegeld nog wel!’ briest hij in de Raad. ‘Zomaar honderd euro voor een stel luchtfietsers en loopjongens, die een brug over de spoorlijn fantaseren. Dat geld gaat op tijdens carnaval’, profeteert hij. En jawel hoor, in de optocht showen die luchtfietsers en loopjongens hun nepbruggen. ‘Daar loopt ons geld weg’ twittert Geertjan zijn partijgenoten.

‘En zomaar 200 euro weggeven aan die linkse milieufreaks van Animo, die al jarenlang met gefantaseerde salamanders de ontsluiting van Groesbeek blokkeren. En dan ook nog eens 200 euro voor een aantal toevallige bewoners van de Jonkerlaan, die zelf een jeu de boulesbaan willen aanleggen. Op gemeentegrond nog wel. ‘Maar de ergste verspillerij vind ik 4x25 euro voor Molenhoekers, die zo maar iemand uit hun dorp te eten durven vragen. ‘Meet and Eat’ met een sausje sociale cohesie noemen ze dat daar heel deftig. De eerste uitnodiging kreeg onze burgemeester, die dit initiatief als lid van de vakjury tot het beste plan uitriep. En die man woont niet eens in Molenhoek! En ook Prins Carnaval is gevraagd voor zo’n ‘Meet and eat’, zoals uit onderstaande foto blijkt. Zo verbrast onze elite gemeenschapsgeld!’

Goed zo Geertjan! Geef ze van katoen! Twee jaar geleden hebben ze je een loer gedraaid met hun zogenaamde raadpleging. Vals spel was dat. Jij bent de man die het verdwaalde volk weer kan terugleiden naar het beloofde land. Mook mot Limburg blieve. Liever Venloos stedje van plezeer met Wilders erbij dan Knotsenburg in het Havanna aan de Waal.

Cava

14. Geen brug te ver! Enkele dagen geleden werd ik vroeg in de ochtend wakker en hoorde me zelf half slapend roepen: ´I had a dream´. Mijn vrouw werd er wakker van en mompelde ´dromen zijn bedrog´. Ik dommelde in. Toen kwam de droom weer terug. Ik droomde een houten brug over het spoor. Opnieuw werd ik wakker en riep: ´Eureka! The wooden bridge on the railway in Millhook is not a dream´! Dat kwam allemaal door het Dorpscafé van vorige week vrijdag. In dat Dorpscafé is de houten fiets- en loopbrug langs het bruggetje naar Groesbeek uitgeroepen tot hét favoriete project. Althans door de Molenhoekers en de Dorpsraad. Niet door de vakjury, die wellicht haalbaarheid en betaalbaarheid als belangrijke criteria hanteerden. ´Maar´, zo zei de voorzitter van de Dorpsraad ´juist in crisistijden moet je blijven en durven dromen´. Dacht ze toen misschien aan de raadpleging over de herindeling enkele jaren geleden. De gemeentebestuurders wilden toen in grote meerderheid naar het zuiden. ´Alleen zo kan Mook overleven´, preekten ze. De Molenhoekers echter droomden over een route naar het noorden. Massaal stemden zij tegen Maasduinen. En zie, Den Haag blies Maasduinen af en vervolgens kozen de huidige bestuurders voor het noorden. Nu hebben ze weer een droom, die wellicht geen genade zal vinden in de ogen van de rekenmeesters op het gemeentehuis. Al enkele jaren zijn daar ´zelfredzaamheid´ en ´eigen verantwoordelijkheid´ gevleugelde woorden. Ze volgen liever Bertold Brecht die in navolging van Marx ooit schreef: ´Erst kommt das Fressen, und dann die Moral´. Opvallend dat een toch onvervalst rechts college zich in deze barre tijden door deze linkse rakkers laat inspireren. Molenhoekers spreken echter liever over samenredzaamheid. En ook in crisistijden blijven ze hun dromen koesteren. Zoals die over houten loopbruggen, bijenhotels, meet and eat, enzovoorts. ´Eerst de moraal en dan het kapitaal´, is hun motto. Molenhoekers zijn ondernemende mensen. Als ze iets echt willen dan gaan ze er voor. Met of zonder steun van de overheid. Er is geld genoeg in dit mooie dorp, waar de inkomens ruim bovenmodaal zijn. Eigenlijk kunnen ze die brug, samen met wat sponsoren, goed zelf betalen. ´Als ze die brug zo graag willen, moeten ze zelf ook maar regelen dat die er komt´, denken ze wellicht op het gemeentehuis. En ze hebben misschien nog gelijk ook. Maar wie zorgt er dan voor het kapitaal? Stel dat die brug twee ton kost. Dat is amper 50 euro per inwoner. Dat moet toch op te halen zijn, als de moraal zo sterk is. Als elke verdienende Molenhoeker eenmalig een half procent van zijn nettoloon inbrengt, komen we al een heel eind. De armen betalen zo wat minder dan de rijken, want samenredzaamheid is het motto, dat het in deze dagen goed doet in Molenhoek. Maar wellicht is minder nodig, want er zijn zeker sponsoren te vinden. Wat te denken van Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten? Zij zullen zeker bereid zijn om gratis het hout te leveren. Hun belang is dat de brug het ontluikende Heiderijk ontsluit. Ze winnen daarmee aan krediet voor dat rijk, waarvoor talloze bomen tot verdriet van veel Molenhoekers sneuvelden. Ook Groesbekers zullen bijdragen, want door de brug worden zij uit hun isolement verlost. En ten langen leste zal onze eigen gemeente over de brug komen. Want er komt geld vrij, omdat de nieuwe brug de 5a variant overbodig maakt. Bovendien zijn er binnenkort weer gemeenteraadsverkiezingen. De politieke partijen zullen zeker niet vergeten zijn hoe die vier jaar geleden afliepen. En wat te denken van een collectebus bij het bruggetje. Fietsers en wandelaars betalen bij elke passage 20 eurocent tol. Dat geeft hen meteen het gevoel dat ze al die inspanningen niet voor niets doen. Voor automobilisten is er een hengel met een klomp, waarin ze hun bijdragen kunnen mikken. De brug gaat er komen! Arthur en medebruggenbouwers, veel succes!

Cava

13. Hup Wikidorp Molenhoek ‘2013 wordt het jaar van Wikidorp Molenhoek´, schreef Karapiti (zie vorige column). ´Zelf aanpakken en op eigen kracht verder´ was zijn motto. Het heil niet van de overheid verwachten. Ook niet klagen of voor Calimero spelen. Prima gedacht, lijkt mij. Schuldgevoelens ook niet meer wegmasseren met tal van goede voornemens, die toch nooit uitgevoerd worden. Aanpakken dus! De plannen van het Dorpscafé van 14 december bieden daarvoor heel wat mogelijkheden. Zoals investeren in de opbouw van het Lees- en Ontmoetingspunt (LOP). Ik heb nog veel mooie en door mij al gelezen boeken in mijn boekenkast. Een aantal daarvan gaat naar het LOP. Als elk Molenhoeks gezin twee boeken inbrengt levert dat een aardige bibliotheek op. Digitaal tanken van boeken, kranten en tijdschriften is ook welkom. Daarom graag een e-readeroplaadpunt in het LOP. Ik kijk uit naar een ´eat´ en ´meet´ met onbekende Molenhoekers. Via [email protected] kun je mij uitnodigen. Jij kookt, ik eet en zorg voor een goede fles wijn. Tijdens het eten is vooral ´Wikidorp Molenhoek´ onderwerp van gesprek. Jij levert de ingrediënten en ik brouw er een column van. Bij mij komen er dit jaar ook twee bijenhotels in de tuin. De gasten betalen geen toeristenbelasting. Bouwtekeningen zijn te vinden op internet: www.bijenhotels.nl. Een bouwvergunning is niet nodig. Iedereen kan meedoen om van Molenhoek hét bijentoeristendorp van Nederland maken. Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer zullen zeker de benodigde houtschijven willen leveren. Hout hebben ze in overvloed na de houtkap voor Heiderijk. Voor hen een unieke kans om goodwill terug te winnen bij de tegenstanders van dat rijk, dat overigens een paradijs zal worden voor de wilde bijen. Wellicht leveren Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer ook gratis het hout voor de voetgangersbrug naast de spoorbrug. Dat is immers een belangrijke toegangspoort voor Molenhoekers naar het beloofde en geloofde Heiderijk. Ik schoon me zo´n 350 keer per jaar op onder de douche. Dan kan ik ook wel één of twee keer per jaar helpen om de buurt op te schonen. Eigenlijk zou ik ook af en toe wel mee willen jeu de boulen in de buurt waar al die Jonkers, Koningen, Keizers, Ridders en Stadhouders een baan gaan aanleggen. Maar ik ben niet van adel en vraag me af of ik dan wel door de ballotage kom. En natuurlijk ben ik elke maand in het dorpscafé te vinden, want ´happy hours´ brengen geluk. Ik ben benieuwd wat de gemeente van al deze plannen vindt, die spontaan zijn komen bovendrijven. Helemaal op eigen kracht uitvoeren kan natuurlijk niet. Mentale ondersteuning vanuit het gemeentehuis is nodig. Ook financiële prikkels om Wikidorp Molenhoek op te stoten in de vaart der dorpen zijn onmisbaar. Die komen er van de Dorpsraad, heb ik begrepen. Maar ook van de gemeente? Misschien is het ook een goed plan om tijdens de opschoondagen alle bureaucratische obstakels voor dit soort plannen op te ruimen. Wanneer burgers de straten opschonen, ruimen de ambtenaren de rode potloden en onzinnige tijdrovende procedures op. Na die klus zal de Dorpsraad zeker bereid zijn om de opruimers op een opkikker te trakteren. Zijn die stimulansen van het gemeentehuis te verwachten? Volgens recent onderzoek zou de Nederlandse overheid actief burgerschap vooral stimuleren door burgers nors op hun eigen verantwoordelijkheid te wijzen. In Engeland verleidt de overheid haar burgers om mee te doen. B&W, als verleiders op de Engelse tour! Dat zou mooi zijn. En hoe zullen de politieke partijen en raadsleden reageren? Zullen zij deze vorm van actief burgerschap omarmen en toejuichen? Zien zij haar als ondersteuning van hun werk of als een ondermijning van hun taak als volksvertegenwoordigers? We zullen zien!

Cava

12. Wikidorp Molenhoek Wij, Vulcano´s, zijn de afgelopen jaren over de hele wereld uitgezworven. Onze lava heeft plaats gemaakt voor woorden, die we aaneenrijgen tot columns. Ook voor de website van Dorpsraad Molenhoek. Daar woont mijn neef Cava. Zelf kom ik uit Nieuw-Zeeland. Maar ik woon al enkele jaren in Wikistad Amsterdam. Dat is de stad waarin burgers het heil niet van de overheid verwachten. Zij bouwen vooral op ´eigen kracht´. Raadpleeg www.wikistad.nl om te lezen wat dat betekent. Eigen kracht is niet hetzelfde als zelfredzaamheid, waar Wmo-beleidsnota´s vol van staan. Ook die van Mook, liet neef Cava mij weten. De Wmo-consulenten gaan er ´keukentafelgesprekken´ voeren met burgers die een beroep doen op de Wmo. Die keukentafelgesprekken zullen vooral ´slecht nieuws gesprekken´ zijn, valt te vrezen. Want het geld raakt op. Minder huishoudelijke hulp, geen rollator en de scootmobiel delen met anderen. De bieb is al weg, dorpshuizen moeten zichzelf bedruipen en subsidies worden afgebouwd. Zo probeert de gemeente zichzelf te redden. ´Zelf aanpakken en op eigen kracht verder´, is het motto in Wikistad. Pieter Hilhorst (ex-ombudsman bij de VARA, columnist bij de Volkskrant en de opvolger van Lodewijk Asscher als wethouder in Amsterdam) is één van de grondleggers van Wikistad. Hij is ook de bedenker van het begrip ´samenredzaamheid´, dat nu ook Dorpsraad Molenhoek in haar vaandel heeft geschreven. Onder dat motto doet Dorpsraad Molenhoek een oproep aan alle Molenhoekers om de ´mouwen op te stropen´ en ´aan te pakken´. Ze nodigt burgers uit om leefbaarheidsprojecten in te dienen, die ze vooral op eigen kracht kunnen en willen uitvoeren. Projecten, die andere dorpsgenoten inspireren om mee te doen. Net als bij ons in Wikistad. ´De projectvoorstellen stromen binnen´, mailde mijn neef. Een lees- en ontmoetingspunt, bijen- en wespenhotels, een houten voetgangersbrug, burgers en kinderen vegen hun eigen straat schoon, buurtbewoners helpen de gemeente met gaten in de weg te dichten, Molenhoekers nodigen elkaar uit aan tafel, enzovoorts. Na Wikistad Amsterdam komt er nu dus ook een Wikidorp Molenhoek. ´Zelf doen´ is er de beste medicijn tegen subsiditis en eeuwigdurend geklaag van Calimero´s over een falende overheid. Het eigenkrachtvirus zal zich na het Dorpscafé van 14 december verspreiden over heel Molenhoek. De gemeente zal meewerken en ondersteunen. Geen bureaucratische regels meer die vertragend werken. B&W, ambtenaren en gemeenteraad laten het eigendom van de projecten aan de burgers. Zij investeren in deze private ondernemingen, die de publieke zaak dienen. Dat zullen winstgevende beleggingen zijn. Na deze leefbaarheidsprojecten komen er acties op het terrein van welzijn en zorg. Want in een Wikidorp, laten de inwoners dorpsgenoten, die zichzelf niet kunnen redden, niet vallen. 2013 wordt het jaar van Wikidorp Molenhoek!

Wiki Karapiti

11. Kuil verkocht Onverwacht staat de voorzitter van de Dorpsraad voor mijn neus. Een brede lach op haar gezicht. Hoe heeft ze me gevonden in mijn clandestiene stulp? Dat verontrust mij. Meer nog dan die lach, die voorspelt dat ze iets van me wil. Ik woon al enige tijd in de Kuil. Niemand weet waar. En dat wil ik houden zo. Maar zij heeft me gevonden. Vluchten kan niet meer. Of ik ook een plan wil indienen om Molenhoek nog mooier te maken, vraagt ze. En dat dan presenteren op 14 december in het Dorpscafé. ´Mevrouw, ik hou niet van presenteren. Bovendien, in een café drink en ouwehoer je wat. Laat het presenteren daar (vooral veel bier) maar over aan Leo en Ina. Gaat u toch gauw weg en vergeet dat ik hier woon´. Maar ze houdt voet bij stuk. Ze belooft niemand te vertellen waar ik woon. Maar dan moet ik wel meewerken. ´Maar mevrouw ik heb al een plan ingediend. Dat heeft al op uw website gestaan. U weet wel dat plan om van de Kuil een paradijs te maken. Hebt u dat niet gelezen?´ Dat heeft ze en ze heeft er vreselijk om moeten lachen. ´Maar ik besefte toen niet dat het een serieus plan was´. Het betrof mijn oproep om kalveren en lammetjes te adopteren, die dan vrij kunnen rondhuppelen in de Kuil. Daar heb ik twee reacties op ontvangen. Meerdere zijn welkom op [email protected]. De reacties zijn van de koeienboer en de schaapsherder, die regelmatig door de Kuil dwaalt. Die willen niet adopteren maar wel verkopen. ´Maar u moet wel eerst de grond kopen´ adviseerde de boer mij. Die raad krijg ik ook van de heer Bos en mevrouw Kuil. Ze vertellen mij dat enkele vroegere vrienden de grond willen kopen om er een groot kasteel te bouwen met uitkijktorens, een gracht en een park. Daarin zou geen plaats zijn voor koeien en schapen. Dus heb ik snel de hele Kuil gekocht. Dat wil zeggen een rijke oom uit Griekenland heeft ze gekocht. Ik mag er van hem wonen. Die oom wilde een gebaar maken naar Dijsselbloem, omdat die besloten heeft om zijn arme land te blijven ondersteunen. Op een geheime plek heb ik toen mijn eigen landgoedje gebouwd. Helemaal verscholen in de struiken, zodat de Kuil haar natuurlijke en paradijselijke aanblik houdt. De mevrouw van de Dorpsraad lijkt onder de indruk van mijn ondernemingslust en vraagt of ik mijn paradijselijk plan nog eens verder wil uitwerken en daarna indienen bij de Dorpsraad. Dat beloof ik. ´Maar dan alstublieft aan niemand dit plekje verraden!´ smeek ik haar. Want als Teeven mij vindt, moet ik het land uit. Samenzweerderig kruist ze met de rechterwijsvinger haar lippen.

Cava

10. Tolerantiepoort Het Patersbosje is dé favoriete speelplek voor de schooljeugd van Molenhoek. Dat blijkt uit de opstelwedstrijd die de Dorpsraad uitschreef voor de hoogste klassen van de basisschool. Vooral het voetbalveldje is in trek. De voorzitter van Dorpsraad wil dat op een mooie zomeravond wel eens met eigen ogen zien. En jawel hoor, vol overgave spelen een tiental kinderen er enthousiast op los. Dit moet een vruchtbare kweekvijver voor Eendracht zijn. Plots ontdekken de spelers ´die mevrouw van de Dorpsraad´. Ze hebben nog één wens. Die zijn ze vergeten in de opstellen. Ze willen een vangnet achter het doel. Want niet ieder schot op doel is raak. Meestal verdwijnt de bal na een mislukte trap in het struikgewas achter het doel. En daar staan prikstruiken met daaronder troep en poep. ´Goed idee´, denkt ze. Ze houdt van aanpakken en fietst meteen naar de Gelmo. Misschien is een vanghek voor dit bedrijf een kans om invulling te geven aan wat ´maatschappelijk ondernemen´ heet. En jawel hoor, Gelmo heeft in Dick Bos en Jeroen Bekkers twee maatschappelijk bewogen directeuren. Jeroen: ´Wij willen wel een vanghek sponsoren, als de gemeente dat goed vindt en zelf ook wil bijdragen´. Maar de gemeente vindt dat niet zomaar goed. De buurtbewoners zijn tegen. Het voetbalveldje is al een doorn in hun oog en zonder hun inspraak van de buurt daar neergelegd. Een buurtbewoner schrijft een boze brief aan de Dorpsraad. ´Wat denkt die zelfbenoemde dorpsraad wel niet. Ons buurtbewoners is niets gevraagd. Jullie zijn er toch voor alle Molenhoekers! Er is nu al ontzettend veel lawaai tot laat in de avond. Koptelefoons moeten op om buiten rustig te kunnen genieten van een mooie zomeravond. Het gedreun van de ballen tegen het vanghek zal voor nog meer geluidsoverlast zorgen´. Hij vraagt de Dorpsraad om haar verzoek aan de gemeente in te trekken. Hoe los je dit op? Voorlopig nog geen vangnet. Overleg met de briefschrijver in de Dorpsraad leidt ertoe dat de jongerenwerker gevraagd zal worden om te bemiddelen. Maar is dat wel zo´n wijs idee? Zouden samen voetballen en praten over tolerantie niet beter zijn? Misschien kan Dick Bos ook hierbij helpen. Dick Bos (van de Gelmo) is de bedenker van de tolerantiepoort, die gemaakt is door kunstenaar Juul Baltussen. Bos is door het ´Paleis van de verdraagzaamheid´ als één van de vijf Nederlanders genomineerd als ´Ambassadeur van de verdraagzaamheid 2012´. De Tolerantiepoort vertegenwoordigt voor hem een droom. ´We hebben in Nederland genoeg hekken, muren en kloven gecreëerd, het is tijd om de kloven te overbruggen, deuren open te zetten en hekken te ontsluiten. De Tolerantiepoort droomt ervan alles wat potdicht zit en muurvast, weer open te gooien waardoor mooiere verbindingen in de samenleving ontstaan. De poort laat zien dat je scherp kunt kijken, soms een oogje dichtknijpt en dat door de hand te geven het hart opengaat. Contact is de sleutel waardoor de poort opengaat. De poort verbeeldt hoop, gezien worden, contact en luisteren. De poort is daar waar tolerantie nodig is.´ Misschien wil Dick Bos zijn poort wel een week lang plaatsen in het Patersbosje. Dan voetballen kinderen en buurtbewoners daar met en tegen elkaar. In de rust en tijdens de derde helft gaan ze met elkaar in gesprek over tolerantie en verdraagzaamheid. Onder begeleiding van de jongerenwerker en leerkrachten van de basisschool. Daarna zal blijken dat het vanghek geen probleem meer is en Molenhoek weer een stukje rijker en wijzer.

Montagnola

Dick Bos (www.tolerantiepoort.nl)

Juul Baltussen (www.juulbaltussen.com)

9. Het paradijs Wij, Vulcano’s, slapen en dromen veel. De meesten van ons zijn uitgewerkt. We verrijken de wereld nog slechts sporadisch met vruchtbare lava. Mijn krater ligt in het topje van Limburg. Al meer dan twintig jaar ben ik in ruste. Daarvoor spuwde ik kostbaar grind en zand de wereld in. Met dubieus afval is mij daarna de mond gesnoerd. Ik heb al veel gif weggezogen en in onderaardse grotten opgeslagen. Langzaam ontlook daarna in mijn krater een idyllisch landschap. Schapen, koeien, dassen, vogels en andere dieren hebben daar nu hun paradijs. Enkele dagen geleden had ik een boze droom. Na dieren willen zich ook ineens mensen in mijn paradijs vestigen. Zij zijn van plan vele stenen en dakpannen op mijn hoofd te stapelen om onderdak te bieden aan een groot aantal mensenfamilies. In mijn droom kreeg ik daar vreselijke hoofdpijnen van. Die pijnen werden zo ondraaglijk en mijn woede werd zo groot dat ik de neiging kreeg om het opgeslagen gif weer terug omhoog te spuiten. Badend in het zweet werd ik wakker. Toen bleek mijn nachtmerrie geen bedrog. Mijn familie maande me tot kalmte en na constructief overleg verdwenen mijn wraakgedachten. Samen bedachten we het volgende alternatieve plan. Op de bovenrand van mijn krater komen twee landgoederen van elk vier woningen. Eén op de noordoostpunt waar nu een uitheemse skibaan de natuur verkracht. En één op de noordwestpunt, waar Malden de baas is. Vanuit beide punten kunnen de nieuwkomers, die gerespecteerde natuurvrienden blijken te zijn, zuidwaarts genieten van een paradijs, waarin koeien, kalveren, schapen en lammetjes ronddartelen. Zij zijn ook de wachters van het paradijs. Zij zien toe dat Eva geen verboden appels plukt om Adam te verleiden. Dure herinrichting van mijn krater door nieuwkomers is niet nodig, want mijn krater is al zooooo mooi. En zal vanzelf nog mooier worden! Om Molenhoekers, Maldenaren en vele anderen mee te kunnen laten genieten van dit ´Eden van Noord-Limburg´ komt er een kronkelpad diagonaal door de krater. Klaphekken verschaffen vrije toegang. De stenen van het geplande Labyrint worden gebruikt om het pad te markeren. Onder de tweelingboom midden in de krater komen enkele bankjes, die de Geldersen en Limburgers uitnodigen tot visionaire gesprekken over de onderlinge samenwerking, die eraan schijnt te komen. Als dank zal ik doorgaan met het zuiveren van grond en water. Het gezuiverd water laat ik midden in de krater weer opborrelen, zodat een natuurlijke vijver ontstaat. Daar kunnen dieren hun dorst lessen. Molenhoekers en Maldenaren kunnen een dier adopteren: een kalf voor 100 en een lammetje voor 25 euro. Ik ben benieuwd wat u van deze plannen vindt en of ook u een dier wilt adopteren. Mail naar [email protected] .

Cava

8. Higgsdeeltjes op de Mookerhei Mijn broer Santorini was in zijn column ´Jack is back´ nog vol hoop over de voorgenomen springsessie van de Mookse partijleiders op de Mookerhei. Die zouden daar onder leiding van Jack de Vries leren ´over hun eigen schaduw heen te springen´. Dat zou leiden tot een veelbelovend ´Mookerheiakkoord´ over de toekomstige koers van de gemeente. 21 juni ging het gebeuren. Want op die dag zijn de schaduwen het kortst. Zie column ´Jack is back´. Op de dag en de tijd dat de zon bijna loodrecht boven de Mookerhei staat trekken Sylvia De Vito (VVD), Ger Mulders (DGP), Han Büchner (CDA), Lee Tonnaer (PvdA) en Pepijn Baneke (GL) samen met Jack de Vries de Mookerhei op. Jarenlang voeren ze al een richtingenstrijd. De Noorderlingen (VVD en CDA) tegen de Zuiderlingen (DGP, PvdA en GL). Merkwaardige keuzes hebben ze gemaakt. Sylvia heeft echtelijke banden in het verre zuiden. En van vroegere partijgenoot Wilders vallen nog heel wat stemmen af te snoepen in het Limburgse. Toch zet ze koers naar het noorden. Opvallend is ook dat Han illustere Limburgers en partijgenoten als Maxime Verhagen, Gerd Leers en Camiel Eurlings de rug toekeert. Nog merkwaardiger is dat zowel GL als PvdA voor het zuiden kiezen, terwijl hun geestverwanten vooral noordwaarts aan de weg timmeren. Zou dat de reden zijn waarom ze nu in de Raad geduikeld zijn naar ieder één marginale zetel? De keuze van de DGP lijkt voor de hand te liggen want het is een echte dorpspartij die, ruggelings naar de stad gekeerd, kiest voor ´De eeuw van Vader Pouwels´. Over hun eigen schaduw heen springen lijkt geen gemakkelijke opgave. Maar Jack heeft goede hoop. ´Precies om 12 uur, wanneer de schaduwen het kortst zijn, springen jullie´, beveelt bij. ´En naar het Oosten, want daar komen de wijzen vandaan´, voegt hij er aan toe. Sylvia springt als eerste.. Maar in haar sprong draait zij noordwaarts en ploft neer op haar eigen schaduw. Dan springt Ger, het prototype van de vlijtige verkenner. Hij zet ferm aan richting Zevendal maar wijkt in een reflex toch zuidwaarts richting bronsgroen eikenhout. Zo gaat de vaart er uit en landt hij pardoes op zijn schaduwhoofd. ´Ik zal jullie wel eens een poepje laten ruiken´, bluft Han. Speciaal voor deze sprong heeft hij ´s-morgens in zijn gezondheidswinkel nog een brouwsel springbalsemienbladeren gedronken. Maar ook hij faalt. Na een fraaie schroefdraaisprong van oost naar noord valt hij loodrecht omlaag op zijn eigen schaduwkont. Zou het rode Lee dan wel lukken? Zijn aanloop is veelbelovend. ´Je haalt het´, roepen Sylvia en Han enthousiast. Maar op het laatste moment brengt Pepijn hem uit zijn evenwicht. ´Jij springt alleen maar naar het zuiden, waar je vandaan komt´, bliksemen zijn ogen. Lee valt onthutst loodrecht omlaag vol op zijn schaduw, die het uitgilt van de pijn. ´Ik zal het je voordoen´, zegt Pepijn. Eigenwijs met het gezicht naar het noorden doet hij een hupje naar achteren om zijn eigen schaduw heel te laten. In de kranten hebt u kunnen lezen hoe het afliep. De komende jaren blijven de Noordelijken noordwaarts koersen en de Zuidelijken mokkend ´Mook mot Limburg blieve´ roepen. Samen met een vriend uit Zwitserland heb ik de sessie op de Mookerhei op afstand gevolgd. Mijn vriend werkt bij CERN in Geneve aan het onderzoek naar Higgsdeeltjes. Hij heeft de foto hieronder gemaakt en een week later op zijn werk geanalyseerd. Wat laat deze foto zien? Een bijzonder hoge concentratie van Higgsdeeltjes, die boven de Mookerhei zwermen. Die Higgsdeeltjes hebben de neiging om zich vast te klampen aan andere materie. Ook aan politici. Daardoor krijgen die meer massa, ze vertragen en vallen dan snel omlaag. Higgsdeeltjes vertragen sommige objecten meer dan andere. Mijn vriend gaat nu onderzoeken of en waarom Higgsdeeltjes zich aan politici hechten. En of het werkelijk zo is dat falende politici echt niet bestaan. Want die beweren altijd dat, als hen iets niet lukt, dit de schuld is van anderen of de omstandigheden. Bijvoorbeeld van Higgsdeeltjes, die op een bepaald moment besloten om over de Mookerhei te gaan zwerven.

Etna

7. Jack is back Nog niet zo lang geleden redde de Kunduzcoalitie Afghanistan. En nu redt diezelfde coalitie ons land. VVD, CDA, ChristenUnie, D66 en GroenRechts deden dat door ´over hun eigen schaduw heen te springen´. Intussen zijn Brussel en de banken er in geslaagd om de financiële crisis op het conto van de Grieken te schrijven. Die zijn nu ´corrupt en onbetrouwbaar´. Wie anders beweert is een populist. ´Framing´ heet dat. Met slimme woorden, beelden en begrippen worden waarheden gepropageerd, die vooral eigenbelangen dienen. Politiek en massamedia maken er veelvuldig gebruik van. De regeringscoalitie heeft zich ontdaan van Wilders. Hard met de deuren slaan is voldoende om de Grote Gedoger op de vlucht te jagen. Op aanraden van spindoctor Jack de Vries schuift het CDA Wilders in het kamp van Roemer en Samsom. Zo ´framed´ die partij de schande van het vreemdgaan met Wilders weg. Jack is back in de politiek na zijn eigen amoureuze Afghanistanavontuur. En passant wijzigt hij ook ´Kunduzakkoord´ in ´Lenteakkoord´. Dat bekt beter en belooft een zonnige toekomst. Enkele jaren geleden fluisterde hij Balkenende in om Bos een ´draaikont´ te noemen en Balkenende werd daarmee premier. Enkele jaren eerder nog had de PvdA de gemeenteraadsverkiezingen gewonnen. Bos schrijft dit in zijn column in de Volkskrant van 31 mei toe aan frames als ´armoede´ en ´voedselbank´. Ook in Mook is een soort Raadsbrede Kunduzcoalitie over intergemeentelijke samenwerking in de maak. Dat vlot echter nog niet. Voorlopig kissebissen de partijen nog over de opdrachtformulering. Wienhoven framed in de Gelderlander dat het niet doorgaan van Maasduinen ´zeker zes ton´ gekost heeft. VVD en CDA meesmuilen dat de voorbereidingen voor Maasduinen ´meer dan één miljoen´ gekost hebben zonder dat enig resultaat geboekt is. Binnenkort gaan ze toch met zijn allen de Mookerhei op. Wethouder van den Berg heeft, jawel daar is hij weer, partijgenoot Jack de Vries als begeleider ingehuurd. Hij zal de deelnemers trainen in het ´over hun eigen schaduw heen springen´. Dat is Jack wel toevertrouwd. Hij zal wachten tot 21 juni, want dan zijn de schaduwen het kortst. Wellicht durven de grijze Mookse notabelen dan dat sprongentje wel te wagen. Een veelbelovend ´Zomerakkoord´ zal het resultaat zijn. Een pracht cadeautje voor de nieuwe burgemeester. Mook gaat een zonnige toekomst tegemoet onder het motto ´Samen voor ons eigen´.

Santorini

6. Opium van het volk Kerken lopen leeg. Wie gelooft er nog in ´Onze Vader die in de hemel zijt?´ We raken steeds meer van God los. Massaal ruilen we onze hemelse goden in voor aardse exemplaren. Sommigen geloven in Rutte, Roemer, Samsom of een andere grote of kleine politicus. Henk en Ingrid aanbidden Wilders omdat die hen op de troon gezet heeft. Maar wie gelooft er nog in Cohen? Die is afgeserveerd, want te fatsoenlijk. Net als duizenden andere Nederlanders geloofde televisiester Sylvia Millecam in Jomanda en volgde haar tot in de dood. Pauw en Witteman hebben veel volgelingen. Knevel en van de Brink moeten het met wat minder gelovigen doen. Velen geloven in de heilzame werking van de vrije markt in de zorg, terwijl talloze anderen vinden dat dit een overheidstaak is. De Telegraaf is de meest geloofde krant in Nederland. Maar ook de Volkskrant en Trouw hebben veel volgelingen, die er hun zekerheden uit halen. Veel mensen in onze gemeente geloven in Riek Bakker die Maasduinen uitgeroepen heeft tot het aards paradijs van Noord Limburg. Maar inmiddels zijn de burgemeesters Adam Persoon en Eva de Loo uit dat paradijs verdreven door de liberalen en christenen in onze gemeente. Die geloven meer in professor Boekema, die namens het CDA vanaf de kansel de Mookse bevolking oproept om het Heilige Land vooral noordwaarts te zoeken. Maar nu predikt onderzoeker Houben (ook van het CDA) dat we de andere kant op moeten. Er zijn veel geloven binnen het CDA. Maar het meest geloven we in onszelf. Kloos liep daar al op vooruit aan het eind van de 18de eeuw met: ´Ik ben een God in ´t diepst van mijn gedachten. En zit in ´t binnenst van mijn ziel ten troon´. God ´Ik´ heeft de afgelopen decennia de westerse wereld veroverd. Als je niet in jezelf gelooft ben je rijp voor therapie. Van Ratelband hoef je slechts ´Tsjakka´ te roepen en dan komt alles goed. Ons huidig college van B&W predikt vooral het geloof in de eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid van het individu. ´Verlosser´ Johan Cruijff predikt samen met zijn aartsengelen Bergkamp en Jonk zijn voetbalgeloof dat Ajax moet redden. ´Vanzelfsprekend heeft hij de waarheid aan zijn zijde, niet omdat hij de waarheid kent, maar omdat hij de waarheid is. We hoeven alleen maar in hem te geloven´. Aldus Pfeijffer en Corbijn in Vrij Nederland van 14 april 2012. De Arena is de tempel, waarin tienduizenden Amsterdammers dit grote Ego aanbidden. Opstandige ongelovigen worden door zijn lijfblad de Telegraaf de hel in geschreven. Vaak presenteren we ons geloof als waarheid of wetenschap. Met ´het stond in de krant´, ´het was op de TV´ of ´uit onderzoek blijkt´ onderbouwen we onze betogen. We selecteren naar hartenlust uit de media en onderzoeken wat ons past. Feiten die niet passen helpen we een handje in de gewenste richting. Professor Diederik Stapel is erom veroordeeld. Maar zijn wij zelf ook niet allemaal kleine Stapeltjes? Loesje waarschuwde ons al jaren geleden, dat we ´niet alles moeten lezen wat we geloven´. We kunnen slecht leven met ongemakkelijke waarheden, twijfels en onzekerheden. Geloof is daarvoor een medicijn. Of ´opium van het volk´, zoals Marx lang geleden beweerde. Er is werk aan de winkel voor minister Leers. Na de coffeeshops zijn de kerken en onze andere heilige huisjes aan de beurt voor de sloop. Neem nog vlug een hijsje of een snuifje voor het te laat is.

Cotopaxi

5. Nieuwe ijstijd Het klimaat verandert in een rap tempo. De zachte winters zijn voorbij. Vorig jaar was er lange tijd sneeuw en nu weken lang strenge vorst. Miljoenen Nederlanders kregen Elfstedenkoorts. Ook het politieke klimaat is omgeslagen. Vroeger vonden links en rechts elkaar gemakkelijk in vreedzame polderkabinetten. Nu bestuurt uiterst rechts ons land met gedoogsteun van Wilders. Er wordt ijskoud gesaneerd. In ´t Mooks gemeentehuis is een nieuwe ijstijd aangebroken. De oude machthebbers zijn weg. Hun kroonjuweel Maasduinen is geroofd. Nu regeert een krappe rechtse meerderheid. Die lonkt vooral naar het noorden. Maastricht slaat nu ook een andere toon aan. ´Mook is een grenzeloze gemeente´, laat gouverneur Bovens tijdens zijn bezoek aan Mook weten. De één mort en de ander zingt halleluja. Het is akelig koud in het gemeentehuis, wanneer de raad vergadert. De burgemeester, vader van ons allen, maakt zich zorgen. De verwarming en de thermostaat haperen. Hij wil de hulp van monteurs van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten inroepen. Maar van de VVD en CDA mag dat niet. Barten, de wethouder die het geld beheert, vindt dat te duur. ´Armlastig Mook kan de poen wel beter gebruiken´. Van den Bergh (CDA) gelooft en hoopt dat de verwarmende naastenliefde weer terugkomt. ´Daarvoor bid ik dagelijks op mijn blote knietjes voor het slapen gaan´. Wethouder Meij, die over ons aller welzijn waakt, blijft consequent. Hij heeft eerder besloten dat burgers zich zelf moeten redden; ook in tijden van nood. Dat moet dan ook voor de gemeenteraad gelden. Mocht die toch om hulp vragen, dan is de nieuwe Wmo-verordening van toepassing. En die zegt: ´wat je zelf kunt, moet je zelf doen´. De kou is nog niet uit de lucht.

Hekla

4. Het wonder van Mook Wij, vulkanen, proeven via onmetelijke en verfijnde onderaardse gangenstelsels de toestand in de wereld. Op nieuwjaarsdag bereikten Stromboli sensationele prikkels uit het kleine Molenhoek. De burgemeester daar is er de Persoon niet naar om te somberen. Ondanks zijn pensioengerechtigde leeftijd blijft hij aan het werk. Met veel steun van zijn vrouw, want die wil niet dat hij al stopt en haar dagelijks voor de voeten loopt. Begin vorig jaar nog liep hij dapper voorop in de pelgrimstocht naar zuidelijk Maasduinen. Nu gaat hij energiek met een andere politieke wind in de rug in noordelijke richting. "Dat hoort zo", zei hij onlangs monter in het dorpscafé. "Als je dat niet kunt als burgemeester, ben je geen knip voor de neus waard". Tijdens de nieuwjaarsreceptie laat hij vol trots weten dat het college de gemeentebegroting dekkend gekregen heeft. Dit ondanks de boodschap van politieke vrienden uit Den Haag, dat er flink gekort zal worden op hun gemeentelijk zakgeld. Bovendien is de Mookse schatkist in de voorbije jaren ook al flink geplunderd door een vergeefse en geldverslindende fusietocht naar het zuiden, het faillissement van Mooks Centrumplan en de hulpeloze pogingen om de Groesbekers uit een vermeend isolement te bevrijden. Dit soort prikkels bereikt Stromboli ondergronds maar komen ter plekke nauwelijks aan de oppervlakte. Dat komt door het hedendaags taboe op somberheid en het gebrek aan schuldbesef bij bestuurders. "Met mij is niks mis" roepen ze in koor. Vrolijke Marc is daarin landelijk de grote roerganger. Op plaatselijk niveau doet het college niet voor hem onder. Het nieuwe jaar moet en zal gelukkig worden! Mook zal ook niet fuseren, want die jongens op het gemeentehuis kunnen het veel te goed met elkaar vinden. En waarom zouden ze ook. Ze hebben de begroting weer dekkend gekregen. Alsof er geen crisis is en Mook niet te klein. "Natuurlijk", de burgemeester geeft dat grif toe: "door flink te bezuinigen". "Maar niet ten koste van de zwakkeren in de samenleving", zo verzekert hij de goegemeente op de nieuwjaarsreceptie. En zo geschiedt een wonder. Een rechts college bedenkt een linksige oplossing. De VVD haalt de poen binnen en het CDA zorgt voor de passende moraal. Tonnen worden uit de Wmo gehaald en daarna wordt die wet ´gekanteld´. Dat gaat gemakkelijker wanneer die wat lichter is. Nu heet ze voortaan de wet op ´Maatschappelijk Ondernemen´ in plaats van ´Maatschappelijke Ondersteuning´. Arme, zieke en zwakke burgers worden gepromoveerd tot kleine zelfstandigen met een eigen zorgonderneming. Deze nieuwe zzp-ers zijn nu de trots van familie en vrienden op wie ze dagelijks kunnen rekenen. Ze klagen niet meer en roemen hun nieuw verworven zelfstandigheid. Ze zijn het college dankbaar voor het geschonken vertrouwen. De pampers van het vorige college gaan de prullenbak in. Ze kunnen het nu op eigen kracht af. Net als elders in het land zijn er in Molenhoek nu ook geen armen meer. Marc Rutte heeft dit Wim Meij persoonlijk verklapt. Zelf betaalde hippe rollators lopen een stuk prettiger dan die ouderwetse fantasieloze exemplaren van de thuiszorg. En zeg nou zelf, zelfhulp leidt tot meer voldoening en eigenwaarde dan hulp van dure gespecialiseerde zorgverleners. Er zullen dit jaar nog meer wonderen gebeuren daar in de kop van Limburg. Burgemeester en wethouders kantelen hun eigen werk. Ze leren burgers om zichzelf te besturen. Zelf gaan ze minder werken en leveren 20% van hun salaris in. Een gedeelte daarvan gaat naar de dorpsraden, want die moeten nu aan de bak. Maar misschien zijn die dan ook al met het kantelvirus besmet en roepen ze de burgers op om vooral hun eigen boontjes te doppen. Ter ere van het wonder van Mook heb ik het nieuwe jaar ingeluid met enkele vulkanische bommen. Die waren ook in Molenhoek te zien. Tenminste als je naar het zuiden keek. Maar dat schijnt daar steeds minder in trek te zijn. Na Griekenland en Italië (mijn thuisland) schijnt ook Gennep er financieel een zootje van gemaakt te hebben.

Stromboli

3. De kanteling ´Kantelen´ is een eigentijds toverwoord in gemeenteland. Het Wmo-beleid moet kantelen. Aanbieden is ´uit´ en luisteren naar de vraag van de klant is ´in´. En we moeten ´zelfredzaam´ zijn. Deze mooie gedachten zijn verwerkt in de nieuwe Wmo-visie van B&W van Mook. De Raad heeft er nog niks over mogen en kunnen zeggen. Maar nu al heeft visionair wethouder Meij een voorschot genomen op de uitkomsten. Hij gaat jaarlijks € 160.000 bezuinigen op de Wmo. Na de bibliotheek gaat hij nu de Wmo uitkleden. Sociaal zwakkeren, chronisch zieken, geestelijk en lichamelijk gehandicapten (samen zo´n een derde van onze bevolking) gaan dat merken. Het jachtseizoen op de illegale scootmobielen is geopend. De gouden kranen en luxe badkamers in de aangepaste huizen van gehandicapten worden gesloopt. Van bijstandsuitkeringen mogen in de toekomst geen sigaretten en TV´s meer worden gekocht. Bij ziekte van een familielid of buurman zullen wij zelf de huishoudelijke hulp moeten leveren. Armoede en sociale uitsluiting wordt opgelost door kostenloze convenanten met welzijns- en zorginstellingen. Subsidies voor de dorpsraden worden overbodig, want burgers zijn immers zelfredzaam. Zo niet dan heet het ´eigen schuld, dikke bult´. Wat een reuze kanteling. Maar die is allerminst vraaggericht. Dat was vorig jaar anders. De huidige machthebbers kwamen op het gemeentelijk pluche door de wensen van Molenhoekers tegen een herindeling naar het Zuiden te volgen. Ze preekten ´luister naar de burger´ en verdreven met die leuze de oude machthebbers uit het gemeentehuis. Nu stuit de oproep van dorpsraden en Wmoraad om niet te bezuinigingen op de Wmo op dovemeij´s oren. Bestuurders met dovemansoren scheppen broedplaatsen waar Geert Wilders zijn eieren legt.

Vesuvius

2. Rob Rob is onze redder. Hij Redt Ons Bos. Gesteund door tweederde van alle Molenhoekers trekt hij ten strijde tegen Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer. Die willen in ´onze´ bossen een nieuw Heiderijk stichten. Een nieuwe slag om de Mookerhei dient zich aan. Praten is wijs om dat te voorkomen. Klankborden heet dat in modern jargon. Maar Rob wil niet, want die bomenkillers luisteren toch niet. Al dat overleg is ´repressieve tolerantie´, zo heeft hij al vijftig jaar geleden geleerd. Ondertussen geniet ik van bos én hei. Om Rob een plezier te doen wandel ik de laatste tijd wat meer aan de rand van het bos. Maar ik geniet dan toch vooral van de hei. Ook meer van zon dan van schaduw. Dat is de natuur die ik wens. Vroeger heb ik een sparrenbosje gekapt om plaats te maken voor een vijver en groentetuin. Zo schiep ik mijn eigen wensnatuur. Maar Rob is tegen ´wensnatuur´. Principieel of een kwestie van smaak? Mijn wijze vader zou zeggen: ´het is maar krek hoe je het bekijkt´. Of met andere woorden: ´er zijn nu eenmaal Bosjesmannen en Heikneuters´.

Lava

1. Donnerwetter Mook zit krap bij kas en heeft weinig bestuurskracht volgens deskundologen. Herindelen lijkt de enige medicijn. Gedeputeerde Driessen verleidt met een flinke zak geld Mook tot een vrijage met Bergen en Gennep. En passant dicteert hij dat de weg naar het noorden onbegaanbaar is. Gennep wil wel maar loopt in Bergen een blauwtje. Mookse protesten worden gesmoord en gebagatelliseerd door een brede raadsmeerderheid. Onder aanvoering van Venloos maedje Hanselaar kiest die raad voor de zuidelijke route. Liefdevol vrijen is er niet bij. Een gedwongen huwelijk lijkt op komst. Hanselaar duurt dat allemaal te lang en spoorslags vertrekt zij alvast in zuidelijke richting. Persoon, een ervaren herindeelrot, neemt haar zuidelijke missie met verve over. Dan ontwaken de Noorderlingen uit hun winterslaap. Het eikenhout is er niet zo bronsgroen als in Middelaar. Ze hebben liever Nijmeegs Marikenbrood dan Limburgse vlaai. In die dagen is ook de geboorte van Dorpsraad Molenhoek, een vroege vrucht van het nieuwe Maasduinen. Dorpsraden, gestimuleerd door B&W en gemeenteraad, moeten voor verbinding zorgen tussen dorpen en gemeentebestuur. Maar wat moet die dorpsraad? Namens wie moet zij wat aan het gemeentebestuur laten weten? Dus maar eerst eens de bevolking raadplegen. Meer dan 1600 Molenhoekers laten weten wat zij willen. Driekwart van hen wijst de voorgenomen fusie af. "Als het dan toch moet dan liever naar het noorden", zegt twee-derde. Heumen lijkt hen wel een aantrekkelijke bruid. De beer is dan los en de geest uit de fles. De gevestigde politieke orde is boos en bagatelliseert de uitslag. De burgemeester waarschuwt de Molenhoekers voor de gevaren uit het noorden. "En", zo betoogt hij in het hol van de leeuw, "Molenhoek zal de Poort van Limburg blijven". Als de rook na de uitgestelde gemeenteraadsverkiezingen is opgetrokken blijkt de raadsmeerderheid voor een fusie met Gennep en Bergen weggesmolten. Maar de nieuwe minderheid buigt niet voor de onverwachte koude noordenwind en blaast heftig terug. De raadpleging deugt niet, de nieuwe meerderheid is slechts gebaseerd op één restzetel en de dorpsraad is, net als de Gelderlander, partijdig. MOStroepen worden ingezet om de band met het zuiden te versterken. Rode Tonnaer zal samen met deze communicatietroepen de Molenhoekse regenten wel eens een lesje lezen. En dan komt de Goede Week 2011. Donner blaast de Maasduinenkaars uit en hult de Zuiderlingen op Witte Donderdag in het Zwart. Zelfs het nachtegaaltje stopt dan met zingen in het bronsgroen eikenhout op die mooie zonnige lentedag. Donnerwetter.

Vulcano