Samenvatting Inleiding

wodc.book Page 9 Tuesday, March 11, 2003 4:12 PM

Samenvatting 11 Het Ministerie van Justitie heeft, voorafgaand aan onderliggende studie, via het WODC een definitie- en ontwikkelingstraject laten uitvoeren als voorbereiding op het maken van een justitiebijdrage aan de Nationale Drugmonitor (Snippe e.a., 2000). Deze voorstudie is gevolgd door een praktijkstudie (Meijer e.a., 2002). De voornaamste conclusie van deze eerste stappen op weg naar een invulling van een justitiebijdrage aan de Nationale Drugmonitor luidt: – Het lijkt haalbaar om op korte termijn op basis van de momenteel beschikbare data een beeld te schetsen van de geregistreerde drugcriminaliteit en van de handhavingspraktijk in de strafrechtsketen. Dit beeld zal echter noodgedwongen incompleet zijn. Diverse kengetallen waaraan, zoals blijkt uit het voortraject, behoefte is, kunnen nu niet worden ingevuld. De kwaliteit van de daartoe benodigde gegevens is daartoe onvoldoende gebleken. – Op de middellange en lange termijn zal door politie en justitie flink in de verbetering van de kwaliteit van de gevraagde informatie geïnvesteerd dienen te worden. Onderliggende studie is een eerste uitwerking van het hierboven genoemde korte termijn perspectief om te komen tot een justitiebijdrage aan de NDM. De studie heeft dan ook het karakter van een achtergrondstudie voor het justitieonderdeel van het jaarbericht 2002 van de Nationale Drugmonitor (NDM). Opdrachtgever is het Directoraat-Generaal voor Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken/Directie Internationale Strafrechtelijke Aangelegenheden & Drugbeleid (DGIAV/DISAD) van het Ministerie van Justitie. De studie is tot stand gekomen onder verantwoordelijkheid van het WODC in een samenwerkingsverband tussen het WODC en de groep Onderzoek en Analyse van het KLPD/ dNRI (O&A).

1

Inleiding

Binnen het Nederlandse drugbeleid staat de volksgezondheidsbenadering centraal; gezondheidsbescherming van het individu staat voorop. Het beleid richt zich op beperking van de vraag naar en het aanbod van drugs. Daarnaast is het gericht op beperking van de maatschappelijke schade die samengaat met het gebruik van drugs: overlast, criminaliteit en openbare orde problemen. De Minister van Justitie is verantwoordelijk voor de strafrechtelijke handhaving en de reclassering. Door opsporing, vervolging en berechting van (internationale) handel, productie en bezit van drugs wordt het aanbod bestreden. Door inzet van verslavingsreclassering worden justitiabele drugverslaafden begeleid en naar de zorg toegeleid, met als doel verbetering van de situatie van de verslaafde en vermindering van druggerelateerde criminaliteit en -overlast. Het Ministerie van Justitie verricht dus een belangrijke taak in het Nederlandse drugbeleid. 1 Deze samenvatting is tevens gebruikt als input voor het Justitiehoofdstuk van de NDM.


10

Geregistreerde drugcriminaliteit in cijfers

Onderliggende studie geeft een cijfermatig overzicht van de inspanningen van politie, justitie en verslavingszorg. De vraag naar de aard en omvang van de geregistreerde drugcriminaliteit en de strafrechtelijke reactie op die drugcriminaliteit staat hier centraal. Drugcriminaliteit laat zich opsplitsen in twee (elkaar deels overlappende) componenten: – drugwetcriminaliteit, als omschreven in de drugwetten (Opiumwet, Wet Voorkoming Misbruik Chemicaliën) of samenhangend met die drugwetten (georganiseerde criminaliteit, ‘witwassen’ e.d. in combinatie met de drugwetcriminaliteit); en – criminaliteit onder druggebruikers: de door druggebruikers of drugverslaafden gepleegde criminaliteit. Hierbij dient te worden opgemerkt dat er niet per se een causaal verband tussen verslaving en het plegen van misdrijven hoeft te zijn. Met andere woorden: verslaving hoeft niet noodzakelijkerwijze vooraf te gaan aan het plegen van delicten. Voorzover druggebruikers drugwetcriminaliteit plegen is er sprake van een overlap tussen beide componenten. Alleen het gedeelte van de drugcriminaliteit dat opgehelderd is – er is een (potentiële) dader gevonden – wordt hier beschreven. De hier gepresenteerde informatie weerspiegelt dan ook in belangrijke mate de inspanningen van politie en justitie. De vraag naar het aandeel van de drugcriminaliteit in de geregistreerde of de totale criminaliteit valt buiten de scope van dit hoofdstuk. De informatie kan derhalve niet zonder meer naar de totale (geregistreerde) criminaliteit worden doorgetrokken. Hiertoe is meer benodigd: alleen middels modelmatig opgezette schattingen, op basis van een verbeterde informatievoorziening, kunnen hieromtrent indicaties worden gegeven.

2

Omvang geregistreerde drugcriminaliteit

De drugproblematiek, voorzover dit de vorm aanneemt van drugcriminaliteit, trekt onmiskenbaar een zware wissel op politie en justitie. Alle tekenen, zowel die van de geregistreerde drugwetcriminaliteit als de geregistreerde criminaliteit onder druggebruikers, wijzen in die richting. – De opsporingsonderzoeken naar de meer ernstige vormen van georganiseerde criminaliteit blijken in meerderheid gericht te zijn op drugwetcriminaliteit. – Eén op elke van de twintig misdrijfstrafzaken betreft een opiumwetdelict. – Op basis van de gevangenisstatistiek van het CBS kan worden vastgesteld dat het aandeel van wegens een opiumwetdelict gedetineerde personen op het totaal aantal gedetineerden tussen 1997 en 2000 rond de 17% bedraagt (CBS, 2001). – Opiumwetzaken leggen een fors beslag op de gevangeniscapaciteit. Eén op elke acht jaarlijks onherroepelijk opgelegde (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraffen betreft een opiumwetzaak. Gezamenlijk leggen deze een claim op ruwweg een kwart van alle jaarlijks onherroepelijk opgelegde detentiejaren.


Samenvatting

– Recent is hier een stijging van het beslag op de gevangeniscapaciteit waarneembaar. Deze stijging lijkt deels veroorzaakt te worden door de toegenomen aandacht voor drugkoeriers op Schiphol. Blijkens WODC-prognoseonderzoek is die toegenomen aandacht voor drugkoeriers op Schiphol duidelijk voelbaar voor het gevangeniswezen. Dit kan worden afgeleid uit het aantal in Haarlem opgelegde detentiejaren voor opiumwetdelicten. Deze verdubbelt in de periode 1994-2000, terwijl in de rest van Nederland een lichte daling optreedt. In 2001 is de stijging het grootst. In dat jaar wordt 10% van alle in Nederland uitgesproken detentiejaren opgelegd in Haarlem voor opiumwetdelicten (Moolenaar, 2002, p. 16-17). – Verder blijkt dat een aanzienlijk gedeelte van de jaarlijks afgedane misdrijfstrafzaken toe te schrijven is aan druggebruikende verdachten. Naar schatting, zo blijkt uit doorrekening op basis van enkele eenvoudige aannamen, zou het feitelijke aandeel zaken waarin een druggebruikende (hard- of softdrugs) verdachte is betrokken uitkomen tussen de één op de zeven à acht zaken van de in totaal ruim 230.000 strafzaken die jaarlijks worden afgedaan. Deze resultaten hebben betrekking op een steekproef van enige jaren geleden en kunnen verouderd zijn. – Op basis van dezelfde steekproef kan bij benadering worden vastgesteld dat ruwweg de helft van de jaarlijks onherroepelijk opgelegde (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraffen opgelegd wordt aan een druggebruiker.

3

Aard geregistreerde drugcriminaliteit

De bevindingen in deze studie maken een globale driedeling in hoofdtypen van daders van drugcriminaliteit, met hun delictprofiel, mogelijk. Het eerste type betreft daders van (meer ernstige) vormen van georganiseerde criminaliteit. Dit type bestaat uit daders die zich in criminele samenwerkingsverbanden richten op drugproductie, -transport en -handel. Deze op drugs gerichte activiteiten kunnen met andere criminele en (semi-)legale activiteiten gepaard gaan. Het tweede hoofdtype daders bestaat eveneens uit opiumwetovertreders. Dit hoofdtype lijkt zich echter te onderscheiden van het eerstgenoemde type door de relatief geringe mate van betrokkenheid bij de georganiseerde drugwetcriminaliteit. Het lijkt hier om een diffuse groep van meerdere typen te gaan: drugtoeristen, (kleine) drugsmokkelaars, -handelaren en -koeriers. Een substantieel deel van de opiumwetovertreders is zelf druggebruiker. Het derde hoofdtype dader wordt gevormd door een groep frequent recidiverende langdurig druggebruikende daders. De groepsomvang bedraagt meerdere duizendtallen. Deze daders zijn crimineel hoog actief en plegen voornamelijk vermogensdelicten.

3.1

Georganiseerde criminaliteit

Georganiseerde criminaliteit wordt gevormd door daders die in (internationale) criminele samenwerkingsverbanden opereren en zich daarbinnen met (meer ernstige) vormen van georganiseerde criminaliteit bezig houden.

11


12


– De geregistreerde opsporingsonderzoeken naar meer ernstige2 vormen van georganiseerde criminaliteit blijken in meerderheid gericht te zijn op drugwetcriminaliteit: productie, transport en handel van drugs. – Op basis van dezelfde bron kan eveneens gesteld worden dat een minderheid van de onderzochte samenwerkingsverbanden drugs produceert. Productie van drugs lijkt in zekere mate afgescheiden van transport en handel. De synthetische drugs vormen hierop een uitzondering. – In 2001 zijn er 22 opsporingsonderzoeken verricht naar criminele samenwerkingsverbanden die zich richten op zowel hard- als softdrugs. Dit is één op de zes à zeven van alle 146 opsporingsonderzoeken naar meer ernstige vormen van georganiseerde criminaliteit in dat jaar en één op de vier van de 90 onderzoeken naar criminele samenwerkingsverbanden die zich met drugwetcriminaliteit bezig houden. – Er worden nauwelijks zaken aangetroffen waarbij de criminele activiteit van in criminele samenwerkingsverbanden opererende daders beperkt blijft tot één categorie delicten. Drugwetcriminaliteit kan hier dan ook samen gaan met andere criminele activiteiten (Kleemans e.a., 1998, pp. 55-56). – Toch is er op het niveau van samenwerkingsverbanden sprake van een soort clustering van criminele activiteiten, vooral als het gaat om meer internationaal opererende samenwerkingsverbanden (Kleemans e.a., 2002). Bij dit algemene beeld van een zekere specialisering passen twee kanttekeningen. In de eerste plaats zijn er criminele groepen die ‘gespecialiseerd’ zijn in een specifieke regio. Zij pakken binnen het kader van deze regio de zich voordoende mogelijkheden op. Deze groepen zijn daarmee veelzijdig, maar voor het overige niet in staat hun armslag buiten de regio te verbreden. In de tweede plaats zijn er groepen die naast hun specialisme ook andere illegale activiteiten verrichten. Er is zowel in geografische zin als naar type illegale markt sprake van een verdere verbreding van de activiteiten (Kleemans e.a., 2002). – Jaarlijks worden meerdere tientallen mensen schuldig bevonden aan deelname aan een criminele organisatie in relatie tot opiumwetdelicten en hiervoor veroordeeld tot forse vrijheidsstraffen. – Een aanzienlijk deel (13%) van de moorden en doodslagen in Nederland heeft direct te maken met drughandel (Smit e.a., 2001).

3.2

Opiumwetovertreders: diffuse middengroep van drugtoeristen, (kleine) drugsmokkelaars, -handelaren, -koeriers en druggebruikers

Dit hoofdtype lijkt zich te onderscheiden van het eerstgenoemde type in criminele samenwerkingsverbanden opererende daders door de relatief geringe mate van betrokkenheid bij de georganiseerde drugwetcriminaliteit. Deze mate van betrokkenheid kan variëren van de levering van hand- en spandiensten aan criminele samenwerkingsverbanden tot die van afnemer als consument van illegale drugs.

2 Voor het Nederlandse situatierapport komen opsporingsonderzoeken in aanmerking indien de strafbare feiten een strafbedreiging hebben van vier jaren of meer en indien het wederrechtelijk verkregen vermogen (in baar geld of investeringen) een bedrag van f 500.000 (€ 226.890) te boven gaat.


Samenvatting

Er zijn verschillende aanwijzingen gevonden van het bestaan van meerdere subtypen onder de opiumwetovertreders. De beschikbare informatie levert een diffuus beeld op. Van enkele subtypen tekenen de, deels overlappende, contouren van een profiel zich enigszins af. De groep opiumwetovertreders lijkt een heterogeen geheel te vormen van onder meer drugtoeristen, (kleine) drugsmokkelaars, -handelaren, -koeriers en druggebruikende opiumwetovertreders. Verdachten van harddrugdelicten verschillen van verdachten van softdrugdelicten. Onder de recidiverende opiumwetovertreders lijkt het aandeel dat zich specialiseert in opiumwetdelicten, dus niet of weinig andersoortige delicten pleegt, niet erg groot. Door nader onderzoek dienen deze (onderdelen van) profielen verder te worden ingevuld. Hard- versus softdrugverdachten Verdachten van harddrugdelicten lijken zich op verscheidene kenmerken te onderscheiden van verdachten van softdrugdelicten. – Harddrugverdachten zijn vooral geconcentreerd in de grote steden, softdrugverdachten in de middelgrote steden. – Ongeveer 15% van alle softdrugverdachten is een vrouw, tegen 10% bij harddrugverdachten. – Verdachten van softdrugdelicten zijn met 33 jaar gemiddeld drie jaren ouder dan verdachten van harddrugdelicten. Dit met uitzondering van de in het buitenland wonende verdachten van softdrugdelicten. Zij zijn met een gemiddelde leeftijd van 25 jaar het jongst. – Opvallend is dat 60% van de softdrugverdachten in Nederland geboren is, waar dit voor de harddrugverdachten beduidend lager ligt: 40%. – Gemiddeld staan verdachten van harddrugdelicten geregistreerd met meer delicten in hun totale criminele voorgeschiedenis dan softdrugverdachten. Voor de opiumwetverdachten in 2001 bedroeg het gemiddeld aantal delicten in hun totale criminele voorgeschiedenis respectievelijk 14 en 10. Generalist versus specialist Er zijn aanwijzingen dat de mate van specialisme (dat wil zeggen de mate waarin de opiumwetovertreders of WVMC-overtreders binnen een bepaalde periode weer opnieuw voor een dergelijk delict met justitie in aanraking komen) onder opiumwetovertreders een beperkte rol speelt. – Binnen één jaar na de uitgangszaak is een kwart van alle opiumwetovertreders opnieuw met justitie in aanraking gekomen. Ruim 40% van de opiumwetovertreders komt binnen vier jaar opnieuw in aanraking met justitie. Het percentage opiumwetovertreders dat binnen vier jaar weer een nieuwe opiumwetzaak heeft opgebouwd ligt daar duidelijk onder: 20%. Kennelijk is er geen sprake van een grote groep specialisten, daders die zich overwegend tot het plegen van opiumwetdelicten beperken. Het aantal nieuwe opiumwetzaken komt gemiddeld uit op 0,7 binnen vier jaar. – Een vijfde van alle recidivezaken betreft een opiumwetdelict, in de helft van de gevallen is er sprake van vermogenscriminaliteit.

13


14


Drugtoeristen, (kleine) drugsmokkelaars, -handelaren en -koeriers Deze groep lijkt voor een deel te bestaan uit buiten Nederland woonachtige daders, die aan de grenzen van ons land wegens in- of uitvoer van drugs worden aangehouden. Mensen uit deze groep hebben, zo lijkt het, voor een aanzienlijk deel geen criminele achtergrond afgemeten aan hun antecedenten. In ieder geval zijn hun eventuele antecedenten niet bekend in Nederland. Hun voornaamste delicten betreffen dan ook opiumwetdelicten. – Vier op de twintig opiumwetovertreders wonen officieel in het buitenland of hebben een onbekend woonadres. Ter vergelijking: voor alle verdachten in 2001 geldt dat één op elke twintig in het buitenland woont. – Een opvallend groot aandeel opiumwetovertreders heeft slechts één antecedent. – Drugsmokkelaars onderscheiden zich op het kenmerk ‘recidive’ van de overige opiumwetovertreders. De kans dat drugsmokkelaars recidiveren is veel kleiner dan die van personen met delicten als drugbezit of drughandel in het uitgangsjaar (dat wil zeggen het jaar van selectie van de verdachten in de onderzoeksgroep: 1997). Dit betekent nog niet dat zij minder crimineel zijn. Smokkelaars, of zij nu in Nederland geboren zijn of niet, zullen minder vaak in ons land woonachtig zijn en alleen al daarom is de kans dat zij voor of na de uitgangszaak in de justitiële systemen geregistreerd worden minder groot. – Een deel van de drugwetovertreders betreft juist Nederlanders die in het buitenland worden aangehouden en gedetineerd worden. In 2001 gaat het om zo’n 1.700 personen. Aard opiumwetzaken naar productie, transport, handel en bezit voor eigen gebruik – Een op de zeventien opiumwetzaken betreft productie van drugs, een op de vijf transport en twee op de vijf handel. Het resterende deel van de opiumwetzaken omvat bezit voor eigen gebruik. – Strafzaken waarin verdachten voor drugtransport vervolgd worden betreffen in de eerste plaats softdrugs, gevolgd door cocaïne en, op de derde plaats, heroïne. Zaken waarin verdachten van drughandel vervolgd worden betreffen voor het grootste deel cocaïne en heroïne. Softdrugs maakt hier, in tegenstelling tot de situatie bij het drugtransport, nog maar een relatief klein deel uit van het totaal. – Deze resultaten hebben betrekking op een steekproef van enige jaren geleden en kunnen verouderd zijn. Druggebruikende opiumwetovertreders Een aanzienlijk gedeelte van de jaarlijks gearresteerde opiumwetovertreders is zelf druggebruiker, voornamelijk van harddrugs. – Bij benadering kan de helft van het jaarlijkse aantal opiumwetstrafzaken aan druggebruikers worden toegeschreven. De opgehelderde opiumwetcriminaliteit lijkt dus voor een aanzienlijk deel tevens criminaliteit onder druggebruikers te zijn. Hieronder vallen ook druggebruikers die zelf handelen, bijvoorbeeld in heroïne en cocaïne. Maar mogelijk vallen hieronder ook druggebruikers die om lokale overlast terug te dringen worden opgepakt voor het bezit van (kleinere)


Samenvatting

hoeveelheden drugs en zo tijdelijk van de straat worden gehaald: bij benadering wordt een op de drie opiumwetovertreders voor bezit van drugs geverbaliseerd. Deze resultaten hebben betrekking op een steekproef van enige jaren geleden en kunnen verouderd zijn. – Hard- en softdrugverdachten lijken qua verdeling van criminele antecedenten opvallend veel op elkaar. Waarschijnlijk wordt het beeld hier vooral door eenzelfde groep hoog actieve opiumwetovertreders bepaald, die in de loop van hun ‘criminele carrière’, vooral voor vermogensdelicten worden opgepakt, maar zo nu en dan ook voor een opiumwetdelict. Met name deze groep opiumwetovertreders overlapt met die van de hierna te behandelen recidiverende druggebruikers. – Een kwart van de verdachten van een harddrugdelict staat als druggebruiker geregistreerd, tegen minder dan één op de vijfentwintig softdrugverdachten. – Naast de verdenking van het opiumwetdelict wordt een op de vijf opiumwetovertreders in het peiljaar ook nog van een vermogensmisdrijf verdacht.

3.3

Recidiverende druggebruikers

Een groep stelselmatig recidiverende langdurig druggebruikende daders bepaalt het beeld van de geregistreerde drugcriminaliteit. – Negen op elke tien druggebruikende verdachten hebben al een eerdere strafzaak wegens enig misdrijf tegen zich gehad. – Van de in 2001 voor een misdrijf gearresteerde druggebruikers heeft driekwart in totaal in hun hele criminele voorgeschiedenis 11 of meer processen-verbaal wegens een misdrijf oftewel ‘antecedent’ op zijn of haar naam staan. Eén op elke drie heeft tussen de 21 en 50 antecedenten (processen-verbaal wegens misdrijven). – Het overgrote deel van de druggebruikende verdachten is harddruggebruiker; dit al of niet in combinatie met gebruik van andere middelen, als softdrugs, medicijnen of alcohol. Probleemgebruikers van softdrugs vormen een kleine minderheid op het totale aandeel van de druggebruikende verdachten. Hun aandeel op het totaal aantal verdachten is kleiner dan die van alcoholverslaafden. – De precieze omvang van de groep frequent recidiverende druggebruikers is momenteel niet bekend. Op basis van de huidige beschikbare informatie kan ruw ingeschat worden dat het gaat om een groep van meerdere duizenden daders. – Bijna de helft woont in één van de vier grote steden. In vergelijking tot de totale populatie zijn relatief veel druggebruikende verdachten buiten Nederland geboren. Mogelijk verblijft een substantieel deel van hen hier als toerist of als illegaal. – De groep recidiverende druggebruikers lijkt verantwoordelijk te zijn voor de bulk van de opgehelderde drugcriminaliteit. – Daders in deze groep worden verreweg het meest gearresteerd voor vermogensdelicten, op afstand gevolgd door geweld tegen personen, vernieling en openbare orde delicten. Maar ook diefstal in combinatie met geweld c.q. afpersing komt

15


16


verhoudingsgewijs, in vergelijking tot hun aandeel in de totale populatie, vaak voor.

4

Strafrechtelijke reactie en justitiële verslavingszorg

Politie en justitie dragen zorg voor de opsporing en de vervolging en berechting van daders van delicten. Het algemene beeld van de strafrechtelijke reactie op drugcriminaliteit is dat vormen van georganiseerde drugcriminaliteit het zwaarst gestraft worden. De overige opiumwetcriminaliteit wordt gemiddeld wat minder zwaar gestraft maar toch ook zwaarder in vergelijking tot alle criminaliteit. Hierbinnen worden vooral voor harddrugdelicten de zwaarste straffen opgelegd. Softdrugdelicten worden in vergelijking hiermee minder zwaar bestraft. De criminaliteit onder druggebruikers mondt veelvuldig uit in vrijheidsstraffen. Door middel van een hulp- en zorgaanbod binnen de detentie, of de alternatieven daarvoor, wordt getracht de situatie van de groep frequent recidiverende druggebruikers, die het beeld hier domineren, te verbeteren en de criminaliteit en overlast te verminderen. 4.1

Georganiseerde criminaliteit

Opsporing van meer ernstige vormen van georganiseerde criminaliteit – In 2000 is er een tijdelijke terugval van het aandeel op drugcriminaliteit gerichte onderzoeken op het totaal van de geregistreerde opsporingsonderzoeken naar meer ernstige vormen van georganiseerde criminaliteit. In 2001 is het aandeel weer terug op het niveau van de voorgaande jaren. – In de periode 1997-2001 neemt het aantal en aandeel geregistreerde opsporingsonderzoeken naar drugproducerende organisaties toe. Tegelijkertijd daalt het aantal en aandeel geregistreerde opsporingsonderzoeken waarin drugtransport of -handel wordt aangetroffen om in 2001 weer toe te nemen. – De soorten drugs die eruit springen zijn cocaïne, synthetische drugs en hasjiesj. Vooral in 2001 nemen de synthetische drugs met 79 opsporingsonderzoeken een behoorlijke proportie voor hun rekening. Opgerolde Amfetamine Type Stimulantia (ATS-) productieplaatsen Productieplaatsen van synthetische drugs kunnen naar aard uiteenlopen. Zo kan er sprake zijn van een compleet ingericht laboratorium, een tabletteerinrichting, een laboratorium in of op een voertuig of een locatie waarvan aan de hand van achtergelaten inventaris of chemicaliën aangenomen moet worden dat het om een productieplaats ging. – Tussen 1998 en 2000, zo blijkt uit de jaarverslagen van de Unit Synthetische Drugs (USD), worden jaarlijks rond de 35 ATS-productieplaatsen ontmanteld. Wet Voorkoming Misbruik Chemicaliën De Wet Voorkoming Misbruik Chemicaliën (WVMC) heeft als aangrijpingspunt de uitdrukking ‘geen drugs zonder chemicaliën’. Door controle op grondstoffen, de ‘precursoren’ wordt het tegengaan van productie van illegale drugs beoogd.


Samenvatting

Kenmerkend voor precursoren is dat het gaat om legale producten. Waar de Opiumwet uitgaat van een lijst met verboden stoffen, beoogt de WVMC met een controlesysteem ‘de legale handel in precursoren in beeld te brengen en te volgen, zodat het illegale gebruik zichtbaar wordt en kan worden aangepakt’ (Ministerie van Justitie, mei 2001, p. 10). – In de periode 1996 tot en met 2000 worden jaarlijks ruim 20 WVMC-zaken (elke zaak betreft één parketnummer met één enkele verdachte) afgedaan, met uitzondering van 1998 waarin minder dan 20 zaken zijn afgedaan. In 2001 stijgt het aantal afgedane WVMC zaken naar 39. – Het overgrote deel van de verdachte personen wordt door het OM gedagvaard, met uitzondering van het jaar 1998 waarin de meeste zaken geseponeerd zijn. Op enkele uitzonderingen na leiden alle dagvaardingen tot een schuldigverklaring met straf. – Meest opgelegde straf is een (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraf. In absolute zin maar ook relatief in vergelijking tot de opiumwetzaken worden forse vrijheidsstraffen opgelegd. Deelname aan criminele organisatie: artikel 140 Wetboek van Strafrecht Indien er sprake is van georganiseerde criminaliteit kan artikel 140 van het Wetboek van Strafrecht, waarin deelname aan een organisatie die het plegen van misdrijven tot oogmerk heeft strafbaar wordt gesteld, worden toegepast. – In de periode 1997-2001 treedt een daling op van 450 onherroepelijk afgedane strafzaken Opiumwet in combinatie met artikel 140 Sr in 1997 naar 248 in 2001. Aan deze dalende trend lijkt een einde te komen. De gegevens over in eerste aanleg afgedane zaken Opiumwet in combinatie met artikel 140 Sr lijken aan te tonen dat de dalende trend aan het ombuigen is. – Het aandeel door het OM gedagvaarde zaken op het totaal daalt van 77 naar 66%. Deze daling kan grotendeels verklaard worden uit de toename van het aandeel beleidssepots. Deze stijgt van 7 naar 11%. – Vrijwel alle gedagvaarde opiumwetzaken in combinatie met artikel 140 Sr leiden tot een schuldigverklaring: 98-100%. – De sanctiekans in opiumwetstrafzaken waarbij artikel 140 Sr ten laste is gelegd daalt in de periode 1997 tot en met 2001 van 75 naar 66%. – Het aandeel onvoorwaardelijke vrijheidsstraffen op de schuldigverklaringen varieert tussen de 61 en de 79%. De gemiddelde duur van het onvoorwaardelijke gedeelte van de vrijheidsstraf ligt om en nabij de 1000 dagen, met als ondergrens 840 in 2001. – Het aantal opgelegde ontnemingen van wederrechtelijk verkregen voordeel daalt. De opgelegde ontnemingsbedragen variëren van € 454 tot € 816.804 (f 1.000 tot f 1,8 mln).

4.2

Opiumwet

– Tussen 1997 en 2001 worden jaarlijks rond de 11.000 opiumwetzaken behandeld.

17


18


– Het aandeel softdrugzaken neemt toe van ruim drie op elke tien naar vier op elke tien. – Twee op elke drie opiumwetzaken komen voor de rechter. Ze worden ‘gedagvaard’. Softdrugzaken komen minder vaak voor de rechter (drie op de vijf) dan harddrugzaken (drie op de vier). Zaken waarin zowel hard- en softdrugs in het spel zijn worden het meest gedagvaard (vier op de vijf zaken). Dit kan voornamelijk verklaard worden uit het feit dat softdrugzaken vaker in een transactie eindigen dan harddrugzaken. Zaken met een combinatie van hard- en softdrugs worden het minst vaak afgesloten met een transactie. – In het leeuwendeel van de gedagvaarde zaken, ongeacht het type drug dat in het spel is, beoordeelt de rechter de verdachte als schuldig aan de hem/haar ten laste gelegde feiten. – De sanctiekans (gedefinieerd als het aandeel transacties plus schuldigverklaringen met sanctie gedeeld door het totaal aantal afgedane zaken exclusief voegingen en overdrachten) geeft een indicatie van de kans dat een bekend geworden dader ook daadwerkelijk gestraft wordt. Tussen 1997 en 2001 stijgt de sanctiekans in opiumwetzaken van 81 naar 86%. Met andere woorden: in 2001 krijgen 86 van de 100 verdachten een sanctie. Van de rest van de verdachten wordt de zaak geseponeerd door het OM of volgt (in geringe mate) vrijspraak door de rechter. Mogelijk is de verhoging van de sanctiekans deels toe te schrijven aan een registratie-artefact. Strafzaken worden momenteel ‘gefilterd’, ze worden door het OM reeds bij de politie ter zijde gelegd op de politiebureaus vanwege de inschatting dat zij niet vervolgbaar zijn. Deze ‘gefilterde’ zaken komen niet altijd meer terecht in de registratie van het OM. – Het aantal door de rechter opgelegde taakstraffen neemt toe van 1.500 in 1997 tot 2.200 in 2000. Het aantal taakstraffen in het jaar 2001 (1.120) is hoogstwaarschijnlijk te laag. Dit wordt bevestigd door gegevens afkomstig van in eerste aanleg afgedane strafzaken. Op basis hiervan kan worden gesteld dat eerder een toename van taakstraffen verwacht kan worden in het jaar 2001 dan een afname. Het gemiddeld aantal taakstrafdagen daalt gestaag in de beschouwde periode. – Het aantal financiële transacties daalt van 1996 tot en met 2000 om in 2001 weer fors te stijgen. Het gemiddelde transactiebedrag lijkt na een aanvankelijke toename in het begin van de beschouwde periode vanaf 1999 te dalen naar een bedrag rond de € 444 (f 900). – Jaarlijks worden er 1.400 à 1.500 geldboetes opgelegd. De hoogte van het boetebedrag lijkt constant te blijven. – Het aantal ontnemingen van wederrechtelijk verkregen voordeel daalt. De hoogte van de ontnemingsbedragen varieert sterk. – In ruwweg de helft van de door de rechter afgedane opiumwetzaken is een (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraf opgelegd. Het gaat dan om jaarlijks rond de 3500 vrijheidsstraffen. – Ruim vier op elke vijf daarvan betreffen harddrugzaken. Tussen 1997 en 2000 neemt het belang van de in softdrugzaken opgelegde (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraffen toe van een op de negen naar een op de zeven, om in 2001 te dalen naar een op de twaalf.


Samenvatting

– De gemiddelde duur van het onvoorwaardelijke gedeelte van de vrijheidsstraf bedraagt ruwweg een jaar. Daders veroordeeld voor zowel hard- als softdrugdelicten krijgen relatief de zwaarste straf, daders voor softdrugdelicten de lichtste. De gemiddelde duur van de vrijheidsstraf in softdrugzaken is de afgelopen jaren gedaald. 4.3

Criminaliteit onder druggebruikers

Strafrechtelijke interventie – Een groep van bij benadering meerdere duizenden (overwegend) harddrug gebruikende verdachten, wordt geregeld opgepakt door de politie voor een breed scala aan delicten met als hoofdmoot vermogensmisdrijven. – De strafzaken tegen deze druggebruikende verdachten komen veelal bij de rechter. Deze gaat veelal over tot veroordeling van de dader tot een (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraf. – Bij benadering blijkt bijna de helft van de jaarlijks onherroepelijk opgelegde (deels) onvoorwaardelijke vrijheidsstraffen een veroordeelde druggebruiker te betreffen. Dit resultaat heeft betrekking op een steekproef van enige jaren geleden en kan enigszins verouderd zijn. – De kans dat de veroordeelde druggebruiker na enige tijd recidiveert is hoog. Het overgrote deel van de druggebruikende verdachten is dan ook al eens eerder vervolgd. – Criminele druggebruikers, in elk geval een deel onder hen, lijken regelmatig betrokken bij opiumwetdelicten. Dit blijkt uit de hoge mate van recidive die onder opiumwetovertreders is gevonden: een kwart van alle opiumwetovertreders komt binnen een jaar opnieuw met justitie in aanraking. Binnen vier jaar ligt het aandeel recidivisten op meer dan 40%. Justitiële verslavingszorg – Er is een gedifferentieerd aanbod van hulp en zorg beschikbaar voor de drugverslaafden in het justitiële traject en er wordt een aanzienlijke inspanning verricht om drugverslaafden in het justitiële traject de zorg in te loodsen, mede ter terugdringing van druggerelateerde criminaliteit en -overlast. Hierbij wordt in toenemende mate gebruik gemaakt van de (drang) mogelijkheden in het strafrecht. – Naast de mogelijkheid voor verslaafden om geheel vrijwillig in te stromen, waartoe ze volop gestimuleerd worden door onder andere de vroeghulp, wordt sinds de jaren negentig in toenemende mate gebruik gemaakt van de mogelijkheden van het strafrechtssysteem om verslaafden in de richting van zorg te dringen (drang) of te dwingen (dwang). Deelname aan een zorgtraject vormt daarbij een alternatief voor sancties en detentie. – Met ingang van 1 april 2001 is het wettelijk mogelijk geworden justitiabele verslaafden gedwongen te plaatsen in een intramuraal programma. Deze wet ‘Strafrechtelijke Opvang Verslaafden’ (SOV) betreft een maatregel die voorlopig wordt doorgevoerd in de vorm van een experiment in speciaal daarvoor ontwikkelde voorzieningen. In het hele scala van mogelijkheden voor justitiabele

19


20


verslaafden in het justitiële traject is de SOV het zwaarste middel. De instroom in de SOV is op gang gekomen. – Informatie over effecten van de SOV kan nog niet gegeven worden. In september 2001 is de procesevaluatie van de SOV gestart. De resultaten hiervan komen in 2004 beschikbaar. In juni 2002 is de effectevaluatie gestart; deze zal eind 2006 de definitieve resultaten opleveren.

Samenvatting Inleiding

Recommend Documents