Samenvatting, conclusies en aanbevelingen

Samenvatting, conclusies en aanbevelingen

Dit advies, uitgebracht op verzoek van de Minister van VWS, behelst voorlichting over de stand van wetenschap inzake postnatale DNA-diagnostiek en het bevat aanbevelingen met betrekking tot organisatie en regulering. De aard en huidige omvang van DNA-diagnostiek Onder DNA-diagnostiek wordt in dit advies verstaan het onderzoek naar veranderingen en varianten in het lichaamseigen DNA die geassocieerd zijn met het ontstaan van, het risico op en het verloop van bepaalde ziektebeelden of met de reactie op bepaalde medische behandelingen. Monogene ziekten Van ruim 4000, merendeels zeldzame, erfelijke ziekten is bekend dat ze worden veroorzaakt door een verandering (mutatie) in de DNA-code van één gen. Deze zogenaamde monogene ziekten vertonen een Mendeliaans overervingspatroon. Daarbij bestaat er bij voortplanting een hoog risico op de geboorte van een kind met de erfelijke ziekte (25% bij een zogenoemde recessieve mutatie bij beide ouders en 50% bij een dominante mutatie bij één der ouders). Halverwege de jaren tachtig werden de eerste van dergelijke genen en mutaties beschreven en werd het met DNA-technologie mogelijk mutaties direct in celmateriaal van patiënten en gezonde dragers aan te tonen. Deze vorm van DNA-diagnostiek is vanaf het begin ondergebracht bij de Klinisch

11


Genetische Centra (KGC’s). Dit zijn zelfstandige stichtingen voor erfelijkheidsadvisering, het daaraan ten grondslag liggend familie-onderzoek en laboratoriumonderzoek (op biochemisch, chromosomaal en DNA-niveau) en voor prenatale diagnostiek. De activiteiten van deze centra zijn in één pakket onder artikel 18 van de Wet ziekenhuisvoorzieningen gebracht (thans artikel 2 van de Wet bijzondere medische verrichtingen). Gedurende het laatste decennium is het aantal DNA-diagnoses bij monogene ziekten vertienvoudigd tot circa 12 000 in 1997. Het betreft circa 130 verschillende, veelal zeldzame ziekten. Tussen KGC’s bestaat een landelijke taakverdeling. Monogene ziekten openbaren zich vaak bij of kort na de geboorte, maar soms pas op latere leeftijd. DNA-diagnostiek kan hierover uitsluitsel geven, ook als iemand nog gezond is (presymptomatische diagnostiek). Een voorbeeld is de ziekte van Huntington. In andere gevallen kan men bij gezonde personen dragerschap aantonen: iemand zal de ziekte niet zelf krijgen, maar kinderen van (twee) dragers kunnen de ziekte wel krijgen. Dit is bijvoorbeeld het geval bij cystische fibrose. Multifactoriële ziekten De meeste ziekten waarbij erfelijke factoren een rol spelen, zijn niet monogeen maar multifactorieel bepaald: bij hun ontstaan zijn meestal meerdere genen betrokken en tevens omgevingsfactoren (waaronder voeding, leefgewoonten zoals roken en alcoholgebruik, straling, chemische milieufactoren). Voorbeelden zijn erfelijke vormen van kanker, bepaalde hart-en vaatziekten, tromboseneiging, diabetes, astma, multipele sclerose, en verschillende neuropsychiatrische ziekten, waaronder Alzheimer-dementie. De meeste van deze ziekten ontwikkelen zich op volwassen leeftijd. Onderzoek bij (nog) gezonde personen heet predispositie-onderzoek. De relatie tussen (het vaststellen van) een mutatie en het ontstaan van de ziekte is veel minder duidelijk dan bij monogene ziekten. Bovendien gaat het bij multifactoriële ziekten niet alleen om zeldzame mutaties, maar ook om combinaties van frequent voorkomende variaties (polymorfismen). Het extra ziekterisico dat een mutatie oplevert, is zeer verschillend. Soms is de kans om ziek te worden, ook als men de mutatie heeft, nog steeds klein. Dit geldt bijvoorbeeld voor de factorV-Leidenmutatie, die bij heterozygoten een vier- tot negenmaal verhoogde kans geeft op veneuze trombose. Zonder andere risicofactoren is de kans dat ziekteverschijnselen optreden minder dan 0,1 procent per jaar. Het risico van homozygoten is sterker verhoogd, tot circa één procent per jaar. Aan de andere kant bestaan er bij sommige (doorgaans multifactorieel bepaalde) ziekten genetische risicofactoren die zo overheersend zijn dat er binnen families sprake kan zijn van een vrijwel dominant Mendeliaans overervingspatroon; de commissie noemt dit monogene

12

DNA-diagnostiek

varianten van multifactoriële ziekten. Voorbeelden zijn (BRCA-) mutaties waarbij draagsters 60 tot 85 procent kans hebben op borst- of ovariumkanker, (HNPCC-) mutaties met een kans van circa 80 procent op darmkanker of (FH-) mutaties met een kans van 80 procent op hypercholesterolemie en hartinfarct op jonge leeftijd. Bij erfelijke vormen van kanker vindt DNA-diagnostiek, het familieonderzoek en de erfelijkheidsvoorlichting plaats in samenwerkingsverbanden tussen de KGC’s, de academische ziekenhuizen en de categorale kankercentra. In totaal betrof dit in 1996 ongeveer 3000 personen. Steeds meer zijn ook andere organisaties dan de KGC’s bij DNA-diagnostiek betrokken. De Stichting Opsporing Erfelijke Tumoren (STOET) levert een bijdrage aan het medisch vervolgonderzoek bij risicodragers, vooral op het terrein van darmkanker. De Stichting Opsporing Erfelijke Hypercholesterolemie (STOEH) onderzocht in 1996 in het kader van een experimenteel bevolkingsonderzoek circa 1000 personen, waaronder relatief veel minderjarigen, op mutaties in het FH-gen. Buiten de laboratoria van de KGC’s verrichten ook het Centraal Laboratorium voor de Bloedtransfusiedienst en enkele hematologische, immunologische, pathologische en klinisch-chemische laboratoria binnen en buiten de academische en categoraal oncologische ziekenhuizen DNA-onderzoek. Soms betreft dit patiëntenzorg, soms wetenschappelijk onderzoek waarvan de klinische betekenis nog niet gevalideerd is. Het merendeel van de DNA-diagnostiek van monogene ziekten buiten de KGC’s heeft betrekking op erfelijke vormen van bloedarmoede, cystische fibrose en erfelijke hemochromatose. De wettelijke verbodsbepaling blijkt daarbij genegeerd of omzeild te kunnen worden. Bij de genetische risicofactoren gaat het vooral om die voor veneuze thrombose en hart-vaatziekten. Ook wordt in diverse laboratoria onderzoek op DNA-niveau gedaan naar de HLA-risicofactoren voor de ziekte van Bechterew en andere reumatische aandoeningen. In totaal gaat het buiten de KGC’s naar schatting om circa 8000 bepalingen van kiembaanmutaties per jaar. Somatische mutaties In bovengenoemde gevallen gaat het om kiembaanmutaties, die via het DNA van ouderlijke geslachtscellen in alle cellen van een nakomeling tot uiting kunnen komen. Er kunnen echter ook veranderingen in het DNA van bepaalde lichaamscellen optreden, die niet worden overgeërfd. Deze zogenoemde somatische mutaties spelen een rol bij het ontstaan en het verloop van tumoren. Soms is er bij het ontstaan van een tumor sprake van een combinatie van een kiembaanmutatie en van één of meer somatische mutaties. DNA-onderzoek van somatische mutaties is een nieuwe vorm van

13


diagnostiek die belangrijke aanwijzingen kan geven voor het te verwachten verloop van de ziekte en de meest geschikte behandelingswijze. Op het gebied van de somatische DNA-diagnostiek is er binnen en buiten de academische en oncologische centra een zeer grote variatie in organisatie en ontwikkeling. In vrijwel alle gevallen worden financiële middelen die voor wetenschappelijk onderzoek zijn bedoeld, voor deze vormen van patiëntendiagnostiek worden gebruikt. Het betreft in totaal jaarlijks ruim 5000 bepalingen. Het onderscheid tussen monogene en multifactoriële ziekten is niet absoluut, evenmin als dat tussen kiembaanmutaties en somatische mutaties. De commissie acht het toch zinvol deze begrippen als aparte categorieën te hanteren, zowel inhoudelijk als bij de uitwerking van de gewenste organisatie en wettelijke regulering. Verwachte ontwikkelingen In het kader van het Humaan Genoom Project waren in 1997 circa 15 000 menselijke genen in kaart gebracht. Voor bijna 1500 ervan is een associatie met een ziekte aangetoond. Bij circa 650 van deze ‘ziektegenen’ is tenminste één mutatie gevonden die verband houdt met een ziekte. De verwachting is dat in de periode 2003-2005 alle menselijke genen in kaart zullen zijn gebracht en dat op langere termijn ook de functies zullen worden opgehelderd. Wat betreft monogene ziekten zal het indicatiegebied van DNA-diagnostiek zich verder uitbreiden, maar daarbij gaat het vooral om (zeer) zeldzame ziekten. Dit betekent een zekere stabilisering. Het aantal DNA-onderzoeken in verband met erfelijke vormen van kanker zal naar verwachting de komende vijf jaar verdubbelen. Het laboratoriumonderzoek zal belangrijke ontwikkelingen doormaken. Nu al zijn de eerste voorbeelden beschreven van DNA-microchips waarmee tienduizenden DNA-monsters tegelijk kunnen worden onderzocht. Dit is van belang bij de diagnostiek van erfelijke ziekten waarbij vele honderden mutaties in één gen kunnen voorkomen, zoals bij cystische fibrose en erfelijke vormen van borsten darmkanker. Daarnaast wordt onderzoek naar bepaalde mutaties bij zeer veel personen tegelijk mogelijk. Ook zullen velerlei combinaties van specifieke DNA-sequenties in verschillende genen snel kunnen worden aangetoond, hetgeen perspectieven biedt voor predispositie-onderzoek bij multifactorieel bepaalde ziekten. De komende jaren zullen steeds meer genetische factoren worden geïdentificeerd die, vooral in combinatie, tot een verhoogde of juist verlaagde kans op een bepaalde ziekte leiden. De commissie beschrijft de belangrijkste klinische velden waarop DNA-diagnostiek zich aandient, zoals diabetes, hart-vaatziekten, stollingsstoornissen en neuropsychiatrische aandoeningen, waaronder bipolaire stoornissen en

14

DNA-diagnostiek

Alzheimer-dementie. Zij kan geen exacte voorspelling doen over de vraag op welk tijdstip het genetisch onderzoek bij deze veel voorkomende ziekten zover zal zijn gevorderd dat het in de klinische zorg kan worden geïntroduceerd. Geraadpleegde deskundigen uit de farmaceutische en biotechnologische industrie verwachten geen explosieve doorbraken gedurende de komende drie tot vijf jaar, maar voorzien wel een sterke schaalvergroting daarna. Ook andere wetenschappelijke ontwikkelingen kunnen kwantitatief grote consequenties hebben. Naar verwachting zullen bepaalde kenmerken van het DNA indicatief zijn voor de respons op medicatie en andere behandelingsmethoden, waardoor deze therapievormen in de toekomst meer aan de specifieke eigenschappen van het individu kunnen worden aangepast. Zo is recent beschreven dat één op de zes patiënten met atherosclerose en hartklachten geen respons vertoont op een bepaald cholesterolverlagend geneesmiddel en dat dit geassocieerd is met homozygotie voor een bepaalde DNA-variant. Mocht blijken dat een ‘vooraf-test’ bij dit middel zinvol is, dat gaat het om tienduizenden DNA-analyses per jaar. Voorts zullen sommige methoden van laboratorium-onderzoek worden vervangen door DNA-technologie en zal naar verwachting DNA-onderzoek een rol gaan spelen bij de vroege opsporing van ziekten op grotere schaal. De commissie verwacht dat op langere termijn (5-10 jaar) DNA-onderzoek naar kiembaanmutaties gemeengoed zal zijn op een breed terrein van de gezondheidszorg. De somatische DNA-diagnostiek zal een gevestigde plaats krijgen in de diagnostiek van kanker. Op dit terrein voorziet de commissie een verdubbeling in de komende vijf jaar en een sterkere toename daarna. In totaal komt een voorzichtige schatting voor over vijf jaar uit op circa 50 000 diagnostische DNA-analyses per jaar. Afwegingen bij het bepalen van een genetisch risico Los van de technische mogelijkheden spelen bij de vraag of een bepaalde test moet worden toegepast vele factoren een rol, zoals de voorspellende waarde, de grootte van het risico, de ernst van de aandoening, mogelijkheden van behandeling of preventie en psychosociale aspecten. Naarmate het aantal betrokken genetische risicofactoren groter is, zal de relatie tussen één risicofactor en het optreden van ziekteverschijnselen onzekerder worden. Ook nu al is het moeilijk de juiste conclusies te trekken. Een gunstige DNA-uitslag betekent wel een geringer risico dan gevreesd, maar garandeert niet dat het betrokken ziektebeeld zich niet zal voordoen. De eigen ervaring met een ziekte is van grote invloed op de perceptie van het risico en op keuzen die worden gemaakt. Verder worden keuzen van adviesvragers beïnvloed door opleiding, leeftijd, leefsituatie, het al dan niet hebben van een gezond kind,

15


religieuze achtergronden, het oordeel van de directe omgeving en de toekomstverwachtingen ook over de eigen draagkracht. Bovendien verschilt wat mensen, volgens enquêtes, verwachten te doen als DNA-diagnostiek beschikbaar zal zijn, vaak sterk van hun gedrag indien ze werkelijk voor de keuze staan. In het algemeen ligt het daadwerkelijke gebruik lager dan gedacht. Voorspellingen over het gebruik van DNA-diagnostiek in de toekomst zijn dan ook moeilijk. Wanneer een DNA-test? DNA-onderzoek is om verschillende redenen van belang voor de gezondheidszorg. Het kan essentieel zijn voor of bijdragen aan een juiste diagnostiek en het vormt een basis voor goede erfelijkheidsadvisering. Ook kan het ontrafelen van de genetische componenten bij het ontstaan van ziekte leiden tot een beter inzicht in de onderliggende ziekteprocessen. Tevens kan DNA-onderzoek nieuwe aanknopingspunten geven voor behandeling of preventie. Als een patiënt bepaalde ziekteverschijnselen heeft, kan DNA-onderzoek voor hemzelf van direct belang zijn — vanwege het bepalen van de juiste diagnose, een nauwkeuriger prognose en de beste behandelingsmethode. Als een kiembaanmutatie wordt gevonden kan dit ook consequenties hebben voor gezonde familieleden van de patiënt. Het is zelfs mogelijk dat DNA-diagnostiek bij een patiënt geen consequenties voor hemzelf heeft, maar uitsluitend eventuele belangen van familieleden dient. Een belangrijk argument voor predispositieonderzoek bij gezonde personen is de mogelijkheid het optreden van ziekteverschijnselen te voorkomen of het verloop van een ziekte in gunstige zin te beïnvloeden. Dit kan mogelijk zijn door aanpassing van leefstijl en gedrag, door regelmatig medisch onderzoek ter vroege opsporing van de ziekte, door vroege behandeling met geneesmiddelen of door preventieve operatieve ingrepen. Vaak gaat het om een combinatie van methoden. Voorbeelden zijn regelmatig darmonderzoek bij dragers van een mutatie die een hoge kans geeft op kanker van de dikke darm, dieet en medicijngebruik bij een genetisch risico op diabetes of familiaire hypercholesterolemie en preventieve operatieve verwijdering van beide borsten en eierstokken bij draagsters van een BRCA-mutatie. Gezonde dragers van een dergelijke mutatie staan hier voor moeilijke beslissingen die na goede voorlichting in vrijheid genomen moeten kunnen worden. Alhoewel in publieke discussies veelal het idee leeft ‘geen behandeling, geen test’, is de werkelijkheid genuanceerder. Medische handelingsopties zijn een belangrijke voorwaarde voor predispositie-onderzoek, maar, zo meent ook onder meer de ouder- en patiëntenorgansatie VSOP, ook andere overwegingen spelen een rol. Zo is uit onderzoek bij mogelijke dragers van de ongeneeslijke ziekte van Huntington gebleken dat het wegnemen van onzekerheid, de wens om geïnformeerde keuzen te kunnen

16

DNA-diagnostiek

maken over nakomelingschap en meer in het algemeen om het verdere leven beter te kunnen plannen, voor een relatief kleine groep belangrijke redenen zijn om een DNA-test te vragen. Een bijzondere situatie doet zich voor bij eventuele DNA-diagnostiek bij kinderen (en andere wilsonbekwamen). De commissie beveelt aan om dit, waar mogelijk, uit te stellen tot de persoon in kwestie zelf kan beslissen. Soms echter, wanneer een zo tijdig mogelijk ingestelde behandeling de kans op ziekteverschijnselen kan verminderen, is het belang van het kind gediend bij vroege DNA-diagnostiek. Alhoewel de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst bepalingen kent inzake onderzoek bij en behandeling van kinderen, is de vraag nog onbeantwoord of en wanneer een jongere geïnformeerd zou moeten worden over het bestaan van genetische gegevens die vroeger, soms zelfs voor de geboorte, zijn verkregen. Voor onderzoek op bevolkingsniveau stelt de overheid eisen die zijn vastgelegd in de Wet Bevolkingsonderzoek. Omdat de Gezondheidsraad in een eerder advies reeds is ingegaan op de mogelijkheden en beperkingen van genetische screening blijft dit aspect verder onbesproken. Bij individuele DNA-diagnostiek, direct voortvloeiend uit de patiëntenzorg, dienen eisen te worden gesteld aan de indicatiestelling, voorlichting, kwaliteit van het onderzoek en de medische voorzieningen die noodzakelijk worden geacht als gevolg van het resultaat van het DNA-onderzoek (het medisch voor- en natraject). De commissie acht het ongewenst dat nieuwe methoden voor DNA-diagnostiek van genetische risicofactoren direct vanuit het laboratorium in de patiëntenzorg worden geïntroduceerd. Zij meent dat het de verantwoordelijkheid is van de betrokken klinische beroepsgroepen om, mede op basis van adviezen van deskundigen op technisch en psychosociaal gebied, vast te stellen of de kennis over een nieuwe vorm van DNA-diagnostiek voldoende is om introductie ervan in de patiëntenzorg te rechtvaardigen. Meningen van patiëntengroeperingen kunnen hierbij een rol spelen. Bij het ontwikkelen van consensus over de indicaties dient een duidelijk onderscheid te worden gemaakt tussen het belang van de patiënt en dat van gezonde familieleden. Het benaderen van patiënt en familie De patiënt dient te worden voorgelicht over alle relevante aspecten van diagnostiek en behandeling, inclusief mogelijke consequenties voor familieleden. Dit kan echter belastend zijn en moeilijk te verwerken op een moment dat de eigen ziekte en behandeling alle aandacht opeist. De commissie beveelt aan waar mogelijk DNA-diagnostiek te bespreken en uit te voeren op een tijdstip dat patiënt en hulpverlener de rust hebben om een goede afweging van alle aspecten te maken.

17


Wanneer daartoe besloten wordt, vereist de benadering van familieleden grote zorgvuldigheid. In de KGC’s is hiermee jarenlange ervaring opgedaan en worden in het algemeen contacten met familieleden via de indexpatiënt gelegd. De positie van de indexpatiënt is echter kwetsbaar en andere wijzen van benadering verdienen onderzocht te worden. Zoals ook in eerdere adviezen van de Gezondheidsraad is verwoord, dienen er zwaarwegende belangen van familieleden te zijn wil de hulpverlener zich direct tot hen wenden als de indexpatiënt geen medewerking wil verlenen. De toegang tot de zorg De winst van DNA-diagnostiek is onder meer gelegen in de mogelijkheden om ziekteverschijnselen gunstig te beïnvloeden of te voorkomen. Dit betekent dat risicodragers toegang dienen te hebben tot voorzieningen die hen betere gezondheidskansen kunnen verschaffen. Het is onomstreden dat patiënten die al ziekteverschijnselen hebben recht hebben op toegang tot en vergoeding van medische technologie, geneesmiddelengebruik, (erfelijkheids)advisering en begeleiding. Voor gezonde personen is dit veel minder duidelijk. De commissie is van oordeel dat DNA-diagnostiek die kan leiden tot het vaststellen van een belangrijk risico op een ernstige of potentieel dodelijke aandoening, niet mag plaatsvinden zonder dat een verantwoord natraject is gegarandeerd. Instellingen die dergelijke vormen van DNA-diagnostiek verzorgen, dienen zich hiertoe te verplichten en hiervoor ook de mogelijkheden te krijgen. Maatschappelijke aspecten DNA-diagnostiek kan ook maatschappelijke implicaties hebben, zoals vroege medicalisering, de onzekere invloed van genetische kennis op gedrag, relatievorming en motivatie en problemen bij de toegang tot maatschappelijke voorzieningen. De commissie bepleit een spoedige nadere invulling van de Wet medische keuringen. De invloed van internationale ontwikkelingen zal zich op allerlei gebied doen gelden. Ook informatie over en verkrijgbaarheid van DNA-diagnostische tests wordt, vooral via Internet, een wereldwijd verschijnsel. In het buitenland worden door enkele commerciële bedrijven DNA-tests aangeboden en zelfs doe-het-zelf kits op de markt gebracht. De commissie vraagt zich af of deze ontwikkelingen op den duur ook in ons land zijn tegen te houden. Zij meent dat voor de eerstkomende jaren de huidige Nederlandse aanpak van DNA-diagnostiek de voorkeur verdient, omdat zij hecht aan zorgvuldige indicatiestelling, voorlichting en advisering op basis van de testuitslag.

18

DNA-diagnostiek

Beheerste ontwikkeling: aanbevelingen voor regulering De commissie meent dat de huidige organisatie, regulering en financiering van DNA-diagnostiek — die vrijwel uitsluitend betrekking hebben op de activiteiten binnen de KGC’s — niet meer voldoende zijn toegesneden op de verwachte ontwikkelingen. Zij acht het noodzakelijk voorwaarden te scheppen voor een beheerste ontwikkeling. Dit behelst de formulering van algemene kwaliteitseisen, het onderscheiden van complexe vormen van DNA-diagnostiek waarvoor een expliciet concentratiebeleid gewenst is en het aangeven van die vormen van complexe DNA-diagnostiek waarvoor wettelijke regulering nodig is. De commissie stelt bij haar aanbevelingen de categoraal oncologische centra op één lijn met de academische ziekenhuizen. Zij benadrukt dat DNA-diagnostiek bij erfelijke mutaties niet los kan worden gezien van het voor- en natraject: de indicatiestelling, voorlichting en advisering van patiënt en eventueel familieleden. De commissie komt tot de conclusie dat het merendeel van de huidige bepalingen op het gebied van DNA-diagnostiek beschouwd moet worden als complex en in aanmerking komt voor concentratie in de academische centra. Complexe diagnostiek van kiembaanmutaties dient wettelijk gereguleerd te worden via artikel 2 WBMV. De belangrijkste redenen zijn niet alleen gelegen in de speciale eisen die het voor- en natraject stelt aan voorlichting en advisering van een patiënt en gezonde familieleden, maar ook in eisen aangaande registratie, privacybescherming en data-opslag. Ook is de technologie en de interpretatie van de uitkomst grotendeels nog complex, zeker indien er veel verschillende mutaties of meerdere genen onderzocht moeten worden. Bovendien is concentratie van kennis, materiaal en patiëntenzorg gewenst waar de relatie tussen DNA-mutaties, klinische ziektebeelden en de effectiviteit van interventies in onderzoek nog verhelderd dient te worden. Het voorgaande laat onverlet dat reeds nu sommig onderzoek naar kiembaanmutaties als niet-complex kan gelden en dus ook niet wettelijk hoeft te worden geregeld. Deze categorie zal zich naar verwachting sterk uitbreiden. Voorbeelden op dit moment zijn de diagnostiek van de factorV-Leidenmutatie bij trombose en de HLA-B27 typering bij patiënten met de ziekte van Bechterew, waarbij in het algemeen nauwelijks implicaties zijn voor familieleden. In de toekomst zal het onderzoek naar meer genetische risicofactoren en ook DNA-diagnostiek in verband met therapie-respons veelal als niet-complex kunnen worden beschouwd. Bij de diagnostiek van somatische mutaties is er geen sprake van bovengenoemde familiaire, psychosociale en ethische aspecten. In principe beschouwt de commissie somatische DNA-diagnostiek als elke andere vorm van laboratoriumonderzoek. De technologie is echter nog sterk in ontwikkeling en dient grotendeels nog als complex te

19


worden beschouwd. Bij een beperkt aantal indicaties is DNA-diagnostiek reeds nu richtinggevend voor de keuze van behandeling, waarbij het kan gaan om het al dan niet instellen van ingrijpende behandelvormen, met direct gevolg voor de overlevingskansen. Concentratie is dan ook noodzakelijk om de kwaliteit van de zorg te garanderen. Binnen de beroepsgroepen van de pathologie en klinische chemie zijn initiatieven genomen om deze concentratie te bereiken door middel van zelfregulering. Ingewikkeld is de situatie in de hemato-oncologie. Wegens de noodzakelijke laboratoriumexpertise valt het chromosoomonderzoek van beenmergcellen onder het KGC-pakket. De later ontwikkelde somatische DNA-diagnostiek op dit gebied vindt echter ook buiten de KGC’s plaats. Voor een aantal betrekkelijk zeldzame vormen van leukemie zijn zowel chromosoomonderzoek als somatische DNA-diagnostiek van groot belang gebleken voor de behandeling en prognose, vooral als beenmergtransplantatie en intensieve chemotherapie wordt overwogen. Het betreft circa 400 patiënten per jaar, voor wie ongeveer 3000 DNA-analyses nodig zijn. Gezien de vigerende wettelijke regulering voor een deel van het diagnostisch onderzoek, zijn er binnen de beroepsgroep van de hemato-oncologie nog geen adequate ontwikkelingen gaande voor zelfregulering. Bij het wegvallen van de wettelijke regulering is daardoor de benodigde diagnostiek bij deze groep patiënten op dit moment niet voldoende gegarandeerd. De commissie acht (tijdelijk) toepassing van artikel 8 van de WBMV gewenst voor complexe chromosoom- én DNA-diagnostiek van somatische afwijkingen in het genetisch materiaal. Gerichte stimulering voor academische centra die zich committeren aan afspraken over de indicatiestelling en onderlinge taakverdeling, kunnen een beheerste ontwikkeling en zelfregulatie bevorderen. Een soepel uittreden van het beenmerg-chromosoomonderzoek uit het vergunningenregiem van artikel 2 zou hierbij mogelijk zijn. Mocht de overheid niet ingaan op dit voorstel, dan adviseert de commissie het chromosoomonderzoek én de somatische DNA-diagnostiek ten behoeve van zeldzame types leukemie vooralsnog onder artikel 2 WBMV te laten dan wel te brengen. Aanbevelingen voor de organisatie De ontwikkelingen in de DNA-diagnostiek buiten de KGC’s zijn versnipperd en verkeren in verschillende fasen van ontwikkeling, zowel binnen academische ziekenhuizen als daarbuiten. Mede wegens deze diversiteit kiest de commissie voor een organisatievorm die ruimte laat om bestaande activiteiten zo goed mogelijk te coördineren en die bovendien de mogelijkheid biedt tot dynamiek: eventuele verschuiving van taken en functies indien de tijd daar rijp voor is, de mogelijkheid voor nieuwe ontwikkelingen en een efficiënt gebruik van middelen en expertise. De

20

DNA-diagnostiek

commissie stelt voor binnen academische centra een netwerkstructuur op te zetten waaraan alle afdelingen en laboratoria dienen deel te nemen die betrokken zijn bij wettelijk gereguleerde DNA-diagnostiek. Dit moet de inbreng van de klinisch specialisten bij de interpretatie van DNA-diagnostiek garanderen. Ook de KGC’s dienen in zo’n netwerk te participeren, althans voor zover het de expertise betreft op het terrein van DNA-diagnostiek, familie-onderzoek en erfelijkheidsadvisering. De bestaande organisatie, taken en financiering van de KGC’s kunnen daarbij gehandhaafd blijven. Voorts dient het mogelijk te zijn dat deze netwerken samenwerkingsverbanden aangaan met niet-academische instituten, zoals het CLB en bepaalde perifere laboratoria en afdelingen die op een specifiek gebied van DNA-diagnostiek aan de kwaliteitseisen voldoen. De vorm van het netwerk kan plaatselijk worden vastgesteld, aangepast aan de bestaande deskundigheid en aandachtsgebieden. Binnen een netwerk dient de verantwoordelijkheid voor het functioneren, het kwaliteitsbeleid en de zorgverlening te worden vastgelegd en kunnen nadere afspraken worden gemaakt over de taakverdeling, consultatie, verwijzing etcetera. De laboratoria binnen een netwerk zullen deelnemen aan procedures in het kader van de kwaliteitsborging en zullen jaarlijks onderling afgestemde productie-afspraken moeten maken. Bij nieuwe ontwikkelingen of voor zeldzame DNA-tests is landelijke taakverdeling gewenst. De commissie stelt voor de vergunning voor wettelijk te reguleren ‘erfelijkheidsonderzoek en advisering van complexe aard’ deels toe te kennen aan de KGC’s (in grote lijnen het huidige pakket) en deels aan de academische ziekenhuizen (in grote lijnen de DNA-diagnostiek bij multifactoriële ziekten, inclusief voor- en natraject). Ook voor DNA-diagnostiek die niet wettelijk wordt gereguleerd, kunnen de netwerken een coördinerende en stimulerende rol spelen. Andere aanbevelingen Alhoewel de bespreking van de financiële aspecten niet tot haar taak behoort, wijst de commissie op de noodzaak voldoende middelen ter beschikking te stellen, zowel om achterstanden weg te werken als om nieuwe mogelijkheden te realiseren. Ook moeten de noodzakelijke infrastructuur van familie-onderzoek en erfelijkheidsadvisering, inclusief de opleiding van benodigde specialisten en paramedici, versterkt worden. In het algemeen zullen genetische aspecten in de medische opleiding een duidelijke plaats moeten krijgen. Huisartsen dienen getraind te worden in het omgaan met patiënten met erfelijke ziekterisico’s en eventueel hun familieleden. Wetenschappelijk onderzoek naar de psychologische en sociale aspecten van predispositie-onderzoek dient te

21


worden gestimuleerd, evenals medisch vervolgonderzoek van risicodragers die een bepaalde behandeling (hebben) ondergaan. Goede voorlichting aan het publiek over alle aspecten van genetisch onderzoek is nodig voor een reële afweging van voor- en nadelen. Gezien de snelle wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen in de genetica en de DNA-technologie, alsmede onvoorspelbare maatschappelijke ontwikkelin11 gen die het gebruik van deze technologie kunnen beïnvloeden, beveelt de commissie aan de stand van de wetenschap en de kwaliteit van toepassingen in de gezondheidszorg over circa vijf jaar opnieuw te bezien.

22

DNA-diagnostiek

Samenvatting, conclusies en aanbevelingen

Recommend Documents