Peer-to-peer vs. auteursrecht

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 48

48

Peer-to-peer vs. auteursrecht Chr.A. Alberdingk Thijm* The introduction of new technology is always disruptive to old markets, and particularly to those copyright owners whose works are sold through well-established distribution mechanisms United States 9th Circuit Court of Appeals, 19 augustus 2004 (MGM e.a. vs. Grokster e.a.)

Hij was negentien jaar en de schrik van de muziekindustrie, Shawn Fanning, een gesjeesde student uit Brockston, Massachusets. In juni 1999 lanceert Fanning het computerprogramma Napster. Bij zijn lancering is Napster nog een demoversie, maar dat weerhoudt internetgebruikers er niet van massaal gebruik te maken van het programma. Het programma Napster creëert een virtuele muziekruilbeurs, waarbinnen naar hartelust muziek kan worden uitgewisseld. Zonder daarvoor te betalen. Iedereen die het programma van internet downloadt, kan muziekbestanden aan andere Napster-gebruikers aanbieden en downloaden, direct vanaf de eigen computer. ‘Filesharing’ wordt deze activiteit genoemd. De muziekindustrie bekijkt het succes van Napster met argusorgen. Doordat er niet voor het uitwisselen van de muziek wordt betaald, beweert de industrie enorme schade te lijden. In december 1999 wordt de eerste rechtszaak tegen Napster aangespannen. Het bedrijfje van Shawn Fanning wordt er onder meer van beschuldigd auteursrechtinbreuk te bevorderen. De rechtszaak tegen Napster vormt het begin van een hele reeks rechtszaken tegen aanbieders van vergelijkbare programma’s. Procedures tegen Scour, iMesh, Grokster, Morpheus, Madster en KaZaA volgen. De onderliggende technologie die deze programma’s met elkaar gemeen hebben, wordt ‘peer-to-peer’ genoemd. * De auteur is advocaat te Amsterdam (SOLV Advocaten) en docent auteurs- en informatierecht aan de Hogeschool van Amsterdam. Als advocaat heeft hij de belangen van KaZaA behartigd in haar rechtszaak tegen Buma/Stemra, welke zaak in dit artikel mede wordt behandeld. Dit artikel is een bewerking van het gelijknamige hoofdstuk uit het boek Het nieuwe informatierecht; nieuwe regels voor het internet, Den Haag, Academic Service, 2004.

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 49

Peer-to-peer vs. auteursrecht

Dit artikel gaat over de rechtmatigheid van deze programma’s en het gebruik ervan. Het belangrijkste middel dat de muziekindustrie hanteert om het aanbod en gebruik van peer-to-peer programma’s tegen te gaan, is het auteursrecht. Ik zal dan ook eerst de vraag behandelen of gebruikers van deze programma’s auteursrechtinbreuk plegen. Vervolgens zal ik bespreken of de aanbieders van deze programma’s auteursrechtinbreuk plegen en, zo nee, of zij dan op een andere manier onrechtmatig handelen tegenover de auteursrechthebbenden. Voordat ik de juridische kwalificatie van de handelwijze beoordeel, zal ik eerst de werkwijze van peer-to-peer programma´s uiteen zetten.

Wat is peer-to-peer? Peer-to-peer programma’s (hierna: ‘P2P’) werken grofweg als volgt. Men downloadt het computerprogramma vanaf een internetwebsite en installeert het op de computer. Vervolgens kan men met behulp van het programma bestanden aan andere gebruikers van het programma aanbieden. Ook kan men de bestanden die andere gebruikers van het programma aanbieden van hun computers downloaden. De bestandsuitwisseling vindt plaats direct van de ene computer naar de andere computer, dat wil zeggen, peer-to-peer. De bestanden die opgeslagen zijn om de individuele computers van de gebruikers moeten door andere gebruikers kunnen worden gevonden door middel van internetzoektechnologie. Deze maakt gebruik van geïndexeerde lijsten met verwijzingen oftewel hyperlinks naar de betreffende bestanden. De wijze waarop P2P-programma’s die zoektechnologie hebben geïmplementeerd in hun software verschilt bij de verschillende P2P-programma’s. De eerste generatie P2P-programma’s, in het bijzonder Napster, maakte gebruik van centrale internetservers waarop de verwijzingen naar de bestanden in het netwerk worden opgeslagen. De servers verzorgen zo de zoekfunctionaliteit aan de gebruikers van het programma. Dat betekent dat er voor de werking van het programma altijd de tussenkomst van een centraal knooppunt vereist is, namelijk de servers die je in staat stellen bestanden te zoeken. De huidige generatie P2P-programma’s is daarentegen volledig decentraal; er is geen centraal knooppunt. De zoekfunctionaliteit wordt binnen het netwerk door andere gebruikers aangeboden. Er zijn dus geen centrale servers meer nodig. Dat betekent dat de bestandsuitwisseling plaatsvindt zonder tussenkomst van derden.

49

JV_8_2004_7.qxd

50

01-12-2004

15:19

Pagina 50

Justitiële verkenningen, jrg. 30, nr. 8 2004

Hieronder zal blijken dat dit technische onderscheid juridisch van groot belang kan zijn. Met behulp van sommige P2P-programma’s kun je alleen een bepaald bestandsformaat uitwisselen, zoals MP3-bestanden. MP3 is een techniek om audiobestanden te comprimeren waardoor de omvang van de bestanden verkleind wordt. Daardoor is het eenvoudiger ze uit te wisselen. MP3 is een bestandsformaat dat veel voor muziek wordt gebruikt. Andere programma’s bieden naast de mogelijkheid om MP3bestanden uit te wisselen de mogelijkheid om uiteenlopende typen bestanden te ruilen, zoals film-, tekst- en softwarebestanden. Ook dit technische onderscheid kan juridisch van belang zijn. Interessant aan P2P is niet zozeer de mogelijkheid om bestanden uit te wisselen; dat is al mogelijk, bijvoorbeeld via e-mail. Het vernieuwende aspect van P2P schuilt in het decentrale niveau waarop de bestandsuitwisseling plaatsvindt. Tot op heden vindt het informatieaanbod via internet top-down plaats. Wie informatie wil aanbieden, zal een website moeten inrichten die publiek toegankelijk wordt gemaakt vanaf een internetserver. Binnen de internethiërarchie zijn internetservers – doorgaans gehost door internet service providers – op een niveau hoger gepositioneerd. Dit wordt ook wel het clientserver model genoemd. P2P doorbreekt dit model. P2P maakt van iedere computer een miniserver die door de consument zelf gehost wordt. Met andere woorden, in een P2P-netwerk is iedere computer gelijktijdig een client en een server. P2P leidt zo tot een decentralisering van het internet, waarbij wordt geprofiteerd van de opslagmogelijkheden en bandbreedte van de computers van consumenten/eindgebruikers. Doordat de informatie decentraal is opgeslagen op de individuele computers en niet op centrale servers, is informatie in een P2P-netwerk minder kwetsbaar voor storingen. Dát is het innovatieve aspect van P2P. In zekere zin is P2P het internet zoals het bedoeld is: een netwerk van computers die direct met elkaar in verbinding staan.

Juridische kwalificatie Bij de juridische kwalificatie van P2P-programma’s moet een onderscheid worden gemaakt tussen de gebruikers van de programma’s en degenen die de programma’s via internet aanbieden. De gebruiker kan twee handelingen verrichten die auteursrechtelijke relevantie hebben:

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 51


hij kan derden de gelegenheid bieden bestanden vanaf de harde schijf van zijn computer te downloaden en hij kan zelf bestanden downloaden. Het downloaden van bestanden van de computers van andere gebruikers resulteert in een verveelvoudiging in de zin van artikel 13 Auteurswet 1912 (Aw). Deze verveelvoudiging zal echter in de meeste gevallen zijn toegestaan op grond van de beperking voor privé-kopiëren, artikel 16b jo. 16c Aw.1 Ingevolge artikel 45n Aw is deze beperking niet van toepassing op computerprogramma’s. Dat er mogelijk een privé-kopie van een ‘illegaal exemplaar’ gemaakt wordt, doet aan de rechtmatigheid van de kopie geen afbreuk. Dit is nadrukkelijk bevestigd door de minister van Justitie in antwoord op vragen van de CDA-fractie: ‘De Internetgebruiker die gebruik maakt van de mogelijkheden die Napster, KazaA en vergelijkbare peer-to-peer-diensten bieden om werken van letterkunde, wetenschap of kunst te kopiëren voor privé-gebruik opereert over het algemeen genomen binnen de marges van het auteursrecht. Dat geldt ook wanneer een privé-kopie wordt gemaakt van een origineel dat illegaal, dat wil zeggen zonder toestemming van [de] auteursrechthebbende, is openbaar gemaakt’.2 Het ter beschikking stellen van op de computer van de gebruiker aanwezige bestanden is hoogst waarschijnlijk aan te merken als een auteursrechtelijke openbaarmaking.3 Maar hoe zit het met de aanbieder van het P2P-programma? Maakt deze ook openbaar? Seignette meent dat Napster als spin in het web zich daar wel schuldig aan maakte. Zij vergelijkt de positie van Napster met de positie van het kabelbedrijf KTA in het Kabelpiratenarrest.4 In die zaak gaf KTA de auteursrechtelijk beschermde werken echter daadwerkelijk door, terwijl Napster niet als doorgeefluik fungeerde. Napster verwees gebruikers van haar programma slechts naar de locatie van MP3-bestanden op de computers van andere Napstergebruikers. Ook in de Amerikaanse Napster-zaak werd door het Hof van Californië niet aangenomen dat Napster zelf auteursrechtelijk beschermde werken openbaar maakte.5 Het hof heeft onder de specifieke omstandigheden van de zaak geoordeeld dat Napster aansprakelijk was voor de auteursrechtinbreuken van haar gebruikers. 1 2 3 4 5

Visser 2001, p. 132. Anders: Seignette, 2001, p. 32. TK 2001 & 2002, 28 482, nr. 5, p. 32. Hugenholtz, 2000. HR 14 januari 1983, NJ 1984, 696. Ninth Circuit Court of Appeals 12 februari 2001, 239 F3d 1004 (A&M Records v. Napster).

51

JV_8_2004_7.qxd

52

01-12-2004

15:19

Pagina 52


De verdediging van Napster was grotendeels opgehangen aan het beroemde Sony Betamax-arrest van de Amerikaanse Supreme Court.6 In dit baanbrekende arrest uit 1984 oordeelde de Supreme Court dat het aanbieden van de Betamax videorecorder door Sony niet onrechtmatig was tegenover de filmindustrie. De Supreme Court formuleerde de rechtsvraag in deze zaak als volgt: ‘[T]he sale of copying equipment, like the sale of other articles of commerce, does not constitute contributory infringement if the product is widely used for legitimate, unobjectionable purposes. Indeed, it need merely be capable of substantial noninfringing uses. The question is thus whether the Betamax is capable of commercially significant noninfringing uses.’ Is het mogelijk de videorecorder in substantiële mate te gebruiken voor commercieel relevante doeleinden? Het antwoord op die vraag was bevestigend: de videorecorder kan ook voor legitieme doeleinden gebruikt worden. Het vertonen van vakantiefilms in huiselijke kring bijvoorbeeld. Vormde het precedent van de Sony Betamax-zaak de redding van Napster? Nee. De vergelijking met de videorecorder ging in het geval van Napster slechts ten dele op. Nadat Sony zijn videorecorders op de markt had gebracht, had het geen enkele bemoeienis met of wetenschap van het gebruik van de verkochte producten. Napster daarentegen controleerde als een spin in het web de uitwisseling van bestanden. Als je Napster elimineerde, bracht je ook het systeem tot een einde. Het Amerikaanse 9th Circuit Court, dat de Napster-zaak in tweede instantie beoordeelde, overwoog daarover het volgende: ‘Napster’s actual, specific knowledge of direct infringement renders Sony’s holding of limited assistance to Napster. We are compelled to make a clear distinction between the architecture of the Napster system and Napster’s conduct in relation to the operational capacity of the system.’ Het was dan ook niet zozeer het systeem dat door het Gerechtshof werd veroordeeld, maar de handelwijze van Napster. Die handelwijze bestond eruit dat zij vindplaatsen doorgaf aan de gebruikers van het systeem, en daarmee doorging nadat zij in kennis was gesteld van de onrechtmatigheid daarvan: ‘Napster had the right and ability to police its system and failed to exercise that right to prevent the exchange of copyrighted material’.

6 United States Supreme Court, 464 U.S. 417, 104 S. Ct. 774, 78 L. Ed. 2d 574, 1984 (Sony Corp. v. Universal City Studios).

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 53


Napster werd veroordeeld om iedere keer als de muziekindustrie haar op de hoogte stelde van het ongeoorloofd aanbieden van een muzieknummer de vindplaats daarvan te blokkeren. Als gevolg daarvan stierf Napster een langzame dood. In het geval van Napster was het P2P-netwerk zo ontworpen dat het voor Napster mogelijk was de uitwisseling van bestanden te voorkomen. Napster kan zo worden vergeleken met een internet service provider die informatie van zijn abonnees heeft opgeslagen op zijn internetservers. Hij fungeert als ‘host’ van deze informatie. Omdat de internetprovider in staat is een eventuele inbreuk op het auteursrecht (of andere rechten) van zijn abonnee te beëindigen, zal de internet provider onrechtmatig handelen indien hij daadwerkelijke kennis heeft van de inbreukmakende handeling en vervolgens de inbreuk niet beëindigt door de inbreukmakende werken te verwijderen of de toegang tot de website te blokkeren. Dit volgt uit artikel 14 van de Europese richtlijn elektronische handel, dat is omgezet in artikel 6:196c BW. In overweging 59 van de Europese richtlijn auteursrecht wordt nog eens nadrukkelijk gewezen op de mogelijkheid van tussenpersonen om inbreukmakende handelingen van derden te beëindigen: ‘In het bijzonder in de digitale omgeving, zullen derden voor inbreukmakende handelingen wellicht in toenemende mate gebruik maken van de diensten van tussenpersonen. Die tussenpersonen zijn in veel gevallen het meest aangewezen om een eind te maken aan zulke inbreukmakende handelingen. Onverminderd de eventuele andere beschikbare sancties en rechtsmiddelen, moeten de rechthebbenden over de mogelijkheid beschikken om te verzoeken om een verbod ten aanzien van een tussenpersoon die een door een derde gepleegde inbreuk met betrekking tot een beschermd werk of ander materiaal in een netwerk steunt. (…).’ Wat is echter rechtens indien de aanbieder van het P2P-programma niet in staat is inbreukmakende handelingen van de gebruikers van de software te beëindigen? Zoals gezegd, zijn de tweede en derde generatie P2P-programma´s anders ontworpen dan Napster. Deze programma’s werken volledig decentraal, zonder tussenkomst van de aanbieder van het programma, zodat het niet mogelijk is het uitwisselen van bestanden te beëindigen. Het criterium dat het Amerikaanse Supreme Court heeft toegepast in de Betamax-zaak kan dan uitkomst bieden. In het KaZaA-arrest van het Hof Amsterdam lijkt dit criterium navol-

53

JV_8_2004_7.qxd

54

01-12-2004

15:19

Pagina 54


ging te hebben gevonden.7 Het hof oordeelde dat KaZaA door haar peer-to-peerprogramma aan te bieden niet onrechtmatig handelde jegens Buma/Stemra, onder meer omdat het computerprogramma van KaZaA niet ‘uitsluitend wordt gebezigd voor het downloaden van auteursrechtelijk beschermde werken’. Zoals gezegd, kunnen de gebruikers van KaZaA uiteenlopende bestanden uitwisselen, niet enkel muziekbestanden. Daarmee biedt het programma een logische aanvulling op het internet, dat in de kern ook een bestandsuitwisselingsprogramma is. Het arrest van het Hof is in cassatie in stand gebleven.8 Het dilemma waarmee rechters en wetgevers geconfronteerd kunnen worden door de introductie van nieuwe technologieën, die niet alleen geschikt zijn voor legitiem gebruik, maar waarmee tevens auteursrechtinbreuken kunnen worden gepleegd, wordt fraai uiteengezet door AdvocaatGeneraal Verkade in zijn conclusie bij het arrest van de Hoge Raad: ‘Ook al kunnen nieuwe technische ontwikkelingen (tijdelijk) ten koste gaan van bepaalde beroepsgroepen of bedrijfstakken, de wetgever en de rechter schrikken er – m.i. terecht – voor terug om dáárom die nieuwe (op zichzelf meestal toegejuichte) technische vernieuwingen te verbieden of af te remmen. Op het gevaar af dat alle vergelijkingen natuurlijk als “mank” kunnen worden aangevochten, zeg ik toch nog maar eens dat het spoor natuurlijk ten koste ging van de trekschuit. Maar ook dit: de phonografie (Edison c.s.) en de radio gingen ten koste van de kleine individuele uitvoerende zangers en musici. Het waren de componisten (verenigd in Buma/Stemra), en de ster-uitvoerders op fonogrammen, en de fonografische industrie, die van die technische ontwikkelingen (enorm) geprofiteerd hebben. Dat is hen graag gegund, al pink ik een traan weg over het daardoor veroorzaakte noodlot voor de kleine straat- en café-muzikanten. Geen wetgever of rechter die zich om deze laatsten bekommerde.’ Inmiddels heeft ook de Amerikaanse rechter in twee instanties in de zogenoemde Grokster-zaak bepaald dat aanbieders van P2P-software die dezelfde technische functionaliteit bezitten als KaZaA niet aansprakelijk zijn voor de vermeende auteursrechtschendingen van de gebruikers van het programma.9 In zijn vonnis van 25 april 2003

7 Hof Amsterdam 28 maart 2002, Mediaforum 2002/5, nr. 19 m.nt. Koelman (KaZaA vs. Buma/Stemra). 8 HR 23 december 2003, AMI, 2004-1, p. 9-25 m.nt. PBH (KaZaA vs. Buma/Stemra). 9 United States District Court Central District of California, te raadplegen op de website van de EFF: <www.eff.org/IP/P2P/MGM_v_Grokster/030425_order_on_motions.pdf> (MGM et al. v. Grokster).

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 55


maakt rechter Wilson van de District Court van Californië een duidelijk onderscheid tussen de werking van Napster en de zogenoemde tweede generatie P2P-systemen, waarbij de aanbieder van de software geen controle heeft of invloed kan uitoefenen op het uitwisselen van de bestanden. Zoals gezegd, was Napster daar wel toe in staat. De rechter merkt hierover het volgende op: ‘Napster possessed the ability to monitor and control its network and routinely exercised its ability to exclude particular users from it. (…) Such is not the case here. Defendants provide software that communicates across networks that are entirely outside Defendants control. (…) If either Defendant closed their doors and deactivated all computers within their control, users of their product could continue sharing files with little or no interruption.’ Dit oordeel is in hoger beroep bij de 9th Circuit Court of Appeal in stand gebleven. Het Hof overweegt het volgende: ‘The nature of the relationship between Grokster and StreamCast [de “Defendants”, CATh] and their users is significantly different from the nature of the relationship between a swap meet operator and its participants, or prior versions of Napster and its users, since Grokster and StreamCast are more truly decentralized, peer-to-peer file-sharing networks.’ De eisers in de hierboven aangehaalde Grokster-zaak hebben de kwestie inmiddels aanhangig gemaakt bij het Amerikaanse Supreme Court. Op het moment van schrijven is nog niet duidelijk of het Supreme Court de zaak in behandeling zal nemen.

Conclusie Bij de huidige stand van het recht is het gebruik van P2P-programma’s ten dele inbreukmakend: het downloaden van bestanden is toegestaan (voorzover het geen computerprogramma’s betreffen) en het aanbieden van bestanden is een ongeoorloofde openbaarmakingshandeling. Of het aanbieden van de programma’s zelf is toegestaan, hangt af van het technische ontwerp van het programma. Indien de zoekfunctionaliteit centraal wordt aangeboden vanaf een server die wordt beheerd door de aanbieder van het programma, kan van hem verlangd worden dat hij op verzoek van rechthebbenden de vindplaatsen van inbreukmakende bestanden niet langer doorgeeft. Bij P2Pprogramma’s die volledig decentraal opereren, is dat niet mogelijk. Als gevolg daarvan handelen aanbieders van deze programma’s (voorals-

55

JV_8_2004_7.qxd

56

01-12-2004

15:19

Pagina 56


nog) niet onrechtmatig tegenover auteursrechthebbenden. Er zal de rechthebbenden dus niets anders resten dan de individuele gebruikers van de P2P-programma’s aan te spreken op hun handelwijze. In de Verenigde Staten is men daar inmiddels al toe overgegaan. Hier in Nederland heeft de anti-piraterijorganisatie Stichting Brein aangekondigd individuele gebruikers in rechte aan te gaan spreken. Of zij erin slagen de identiteit van de P2P-gebruikers – via hun internetproviders – te verkrijgen, zal het volgende juridische twistpunt in de strijd tegen P2P-gebruik worden. En dan zal er ongetwijfeld een nieuwe Shawn Fanning een manier bedenken om volstrekt anoniem bestanden uit te wisselen. Wellicht dat de muziekindustrie eens het inzicht verkrijgt dat het in een heilloze strijd verwikkeld is geraakt.

Literatuur Alberdingk Thijm, Chr.A. Privacy vs. auteursrecht in een digitale omgeving Deventer, Sdu, 2001 Alberdingk Thijm, Chr.A. Tussen droom en daad; peer-topeer en privacy Privacy & informatie, nr. 3, 2003, p. 105-112 Alberdingk Thijm, Chr.A. Het nieuwe informatierecht; nieuwe regels voor het internet Den Haag, Academic Service, 2004 Dommering, E.J. Het auteursrecht spoelt weg door het elektronisch vergiet; enige gedachten over de naderende crisis van het auteursrecht Computerrecht, nr. 3, 1994, p. 09-113 Dommering, E.J. De auteursrechtelijke aansprakelijkheid van intermediairs; het Kabelpiraten-arrest revisited in de

tijd van internet In: Verkade en Visser (red.), Intellectuele eigenaardigheden (Bremer-bundel), Deventer, Kluwer, 1998, p. 75-82 Hugenholtz, P.B. Het auteursrecht, het internet en de informatiesnelweg Nederlands juristenblad, nr. 14, 1995, p. 513-519 Hugenholtz, P.B. Het internet; het auteursrecht voorbij? Preadvies NJV In: A.W. Koers e.a., Recht en internet, Deventer, W.E.J. Tjeenk Willink, 1998 Hugenholtz, P.B. Napster; een bliksemonderzoek Computerrecht, nr. 5, 2000, p. 228 Seignette, J.M.B. Napster en de controle van de rechthebbende over de distributie van zijn werk AMI, nr. 2, 2001, p. 29-34

JV_8_2004_7.qxd

01-12-2004

15:19

Pagina 57


Spoor, J.H., D.W.F. Verkade Auteursrecht Deventer, Kluwer, 1993 Visser, D.J.G. Auteursrecht op toegang Leiden, ’s-Gravenhage, Vuga, 1997 (diss.) Visser, D.J.G. Napsteren, Gnutellen en de afwezigheid van legale muziek op internet Computerrecht, nr. 3, 2001, p. 131-133

57

Peer-to-peer vs. auteursrecht

Recommend Documents