Nieuwsbrief Secretariaat Stichting B’ware De Schouw 22 5061 PW Oisterwijk
tel. 013 5283376 email:
[email protected]
GIRO: 9696511
Februari 2009 Nr.22
Beste lezers,
Wij, Joost en Patricia Kappé-Spoor, zijn in juli 2004 met onze zoon Steven naar Kenya verhuisd om daar een opname studio te bouwen. Doel is om muziek in te zetten in de strijd tegen HIV/AIDS. Lokale muzikanten kunnen tegen lage kosten muziek opnemen over hoe HIV/AIDS hun leven heeft beïnvloed. Verspreiding van deze muziek is een indringende manier om anderen te waarschuwen voor de gevaren van HIV/AIDS, stigmatisering tegen te gaan en betrokkenheid te vergroten.
Beste lezers, Wie had ooit gedacht dat dingen zo snel kunnen veranderen… Afgelopen weken hebben wij ontzettend veel telefoontjes en mailtjes ontvangen van bezorgde ouders, vrienden en bekenden. Iedereen was erg verontrust over de situatie in Kenia en over ons. Terecht, want wat er allemaal gebeurd is, is verschrikkelijk… In Nanyuki is gelukkig alles rustig gebleven, en met ons is alles oké. In deze nieuwsbrief kijken we terug op de afgelopen weken en de situatie nu.
30 December… Zondag, laat in de middag. Iedereen in het hele land zit al 4 dagen te wachten op de uitslag van de verkiezingen, die maar niet wil komen. Via de radiozenders komen er meer tussentijdse tellingen binnen dan dat er officieel door de regering wordt medegedeeld. Wij zelf zijn neergestreken in een klein restaurantje, waar de t.v. aanstaat. Het is er druk en iedereen zit te kijken, wachtend op nieuws. Dit is “Kibaki-land”, en iedereen hoopt dat hij nog een keer herkozen wordt. Ook wij; als mensen ons vroegen op wie we zouden kiezen als we stemge-
rechtigd waren, was ons antwoord Kibaki. We hebben de afgelopen jaren toch wel veel vooruitgang gezien op veel vlakken, dus waarom niet nog een termijn… Op de televisie verschijnt een man van de kiescommissie. Hij vertelt uit de commissie te zijn gestapt vanwege grote onregelmatigheden. Er is met stemmen gesjoemeld, en niet te zuinig ook, zowel aan de kant van Kibaki als van de oppositie. Na deze mededeling, volgen er meer leden van de commissie, die hetzelfde verhaal hebben. Het wordt stiller in het restaurant, mensen zitten aan het beeld gekluisterd.
En ineens, als een bom, het nieuws dat Kibaki heeft gewonnen, en vervolgens, nog geen 20 minuten later, de officiele inzegening op t.v.! Kibaki, zijn vrouw, de rechter en iedereen die eraan te pas moest komen, allemaal zaten ze al lang klaar in een grote tent! Doorgestoken kaart! Hoezo democratie?! Hoezo eerlijke verkiezingen?! Nog nooit was er zo’n grote opkomst tijdens verkiezingen in dit land! Al die mensen die terug zijn gegaan naar hun oorspronkelijke streek, omdat je daar moet gaan stemmen… Mensen die vaak niks hebben, maar wel geld hebben gestoken in transportkosten en urenlang in de rij hebben gestaan… Wat een walgelijke vertoning, wat een enorme teleurstelling voor al die mensen die geloofden en hoopten op eerlijke verkiezingen, of ze nu voor of tegen Kibaki waren Wat wij hier voor onze neus aanschouwen is een ordinaire machtsgreep, het is choquerend en beangstigend. Onmiddellijk na deze uitslag komen de eerste berichten binnen van geweld, vechtpartijen en brandstichting… De hel is losgebroken. In het restaurant waar we zitten, hangt, na eerst een dodelijke stilte, een zwaar bedrukte stemming. Iedereen beseft wat voor vreselijke gevolgen dit alles met zich mee kan brengen, iedereen is ongerust, mensen beginnen te bellen met familie in Nairobi. Het volgende dat we horen is dat de media tot nader order niet meer live uit mag zenden… We moeten blijkbaar maar raden wat er allemaal gebeurd…
De dagen na deze bewuste zondag krijgen we amper informatie via radio. Meestal verstrijken de uren zonder nieuwsuitzendingen, en als er al nieuws is, zijn het herhalingen. De kranten berichten meer, maar het meeste nieuws komt via Europa. Familieleden die ons op de hoogte houden van wat zij aan berichten binnen krijgen. Wijzelf hebben regelmatig contact met (Nederlandse) bekenden in Nairobi over de situatie daar. In Nanyuki blijft alles gelukkig rustig. Misschien wel omdat de bewoners altijd al zo’n samenraapsel vormden van verschillende stammen en nationaliteiten. Misschien omdat zowel het Keniaanse als het Engelse leger hier gevestigd is. We weten het niet. Het geweld na de verkiezingen legt het hele land stil. Twee dagen na die bewuste zondag tanken we nog gauw benzine en vullen ook de jerrycan. Net op tijd, want de dag erna zijn alle tankstations gesloten en is er geen benzine meer te krijgen. Voorraden in de winkels raken snel op, omdat veel mensen beginnen te hamsteren. Credit voor de telefoon is amper meer te krijgen, en het openbaar vervoer rijdt niet of nauwelijks vanwege de onveilige situatie, het gebrek aan benzine en de blokkades overal. Sommige streken zijn alleen per convooi te bereiken. Hiervoor moet uiteraard wel flink betaald worden. Mensen, een paar dagen eerder afgereisd naar hun geboortestreek om daar te stemmen, komen overal vast te zitten, en kunnen niet naar huis of naar hun werk. En dan de vreselijke berichen over de vele dodelijke slachtoffers, en de honderdduizenden van huis en haard
verdreven, meest mensen die toch al niks hadden. Er zijn berichten van politiebureaus waar 15.000 vluchtelingen zitten. Daar is zo’n plek natuurlijk niet op ingesteld, en dus is er voor al die mensen geen eten of drinken. Overal leed en ellende. Ons hart huilt en in onze buik ligt al dagenlang een zware steen. Laat ons mooie Kenia in Godsnaam niet verloren gaan! We bespreken zaken als:”Wanneer is het tijd om op de vlucht te slaan? Wanneer ben je daar te laat voor?” Geen prettige gedachten… We proberen kalm te blijven, bidden en hopen dat alles gauw weer normaal wordt. Heel langzaamaan wordt het dagelijkse leven weer opgepikt. De scholen, die eigenlijk op 7 januari hadden moeten beginnen, beginnen een week later (nog steeds vanwege de problemen in het transport; het komt maar langzaam op gang), maar ze beginnen toch. Mensen durven hun winkeltjes weer open te doen, voorraden worden weer aangevuld. Iedereen is voorzichtig. Hoewel de situatie iets rustiger (normaler) lijkt, kan dit elk moment weer omslaan. Dat beseft men maar al te goed. En ook van wat mensen elkaar aan kunnen doen als de vlam in de pan slaat… De vraag om hulp is enorm groot. Landelijke akties hebben een enorme hoeveelheid donaties aan goederen (eten, kleding e.d) opgeleverd. Nu nog naar de plaats van bestemming…
Hoewel het in Nanyuki rustig is gebleven, heeft iedereen wel ergens familieleden wonen die slachtoffer zijn geworden. Mensen in onze direkte omgeving (muzikanten, buurtgenoten) vragen ons om hulp voor hun familieleden die gevlucht zijn en alles hebben verloren. Deze hulpvragen zijn oprecht en uiterst bescheiden. Het zijn mensen die we kennen en vertrouwen. Ze vragen niet om een donatie, maar om een lening. Om hun familie in getroffen gebieden eten/kleding te kunnen geven. Zelf kunnen ze nog niet aan het werk, gewoonweg omdat dat nog volledig op z’n gat ligt. Dit geldt ook voor de muzikanten. Zolang toeristen wegblijven, ligt de hotelbusiness stil, en kunnen ze hun vaste optredens wel vergeten. Een van hen, een oorspronkelijk uit West-Kenia afkomstige muzikant (Mount Kenya Faces Band), sms-te ons vanuit Mombasa waar hem een baan in het vooruitzicht was gesteld. Nog geen salaris dus, wel een mobieltje gekregen als zoethoudertje – maar geen geld voor credit… Hijzelf, vrouw en kind hadden malaria opgelopen. Zijn baas wilde niet helpen, er was geen geld voor medicijnen, en erger nog; ook niet voor de terugreis naar huis (west). Gezien de ernst van de situatie (zowel gezondheid als landelijk), was dat laatste natuurlijk het enige wat ze nog wilden. We hebben dus wat geld overgemaakt, en we krijgen het wel een keer terug. De familie is gelukkig beter, en Walter speelt weer in zijn oude band. Home sweet home!
Het punt is een beetje dat wij onmogelijk al die mensen geld kunnen gaan lenen of geven. Maar: Er is voor veel mensen op dit moment een accuut tekort aan geld! Gewoon cash geld om boodschappen te kunnen doen. Daarnaast zijn prijzen natuurlijk als een speer omhoog geschoten.
Mighty King Kong laat een vrouw en zoontje achter.
Dit is een beetje de situatie bij ons op dit moment; redelijk rustig, iedereen probeert zowel zijn eigen leven weer op te pikken, als anderen te helpen dit te doen. Graag willen we iedereen bedanken voor al die mailtjes en telefoontjes; jullie bezorgdheid, betrokkenheid, jullie morele steun en goede wensen. We hopen gauw het Kenia weer terug te krijgen dat we kennen en waar we zo van houden.
In vogelvlucht… Aan het eind van deze nieuwsbrief willen we graag nog even wat andere berichten vertellen. Eerst maar het droevige nieuws: Op eerste kerstdag is onze vriend en populaire muzikant the Mighty King Kong overleden. Hij was nog jong: 33 jaar. De dag ervoor werd hij ’s middags niet goed, was niet aanspreekbaar en is door zijn makkers naar huis gebracht. De volgende dag werd zijn toestand erger en is hij naar het ziekenhuis gebracht, waar hij overleed. Een donderslag bij heldere hemel, en heel erg triest. Hij had nog zoveel muziek kunnen maken!
Er is ook goed nieuws!! Steven heeft zijn toelatingsexamen voor de middelbare school heel goed gemaakt, en is aangenomen op de school van zijn keuze – in Nyeri. Hij is er heel blij mee, maandag gaat hij beginnen. Proficiat makker!!!! Wijzelf zijn druk aan het oefenen met de camera. Half december hebben we opnieuw een videoclip gemaakt. Dit keer was het niet voor het project, maar een mooi filmpje bij een liefdesliedje. De zanger heet Joe-G, hij zingt ook bij Dub-Force, het bandje dat een nummer 1 hit had met hun nummer over AIDS. Dit nummer is een solo-project van hem. We zijn hier in de buurt de heuvels ingereden, hebben op de meest fantastisch mooie plekjes kunnen filmen, en zijn vervolgens hopeloos verdwaald in het dichte bos! Na een paar uur ploeteren over rotsen en rivierbeddingen (er was inmiddels geen pad meer), kwamen we gelukkig
weer in de bewoonde wereld. Net op tijd, want de benzine was ook bijna op! Never a dull moment in Kenya!!! De clip is overigens erg mooi geworden en de reacties erop zijn heel positief. Ook voor volgende maand staat er een videoclip op de agenda. Joost en ik merken dat we heel goed samenwerken, ook op het gebied van video. We zien dezelfde dingen, terwijl de één filmt, geeft de ander aanwijzigingen en let op wat er in de direkte omgeving gebeurd. Het editen doen we meestal samen. We vinden het allebei heel erg leuk om te doen!! De laatste maanden van het vorig jaar is ook het werk in de studio gelukkig aangetrokken. Dit is nog steeds zo, en daar zijn we heel gelukkig mee! Ondanks alle ellende van na de verkiezingen, wordt er nog steeds geboekt. Het voelt prettig om het druk te hebben, we krijgen er een boel energie van!! Tot de volgende keer!
P.S.: Onze eerste bananen komen eraan!!
Groetjes van Joost, Patricia, Steven en Doris.
Binnengekomen donaties Oktober ’07: € 1.473,00 November ’07: € 163,00
Stichting B’ware GIRO: 9696511
