I think the road to hell is paved with good intentions

Jaargang 64 periodiek II

Hiemstra over ESM

de moloch genaamd het ESP

Maathuis in Japan

een land met een ondergaande zon

Pijproken met Lier oefening baart genot

“

‘I think the road to hell is paved with good intentions.’ Eurosceptiscisme met Nigel Farage

Verenigingsperiodiek van Jongeren Organisatie Vrijheid en Democratie

Driemaster der JOVD

De JOVD is de Jongerenorganisatie Vrijheid en Democratie en bestaat al sinds 1949. Sinds 1 januari 2000 is zij officieel de jongerenorganisatie van de VVD. De JOVD is echter in politiek opzicht volledig onafhankelijk, zodat standpunten kunnen afwijken. De fundamenten van de JOVD lees je in de beginselverklaring. JOVD Algemeen Secretariaat Herengracht 38b 2511 EJ Den Haag Telefoon: 070 362 24 33 Fax: 070 361 73 04 E-mail: [email protected]

De Jongeren Organisatie voor Vrijheid en Democratie geeft een verenigingsblad uit onder de naam Driemaster, met als doel elk lid te informeren over de mogelijkheden tot ontplooiing die de vereniging in het kader van de verwezenlijking van haar doelstellingen biedt, verslag te doen van activiteiten van de vereniging, bij te dragen aan de doelstelling van de vereniging om jongeren in kennis te brengen met en te doordringen van de verantwoordelijkheden die het staatsburgerschap hen oplegt - hen daarbij in het bijzonder voorlichtend omtrent de liberale beginselen zonder een politieke vorming in ruimere zin te verwaarlozen en stimulering van discussies over politieke onderwerpen in het kader van de liberale beginselen: vrijheid, verantwoordelijkheid en verdraagzaamheid.

Ledenadministratie Richt u zich voor vragen over de ledenadministratie, alsmede uitschrijvingen, tot onze ledenadministratie via [email protected].

Met inachtneming van deze opdracht, is de hoofdredacteur vrij in de invulling en vormgeving van het verenigingsblad. Hij legt daarover enkel aan de algemene ledenvergadering verantwoording af en beslist zelfstandig over de samenstelling van zijn redactie. Dat verzekert de redactie van een sterke, onafhankelijke positie tegenover het hoofdbestuur; van de journalist ten opzichte van de bestuurder. Dat uitgangspunt van onafhankelijke journalistiek is een essentiële voorwaarde voor het functioneren van de democratie, ook binnen onze politieke jongerenorganisatie. Deze en nadere bepalingen werden opgenomen in een redactiestatuut en stijlboek. Alle redacteuren zijn daaraan gehouden, al doet geen van beide afbreuk aan de door de de statuten, het huishoudelijk reglement, het financieel protocol en de algemene vergadering expliciet aan de hoofdredacteur en zijn redactie toegekende rechten en opgelegde plichtwten.

Hoofdbestuur

Colofon

Pers Richt u zich voor pers- en publieksvoorlichting, alsmede sprekersaanvragen, tot onze voorlichter, Jorik Kuipers via 06 340 45 093

Landelijk Voorzitter B.P.M. (Bram) Dirkx [email protected] 06 254 05 951 Vice-voorzitter Organisatie N.G. (Nick) Derks [email protected] 06 421 05 218 Algemeen Secretaris F. (Floor) Ockers [email protected] 06 452 84 393 Landelijk Penningmeester M.F. (Marlon) Buijs [email protected] 06 291 51 455 Algemeen bestuurslid Politiek J.H.J. (Jarico) Vos [email protected] 06 123 91 182 Algemeen bestuurslid Voorlichting J.G.N. (Jorik) Kuipers [email protected] 06 340 45 093 Algemeen bestuurslid Opleiding en Training R. (Rianne) van Houten [email protected] 06 381 27 829 Algemeen bestuurslid Marketing en Campagnes E. (Eddie) Förster [email protected] 06 435 46 262

2 • Driemaster jaargang 64, periodiek II

Driemaster is een uitgave van de JOVD Jaargang 64, periodiek II ISSN 0167-0786 Herengracht 38a, 2511EJ Den Haag [email protected] Deadline komende editie 21 mei 2012 naar [email protected] Hoofdredacteur T.W. (Thijs) Roest [email protected] 06 113 78 845 Eindredactie Arjen Maathuis, Yaïr da Costa Redactie Paul Vledder, Thomas de Jonge, Yaïr da Costa, Jelmer Hiemstra, Arjen Maathuis Fotografie Indien geen vermelding is geplaatst, is de afbeelding afkomstig van sxc.hu of is deze vrij van copyright. Ontwerp Bernard van der Wees, Thijs Roest, Simone van Beek Opmaak Bernard van der Wees, Simone van Beek Druk Euradius, Meppel Distributie SANDD Website www.jovd.nl/driemaster Copyright Tenzij anders vermeld is op alle vanwege Driemaster gepubliceerde werken de volgende Creative Commonslicentie van toepassing: indien niet anders overeengekomen vervalt het volledige auteursrecht op ingezonden kopij aan de redactie.

Vroeger Waarde lezer, Waar velen het motto ‘niet achterom kijken’ volgen, zijn het de ouderen die liever kijken naar hoe het vroeger was. In mijn visie valt er juist een hoop te leren uit het verleden. Die zal de gemiddelde JOVD’er met mij delen. Tradities en oud-leden staan bij ons hoog in het vaandel. We kunnen een hoop leren van wat zij hebben bereikt en wat de mogelijkheden zijn. Als vereniging met geschiedenis hebben wij tradities die in ere gehouden dienen te worden. Maar sommige JOVD’ers zien niets in een vereniging waar je vast zit aan allerlei verplichtingen; daar gaat je vrijheid. Wat een faux pax. Zij zitten hier voor zichzelf, zonder rekening te houden met de oorsprong van de vereniging. We zouden onze tradities niet onder stoelen of banken schuiven, dit is juist een waardevol goed. Wij als JOVD’ers zijn er juist voor waarde te hechten aan maatstaven die vroeger gehanteerd werden. Zo kunnen wij die vermaledijde beschaving misschien wat bijbrengen, zonder morele superioriteit. JOVD’ers koesteren de archaïsch Nederlandse taal met een zo breed mogelijk lexicon. Bij ons wordt met de kop boven het maaiveld uitsteken nog beloond, althans zo zou het moeten. En hechten wij waarde aan omgangsnormen en / of etiketten. Jasje – nooit met het onderste knoopje – dicht tijdens het spreken en het dragen van een das staat bij ons nog hoog in het vaandel. Dit soort code wordt vaak toegeschreven aan het studentencorps - het koor. En daar wil niet iedereen zich onder scharen. Zijn wij zo’n clubje rechtse ballen? Nee. Nou, soms dan. Omdat bij ons het borrelen ook niet achtergesteld wordt. Het is zelfs de kern van de liberale jongeren politiek. Aan de dranktafel ontstaan vaak de beste ideeën, mooie vriendschappen en afspraken en bovenal de hevigste discussies. Voornamelijk door de informele sfeer en de ferme klap op de schouder voor het vertrek naar huis.

Niet alleen de JOVD laat haar waarden vervagen. Sacha de Boer en kornuiten hebben besloten het journaille van acht uur te versimpelen. Het volk kan de lange zinnen namelijk niet volgen en worden zenuwachtig als de berichtgever zo angstwekkend stil blijft zitten. Brrr. Waar vroeger bij de NOS gestreefd werd naar een hoge kennisoverdracht, waar mensen zich aan op konden trekken, ziet de NOS nu liever dat het volk vermaakt wordt met flitsende beelden van een oorlog. Als de dommen het begrijpen, begrijpen de slimmen het ook. Kan de omroep eens gaan bezuinigen op bestuursfuncties en niet op de aanwezige kennis? Nieuwe leden Een studentenvereniging met waardes en wat minder een stap op de carrièreladder. Dat zal bij in ieder geval de kennis goed doen. Wat minder spanning en druk op de zaak brengt creativiteit en gemoedsrust en laat mensen vrijer zijn in hun uitspraken. Dit zal ook helpen in het behouden van de vele nieuwe leden die de afgelopen maanden werden verzameld, want het ledenaantal groeit significant. Thijs Roest

PS Spelfouten in periodiek I, ook ik heb ze gezien. Schamen? Enorm. Degene die er de meeste vindt, krijgt een functie aangeboden in onze, veel te kleine, eindredactie. Want wij hebben u hard nodig.

Het debat over een conservatief jasjedasje-vereniging is er één van jongstleden. Onder JOVD Rutte-I hadden ze al een soortgelijke discussie. De wollen trui moest vaker uit de kast, en niet alleen binnenshuis. Erelid Rutte was al er wel één die vond dat het verenigingsbelang voorop moest worden gesteld. Een eenheid. Waar humor, rebelerend jegens het socialisme, een belangrijke rol speelde. Iedereen was rood behalve de JOVD. Tot laat werden er sigaren gerookt en gedebatteerd aan de bar. Met bier. Heer Rutte wordt nu nog steeds verweten studentikoos in het leven staan, alles weg te lachen. Geen slechte houding als je ziet hoe het uitpakt. We kunnen maar beter een ouwe lul zijn op ons 23e om vervolgens jong blijven tot in den eeuwigheid. Vanaf heden gaan wij oud-JOVD-leden interviewen om kennis te nemen van de normen en waarden van toen. Dit doen wij in de nieuwe rubriek Oud-JOVD. Dit lijkt mij erg waardevol, nu onze waardes regelmatig te grabbel worden gegooid.

Driemaster jaargang 64 periodiek II • 3

08

Inhoud Landelijk Voorzitter: het moment van de waarheid

04

Oud-JOVD: toen heeren nog sherry dronken...

06

Give me liberty or give me death

08

Nederland vooruit, 130 kan!

10

De moloch genaamd het ESP

12

Het leven als kunstwerk

14

28

18

Het moment van de waarheid Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf, marchanderen de onderhandelaars van de coalitiepartijen en de PVV nog veelvuldig over een extra maatregelenpakket dat ervoor moet zorgen dat het huishoudboekje van de overheid weer op orde komt. Veel duidelijkheid over extra bezuinigingen, en hopelijk ook hervormingen, zijn er niet. Het begrotingstekort viel hoger uit dan verwacht en dat vraagt in ieder geval om een extra effort van de drie verantwoordelijke partijen. De stabiliteit en houdbaarheid van de gedoogconstructie zal moeten blijken, nu de degens opnieuw worden gekruist. De onderhandelaars kozen voor absolute mediastilte en dat lijkt goed te lukken. Parlementair journalisten bewaken de toegangspoort naar het Catshuis, maar veel meer dan de fietsbel van VVD-fractievoorzitter Blok was er na de persconferentie niet meer te horen. Achter gesloten deuren gaat de zoektocht naar zestien miljard euro verder. Het kabinet ontkomt niet aan extra bezuinigingen, maar ook niet aan structurele hervormingen. We zagen tot nu toe vaak bezuinigingen die een principiële liberaal deed blozen en die de rechtsstaat zo nu en dan op haar fundament liet schudden. Denk aan de verhoging van de griffierechten, het wetsvoorstel minimumstraffen, het gedogen van de weigerambtenaren, het hasjverbod, de wietpas en de langstudeerdersboete. Een kleine greep uit een aantal maatregelen waar de VVD haar handtekening onder heeft gezet. Noodzakelijke hervormingen in zorg, pensioenen, onderwijs, woning- en arbeidsmarkt bleven tot nu toe echter uit. Daar bieden het regeer- en gedoogakkoord op dit moment geen ruimte voor. De verantwoordelijkheid wordt doorgeschoven naar een volgende generatie. Een dergelijke hou-


ding past natuurlijk niet in een liberale samenleving die is gebaseerd op vrijheid, verantwoordelijkheid en verdraagzaamheid. De verzorgingsstaat is in de huidige vorm gewoon onhoudbaar en onbetaalbaar. Als we de volgende generaties ook een goed sociaal vangnet, kwaliteitsonderwijs, een oudedagsvoorziening, betaalbare en toegankelijke zorg en reële kansen op een vrije en gezonde woning- en arbeidsmarkt willen bieden, dan moet het kabinet nu hervormingen inzetten die op de korte termijn niet veel geld opleveren, maar die op de lange termijn kostenbesparend zijn en de verzorgingsstaat –zij het in een versoberde vorm- verzekeren. Burgers lijken zich steeds meer bewust te worden van het feit dat zogenaamde sociale verworvenheden geen onvergankelijke rechten zijn. Het H-woord is opeens bespreekbaar geworden en het gros van de huizenbezitters lijkt zich dan ook mentaal voor te bereiden op het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek. Het H-woord mag dan bespreekbaar zijn geworden, dat kan voorlopig nog niet worden gezegd van het zogenaamde O-woord. Een bezuiniging op bilaterale ontwikkelingssamenwerking is nochtans wenselijk. Dat is een principiële keuze. Nederland maakt zich sterk voor internationale vrede en veiligheid en wij leveren actief een bijdrage aan de internationale gemeenschap, maar we moeten constateren dat ontwikkelingssamenwerking in de huidige vorm afhankelijkheid en corruptie in de hand werkt. Het tast de ontwikkeling van de democratie aan en om nog maar te zwijgen van organisatiekosten die aan de strijkstok blijven

14 Linkse vs. rechtse hobby’s

16

Euroscepticisme met Nigel Farage

18

De Gloeilamp

25

De pijp: oefening baart genot

26

Een land met een ondergaande zon

28

Privatiseer de democratie

30

16

10

06

hangen. Ontwikkelingshulp in de huidige vorm bemoeilijkt ook nog eens de concurrentiepositie van ontwikkelingslanden door de sneller toenemende inflatie. Ontwikkelingslanden zijn gebaat bij economische ontwikkeling en een zelfstandig functionerende staat waar belasting wordt betaald en waaruit de verzorgingsstaat kan worden gefinancierd. Dat is de beste manier om een democratie en volkssoevereiniteit tot ontwikkeling te laten komen. Een bezuiniging op het ontwikkelingssamenwerking levert op de korte termijn al veel geld op. Dat geldt ook voor het verhogen van het eigen risico in de zorg en het versoberen van het basispakket. In de sociale zekerheid kan ook veel geld worden bespaard door de uitkeringen te ontkoppelen van de lonen, de WW-tijd te verkorten en ambtenarensalarissen te bevriezen. Om maar een aantal voorbeelden te noemen.

Bram Dirkx

© Gerhard Taatgen

Laat duidelijk zijn dat de overheid niet te weinig inkomsten heeft, maar jarenlang veel te veel geld heeft uitgegeven. Belastingverhoging is in dezen dan ook geen optie. Het schrappen van onnodige overheidstaken wel. Het is een moeilijke, maar ook kansrijke tijd. We kunnen eindelijk weer terug naar een overheid die zich bezighoudt met kerntaken en die het individu de ruimte biedt, om zijn of haar leven zelf in te richten!

g o n s e n e m r e a e d h n n e e o n e k T n o r d n e y g r e r o r she d n e k k ro


Ons verhaal begint in het najaar van 1935. Op 27 oktober van dit jaar werd Akkie van der Sluis geboren in het plaatsje Gorredijk te Friesland. Dochter van de bekende architect Jan van der Sluis, die de oorspronkelijke open Thialf in Heerenveen ontwierp. Naar eigen zeggen was haar jeugd niet makkelijk. Toen in 1940 de oorlog toch in Nederland uitbrak speelde haar vader een prominente rol in het Verzet. Akkie, een jong meisje nog, moest zich uiterst stil houden over haar vaders bezigheden. “Het ware spannende tijden”, vertelt Akkie. “Wij woonden aan de Opsterlandse Compagnon vaart. Tegenover ons woonden NSB’ers, die iedereen nauwlettend in de gaten hielden.” Het niet mogen praten over haar vaders praktijken en de angst die gepaard ging met de vele razzia’s die de Naties hielden ook bij Akkie thuis - heeft een lange nasleep gehad. “Als klein meisje werd ik eens uit bed gesleurd door een Duitse soldaat”, weet ze me te vertellen. Met een pistool gericht op haar moeder vroegen ze haar naar de verblijfplaats van haar vader, die ze wist. Akkie hield zich van de domme want het zwijgen was haar ingeprent. “Ook na de oorlog wist ik vaak niet wanneer ik wel of niet over iets mocht praten.” Door Christopher Morgan, Voorzitter Friesland Akkie volgde de opleiding tot Landbouwhuishoudlerares in het Drachten. Samen met een studiegenoot uit Zuis-Oost Drenthe kwamen zij in aanvaring met linkse standpunten en ideeën. Zo werd zij uitgenodigd om bij JOVD Zuid-Oost Drenthe te komen. En zo begon haar carrière bij de JOVD. Van 1958 tot 1962 zat zij daar in het bestuur als secretaris. Akkie werkte bij “De Stichting Voor Huishoudelijk Voorlichting Ten Platte Lande”. Over de afdeling, reeds opgeheven, zegt ze: “Er werden veelal prominente sprekers uitgenodigd zoals Henk Vonhoff, maar het was vooral gezellig.” Maar Akkie had ambitie en op 10 november 1962 op het JOVD congres in Rotterdam werd zij ingeslagen als penningmeester. Tot 1966 heeft zij in het hoofdbestuur onder verschillende voorzitters gewerkt. Namen als Hans Wiegel en Erwin Nypels komen ter spraken. Niet de minsten heeren. Zo heeft Erwin Nypels mede D66 opgericht. “Toen Wiegel voorzitter was vergaderden wij vaak bij hem thuis in Amsterdam. Hij stelde soms voor om uit te gaan naar een concert of cabaret.” Doorgaand op Wiegel vertelt Akkie mij een anekdote. “Zo richtte wij ons op een VVD congres tot de toenmalig algemeen penningmeester de heer Sidney van den Bergh. Hij was minister van Defensie en groot ondernemer in margarine en zeep.” Op een foto is te zien dat Akkie en Hans bij hem staan om geld te schooien, “maar wilden wel als JOVD onafhankelijk blijven”, vertelt ze lachend. De fotoalbums komen op tafel. Geïntrigeerd luister ik naar de vele verhalen. “Een standaard uitdrukking op de congressen was “het congres danst”. Dat was dan na afloop van de landelijke vergadering en iedereen keek ernaar uit. Heeren in pak, dames in jurken en rokken tot over hun knieën. En live band klonk op de achtergrond. Er werd toen echt ballroom gedanst! Dat zie je nu niet veel meer. Men staat tegenwoordig gewoon op de dansvloer wat te bewegen…” Zeer andere tijden. Akkie vertelt dat uit de congressen en andere bijeenkomsten veel stelletjes elkaar hebben gevonden. “Ik weet ook nog dat we na een vergadering bij Wiegel in de Jordaan sliepen, dames en heren naast elkaar.” Ik kijk haar iets wat verbaasd aan. “Ja! Dat gebeurde toen ook al hoor”, zegt ze met een lach. Over de hedendaagse politiek heeft Akkie een duidelijke mening. “Jonge politici van vandaag de dag hebben vaak te weinig historische besef. Ze kunnen daardoor geen verbanden leggen tussen vroeger en nu. De lessen van vroeger gaan verloren.” Ik vraag haar naar politici met populistische trekjes. “Het gaat tegenwoordig te weinig over de inhoud. Dat komt ook door nieuwe media. Alles wordt zo uitvergroot. Iedereen zit er bovenop. Dat was vroeger toch echt anders.”

Ik vraag Akkie of ze nog iets mee wil geven aan de nieuwe generatie. “Goede politici hebben een breed fundament nodig! Zorg ervoor dat u zich beseft waar het allemaal om draait en laat elkaar uitspreken. Met een goed fundament en brede kennis kunnen ze u niets maken!” Naast de vorm in omgang merkt deze interviewer dat er niet gek veel veranderd is bij de JOVD. Liberaal is immers liberaal. In de jaren ‘60 werden in Walschoten en Dalfsen conferenties georganiseerd waar onderwerpen zoals Vietnam en China aan de orde kwamen. Sommige onderwerpen zijn nog steeds relevant, andere wat minder. Waar het om gaat is dat wij als aanhangers van de Liberale beginselen serieus kunnen en willen debatteren en na afloop goed weten te ontspannen. Kijkende naar de vele foto’s die de revue passeren begint er een oude plaat in mijn hoofd te spelen. The Rambels met: Wie is Loesje. “Die band ken ik nog goed”, merkt Akkie op. Hoe toepasselijk dat dit nummer, weliswaar een remix, opnieuw in studentenkroegen klinkt. Het is misschien niet live en wij dansen er geen ballroom op, maar het laat wel zien dat jongeren een lichtelijk affiniteit hebben met het oude. Het formele is alleen wat verdwenen. We gaan terug naar 1962, JOVD afdeling Zuid-Oost Drenthe, met een liedje dat zij zongen: JOVD, is’t symbool van de Jonge Liberalen, JOVD, ja dat is voor ons het ideaal, Jong’ren vereend in een hechte sterke band, Dat kan slechts opbouwend werken, Tot heil van Nederland. Akkie heeft naar haar JOVD tijd zitting genomen in het bestuur van de Ned. Ver. voor de Landelijk Eigendom en Landbouwkundige King Groningen. “Ik ben nu 76 en vind dat je op tijd moet stoppen. Wanneer je geen gevoel meer hebt met het heden, is het tijd voor de overdracht.” Ze vindt het jammer wanneer zij weer een oud-politicus op televisie ziet met een mening over de politiek van nu. “Dat ze dat toelaten!” Na een heerlijke lunch en genoeg koffie bedank ik Akkie voor haar tijd. Zij brengt mij naar het station. Zittend in de trein naar huis, luisterend via mijn oordopjes naar mijn iPhone, glimlach ik bij het horen van een nummer die voorbij komt. Loesje.

•


Toekomstbeeld

Free state Texas

Give me liberty or give me death Drie jaar geleden nam Peter het besluit om Europa te verlaten. Het is nu 2042. Het besluit om zich aan te sluiten bij het verzet heeft zijn leven verandert. Was hij die avond niet naar de afspraak met Tom geweest, dan leidde hij waarschijnlijk nog steeds hetzelfde miserabele leven in de communistische heilstaat de EUSSR. Hij wilde niet langer toekijken, hij wilde daadwerkelijk iets gaan doen. Het verzet gaf hem iets belangrijks om voor te leven, iets dat hij al lang niet meer had gevoeld, vrijheid! Een mens is niet geboren om te leven in een kunstmatige kooi, waarbij de overheid het hele leven van zijn slaven tot in de puntjes inricht in naam der veiligheid. Nee, de mens is een wezen dat snakt naar vrijheid en onafhankelijkheid, omdat dit hem in staat stelt tot bloei te komen. Liever een leven in vrijheid en de kans om gepakt te worden, dan een totaal overbodig en consumptief leven. Door Thomas W. de Jonge, redacteur Driemaster

Hij moest zichzelf wel eerst bewijzen bij het verzet. In een half jaar tijd heeft hij bij zijn voormalig werkgever dossiers verandert, zodat verdachte personen niet meer verdacht waren als terrorist. Ook heeft hij er voor gezorgd dat het verzet zijn collega’s Wouter, Geert, David, Mo en Theo konden fusilleren. Hij had liever alleen vreedzaam protest, maar wat zei Thomas Jefferson hier ook al weer over? Oh ja: “The tree of liberty must be refreshed from time to time with the blood of patriots and tyrants.” Sommige ambtenaren zijn zo ver heen dat ze niet anders kunnen dan te parasiteren op de belastingbetaler en soms zo ver gaan dat opstandige belastingbetalers worden gecategoriseerd als terrorist. Wilden ze met het verzet dit systeem ten gronde richten en de vrijheid van de mensheid zekerstellen, dan zullen er een aantal mensen moeten sneuvelen. Na de proeftijd koos Peter voor de optie om naar de vrije staat Texas te gaan. Na-

dat in 2040 the league of the world werd opgericht onder de vlag van de Verenigde Naties, besloot het volk in Texas om in opstand te komen en zich af te scheiden van de Verenigde Staten. Texas was de laatste staat waar nog legaal wapenbezit bestond en de lokale strijd was dan ook snel beslecht. Delen van het leger, de zogenaamde “oath keepers” sloten zich aan bij de nieuw gevormde overheid.

“

Dit verhaal is het derde deel na: “de Zoldersessie” (Driemaster, jaargang 61-IV) en “een dag naar het werk” (Driemaster, jaargang 63-I)


Ze zullen de kracht van het individu onderschatten.

Precies zoals de founding fathers hadden voorgeschreven heeft het volk het recht om de overheid omver te werpen als deze niet meer het belang van het volk behartigt. The league of the world had zich behoorlijk verslikt hierin. Niet alleen in Texas, ook delen van OostEuropa, Afrika, Zuid-Amerika en Azie scheidden zich bij in 2040 af van de dictatoriale wereldoverheid toen deze werd opgericht. Met militaire basissen, nucleaire installaties en olie in verschillende

delen van de liberale gebieden, was het niet zo eenvoudig om simpelweg de rebellen te vernietigen. De situatie van de koude oorlog van mutual destruction was wedergekeerd. De grote meerderheid werd dus vertegenwoordigd door de league of the world met als vlag de VN vlag, een wereldmunt en totalitair beleid als gemene deler. Aan de andere kant gebieden met veel vrijheid, weinig belasting en elk gebied zijn eigen regels met verschillende, vaak door zilver en goud gedekte valuta. Er bestaat wel samenwerking tussen de gebieden, maar de belangrijkste overeenkomst is dat ze zich niet willen aansluiten bij de league of the world. Peter had altijd al bewondering gehad voor de eigenwijze houding van het volk in “the lonestar state” met hechte waardering voor eigendomsrechten. De gevaarlijke reis naar Texas moest hij wel zelf betalen. Zijn laatste zilver was echter genoeg. Aangekomen in het plaatsje Waco ging hij werken op een boerderij die biologische groenten verbouwd. Het werk was zwaar, maar het was tegelijk ook zo fijn dat om te kunnen doen en zeggen wat hij wilde. Alleen al het zien van de marktwerking gaf hem zo’n goed gevoel. Grote logge bedrijven gingen failliet als ze hun werk niet deden, in plaats van dat de overheid ze tegemoet kwam. Daarnaast gaf hij zich op als vrijwilliger bij het leger. Strijden voor onafhankelijk-

heid is heel wat anders dan landen bezetten zoals door de VN werd gedaan. In de tijd die hij nog overhad gaf hij les op een vrijwillige school. Hij leerde kinderen kritisch nadenken, fantaseren, ondernemen en las ook stukken voor uit zijn opa’s dagboek. Hij deed veel meer dan hij in de EUSSR woonde, maar hij kreeg juist meer energie. Hij bloeide op en was dolgelukkig. Mensen om hem heen waren sociaal, vriendelijk, behulpzaam en niet zelfingenomen, wantrouwend en egoïstisch, zoals in colectivistische regimes. Het wegvallen van de verzorgingsstaat werd opgevuld met menselijkheid. Mensen hielpen uit eigenbelang anderen en niet omdat de staat dit voorschrijft. Peter besloot om de rest van zijn leven in te zetten voor vrijheid. Als de vrije staten hun onafhankelijkheid een aantal decennia konden vasthouden, dan zou dit het verschil kunnen maken. In

de gebieden vallend onder de league of the world wonen mensen die ziek worden gemaakt door de staat, dom worden gehouden, hulpbehoevend worden gemaakt. Als dit melaatse volk lang onder deze condities zou leven, zou door braindrain, inteelt en de uithongering van het volk, de elite uiteindelijk moeten opgeven. Zoiets als tijdens de val van de Sovjet-Unie. “De politieke elite die de coup op wereldniveau beraamt maakt een inschattingsfout. Ze zullen de kracht van het individu onderschatten. Door alle belachelijke weten regelgeving gericht op een stel onbeduidende moslimterroristen hebben ze uiteindelijk het gehele volk tot terrorist gemaakt. Als elke vorm van verzet tegen een dictatoriale overheid “terrorisme” is, dan is iedereen schuldig. De mens laat zich niet opsluiten, alleen de zwakkeren zullen zich

voor zelfbehoud conformeren aan een curselife. Het individu stijgt uit boven het collectief. Je kan het niet tegenhouden. Als de mens eenmaal ziet dat hij zit opgesloten in een onzichtbare kooi, kan hij niet meer terug, hij zal doen waar God hem voor heeft gemaakt. Leven in vrijheid en zoekend naar waarheid, niets kan dat tegenhouden. Hoop is veel sterker dan angst, waarheid sterker dan censuur en propaganda, zelfbeschikking sterker dan afhankelijkheid en vrijheid sterker dan dwang.” Peter slaat het dagboek dicht en zegt: “Zo, en ga nu wat van je leven maken!” Na de les Levensbeschouwing en Maatschappijleer 2.0 loopt de klas leeg.

•


Snelheid

Nederland vooruit, 130 kan! Variabele snelheid voor een betere mobiliteit Door Dees Melsen, commissielid infrastructuur en milieu en Maarten Oude Kempers, politiek commissaris infrastructuur en milieu.

‘Harder waar het kan, langzamer waar het moet’. Met de verhoging van de maximumsnelheid op diverse snelwegen wordt tegemoet gekomen aan een veel gekoesterde wens: honderddertig kilometer per uur op de snelweg. VVD-Tweede Kamerlid Charlie Aptroot is helder: ‘meer tijdswinst, meer capaciteit op de weg, meer vrijheid’. CDA-collega Sander de Rouwe heeft wat meer reserves bij de invoering. ‘De invoering mag geen extra geld kosten’. Verkeerspsycholoog Gerard Tertoolen gaat meer in op veiligheid: ‘Automobilisten nemen met meer veiligheidsmaatregelen in de auto meer risico’s. Met hogere snelheden zijn de gevolgen ernstiger.’ Kortom, genoeg reden tot debat! Op 6 februari werd het JOVD-debat over invoering van honderddertig kilometer per uur gehouden. Een speeltje voor de burger of toch een bijdrage aan een beter bereikbaar Nederland? VVD’er Charlie Aptroot gaf aan dat uit diverse onderzoeken blijkt dat ongeveer zeventig procent van de Nederlanders voorstander is van honderddertig kilometer per uur: ‘De proef met enkele snelwegen waar nu honderddertig gereden mag worden, loopt goed.’ Des te meer reden voor de VVD om dan ook voorstander te zijn van het aanpassen van de maximumsnelheid. Ook het CDA is voorstander, al is Sander de Rouwe niet bereid er extra voor te betalen. ‘De discussie zou eigenlijk over het totaalpakket moeten gaan. De invoering van een dynamische snelheid is een andere optie,’ gaf Gerard Tertoolen aan. Met de invoering van een dynamische snelheid, kan de snelheid aangepast worden aan de omstandigheden. VVD’er Charlie Aptroot benadrukt dat uitstoot van auto’s over enkele jaren geen punt meer is:


‘Auto’s worden steeds schoner, veiliger en de techniek verbetert.’ CDA’er Sander de Rouwe voelt wel voor invoering van een dynamische snelheid: ‘Dat is de toekomst.’ In de zaal wordt flink gereageerd op de stellingen en discussies. Fileknelpunten los je er niet mee op, maar de vrijheid van de automobilist is ook wat waard. Het aspect van verkeersveiligheid gaf de discussie een andere dimensie. Sommigen aarzelden dan ook bij de invoering van honderddertig kilometer per uur. Nederland kent in Europa relatief de minste verkeersdoden. Maatregelen op de weg en in de auto leiden tot minder doden. ‘Maar automobilisten compenseren deze veiligheid,’ gaf Gerard Tertoolen aan. De proef met honderddertig kilometer per uur loopt nog en over de invoering van een hogere maximumsnelheid wordt nog gesproken. Charlie Aptroot sluit het debat treffend af: ‘Honderddertig is een maatregel van de VVD om Nederland in beweging te houden.’ In tegenstelling tot sommige anderen is voor hem honderdtwintig niet voldoende.

Wat vindt de JOVD? De invoering van honderddertig kilometer per uur biedt de automobilist een stuk meer vrijheid en verantwoordelijkheid: het is immers versoepeling van weten regelgeving. Zoals Charlie Aptroot in het debat aangeeft, is er een dalende trend te zien van het aantal verkeersslachtoffers. Ook zien we dat met name op rustige stukken de snelheid vaak iets overschreden wordt: voor de Nederlander is honderddertig een houdbaarder snelheid dan honderdtwintig.

Veel tegenstanders van honderddertig kilometer per uur vrezen voor meer verkeersslachtoffers. Dit is een stelling die te betwijfelen valt. Een verhoging van de snelheid zorgt niet voor meer verkeersslachtoffers, de snelheidsverschillen zorgen wel voor meer verkeersslachtoffers. In Nederland wordt honderddertig alleen ingevoerd op snelwegen die meer dan twee rijstroken breed zijn of waar het niet te druk is. Maar snelheidsverschil is er op dit moment ook al tussen auto’s en vrachtwagens. Veiligheid en verantwoordelijkheid zijn een taak van de weggebruiker. Hij moet dan ook anticiperen op verkeerssituaties. Er worden niet voor niets hoge eisen gesteld aan het Nederlandse rijexamen. Combineren we de invoering van honderddertig kilometer per uur met variabele snelheden, dan houden we de automobilist alert en actief in het verkeer. Tevens zorgt deze limiet voor een betere doorstroming. Een file inrijden met honderdtwintig of honderddertig gebeurt door middel van die variabele limiet ook niet meer. Voor aanvang van die file zijn al diverse snelheidslimieten zichtbaar geweest: van negentig, vervolgens zeventig en uiteindelijk vijftig kilometer per uur. Deze geleidelijke afname zorgt niet alleen voor alertheid, veraangenaming van het verkeer, maar zorgt ook voor een geleidelijke snelheidsdaling. De automobilist weet dat hij na de file weer honderddertig mag, wat een positieve prikkel oplevert en zijn gedrag positief zal beïnvloeden. Nu zou je kunnen zeggen dat honderddertig symboolpolitiek is en in de Randstad toch niet voorkomt. Misschien is dit wel zo, maar het belangrijkste in het verkeer is dat we ons veilig naar huis kunnen begeven, het liefst zo snel mogelijk. Bij variabele snelheden is er een win-win situatie. Snel waar het kan, langzaam waar het moet. Kortom, honderddertig kilometer per uur moet kunnen. Nederland vooruit!

•


De Euro

De moloch genaamd het Degene die zich nog steeds afvragen waarom de Griekse bevolking massaal de straat opgaat om te protesteren tegen ‘hun regering’ moeten eens het volgende cirkeldiagram bekijken. Van elke euro die Brussel overmaakt naar de Grieken krijgt de bevolking slechts negentien eurocent. De rest gaat naar Europese banken die veel te lang tegen een veel te lage rente geld hebben geleend aan de Griekse regering. Nou ben ik niet iemand die graag een quote aanhaalt van de leider van de Socialistische Partij, maar Emile Roemer sloeg de spijker op zijn kop toen hij stelde dat: “Het geld dat naar Griekenland gaat maakt één rondje om de Akropolis om vervolgens weer terug te keren in de zakken van de Europese Banken.” Onderstaand diagram van ZeroHedge, een bekend blog over de crisis toont aan dat de Griekse bevolking zelf weinig profiteert van onze centen. Door Jelmer Hiemstra, redacteur Driemaster Het motief van Brussel is ook helemaal niet gelegen in het helpen van de Griekse bevolking. Wat Brussel - en dan vooral Frankrijk - wil is een zachte landing voor hun banken die teveel geld hebben ‘geïnvesteerd’ in landen als Griekenland. Iedere burger in de eurozone weet dat een Grieks faillissement onvermijdelijk is. Waarom spelen Europese politici dan toch mooi weer? Elke dag loopt de Griekse staatsschuld verder op en met elke euro die de ECB bijdrukt neemt de inflatie toe. Een onderzoek van de denktank Open Europe in juni 2011 verdeelt de schulden tussen de publieke en private sector. Buitenlandse financiële instellingen beschikken over tweeënveertig procent van de Griekse schulden en overheden hebben ongeveer zesentwintig procent. De rest van de Griekse schulden hebben de Grieken zelf. In 2014 zullen de financiële instellingen nog maar twaalf procent van de Griekse schulden bezitten en de overheden respectievelijk vierenzestig. Met andere woorden: Europese banken zullen in een paar jaar tijd hun schulden overhevelen naar de Europese belastingbetalers. In de tussentijd zal de Griekse schuld ook toenemen met 60 miljard van € 330 miljard naar maar liefst € 390 miljard. Op 20 maart ontving Griekenland de eerste tranche van hun tweede noodpakket. Op dezelfde dag was het Duitse kabinet bezig om goedkeuring te krijgen

voor het Europees Stabiliteitsmechanisme, ESM. De EU en het IMF hebben Griekenland de eerste tranche gegeven van € 7,5 miljard. Verder wordt er een ‘haircut’ (afschrijving) van € 100 miljard opgelegd aan private obligatiehouders van Griekse staatsobligaties. Het meest bizarre is dat voor banken en de ECB deze afschrijving weer niet geldt: private investeerders worden gedwongen om de helft van hun Griekse vorderingen af te waarderen terwijl de totale Griekse staatsschuld met hooguit elf procent zal dalen. Het idee achter het ESM is heel simpel. Door alle schulden van probleemlanden op één hoop te gooien met de kredietwaardige landen waardoor de rente die de probleemlanden moeten betalen naar beneden zal gaan. Verder moet het zogenaamde ‘besmettingsgevaar’ worden teruggebracht doordat sterkere landen garant zullen staan voor de schulden van de zwakkere landen. Dit idee wordt dan nog eens overgoten met een sausje van ‘solidariteit’ tussen alle EU-burgers - iets wat buiten de ivoren torens in Brussel en Straatsburg nauwelijks wordt gedeeld door de mensen in Europa. Wat zal er gebeuren wanneer het Grieks, Portugees, Italiaans en Spaans schuldenprobleem het probleem wordt van iedereen? De Eurozone als geheel loopt het risico om te worden afgewaardeerd.


Het ESM wordt bestuurd door de zeventien ministers van financiën van de Eurolanden. De EU had eerder al een tijdelijk noodfonds, het EFSF; de bedoeling is dat het noodfonds nu een permanent karakter krijgt. Naar verwachting zal het noodfonds minsten twee biljoen euro nodig hebben, waarvan nog niet een de helft kan worden opgebracht door de lidstaten. China heeft wel staatsobligaties van Portugal opgekocht, maar de prijs die de EU hiervoor betaalde, is een versoepeling van het wapenembargo van China: EU-politici hebben ondanks hun grote mond over mensenrechten er veel voor over om de Eurozone koste wat het kost in stand te houden. Het ESM kan de problemen van de zuidelijke landen weliswaar uitstellen, maar de prijs die hiervoor betaald zal moeten worden is enorm. Het wezenlijke probleem wordt ook niet opgelost doordat een land als Griekenland structureel meer rentelasten krijgt op haar staatsleningen dan dat de economie groeit. De enige manier om uit deze spiraal te komen is een economische groei realiseren die hoger is dan de rentes en aflossingen die Griekenland moet betalen. De politici van de zuidelijke Europese landen pleiten voor een zo groot mogelijk ESM-fonds. De Spaanse premier stelde dat hoe meer geld in het Europese noodfonds wordt gestopt, des te minder het noodfonds gebruikt zal moeten worden. Een groter veiligheidsnet zal de markten kalmeren en er toe leiden dat minder landen een beroep zullen doen op het noodfonds. De Zuidelijke landen zien de Noord-Europese landen ook als landen die allemaal een kapitaaloverschot hebben terwijl de zuidelijke landen een kapitaaltekort hebben; wanneer de Noordelijke landen zouden ‘investeren’ in staatsobligaties van de zuidelijke landen, wordt dit probleem opgelost. Een ander vaak gebruikt argument is de solidariteit tussen landen. Als voorbeeld wordt dan vaak Oost en West-Duitsland genoemd of Noord- en Zuid-Italië waarbij het rijke deel solidair is met het minder welvarende deel. Dit argument gaat zeker niet op voor Europa. Bij Duitsland

“Europees stabiliteitspact” en Italië is sprake van solidariteit met het eigen volk en heeft de overdracht draagvlak onder de bevolking. Wie de afgelopen tijd het nieuws heeft gevolgd, ziet hoe de Grieken als lui en onbetrouwbaar worden afgeschilderd in Duitse kranten en hoe in Griekse kranten cartoons van Duitse leiders in nazi-uniformen verschijnen. Solidariteit tussen Noorden Zuid-Europa is ver te zoeken en dit is ook heel logisch. Hoe kan je een Nederlandse of Duitse gepensioneerde die met zijn zevenenzestigste straks met pensioen gaat uitleggen dat hij/zij moet betalen voor een Griekse ambtenaar die met zijn vijftigste al met pensioen kan? De Grieken hebben jarenlang boven hun welvaartsniveau geleefd met een te riante verzorgingsstaat en de gevolgen hiervan worden nu duidelijk zichtbaar.

Ook Herman van Rompuy (voorzitter van de Europese Raad van regeringsleiders, red.) pleitte voor ‘actieve maatregelen’ waarbij het ESM wordt aangewend om economische groei en werkgelegenheid te creëren in landen als Spanje en Griekenland die te maken hebben met een jeugdwerkloosheid van ongeveer vijftig procent. Blijkbaar gaat Van Rompuy ervan uit dat het stimuleren van de economie met nog meer schulden leidt tot economische groei en werkgelegenheid. Waarom verdubbelen we niet gewoon het bedrag en zorgen we voor nog meer economische groei en werkgelegenheid? Of nog beter: we stimuleren net zoveel tot er geen werkloosheid meer is! Iedereen die een beetje de geschiedenis kent van de Sovjet-Unie weet dat een economie niet bloeit en groeit door overheidsingrijpen.

De bailouts kunnen geen oplossing zijn voor een schuldenprobleem, maar zijn de oorzaak van een aankomend probleem. Je kunt geen schuldencrisis oplossen door nog meer schulden aan te gaan! Daarnaast hebben bailouts en garanties een slechte invloed op het gedrag van degene die het geld ontvangen. Dit fenomeen wordt ‘moral hazard’ [red: moreel risico] genoemd. Wanneer winsten geprivatiseerd worden en verliezen gesocialiseerd lijdt dit tot wangedrag en worden te hoge risico’s niet bestraft.

•

Griekse Financiën 23% Niet-Griekse ﬁnanciën 40%

ECB 18%

Waar gaat de bailout heen?

Griekse uitgaven 19%


Liberale maatschappij

Het leven als kunstwerk In de vorige driemaster heeft u de visie van Charles Taylor op het postliberale tijdperk, die ik met hem deel, kunnen lezen. We zijn vrij geworden, maar wat nu? Door het wegvallen van de sociale kaders en de conventies dienen mensen zelf richting te geven aan hun leven en aan wie zij willen zijn. Het liberalisme biedt hier eigenlijk geen antwoord op en we zijn geneigd om te vervallen in het “liberalisme van de neutraliteit”. Dit merk ik ook vaak onder JOVD’ers, dat zo lang iemand zijn leven leidt en niemand daarmee lastig valt, dat leven ook goed is. Hoewel dit een zeer lovenswaardige houding is, blijft wel de vraag over of je dan ook niet zou mogen zeggen dat een boek van Kafka of Musil van een andere gradatie is dan een boek van Kluun. Daarmee hoeft dit laatste niet afgewezen te worden, maar het plaatst dingen wel in perspectief, in tegenstelling tot een oeverloos relativisme. In dit vervolg artikel probeer ik een korte weergave te geven van een aantal filosofen die zich met de vraag bezig hebben gehouden hoe een mens zijn leven in kan richten wanneer het door niemand anders gegeven wordt. Als voorbeeld zal ik Foucault en zijn Bildung, zelfontplooiing, gebruiken. Deze manier van filosofie wordt praktische filosofie genoemd. Het houdt zich bezig met de vraag naar wat een goed en zinvol leven is en probeert de filosofie dienstbaar te maken hieraan. Andere interessante filosofen aangaande de praktische filosofie zijn o.a. Peter Bieri en Peter Sloterdijk. Door Peter van Duyvenvoorde, Commissaris OC&W der JOVD

Vrijheid Michel Foucault (1926 – 1984) was een Frans filosoof. Hij heeft zich het grootste deel van filosofie gewijd aan het uitwerken van o.a. machtsrelaties en de positie van de marginalen in een samenleving. Later in zijn leven is er echter een sterke wending te zien: geïnspireerd door Socrates stelt hij zichzelf de vraag of niet iedereen een kunstwerk van zijn leven kan maken. Nu weet ik dat “het leven als kunstwerk” nogal zijig klinkt. Dus misschien moeten we de Franse term gebruiken: l’art de vivre. De belangrijkste term in de ethiek van Foucault is zelfzorg. Dit komt van Socrates waarbij “zorg voor zichzelf dragen” één der belangrijkste aspecten van de mens was. Voor Foucault was “zorg voor zichzelf dragen” een vrijheidspraktijk: “de weldoordachte vorm die vrijheid aanneemt”. Het doel van de ethiek van Foucault is dus vrijheid maar deze is moeilijk te behalen. Hij heeft het dan ook niet over staatsvrijheid, maar over een levensvrijheid. Volgens Foucault kun je vrijheid verwerven door een zorgvuldige praktijk, waarbij de zorg door hem omschreven wordt als een combinatie van bezinning en reflectie met praktisch handelen. Vrijheid is voor Foucault dan ook altijd een relationeel begrip; je bent vrij in het contact met anderen. Door de plaatsvindende ontmoeting en de ontdekking van elkaars grenzen kan een mens pas vrij worden. Positieve en negatieve vrijheid zijn volgens Foucault onlosmakelijk met elkaar verbonden. Primair moet je jezelf vrijmaken van overheersing, negatieve vrijheid, om vervolgens jezelf en je leven vorm te gaan geven, positieve vrijheid.


“

In onze maatschappij is nauwelijks iets over van het idee dat je zelf, je leven, je bestaan het belangrijkste kunstwerk is waarop je je moet toeleggen Michel Foucault

Maar zodra je dit laatste probeert vindt er een ontmoeting van grenzen plaats. Vrijheid, voor Foucault, betekent niet dat je leven zonder welke beïnvloeding dan ook zou kunnen plaatsvinden. Het verwerven van die individuele vrijheid is vanaf het begin, zoals eerder gezegd, een relationele bezigheid.

Zorg voor jezelf Foucault concentreert zich sterk op de Grieken, Romeinen en Christenen. Waarvoor zij zorg dragen is respectievelijk om hun lust te beheersen; om aandachtig te zijn en hun ziel niet in het bezit van de duivel te laten zijn. De moderne mens heeft echter geen sociaal kader en moet zelf uit zien te vinden waarvoor hij zorg draagt. Net zoals bij de voorbeelden dient deze mens dus te kijken waar het bij hem aan schort en wat hij extra aandacht wil geven opdat het verbetert. Waarom we zorg voor onszelf dienen te dragen is om te kijken wat de speelruimte is waarin wij ons bevinden. Wij bevinden ons altijd te midden van codes, regels of wetten en conventies die op ons inwerken. Foucault noemt dit de “subjectiveringswijze”, deze aspecten vormen dus voor een groot deel het subject en de ruimte die het subject heeft. Men moet zich dus zo bewust mogelijk worden van deze “anonieme macht” zodat men kan kijken hoe hij zich tot deze machten kan verhouden. In het bewustzijn van deze macht en de verhouding die daarna komt ligt de vrijheid, want het is onmogelijk om je er niet toe te verhouden. Hoe we zorg voor onszelf dragen gaat om het praktische aspect. Het verwijst naar de manieren waarop de zelfontplooiing gestalte krijgt. Foucault noemt dit de “ethische arbeid”. In dit aspect gaat het erom te kijken naar wat je wensen en verlangens zijn, de waardeoordelen hiervan en de mogelijkheden om hiertoe te komen. Ethische arbeid is dus

de invulling van een manier waarop je jezelf tot de anonieme machten kunt verhouden. Waartoe we zorg voor onszelf dragen is het uiteindelijke doel van de vrijheidspraktijk en de ethische arbeid. We dragen zorg voor onszelf zodat we een levensstijl kunnen ontwikkelen die niet gegeven is door Sex and the City en The Sopranos. In de zelfzorg ligt een realistische blik op de wereld besloten en de mogelijkheden en begrenzingen die deze wereld bewonen. Het is belangrijk om te weten wat het doel is en in hoeverre dit haalbaar is. De belangrijkste aspecten van zelfzorg zijn het wie, waarom, hoe en het doel. Hierin ligt de kracht van de zelfzorg van Foucault, het is een zeer individueel project en het is voor iedereen anders. Het is geen gegeven hoe je zou moeten leven, geen verplichting, het is liberaal tot in de kern. Het vraagt aandacht van de persoon, discipline maar het geeft daar veel voor terug: een leven leiden dat bij jou past en bij niemand anders en dit leven ook als zinvol ervaren. Michel Foucault heeft een ethiek, een levenswijze, proberen te ontwikkelen dat het wegvallen van de sociale kaders kan vervangen. Voor Foucault is deze “zorg voor zichzelf” een “vrijheidspraktijk”. Dit betekent dat we in het ontwikkelen van onszelf een bewustzijn ontwikkelen van de grenzen die ons omringen, de mogelijkheden die we hebben en hoe wij hiertoe verhouden. Tegelijkertijd verwacht hij een reflexieve mogelijkheid van de mens die zich bewust is van zijn positieve en negatieve kanten en hier mee weet te werken. Mijns inziens is dit een welkome aanvulling op het liberalisme. Het is liberaal, omdat dit het individu vooropstelt maar tegelijkertijd ook tegen het individu durft te zeggen dat het leven geleefd dient te worden op een actieve, strijdende manier.

•


Links vs. rechts

Rechtse hobby’s

De ‘linkse hobby’s’ is een term en fenomeen die al enige tijd de media domineert dankzij de bezuinigingen op buurtfeestjes, kunst en cultuur. Dit wekt natuurlijk de vraag op: wat is dan een rechtse hobby? En wat vinden wij eigenlijk écht linkse hobby’s? Wij hebben getracht een scala aan rechtse hobby’s tegenover linkse te plaatsen en u daarbij een korte beschrijving te geven. Zodat u een goed beeld krijgt wat verantwoord vrijetijdsvermaak is naast uw dagelijkse bestuurlijke functies (rechts) en uw studie (links). Een rubriek waar wij alle vooroordelen op de hak nemen. Door Yair da Costa

1.

Sigaren roken

Je zou het bijna niet zeggen, maar in een extreem-links – lees: communistisch – land als Cuba wordt een product gemaakt waar we direct mee aftrappen: de sigaar. Wat is een JOVD’er nu zonder sigaar? Dat is althans het clichébeeld wat men in de samenleving over ons heeft. Zoals ex-VVD’er Wilders al eens – elegant zoals hij altijd als is – over ons heeft gezegd: ‘Laat ze maar (…) sigaren roken zonder mij’. Overigens kan de pijp hierin ook opgenomen worden, maar daar vertelt meneer Lier u alles over in dit blad. Een sigaar, die steek je niet zomaar op, die behandel je met liefde en zorg. Plebs dat hun gedraaide sjekkies aansteekt met de simpele benzineaansteker weet niet hoe mensen met smaak roken. De echte fijnproever steekt zijn sigaar aan met een stuk cederhout. Het roken van een sigaar is niet simpelweg het nemen van trekjes; het is een beleving. Niet inhaleren, maar circuleren. Het resultaat: een immens sensatieorgasme in de rokerige mondholten. Voor de ultieme beleving ga je naar het Rokin in Amsterdam waar ’s lands oudste tabakswinkel resideert: P.G.C. Hajenius. Sedert 1826 voorziet hij de beschaafde heer (en dame) van de crème de la crème op het gebied van tabak. De winkel kent zelfs een heuse rokerslounge alwaar onder het genot van een drankje en het lezen van een krant de sigaar in alle rust opgerookt kan worden. De auteur – zelf een groot liefhebber van Monte Cristo’s – moet bekennen zich hier ook weleens schuldig aan te maken, waarmee hij gelijk ook zijn politieke ambities verraadt. Want zoals Elsevier-journalist Hugo Camps heeft gezegd: ‘Wie geen sigaren rookt, kan geen staatsman zijn.’.

2.

Hummers rijden

Ondanks dat het merk sinds 2010 niet meer bestaat, heeft de Hummer – ook wel bekend als ‘PC Hoofttractor’ – ruimschoots haar strepen verdiend als instrument van de rechtse hobby van het auto rijden. Met een gemiddeld verbruik van 1 op 4,5 bezorgd zij menig milieuactivist een hartaanval wat eigenlijk al reden genoeg zou moeten zijn om ermee te rijden. Daarnaast is de van oorsprong militaire auto zeer robuust en daardoor goed bestand tegen scooterklootzakjes en protesterende milieuterroristen.

3.

Hockey

Alle jongens en meisjes in de buurt van Oegstgeest, Wassenaar en ’t Gooi zijn regelmatig op de kunstgrasvelden te vinden. Nadat de pappa’s en de mamma’s hun kinderen vanuit de villawijk naar de hockeyclub hebben gereden, kan het spel beginnen. Terwijl de kinders leren wat een gezonde concurrentiestrijd inhoudt, zitten de ouders langs de kant te genieten in hun Ralph Lauren polo’s en Dolce & Gabbanazonnebrillen, zippend aan de wijn op het zonnige terras. Wat een verschil met haar grove ijsvariant! Hockey is een baken van rust en be-


schaving. Dat de meiden, pardon, dames in een modieus rokje met ballen en stick spelen is dan een mooie bonus die erbij hoort.

4.

Wildplassen

5.

Der Autobahn

Wat is er nu beter dan de natuur zijn vrije loop te laten gaan. ‘If you gotta go, you gotta go’ toch? Zo ook voor den mensch en zijnen blaas. Op dit vlak mag men best wel liberaal zijn. Gewoon recht voor z’n raap, gaan met die banaan. Geen fratsen, dat scheelt. De grachten van onze studentensteden zijn bij uitstek geschikt voor dit tafereel bij nacht. Erg populair na borrels op het dispuut.

In Nederland mogen we al blij zijn als we van 120 kilometer per uur naar 130 kilometer per uur mogen. Zelfs dan nog weten de coalitiepartners van het CDA – in dit geval als liefhebbers van het (zuur) linkse azijnzeiken – roet in het eten te gooien. Wat is er nou mooier om het maximale te halen uit je met zuurverdiende centen betaalde bolide? Tijd is geld. Met je Aston Martin Vanquish over ’s Rijks wegen scheuren: zoiets noemen geld besparen.

•

Linkse hobby’s Door Thijs Roest

1.

Shag roken

U kent ze vast: dikke klittende dreadlocks met kleurrijke elastiekjes of een fantasierijke zelfgeknipte haartooi. En dan die zware stem. Veroorzaakt door zware shag en de kou van het kraakpand. Het woord is afstammend van het Oudengelse sceagga wat ‘ruig haar’ betekent, vandaar. Natuurlijk is shag er ook voor de JOVD’er ten tijde van crisis. Rookt u zoveel sjekkies dat het economisch niet meer verantwoord is te blijven rollen – tijd is geld - dan kan men ‘pro’ gaan. Grote ijzeren bussen met shag zijn te verkrijgen bij de betere tabakwinkels, of de Lidl. Met een handig plastic machine schiet u zo uw eigen (keurige) sigaretjes. Geen JOVD’er die het ziet. N.B.: Shag roken is als linkse hobby een van de weinige die de staatskas geld oplevert in plaats van kost. Misschien een idee voor het kabinet om roken te bevorderen? Hoeven we tenminste niet meer op andere zaken te bezuinigen.

2.

Prius rijden

De Prius claimt een witte schone middenklasser te zijn, bah. Het winnen van de mineralen voor de accu’s van de Prius gaat vaak gepaard met erbarmelijke arbeidsomstandigheden en een enorm hoge dosis CO2-uitstoot. Maar dit gaat aan de boomknuffelaars voorbij, evenals het energieslurpende afbrekingsproces van de accu. Ironisch.

Al het plezier van ons moderne paard, wordt sinds 1997 met dit invalidenapparaat de das om gedaan. Nu moet de schrijver bekennen dat hij kan genieten van een file op zijn tijd, maar de Prius gooit roet in het eten. Of roet, dat dus juist minder maar het is pure gezichtsvervuiling. Verergerd door de zelfingenomen tantes – die denken dat ze daadwerkelijk groen bezig zijn - achter het stuur die vaak nét niet kunnen rijden. Zit er een mijnheer? Dan kunnen we er eigenlijk alleen maar om lachen. En Rechts inhalen.

3.

Voetbal

Moet u zich schamen voor het trappen van een balletje in uw vrije tijd? Nee hoor, schrik niet. En links? Mwah, een arbeiderssport en voornamelijk de pendant van hockey. Desalniettemin blijkt ’s werelds meest populaire teamsport vaak een platte boerse vorm van vermaak. Dit wordt mede veroorzaakt door het publiek. Spreekkoren – oorlog, afkomst en geaardheid zijn geliefde thema’s -, massale knokpartijen en hooligans die met steentjes steden en stations ruineren en lamleggen. Heeft u dit soort verschijnselen wel eens bij hockey gezien? Het antwoord is direct een reden om het hele land lid te maken van een hockeyclub. Als je geen last hebt van gebral over dochter´s viool, bedrijfsfuncties en auto’s. Anders kan je kiezen voor korfbal. De staat blijkt het overigens allemaal wel prima te vinden want met regelmaat steunen zij – met meer dan een miljard euro de afgelopen 15 jaar - grote noodlijdende clubs door bijvoorbeeld grond over te kopen. Wat vervolgens wordt besteed aan dure geïmporteerde spelers, die na een jaar weer wegrennen naar een beter aanbod. Staatssteun aan clubs is sinds 2002 verboden volgens Europese mededingingsregels.

4.

Azijnzeiken

5.

Openbaar Vervoer

Waar ik mijn twijfels trek bij de rechtse aard van Yair’s urineren in de openbare omgeving, kan ik hier natuurlijk wel wat tegenover stellen wat apert links is. Azijnzeiken. Gaat er soms ook vrij roekeloos aan toe. Neem nu de Volkskrant ook wel de azijnbode genoemd (GS), deze bijt regelmatig door onze eikenhouten pakketvloer heen. Links blijkt bijzonder slecht in de retoriek en weet sinds heel lang geleden al tergend slecht te verwoorden waar zij nu precies voor staan, behalve heel groen, moreel superieur en enorm sociaal. Toch zijn deze progressievelingen wel erg vaak ergens op tegen en gaan ze liever uit van de zwakte van mensen dan ergens het beste van willen maken. Wij liberalen staan voor goedgemutste instelling met uitstraling en kunnen goed voor onszelf zorgen. Dit heeft niets met egoïsme te maken. We steken liever onze handen uit de mouwen om problemen op te lossen dan te gaan zeuren bij ome Staat.

Ook wel bekend als het ‘Onrendabelen Vervoer’: transportmiddel van het forenzend plebs. Altijd wel een onbekende diersoort die ervoor zorgt dat de plannen voor meer scheurbanen worden uitgesteld. Liters liquide middelen gaan naar viaducten. Voor dieren dan, maar dan heten ze natuurlijk ‘ecoducten’. Liggen deze er eindelijk dat komt een trajectcontrole en een groot rood bord met 100. Of nog erger. Ook in dit geval geldt weer dat deze linkse hobby meer geld kost, dan oplevert. Een Noord-Zuidlijn realiseren? Oorspronkelijk voor 1,46 miljard euro waarbij deze vorig jaar al af had moeten zijn. De keiharde realiteit leert nu dat de kosten ‘slechts’ verdubbeld zijn naar 3,1 miljard en we nog even zes jaar langer moeten wachten voordat we in onze hoofdstad van de arbeiders in Noord naar kakkers in Zuid kunnen reizen. Om nog maar niet te spreken over de enorme kosten van het leed dat de OV-chipkaart heet. Elk weldenkend mens, met centjes, zal het liefst zelf de controle hebben ergo het gaspedaal domineren.

•



Interview

Euroscepticisme met

Nigel Farage

Een stroming tegen de malheur van één Europa. Proloog

Het euroscepticisme van vandaag de dag is een relatief nieuw fenomeen. De beweging is beter georganiseerd dan ooit en hun geluid wordt geregeld door de media overgenomen. Hoewel het overweldigende deel van de Nederlanders binnen de Unie wil blijven, lijkt de invloed van euroscepsis toe te nemen. Reden genoeg om eens te beschouwen hoe deze ontwikkeling tot stand is gekomen en waar deze heen gaat. Na de Tweede Wereldoorlog bestond er een grote behoefte aan instanties en instituties die in Europa de vrede zouden bewaren. ‘Nooit meer een wereldoorlog’, was het devies. Eveneens zouden deze voorlopers van de Unie vrijhandel moeten promoten, zodat de onderlinge afhankelijkheid tot zo’n hoog punt zou komen, dat geen enkel land het zich nog zou kunnen permitteren om met een andere lidstaat oorlog te voeren. Laat deze vrijhandelsgedachte nu bij de socialisten in het verkeerde keelgat geschoten zijn. Zij gaven de voorkeur aan een autarkische, planmatig gestuurde economie. Partijen als de Engelse Labour Party, maar ook de Nederlandse PvdA liepen van oudsher helemaal niet warm voor Europese integratie. In de jaren ’70 kwam hier een kentering in. Ten tijde van de opkomst van het neomarxisme kregen de meeste linkse partijen in Europa een meer internationalistisch karakter. Partijen als de PvdA en de Duitse SPD zijn sindsdien erg pro-Europees geworden. Traditioneel-socialistische partijen zoals de SP in Nederland en Die Linke in Duitsland zijn daarentegen nog steeds eurosceptisch. De kentering geldt overigens ook andersom: conservatieve en rechtse partijen zijn sinds de jaren ’70 steeds eurosceptischer geworden. Zij zien door de toenemende invloed van Europese instellingen de soevereiniteit van hun land afnemen en de contouren van de natiestaat verdampen. De Conservative Party in de UK is een mooi voorbeeld van een partij die halverwege de jaren ’70 eurosceptischer is geworden; deze trend was in veel andere Europese landen ook te bespeuren – te denken valt aan de CDU/CSU in Duitsland of de FPÖ in Oostenrijk. Veel mensen weten dit niet, maar ook de SGP is erg eurosceptisch: zij maken momenteel deel uit van de eurosceptische Europe for Freedom and Democracy Group in het Europese Parlement.

Hedendaagse opkomst

Het moderne euroscepticisme komt niet uit de lucht vallen. De meeste mensen die nu leven hebben zelf de oorlog niet meegemaakt en vinden datgene wat Europa doet eigenlijk maar onzin. De nood om vrede te bewaken in Europa lijkt intussen weggeëbd en om die reden is zo’n standpunt ook wel te begrijpen. Omwille van de vrijhandel willen de meeste Nederlanders wél binnen de Unie blijven, maar geen extra politieke integratie. Een mogelijke verklaring voor de groeiende euroscepsis is dat men niet weet waar ‘het project’, zoals de heer Barroso aan het integratieproces refereert, heen leidt. Een project heeft immers altijd een einddoel. Welk einddoel, Meneer Barroso? Bij veel mensen roept dit vragen op, zeker bij diegenen, die geloven, dat men via de achterdeur het federalisme erdoorheen probeert te krijgen. De opkomst van het populisme – dat overal waarneembaar is – is een andere mogelijke verklaring voor het groeiende euroscepticisme. Zoals zij terecht aangeven, ontbeert Europa momenteel een werkelijk democratisch besluitvormingsproces, en zijn er zaken aan Europa die ronduit belachelijk zijn (cfr. het verhuizen van Brussel naar Straatsburg en vice versa). Zolang Europa geen open en duidelijke visie op de toekomst heeft die de burger centraal stelt en die de nationale identiteit van de volkeren van de Unie respecteert, zal de eurosceptische beweging sterker worden en een krachtiger geluid afgeven. Een goede aanleiding om af te reizen naar Brussel, het middelpunt van Europa. Een sobere stad met weinig schoonheid, die failliet zou zijn gegaan als het Europees Parlement hier niet gevestigd was. Een passend decor om hier te spreken met de coryfee van het euroscepticisme: Nigel Paul Farage. De facto oppositieleider van het Europese Parlement, voormalig leider van UK Independence Party en huidig voorzitter van de Europe for Freedom and Democracy Group.


Door Yair da Costa, Emiel Klaphake en Thijs Roest In het metrostation bij het Europees Parlement staat er groot met graffiti gespoten: “Eurocrates de merdes”. Binnengekomen worden we opgehaald door het openlijke en vriendelijke karakter van Farages’ PA, de Ierse Hermann Kelly. Onze paspoorten worden door twee baliewerkers gecontroleerd en geven ons daarna een typische illustratie van de reinste bureaucratie: er mogen twee externen mee per medewerker van het Europese Parlement. Hermann moet dus een medewerker bellen om ons alle drie het EP in te loodsen. We lopen langs een lange witte muur en Hermann drukt, zo lijkt het, op een willekeurige plaats en de muur opent zich. De Ier, die we op dit moment nog amper kunnen verstaan, mompelt iets van ‘short cut’. Een doolhof van smalle trappetjes, dunne gangentjes en kleine deurtjes laten ons dichterbij komen. De pas hebben wij flink op de plaats, de lucht wordt stoffiger en heeft een bedwelmende rokerige en stoffige geur. Voor we het kunnen beseffen staan we in het meest eurosceptische hok van Brussel, slechts 3 bij 6 meter. Op de open deur hangt alvast een krantenknipsel van the UK Independence Party waarin hun anti-Eurocampagne wordt gepromoot. Achter een computer zit een grijze man die ons nog geen blik gunt. Hij draagt een grijze klassiek gehaakte das en blaast een wolk aan zoete lucht naar boven door de enorme pijp die zijn luchtwegen verlengt; dit is niet Farage. Zijn fijn geknepen oogjes staren naar een ouderwets beeldscherm. Niet heel gek gezien het rookklimaat waar de Engelsen hier ogenschijnlijk binnenshuis in leven. Hermann stelt ons aan hem voor. ‘Do you know how much is being paid for just the propaganda machine?’, vraagt deze vervolgens in klassiek Engels. ‘4,2 billion euro’s alone!’, blijkt het antwoord. ‘4,2 billion to make us believe this anti-democratic system is actually doing us some good!’ De muren hangen vol met eurosceptische Engelse humor en artikelen over Farage&Co en zijn beruchte uitspraken. Onder andere een groot wit doek wat kopt ‘Damp Rag’. Daaronder staat print van Van Rompuy met Farages’ fameuze uitspraak “… you have the charisma of a damp rag and the appearance of a low-grade bank clerk and the question I want to ask is: ‘Who are you? I’ve never heard of you. Nobody in Europe has ever heard of you.”. Daar ontving hij destijds een boete voor, nadat hij zijn excuses voor deze uitspraak alleen wilde maken aan de bankbedienden. Even later blijkt dan ook Emiel de bureaucratische poorten van het Europees Parlement te zijn gepasseerd. Niet dat een latere entree zo’n kwelling was: hij werd begeleid door een knappe Engelse jongedame. We waren nog niet eens begonnen en het overdonderende geweld in Engelse taal in deze enthousiastmakende entourage barst al los. We worden nog even voorgesteld aan de vorige gesprekspartners van Farage en treden dan de veel ruimere salon van Farage zelf binnen. We nemen plaats in diepe zwarte


leren stoelen. Ook hier wordt direct geopperd een sigaret op te steken, zoals het hier hoort: bijzonder gastvrij. In de hoek staat een levensgrote houten doodskist met daarop het beeldmerk van onze Euro geprikt. [red: De Engelsen zijn een trots volk met een mooie en rijke taal. Daarom hebben wij besloten, tezamen met de Heer Farage, de uitspraken in de oorspronkelijke Engelse taal te plaatsen.]

PVV en socialisme

Farage valt gelijk met de deur binnen zodra we beginnen over de eurosceptische PVV. ‘The PVV are Dutch socialists you know? The Dutch socialists here are quite Eurosceptic, I must say. There are two sides on the left when it comes to Europe. One are the international socialists, who see this [red: the EU] as a fantastic project. It is a marvellous way to spread international socialism. And then there is another kind of socialist who sees this as an organisation that supports multinational businesses. So the socialists are very split, whether they like the EU or not. However, we have to remember that historically euroscepticism was a left wing thing rather than a right wing thing. Everyone forgets that. For instance, the far right British fascist leader Oswald Mosley absolutely wanted the United States of Europe until his dying day. It was the Labour Party that was always opposed to it.

Conservatieve eurosceptici

Euroscepticism became more of a conservative thing with Margaret Thatcher, but also with Jacques Delors [red: Franse economist en achtste president van de Europese Commissie] who really was the evil genius, in terms of moving his project to where it is today, with the Maastricht treaty. It is Delors that came to the British trade union movement and said: ‘you’ll never beat Thatcher, electorally’, but you’ll beat her with us. I am not a eurosceptic, that would be a ridiculous thing to think. The Oxford English dictionary defines ‘scepticism’ as having doubt. I am anything but doubting. I think the whole thing is appalling. The treatment – particularly of Greece – shows you what nasty people we’ve now got running this union: nasty, bad, dangerous people. I mean that.

Mirror, mirror on the wall, who is the evilest of them all? Well, it’s not Barroso. You take Barroso out of it. I mean, he just sort of bumbles along, you don’t know how weak he is. There is no danger in him at all. Schulz or Van Rompuy are my two least favourite people, but I think Van Rompuy is the most dangerous. The quiet ones always are. He is so steely, so determined. He might look innocent, but he’s not. Schulz is dangerous, often in terms of what he says,

because he can’t control his temper. Van Rompuy is your generally quiet assassin. He’s a very dangerous little man.

Farage - hoe het allemaal begon

I was in a pub in 1990 and at the time I was trading commodities at the London Metal Exchange. And obviously my whole life was following budgets and financial markets and that kind of thing. So I kind of lived in the market. One kind of breathes politics and current affairs, because they’re all inextricably linked. The Jack walks into the pub about half pas five and said we just joined the exchange rate mechanism, meaning the Sterling had just become pegged against the Deutschmark. I won’t tell you what my initial utterances were, suffice to say they would not suite a family programme. I felt from that moment on that the whole single currency project was completely mad. Now, I’ve seen in my own career that government pretends to fix the prices of sugar, cocoa and tin and I thought back to

post-batten woods, snakes in tunnels… You know, whatever government thinks that they can set a price for anything, gets a hundred per cent record of failure. So that was what first really activated me into thinking. If even the Conservative Party – which I had been supporting and voting for – was now going along with this collective madness amongst the liberals and socialists, I just didn’t support anybody anymore. So that was really the important moment of political activation for me and then within short order we had the Maastricht treaty.

Terug naar de gulden?

Ook Farage had lucht gekregen van het pas verschenen PVV-raport over de terugkeer naar de gulden. ‘Good people’, zegt hij over het Lombards Street Institute dat het onderzoek voor de PVV heeft gedaan. ‘If you want to be part of a greater Deutschmark zone, then it’s entirely up to you’, zegt hij er vervolgens achteraan. Over de vraag of


we ons niet in de vingers snijden door uit de euro te stappen is hij helder. ‘The danger isn’t in being outside, it is in being inside. Countries that are outside ,like Iceland, and that have been through financial catastrophe, are now recovering aren’t they? Greece, Portugal and Spain are being killed from the inside, just as Britain suffered grievously being stuck in the exchange rate mechanism. Luckily, there was an exit door and on the 16th of September 1992 [red: ook wel bekend als Black Wednesday] we collapsed out of it. Currency rates go up and down according to your relative performance and relative strength against your competitors at any moment in time. It’s rather like if I play golf against Tiger Woods and he gives me a handicap. That is what currency rates do. They are golf handicaps to their neighbours, allowing them to compete on a reasonably even basis.

Cameron en de EU

There was one brief morning when the sun appeared to shine, where some people thought that he [red: Cameron] actually vetoed something, but now we realize that that didn’t happen at all. Cameron is a huge EU supporter. Albeit he is held back slightly by British public opinion and of course we are not in the Euro, thank God. In this case the Liberal-Democrats are useful to Cameron. He is much closer to them in policy terms than he is to his own party. He is more of a social-democrat. I mean, these are the people that believe in the European Union and believe CO2emissions are going to mean that we’re all going to be fried and flipped in about three weeks. The fact that they don’t work and cost a fortune doesn’t cross anyone’s mind. And these are the kind of things that Cameron believes in. His


own party, his own grassroots are increasingly disenchant able. And there is a third area too, which of course is the whole question of the Strasbourg court. The Strasbourg court is going to tell us that we must allow gay marriages in British churches. I mean, who is governing Britain? We have seventy five per cent of our laws made by European Union institutions and most of our social law now being

“

Van Rompuy is your generally quiet assassin. He’s a very dangerous little man.

decided by the European Court of Human Rights. And there is no indication that Cameron would do anything to resist any of that. The man that promised us and gave us a guarantee of a referendum now says we mustn’t have a referendum in case we vote the wrong way.

De EU en democratie

After your referendum in 2005 you were just ignored. After the first Irish vote we held the vote again. I don’t think the EU is undemocratic, I don’t believe that there is a democratic deficit… I think it is anti-democratic. The way they re-

moved elected prime-ministers in Greece and Italy shows you the true intentions and nature of these people. They want to build a state and nothing and nobody must get in their way. They also have utter contempt for the democratic system. They see it as inconvenient and they believe that they are the ruling class. They see us as mere peasants. Elections in the sovereign countries and their governments can change course every four or five years. The EU instead has got big grand ten, twenty and fifty year views as to how our lives should be governed and what Europe should be.

The road to hell…

‘I think the road to hell is paved with good intentions’, just as Marx. Just as the communist revolution in Russia was caused by people who genuinely thought that the world was going to be a better place, it actually made life far worse. I think the origins of this political union are two world wars and a whole heap of misery. The analysis was: “This is all being caused by the existence of nation states. If we abolish nation states, we’ll stop all war.” The intentions were good, but the analysis was wrong. It isn’t the existence of nation states that causes war, it’s the lack of democracy that can exist within nation states and imperialism that causes war. In fact, Europe is imposing artificial federation at the moment by giving me this European flag, this anthem and by wanting us all to be Europe. Yugoslavia is your warning signal. It was an imposed federation and look at the last twenty years. How has that finished up? I’m not predicting it’s heading to go the same way, but I am saying that – despite the EU’s best effort – the Dutch are feeling more Dutch then they felt for God knows how long, the English are feeling remarkably English, the French are feeling very French: it isn’t working!’

Een alternatief?

‘The argument that I am putting out there is that we want to have a European structure: one based on the council of Europe, one based on sovereign states and agreeing to do things together, like trading on a free basis. Like attempting to agree some sensible environmental stuff, not the lunacy we’re imposing on manufacturing industries right now. So it would be a Europe that imposes less. It would be a Europe that works on the basis of co-operation, opposed to assimilation. They are two completely different concepts and I think that that model, will get more fully developed over the next few years and will build political support in all our static countries. I think the people of Europe will overwhelmingly support that concept compared to the one we’ve got now.

The EU is a monster

‘I you’re asking me if this union has been reformed and morphed into the vision that I’ve got, then I will have to say no. This is a monster. The monster has to be killed and will kill itself by economic failure. We must be very afraid of this monster, because a dying beast can be a very dangerous thing and this is a dying beast. I think Europe is finished. It doesn’t work economically, it doesn’t have any democratic consent. Increasingly, the vast majority of the people have no respect for the Van Rompuy’s, the Schulzes and the Barroso’s. People have no respect for a system that is completely anti-democratic. Ironically, it is a system

that is making us dislike each other instead of love each other. The evidence can be seen by what the German tabloids write about the Greeks and the Greek tabloids write about the Germans. I can’t give you a timeline for when the European Union should die, but it took the Soviet Union some years. You can never tell how this monster will die, but I do think that we are heading for violence, especially in the Mediterranean countries. If you take away from people their democratic rights, the you take away their ability to determine their own futures. This means that voting becomes utterly meaningless and your only method to change things is through civil disobedience or disorder.

“

My role is trying to help avoid all this, trying to avoid them being violent. I’m trying to avoid the whole thing becoming unpleasant by making openly and clearly the democratic arguments and by getting the democratic rebellion to grow, and in so doing to force the political esta-

Stalin used to kill his opponents, this lot is buying them.

blishment, whether they like it or not, to get us free and fair referendums, so that we can decide our own future. If the British people vote for us to become province seventeen of the United States of Europe, I won’t like it, but I’ll accept it because at least we would have got the opportunity to express opinion.

‘Stateism’

‘Stateism is the desire to control most of the economy so that the productive output from the private sector becomes a minority against the percentage of the economy that is now controlled and run by tax revenues and government expenditure. It is the incredible continued assault on liberties and our ability to make free decisions about the handling of our lives. It is this kind of economic planning model based on “we know what is best”. Despite having failed every single time, they all continue with what they are doing and I have no confidence in that model at any level. The EU is stateism through the back door. I object to the idea that the state thinks it knows best, can run our economies, control our social lives, tell us what we should and shouldn’t do, take our DNA etcetera. I object to this whole direction that the state is taking. I don’t use the word ‘socialism’ as being my enemy. I think it is really stateism that is the enemy. Some of it comes from left-wing people and some of it comes from right-wing people.’


De baantjesmachine

‘What I can’t abide is a career-political class leading us into this on a whole pack of lies. There is so little opposition to this Euro-nationalism because we have – across the Western world – a career-political class full of boys and girls who leave university, go straight into the offices and never worked in business, charity or have never have been in the army. They have no life experience at all. They are career professional politicians. The European Union is the best thing that has ever happened to career politicians. Get voted up by the electorate: “Don’t worry we’ll give you a job. Jobs for life!” People paid, tens of thousands of people being paid vastly more than they ever would be in the real world.

“

These are bad people. Bad, bad, bad, bullying, nasty people.

Bribery, patronage you can call it what you like. One thing is sure: they are very good at buying their opponents. Even people that have fiercely opposed the system get bought! I mean, they are brilliant at it! Across the whole of Eastern Europe, when there was genuine eurosceptic objection within the European Union, they just bought them up. Stalin used to kill his opponents, this lot is buying them.’


Afzetten van Staatshoofden

‘That the European Parliament wanted your prime minister to apologize and substantiate from the website in front of the EP just shows you what a so called independent sovereign nation state we’ve sunk to. We’ve sunk to the level where people like mister Schulz and Danny Cohn-Bendit [red: vice-voorzitter van de Europese Groenen] actually make our elected prime-ministers bend their knees. Whatever the rights or wrongs on either side, it is a completely shameful process. That kind of humiliation goes further when prime-ministers get removed, like with Papandreou: humiliating. (Met vuist op tafel:) These are bad people. Bad, bad, bad, bullying, nasty people. De spanning in de kamer was te snijden. Tijd om weer te ontdooien en er weer wat humor in te gooien. Farage begint het kort te hebben over het amuserende gedrag van Silvio Berlusconi die als Italiaanse premier toenmalig SPDeuroparlementariër Schulz perfect achtte als kapò – concentratiekampopzichter – in een te maken Italiaanse film. Lachend: ’ I was there when it happened. The best thing was that Berlusconi said: “I know you lot over there all hate me. That’s because I’m successful and you’re a failure”. That was really really very funny, … it really was.’ Nigel Farage had graag nog een biertje met ons gedronken op zijn normaliter vrije woensdag. Echter, zijn vliegtuig vertrekt naar Geneve. Waar hij voor een groep zal oreren. Met Hermann, die we inmiddels goed kunnen verstaan, doen we nog wel een afsluitend drankje in de parlementskantine. De plek waar alle mooie vrouwen zijn, verzekert hij ons. Hij bestelt drie koffie en een cola. Kosten: 3 euro en 50 cent; want alles is natuurlijk zwaar gesubsidieerd, lacht hij. De enorme prijsverschillen lijken wel een metafoor voor de kloof tussen Europa en de gewone burger. Konden wij maar op Farage stemmen…

•

De

Gloeilamp

Door de immer toenemende snelheid waarmee een veelheid aan absurde wetsvoorstellen en andere items in het nieuws opduiken, hebben we de rubriek “de Gloeilamp”. Deze rubriek is afgeleid van het bespottelijke plan van de EU om de verkoop van de 100 Watt gloeilamp te verbieden. Als redactie houden we ons dagelijks bezig met het vinden van absurd nieuws, maar we krijgen ook

graag input van andere oplettende mensen. Heb je iets gezien waarvan je denkt dat dit niet door de beugel kan, stuur dan een samenvatting van een paar regels met de link van waar je het item hebt gevonden naar [email protected].

Door Thomas W. de Jonge, redacteur Driemaster Oorlog is het nieuwe vrede Alsof Nobelprijs van de Vrede winnaar Barack Obama nog niet genoeg oorlogen heeft begonnen, wil hij nu nog een zevende oorlog beginnen in Uganda. Waar George Bush als oorlogsmisdadiger wordt bestempeld, daar begint Obama simpelweg een nieuwe “vredesmissie” om een of andere Joseph Kony te liquideren. “Oorlog” lijkt het nieuwe “vrede”. Tegelijkertijd komt er toevallig een film over oorlogsmisdadiger Kony uit waarbij wordt opgeroepen om het land binnen te vallen. Het Kony-verhaaltje ging al snel Viral, maar werd ook al snel achterhaald door de werkelijke motieven. In 2009 werd bekend dat er een van de grootste olievelden van beneden de Sahara was gevonden. Het lijkt er op alsof het gehele Afrikaanse continent binnenkort in de fik staat, allemaal voor de vrede. (bron: abcnews.com) VVD wil verbod op Hasj De VVD volgt niet bepaald de Bolkestein-richtlijn voor drugs (totale legalisering van alle drugs). De VVD 2.0 wil zelfs een totaalverbod op Hasj. De JOVD heeft zich hier duidelijk tegen uitgesproken, maar het lijkt alsof de ene na de andere liberale vrijheden wordt opgegeven voor of de CDA, de PVV, of de SGP. Als het verbod wordt ingevoerd zal de politie nog minder tijd hebben voor het bestrijden van zware criminaliteit en met randverschijnselen bezig moeten zijn zoals 1-1-4, redt een dier en het bestrijden van het gebruik van softdrugs. (bron: nrc.nl) Ron Paul: de VS verandert in een fascistische dictatuur Amerikaanse Presidentskandidaat Ron Paul, heeft gewaarschuwd dat de VS verandert in een fascistische dictatuur. “We zijn afgedwaald van een werkelijke republiek”, “het wordt zo langzamerhand een fascistisch systeem waar de overheid samen met grote bedrijven authoritair handelen en de individuele rechten van elk Amerikaans burger onderdrukken.” Paul gaf dit aan tijdens een rally in Kansas in de buurt van een museum over WOI. Dit deed hij omdat volgens hem 100 jaar geleden tijdens het presidentschap van Woodrow Wilson. Deze heeft de Federal Reserve begonnen, maar wilde ook de voorloper van de Verenigde Naties, de League of Nations beginnen. Hier is het volgen Ron Paul fout gegaan. (bron: dailymail.co.uk) Kinneging Fail: Verbod op journalisten op het binnenhof Een dramatisch geval van “escalation of commitment”. De zwangere vrouw van professor Andreas Kinneging ging in Buitenhof ging tekeer tegen de verhuftering van de journalistiek en benoemde Rutger Castricum letterlijk als het voorbeeld van hoe het volgens haar niet moet. Ze vind dat “dit soort” journalisten moeten worden geweerd van het binnenhof. Ook vindt ze dat er een orgaan moet komen die moet gaan beslissen wie er wel en wie niet op het binnenhof mag komen. Toen Rutger Castricum verhaal ging halen werd hij belaagd door Andreas Kinneging. In Pauw en Witteman ging Kinneging nog een stuk verder. Volgens hem moet het gehele journaille worden geweerd van het Binnenhof en moet er voortaan verslag worden gedaan over de radio. (bron: geenstijl.nl) Obama verbiedt protesteren met anti-protest trespassing bill Net als je denkt dat het niet nog erger kan, zit je toch verkeerd. Met de HR 348 die door het congres is aangenomen is het niet meer toegestaan om te protesteren in de buurt van het Witte Huis, wanneer er ambtenaren of mensen van de secret service aanwezig zijn. Als er niet meer mag worden geprotesteerd, hoe kan het volk dan laten horen dat ze het niet eens zijn met het beleid van de overheid. Mag er dan helemaal niets meer? (bron: rt.com) Rookverbod straks ook in eigen tuin? Een bezorgde vader uit Rocklin, California heeft er bij de lokale overheid op aangedrongen om roken in de eigen tuin ook te verbieden. Eerder is in New York het al verboden geworden om op openbare plekken te roken. Dit zou een ernstige inperking zijn van de eigendomsrechten. Het gezondheidsfascisme viert weer hoogtij. (bron: telegraaf.nl)


Genot

Pijproken: oefening baart genot! De Engelse schrijver, dichter, spion en ontdekker Sir Walter Raleigh leefde van 1554 tot 1618 in Europa. Het verhaal gaat dat Sir Walter tijdens het roken van een pijp ooit een emmer water over zich uitgestort kreeg. Zijn dienaar dacht namelijk dat hij in brand stond. Uiteindelijk was het deze zelfde Sir Walter die met de pijp in de hand en rook uit de mond naar het schavot liep. Na de executie vond men een kleine pijptabaksdoos waarin de inscriptie ‘comes meus fuit illo miserrimo tempo’ – ‘het was mijn metgezel tijdens deze verschrikkelijke tijd’ stond gegraveerd. Nog steeds geldt pijproken als Engels en vele verkeren in de veronderstelling dat het merendeel van de mannelijke bevolking uit pijprokende heren in een tweedjasje met breeks en een slummers’ cap bestaat. Door Martijn Lier, oud-voorzitter JOVD Eindhoven

In de huidige maatschappij wordt roken steeds vaker als onacceptabel aangemerkt en de rokende medemens gedwongen in de buitenlucht te roken. Het rookverbod in openbare ruimtes en de afschrikwekkende leuzen op tabaksproducten draagt hier voor een groot gedeelte aan bij. Daarentegen bestaat er een vorm van roken die door het merendeel van de mensen veelal wordt getolereerd: het roken van een pijp. Vaak vindt men de geur van pijptabak aangenaam en bijna niemand is bang voor passief meeroken. Pijprokers worden immers gezien als bedachtzame, rustige, gemoedelijke en daardoor vertrouwenwekkende mensen. Desalniettemin sluiten maar weinig mensen zich aan bij het pijprokersgilde. Aan het roken van een pijp kleeft immers een imago van oubolligheid en het wordt vaak als moeilijk ervaren. Toch moet er iets aantrekkelijks aan het roken van een pijp zijn. Waarom zouden er anders mensen zijn die aanzienlijke bedragen uitgeven voor pijpen, tabak en alles wat daarbij komt kijken? Bijna elke roker heeft wel eens geprobeerd een pijp op te steken. Het merendeel heeft het vroegtijdig en teleurgesteld opgegeven. Zij die het wel is gelukt, weten dat het werkelijk een kunst is; een kunst die men goed moet leren te beheersen. Voor pijprokers is het pure tabaksgenot en juist alles dat eromheen gebeurt dat bijdraagt aan het plezier van het pijproken an sich.

Wanneer men denkt aan het roken van een pijp dan associeert men dit veelal met Engeland. De Britse Eilanden kent inderdaad vele beroemde pijpenmerken zoals Charatan, Parker-Hardcastle, Falcon, Alfred Dunhill en Peterson of Dublin. Tegenwoordig zijn alleen de laatste drie merken nog uitermate populair. Van deze drie wordt Alfred Dunhill door pijprokers net zo begeerd als een Leicia door fotografen. Een Alfred Dunhill pijp is te herkennen aan de witte stip op het mondstuk. Andere befaamde pijpenmerken zijn het Deense Poul Winsløw, het Duitse Vauen en het Italiaanse Savinelli. Dit laatste merk is nog altijd in familiehanden en de kwaliteit is vergelijkbaar met de pijpen van Peterson of Dublin. In Nederland worden ook pijpen geproduceerd en wel door de Koninklijke Fabriek van Tabakspijpen Elbert Gubbels & Zonen die onder andere de merken Big Ben, Hilson en Porsche uitgeeft.

“


Pijproken is niet gemakkelijk en vergt de beheersing van een bepaalde techniek. Het roken van een pijp is onderverdeeld in vijf stappen, te weten: inroken, stoppen, aansteken, daadwerkelijk roken en leegmaken.

Inroken Wanneer een pijp wordt gekocht zal deze allereerst moeten worden ingerookt. Het inroken heeft ten doel het creëren van een dunne koollaag aan de binnenkant van de pijpenkop. Deze koollaag beschermt het hout van de kop tegen verbranden en absorbeert vocht zodat de pijp droger rookt. Een pijp gewoon in gebruik nemen zonder deze eerst in te roken vormt niet een heel groot probleem, maar de kans op doorbranden van de pijp wordt hierdoor wel vergroot. Het inroken gaat in drie stappen: (1) vul de pijp voor een derde met tabak en rook deze leeg. Herhaal dit maximaal één keer per dag en in het totaal drie tot vijf keer. (2) Vul de pijp voor tweederde en weer wordt de pijp

A pipe is the fountain of contem plation, the source of pleasure and the companion of the wise. Sir Edward Bulwer-Lytton, 1e baron Lytton, Engels dichter, schrijver en politicus

maximaal één keer per dag gerookt gedurende drie tot vijf dagen. (3) Tenslotte kan de pijp volgestopt worden om het inroken volledig af te ronden.

Stoppen Onder stoppen wordt het vullen van de kop met tabak verstaan. Pijptabak komt in zowel blikken als builtjes. Een blik verdient de voorkeur omdat de tabak hierin langer het juiste vochtigheidsgehalte behoudt. Als de tabak uit een blik of builtje wordt gehaald dient deze goed losgemaakt te worden en licht in de kop te worden gestopt. Vul de kop voor eenderde, tweederde en tot slot in zijn geheel. Druk de tabak telkens licht aan. Indien de pijp vol zit volgt het proeftrekken, dit om na te gaan of er juist is gestopt. De pijp is goed gestopt als er een licht merkbare weerstand is, zonder dat er echt hard getrokken behoeft te worden. Als een pijp te los gestopt is zal deze nat roken, scherp op de tong zijn en vaak uit gaan; als een pijp te vast is gestopt, trekt deze te zwaar en zal eveneens uitgaan.

Aansteken Een pijp kan met een lucifer of een gasaansteker worden aangestoken. Indien een lucifer wordt gebruikt mag deze niet in de kop gebracht worden. Houd een lucifer boven de kop en zuig de vlam omlaag, want bij de verbranding van lucifers komt paraffine vrij en dit kan de smaak bederven. Indien een aansteker wordt gebruikt moet dit altijd een gasaansteker zijn, want een benzineaansteker bederft eveneens de smaak. De voorkeur gaat uit naar een speciale

pijpenaansteker. Bij dit soort aanstekers staat de vlam onder een hoek, zodat de vingers ongeschonden blijven. Bij het aansteken dienen tijdens het trekken ronddraaiende bewegingen te worden gemaakt zodat het gehele tabakoppervlak goed gloeit. Nadien moet de tabak licht worden aangedrukt. Na het aandrukken zal de pijp uitgaan en moet derhalve opnieuw worden aangestoken, in dit laatste geval hoeven geen ronddraaiende bewegingen meer te worden gemaakt.

Roken Het roken van een pijp vergt een bepaalde techniek. Het onder de knie krijgen van deze techniek zal enkel slagen wanneer er vaak een pijp wordt gerookt. Er moet een balans worden gezocht tussen langzaam en snel roken; niet te snel en niet te langzaam. Het oer-Hollandse adagium ‘oefening baart kunst’ geldt in dit geval dan ook. Om een pijp zo goed mogelijk te roken zullen rustige en gelijkmatige trekken dienen te worden genomen. Regelmatig aandrukken van de tabak is eveneens noodzakelijk, daar door een te los gestopte tabak de pijp te nat en te heet gaat roken en een te vast gestopte tabak te zwaar gaat trekken. In beide gevallen gaat de pijp sneller uit. Tijdens het roken is het overigens normaal dat een pijp uitgaat en opnieuw moet worden aangestoken. Wanneer de tabak onverhoopt toch te strak is aangedrukt kan met een pijpenrager via het mondstuk tot in de ketel worden doorgestoten - de binnenkant van de kop wordt de ketel genoemd - of met een wroeter de tabak iets losser worden ge-

maakt. In dat laatste geval is het verstandiger om de pijp geheel leeg te maken en weg te leggen, daar herstoppen maar zelden goed lukt. De pijp alsmede de tabak zijn immers te nat geworden, want door verbranding komt vocht vrij.

Leegmaken Wanneer de tabak is opgerookt is het aan te raden voorzichtig in het mondstuk te blazen. Op deze manier wordt het resterende vocht naar de ketel gedreven. Met een wroeter of een schepje zullen as en/ of eventuele tabaksresten los worden gemaakt. Houd de pijp ondersteboven en tik deze tegen de hand of tegen een kurk van een pijpenasbak uit. Een pijp mag nimmer tegen een hard object worden uitgeklopt; de pijp kan hierdoor barsten. Indien alle as en/of tabaksresten uit de ketel zijn, moet een pijpenrager via het mondstuk tot in de ketel worden gestoken. Een pijpenrager is een ijzerdraadje met daartussen pluizige stof die vocht opneemt en de pijp schoonveegt. Een pijp mag nimmer direct na het roken uit elkaar worden gehaald. Voordat een pijp uit elkaar mag worden gehaald, moet deze allereest geheel zijn afgekoeld anders kan het mondstuk los gaan zitten. Nadien moet nog eens in het mondstuk worden geblazen om het vocht zoveel mogelijk naar de ketel te drijven alvorens de pijp met de kop naar beneden weggezet wordt. Een pijp heeft minimaal een dag rust nodig om te drogen alvorens deze wederom wordt gerookt. Het is derhalve ook aan te raden meerdere pijpen in bezit te hebben.

•


Japan: een land met een ondergaande zon? Japan wordt ook wel het land van de rijzende zon genoemd. Het is een eufemistisch motto van een land waarin de problemen zich manifesteren en opstapelen. Ik verbleef voor een studiereis, georganiseerd door mijn studievereniging die aan de Universiteit van Twente verbonden is, drie weken in Japan. In dit artikel tracht ik u mee te nemen in enkele van mijn bevindingen. Door Arjen Maathuis, eindredacteur Driemaster

Zoals velen van u weten is Japan het land met de meest vergrijsde samenleving ter wereld. Hier in Nederland begint de samenleving te vergrijzen; een wezenlijk verschil. In Japan blijft de vergrijzing doorgaan doordat het gemiddeld aantal kinderen per gezin ver onder het vervangingsratio blijft. De Japanse bevolking zal hierdoor, in de komende 50 jaar, met pak en beet 30 miljoen zielen afnemen. Indien er niets verandert, zal volgens wetenschappers de Japanse bevolking over 800 jaar uitgestorven zijn. In de geschiedenis van de mens is dat erg weinig. Japan is sarcastisch gezien een echt Kamikaze-land. In Nederland bereikt de vergrijzing in 2040 zijn hoogtepunt en over 50 jaar neemt de bevolking weer toe tot bijna 18 miljoen inwoners. We kunnen stellen dat Japan een land met een aged society is; Nederland is een land met een ageing society. In Nederland hebben we de mogelijkheid om te anticiperen op de vergrijzende samenleving. In Japan zou men logischerwijs maatregelen moeten hebben genomen. Daarom was Japan, in het kader van de studiereis, ook een interessant land om te onderzoeken. Het

feit dat Japan qua vergrijzing voor loopt op andere Westerse landen zou, vanuit Westerse invalshoek, interessante leerpunten aan het licht kunnen brengen. Het meest interessantste leerpunt is mijns inziens de perceptie dat we in Nederland nog helemaal niet zo gek anticiperen op een komende vergrijzende samenleving. In Japan wist de overheid al decennia lang dat het land nu met een vergrijsde samenleving zou zitten. Echter, in al die jaren zijn er weinig beleidsmaatregelen genomen om ervoor te zorgen dat men nu niet met een majeur probleem zit. U moet zich bedenken dat de Japanse staatsschuld de grootste (225% van het BNP) ter wereld is. Japanners kunnen rond hun 60ste met pensioen en men blijft dus ook nog langer leven. De consumptiebelasting bedraagt 5%. Het aantal werkende Japanners per gepensioneerde neemt drastisch af. In principe zou je kunnen stellen dat er weinig aan de hand is indien de Japanse economie maar elk jaar blijft groeien, maar dat is het juist het probleem van Japan. De economie staat stil sinds de jaren ’90 en de Japanse overheid heeft de


economie bijna tevergeefs gestimuleerd met als resultaat de enorme staatsschuld. Hoe bizar ook; een aardbeving, zoals die van maart 2011, draagt incidenteel bij aan de economische groei doordat in het kader van de wederopbouw weer investeringen worden gedaan. De vergrijsde samenleving van Japan bevordert de economie niet. Minder mensen kunnen deelnemen aan het arbeidsproces, waardoor globaal gezien de productiviteit per Japanner moet stijgen om te voorkomen dat een kleiner wordende beroepsbevolking een negatief effect op de economie zal hebben. Bovendien verandert de Japanse samenleving. Men wordt steeds meer individualistisch en dat is voor Japan, het land waarin het gezin en respect voor ouderen van oudsher centraal staan, opmerkelijk te noemen. De traditionele drie-generatie-gezinnen lijken te verdwijnen. Jonge Japanners geven, in een veranderende arbeidsmarkt, steeds meer prioriteit aan hun flexibele loopbaan. Ook dit is een voorbeeld van een ingrijpende verandering; normaliter was men een levenlang in dienst van een typisch groot Japans

bedrijf, zoals Toyota. De flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft alle gevolgen van dien. Japanners hechten aan status en aanzien. Een flexibele medewerker heeft dat niet/minder en heeft wat dat betreft een achterstand als het gaat om partnerkeuze. Zo dreigt een grote groep Japanse mannen te ontstaan die niet trouwt en zich dus ook niet voortplant, hetgeen een negatief effect heeft op het toch al magere gemiddelde aantal kinderen per gezin. Ook zijn deze flexibele werkers minder in staat om voor hun ouders te zorgen. Deze ouderen hechten aan het zo lang mogelijk zelfstandig wonen; uiteraard onafhankelijk van externe zorg. Ook dit wijzigt en sinds de jaren ’90 begint de vraag naar huishoudelijke hulp, verzorging en verpleging hard toe te nemen. Het zorgstelsel van Japan staat door de vergrijzing steeds meer onder druk. De vergrijzinggerelateerde problemen zijn dus groot, maar u zult zich afvragen hoe de rol van de Japanse overheid in deze is. En hier kom ik op het punt dat wij, Nederlanders, nog helemaal niet zo gek anticiperen op de vergrijzing. Daar

waar de Japanse overheid allang maatregelen had moeten nemen om met de vergrijzing te ‘dealen’; daar anticipeert de Nederlandse overheid redelijk. Japan wordt gegijzeld door het vergrijsde electoraat en de politici zijn angstig om ook de harde maatregelen te nemen. Het verhogen van de consumptiebelasting wordt geblokkeerd door een grote groep vergrijsde en welvarende Japanners. Zoals deskundigen ons vertelden; de Japanse overheid had allang maatregelen kunnen nemen maar hebben dat uit electorale overwegingen niet durven doen. Politici zijn zwak en de bureaucratie speelt een grote en sterke rol. In Nederland dienen we voor ditzelfde fenomeen te waken, dus als we echt een leidende rol op het gebied van een vergrijzende samenleving willen vervullen dan zouden we bijvoorbeeld de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd (van 65 naar 66) naar voren moeten halen. 2020 was in dit verband immers niet geheel toevallig gekozen!

•


Democratie

Privatiseer democratie! In dit artikel zou ik graag twee varianten van democratie willen bespreken. De politieke democratie waarbij iedereen één gelijke stem heeft en de marktdemocratie waarin mensen ‘stemmen’ door hun geld uit te geven. Deze tweede variant is minder bekend bij de meeste mensen. Door ruimtegebrek zal ik beknopt voor- en nadelen van beide varianten bespreken. Door Imre Wessels

Het fundamentele probleem bij een politieke democratie

In een politieke democratie is het inkomen van een ander beschikbaar dankzij politieke middelen. Dat wil zeggen dat politici het inkomen van de één kunnen stelen om het vervolgens te geven aan een ander. Omdat het nationale inkomen voor iedereen beschikbaar is kunnen we stellen dat het een publiek goed is. Zodra een goed publiek is ontstaat er iets als de tragedy of the commons. De tragedy of the commons beschrijft hoe rationeel individueel gedrag leidt tot overexploitatie van een publiek goed. Neem het voorbeeld van publieke weidegrond waarbij elke boer er baat bij heeft om zijn veestapel te vergroten. Nu heeft iedere wei een bepaalde capaciteit en ligt overbegrazing op de loer. Toch heeft iedere individuele boer er baat bij om meer te grazen dan de ander omdat de kosten verdeeld worden over de rest. Behalve dat zal de boer het niet laten om zijn veestapel te laten grazen omdat een andere boer dat misschien wel doet waardoor hij een deel van zijn inkomen misloopt. Uiteindelijk zal er overbegrazing ontstaan wanneer alle boeren hun eigenbelang nastreven. Democratie werkt wat dat betreft precies hetzelfde. De boeren (stemmers) hebben allemaal baat om hun koeien (studiefinanciering, kinderbijslag, bailouts, subsidies) te laten grazen op het weiland (het nationale inkomen). De boer heeft er baat bij om meer te graaien, omdat de kosten gedeeld worden waardoor deze kosten dus verzachtend werken. Punt is dat iedereen zo gaat denken en politici (publieke weidegrond ‘eigenaren’) spelen daar handig op in. Dat dit een reëel probleem is kun je bijvoorbeeld zien aan de schuldencrisis die

zich voltrekt over de Verenigde Staten en Europa. Het is niet alleen Griekenland dat last heeft van ‘overbegrazing’; bijna elk Europees land heeft last van enorme structurele schulden o.a. dankzij de aankomende vergrijzing. In het geval van Nederland moet er een jaarlijkse groei zijn van 1.5% om uiteindelijk in 2015 een klein begrotingsoverschot te hebben. Het is nog maar de vraag of dat gaat lukken aangezien de economische groei in de Eurozone al decennia lang steeds lager wordt. In 1990 – 2000 was dit jaarlijks nog 2.2% terwijl dat de afgelopen 10 jaar 1.1% was. Ook hiervoor zien we dat de groei steeds verder terugloopt. Ook groeide de staatsschuld per persoon van € 13.956,- in 2000 naar € 15.668,- in 2006. Vanuit een groter perspectief is de schuld per persoon gegroeid van € 1.296,- in 1960 naar € 22.237,- op het moment van schrijven. Dat is een groei van meer dan 1700% terwijl we dit laatste cijfer niet als inflatie hebben gehad om de schuldengroei te relativeren. Om terug te komen bij de tragedy of the commons; de sleutel tot de oplossing voor dit probleem ligt bij privaat eigendom. Wanneer de weidegrond privaat is heeft iedere eigenaar er baat bij om te zorgen voor de continuïteit van zijn stukje wei evenals de maximalisatie van de productiviteit van zijn veestapel. Hetzelfde geldt voor de huidige democratie. Privatiseer het nationale inkomen en beperk de macht van de politieke democratie. Natuurlijk heeft ook de politieke democratie voordelen. Het is een geweldig middel om de rekening van jouw idealen over te schuiven naar iemand anders. Dit noemen we dan ‘solidariteit’ of ‘soci-


aal’ en zo voelt het ook. Hierdoor heeft ook de politieke democratie voordelen.

De voordelen & nadelen van markt gebaseerde democratie

Nu ik de nadelen en voordelen van de politieke democratie heb besproken is het tijd om te kijken wat de voordelen en eventuele nadelen van markt-democratie zijn. In een marktdemocratie ‘stemmen’ mensen door geld te spenderen. Wanneer jij graag wil dat er meer geld wordt uitgegeven aan liefdadigheid ben je vrij om er meer geld aan uit te geven. Ook ben je vrij om mensen te overtuigen van het nut om meer geld uit te geven aan liefdadigheid. Waar je echter geen recht op hebt, is het stelen van geld van iemand om de buit te geven aan een ander. In een markt democratie heb je dus een soort van ‘consumeer soevereiniteit’; je verdient het zelf dus je bepaalt ook waar je het aan uitgeeft. Voordeel hiervan is dat de keuzevrijheid enorm wordt vergroot. In een politieke democratie is het een kwestie van the winner takes it all. De meerderheid bepaalt. In een markt-democratie heb je deze beperkingen niet, omdat je niet afhankelijk bent van de wil van de meerderheid. Wil je een rode auto, koop er dan één. Wil je buurman een groene auto? Dan staat het hem vrij om te werken voor een auto en er eentje aan te schaffen. In een politieke democratie is het zo dat als een partij de meerderheid krijgt dat we allemaal een rode, of groene, auto krijgen. Ook een voordeel van een markt democratie is dat je kunt wisselen van product. Vind je de groene auto niets? Ruil hem dan om. Vind je het huidige kabinet niets? Wacht dan nog maar 4 jaar. Hierdoor kunnen we ook een stap maken naar de ethiek. In een marktdemo-

(cc) by Flcikr-JvL

cratie mag je eigenlijk doen en laten wat je wil zolang je maar geen geweld gebruikt tegenover een ander. In een politieke democratie daarentegen is het alsof twee wolven en een schaap gaan stemmen wat ze vanavond zullen eten. Bij de marktdemocratie staat vrijwillige samenwerking centraal, bij de politieke variant is dat dwang.

de bestaande partijen en politici is veel groter dan de voordelen die je eruit kunt halen. In een politieke democratie is de kans groter dat je onder de auto komt op weg naar de stembus dan de kans dat je stem doorslaggevend is. Hierdoor is het rationeel voor de stemmer om zich meer te richten op andere zaken.

Ook is er meer zekerheid in een marktdemocratie. Wanneer je stemt op een politicus in een politieke democratie dan koop je eigenlijk niets meer dan beloftes. Je kunt misschien weten hoe een politicus het de afgelopen jaren heeft gedaan, maar je kunt niet weten wat er gebeurd zou zijn als een andere politicus de macht had in diezelfde periode. Hierdoor is informatie imperfect in het opzicht dat je moeilijk opties kunt vergelijken.

Een oplossing zou misschien kunnen zijn dat er een ‘stemexamen’ komt maar we zouden alle praktische problemen van zo’n ‘stemexamen’ achterwege kunnen laten als we weer een stap maken naar de ethiek. Waar halen de mensen die zo’n stemexamen hebben gehaald het recht vandaan om keuzes te maken over iemand die dat niet heeft gehaald? Dan is het alsof twee intelligente wolven en een schaap gaan stemmen over wat ze vanavond gaan eten. Het blijft een immoreel systeem.

Daarnaast speelt er nog een veel fundamenteler informatie probleem een rol. Veel stemmers in de politieke democratie veranderen nogal snel van partijvoorkeur om de meest banale dingen die in het nieuws voorbij vliegen. Heel weinig stemmers nemen de moeite om een partijprogramma te bekijken. Dit komt omdat stemmers rationeel onwetend zijn. De ‘kosten’ om jezelf voor te lichten over

Een marktdemocratie dwingt mensen om rationeel wetend te zijn over veruit de meeste keuzes die ze maken. Dit komt omdat sommige keuzes pijn zullen doen in de portemonnee en niemand wil geld verspillen. Uiteindelijk komt er een ruwe balans tussen de kosten om jezelf voor te lichten en de rationele maximalisering van kennis. Als je een koelkast wil kopen kan het handig zijn om alternatie-

ven te bekijken. Wanneer je een nieuwe agenda wil zijn die zoekkosten verwaarloosbaar. Natuurlijk is er ook een nadeel aan marktdemocratie. Niet iedereen heeft evenveel geld als de ander en daardoor heeft de een meer invloed op de samenleving dan de ander. Toch heeft iemand met een minimumloon veel meer keuzevrijheid in een marktdemocratie dan dat die persoon heeft in het stembureau. Stemmen om invloed uit te oefenen op de samenleving is, individueel gezien, complete tijdsverspilling. Concluderend, er zit enige overlap in mijn bovenstaande verhaal. Mensen stemmen zowel met het stembiljet als met hun euro’s, maar het doel achter dit artikel is om aan te tonen dat markt gebaseerde democratie mijns inziens zowel moreler als efficiënter is en meer zeggenschap oplevert voor de ‘stemmers’. Het centrale pleidooi is dan ook om de macht van de politieke democratie zo ver mogelijk terug te dringen ten voordele van de markt gebaseerde democratie. Een regering die het minst regeert, regeert het best.

•


Verenigingsperiodiek van Jongeren Organisatie Vrijheid en Democratie

I think the road to hell is paved with good intentions

Recommend Documents