Luk Alloo: ‘Televisiekijken is eigenlijk tijdverspilling’ Luk Alloo wordt door tv-kijkend Vlaanderen meestal afgeschilderd als een hyperactieve en superenthousiaste televisiemaker. Reeds enkele jaren presenteert hij in zijn eigen onvermoeibare stijl het TV6-programma ‘Sterren en Kometen’, waarin hij menig Bekende Vlaming in zijn of haar hemd zet. Maar Alloo kan ook zwijgen, luisteren en zinnig praten over de dinges des levens, getuige zijn nieuwe programma ‘AllooPraat’ én dit interview. Luk Alloo was bij de eerste lichting researchers die Paul Jambers aantrok voor zijn reportageprogramma op VTM. Nadien werkte de Gentenaar ook samen met Goedele Liekens voor programma's als 'Vanavond niet Schat' en 'Goedele'. Verder was hij betrokken bij ondermeer '2 Cool', 'Vakantiekriebels' en 'Medialaan 1'. In september '97 maakte hij zijn debuut als presentator in het programma 'Duel' op TV1 en een jaar later stampte Alloo een heus televisiestation uit de grond: TV6. In afwachting van een eigen licentie, zendt TV6 zijn programma’s voorlopig via VTM uit. Zo presenteert Alloo er op woensdagavond het veelbesproken ‘Sterren & Kometen’, en nu is er op vrijdagavond dus ook AllooPraat. Het concept van dit nieuwe televisieprogramma is eenvoudig. AllooPraat staat voor een half uurtje intimistische televisie. Luk Alloo confronteert een praatgast met een aantal beeldfragmenten die hem of haar hebben geraakt. Omdat het gesprek boven alles gaat, vinden de opnames plaats op een locatie waar de gast tot rust kan komen. In AllooPraat zijn het opnieuw de Bekende Vlamingen die het mooie weer maken, maar door de aparte aanpak van het programma toont Luk Alloo ook de andere kant van deze mediafiguren. Intiem gesprek Hoe komt het in godsnaam dat net iemand als Luk Alloo plots uitpakt met zo’n programma? Dit werd immers niet meteen van jou verwacht. Wel, omdat ik merkte – en daar ben ik uiteraard zelf medeplichtig aan – dat heel wat programma’s vandaag de dag om de twee minuten onderbroken worden door een clown die uit het plafond valt, een taart die ontploft of een fanfare die door het publiek paradeert. Vandaar dat het idee rijpte om net het tegenovergestelde te doen. Ik maak graag een programma waarbij twee mensen aan een tafeltje of op een locatie zitten en simpelweg een tête-à-tête hebben, zonder uitgekiende decors of voor honderdduizenden Watts aan lampjes. AllooPraat is sec en to-the-point: gewoon een goed gesprek voeren. Dit heeft niets met een therapie te maken, ik had er gewoon zin in. Het idee leefde al langer bij TV6, en af en toe heb ik het concept met mondjesmaat ook in ‘Sterren & Kometen’ laten insluipen, maar van die gesprekken konden slechts vijf of zes minuutjes worden uitgezonden, terwijl we nu een half uur de tijd hebben. AllooPraat duurt op televisie een half uur, terwijl er ongetwijfeld heel wat meer tijd in geïnvesteerd wordt. Kan je in het kort uitleggen hoe het maken van het programma in zijn werk gaat? Ik maakt een lijstje van de mensen die ik wil interviewen. Een medewerker gaat die persoon een eerste keer interviewen en probeert te weten te komen welke film- of televisiefragmenten hem of haar raken. Dan zoeken we een locatie waar onze gast tot rust komt en wordt er een dag afgesproken om de opnames te maken. Op die bewuste dag word ik voor het eerst met de
gast én met de beelden die werden uitgekozen geconfronteerd en dan ontwikkelt zich een natuurlijk gesprek, zonder ook maar de minste voorbereiding. U krijgt die beeldfragmenten zelf ook niet eerder te zien? Absoluut niet. Dat is ook erg belangrijk. Anders kan ik alles net zo goed volgens scenario uitschrijven en heel mooi naar de vooraf opgezochte antwoorden toe interviewen. Ik wil dus echt naturel aan de slag. Dat is veel ook spannender. Uw gasten in AllooPraat zijn opnieuw Bekende Vlamingen. Vreest u niet dat het publiek stilaan uitgekeken raakt op die zogenaamde BV’s? Men zegt soms inderdaad dat alle bekende gezichten ‘leeg geïnterviewd’ zijn, maar daar ga ik niet mee akkoord. Wat is trouwens het BV-schap? Het BV-schap is een gecreëerd alibi om week- en dagbladen mee te vullen. Elke Bekende Vlaming moet een opinie hebben over sport, over politiek en over alle mogelijke andere onderwerpen. Daarvoor mogen ze meermaals per jaar opdraven, terwijl wij met ons programma totaal iets anders doen. Wij tonen immers de mens achter het bekende gezicht, aan de hand van beeldfragmenten die een zekere rol hebben gespeeld in hun leven. U ben ondertussen ook een Bekende Vlaming. Hoe ervaart u dat BV-schap zelf? Zijn er voorof nadelen? Het BV-schap is wellicht het meest uitge holde woord in Vlaanderen. Het stelt immers geen ruk voor om bekend te zijn in Vlaanderen. Er is helemaal geen glamour en geen glitter. Er zijn geen BV’s die ongelooflijk arrogant en pretenties zijn. Ik denk ook niet dat er echt voordelen zijn. Het BV-schap is een zeepbel, vind ik. Het stelt geen ruk voor. Enkel nadelen dan? Bah, dat is te zien hoe je met die bekendheid om gaat. Ik ondervind alleszins geen nadelen. Ik merk wel dat sommige mensen in heuse beschermde burchten wonen en ontelbare beveiligingscamera’s rond hun domein installeren. Maar goed, zij creëren eerder zelf een soort idioom. Als men zich normaal blijft gedragen, ondervindt een BV volgens mij nooit problemen. Dat is bij alleszins het geval. Genieten U bent televisiemaker. Brengt u zelf eigenlijk veel tijd door voor de beeldbuis? Ik kijk naar alle nieuwe programma’s. Als er een nieuw product op antenne komt, kijk ik altijd naar de eerste aflevering. Voor het overige kijk ik meestal naar de Nederlandse zenders en de BBC. Ik vind bijvoorbeeld de actualiteitsprogramma’s op Nederland, zoals NOVA, het Lagerhuis of Studio Sport heel erg goed. Op BBC kijk ik graag naar Parkinson en Ruby Wax, die ik ook ongelooflijk goed vind. Maar ook ‘Have I Got News for You’ en ‘Smack The Pony’, beiden ook te zien op Canvas, zijn zeker de moeite. En kijkt u veel televisie?
Er zijn slechts twee dagelijkse constanten: de journaals en de duidingsprogramma’s. Uiterst zelden komt daar ook amusement bij kijken. Vindt u televisie trouwens belangrijk? Absoluut nie t. Televisie maken en kijken zijn twee heel verschillende zaken. Televisie kijken vind ik het grootste tijdverlies. Daarom zeg ik altijd aan de mensen: ga op restaurant, ga naar de film, babbel met vrienden, lees een boek, of bedrijf de liefde. Maar zet niet de televisie aan om 19 uur en lig ervoor tot je erbij in slaap valt. Dat is complete ‘waste of time’. Wat vindt u dan wel belangrijk? Genieten! Eten, vrijen, communiceren, af en toe een goede voetbalwedstrijd bekijken, in vervoering geraken door een flinke boswandeling en nadien met een rode neus een lekkere warme chocomelk drinken, jezelf compleet kapot sporten en dan die warme douche erna: dat zijn de dingen die mij maken tot wat ik ben! Big Brother U bekijkt alle nieuwe televisieprogramma’s minstens één keer. Dan hebt u ongetwijfeld ook ‘Big Brother’ reeds gezien, wat is uw mening over realityshows zoals deze? De slechtste televisie zijn de realityshows. Het begint al bij de formulering van het product: ‘realityshow’. Wat we te zien krijgen in zo’n televisieprogramma, is immers helemaal geen reality. Reality-televisie bestaat niet. De dagdagelijkse realiteit komt niet op televisie. Zo gauw er ergens een camera in de buurt is, is een situatie immers niet meer dezelfde. Realitytelevisie is net als het BV-schap één van de meest uitgeholde begrippen in medialand. Het is even belachelijk om zo’n programma als de waarheid te bekijken als om te zeggen dat artritis enkel voorkomt in Zuid-Afrika. Een eigenaardige vergelijking, ik weet het. Gaat Big Brother te ver? Sommigen vinden dat de televisiemakers hun grenzen niet meer kennen. Alleen de kijkcijfers tellen nog. Vroeger dachten wij bij het begrip Big Brother meteen aan George Orwell en diens boek ‘1984’ (waarin Orwell de toekomst beschrijft als één waarin elk individu constant via camera’s gecontroleerd wordt op het naleven van allerlei strikte regels, nvdr). Ik heb het boek gelezen en ik heb de gelijknamige film gezien en ik kreeg daar echt koude rillingen van. Dit was iets dat we moesten wegduwen uit ons bestaan en waar de maatschappij huiverend tegenover stond en nu doet deze horror dienst als entertainment! Ik vind echter niet dat de televisiesector een soort van schoolmeester moet krijgen, die met zijn stokje aanwijst wat wel of niet kan. We leven in een democratische samenleving en we moeten alles te zien krijgen. Vrijheid van pers geldt niet alleen in de bibliotheek of in de krant, maar ook op televisie. Ik vind dus niet dat er programma’s moeten verboden worden. Integendeel. Men móet tenslotte ook niet kijken, er zit immers nog altijd een knop op de televisie. Lingerieketen Een laatste vraagje: waar ziet u zichzelf binnen tien jaar staan? Denkt u dat u dan nog steeds in het televisiewereldje actief bent?
Hopelijk ben ik binnen tien jaar de gelukkige papa van – tegen dan - twee gezonde tienerdochters. Al de rest interesseert mij geen ruk. Televisiemaken is een erg leuke job, en ik zou dat uiteraard graag blijven doen. Maar dat weegt niet op tegen de warmte die ik krijg van de mensen rondom mij. Ik zal trouwens steeds blijven doen wat ik graag doe, maar ik kan vandaag nog niet zeggen wat dat binnen twee jaar zal zijn. Op dat vlak ben ik immers zeer wisselvallig. Misschien ga ik wel een winkelketen opstarten met boeken of met lingerie? Ik ben echt niet bezig met carrièreplanning. Dat gaat aan mij voorbij, maat. We zien wel.
(verschenen in ‘Leven in Stijl’)
