Details van het verantwoord kredietbeleid

Details van het verantwoord kredietbeleid I. Inleiding Sinds eind 2010 heeft Van Lanschot een verantwoord kredietbeleid. In lijn met dit beleid worden vanaf begin 2011 alle nieuwe en bestaande zakelijke kredieten – waar mogelijk en relevant – met behulp van een zogenaamd kredietfilter beoordeeld op betrokkenheid bij tien verschillende verantwoord ondernemen thema’s. Voldoet een kredietnemer niet (volledig) aan de in het verantwoord kredietbeleid gestelde eisen, dan zal Van Lanschot via een engagementstrategie (dialoog) verbeteringen trachten te realiseren. Het verantwoord kredietbeleid is gebaseerd op 1) de kernwaarden van Van Lanschot, 2) de United Nations Global Compact en 3) de richtlijnen van de International Labour Organisation. Voor meer informatie over deze drie items, zie het maatschappelijk jaarverslag 2012.

II. Thema’s van het verantwoord kredietbeleid Op basis van bovenstaande kernwaarden, stakeholderdialoog, Global Compact en ILO-beginselen, zijn de volgende tien thema’s voor het verantwoord kredietbeleid vastgesteld: Thema’s van het verantwoord kredietbeleid

1. Mensenrechtenschendingen 2. Fundamentele arbeidsrechten 3. Milieu 4. Anti-corruptie 5. Wapens 6. Bont 7. Kansspelen 8. Porno 9. Dierproeven 10. Nucleaire energie

Global Compact

ILO

X X X X

X X

Kernwaarden en stakeholderdialoog

X X X X X X

In de nu volgende paragrafen (II-1 tot en met II-10) worden bovenstaande thema’s nader toegelicht.

II-1 Mensenrechtenschendingen Achtergrond van het thema Mensenrechten, zoals verwoord in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, gelden voor alle mensen ongeacht hun nationaliteit, woonplaats, geslacht, etnische groep, kleur, religie, taal etc. Mensenrechten omvatten niet alleen burgerrechten maar tevens politieke rechten, economische, sociale en culturele rechten. Veelal worden deze rechten verwoord in vrijheden: de vrijheid van godsdienst, meningsuiting, vereniging en onderwijs. Andere universele mensenrechten zijn: het recht om gevrijwaard te blijven van slavernij, marteling, vooroordelen, discriminatie en racisme. Of: het recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid. De hier genoemde lijst van mensenrechten is niet uitputtend (zie www.ohchr.org voor een complete lijst). Het door Van Lanschot ondertekende Global Compact bevat twee mensenrechten-statements: 1) Ondertekenaars dienen binnen de grenzen van hun invloedssfeer de internationale uitgevaardigde mensenrechten te eerbiedigen. 2) Ondertekenaars dienen zich er steeds van te vergewissen dat zij niet medeplichtig worden aan schendingen van mensenrechten.

Verantwoord kredietbeleid mensenrechten Hoewel de primaire verantwoordelijkheid voor mensenrechten bij overheden ligt, erkent Van Lanschot dat ook organisaties, bedrijven en individuen hierin een rol hebben. Daarom onderschrijft Van Lanschot de Universele

1 Details van het verantwoord kredietbeleid – maart 2014

Verklaring van de Rechten van de Mens1 en streeft zij er naar deze rechten na te leven in alle geledingen van haar eigen organisatie. Daarnaast zal Van Lanschot – voor zover relevant en mogelijk – haar kredietnemers aanspreken op het naleven van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en - als minimum – de relevante lokale wetten. Hierbij dient te worden aangemerkt dat de zakelijke financieringsactiviteiten van Van Lanschot geconcentreerd zijn in Nederlandse middelgrote en kleinere ondernemingen en dat de (productie)activiteiten van deze ondernemingen zich voor het grootste deel in Nederland afspelen. Dit betekent dat onze zakelijke kredietnemers al onderworpen zijn aan de relatief strenge Nederlandse regelgeving inzake mensenrechten. Om die reden richt het mensenrechtenbeleid van Van Lanschot zich met name op kredietnemers die productie-units 2 of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld hebben en die tegelijkertijd actief zijn in sectoren die bovengemiddeld vaak betrokken zijn bij mensenrechtenschendingen (agrarische sector, kleding, speelgoed, meubels en overige maakindustrie, olie- en gas, mijnbouw, et cetera). Van deze groep kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in mensenrechten-gevoelige sectoren) verwacht Van Lanschot dat zij 3 in de eerste plaats niet betrokken zijn bij directe of indirecte materiële mensenrechtenschendingen . Daarnaast verwacht Van Lanschot dat zij een passend due diligence process hebben waarmee zij hun (eventuele) nadelige impact op mensenrechten kunnen identificeren, en kunnen aangeven op welke wijze zij deze impact trachten te voorkomen of te verminderen. Hoe dit due diligence proces precies is ingericht is mede afhankelijk van de omvang van de onderneming: •

•

Grote, internationale kredietnemers hebben bij voorkeur een mensenrechtenbeleid geformuleerd in lijn met de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en het zogenaamde UN Protect, Respect and Remedy 4 Framework . Zij kunnen aantonen hoe zij dit framework hebben vertaald naar verantwoordelijkheden, (risico)managementsystemen en procedures, inclusief zogenaamde grievance mechanisms5). Tevens kunnen deze kredietnemers aantonen hoe zij over hun mensenrechtenbeleid, de implementatie en de resultaten ervan, rapporteren. Onder ‘resultaten’ verstaat Van Lanschot bijvoorbeeld rapportages over de specifieke maatregelen die het bedrijf heeft genomen, campagnes door belangengroeperingen, etc. Het grootste deel van Van Lanschots kredietnemers bestaat echter uit kleinere (familie) bedrijven. Deze zullen bovenstaand beleid, implementatie en rapportage in veel gevallen niet hebben. Dat betekent echter nog niet dat deze kredietnemers daarmee geen oog hebben voor het identificeren, voorkomen en verminderen van hun betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen. Het is bijvoorbeeld heel wel mogelijk dat deze kredietnemers (voorzorgs)maatregelen hebben genomen maar deze niet vast hebben gelegd in beleid en rapportages. In deze gevallen zal Van Lanschot de kredietnemer daarom vragen aanvullende informatie te leveren waaruit blijkt dat hij betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen tracht te identificeren, voorkomen en verminderen. Ook grievance mechanisms kunnen hierbij aan de orde komen.

Bovenstaande laat zien dat de (beleids)eisen waaraan kredietnemers moeten voldoen sterk afhankelijk zijn van de omvang van de onderneming. Van grotere kredietnemers zal meer worden gevraagd dan van kleinere. Hierbij kan dus niet anders dan een case by case benadering worden gevolgd. Om toch enig houvast te hebben zal – bij de beoordeling van bovengenoemde kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in mensenrechtengevoelige sectoren) eventueel gebruik gemaakt worden van externe benchmarks waaronder bijvoorbeeld de richtlijnen van de IFC en ILO. Indien Van Lanschot serieuze aanwijzingen heeft dat 1) 2)

een (potentiële) kredietnemer de mensenrechten niet naleeft (direct of indirect), of een (potentiële) kredietnemer - met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in mensenrechten-gevoelige sectoren – in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen tracht te identificeren, voorkomen of verminderen,

1

Zie ook de verdere uitwerking van de internationale mensenrechten in de Internationale Conventie ten aanzien van burgerlijke en politieke rechten (1966), de Internationale Conventie ten aanzien van economische, sociale en culturele rechten (1966) en de ILO beginselen. 2 De westerse geïndustrialiseerde wereld is gedefinieerd als de zogenaamde “High Income OECD landen” te weten Australië, België, Canada, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, IJsland, Israël, Italië, Japan, Luxemburg, Nederland, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Oostenrijk, Polen, Portugal, Slovenië, Slowakije, Spanje, Tsjechië, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Staten, Zuid-Korea, Zweden, Zwitserland. Voor meer informatie zie: http://data.worldbank.org/about/country-classifications/country-and-lending-groups#OECD_members. 3 Directe mensenrechtenschendingen betreffen de productielocaties van de (potentiële) kredietnemer. Indirecte mensenrechtenschendingen bevinden zich verder weg in de productieketen, bijvoorbeeld bij een toeleverancier van de kredietnemer. 4 http://www.ohchr.org/Documents/Publications/GuidingPrinciplesBusinessHR_EN.pdf 5 Grievance mechanisms zijn processen gericht op het compenseren van slachtoffers van mensenrechtenschendingen.


zal Van Lanschot de (potentiële) kredietnemer hierop aanspreken (engagementstrategie). Het doel van deze engagement kan meervoudig zijn. Zo kan deze erop gericht zijn de precieze details van de (eventuele) betrokkenheid vast te stellen en te bezien of de (potentiële) kredietnemer de geconstateerde betrokkenheid kan en wil aanpakken (eventueel inclusief de toepassing van het grievance mechanism). Een ander doel van engagement kan zijn te onderzoeken waarom de (potentiële) kredietnemer in het geheel niet kan aangeven of en hoe hij betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen tracht te identificeren, te voorkomen en/of te verminderen. In dat geval wordt, in overleg met de (potentiële) kredietnemer, een plan van aanpak opgesteld om – binnen 6 maanden - verbeteringen te realiseren. Hierbij zal onder meer worden gewezen op het UN Protect, Respect and Remedy Framework, gedragscodes, certificeringsmogelijkheden en aansluiting bij al bestaande duurzame ketenbeheerinitiatieven. Indien na deze periode geen verbeteringen worden geconstateerd zal Van Lanschot zich herbezinnen en - indien nodig – alsnog haar verantwoordelijkheid nemen. Het verbreken van de relatie behoort dan tot de mogelijkheden.

II-2 Fundamentele arbeidsrechten Achtergrond van het thema De International Labour Organisation (ILO) heeft een set van internationale arbeidsrechten opgesteld welke wereldwijd worden gezien als dé standaard. Het doel van deze rechten is o.a. het bevorderen van gelijke arbeidskansen voor mannen en vrouwen, het garanderen van de vrijheid van vakvereniging en het tegengaan van kinderarbeid en gedwongen arbeid. Daarnaast heeft de ILO beginselen geformuleerd ten aanzien van arbeidsomstandigheden, gezondheid/veiligheid op de werkvloer, arbeidsduur, lonen, opleidingen, etc. (niet uitputtende lijst). Arbeidsrechten komen ook terug in het door Van Lanschot ondertekende Global Compact: 1) Ondertekenaars dienen de vrijheid van vakvereniging en de effectieve erkenning van het recht op collectieve onderhandelingen te handhaven 2) Ondertekenaars dienen iedere vorm van verplichte en of gedwongen arbeid uit te bannen 3) Ondertekenaars dienen te werken aan de effectieve afschaffing van kinderarbeid 4) Ondertekenaars dienen discriminatie in arbeid en beroep te bestrijden.

Verantwoord kredietbeleid fundamentele arbeidsrechten 6 Van Lanschot onderschrijft de beginselen van de ILO en streeft er naar deze beginselen na te leven in alle geledingen van haar eigen organisatie. Daarnaast zal Van Lanschot – voor zover relevant en mogelijk – haar kredietnemers aanspreken op het naleven van de 7 ILO-beginselen (inclusief de tripartiete ILO-verklaring ) en - als minimum – de relevante lokale wetten. Hierbij dient te worden aangemerkt dat de zakelijke financieringsactiviteiten van Van Lanschot geconcentreerd zijn in Nederlandse middelgrote en kleinere ondernemingen en dat de (productie)activiteiten van deze ondernemingen zich voor het grootste deel in Nederland afspelen. Dit betekent dat onze zakelijke kredietnemers al onderworpen zijn aan de relatief strenge Nederlandse regelgeving inzake arbeidsrechten, inclusief de regelgeving ten aanzien van gezondheid en veiligheid op de werkplek. Om die reden richt het arbeidsrechtenbeleid van Van Lanschot zich met name op kredietnemers die productie-units 8 of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld hebben en die tegelijkertijd actief zijn in sectoren die bovengemiddeld vaak betrokken zijn bij arbeidsrechtenschendingen (agrarische sector, kleding, speelgoed, meubels en overige maakindustrie, chemie, olie- en gas, mijnbouw, etc). Van deze groep kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in arbeidsrechten-gevoelige sectoren) verwacht Van Lanschot dat zij 9 in de eerste plaats niet betrokken zijn bij directe of indirecte materiële arbeidsrechtenschendingen . Daarnaast verwacht Van Lanschot dat zij kunnen aangeven op welke wijze zij betrokkenheid bij arbeidsrechtenschendingen trachten te voorkomen. Hierbij zijn uiteenlopende mogelijkheden denkbaar: •

Grote, internationale kredietnemers hebben mogelijk een arbeidsrechtenbeleid geformuleerd, in lijn met de ILO-beginselen en de tripartiete ILO-verklaring. In het beste geval kunnen zij ook aantonen dat zij dit beleid hebben geïmplementeerd. Implementatie betekent dat het beleid is vertaald naar duidelijke

6

Hiermee gaat Van Lanschot verder dan hetgeen Global Compact voorschrijft; Global Compact schrijft immers maar een deel van de ILO beginselen voor. Voor een lijst van alle ILO beginselen wordt verwezen naar www.ilo.org/global/standards/lang--en/index.htm Zie: www.ilo.org/empent/Publications/WCMS_094386/lang--en/index.htm 8 Voor de definitie van westerse geïndustrialiseerde wereld zie voetnoot 2. 9 Directe arbeidsrechtenschendingen betreffen de productielocaties van de (potentiële) kredietnemer. Indirecte arbeidsrechtenschendingen bevinden zich verder weg in de productieketen, bijvoorbeeld bij een toeleverancier van de kredietnemer. 7


verantwoordelijkheden, (risico)managementsystemen en procedures. Helemaal compleet wordt het indien de kredietnemer tot slot kan aantonen hoe zij over het arbeidsrechtenbeleid, de implementatie en de resultaten ervan, actief rapporteert. Onder ‘resultaten’ verstaat Van Lanschot bijvoorbeeld rapportages over de specifieke maatregelen die het bedrijf heeft genomen, informatie over eventueel opgelegde boetes, campagnes door belangengroeperingen, etc. Het grootste deel van Van Lanschots kredietnemers bestaat echter uit kleinere (familie) bedrijven. Deze zullen bovenstaand beleid, implementatie en rapportage in veel gevallen niet hebben. Dat betekent echter nog niet dat deze kredietnemers geen oog hebben voor het voorkomen van betrokkenheid bij arbeidsrechtenschendingen. Het is bijvoorbeeld heel wel mogelijk dat deze kredietnemers (voorzorgs)maatregelen hebben genomen maar deze niet vast hebben gelegd in beleid en rapportages. In deze gevallen zal Van Lanschot de kredietnemer daarom vragen aanvullende informatie te leveren waaruit blijkt dat hij betrokkenheid bij arbeidsrechtenschendingen tracht te voorkomen.

•

Bovenstaande laat zien dat de (beleids)eisen waaraan kredietnemers moeten voldoen sterk afhankelijk zijn van de omvang van de onderneming. Van grotere kredietnemers zal meer worden gevraagd dan van kleinere. Hierbij kan dus niet anders dan een case by case benadering worden gevolgd. Om toch enig houvast te hebben zal bij de beoordeling van bovengenoemde kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in arbeidsrechtengevoelige sectoren) eventueel gebruik gemaakt worden van externe benchmarks. De meest gebruikte benchmarks zullen de richtlijnen van de IFC en ILO zijn. Deze tonen dat Van Lanschot de term “fundamentele arbeidsrechten” zeer breed definieert. Genoemde richtlijnen bevatten niet alleen bepalingen ten aanzien van bijvoorbeeld werktijden, beloning, kinderarbeid, en discriminatie, maar stellen ook concrete eisen aan de gezondheid en veiligheid op het werk (gevaarlijke/chemische stoffen, afval, preventietrainingen, etc). Naast – en deels overlappend met IFC- en ILO-richtlijnen – kunnen ook (delen van) belangrijke internationale (milieu)verdragen als benchmark dienen. Voorbeelden hiervan zijn de verdragen van Montreal (over producten die de ozonlaag aantasten), Stockholm (over niet afbreekbare organische vervuilende stoffen), Basel (over internationale handel in chemisch afval) en Rotterdam (over de export van chemicaliën en pesticiden). Indien Van Lanschot serieuze aanwijzingen heeft dat 1) 2)

een (potentiële) kredietnemer de (fundamentele) arbeidsrechten zoals hierboven beschreven niet naleeft (direct of indirect), of een (potentiële) kredietnemer - met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in arbeidsrechten-gevoelige sectoren – in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij arbeidsrechtenschendingen tracht te voorkomen,

zal Van Lanschot de (potentiële) kredietnemer hierop aanspreken (engagementstrategie). Het doel van deze engagement kan meervoudig zijn. Zo kan deze erop gericht zijn de precieze details van de (eventuele) betrokkenheid vast te stellen en te bezien of de (potentiële) kredietnemer de geconstateerde betrokkenheid kan en wil aanpakken. Een ander doel van engagement kan zijn te onderzoeken of de (potentiële) kredietnemer inderdaad in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij arbeidsrechtenschendingen tracht te voorkomen. In dat geval zal, in overleg met de (potentiële) kredietnemer, een plan van aanpak worden opgesteld om – binnen 6 maanden - verbeteringen te realiseren. In dit plan van aanpak zal onder meer worden gewezen op het inzetten van (risico)managementsystemen, gedragscodes, certificeringsmogelijkheden en aansluiting bij al bestaande duurzame ketenbeheerinitiatieven. Indien na deze periode geen verbeteringen worden geconstateerd zal Van Lanschot zich herbezinnen en - indien nodig – alsnog haar verantwoordelijkheid nemen. Het verbreken van de relatie behoort dan tot de mogelijkheden.

II-3 Milieu Achtergrond van het thema Iedere onderneming heeft – zij het in mindere of meerdere mate – een (negatieve) impact op het milieu. Om deze impact te beheersen heeft Global Compact de volgende drie principes geformuleerd: 1) 2) 3)

Ondertekenaars dienen voorzorg te betrachten bij hun benadering van ‘milieu-uitdagingen’, Ondertekenaars dienen initiatieven te ondernemen om een groter milieubesef te bevorderen Ondertekenaars dienen de ontwikkeling en verspreiding van milieuvriendelijke technologieën te stimuleren.


Verantwoord kredietbeleid milieu Van Lanschot onderschrijft de milieubeginselen van Global Compact en streeft er naar deze beginselen na te leven in alle geledingen van haar eigen organisatie. Daarnaast zal Van Lanschot – voor zover relevant en mogelijk – haar kredietnemers aanspreken op het naleven van de Global Compact milieubeginselen en - als minimum – de relevante lokale wetten. Hierbij dient te worden aangemerkt dat de zakelijke financieringsactiviteiten van Van Lanschot geconcentreerd zijn in Nederlandse middelgrote en kleinere ondernemingen en dat de (productie)activiteiten van deze ondernemingen zich voor het grootste deel in Nederland afspelen. Dit betekent dat onze zakelijke kredietnemers al onderworpen zijn aan de relatief strenge Nederlandse milieuregelgeving. Om die reden richt het milieubeleid van Van Lanschot zich vooral op kredietnemers die productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld10 hebben en die tegelijkertijd actief zijn in milieugevoelige sectoren (mijnbouw, olie- en gas, metaalnijverheid, chemie, visserij, bosbouw, etc). Van deze groep kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in milieugevoelige sectoren) verwacht Van Lanschot in de eerste plaats dat hun bedrijfsactiviteiten geen negatief effect hebben op beschermde (natuur)gebieden zoals genoemd in drie belangrijke internationale overeenkomsten: de Unesco World Heritage Convention, de Ramsar Convention on Wetlands en gebieden aangewezen door de World Conservation Union (categorie I t/m IV). Aansluitend mogen de bedrijfsactiviteiten geen negatief effect hebben op diersoorten die op de Red List of Threatened Species van de IUCN staan of op de CITES-lijst met bedreigde diersoorten. Ook de handel in bedreigde plant- en diersoorten (zoals genoemd op deze lijsten) is onacceptabel. Daarnaast verwacht Van Lanschot van haar kredietnemers dat zij er naar streven zo min mogelijk water te gebruiken, waterverontreiniging te voorkomen en de uitstoot van schadelijke stoffen en broeikasgassen te reduceren (zowel relatief als absoluut). Tevens dienen zij de introductie van exotische soorten in ecosystemen te voorkomen. Tot slot dienen kredietnemers niet betrokken te zijn bij directe of indirecte materiële 11 milieu-overtredingen en moeten zij kunnen aangeven op welke wijze zij betrokkenheid bij milieu-overtredingen trachten te voorkomen. Hierbij zijn uiteenlopende mogelijkheden denkbaar: •

•

Grote, internationale kredietnemers hebben mogelijk een eigen milieubeleid geformuleerd. In het beste geval kunnen zij ook aantonen dat zij dit beleid hebben geïmplementeerd. Implementatie betekent dat het beleid is vertaald naar duidelijke verantwoordelijkheden, (risico)managementsystemen en procedures. Helemaal compleet wordt het indien de kredietnemer tot slot kan aantonen hoe zij over het milieubeleid, de implementatie en de resultaten ervan, actief rapporteert. Onder ‘resultaten’ verstaat Van Lanschot bijvoorbeeld rapportages over de specifieke maatregelen die het bedrijf heeft genomen, informatie over eventueel opgelegde boetes, campagnes door belangengroeperingen, etc. Het grootste deel van Van Lanschots kredietnemers bestaat echter uit kleinere (familie) bedrijven. Deze zullen bovenstaand beleid, implementatie en rapportage in veel gevallen niet hebben. Dat betekent echter nog niet dat deze kredietnemers geen oog hebben voor het voorkomen van milieu-overtredingen. Het is bijvoorbeeld heel wel mogelijk dat deze kredietnemers (voorzorgs)maatregelen hebben genomen maar deze niet vast hebben gelegd in beleid en rapportages. In deze gevallen zal Van Lanschot de kredietnemer daarom vragen aanvullende informatie te leveren waaruit blijkt dat hij betrokkenheid bij milieu-overtredingen tracht te voorkomen.

Bovenstaande laat zien dat de (beleids)eisen waaraan kredietnemers moeten voldoen sterk afhankelijk zijn van de omvang van de onderneming. Van grotere kredietnemers zal meer worden gevraagd dan van kleinere. Hierbij kan dus niet anders dan een case by case benadering worden gevolgd. Om toch enig houvast te hebben zal – bij de beoordeling van bovengenoemde kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in milieugevoelige sectoren) eventueel gebruik gemaakt worden van externe benchmarks. 12 Eén van die benchmarks is bijvoorbeeld de set richtlijnen van de International Finance Corporation (IFC) . Deze set richtlijnen toont dat Van Lanschot de term “milieu-uitdagingen” (zoals hierboven verwoord in de Global Compact richtlijn) zeer breed definieert. Niet alleen het gebruik van energie, water en grondstoffen of de productie en uitstoot van vervuilende/chemische/ozon-aantastende stoffen vallen binnen de definitie. Ook milieuveiligheid, aandacht voor geluidsnormen, de impact op de biodiversiteit en de regels ten aanzien van de export van chemicaliën en pesticiden behoren tot de aandachtsgebieden.

10

Voor de definitie van westerse geïndustrialiseerde wereld zie voetnoot 2. Directe milieu-overtredingen betreffen de productielocaties van de (potentiële) kredietnemer. Indirecte milieu-overtredingen bevinden zich verder weg in de productieketen, bijvoorbeeld bij een toeleverancier van de kredietnemer. 12 Zie ondermeer: http://www1.ifc.org/wps/wcm/connect/Topics_Ext_Content/IFC_External_Corporate_Site/IFC+Sustainability/Sustainability+Framework/ 11


Naast – en deels overlappend met de IFC-richtlijnen – zullen ook (delen van) belangrijke internationale (milieu)verdragen als benchmark dienen. Voorbeelden daarvan zijn de verdragen van Montreal (over producten die de ozonlaag aantasten), Stockholm (over niet afbreekbare organische vervuilende stoffen), Basel (over internationale handel in chemisch afval) en Rotterdam (over de export van chemicaliën en pesticiden). Indien Van Lanschot serieuze aanwijzingen heeft dat 1) 2) 3)

een (potentiële) kredietnemer bedrijfsactiviteiten uitoefent die een negatief effect hebben op beschermde (natuur)gebieden zoals hierboven genoemd, een (potentiële) kredietnemer materiële en/of structurele milieu-overtredingen begaat, of een (potentiële) kredietnemer - met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in milieugevoelige sectoren – in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij milieu-overtredingen tracht te voorkomen,

zal Van Lanschot de (potentiële) kredietnemer hierop aanspreken (engagementstrategie). Het doel van deze engagement kan meervoudig zijn. Zo kan deze erop gericht zijn de precieze details van de (eventuele) milieuovertredingen vast te stellen en te bezien of de (potentiële) kredietnemer de geconstateerde overtredingen kan en wil aanpakken. Een ander doel van engagement kan zijn te onderzoeken of de (potentiële) kredietnemer inderdaad in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij milieu-overtredingen tracht te voorkomen. In dat geval zal, in overleg met de (potentiële) kredietnemer, een plan van aanpak worden opgesteld om – binnen 6 maanden - verbeteringen te realiseren. In dit plan van aanpak zal onder meer worden gewezen op het inzetten van (risico)managementsystemen, gedragscodes, certificeringsmogelijkheden en aansluiting bij al bestaande duurzame ketenbeheerinitiatieven. Indien na deze periode geen verbeteringen worden geconstateerd zal Van Lanschot zich herbezinnen en - indien nodig – alsnog haar verantwoordelijkheid nemen. Het verbreken van de relatie behoort dan tot de mogelijkheden.

II-4 Anti-corruptie Achtergrond van het thema Corruptie is het verschijnsel waarbij een persoon of organisatie in een machtspositie, ongeoorloofde gunsten verleent in ruil voor een tegenprestatie (of als vriendendienst). Het is een zeer complex verschijnsel, onder andere omdat het tal van verschijningsvormen kent. Denk bijvoorbeeld aan het gunnen van werk of contracten aan specifieke personen en partijen. Of aan het sponsoren van politieke partijen in ruil voor een bepaald beleid. Daarnaast bestaan er culturele verschillen ten aanzien van de beoordeling van corruptie. Zo is het in sommige landen bijvoorbeeld heel gewoon dat er een kleine vergoeding wordt betaald om ambtenaren hun werk (sneller) te laten doen; in Nederland zijn deze facility payments niet gebruikelijk. Volgens Nederlands en internationaal recht mogen bedrijven geen (direct of indirect) smeergeld of andere 'onrechtmatige voordelen' aanbieden of ontvangen. Die laatste opvatting komt ook terug in het Global Compact statement dat ook door Van Lanschot is getekend: ‘Ondertekenaars moeten elke vorm van corruptie tegengaan, inclusief afpersing en omkoping’.

Verantwoord kredietbeleid anti-corruptie Van Lanschot onderschrijft bovengenoemd anti-corruptie-beginsel van Global Compact en streeft er naar dit beginsel na te leven in alle geledingen van haar eigen organisatie. Voor haar cliënten heeft Van Lanschot het anti-corruptie statement van Global Compact met name verwerkt in haar cliëntacceptatiebeleid (zie elders). Verder zal Van Lanschot, als onderdeel van het verantwoord kredietbeleid, haar kredietnemers (voor zover relevant en mogelijk) aanspreken op het naleven van het Global Compact anti-corruptie-beginsel en - als minimum – de relevante lokale wetten. Hierbij dient te worden aangemerkt dat de zakelijke financieringsactiviteiten van Van Lanschot geconcentreerd zijn in Nederlandse middelgrote en kleinere ondernemingen en dat de (productie)activiteiten van deze ondernemingen zich voor het grootste deel in Nederland afspelen. Dit betekent dat onze zakelijke kredietnemers al onderworpen zijn aan de relatief strenge Nederlandse anti-corruptie-regelgeving. Het verantwoord kredietbeleid van Van Lanschot richt zich voor wat betreft anti-corruptie vooral op kredietnemers 13 die productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld hebben en die tegelijkertijd actief zijn in corruptie-gevoelige sectoren (mijnbouw, olie- en gas, etc). Van deze groep kredietnemers (met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in corruptie-gevoelige sectoren) verwacht Van Lanschot dat zij in de eerste plaats niet betrokken zijn bij directe 14 of indirecte materiële corruptiezaken . Daarnaast verwacht Van Lanschot dat zij kunnen aangeven op welke wijze zij

13

Voor de definitie van westerse geïndustrialiseerde wereld zie voetnoot 2. Directe corruptiezaken betreffen de productielocaties van de (potentiële) kredietnemer. Indirecte corruptiezaken bevinden zich verder weg in de productieketen, bijvoorbeeld bij een toeleverancier van de kredietnemer. 14


betrokkenheid bij corruptiezaken trachten te voorkomen. Hierbij zijn uiteenlopende mogelijkheden denkbaar: •

•

Grote, internationale kredietnemers hebben mogelijk een eigen anti-corruptie beleid geformuleerd. In het beste geval kunnen zij ook aantonen dat zij dit beleid hebben geïmplementeerd. Implementatie betekent dat het beleid is vertaald naar duidelijke verantwoordelijkheden, (risico)managementsystemen en procedures. Helemaal compleet wordt het indien de kredietnemer tot slot kan aantonen hoe zij over het anti-corruptie beleid, de implementatie en de resultaten ervan, actief rapporteert. Onder ‘resultaten’ verstaat Van Lanschot bijvoorbeeld rapportages over de specifieke maatregelen die het bedrijf heeft genomen, informatie over eventueel opgelegde boetes, campagnes door belangengroeperingen, etc. Het grootste deel van Van Lanschots kredietnemers bestaat echter uit kleinere (familie) bedrijven. Deze zullen bovenstaand beleid, implementatie en rapportage in veel gevallen niet hebben. Dat betekent echter nog niet dat deze kredietnemers geen oog hebben voor het voorkomen van corruptie. Het is bijvoorbeeld heel wel mogelijk dat deze kredietnemers (voorzorgs)maatregelen hebben genomen maar deze niet vast hebben gelegd in beleid en rapportages. In deze gevallen zal Van Lanschot de kredietnemer daarom vragen aanvullende informatie te leveren waaruit blijkt dat hij betrokkenheid bij corruptie tracht te voorkomen.

Bovenstaande laat zien dat de (beleids)eisen waaraan kredietnemers moeten voldoen sterk afhankelijk zijn van de omvang van de onderneming. Van grotere kredietnemers zal meer worden gevraagd dan van kleinere. Hierbij kan dus niet anders dan een case by case benadering worden gevolgd. Indien Van Lanschot serieuze aanwijzingen heeft dat 1) 2)

een (potentiële) kredietnemer direct of indirect betrokken is bij materiële en/of structurele corruptiezaken, of een (potentiële) kredietnemer - met productie-units of toeleveranciers buiten Nederland of de westerse geïndustrialiseerde wereld en tegelijkertijd actief in corruptie-gevoelige sectoren – in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij corruptie tracht te voorkomen,

zal Van Lanschot de (potentiële) kredietnemer hierop aanspreken (engagementstrategie). Het doel van deze engagement kan meervoudig zijn. Zo kan deze erop gericht zijn de precieze details van de (eventuele) corruptiezaken vast te stellen en te bezien of de (potentiële) kredietnemer de geconstateerde betrokkenheid kan en wil aanpakken. Een ander doel van engagement kan zijn te onderzoeken of de (potentiële) kredietnemer inderdaad in het geheel niet kan aangeven hoe hij betrokkenheid bij corruptie tracht te voorkomen. In dat geval zal, in overleg met de (potentiële) kredietnemer, een plan van aanpak worden opgesteld om – binnen 6 maanden - verbeteringen te realiseren. In dit plan van aanpak zal onder meer worden gewezen op het inzetten van (risico)managementsystemen, gedragscodes, certificeringsmogelijkheden en aansluiting bij al bestaande duurzame ketenbeheerinitiatieven. Indien na deze periode geen verbeteringen worden geconstateerd zal Van Lanschot zich herbezinnen en - indien nodig – alsnog haar verantwoordelijkheid nemen. Het verbreken van de relatie behoort dan tot de mogelijkheden.

In aanvulling op bovenstaande vier beleidsstandpunten – welke in het verlengde liggen van Global Compact en ILO – heeft Van Lanschot, op basis van haar stakeholderdialogen en eigen kernwaarden, nog zes aanvullende beleidsstandpunten geformuleerd. Deze aanvullende beleidsstandpunten worden in de volgende paragrafen uiteen gezet (5.5 tot en met 5.10). Net als hierboven is beschreven voor de beleidsstandpunten 5.1 tot en met 5.4 geldt voor de beleidsstandpunten 5.5 tot en met 5.10 dat, indien Van Lanschot serieuze aanwijzingen heeft dat een (potentiële) kredietnemer niet voldoet aan de gestelde eisen, zij een nader onderzoek zal instellen en met de kredietnemer in overleg zal treden. Ook hier geldt de eerder beschreven engagementstrategie met een termijn van 6 maanden. Bij het uitblijven van verbeteringen zal Van Lanschot zich ook hier herbezinnen en - indien nodig – alsnog haar verantwoordelijkheid nemen. Het verbreken van de relatie behoort dan tot de mogelijkheden.

II-5 Wapens Achtergrond van het thema Wapens zijn zo oud als de mensheid. Ze worden over de hele wereld geproduceerd, verhandeld en gebruikt. De wapenindustrie is in veel landen dan ook een machtige economische sector. Anno 2013 zijn wapens daarmee moeilijk meer uit het wereldbeeld weg te denken. Tegelijkertijd bestaat er echter een (wereldwijde) maatschappelijke beweging die aandacht vraagt voor de negatieve maatschappelijke effecten van wapenproductie, -handel en -gebruik. Veelal wordt hierbij gewezen op de illegale wapenhandel of het gebruik van zogenaamde controversiële wapens zoals clusterbommen. Die laatste treffen niet alleen soldaten, maar vaak ook grote groepen onschuldige burgers.


Verantwoord kredietbeleid wapens Van Lanschot financiert kredietnemers die (direct of indirect) betrokken zijn bij wapens alleen indien: 1) zij opereren binnen de geldende (lokale) weten regelgeving met betrekking tot de productie, de opslag, de handel in en het gebruik van wapens en 2) het geen controversiële wapens betreft en 3) de wapens niet worden geleverd aan landen of personen op de EU sanctielijst, fragiele of falende staten, landen die in burgeroorlog zijn, dubieuze en/of corrupte afnemers, terroristische organisaties en de (georganiseerde) misdaad. Ad 1. Geldende (lokale) weten regelgeving Onder genoemde weten regelgeving vallen tevens de (internationale) resoluties, verdragen, sancties en regelgeving zoals die door Nederland zijn opgesteld e/o ondertekend cq geratificeerd. Hierin zijn de Charter of the United Nations, de definities uit de Common Military List of the European Union en de Europese sanctielijst met betrekking tot wapens, leidend. Met productie van wapens wordt bedoeld de productie en assemblage van eindproducten, halffabrikaten van eindproducten of wapensystemen, munitie, wapengeleidingssystemen en munitiedragers. Met handel in wapens wordt bedoeld zowel de directe handel tussen producent en eindgebruiker van de (onderdelen van) wapens, als elke vorm van tussenhandel in deze (onderdelen van) wapens. Ad 2. Controversiële wapens In lijn met het internationale humanitaire recht spreekt Van Lanschot zich uit tegen controversiële wapens. Controversiële wapens zijn wapens waarvan de effecten disproportioneel zijn en/of die geen onderscheid (kunnen) maken tussen militaire en burgerdoelen. Van Lanschot verstrekt geen kredieten aan organisaties en individuen die betrokken zijn bij het ontwikkelen, produceren, testen, opslaan en/of onderhouden van dergelijke wapens en munitie. Van Lanschot beschouwt persoonsgerichte landmijnen, clusterbommen, nucleaire, biologische en chemische wapens als controversiële wapens. Van Lanschot past verder het zogenaamde dual use criterium toe. Met het dual use criterium wil Van Lanschot voorkomen dat zakelijke kredietnemers die enkel generieke onderdelen ontwikkelen, produceren, testen, opslaan, onderhouden of verhandelen (bijvoorbeeld staal), worden uitgesloten van financiering omdat hun onderdelen gebruikt worden voor de productie van controversiële wapens. Het toepassen van het dual use criterium zorgt er 15 tevens voor dat kredietnemers die essentiële onderdelen ontwikkelen, produceren, testen, opslaan, onderhouden of verhandelen, wel betrokken worden geacht bij controversiële wapens. Munitiedragers (lanceerplatforms, raketwerpers, artillerie, vliegtuigen, raketten en onderzeeërs) welke niet primair bedoeld zijn voor controversiële munitie, maar hoofdzakelijk gebruikt worden voor conventionele munitie, kunnen wel voor kredietverlening in aanmerking komen, met inachtneming van de uitsluitingslijst van afnemers en landen. Dragers die primair bedoeld zijn voor controversiële munitie worden ook als controversieel beschouwd en daarom geweerd. Voor de wapenhandel geldt dat organisaties, die voor (een deel van) hun omzet afhankelijk zijn van de handel in (onderdelen van) controversiële wapens en munitie, geweerd dienen te worden (uitsluiting). Ad 3. Uitsluitingslijst van afnemers en landen Van Lanschot spreekt zich uit tegen de financiering van wapens en munitie (zowel de conventionele als controversiële) indien er een substantieel risico bestaat dat de wapens zullen worden gebruikt voor ernstige schendingen van 16 internationale mensenrechten. Ook wapenleveranties aan fragiele of falende staten , landen die in burgeroorlog zijn, dubieuze en/of corrupte afnemers, terroristische organisaties en de (georganiseerde) misdaad zijn niet toegestaan. Om vast te stellen welke landen en personen onder bovenstaande definities vallen, volgt Van Lanschot onder andere 17 de Europese sanctielijst . Aan de landen en personen op de EU sanctielijst mogen dus noch controversiële wapens, noch conventionele wapens worden geleverd. Producenten en handelaren die zich hieraan schuldig maken dienen te worden uitgesloten.

15

Essentiële onderdelen zijn onderdelen die specifiek gemaakt zijn voor toepassing in controversiële wapens (en dus geen andere - generieke toepassingen kennen). Door de Wereldbank gedefinieerd als ‘low income countries under stress’. 17 Restrictive measures (sanctions) in force, http://eeas.europa.eu/cfsp/sanctions/docs/measures_en.pdf. (meest recente versie). Voor het vaststellen van corrupte landen wordt onder andere gebruik gemaakt van de Corruption Perception Index van Transparancy International (www.transparancy.org). 16


II-6 Bont Achtergrond van het thema Bont is – vooral in Nederland - een controversieel thema. Hoewel de productie van (en de handel in) veel soorten bont wettelijk is toegestaan, beoordelen grote groepen in de Nederlandse samenleving bont als een onnodig luxeproduct. Daarbij wordt vaak gewezen op het dierenwelzijn en het feit dat de bontindustrie dieren enkel fokt om hun vel. Tegelijkertijd kunnen bij bovenstaande anti-bont-opvattingen de nodige kanttekeningen worden geplaatst. Zo zijn er bijvoorbeeld ook andere industrietakken waar dierenwelzijn een issue is of waar dieren enkel worden gefokt om hun vlees. Denk bijvoorbeeld aan de bioindustrie.

Verantwoord kredietbeleid bont Van Lanschot verleent geen zakelijke kredieten aan bontproducenten. Er is wel een kans dat Van Lanschot indirect betrokken is, bijvoorbeeld via de kredietverlening aan detailhandelsbedrijven in de kledingsector. Deze eventuele betrokkenheid zal echter zeer gering zijn. Om de betrokkenheid bij bont voortdurend te kunnen monitoren (en er - indien gewenst - een engagementtraject aan te koppelen) is het thema bont opgenomen in het VO-risicofilter.

II-7 Kansspelen Achtergrond van het thema De publieke opinie ten aanzien van kansspelen is verre van homogeen. Wat voor sommigen een prettig tijdverdrijf is, wordt door anderen gezien als een potentiële broedplaats voor witwaspraktijken. Ook het thema gokverslaving speelt in het debat een belangrijke rol.

Verantwoord kredietbeleid kansspelen Kansspelen worden gedefinieerd als (niet uitputtende lijst) loterijen, bingo’s en het gokken op sportuitslagen. Producenten/verkopers van gokmachines en uitbaters van gokhallen en casino’s vallen ook binnen de definitie. Om betrokkenheid bij witwassen te voorkomen is er een streng compliance / CDD-beleid geformuleerd. Daarnaast is er – als onderdeel van het verantwoord kredietbeleid – besloten dat het financieren van kansspelbedrijven alleen toegestaan is in landen waar strikte regelgeving en handhaving bestaat; deze regelgeving dient ook het gokverslavingsaspect te adresseren. In de praktijk betekent bovenstaande dat financiering van kansspelen enkel is toegestaan in de Benelux. Het financieren van kansspelbedrijven die hun diensten via Internet, TV of telefoon aanbieden, is niet toegestaan, ook niet in de Benelux. Deze keuze hangt nauw samen met het medium: kansspelen via Internet, TV en telefoon kunnen worden aangeboden vanuit landen waar dit verboden is, zijn onvoldoende in staat om de identiteit (incl. leeftijd) van de cliënt vast te stellen, en kunnen de herkomst van het ingezette geld onvoldoende verifiëren. Indien Van Lanschot een kansspelbedrijf financiert dient de kredietnemer aan de volgende eisen te voldoen: • Het bedrijf verricht haar kansspelactiviteiten enkel in de Benelux (strikte regelgeving en handhaving); • Het bedrijf heeft aantoonbaar beleid gericht op het voorkomen van witwaspraktijken; • Het bedrijf heeft, indien relevant, een aantoonbaar beleid (inclusief implementatie en rapportage) ter bestrijding van gokverslaving (ook gericht op minderjarigen).

II-8 Porno Achtergrond van het thema De porno-industrie is wereldwijd verspreid en kent tal van duurzaamheidsissues. Naast mensenrechtenschendingen (o.a. mensenhandel) en slechte arbeidsomstandigheden speelt bijvoorbeeld ook witwassen een rol. Toch is porno tegelijkertijd een belangrijke economische sector en in veel landen wettelijk toegestaan, zij het dat het wettelijke kader en de daarbij behorende handhaving per land sterk uiteenloopt.

Verantwoord kredietbeleid porno Porno wordt gedefinieerd als (niet uitputtende lijst): bordelen, escort-services, raam-prostitutie, sex-cinema’s, sexsauna’s, porno-internetsites, pornofilmproducenten, pornofilmstudio’s, pornobladen, porno-TV, porno-telefoon, etc. 9 Details van het verantwoord kredietbeleid – maart 2014

Om betrokkenheid bij mensenrechtenschendingen, slechte arbeidsomstandigheden en witwassen te voorkomen hanteert Van Lanschot ten aanzien van porno een beleid van “bij voorkeur niet”. Deze beleidskeuze geldt niet voor porno via Internet, TV en telefoon; die komt nooit in aanmerking voor financiering. Deze keuze hangt nauw samen met het medium. Porno via Internet, TV en telefoon kan worden aangeboden vanuit landen waar dit verboden is. Daarnaast zijn aanbieders via deze media onvoldoende in staat om de identiteit (incl. leeftijd) van de cliënt vast te stellen. Als Van Lanschot een (potentiële) kredietnemer in deze sector op verantwoord ondernemen toetst, zal zij minstens de volgende criteria hanteren: De (potentiële) kredietnemer • biedt de pornogerelateerde producten of diensten niet aan via Internet, TV of telefoon • biedt de pornogerelateerde producten of diensten alleen aan in landen waar strikte regelgeving en handhaving bestaat (in de praktijk betekent dit de Benelux). • heeft (indien relevant) beleid geformuleerd (inclusief implementatie en rapportage) om arbeids- en mensenrechtenschendingen te voorkomen. Hetzelfde geldt voor witwassen.

II-9 Dierproeven Achtergrond van het thema Dierproeven kunnen aanleiding geven tot heftig maatschappelijk debat. Toch zijn dierproeven, mits correct uitgevoerd, niet in strijd met de wet. Sterker nog, in veel landen zijn dierproeven voor bepaalde producten/materialen zelfs bij wet verplicht, bijvoorbeeld vanwege de consumentenveiligheid. Er bestaan daarnaast nog nauwelijks breed geaccepteerde alternatieven voor dierproeven, dus zonder gebruik van dieren. Hoewel veel mensen betrokkenheid bij dierproeven het liefst zouden willen voorkomen, is dit in de praktijk bijna onmogelijk. Tal van instellingen en economische sectoren zijn direct of indirect betrokken bij dierproeven. Zo verrichten veel universiteiten eigen onderzoek, gebruiken voedingsmiddelenproducenten geteste ingrediënten in hun producten en verwerkt de chemie op dieren geteste halffabrikaten/stoffen in pesticiden en verf. Verder komen er ook in de farmacie veel geteste stoffen voor en worden er in de sector voor huishoudelijke producten en persoonlijke verzorging eveneens tal van schoonmaakartikelen en cosmetica op dieren getest. In het maatschappelijke debat moeten vooral onderzoeksinstellingen die dierproeven verrichten het ontgelden. Daarnaast liggen dierproeven voor cosmetica gevoeliger dan voor medicijnen en zijn proeven met grote dieren (apen, katten, honden) vaker het mikpunt van kritiek dan proeven met een-celligen of muizen.

Verantwoord kredietbeleid dierproeven Van Lanschot financiert onderzoeksinstellingen en bedrijven die zelf dierproeven doen (directe betrokkenheid) alleen indien aan alle hierna volgende eisen is voldaan. De instelling/het bedrijf: • beschikt over een vergunning om dierproeven te verrichten; • laat de noodzaak van haar proeven door een onafhankelijke commissie beoordelen; • beschikt over interne procedures die het welzijn van de dieren zoveel mogelijk garandeert; • verricht de proeven conform de geldende wettelijke regels en kan dat ook aantonen (audit rapporten); • verricht in Europa geen proeven voor de cosmetische industrie (want dit is bij wet verboden); 18 • gebruikt voor haar proeven geen beschermde diersoorten (zie IUCN “red list”) ; • investeert actief in de 3 V’s, te weten Vervanging (zoeken naar alternatieven voor dierproeven, bijvoorbeeld computermodellen), Vermindering (afbouw van het aantal proeven en het aantal gebruikte dieren) en Verfijning (verbetering van de gebruikte methodes) en • heeft een open houding ten aanzien van belangen- en actiegroepen. Op dieren geteste stoffen worden in vele economische sectoren verwerkt. Om die reden is deze indirecte betrokkenheid bij dierproeven geen reden voor uitsluiting.

18

Zie voor meer informatie www.iucnredlist.org/


II-10 Nucleaire energie Achtergrond van het thema In Nederland is nucleaire energie al jarenlang onderwerp van maatschappelijke debat. Soms bevindt dit debat zich enige tijd op de achtergrond, maar dan laait het plots weer op. Door sommigen wordt kernenergie gezien als een (relatief) schone manier van energie-opwekking (geen of weinig CO2-uitstoot). Anderen bekritiseren echter de gevaren van deze vorm van energieproductie. Meestal richten deze zich op de gebruikte technieken (onvoldoende beheersbaar in geval van calamiteiten, stralingsgevaar, etc) en de afvalproblematiek (kernafval moet honderden jaren worden opgeslagen en is daarmee een bedreiging voor de omgeving en volgende generaties). Niet overal ter wereld wordt een soortgelijk debat rondom kernenergie gevoerd. In Frankrijk is kernenergie bijvoorbeeld veel breder geaccepteerd en minder onderwerp van debat.

Verantwoord kredietbeleid nucleaire energie De kernenenergiesector is een wereldwijde sector, met grote multinationale spelers en overheden in de hoofdrol. Gezien het business model van Van Lanschot – het financieren van voornamelijk Nederlandse middelgrote en kleinere (familie-)ondernemingen - lijkt de kans klein dat Van Lanschot direct of indirect betrokken is (of zal raken) bij kernenergie. Van Lanschot heeft geen zakelijke kredieten verleend aan kernenergieproducenten. Om eventuele indirecte betrokkenheid bij kernenergie voortdurend te kunnen monitoren (en er - indien gewenst - een engagementtraject aan te koppelen) is het thema kernenergie opgenomen in het VO-risicofilter.

Tot slot: Beleid ten aanzien van de sectoren olie-en gas, mijnbouw, chemie, farmacie, bosbouw, landbouw/veeteelt/visserij, dammen en industrieën met relatief hoge CO2-emissies (bijvoorbeeld kolencentrales) Omdat de klantdoelgroep van Van Lanschot - vermogende particulieren, dga’s en hun veelal Nederlandse bedrijven – niet of nauwelijks actief is bovengenoemde sectoren, heeft Van Lanschot hiervoor geen apart sectorbeleid ontwikkeld. Datzelfde geldt voor aan dieren gerelateerde activiteiten als circussen, dolfinaria en huisdierfokkers. Bovenstaande betekent niet dat Van Lanschot de duurzaamheidsproblematiek in deze sectoren negeert. Daar waar individuele (potentiële) kredietnemers directe/indirecte relaties hebben met genoemde sectoren, zal Van Lanschot het verantwoordondernemenbeleid van deze (potentiële) kredietnemers meewegen in het kredietproces. Daarbij zal zij zich laten leiden door het hierboven genoemde verantwoord kredietbeleid en met name door het beleid ten aanzien van mensenrechten (5.1), arbeidsrechten (5.2), milieu-aspecten (5.3), anti-corruptie (5.4), bont (5.6) en dierproeven (5.9). Beleid ten aanzien van het thema gezondheid Van Lanschot heeft geen apart verantwoord kredietbeleid ten aanzien van gezondheid maar heeft dit thema ondergebracht binnen de thema’s fundamentele arbeidsrechten (o.a. veiligheid en gezondheid op het werk) en milieu (o.a. productie van en omgang met gevaarlijke/chemische stoffen). Andere, aan gezondheid gerelateerde verantwoordondernemen-onderwerpen (bijvoorbeeld de toegang tot medicijnen en de internationale gedragscode (WHO) ten aanzien van flesvoeding) zijn voor Van Lanschot niet relevant. Van Lanschot financiert nl. geen producenten van flesvoeding en ook geen multinationale producenten van medicijnen.


Details van het verantwoord kredietbeleid

Recommend Documents