De stuurman van het lot
Rick Vermunt
© Uitgeverij U2pi BV (www.jouwboek.nl), Voorburg 1e druk maart 2012 1e ebookversie maart 2012 Titel: De stuurman van het lot Auteur: Rick Vermunt
ISBN: 978-90-8759-258-5 NUR: 336 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.
De stuurman van het lot
Rick Vermunt
Uitgeverij U2pi
Voor mijn moeder die slechts de geboorte van de ruwe versie mocht meemaken (2003)
Broeder zal met broeder kampen Hij zal hem slaan in de strijd Zonen zullen hun vader haten Moeders liggen met eigen bloed Verstoten kind’ren verlaten Midgard lijdt ramp en spoed Verraad en leugen deugd van het kwaad Schilden worden gekloven Een Bijltijd, een Zwaardjaar Een Stormjacht, een Wolfnacht Ragnarok (Voluspa)
INHOUD DE GEBOORTE VAN DE STUURMAN
9
DEEL 1 IN HET SPOOR VAN DE VREEMDELING 15 01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23
Gunnar Snorri’s Codex Negen tekens op het dak Een vreselijk besef Kaupang Reis naar de Noormannentijd? Raid op Jorvik In het moeras De gevangene Onder de boom Achtervolging door Midgard Op de grens met Jotunheim Ullr’s adem Ontmoeting met een bergmeermin De overval Nachtelijk bezoek Dwaallichtjes in het bos Strijd der muzikanten HodMimir’s Woud Aan het hof van Syn De Jotun Raskogr Stirimaðr Utgard
DEEL 2 DE ROODHARIGE DEUGNIET, BIJLTIJD, WOLFNACHT 24 25 26 27 28
De worm in de wortels Een handvol grind De jacht Onderhoud met de Wijze Beraadslagingen
237
29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45
Thjalfi Maanziekte De negende poort Heimdal Hij is in aantocht! Olaf ’s holmgang Wolven en nimfen Hel’s horden Gebroken brug van licht De Onbepaalde Vreemdeling Hemelvaart Einherjar Op zoek naar Loki De verkoolde ziel Niðfjöll De afrekening Epiloog
- DE GEBOORTE VAN DE STUURMAN Het was nieuwe maan, de donkerste nacht van de maand. Het deerde de vier dwergen die zich steels in de richting van de grijze vlek in de rotswand voor hen bewogen allerminst. Hoe donkerder, hoe beter, vonden ze. Ze waren niet beter gewend in hun ondergrondse wereld. Licht deed alleen maar pijn aan hun ogen. Ze naderden de vage vlek. Hij tekende zich donker af tegen het donkergrijs van de bergwand. De grot was nu vlak bij. De vier aarzelden, plotseling gegrepen door angst. De nabijheid van de grotbewoner alleen al deed hen de moed in de schoenen zinken. Ze hadden vaak genoeg gehoord welk effect Blaeng op levende wezens had, in het echt was het vele malen erger. Blaeng was een draak. Hij was één van de oudste en wreedste draken die ooit had geleefd. Net als Audhumbla en Surt behoorde hij tot de Eldar: wezens van voor de schepping. Blaeng was niet goed en niet slecht, dat waren begrippen die op de Eldar geen betrekking hadden. Blaeng kende één grote zwakte: hij was verzot op goud. In zijn lange, lange leven had de oudste der draken een goudschat weten te verzamelen die alle verbeelding te boven ging. De dwergen hechtten niet zoveel aan het goud zelf. Ze verwezen ernaar als het Gele Bloed vanwege de moordlust die het in mensen en goden opriep. Het was wat goud deed waar het dwergen om te doen was, het gaf aanzien. Om aanzien draaide het in een dwergenleven. Aanzien voor hun smeedkunst, hun beeldhouwwerk of hun rijkdom. Dwergen hadden namelijk een geweldig minderwaardigheidscomplex. Toen Alvader de levende wezens uit de reus Ymir schiep, koos hij steeds met zorg uit het edelste en gezondste vlees. Maar de dwergen schiep hij uit de maden die in zijn rottende vlees rondkropen. Zelfs de onbetekenende, kortlevende mens creëerde hij uit twee wonderschone boomstronken. Dat was voor dwergen onverteerbaar. De vier dwergen waren broers. Ze heetten respectievelijk Austri, Vestri, Suðri en Norði. In het dwergenrijk waren ze beroemd en berucht. Dankzij hun ongelooflijke kracht waren ze uitmuntende steenhouwers. Daarnaast waren ze zo egoïstisch dat ze zelfs elkaar het licht in de ogen niet gunden. Austri vormde het buitenbeentje van de vier. Voor een dwerg was hij bijzonder leergierig. Hij kon zelfs lezen. En dat lezen had hem in de afgelopen eeuwen veel goeds opgeleverd. Zo kende hij bijvoorbeeld het belang van het boekje dat hij altijd bij zich droeg: Runeyjarbok, het boek der Runen, waarvan beweerd werd dat het door Odin zelf geschreven was.
Vestri botste tegen de rug van Suðri die plots stilhield. Voordat Vestri zijn broer een oplawaai kon verkopen greep Austri hem bij zijn kladden en maande hem tot stilte. Hij wees naar een aantal schaduwen dat zich rondom de ingang de grot ophield. Een groepje wanstaltige wezentjes scharrelde rondom de grotingang. Kwelduiveltjes. Dat viel te verwachten. Een machtig roofdier als Blaeng trok nu eenmaal van dit soort lafhartige bedelaars aan. Met veel misbaar besprongen de potige dwergen hun verraste slachtoffers. De kwelduiveltjes stoven luid kwetterend uiteen, maar er was geen ontkomen aan. De dwergen sloegen toe, snel en dodelijk. Een paar tellen later waren alle kwelduiveltjes uitgeschakeld. Mopperend en kibbelend over zoveel tegenslag schuifelden de dwergen dicht op elkaar gedromd de grot binnen. Het nijdige grommen, brommen en verwijten maken weerkaatste van de grotwand en verspreidde zich als het stemmen smeren van een slechtgehumeurd koor door de grot. De grotgang maakte een scherpe bocht naar links en ging abrupt over in een zaal waarin met gemak een complete dwergenstad paste. De zaal was bezwangerd met de verstikkende geur van zwavel en fosfor. De dwergen bleven stofstijf staan zodat ze nog dichter op elkaar groepten. Links en rechts stompend en elkaar aan de baard trekkend probeerden ze ieder voor zich ruimte te maken. Dat een simpele stap opzij hetzelfde hetzelfde effect had kwam in hen niet op. De draak lag te slapen bovenop zijn fabelachtige schat. Hij was nog groter dan ze hadden gevreesd. Zelfs als de vier dwergen op elkanders schouders zouden gaan staan reikten ze nog niet tot schouderhoogte. Zijn kop was zo groot dat een gemiddelde dwerg uit zijn muil een bescheiden woning had kunnen maken. Maar dwergen hielden van rots en steen, niet van botten en tanden. De schubben van de draak glinsterden in een veelvoud van kleuren. Een dunne sliert gele rook kringelde uit zijn neusgaten omhoog. De gouden berg bestond uit tal van voorwerpen: goudstukken, wapens, sieraden, kunstvoorwerpen, meubelstukken en hier en daar een enkele kroon. Austri gaf aan dat zijn broers op hem moesten wachten. Hij verliet zijn metgezellen en sloop op de slapende draak af. Dat was knap moeilijk met een stel ruziemakende dwergen op de achtergrond. Draken brachten het grootste deel van hun onmetelijke leven slapend door, zich niet bewust van de tientallen korte leventjes die zich gedurende zijn sluimer afspeelden. Draken waren buitengewoon vaste slapers, maar als het op hun schat aankwam was het geringste geluid - een wegglijdend kettinkje, een ring die van de schat wegrolde - voldoende hen wakker te maken. De draak met argusogen in de gaten houdend stak hij voorzichtig een mollige hand uit. Meer op de tast dan op zicht vonden zijn vingers wat hij 10
zocht. Zijn vingers sloten zich om een muntstuk. Snel liet hij het in zijn broekzak verdwijnen. ‘Ping!’ Een vreselijk ooglid gleed open tot een gele spleet. Even leek het erop dat de draak wakker werd. Austri durfde nauwelijks adem te halen. Als de draak ontwaakte was hij er geweest. Na een eeuwigheid ontspande de draak zich en sliep verder. Austri slaakte een zucht van verlichting en maakte zich uit de voeten. Norði keek zijn broer boos aan. “Krijge wij gein goudstuk, Austri?” siste hij nijdig. “Wat hattik nou gesegt, sufkop?” fluisterde Austri een schichtige blik over zijn schouder werpend. “Deise munt is foor de fal.” De dwerg knikte dat hij het begrepen had, maar Austri had daar zo zijn twijfels over. In zichzelf mopperend stampte hij weg van zijn broer en onderwierp de grotwand aan een kritisch onderzoek. Zijn drie broers bleven met een schuin oog op de gigantische draak op hem staan wachten. Op een teken van Austri haalden de dwergen hun houwelen tevoorschijn en verzamelden zich. Austri tekende met zijn vinger een denkbeeldige vorm op de rotswand. Een kooi moest het worden. Een kooi van graniet, geen cel. Een cel was weliswaar veel eenvoudiger te maken, maar dan konden ze zelf niet ontsnappen. Alles hing af van de snelheid waarmee ze te werk gingen, want als de draak ontwaakte voordat de kooi af was waren ze alsnog ten dode opgeschreven. De vier broers gingen als een bezetene aan de slag. Hun spieren golfden onder glimmende zweet van hun stevige armen, hun houwelen een vage zilverkleurige streep in de lucht. Het geluid van hun onverwoestbare houwelen galmde oorverdovend door de grotzaal. Rotssplinters en gruis vlogen in het rond. Dikke wolken stof rolden door de gigantische ruimte en drongen overal door, ook tot in Blaeng’s neusgaten. De draak murmelde ontevreden in zichzelf en geeuwde. Chagrijnig hees Blaeng zich overeind en keek verstoord neer op zijn indringers. Zijn oude ogen brandden met geel vuur. “Dwergen!” siste de draak geringschattend. Zijn reusachtige kop zwaaide in de richting van de uit graniet gehouwen kooi. “En wat is dit voor houwwerk in mijn grot? Had ik dit besteld?” Hij bewoog zijn slangachtige nek in de richting van het viertal tot zijn kop vlak voor de dwergen hing. Austri wierp snel een blik opzij. De kooi was af, maar ook maar net. Austri verborg zijn houweel achter zijn rug en trok zijn gezicht in de plooi. Nu kwam het er op aan slimmer te zijn dan de draak. 11
“Woorde schiete tukort om onse ekskuuses te maoke, o groutste der draoke.” De draak trok een vies gezicht. “Ik merk dat het dwergvolk nog steeds even welbespraakt is,” rommelde hij, “maar goed, leg mij maar eens uit waarom ik jullie niet zal opeten.” “Dat sal ik so doen,” kondigde Austri aan terwijl hij zijn broers in de richting van de kooi werkte. Geïrriteerd duwde Vestri terug. “Duw je eige.” Desondanks kreeg Austri het voor elkaar de dwergen de gigantische kooi in te krijgen. “Ik heb een ferassing foor de machtige Blaeng,” sprak Austri vanuit de deuropening van de kooi. “Een verassing,” rommelde de draak. Hij keek de dwerg scherp aan, “dwergen blinken doorgaans niet uit in hoffelijkheid. Kan Blaeng de kleine dwerg vertrouwen?” “Fertrouw er maor op dat ut een ferassing is,” sprak Austri cryptisch. “Wat is het dan?” vroeg Blaeng nieuwsgierig. “Ik gelouf dat dit fan jou is!” riep Austri het muntstuk ophoudend. Hij dook weg in de kooi. Met drie razendsnelle passen bereikte de draak de kooi en stak zijn enorme kop naar binnen. De dwergen groepten samen aan de andere kant van de kooi. In ieder geval drie van de vier dwergen hoefden niet te doen of ze bang waren. Ze kropen jammerend tegen elkaar aan. De enige die niet bang leek was Austri. De draak grijnsde. “Zijn hier nog stoute dwergjes?” Austri zette zijn borst uit en hield uitdagend het muntstuk omhoog. “Wil je het terughebbe of nie?” Blaeng snoof argwanend. De geur van zwavel vulde de kooi. “Hebben de dwergen een val gezet, misschien?” Voorzichtig zette de draak een gigantisch poot in de kooi. Hij strekte zijn lange nek uit in de richting van de dwergen. Met zijn gevorkte tong proefde hij het angstzweet van de bibberende dwergen. Hij zette nog een poot in de kooi. De draak kwam tot de conclusie dat de kooi veilig was. Hij schoot op de dwergen af die zich net op tijd door de tralies wurmden. Terwijl de draak woedend met zijn reusachtige kop tegen tralies beukte hobbelde Austri zo snel als zijn korte, dikke beentjes hem konden dragen naar de voorkant van de kooi. Hij moest de kooideur zien te sluiten voordat de draak doorkreeg dat hij in de val zat. Hijgend en puffend als een stoomlocomotief bereikte hij de voorkant van de kooi. Op dat moment 12
onderkende Blaeng het gevaar. Te laat. Austri smeet de kooideur in het slot. De draak brulde woedend. Hij was verslagen! Door dwergen nog wel. Gefrustreerd spoog hij vuur in de richting van de vier broers die hem van een veilig afstandje stonden te jennen. Na verloop van tijd accepteerde Blaeng zijn nederlaag. Hij legde zijn enorme kop op zijn voorpoten en sloot zijn ogen met het voornemen pas weer te ontwaken als de granieten kooi was weg gerodeerd. Deel één van Austri’s plan was gelukt. ... Austri trok vervolgens naar de berg Niðfjöll, de berg met het hardste graniet van de negen werelden. Niðfjöll was een vuurberg. Zijn gesteente was bij uitstek geschikt voor Austri’s doel. De dwerg zag ervan af via de top in de berg af te dalen. Op de top bevond zich het magische paleis Sindri. Vanuit Sindri liep een gouden trap naar een kleine grot in het diepste binnenste van de berg. Maar Sindri was geen plek voor dwergen. Dwergen en magie gingen niet samen. Ze waren te bot en onbeschaafd om veel van dat soort zaken te snappen. Ze waren er bang voor. Toch had hij magie nodig om zijn doel te bereiken, en daarvoor was hij bij Niðfjöll aan het juiste adres. De berg zinderde van de magische krachten. Hij besloot zich via de onderkant toegang tot de berg te verschaffen. Het graniet was hard, maar niet hard genoeg voor zijn machtige houweel Succellos. Weldra hakte hij zich een weg naar het binnenste van de berg. Hij vond de grot en selecteerde een geschikt stuk rots. Met Succellos hakte Austri in één geweldige slag een perfect rechthoekig tablet uit de bergwand. Deel twee van zijn grote plan was volbracht. De dag daarop nodigde hij Odin uit onder het mom dat hij hem een deel van Blaeng’s schat wilde schenken. Dat liet de oppergod zich geen twee keer zeggen. Heimdal’s waarschuwingen in de wind slaand daalde de Alvader via Bifrost af naar de ondergrondse wereld van Nidavellir en klopte verwachtingsvol bij Austri aan de deur. Austri woonde diep onder de berg Jorvellir, in zelf verkozen afzondering. Odin was op de hoogte van Austri’s slechte reputatie. De dwerg was zelfs onder zijn soortgenoten weinig geliefd. Austri ontving de oppergod met alle egards voor zover het mogelijk was voor een botte, egocentrische kluizenaar als Austri. Terwijl Austri de oppergod dronken voerde met de krachtigste drank die hij in huis had liet hij Odin 13
verschillende staaltjes vakmanschap zien. Odin liet het zich aanleunen. Hij was hier voor andere zaken. Na een paar dagen stevig doordrinken kondigde Austri de jackpot aan: Blaeng’s schat. Steunend en puffend keerde de dwerg een kruiwagen vol goud om op de ruwe stenen tafel die de woonkamer van zijn woonhol sierde. “En dit, Alfaoder, forrumt nog maor het tippie fan de ijsberg.” Odin was ondertussen zo dronken dat hij twee bergen goud zag liggen. Hij reageerde opgetogen. Austri keek toe hoe de Alvader een greep deed in het goud. Hij bracht een handvol naar zijn neus en snoof diep. De oppergod zakte vervolgens als een zoutzak in elkaar, diep in slaap. Dit was het moment waarop Austri had gewacht. Hij had Odin altijd om zijn wijsheid benijd. Het interesseerde hem niet dat de Alvader bereid was geweest zijn oog aan Mimir te offeren voor de wijsheid van de wereld; dat hij zichzelf negen dagen en nachten lang ondersteboven aan de oerboom had opgehangen om de heilige runen te leren. Hij wilde minstens evenveel weten als de Alvader opdat iedereen hem zou roemen om zijn wijsheid. Hij legde voorzichtig het tablet onder Odin’s oor. Niðfjöll’s vulkanische gesteente zou de runen uit Odin’s oor zuigen en in de steen vangen. Terwijl Austri ongeduldig wachtte gebeurde er iets merkwaardigs. De muur van Austri’s hol werd voor een onpeilbaar kort moment doorzichtig. Daarna leek het alsof de muur iets van zijn essentie verloren had. Odin richtte zich slaapdronken op en mompelde iets warrigs. In paniek griste Austri het tablet onder Odin weg en maakte dat hij weg kwam. Hij was nog geen twintig meter van zijn hol verwijderd toen Odin’s razende brul hem inhaalde. Zodra Odin wakker werd wist hij wat hem ontstolen was. Hij ontstak in grote woede. Met zijn alziende oog had hij de dwerg in een mum van tijd gevonden. Hij nam hem gevangen en plaatste hem samen met zijn broers onder Ymir’s schedel om de hemel te torsen en zo de vier windrichtingen aan te geven. Helaas had Austri de steen reeds verstopt. Het kwaad was geschied, Odin kon het voelen. Er was iets onherstelbaar veranderd in het universum, maar wat wist zelfs hij niet. De enige die het wist woonde in het stuk steen dat Austri had uitgehakt. Austri had nooit kunnen weten dat hij per ongeluk een geest in zijn steen zou vangen toen hij het tablet uithakte. Odin’s runen leerden wie hij was. Wat hij was. Hij was de Chaos. Langzaam maar zeker etste de geest de keiharde buitenkant van zijn gevangenis tot het hele oppervlak was bezaaid met runentekens. Toen wachtte de steen geduldig tot iemand hem zou vinden. En gebruiken. 14
DEEL 1
IN HET SPOOR VAN DE VREEMDELING
15
16
HOOFDSTUK EEN
GUNNAR
Dagmar liep langs de portiersloge en nam de lift naar de dertiende verdieping. Ze sloeg de gang in naar de kamer van Gunnar Gudmundson, haar afspraak. De Nationale en Universiteitsbibliotheek van Reykjavik had Gunnar Gudmundson afgevaardigd. Hij zou assisteren bij haar onderzoek naar de echtheid van de codex die haar instituut samen met Reykjavik had aangeschaft. Het was een belangrijk document aangezien het werd toegeschreven aan de middeleeuwse IJslandse monnik Snorri Sturluson. Ze klopte aan. “Binnen.” Ze stak haar hoofd om de hoek van de deur. De werkkamer was een bescheiden chaos van schijnbaar lukraak op stapels neergezette dozen en boeken. Een paar verdorde potplantjes, overblijfselen van de vorige ‘bewoner’, stonden te verpieteren in de vensterbank. Aan de muur hing een grote, met punaises aan de muur bevestigde, poster met een afbeelding van de Futhark. Op de vergadertafel in het midden pruttelde een koffiezetapparaat tevreden temidden van stapels papier. “Hallo?” Een slungelige jongeman dook op vanachter zijn bureau. “Aaaah! Mevrouw Karlsson! Wat een genoegen u weer te ontmoeten!” Dagmar had de jongeman al een paar keer eerder ontmoet. Het wetenschappelijke wereldje was erg klein. Ze verbaasde zich er voor de zoveelste keer over hoe jong hij eigenlijk was. Hij droeg jeans met daarboven een donkerblauwe sweater waarop in gele letters de tekst ‘Michigan’ te lezen stond. Zijn zwarte haar was iets te lang en ongekamd om netjes te zijn. Een weerbarstige lok lag over zijn voorhoofd. Aan zijn rechteroor bungelde een zilveren oorringetje. Hij schudde haar enthousiast de hand. “Eindelijk gaan we samenwerken. Het werd hoog tijd.” “Als u bedoelt dat we elkaar niet meer in de haren vliegen over wetenschappelijke discussiepunten... niets is onmogelijk,” glimlachte Dagmar. Hij leek daarop te willen reageren maar klapte zijn kaken dicht. Hij stak plots zijn hoofd naar voren. Onderwijl duwde hij zijn bril omhoog. In eerste instantie deinsde Dagmar achteruit. Toen realiseerde ze zich dat hij haar ogen bestudeerde. “Eigenaardig. Dat me dat nooit eerder opgevallen is.” “Wat?” 17
Onnodig duwde hij zijn bril voor de tweede maal omhoog. Twee smaragdgroene ogen schitterden haar van achter zijn brillenglazen tegemoet. “Uw ogen zijn op zijn minst even groen als die van mij. Dat me dat nooit eerder is opgevallen.” “Ach,” zei Dagmar schouderophalend, “kunstlicht en een borreltje na het congres. Wie let er in zulke omstandigheden nou op de kleur van iemands ogen?” “Weet u wel hoe klein de kans is dat twee mensen elkaar treffen met dezelfde groene ogen?” Hij verwachtte blijkbaar geen antwoord, want hij vervolgde: “dus jullie hebben Snorris codex gekocht: mijn baas en u. Laten we hopen dat hij echt is.” “Dat hoop ik ook. Hij was duur genoeg.” “Wees dan maar blij dat u het niet zelf hoeft te betalen, wel? Ga vooral zitten, mevrouw Karlsson. Let niet op de rotzooi. Ik ben nog maar net aangekomen en moet me nog installeren,” wuifde hij naar de spullen om zich heen, “een moment geduld alstublieft. Ik moet eerst nog wat opvissen.” Dagmar ging zitten en wachtte geduldig tot de jongeman klaar was met zoeken. “Hebbes!” riep hij triomfantelijk en liet een stel Ernie en Bert poppetjes zien, “die zijn voor op mijn bureau.” Het kostte Dagmar moeite een glimlach te onderdrukken. Hoe oud was die snoeshaan ook alweer? Hij sprak meer dan twintig talen, meest Noordse. Dat was één van de redenen waarom ze hem hadden laten overkomen Reykjavik. Hij hoorde bij het samenwerkingsverband dat haar instituut met de Nationale- en Universiteitsbibliotheek van IJsland was aangegaan. Tot haar blijdschap had de nationale bibliotheek Gunnar voorgedragen als assistent bij het onderzoek naar de echtheid van de codex, want dat was allerminst zeker. De wetenschappelijke wereld ging ervan uit dat Snorri Sturluson slechts vier codices had geschreven. Toen Dagmar de veilingcatalogus van Sotheby’s onder ogen had gekregen had haar hart een paar slagen gemist. Het was een buitenkans die ze simpelweg niet had mogen laten liggen. Een vijfde codex van Snorri! Tijdens het veilen bleek al snel dat ze over een te krappe beurs beschikte om tegen de grote jongens op te kunnen bieden. Juist op het moment dat de codex aan haar neus voorbij dreigde te gaan deed de bibliothecaris van Reykjavik haar een aanbod dat ze niet kon weigeren. Met hun gecombineerde budgetten waren ze in staat geweest de codex te bemachtigen. Gunnar’s aanwezigheid vormde de daaraan verbonden voorwaarde. Als alles meezat zouden ze elkaar aanvullen. Dagmar met haar kennis van de schrijver en Gunnar met zijn talenkennis. 18
Hij gaf Ernie en Bert een plaatsje boven op het beeldscherm van zijn computer en nam plaats achter zijn bureau. “Ik ben blij dat u hier bent,” ging ze verder, “je krijgt niet elke dag de gelegenheid samen te werken met iemand van uw standing.” Hij haalde zijn schouders op. “Ten opzichte van jullie vastelanders ben ik in het voordeel. Het IJslands is niet veel veranderd sinds het eiland werd gekoloniseerd.” “Hoe is de reis overigens verlopen?” Hij haalde nogmaals zijn schouders op. “Zoals vliegtuigen vliegen. Rechtuit en saai. Koffie?” “Nee dank u,” zei Dagmar, “ik heb last van hoofdpijn.” “Weet u het zeker? Cafeïne wil nog wel eens tegen hoofdpijn helpen. Tussen haakjes, zullen we het formele taalgebruik maar achterwege laten? Ik heb een hekel aan protocol. Achterhaalde processen als je het mij vraagt, maar de wereld schijnt daar nog niet aan toe te zijn.” “Goed,” stemde ze in, “overigens valt die hoofdpijn wel mee. Ik ben eraan gewend, moet u - ik bedoel je - weten. Het is migraine, en dat speelt om de zoveel tijd op.” Hij viste een mok van de vensterbank, blies er een keer hard in en schonk zich wat koffie in. “Lekker bakkie,” verzuchtte de jongeman. “Mooi,” zei Dagmar, “laten we ter zake komen.” “O, ja, dat was waar ook. Je draait niet graag om de zaken heen.” Dagmar zweeg verbaasd. Haar werd wel eens directheid verweten, maar ze had geen idee dat het er zo dik bovenop lag. Hij ontblootte zijn tanden in een ontwapenende grijns. “Jouw lezingen waren niet anders. Ik mag dat wel. Het laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Kan je me de codex laten zien? Ik heb tot nu toe alleen nog maar de scans gezien die je me gemaild hebt.” “Ik heb hem meegenomen omdat ik er wel op gerekend had dat je hem wilde zien,” zei ze terwijl ze haar tas pakte. Ze viste een kistje uit haar tas en opende het. Ze lichtte de codex eruit en overhandigde hem aan Gunnar. Hij pakte de codex eerbiedig aan. Hij drukte zijn bril steviger op zijn neus en bladerde voorzichtig door het document. “Daar moeten we zuinig op zijn,” merkte hij op. “Me dunkt,” zei Dagmar, “daarom hebben we van alle pagina’s facsimile’s laten maken. Ze zijn van uitstekende kwaliteit. Er valt goed mee te werken. Alleen ,” Dagmar’s gezicht betrok. “Wat?” “Afdeling archeologie is zo’n inhalig instituut. Ze hebben de codex meteen gekaapt onder het mom dat zij de beste faciliteiten voor het beheer van het 19
document hebben.” “En dat klopt niet?” “Dat klopt wel. Maar ze hebben er geen cent aan meebetaald! Een beetje soepelheid tegenover mij mag best, zou je denken.” “Uiteraard.” “Niets is minder waar. Ik mag God op mijn blote knieën danken dat ik hem überhaupt nog mag inkijken. Ik mocht hem gisteren een dagje meenemen. Hoera! Maar ik moet hem vandaag alweer terugbrengen.” “Hoe lossen we dit op?” “Door in hun magazijn aan het werk te gaan,” zuchtte Dagmar, “gelukkig heb ik heb voor elkaar gekregen dat we daar mogen werken. Ik heb tevens een verbinding met het netwerk geregeld zodat we onze resultaten zonder problemen kunnen invoeren.” “Dan is er toch niets aan de hand?” vroeg Gunnar opgeruimd. “Maar waarom heb je zo’n hekel aan dat magazijn?” “Het is mij er te koud voor zittend werk,” antwoordde ze, “dat niet alleen, de deur moet altijd hermetisch gesloten blijven en...” “Je krijgt er het gevoel dat je in een kerker opgesloten zit.” “Precies,” zei ze. “Van in kerkers opsluiten gesproken. Ik zal je wat laten zien,” zei Gunnar samenzweerderig, “het is mijn grote geheim. En, naar ik hoop, mijn kans op mijn wereldwijde doorbraak.” Hij dook weer achter zijn bureau en begon druk in zijn doos met spullen te grasduinen. “Alsof jij nog moet doorbreken.” Gunnar haalde een pijp te voorschijn en legde hem op zijn bureau. “Pijproken? Is dat jouw grote doorbraak? Als je nou homeseksueel was geweest hadden we tenminste nog kunnen zeggen dat je uit de kast kwam.” “Nee, gek, mijn geheim,” zei hij terwijl hij onverdroten verder ging met door de doos te rommelen, “is veel zeldzamer. Mijn baas en ik zijn de enigen die van het bestaan weten.” Dagmar’s nieuwsgierigheid was gewekt. “Mijjn baas uis nog maar kort bij ons in dienst. Een ijverig heerschap, die Nal Farbauti Laufey, mag ik wel zeggen. Hij zat nog niet achter zijn bureau of hij vertrok alweer naar één of andere opgraving. Laatst kwam hij terug van een studiereis in Noorwegen en schonk mij iets wat hij daar had geregeld, als je begrijpt wat ik bedoel. Dit,” zei hij terwijl hij Dagmar een stenen tafel overhandigde. Ze kreeg een granieten tablet van ongeveer tien bij vijftien centimeter in haar handen gedrukt. De stenen tafel was overdekt met runentekens. 20
“Raad nu eens waar hij het vandaan heeft.” “Noorwegen,” antwoordde Dagmar gevat. Gunnar’s mond zakte open, maar hij herstelde zich perfect. Hij duwde zijn bril omhoog. “Goed geraden. De opgravingen aan de zuidkust om precies te zijn.” “Ah, die bij Larvik, aan de Viksfjord. Ik heb er over gelezen,” zei ze terwijl ze het tablet om en om keerde, “maar die zijn toch niet toegankelijk voor vreemden?” “Ik zei toch geregeld? Misschien dat mijn baas connecties heeft,” zei Gunnar. Hij haalde zijn schouders op. “Waar het mij om gaat is dat hij mij dit zeldzame runentablet heeft gegeven.” “Maar ben je niet bang dat je baas het gestolen heeft?” “Mijn baas stelen?” Gunnar gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte het uit. “Hij is een bibliothecaris, Dagmar.” “O.K., dan heelde hij. Maar een heler is even schuldig als de dief.” “Het was maar een grapje.” “Van mij ook,” grinnikte Dagmar terwijl ze het tablet aan Gunnar teruggaf. “Wat vind je ervan?” “Leuk zijstapje,” zei ze, “het heeft alleen niets te maken met ons onderzoek.” “Leuk zijstapje?” riep Gunnar verontwaardigd, “weet je wel waar je het over hebt?” “Ja hoor, er zijn wel meer van dit soort stenen gevonden. Wat is er zo bijzonder aan dit ding?” Gunnar stond op, ging weer zitten. Hij liep rood aan. “Er staan runen op die niet tot de Futhark behoren. Met andere woorden, nog niet ontcijferde tekens.” “Ongetwijfeld variaties op bekende tekens. Die zijn wel vaker aangetroffen.” “Maar kijk dan eens naar het materiaal van de steen. Het is graniet! Graniet! Da’s keihard! Hoe hebben ze in godsnaam die runen erop gekregen?” Dagmar trok een verstoord gezicht. Wat een eigenwijs. “We moeten in de eerste plaats bewijzen dat de codex echt is. De hele wereld denkt dat Snorri Sturluson maar vier documenten geschreven heeft: St. Olaf ’s Saga, Egil’s Saga, Heimskringla en de Edda.” “Alsof ik dat niet weet,” mompelde Gunnar, “je hoeft niet zo neerbuigend te doen.” Dagmar schrok van Gunnar’s woorden. Onderzoekend zocht ze in zijn ogen of hij zich beledigd voelde, maar hij leek in een opgeruimde stemming. 21
“Snorris vijfde,” vervolgde hij alsof hij niets had gezegd, “een boekje dat aan de Futhark is gewijd. Misschien bevat het wel een sleutel tot de ontcijfering van onbekende runenteksten. Zoals bijvoorbeeld mijn tablet.” Hij zwaaide ermee als om zijn woorden te benadrukken. Dagmar zuchtte. Dat beloofde wat. “Als we ons in de eerste plaats houden aan ons onderzoek, dan kunnen we eventueel daarna wel...” “Maar...,” begon Gunnar. Hij hield abrupt op. “Je hebt gelijk. Mijn excuses,” zei hij ten slotte. “Excuses aanvaard.” Ze dacht niet dat hiermee alle problemen uit wereld geholpen waren. Maar ze had in ieder geval de eerste slag gewonnen. “Laten we aannemen dat de codex de sleutel bevat tot een breder begrip van de Futhark.” “Gunnar, luister, als wij niet kunnen aantonen dat de codex van Snorri afkomstig is hebben we al dat geld voor niets uitgegeven.” “Ah? Dus als ik het goed begrijp moeten we ten koste van alles aantonen dat de codex door Snorri Sturluson geschreven is, zelfs als dat niet zo is?” “Je weet dat ik dat niet bedoel.” “Dagmar, als we de tekst goed ontcijferen komen Snorris stijlkenmerken vanzelf bovendrijven. Het breder begrip van de Futhark krijgen we er gratis bij.” “Dat betekent nog niet dat we erbij gaan liefhebberen.” Ze vroeg zich af wat hij in hemelsnaam dacht te bereiken. Verwachtte hij echt dat ze overstag ging? “Gebruik je verbeelding, Dagmar. Tussen haakjes: je hebt de Bibliothecaris van de Nationale Bibliotheek van IJsland toch ontmoet?” Gunnar bracht Dagmar van haar a propos met zijn plotselinge wending. “Vanzelfsprekend, anders hadden we nooit de codex kunnen aanschaffen.” “Welke indruk kreeg je van hem?” “Ik heb niet zo op hem gelet, alleen zijn ogen zijn me bijgebleven.” “Ja, ze zijn op zijn minst bijzonder voor iemand die geen albino is.” “Geen albino?” “Nee. Albino’s zijn witharig. Enfin, hij wenst te zijner tijd over te komen om te zien hoe ons onderzoek verloopt. Hoe graag ik het ook anders had gezien, vrees ik dat we daar niet aan kunnen ontkomen. Nal Farbauti is per slot van rekening mijn baas.” “Je mag de man niet zo? Hij heeft je nota bene dat runentablet geschonken.” “En daarvoor moet ik hem eeuwig dankbaar zijn?” 22
“Ik dacht dat dat tablet jouw grote doorbraak betekende. Maar, wat is er mis met die man?” “Hij kreeg zijn baan vlak nadat dat de vorige bibliothecaris spoorloos verdween.” “Pardon?” “Ja. Per Klassen, onze vorige bibliothecaris, is van de een op de andere dag spoorloos verdwenen. Niemand heeft hem ooit meer gezien. De politie heeft nog een tijdje de omgeving van Reykjavik uitgekamd. Per had een verleden van depressies achter de rug, dus nam de politie voor het gemak maar aan dat hij de zee is ingelopen.” “De zee ingelopen?” “Een metafoor voor zelfmoord gepleegd.” “Wat zegt dat over Farbauti?” Kift en achterklap waren niet onbekend in de wetenschappelijke wereld. “Nou, hij kwam min of meer uit de lucht vallen. Niemand had ooit eerder van hem gehoord. Hij is niet eens een IJslander.” “Is dat bezwaarlijk?” “Volgens sommigen wel.” Dagmar wreef haar slapen. Dit maakte haar hoofdpijn alleen maar erger. Ze verlangde naar de pillen die ze in haar werkkamer had liggen. Ze stond op. “Nou Gunnar, ik stel voor dat je jezelf wat verder inricht en dan spreken we elkaar morgen weer. Als je vragen hebt kun je altijd mijn kamer binnenlopen. Ik ga nu een aspirine halen.” Ze draaide zich om en liep de kamer uit. Ze mocht hem wel, die eigenwijs.
23
HOOFDSTUK TWEE
SNORRI’S CODEX Dagmar liep fluitend de traptreden af naar de kelder van het bibliotheekgebouw. Uit de delen die Gunnar Gudmundson de drie daarop volgende maanden uit de codex vertaalde bleek hoe belangrijk de codex was. Dagmar kreeg steeds meer aanwijzingen dat de codex inderdaad van Snorri’s hand afkomstig was. Ze had alle reden tevreden te zijn. Ze opende de deur van het magazijn oude drukken en ging naar binnen. Gunnar was al aanwezig. Ze begroette hem vrolijk. “Goedemorgen boekenwurm. Jij bent vroeg op.” Gunnar schrok en keek op van achter de computer. “Hmm? O ja.” Hij klikte een paar keer driftig met zijn muis. Hij reed zijn bureaustoel een stukje naar achteren om haar beter aan te kunnen kijken. “Ik was vroeg wakker. Ik heb dat altijd als het lente wordt.” “Enige nieuwe resultaten?” “Ik heb wat gestoeid met de codex. Daarvoor heb je me aangenomen, weet je nog?” vroeg hij plagerig, “serieus, ik ben een paar interessante passages tegengekomen, maar aangezien je meer geïnteresseerd bent in stijlkenmerken dan in inhoud...” Dagmar rolde met haar ogen. “Alsjeblieft, Gunnar.” De wetenschapper deed of zijn neus bloedde. “Eigenlijk hebben we een tweede manuscript van Snorri nodig. Dan kunnen we de handschriften vergelijken.” “Houd jij je nu maar bij vertalen.” “En zijn schriftkenmerken dan?” “Geen van ons tweeën is handschriftdeskundige.” “Dat is waarom ik een ander origineel wil zien.” “We hebben een facsimilé van Egil’s Saga in huis. Maar je had dat in de catalogus kunnen vinden.” Nu was het Gunnar’s beurt een gezicht te trekken. “Zolang we elkaar maar op elkaars kwaliteiten weten te waarderen,” mompelde hij. Hij rekte zich uitgebreid uit. “Oef, mijn rug.” Hij schoof de stoel weg van het bureau en stond op. Hij rekte zich nogmaals uit. “Ik ga even koffie drinken, dan kan jij ondertussen mooi aan de slag. Op die vellen papier daar staan mijn laatste aantekeningen.” Met die woorden draaide hij zich om en verliet het magazijn. “Voor je gaat,” zei ze terwijl ze een stapel papier pakte, “zijn dit je aanteke24
ningen?” “Ja.” “Goed. Ik voer ze wel even in. Met jouw typsnelheid komt het nooit af.” “Ik had niet anders verwacht,” zei Gunnar met een vette knipoog terwijl hij de tien centimeter dikke kluisdeur achter zich dichttrok. ... Aandachtig las Dagmar Gunnar’s laatste aantekeningen. Ze waren sensationeel! Volgens Gunnar was er sprake van een vierde Aettr, een compleet nieuwe familie van acht runen. Ze las snel verder. De vierde familie vormde een reeks mystieke tekens die uitsluitend waren gewijd aan hogere magie. Ze trok het toetsenbord naar zich toe en toog aan het werk. Toen ze klaar was met het invoeren van Gunnar’s bevindingen zocht ze in de stapel papier of er nog aantekeningen waren die ze over het hoofd had gezien toen ze op Gunnar’s runentablet stuitte. Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Misschien hield hij het tablet als mascotte bij zich. Gunnar’s afwezigheid gaf haar de gelegenheid het object eens wat langer te bekijken. Ze keerde het om en om. Het hele oppervlak was bezaaid met runentekens en mythische figuren. Alle tekens waren via ingewikkelde lijnpatronen met elkaar verbonden zodat onduidelijk was wat het begin vormde van de tekst of het eind. Ze had wel vaker een runentablet in haar handen gehad maar deze was heel bijzonder. Wat kon het voorstellen? Een reeks magische spreuken? Een stel gedichten? Allebei? Nogal wiedes dat Gunnar er zo op gebrand was dit tablet te ontcijferen. Wel verdomd! Het zou haar niets verbazen als hij het tablet achter haar rug om aan het ontcijferen was. Ze legde het tablet boos opzij en dacht na. Als het zo was had hij er vast aantekeningen van gemaakt, en die aantekeningen had hij ongetwijfeld ergens in de computer opgeslagen. Hij had zich niet uitgelogd, dus dat kon nooit moeilijk zijn. Ze hoefde alleen te kijken welke bestanden het laatst waren gebruikt. ‘Gunnar’, dat was het vast. Hij maakte het haar wel erg makkelijk. Ze opende het document en staarde een tijd niet begrijpend naar het beeldscherm. Ze had het kunnen weten. Het lag voor de hand dat hij zijn persoonlijke notities in zijn eigen taal schreef. IJslands verschilde te veel van het Zweeds om de tekst goed te kunnen begrijpen. Ze liet hara blik gaan langs de boekenrekken vol oude manuscripten. Was het werkelijk zo kwalijk dat hij er zijn privé projectjes op nahield? Hij kweet zich verder uitstekend van zijn taak. Het enige wat haar dwarszat was dat 25
hij het achter haar rug om deed. Als hij zoveel belang aan de ontcijfering van het tablet hechtte, waarom had hij dan niet harder geprobeerd haar voor zijn zaak te winnen? Ze besloot dat het hoog tijd was voor een goed gesprek met Gunnar. “Boe!” Dagmar veerde omhoog en keek recht in Gunnar’s ogen. “Slecht geweten, Dagmar? Ah, ik zie dat je mijn aantekeningen hebt gevonden. Wat vind je ervan?” “Ik kan er pas wat van vinden zodra ik IJslands kan lezen,” antwoordde ze, terwijl ze een kleur kreeg. “Gelukkig heb ik een vertaling voor jou geschreven. Ik zal hem even oproepen.” “Neem je me niet kwalijk dat ik achter je rug om door jouw persoonlijke files neus?” “Waarom zou ik? Ik ben degene die ongehoorzaam is geweest.” Hij stak zijn onderlip naar voren in een quasi poging schuldig te kijken. “Ik heb het gevoel dat we met het tablet en de codex samen iets heel belangrijks hebben.” “Waarom denk je dat?” Hij wees op de vele figuurtjes en tekens op het oppervlak van het tablet. “De steen staat vol magische spreuken.” “Dat had ik al begrepen,” zei Dagmar. “De tekens op dit tablet behoren stuk voor stuk tot de vierde Aettr, Snorri’s onbekende runenfamilie. Vind je dat ook niet wat toevallig?” “Té toevallig, Gunnar,” zei ze, het is vast een complot.” Gunnar keek haar lang aan om haar op haar woorden te schatten. Hij streek door zijn haar. “Dat moet haast wel!” riep hij met een knipoog. “De kans dat twee van dit soort objecten gelijktijdig opduikt is heel namelijk erg klein.” Dagmar knikte verbaasd. Speelden ze nou een spel of was het ernst? “O.K., laat ik het anders stellen. De kans dat twee gerenommeerde wetenschappers elkaar ontmoeten is groot, maar de kans dat juist deze twee wetenschappers onze groene ogen hebben is klein. De kans dat een runentablet als deze wordt opgegraven is heel erg klein, zoveel teksten hebben de Noormannen niet nagelaten. De kans dat er op hetzelfde moment nóg een codex van Sorri Sturlusson opduikt maakt het net zo waarschijnlijk als leven op Pluto. En díe kans grijpen wij.” Hij legde het tablet terug op het werkblad. “Dat terzijde. In dit soort teksten gaat niet zozeer om de letterlijke tekst maar om wat er tussen regels en staat.” “Dat klinkt spannend.” 26
“Het is nog veel spannender.” “Hoezo?” “Degene die de runen in de steen kerfde heeft de runen op ingenieuze wijze met elkaar verbonden zodat de spreuken van links naar rechts, van rechts naar links, van boven naar beneden en andersom gelezen kunnen worden. Er staan honderden, misschien wel duizenden magische spreuken ingekerfd.” “Werkelijk?” Gunnar’s serieuze blik voorspelde niet veel goeds. “Ik vermoed van wel. Het kost misschien wel een mensenleven om alle spreuken te ontcijferen. Maar.” “Maar wat?” “Eén spreuk is bekend. Ik heb hem weliswaar niet zelf gevonden, maar dat geeft niet.” Dagmar begreep niet waar Gunnar heen wilde. “Als jij het niet was, wie heeft die spreuk dan gevonden, en wanneer?” “Mijn baas vond die spreuk. En wij gaan de spreuk op het tablet bij een magisch ritueel gebruiken.” “Wij? Hoezo wij?” “Ja, wij. Het is een opdracht.” “Even pas op de plaats, Gunnar. Om te beginnen, wanneer heeft jouw baas die spreuk gevonden?” Eh...,” stamelde hij. “gisteren.” “O ja? Kwam hij zonder toestemming binnen?” Een roodharige man stapte van tussen de rekken met manuscripten vandaan. Ze herkende de bibliothecaris van Reykjavik aan zijn rode haar en vooral aan zijn rode ogen. “Dagmar, Nal Farbauti Laufey, mijn baas,” kondigde de jongeman onnodig aan. “Jullie hebben elkaar natuurlijk al bij de veiling ontmoet.” “Wat doet u hier?” vroeg Dagmar perplex? “Op bezoek bij mijn protégé. En om te zien of het hier wel goed gaat.” De roodharige man stak zijn hand uit. Gewoontegetrouw stak zij de hare uit om het begroetingsgebaar te beantwoorden. Net als bij hun eerste ontmoeting huiverde ze bij zijn aanraking. Zijn hand voelde kil aan alsof ze een stuk vlees uit de koelkast vastpakte. Het kostte haar alle wilskracht om de uitgestoken hand vast te houden en hem te schudden zoals het hoorde. “IJslandse nachten zijn lang en donker,” zei de man met een glimlach van achter een woeste dos baardhaar waardoor zijn lippen nauwelijks te zien waren. Het was net alsof zijn tanden achter een rood coulissengordijn hingen. 27
“Het doet me deugd nogmaals met u kennis te mogen te maken. Men ontmoet niet dagelijks een wetenschapper met uw reputatie.” Het compliment bracht haar van haar stuk. De bibliothecaris glimlachte akelig. Dat was ze glad vergeten, besefte Dagmar, die man droeg zijn gezichtsuitdrukkingen als een masker. Het was alsof hij iemand anders’ gezicht droeg. “U bent uit Reykjavik overgekomen om de stand van zaken op te nemen in ons onderzoek?” vroeg ze zo luchtig mogelijk. Ze had moeite haar gezicht in de plooi te houden. Gunnar had gelijk. De man riep een grote afkeer in haar op. Ze blies onwillekeurig op haar vingers. “Ja, en geen moment te vroeg moet ik helaas constateren. Toen ik mijnheer Gudmundson’s notities doorlas en tussen zijn aantekeningen door de spreuk opmerkte, concludeerde ik dat uw starre werkhouding hem hindert bij zijn onderzoek.” “Wat?” Dagmar viel bijna van haar stoel. De brutaliteit! Dat kwam zomaar haar instituut binnenwandelen om haar de les te lezen. Ze pikte dat van niemand, ook niet van een co-financier. “Het is nog altijd mijn onderzoek, mijnheer Laufey. Ik kan u verzekeren dat de opzet van het onderzoek niet gewijzigd is. En uw instituut heeft met die opzet ingestemd.” Ze klemde zich vast aan de armleuningen van haar bureaustoel. De bibliothecaris knipperde niet eens met zijn ogen. “Een goed wetenschapper onderscheidt zich van de middelmaat door een creatieve en flexibele instelling.” “Pardon? U durft aan mijn wetenschappelijke competentie te twijfelen?” “Ik trek niets in twijfel. Ik constateer slechts. Het zou zonde zijn als u deze buitenkans liet schieten. Maar u hebt gelijk. U bent verantwoordelijk voor het welslagen van dit onderzoek.” Plotseling vreesde ze dat het onderzoek, ongeacht hun bevindingen, in een debacle zou eindigen als het niet in Laufey’s straatje paste. Het bestuur van de universiteit zou een fiasco nooit accepteren. Vooral niet vanwege de enorme kosten die ze had gemaakt. Haar reputatie en haar baan stonden plotseling op het spel. “Goed dan,” mompelde ze met tegenzin. “We doen het.” Gunnar kwam opgewonden overeind van zijn stoel. “Meen je dat, Dagmar?” Ze keek de jongeman aan. “Hebben we een keus?” Ze haalde haar schouders op. “Je baas staat erop,” mompelde ze. “Zo mag ik het horen!” riep de bibliothecaris joviaal, “nu we het hierover 28
eens zijn geworden stel ik voor de zaken geen moment langer uit te stellen en direct aan de slag te gaan.” “Wat bedoelt u?” “Waarom dralen?” De roodharige man glimlachte één van zijn valse lachjes. “Laten we het ijzer smeden als het heet is.” Hij legde plagerig zijn wijsvinger op het runentablet en trok hem als door een wesp gestoken weg. “En dat is het,” lachte hij om zijn eigen grap. Dagmar klemde haar kaken op elkaar. Het liefst had ze hem een klap verkocht.
29
Dagmar Karlsson is een taalhistoricus aan de Universiteit van Stockholm, die zich specialiseert in de noordse talen. Ze is een intelligente, onafhankelijke vrouw, die over een scherpe tong beschikt waarmee ze poogt zich in een door mannen gedomineerde wereld te redden. Op een veiling komt ze met de financiële hulp van de bibliothecaris van de Nationale- en Universiteitsbibliotheek van Reykjavik in ´t bezit van de tot dan onbekende in de oude Futhark, runentekens, opgetekende vijfde codex van de IJslandse monnik Snorri Sturluson. De voorwaarde die aan deze cofinanciering verbonden wordt is dat de universiteit van Reykjavik een wetenschapper stuurt om de codex gezamenlijk op zijn echtheid te onderzoeken. Deze afgevaardigde, Gunnar Gudmundson een vermaard talenwonder met grote kennis van de oude runen, brengt een stenen tablet met zich mee dat hij van zijn baas, die onder de naam Nál Farbáuti Laufey door het leven gaat, gekregen heeft. Nál Farbáuti en Gunnar houden er een verborgen agenda op na: zij willen de codex gebruiken om de runentekens op het tablet te kunnen ontcijferen. Wat Gunnar niet beseft is dat hijzelf ook wordt gebruikt. Nal Farbauti wil de runensteen gebruiken voor een duister doel, namelijk de apocalypse, en daar heeft hij Dagmar en Gunnar bij nodig. Wat volgt is de klassieke strijd tussen goed en kwaad in een wereld die niet van ons is, of toch wel?
Uitgeverij U2pi
ISBN 978-90-8759-254-7 22,50 euroWilt u de papieren versie van dit boek bestellen?
Ga dan naar: www.jouwboek.nl/webshop
