De eerste dag van ons avontuur Oskar was om 7.30 bij me. Ik stond nog onder de douche, hij was namelijk erg vroeg. Na een lekker eitje gegeten te hebben, zijn we de laatste spullen nog in de auto gaan doen. De auto is tot aan de nok vol geladen. Om 10.00 uur waren we in bakel. Na een programma van anderhalf uur,konden we vertrekken. We moesten alleen nog op team Marokko wachten die vertraging had opgelopen. Om 14.00 uur waren we in Maastricht daar stonden veel mensen op ons te wachten. Dat was SUUUUPER. Om 14.45 zijn we vertrokken op weg naar Thonnance- les- Moulins (richting Nancy). Onderweg kreeg de Unimog een klapband maar dat mag de pret niet drukken.Om 19.30 waren we in Thonnance. We slapen hier op een mooie lokatie in huisjes. Een oude boerderij die omgebouwd is naar appartementen.
2 de dag Een dag met vele tegenslagen. Ik had goed geslapen en na een lekker ontbijt, zijn we weggereden om 8.30. We vertrokken in de sneeuw, het was erg koud. Toen we onderweg waren had de unimog (zie foto) problemen. De motor viel constant uit. Het was geen pretje om in die kou langs de weg te staan. Uiteindelijk bleek dat steeds de carburateur bevroor. Dit hebben we opgelost door een klep in het uitlaatspruitstuk te repareren en met een draad bedienbaar te maken via de cabine. Tevens hebben we een stuk karton voor de autogril gezet zodat er niet zoveel koelwind naar binnen zou komen. En gelukkig het werkte en zo konden we dan toch verder. Doordat de unimog gisteren een klapband had opgelopen moesten we zorgen voor een nieuwe band. De vader van Bas had een adres opgezocht in frankrijk waar we deze konden ophalen. We moesten wel voor 19.00 uur daar zijn want anders zou de garage gesloten zijn. Onderweg hadden we nog gebeld dat het iets later zou
worden, maar de man gaf al aan dat hij niet veel langer zou wachten. Wij kwamen daar om 19.20 aan en helaas had hij niet op ons gewacht, en was de garage gesloten. Tevens kwam Bas van de unimog erachter dat hij de creditkaart niet meer had. Bij het laatste tankstation had hij ermee betaald maar vond hem nergens meer. We besloten om verder te rijden om toch wat van de achtergelopen km in te halen. Onze doelstelling Nrd Spanje haalde we zo wie zo al niet meer. We zijn doorgereden tot Limoges. 250km boven Toulouse en waren hier om 21.45. We hadden het ook wel een beetje gehad voor deze dag. We hebben hier een etappe hotel genomen. Morgen willen we om 7.30 wegrijden zodat we iets van het achtergelopen schema kunnen inhalen.
Foto's bij bericht
3 de dag Het schiet niet echt op, constant oponthoud door tanken, kleine mankementjes aan de auto, storm regen. Bij de Pyreneeën hadden we veel sneeuw en storm. Wij zijn over de pas gegaan, maar hadden hier wat problemen. De wegen lagen onder de sneeuw en aangezien voorons een volkswagen ging stoppen om de sneeuwkettingen erop te leggen, moesten wij ook stoppen. Het probleem was dat erna de Jeep met aanhangwagen niet meer van de plaats kwam. Oskar heeft daar het stuur overgenomen, en kwam met moeite en veel glijpartijen weg. Op weg naar de kop van de berg konden we niet harder dan 40 km. Toen we door de
tunnel waren aan de andere kant van de berg, was het weer stukken beter. De wegen waren vrij en de afdaling ging dan ook heel goed. Om 22.15 waren we in Zaragosa en wisten dat we nog zeker tot Madrid moesten doorrijden 300 Km. We wisten toen dat het nachtwerk zou gaan worden. Ik had contact gehad met Jan Huizinga en zij zaten 100 Km van Madrid. Maar zij gaven al aan dat zij door zouden rijden om toch weer een beetje op schema te komen. Zij hadden geen Unimog maar wel een Landrover. Wij besloten ook met ons team om de nacht door te rijden, zeker omdat we niet te ver achter wilden raken op de rest.
4 de dag We zitten nu lekker in een hotel in Sotogrande met alle teams. We zijn hier aangekomen rond 20.00 uur. Na een nacht doorrijden. Een kapotte dynamo aan de Patrol. We waren s'morgens rond 9.00 uur meteen naar een garage gereden die een band had voor de unimog. Dit spaans bandenbedrijf kon zeer behulpzaam zijn, erg aardige man die ons zeer goed geholpen had. Tevens moesten we ook nog voor een Dynamo kijken, alles bij elkaar hadden we toch weer 3 uur oponthoud. Na een half uur rijden kreeg de unimog weer een klapband. Terug bij af. We hebben de ANWB nog ingeschakeld maar geen band op de kop kunnen tikken. Nu dus maar verder zonder reserve band. Verder zijn we gelukkig toch goed kunnen doorrijden, en houden we de stemming er goed in. Het zonnetje scheen lekker het was rond de 19 graden, we genieten ook van de omgeving. Het stukje langs de kust was erg mooi. Ik ben nu wel doodmoe en ben blij als ik dadelijk in bed lig. Morgen vertrekken we half 8 gezamenlijk, het is nog 1 uurtje rijden naar gibraltar waar we de overtocht om 9.00 uur hebben naar Marokko. Daar kijken we dan verder voor banden en een dynamo
5 de dag We zijn om half 8 vertrokken en waren rond 9.00 uur bij de haven. We konden meteen op de boot en na 1 ½ uur waren we aan de andere kant. We kwamen eerst nog door een stukje spanje, daar hadden we nog flink benzine ingeslagen omdat die daar spot goedkoop was. Rond half 12 kwamen we bij de grensovergang daar was een enorme drukte en chaos. Ik vond dit geweldig om te zien. Nadat we de grens over waren kreeg je weer een patrouille en een stukje verder weer een. Alles bij elkaar heeft het 1 uur geduurd voordat we de grens over waren. Dit viel dus wel mee. Ze adviseerde ons om niet door Rabat te rijden om dat daar een enorm noodweer was geweest. We zijn door Tetouan gereden dit is een grote plaats, maar die niet uitnodigde om uit te stappen. Een erg drukke vieze stad. Daarna zijn we langs de kustweg gereden waar ook meerdere garages lagen. Nou ja, wat je garage noemen mag het was namelijk zeer armoedig. Bij een bedrijf konden ze ons wel banden leveren, hij was 20 minuten weg en kwam terug met 6 banden voor de unimog. We hebben er 2 gekocht dus we kunnen er weer even tegenaan. Ook een dynamo op een sloop gekocht voor 60 eurotjes. Toen zijn we nog 50 km doorgereden naar Chefchaoun, dit is een super mooi touristisch plaatsje. Aangezien Bilal (team Marokko)een jongen in ons team hier familie heeft wonen en hier jaarlijks komt, kon hij ons goed de weg wijzen. Het was rond de 20/25 graden maar wel een frisse wind. Al met al hebben we vandaag een relaxte en zeer mooie dag gehad. Najim en Bilal zijn onze gidsen door Marokko. Zij spreken de taal en kennen de regels in het verkeer. Het gaat zo super.
6 de dag Vanmorgen om 7.00 opgestaan, tent afgebroken en om 08.00 zijn we vertrokken. Toen we 50 km verder waren viel de motor van onze auto compleet uit, geen lampje brandde meer. Gelukkig hadden we snel het euvel
gevonden. Een relais van het alarmsysteem was kapot, door dit deel eruit te halen was het probleem binnen 10 minuten opgelost. De omgeving is heel mooi, we kwamen langs watervallen waar we de kanisters met water gevuld hebben. Een team kwamen we tegen, die hadden de mededeling dat de weg was afgesloten en dat er een andere route gereden moest worden. We zagen dat op diverse plaatsen wegen weggespoeld waren, ook wegen die wij moesten begaan. Dit leverde geen problemen op gewoon rustig gereden. We zijn door heel veel plaatsjes gekomen waar heel veel armoede heerste. De wegen zijn erg slecht je moet goed oppassen voor gaten . We hebben de route verder gevolgd naar Fes, dit is een hele mooie moderne stad waar de koning zijn paleis heeft. We hebben daar gegeten en je raad nooit waar; bij mac donalds, hij was zelfs nog mooier dan in Nederland. Na Fes zijn we dwars door het atlasgebergte aan het rijden. Op 2000 meter hoogte ligt sneeuw, we hebben dus even een sneeuwbalgevecht gehouden. Je hebt hier een prachtig panorama, maar daar waar geen sneeuw ligt is het landschap dor. Je hebt wel het gevoel dat je alleen op de wereld bent want je komt niemand tegen. Aangezien het om 19.00 uur al donker begint te worden en je de gaten in het wegdek niet meer goed ziet is het verstandiger om dan niet meer te rijden, we gingen op zoek naar een hotelletje. Het eerste dorpje zat al vol, maar 30 km verder was het wel nog vrij. Dit dorpje lijkt op een oude cowboy stad , zandweg kroegjes .Hier kunnen we voor 3 euro p.p slapen, douche is er niet, en wc is een gat waar je boven moet staan, We hebben vandaag weer heel veel indrukken opgedaan en iedereen geniet met volle teugen.
7 de dag Vandaag een mooie route gehad van Zeida naar Alnif door het Atlas gebergte. Op goede verharde wegen. na Taguerroumt dacht ik dat de weg onverhard verder ging. Volgens de kaart klopte dit en de weg ging over in zand. Ik ben een stuk gaan fietsen voor de auto's.We bleven de route volgen en kwamen uit bij een kasteel achtig huis en daar stopte de weg. Dus moesten we omkeren en weer terug naar de grote weg. We kwamen langs smalle steegjes waar armoedige huisjes stonden maar de mensen zagen er verzorgd uit. Er kwamen meteen kinderen op je af die om je heen rennen. De temparatuur is z'n 25 graden dus we lopen lekker in t-shirt en korte broek. We genieten erg van het landschap en cultuur. Na wat zoeken vinden we de verharde weg richting Alnif. In Alnif zijn we nu beland en hier hebben we een hotel en jawel, met douche en echte wc waar je op kunt zitten. We eten daar en drinken een lekker pilsje voor dat we gaan slapen. Ter kontrolle de route met de eigenaar van het Hotel besproken. De kaart liet het zien en de eigenaar van het hotel bevestigde dat het kon. Een onverharde route van dik 70 km door het Atlas gebergte. van Alnif naar Aitaissa-Oubrahim. Mijn MTB fiets kon eindelijk van het dak. Direct gedaan en effe wat afstellingen gecontroleerd. Fietskleding klaar gelegd en de drinkzak gevuld.
8 ste dag We waren gistermorgen in het hotel en hadden 3 landkaarten en op elke landkaart stonden de wegen anders gekleurd. De hotelmanager gaf ons toen de tip 2 km verderop en dan naar links dan zouden we 75 km off road hebben. De wegen waren smal de unimog paste net op het pad. Daar kregen we het echte Marokko te zien. Bergachtige streek met rood bruine kleur van grind steen en gravel. Ook de bergen hadden dezelfde kleur. Hier en daar een kleine oase en daar stonden echte Marokkaanse leem huisjes. Naarmate we verder reden werd het steeds dorer en kaler, en gingen we ook steeds hoger en hoger. We beklommen bergen van 2000 meter. Hier en daar kwam we nog wel een schaapherder met zijn kudde tegen, terwijl het landschap erg dor was en niks groeide kwamen we toch nog rechts en links leemhuisjes tegen waar mensen woonden. Kinderen hadden niet meer aan dan een oude broek en trui en geen schoenen en zagen er vuil uit, onder de bruine stof. Wij hebben
dan ook hier wat links en rechts uitgedeeld. Je kunt niet voorstellen dat hier nog mensen leven. We vervolgde gewoon de weg, we vroegen ons wel af of we nog wel goed zaten. Maar met behulp van de garmin van oskar hadden we toch het gevoel dat we de goede richting uit gingen. Dit was ook onze enige houvast. Regelmatig reden we door beekjes met water en de temperatuur veranderde van zonnig warm naar bewolkt koud. Eerste stuk van het traject hebben enkele leerlingen op de Imperial liggen zonnen tijdens het rijden. Ging niet harder dan 15 km per uur. Na ongeveer 40 km zijn we gestopt om wat te eten, ik was aan het mountainbiken en mijn energietank was leeg. Op 2000 meter hoogte hebben we dan ook de tafel uitgeklapt en hebben lekkere kippen noodlesoep gemaakt met brood van 2 dagen oud en komkommer nog van de aldi in Nederland. Daarnaast nog wat gevoetbald en daarna weer op mijn fietsje vooruit gefietst. Oskar is nog gestopt voor wat hout te sprokkelen voor het kampvuur voor vanavond. We zagen ook vrouwtjes met ezels die de wortelen van ooit eerder groen wat er heeft gestaan uitgraven , dit moest dienen als openhaardhout. Naarmate we verder reden kwamen we gelukkig weer meer mensen tegen en hutjes. We zagen ook weer dat er stroomkabels naar huisjes gingen. Dat gaf toch het idee dat we op de goede weg zaten. We kwamen zelfs een zendmast tegen en we hadden dus weer bereik via mobiele telefoon. Daarna reden we weer de bewoonde wereld in. De auto’s zien er allemaal verschrikkelijk uit. Er ligt een dikke laag stof op. De Unimog had weer een lekke band complete loopvlak volledig open gesneden door een scherpe steen. Toen zijn we naar Ouarzazate gereden dit is een zeer mooie plaats en die hebben we vanochtend bezocht. We hebben op een camping geslapen. Stonden heel veel campers van fransen en Italianen. Buitengewoon super mooie dag gehad de jongens genoten van de trip die we gemaakt hadden en Oskar en ik natuurlijk ook.
9 de dag We reden vandaag op een grote doorgaande weg naar Agadir, verschillende dorpjes gepasseerd. We zagen dat de lokale bevolking handel dreef in alles en nog wat. Hoe meer we naar Agadir reden merkte je ook dat de rijkdom terugkwam. Je zag duidelijk eerst de arme bevolking, dan industrie gebieden en daarna reden we de stad in. Hier was het ontzettend druk veel auto’s en mensen. We hebben toen contact gezocht met Jan Huizinga eerst via sms geen reactie en toen gebeld en hij gaf aan waar hij op de camping lag. Wij zijn toen ook naar die camping gereden. Rond 18.00 uur kwamen we op de camping aan, en deze lag direct aan zee. De Unimog had bij de rechterachterwiel de binnenband lek . We moesten de band verwisselen met veel geweld omdat we niet het benodigde gereedschap hadden. Aangezien dit met veel lawaai gepaard ging kwam een Duitser uit hamburg vragen of we wat rustiger konden doen. Na wat uitleg had hij toch begrip. Daarna hebben we eerst de tenten opgezet en gegeten. De jongens hebben een mooi kampvuur op het strand gemaakt en we hebben tot bijna 24.00 uur lekker daar gezeten onder het genot van een glaasje wijn. Het team van Jan Huizinga zat er ook gezellig bij, en zo hebben we onze ervaringen van de laatste dagen uitgewisseld. We hebben ook genoten van een lekkere warme douche. Vanmorgen om 6.30 opgestaan met het plan om 7.30 weg te rijden maar dit werd dan toch 8.00 uur. Het is nu bewolkt maar langzaam probeert het zonnetje door te komen. Vandaag moeten we tussen de 600 en 700km afleggen, maar het is een vlakke weg dus dit moet geen problemen opleveren. P.S. Bedankt voor alle leuke reacties het is fijn om te weten dat er vanuit het thuisfront zo wordt meegeleefd.
10 de dag Vandaag vrij saaie weg gereden van 700 km vrij recht en soms een S bocht. Rechts zagen we af en toe de zee de Atlantische oceaan, en links alleen maar woestijn met kamelengras. Dit zijn struiken van ongeveer 50 cm hoog en bolvormig, daar was het hele landschap mee bezaaid. Om de 5 km zag je wel een bord let op overstekende kamelen. Wij hebben er geen gezien, jammer genoeg. We hebben wel vele andere teams onderweg gezien. Mijn linkerarm is goed verbrand deze heb ik de hele dag uit het raam gehad. We zijn s’middags gestopt en hebben een lange pauze genomen op een mooie plek met uitzicht op zee. De temperatuur was ongeveer 25 graden maar de wind blijft toch fris. We zijn door een tweetal plaatsen gereden dit was wel fijn, zo dat je toch weer even onder de mensen kwam. Op de tocht zelf kwam je niet veel mensen tegen alleen auto’s. Oskar heeft vandaag de hele dag in de unimog gereden, bas was erg moe en heeft veel achterin geslapen. Het was vandaag een beetje saaie dag waar niet veel te beleven viel. Je merkt ook dat het begin van de woestijn in zicht is, het landschap veranderd nog maar weinig. We zijn om 20.50 op een mooie camping beland en in now time hebben we onze tenten weer staan. We zitten nu 30 km boven Laayoune Foto’s hopen wij nog te kunnen sturen, maar dit gaat iets moeilijker.
11 de dag We zijn vanmorgen in Laayoune geweest hebben daar wat gewinkeld, de unimog moest wat lucht in de banden en nieuwe binnenband gekocht. We hebben geld gepind en brood gehaald. Het is een vrij moderne plaats waar je stukjes armoede en rijkdom ziet. We zijn toen door gereden naar een mooie picknick plaats midden in de woestijn, langs de weg. Daar hebben we het brood gegeten en daarna doorgereden naar El-roqueta daar zijn we ook even gestopt en hebben getankt. We zagen daar een leger Konvooi. Bij elk dorpje waar je kwam stond politie. We moesten daar onze papieren laten zien, en we maakte dan een praatje en gaven ze een pen, en dan konden we doorrijden. Eindelijk hebben wij dan nu ook kamelen zien lopen. We zagen dat een jeep met laadbak die ons tegemoet kwam in de laadbak een kameel had liggen dat was een erg vreemd aangezicht, vooral omdat de kameel net zijn hoofd omhoog deed. Onderweg kwamen we iemand uit Boedapest tegen die wees ons erop dat 30 km voor Dakhla een douche was waar je met warm thermaal water kon douchen. Daar zijn we naar toe gereden maar de zon ging net onder en door de wind was het te koud om daar te douchen. Wel heeft oskar daar voor ons pannenkoeken gebakken, en ze waren heerlijk. Daarna zijn we naar een camping in Dakhla gereden waar we weer alle teams ontmoeten. Op de camping hebben ze vakken gemaakt waar muren van 2 meter hoog staan hier kun je de tent en auto inzetten, zodat je bescherming hebt tegen de wind. Morgen hebben we een rustdag en gaan we Dakhla onveilig maken. Vandaag was de temperatuur 25 graden maar sávonds koelt het behoorlijk af.
12 de dag We hebben vandaag een rustdag dus s’morgens ook lekker rustig aan gedaan. Het was tevens ook wasdag, de hele waslijn hing vol maar door de wind en zon droogde alles snel. We hebben de auto’s nog even nagekeken , en benzine ingeslagen. We zijn daarna Dakhla in geweest leuke plaats, we zijn daar gaan internetten, terrasje gepakt,en we hebben wat inkopen gedaan. We hebben hier goed gegeten voor weinig geld. Toen we terug naar de camping gingen hoorde we dat er een feest geregeld was met eten en een Marokkaanse band zou spelen . Ze hadden geen bier dus bier zijn we zelf gaan halen. In winkels kun je dit niet kopen. We zijn met bas met de
unimog naar een hotel gereden en hebben hier wel bier kunnen kopen. Het bier werd in zwart plastic gewikkeld zodat je niet kon zien dat het bier was. Toen naar de camping terug en toen was het feest compleet. De verjaardag van Cris konden we zo op gepaste wijze vieren. Bij de grens van Mauritanië staat de minister van onderwijs en de directeur van een school die wij gaan helpen klaar . Tevens krijgen we ook militaire bescherming en politie bescherming tijdens de gehele reis door Mauritanië. We gaan eerst naar Bodenoarie dit is 80 km voor Nouadhibou s’morgens gaan we met studenten van de technische school daar de school bezoeken. Daarna gaan wij s’middag door naar Boulanouar. S’avonds zijn we bij een stam waar we uitgenodigd zijn voor te eten, en er zou een feest geregeld zijn. We kunnen daar ook in tenten slapen. De 2,3,4, dag zitten we in de Sahara woestijn en worden we vergezeld door vier gidsen. De totale groep wordt in 4 groepen opgedeeld maar het sávonds zullen we elkaar toch weer treffen zodat we weer bijelkaar zijn. Op de 5 de dag rijden we de sahara uit naar het strand. Op het strand kunnen we slapen, s’morgens rijden we zeer vroeg weg om de zon te zien opkomen. We rijden dan langs het strand. En diezelfde dag zullen we via Rosso de grens over gaan in Barrage de Diamma en dan zitten we in Senegal. En als het goed is hebben we dan ook weer bereik dus tot volgende week vrijdag.
De Woestijn Team Zandstorm We hebben al een paar dagen veel wind. Onze naam treft dus wel. Een dag reizen van Dakla naar de grens en het passeren van de grens. Het ging allemaal redelijk soepel. Een hoop papier kraam met om de 10 meter een ander kantoortje met weer andere papiertjes. Dit alleen al om Marokko te verlaten De minister van onderwijs zorgde mede voor een soepel verloop. Hierna verder over een stukje niemandsland met links en recht van de weg (breed zand pad) landmijnen. Ook veel autowrakken. Hierna de grens van Mauritanie. met dezelfde papier kraam. Na 80km Maureridou. We slapen op een camping met huisjes (kamer met twee bedden) na een koude douche rijst met kip en lekker slapen. Het hele land is gewoon een grote woestijn. Hier is en groeit gewoon niets. Waar je ook kijkt zand. Door de stevige wind voel je en kruipt het zand overal. Morgens een lekker ontbijt en dan een technische school bezoeken. Geweldig hoe ze met niets toch veel doen. Machines genoeg maar geen materiaal om deze te gebruiken. Ook geen banden en wielen om te balanceren. Gewoon niets om het ding te gebruiken. Het land is straatarm. Veel mensen wonen in hutjes van afvalmateriaal. In de stad wat je stad kunt noemen) gebruiken ze iets meer betonblokjes. de wegen zijn van zand en kies. De hoofd wegen zijn zeer goed maar om de ...km een politiepost of douanepost. De woestijn was geweldig. Eindeloos zand met enorme zandheuvels. Het rijden is top. Geen politie, geen verkeersborden, geen weg, geen belastingdienst, geen mensen die zeuren over wat dan ook. Gewoon rijden. De unimog met Bas waren op z'n plaats. De aanhangwagen gaf de geest. De trekboom brak af. Als team snel opgelost en onze gids stond verwondert te kijken. In een mum hadden we met een flex de as eronder uit gesloopt en de bak op de imperial geplaatst. Hierna konden de spullen er weer in. Tijd voor een bakje koffie was er ook nog. De gids wou heel graag de wielen hebben. Deze nog gauw van de as gedemonteerd en weer verder. Regelmatig kamelen tegen gekomen. Voor de rest gewoon niets. We reden met ons team van 5 auto's en onze gids. Bij donker kwamen we bij het nomadenkamp aan de kust aan. Lekker makkelijk. geen tent op zetten. Een nomadentent is ongeveer 6 bij 6 meter groot en voor 4 personen dus ruim. Er liggen tapijten in met 6 matrassen. Lekker potje eten gemaakt en daarna bij het kampvuur gaan zitten. Wassen en douchen doen we voorlopig niet. Het zand schuurt je wel schoon. WC is gewoon overal. We rijden nog twee dagen door de woestijn. De laatste slaapplaats is langs het strand. Met de wind is het niet altijd prettig.
Morgens langs het strand gejogd. Om 13.00 u. vertrokken we over het strand. We moesten nog een stukje zand scheppen om een weg te banen. Lekker in de zon maar je gelooft het niet. We hebben ook wat druppels regen gehad in de woestijn. Heerlijk nu we weer in een hotel konden douchen met natuurlijk koud water. Je spoelt zo een halve kruiwagen zand door de afvoer. Hierna droog je je af met een handdoek die kraakt van het zand. Het was geweldig maar de armoede van de mensen hier raakt me zeer. Je kunt weinig doen. Je kunt wel wat geven maar dit is ..... En toch ze hebben een mobieltje, een auto (ofwel wrak) en hier en daar zie je een schotel op het dak voor de tv. De kleding die ze aan hebben is door en door versleten. De hutjes van oud golfplaat van 5 bij 3 meter is gammel. Deze staan vaak midden in de woestijn langs een onverharde weg. Je vraagt je af waar ze van leven. Een ieder verwerkt deze armoede op zijn eigen wijze. We genieten als team van alles wat we zien, meemaken, en helpen elkaar op een buitengewone prettige manier door de reis. De sfeer is goed. Vermoeidheid veroorzaakt wel eens een minder passende opmerking. Maar ook daar is begrip binnen het team voor. Enkele jongens zijn op zoek naar geld om te pinnen. Dit gaat steeds moeilijker. Maar het lukt steeds wel weer. We hebben allen al een gezond kleurtje ontvangen. We vertrekken morgen de 26ste om 6.00 U. naar Senegal. Weer lastige grensposten en 90 km zeer slechte weg. Rijden van donker naar donker. Komt wel goed is het motto. Hebben we als team in Marokko wel meer gedaan. Als slot wil ik ieder bedanken voor de leuke reactie op deze en andere sites. Dit maakt jullie veel dichterbij.
26-02- tot 28-02 Om 6.00u. vertrek naar Senegal. Een lange rit over een slechte weg en 4 a 5 uur wachten bij de grens maakt dat we zo vroeg vertrekken. Eerst een ontbijt om 5.00 uur in ons verblijf in Nouakchott in Mauritanie. Inpakken en nog een snelle douche. Je weet nooit wat er morgen is dus. We rijden de stad uit en het is nog donker. We rijden via Rosso en dan naar Diama. Daar gaan we de grens over. Dit gaat sneller, goedkoper dan in Rosso. De weg van Rosso naar Diama is een onverharde weg van ongeveer 70 km. Na een stop voor te tanken weer een stop omdat de gids thee wilde drinken. Ik kon het niet laten om aan Jan te vragen of ik mocht gaan fietsen. Het was een eindeloos mooi landschap. De weg liep heuvelachtig maar kaarsrecht. De zon brandde lekker en ik kon lekker snelheid maken. Deze tocht zal ik niet snel meer vergeten. 15 km verder stond een oude vrachtauto met oplegger dwars over de kiezel/zand-weg. Deze was omgekiept. Ze hadden hem al weer recht gezet en de lading stro weer ingeladen. Inmiddels was er een nieuw pad om dit gebeuren ontstaan en de drie mannen zaten rusig te eten naast de vrachtauto. Twee meter verder een slaapplaats. Toen ik zag dat de auto's erom heen konden ben ik verder gefietst. Na een rit van ongeveer 3 uur haalden de auto's me in en ben ik verder met hun gereden. Om 13.00uur kwamen we aan de grens. Eerst papieren verzamelen van mijn team en naar de grens van Mauritanie om uit te checken. Dit duurt al ongeveer een uur. Hierna rijden we over een brug. Moet je ook voor betalen. €8.- per auto en zonder rekening nog eens €14,- korting. Dan de grens van Senegal. Een vlotte jongen helpt bij de onderhandelingen. Hij krijgt er €50,- voor. Aan de grens wordt 50,- onderhandeld per auto. Hierdoor hoeven we niet uit te pakken en kunnen na ongeveer 3 uur verder. De zon was lekker maar er zat een zwerm van kinderen te bedelen om de auto's. Dit ging bij enkele mensen niet goed. Als vliegen hangen ze om je heen. Zielig maar je moet ze negeren.
Hierna ging het verder naar de camping in St. Louis. De Zebrabar. Een leuke camping die gerund wordt door een stel Oostenrijkers. Gewoon duits praten. Daar reed Oskar bij wijze van grap onze jeep tot de assen vast. De unimog was nodig om hem vrij te trekken. Wat in de woestijn niet gebeurde gebeurde hier. Was wel even makkelijk bij het uitpakken. De imperiaal was 30cm dichter bij de grond. Lekker gegeten en hierna nog samen gezeten en met een Dame uit Parijs gesproken. Morgens 27 febr. trokken we verder naar Dakar. De camping lag bij Lac Rose. Eindpunt van de Parijs - Dakar Rally. Super mooie stek naar wat later bleek. De weg ernaar toe was super. De dorpen waar we door heen reden werden steeds groter. Een wir war van mensen en vee op straat. kleine winkeltjes en kraampjes langs de weg. Het was zwart van de mensen. Ook het vee zoals geiten, schapen, koeien en kippen lopen gewoon op straat. Niet alleen in de dorpen maar ook daar buiten. Als ze werden dood gereden lagen ze voor de Gieren. Dit stonk en was niet prettig. Naast de weg was een ezel pad. Hierna kwamen we in een voorstad van Dakar. Dit was niet normaal. Het verkeer was hier een grote gaos. Lijken van auto's en vrachtauto's lieten ons vaak raar opkijken. Er is hier maar een verkeersregel. En deze is: ER IS GEEN REGEL. Gewoon rijden. Onze bumpers zijn wat sterker dus wij nemen onze vrijheid. Dit was lachen. Na een rit van ongeveer 4 uur kwamen we bij de camping/hotel Lac rose. Prachtig. Ronde Hutjes van leem en een rieten dak met twee bedden en een Warme douche. het zag er allemaal mooi uit en er lag een heerlijk zwembed bij met 300 meter verder de zee. Dit is het ultieme vakantie gevoel. Lang niet gehad. Iedereen had het weer naar de zin. Zaterdagmorgen lekker langs de zee gaan joggen. Hierna een duik in het zwembad. Toen met de jongens gaan quoten. Een motor met 4 wielen waarmee je heerlijk over het strand kunt scheuren. Heerlijk, een ieder was in de nopjes. Hierna weer heerlijk in de zon gelegen bij het zwembad met wat te lezen. Om 16.00 maar eens even de auto poetsen en de fiets afstellen. Toen kreeg nog even de kans om met een vrouw en Etienne paard te rijden op het strand. Na een ritje van twee uur lekker gegeten. Dit schrijven en dan naar het kampvuur een pilsje drinken. Morgen vertrekken we naar Gambia. We vertrekken om 7.00 u in twee groepen. De grens en het veerpond kosten weer veel tijd. We zien wel. Alles komt goed. Deze dag was super.
1, 2 en 3 maart in Banjul Zondag 1 maart Zondag van Senegal naar Gambia eerste stuk ging heel goed de weg werd steeds slechter en slechter. We kwamen studenten van ons hotel in Gambia tegen die wisten de weg en reden toen voor ons. We moesten om 15.00 uur de boot bereiken naar Banjul in Gambia en daarvoor de grens nog passeren naar Gambia. We zaten goed op schema tot we op een zeer slechte weg met de jeep van Chris, Bart en Jesper de achteras er onder uitbrak. Daardoor raakte ze van de weg, we hebben eerst weer de jeep op de weg gezet (wat je weg kunt noemen). We hebben toen als noodoplossing de achteras met spanbanden vastgezet en daardoor konden we weer doorrijden. Daardoor waren we pas om 15.00 uur bij de grens en gelukkig waren we niet de laatste, de groep van Bakel had ook een probleem gehad, en we moesten dus wachten. Hierdoor kregen we de boot van 15.00 uur niet maar die van 20.00 uur. We kregen wel politie escorte van de grens naar de boot en toen we overgezet werden, kregen we ook nog escorte tot aan ons verblijf. Kairo Garden. Zondagavond kwamen we
daar om 22.00 aan. Het verblijf waar we zitten is geen stroomvoorziening alleen via een stroomaggregaat. We horen de dieselmotor lopen, als deze niet meer loopt is er ook geen stroom meer, en gaat alles met olielampjes, kaarsjes, ook in het restaurant. Maandag 2 maart Maandag was rustdag maar voor ons niet, want we moesten zorgen voor een telefoonkaart, en de auto moesten we repareren. We hadden rond gereden om te kijken of er een garage was die de auto kon maken (Lasen). Deze hadden we dan ook na enkele uren gevonden en hij heeft de klus geklaard voor 48 euro. De dag was voor dat het je wist al om, toen we om 20.00 uur terugkwamen konden we al meteen weer aan tafel gaan. De telefoonkaart werkte bij niemand, en de KPN kaart die ik normaal heb vond ik nergens meer. Dit was balen want mijn zoontje Robin was jarig en ik had hem natuurlijk heel graag willen bellen. Dinsdag 3 maart Dinsdag ben ik met een ander team en team Marokko een school gaan bezoeken in Banjul, waar ook televisie en pers aanwezig was. Aan het einde van de middag zijn we nog even over de markt geweest. Dit is niet uit te leggen hoe dit hier werkt op de markt, dit moet je met eigen ogen gezien hebben. Wegen en paden zijn van zand en hele nauwe straatjes. Links en rechts hele kleine winkeltjes waar ze van allerhande producten verkopen. Ziet er allemaal heel vervallen en vies uit net als de mensen ook. Als je in de buurt van visverkoop komt dan merk je dat heel snel aan de vliegen. Het weer is 37 graden maar wel heel goed uit te houden. De verbindingswegen zijn verhard. Andere wegen zijn gewoon onverhard (zand) Aan het rijgedrag hebben we ons al helemaal aangepast, altijd maar op de claxon drukken en gewoon rijden. Op het verblijf Kayrogarden zijn de mensen en verblijf erg keurig, op straat zijn de mensen ook erg vriendelijk en niet lastig. Als weinig blanke val je hier erg op. Woensdag 4 maart Woensdag 2 scholen gaan bezoeken 1 middelbare school en 1 kinderdagverblijf met een school voor middelbaar onderwijs. Op het laatste adres kregen wij ook nog een lunch aangeboden en op die plaatsen worden ook auto’s en veel spullen gedoneerd. Enkele jongens gaan hier ook stage lopen. De vraag is ook of Arcus een school wil adopteren? De scholen kunnen het ontzettend goed gebruiken, en ze zijn er ontzettend blij mee. Vandaag is ook weer pers en televisie bij ons geweest en we zijn ook al op radio en televisie uitgezonden in Gambia. Alle mensen die we op straat tegenkomen en onze auto's zien zijn zo vriendelijk, dat je daar soms emotioneel van wordt dat mensen zo blij kunnen zijn met onze aanwezigheid terwijl we eigenlijk maar een druppel op een gloeiende plaat zijn. Als wij van Kayrogarden naar de hoofdweg rijden moeten we door een woonwijk rijden, de weg bestaat uit gewoon zand waar recht en links kleine huisjes zeer armzalig gebouwd zijn. Daar wonen de mensen in en het krioelt er van de spelende kleine kinderen. Die je vriendelijk toeroepen. We zitten kort bij zee maar aan het strand ligt helemaal niemand om te zonnen, dus wij doen dit ook maar niet. Terwijl het toch een heel mooi strand is. Aan de rand van Banjul zijn wel chique hotels voor toerisme. Bas en Cliff hebben zich voor morgenavond daar een kamer gereserveerd. Die willen de trip afsluiten met luxe. Samen met team Marokko gaan zij vrijdag naar huis. Ik ga morgen naar Senegal, waar de 5 leerlingen stage gaan lopen. Zal een halve dag rijden zijn maar ik wil graag weten waar de jongens verblijven en of alles goed geregeld is. Jan Huizinga gaat mee en de 5 leerlingen ook. Wij hopen morgen al 1 school te bezoeken dan gaan we naar het slaapadres waar de jongens 3 weken verblijven. Wij slapen daar dus deze nacht. Vrijdag gaan we
terug naar Kayro garden om afscheid te nemen van team Marokko. Zaterdag de auto van Bas doneren aan de politie en stage voorbereidingen treffen. Zondagmorgen om 8.50 hebben wij vanuit Banjul de vlucht terug. Eerst naar Barcelona en dan zullen wij om 21.45 landen in Koln.
Donderdag 5 maart en Vrijdag 6 maart Zijn naar Senegal gereden vrij lang oponthoud gehad aan de grens, douane amtenaar deed moeilijk. Na geld schuiven en diverse telefoontjes konden we na 2 uur toch doorrijden. Toen zijn we naar een schooltje gereden waar hoofdzakelijk vrouwen en kinderen opgeleid werden. Voor hygiëne bij koken, naaien en alles wat met huishoudelijke aard temaken heeft. Maar ook wat in toeristen industrie, in hotels te werken, kamers verzorgen, poetsen, keuken meehelpen, en etiquette hoe ga je met toeristen om. Daar kregen ze ook een auto geschonken. Daar waren ze ontzettend blij mee en maakte letterlijk een vreugdedans. We zijn doorgereden naar Boine daar zijn we de school gaan bezoeken, waar Etienne en Pascal stage gaan lopen. De school was heel leuk maar het lokaal waar zij motorvoertuigen moeten doen was helemaal leeg. De opleiding was er nog niet ze hebben een mooi lokaal, voor hun hebben ze nog speciaal ventilatoren opgehangen. Komende dinsdag gaan ze met 10 leerlingen het lokaal inrichten 1 auto wordt daar ook gedoneerd en die wordt dus ook gesloopt voor lesmateriaal. Zij zelf vonden het heel leuk en daarna zijn we naar de slaapplek gegaan. Dit is de plaats waar zij 3 weken verblijven. Het is een heel leuk Afrikaans onderkomen direct aan het water. Toilet en douches zijn goed, het ontbijt was ook heel goed, zelfs met eieren. Maar het avondeten was wat minder, omdat we onaangekondigd waren. Daarna was het bier wel weer lekker. Ik had heel goed geslapen. S'morgens zijn we verder gereden naar Zechenchor daar zijn we eerst naar het gouvernement geweest en daar met de gouverneur gesproken. Dit ging over de goederen hoe we die het beste het land in konden krijgen, en over de moeilijke doorgang aan de grens. In het gebouw waren ze aan het verbouwen het was een oud gebouw uit 1698 uit de franse tijd. Heb nog even met een Duitse aannemer gesproken. Hij werkte en woonde al jaren in Senegal en deed hier veel van deze bouwactiviteiten met mensen uit Senegal. We zijn toen de school gaan bezoeken waar Jesper Cliff en Bart stage gaan lopen. Leraar motorvoertuigen was er, directie en andere docenten hadden de hele dag een vergadering. Het motorvoertuigenlokaal is heel oud, met zeer slechte en oude spullen dus ook daar kunnen ze 100% scoren, met de spullen die ze daar laten en de auto. Er komt een tolk bij en nog 2 jongens van de PTH. Samen met hun zevenen slapen ze op 1 locatie. De stage plek is ongeveer 100 km landinwaarts en zuidelijker zodat je ziet dat het veel groener is en er staan hele dikke bomen en het ligt aan het water. De temperatuur is hoog 45 graden wind stil, maar zeer lage luchtvochtigheid. Maar het is goed uit te houden, maar je moet wel veel drinken. Oscar is in Gambia gebleven en is daar 2 bedrijven gaan bezoeken. Ze zouden ook vandaag de unimog gaan afleveren bij iemand die bij de politie werkt met een hoge functie. De Scouting wilde de auto niet wegens het hoge brandstofverbruik. Op scholen hebben ze er ook niet veel aan omdat hij te hoog is, en wegens de oude leeftijd van de auto 42 jaar. De politie zou er heel blij mee zijn voor troepen transport en andere doeleinden. Jan Huizinga is er zeer blij mee omdat de politie het project go for Africa meer zal steunen. Omdat dit vanmiddag niet is door gegaan, gebeurt dit nu morgenvroeg om 10.00 uur. Daarna gaan we de stage voorbereiden en een planning maken en de materialen en spullen bij elkaar zoeken. Daarna gaan we de tassen pakken voor de terugreis en hopen nog wat tijd te hebben voor nog een gezellige afsluiting van dit avontuur. Zelf ben ik heel blij dat ik mee ben gegaan met de jongens zodat ik weet waar ze terecht komen en hoe het eruit ziet. Ik heb veel foto's gemaakt zodat ik de ouders kan informeren waar hun zoon terecht is gekomen. We waren trouwens nog net op tijd terug om afscheid te nemen van team Marokko. We hebben daardoor wel op de terugweg direct over de grens van Gambia een zandweg moeten rijden van 2 meter breed dwars door de
bush bush, om een hele afkorting te maken. De jongens vonden dit schitterend en konden zich even uitleven. Zo dit is het laatste berichtje uit Afrika. Ik wil iedereen bedanken voor de leuke reacties en tot in Nederland. p.s. Marielle ik hoef de banden niet leeg te laten, van mijn fiets. Heb hem gedoneerd aan een gids uit Gambia die ons zeer goed geholpen heeft. Toch bedankt voor de tip.
thuis Om 6.30 uur opgestaan en na het gebruikelijke nog snel wat inpakken en om 7.20 u. vertrokken naar het vliegveld. Natuurlijk na afscheid te hebben genomen van Kairoh Garden en hun mensen. We reden op de laatste druppels diesel. Tankstations waren nog dicht. Na wat gedoe op de luchthaven bij het inchecken konden we nog kort afscheid nemen. Om 9.00 uur vlogen we naar Barcelona. Op een scherm konden we zien boven welke plaatsen we vlogen. We zagen de reis retour. Drie weken meer als 8000 km met veel ontberingen en nieuwe ontdekkingen. Ik had het niet willen missen. En nu zit je in een vliegtuig en mijn gedachten gaan naar de vele momenten van dit avontuur. In een vogelvlucht vlieg je over de Sahara waar we 3 dagen verbleven. Mijn ogen vallen vaker dicht om slaap en rust te vinden. Ben blij om Monique en de kinderen te zien, te voelen en weer bij hen te zijn.
We landen en we moeten 5 uur wachten. Even tijd om met een taxi het centrum in te gaan. Effe naar de haven en nog eens even in de zon aan het strand te zitten. lekker het zand te voelen. Om half 6 met de taxi terug naar het vliegveld voor onze laatste vlucht naar Keulen-Bonn. Om 22.00 landen we en komen in het geregelde leven terug. Monique en Peter wachten ons op en brengen Oskar en mij thuis. Het gr.spandoek met ballonnen aan de voorgevel viel mij niet direct op. De koude wind en in gedacht met de koffers hielden me effe bezig. Na een tip van Monique zag ik het. De kinderen sliepen al lekker en het gaf een heel bijzonder gevoel om weer thuis te zijn. Waar alles zo normaal is, wat je nodig hebt kunt pakken en iedereen gewoon er is. Eerst was de reis belangrijk. De stage hing eraan als een, moetje ook nog. Na het verblijf in Gambia en deels zuid Senegal vind ik het werk wat Go for Africa daar doet veel belangrijker. Heb met veel mensen gesproken en gezien wat nodig is. De lat ligt daar veel lager. Het hoeft niet zo mooi en overdreven als bij ons. Maar dat minimale wat nodig is moet je dan wel hebben. De welwillende mensen zijn er overal. Veel voorbeelden gezien van donaties die onbruikbaar waren. Een prachtig gasfornuis (nieuw) voor een kookcursus maar het gas is er niet. Kun je natuurlijk uit Dakar laten komen maar dit is 2 dagen reizen. Er stond op een school een mooie (nu ook al oude) testkast voor diagnose aan auto's. Maar zonder gebruiksaanwijzing en kabels. Een prachtig balanceer apparaat voor autobanden. Maar zonder loodjes en wielen met banden. Draaibanken met beitels. Maar de slijpsteen van de beitelslijpmachine was versleten. Dus geen scherpe beitels dus .... Beugel zagen genoeg maar geen zaagbladen die nog bruikbaar waren. Opdrachten genoeg maar geen ijzer hout of 1 auto om aan te proberen. Een lokaal met een hefbrug maar zonder auto. Een nieuw lasapparaat zonder lasdraad. Of gewoon geen stroom tijdens schooltijden.
Een werkplaats zonder dak. Gezien het weer een minder noodzakelijk iets dan het vele andere. We kregen van de media daar veel aandacht. TV en radio volgde ons regelmatig tijdens bezoeken aan scholen en gesprekken met regeringsmensen. Ook mede hierdoor was iedereen erg vriendelijk tegen ons en gastvrij. We kunnen daar nog veel doen. Zeker op de scholen in zuid Senegal. Ze hebben gewoon bijna niets. Wel de ruimte en docenten. maar ... Dus we moeten terug. Als ik mag en kan dan heel graag. Als slot wil ik iedereen bedanken voor de steun voor en tijdens de reis die ik heb gehad door julie aandacht en reacties. Maar ik mis nu ook al de jongens in Gambia en het avontuur. Zij waren het die deze reis en het verblijf tot een aangenaam prettig en avontuurlijk verhaal maakten. Door ieders medewerking, doorzettingsvermogen en teamgeest. Ze noemden ons het "Pechteam" omdat we zo vaak met pech langs de weg stonden. We zijn "een Top team" Waar anderen stopten gingen wij door. Waar anderen niet waren zijn wij geweest. Waar anderen alleen verder gingen bleven wij samen. In gedachte ben ik bij jullie in Zuid- Senegal Maak er een leuke en onvergetelijke tijd van en kom behouden en wel thuis. Groetjes Wim
