Dagboek Transsiberiëreis, 4-20 juni 2007 4 juni
Kwart over 4 ‘s ochtends van huis op weg naar Schiphol. We vliegen via Wenen naar Moskou. Het vliegtuig vertrekt een half uur te laat. En in Wenen is er maar één uur overstaptijd. We halen het net, ook omdat het vliegtuig naar Moskou ook vertraging heeft. Uiteindelijk arriveren we toch weer precies op de geplande tijd in Moskou. De vertegenwoordiger van Tiara wacht ons daar op. Paspoortcontrole gaat vrij vlot. Het is dan nog een uur rijden naar ons hotel. Moskou is enorm groot, brede wegen, veel verkeer en chaotische chauffeurs. Het hotel is prima, het ligt in een parkje. ’s Avonds buiten gegeten bij het hotel. Het is prachtig weer. Het eten is erg lekker maar de bediening op z’n Russisch, alleen het afrekenen duurt al bijna een uur. Het is inmiddels 10 uur geworden. Het was een vroege start vanmorgen en morgen wordt een lange dag, dus tijd om te gaan slapen.
5 juni
Douche blijkt niet te werken, dus het bad maar vol laten lopen. Goed ontbijt, geen buffet maar (weer een trage en norse) bediening. Om 10 uur haalt Olga ons op, onze gids voor vandaag. Met de metro gaan we naar het centrum. Alleen zou dat wel lastig zijn, de namen van de stations zijn bijna niet te vinden, als je ze ziet moet je nog het cyrillisch
schrift vertalen. En omroepen gebeurt alleen in het Russisch. Na 7 haltes stappen we uit op 10 minuten lopen van het Rode Plein. We krijgen een uur om rond te kijken. Ik bekijk de Vasilykathedraal met de uivormige koepels, een kunstwerk van een kerk. Verder maak ik foto’s van het Rode Plein, het mausoleum van Lenin, het Kremlin, het GUM warenhuis, enz enz. Er is veel te zien op deze plek. Het is vrij rustig en prachtig weer, ruim 20 graden en volop zon en dat zal de hele dag zo blijven. We lopen verder via de muren van het Kremlin naar de Christus Verlosser Kathedraal, 7 jaar geleden helemaal opnieuw opgebouwd nadat Stalin de kerk had verwoest. Ongelooflijk mooi, marmer, fresco’s, iconen, dat men zoiets in deze tijd nog kan bouwen. Het is overigens de kerk waar Jeltsin opgebaard heeft gelegen. Daarna door naar Arbat, de winkelstraat, wat gegeten, de stalletjes met honderden Matruska’s (de inschuifpoppetjes) bekeken, nog even niets gekocht We zijn net begonnen en het moet allemaal maar mee de trein in. Dan weer met de metro langs enkele stations die gedecoreerd zijn als kathedralen. Marmer, schilderijen, kroonluchters, sierstucwerk, net de barok. We sluiten de toer af met een boottocht van anderhalf uur over de Moskva rivier die dwars door de stad stroomt. Er is veel te zien, mooie
1
bruggen, delen van het Kremlin, kloosters, het Gorki park, veel groen, zonnende mensen langs de waterkant. Zo lijkt het net Parijs Met de metro dan terug naar het hotel. Moskou is zeer de moeite waard, prachtige gebouwen, schitterende kerken. Wel is er veel verkeer en zijn de mensen vrij nors. Toch wellicht de moeite waard nog eens terug te gaan en dan ook het Kremlin en musea te bezoeken, daar was nu geen tijd voor. Terug in het hotel wat eten, pakken, douchen (dat kan de komende 4 dagen niet meer) en om 10 uur op weg naar de trein. We worden gewaarschuwd voor zakkenrollers op het station, maar alles gaat goed. Om 11 uur zijn we in onze cabine, die we delen met een stel uit Bergen op zoom, Paul en Jennie, vriendelijke mensen al is met name Paul erg chaotisch. We zijn een klein uurtje bezig om ons te installeren, de bagage een plek te geven en de bedden op te maken. De trein vertrekt om half twaalf, strikt op tijd. Om één uur de kooi in. Slapen lukt wel, de geluiden en bewegingen van de trein vallen wel mee. We zijn op weg!
6 juni
Als ik wakker wordt hebben we de eerste 500 km er op zitten, een tiende deel van de afstand tot Irkutsk. Een tijd in de gang gestaan om het landschap te bekijken. Veel berkenbossen, zo nu en dan een armoedig dorpje met houten huisjes,
soms een grotere stad. Op zoek naar de restauratiewagen of er ontbijt is te krijgen. Die blijkt pas om 9 uur open te gaan. Dan maar thee en koekjes en we hebben in Moskou ook nog fruit gekocht. De Samovar, een warmwaterboiler die in elk rijtuig aanwezig is, werkt prima als je een goeie beker bij je hebt, en dat hebben we. Wassen blijkt ook wel te gaan in het fonteintje bij het toilet, wat primitief, maar dat weet je van te voren. Na 12 uur een stop in Kirov, 950 km van Moskou. Stad met veel industrie en de meest vervuilde lucht van Rusland. Tijdens deze eerste lange stop verschijnen ook de verkopers op het perron. We kopen warme worstenbroodjes voor 10 roebel (30 cent) en fruit. Op het perron Mongoolse handelaren die enorm grote knuffelbeesten verkopen. Wat moet je daar nu mee! Na deze stop rijden we West Siberië binnen, groot en dunbevolkt, 2 inwoners per vierkante km en die wonen dan nog voornamelijk in de steden. ’s Middags een 20 minuten stop in Balezino, Hier veel Russische vrouwen die etenswaren verkopen, o.a. zelfgemaakte salades, voldoende voor een goede lunch. Een paar uur later komt de trein in de buurt van het Oeral gebergte, het terrein wordt ruiger en heuvelachtig, de trein heeft er soms moeite mee en rijdt duidelijk langzamer. Inmiddels zitten we ook weer in een andere tijdzone, 2 uur later dan in
2
Moskou. Maar de tijd in de trein blijft Moskou tijd en die tijd zie je ook op de klokken op de stations die we tegenkomen. Gevolg is dat het steeds vroeger donker wordt en ook veel vroeger licht. Gegeten in de restauratiewagen Boeuf Stroganov. Gelukkig op advies van een Belgisch echtpaar er aardappelen bij besteld, anders was het alleen maar een paar reepjes vlees geweest. Bij de stop in Perm waren er niet zoveel verkopers, geen broodjes dus. Morgenochtend in de trein eten. Vanavond niet te laat in de kooi om vast aan het tijdverschil te wennen. De lange treindag vloog trouwens voorbij met kijken, praten, door de trein lopen, stops, je verveelt je geen moment.
7 juni
Geweldig geslapen, de provodnika heeft wc en wasbakje alweer schoongemaakt. Er is ook warm water bij de wasbak en met de meegenomen stop kun je zelfs wat kleine dingen wassen. De provodnika’s houden de zaak goed in de gaten. Bij stops sturen ze je ruim op tijd de trein weer in en doen op verzoek je cabine op slot. We ontbijten met spiegeleieren, maar goed ook want op de eerstvolgende stop zijn er geen handelaren. Ondanks het lage perron proberen we dan maar ons raam wat schoon te maken. Ik geef Paul, onze cabinegenoot een kontje, iedereen maakt foto’s van de acrobaten. De
hilariteit is groot als blijkt dat we het verkeerde raam hebben schoongemaakt. Het weer is vandaag schitterend, prachtige wolkenluchten, veel zon. We rijden door eindeloze berkenbossen een moerassen met zo nu en dan een dorpje met kleinenhouten huisjes, soms een grotere stad. Door de trein lopen nu regelmatig handelaren met bontmutsen, zelfgebreide handschoenen en nog veel meer zaken die we absoluut niet nodig hebben. Om vier uur zijn we bij Omsk, een stad van 1,1 miljoen inwoners en veel industrie. We gaan over een rivier van 500 meter breed. Dat soort brede rivieren zien we vaker. In Siberië stromen erg grote rivieren, de Ob, die we ook kruisen komt direct na de Amazone en de Nijl. Om zes uur een stop in Barabinsk. Daarna wilden we gaan eten in de restauratiewagen, maar grote paniek, toen we kwamen bleek alles op te zijn, ongeveer de helft van de groep kwam voor niets. Dus soep en kaakjes! Maar om half tien ’s avonds bij de laatste stop voor de nacht in Novosibirsk blijkt er een kiosk te zijn met warme broodjes, pizza’s fruit enz. Dus het één en ander ingeslagen zodat we morgen wat reserve hebben en toch met een volle maag naar bed kunnen.
8 juni
De laatste treindag van het eerste deel. Het landschap is veranderd, heuvels en dennenbossen afgewisseld
3
met de onvermijdelijke berken, veel bloemen, maar ook industrie, mijnen en houtzagerijen en erg veel goederenwagons. Er rijden hier erg veel treinen. De trein is de belangrijkste verbinding in Siberïe. Bij de stop in Krasnojarsk is weer van alles te koop, van grote vis tot worstenbroodjes en veel fruit, yoghurt enz. Voldoende voor een zelfgemaakte lunch. We passeren de helft van de afstand Moskou-Peking bij 3932 km. Het was hier lang verboden gebied vanwege de productie van kernwapens en een ruimtestation. Er is bij Krasnojark zelfs een compleet ondergrondse stad. Aan het eind van de middag proberen we nog een keer het restaurant. Het wordt er niet beter op. Van de 50 gerechten op de kaart zijn er nog maar 3 over. Maar goed, we hebben maagvulling. De laatste stop voor de avond is wat kort. De provodnika let goed op. Bij de vorige stop ging de trein al rijden toen er nog een paar van onze groep op het perron waren. Vroeg naar bed, de trein houdt nog steeds de Moskouse tijd aan, dat betekent dat we om 4.15 uur in Irkutsk zijn. Het is daar dan al kwart over negen. Zo komt er een einde aan dit eerste deel, een fascinerende tocht waarbij ik zelfs nauwelijks aan lezen ben toegekomen.
9 juni
Precies stopt de trein in Irkutsk, de hele reis is op de minuut af op tijd gegaan. Het is in Irkutsk 9.15. De
reisleidster Irina staat al te wachten. Een prachtige rit door de bossen en langs de rivier van ruim een uur en dan zijn we bij het Baikalmeer in Litsvianka. De kamer is nog niet klaar, dus eerst maar koffiedrinken op het terras bij het meer. Op het terras zit om 11 uur al een stomdronken rus, die een paar keer van z’n stoel valt. Dan eindelijk na 4 dagen weer douchen, omkleden en de boot op voor een rondvaart over het meer. Het is fris, bewolkt maar wel droog, mooie uitzichten. Na de rondvaart Omul eten (vis die alleen in dit meer voorkomt, heerlijk) en dan een stevige wandeling. Mooi oud Russisch dorpje met een schattig Russisch Orthodox houten kerkje. Tegen zessen terug bij het hotel.’s Avonds gegeten in het hotel, natuurlijk weer die vis. Even bellen vanuit de hotelkamer met Cobie. Met de mobiele telefoon blijk ik in Rusland alleen te kunnen SMS-en. Vroeg naar bed, het tijdsverschil voel ik nu pas.
10 juni
Bij uitchecken blijkt het bellen naar Nederland niet geregistreerd. Dat was dus gratis. Bij het opstaan blijkt het koud en winderig te zijn. Gelukkig is het droog als we vertrekken. Onze gids Swetlana neemt ons uit de bus mee en vertelt iets over het Baikal meer. (630 km lang 20-25 km breed, 600m diep. Zeer helder en schoon water, vervuiling door cellulose papier fabrieken is het grootste probleem.
4
Veel temperatuur verschillen (zomers 30 graden, winters – 30 graden). We maken een lange stop bij het openluchtmuseum, een groot park in de bossen aan de rivier met historische huizen. Zeer de moeite waard. Om 2 uur in Irkutsk in het hotel, erg luxe. Om 3 uur de stad in. Buiten het centrum erg rommelig, een gigantische overdekte markt. Bij de rivieren een aantal prachtige kathedralen, met het uiterlijk van een grote suikertaart. Twee zijn open en je mag er ook fotograferen. Het weer is inmiddels opgeknapt, 14 graden maar helemaal droog. Terug via het centrum, erg wijds, net als Moskou, veel grote gebouwen. Voor het voetbalstadion staan allemaal mensen. Er is een soort “Sterkste man van Irkutsk” competitie, opgeluisterd door twirl girls. Even verderop is in een kerk een Russisch orthodoxe dienst aan de gang, zo’n 10 oude vrouwtjes vormen de gemeente, we worden vriendelijk uitgenodigd mee te doen aan de dienst. Terug in het hotel gaan we eten en dat gaat weer op z’n Russisch, eindeloos wachten op het eten en alles komt ongelijk. Er is wel evenveel personeel als er gasten zijn maar dat helpt helemaal niet. Als we koffie willen blijkt het espresso apparaat kapot. Dus maar oploskoffie. Toch weer een bijzondere dag.
11 juni
Vier uur op, kwart voor vijf vertrekken. Ontbijt gaat mee in een
box. Probleem is wel dat er ondanks de afspraak er geen ontbijtboxen blijken te zijn. Die moeten dus in allerijl worden gemaakt. Bovendien wil de receptie de paspoorten alleen aan de reisleidster geven. En die is er nog niet. Na lang aandringen krijgt één van ons de stapel paspoorten en deelt die uit. Ondanks de perikelen kunnen we gewoon om kwart voor zes volgens plan vertrekken. Om even over zessen op het station. De trein vertrekt om kwart voor zeven. Het installeren gaat erg snel, we weten nu hoe het moet. De trein is dit keer oud en de cabines zijn (nog) smaller, maar we krijgen alles erin. Wel blijkt ons raam erg vies te zijn. Er is vandaag echter maar één stop en daarbij blijkt het perron aan de verkeerde kant te zitten. Maar aan de gang kant is het redelijk schoon en dat blijkt de kant van het Baikalmeer te zijn. Daar rijden we zo’n 5 uur langs, mooie uitzichten, het weer wordt ook snel beter. Onderweg veel rivieren die in het meer uitstromen. Het water ziet er zelfs vanuit de trein helder uit. Wat een enorme watervlakte, groter dan Nederland en België samen. De ramen blijken trouwens bij deze trein open te kunnen, dus kunnen wede ramen van binnenuit ook schoonmaken. We gaan wat eten. De trein is oud maar de restauratie ditmaal voortreffelijk. Voor 10 euro steak met aardappelen, groente en een biertje. Inmiddels hebben we het meer verlaten. Na een stop in Oelan
5
Oede verandert het landschap, weids, bergketens, grote rivieren. Om 6.10 zijn we bij de grens. De trein stopt, norse douanebeambten komen de paspoorten innemen. En (weer) moeten we een formulier invullen. Het lange wachten begint, in de trein wordt het heet en erg benauwd. Gelukkig mogen we op het perron een luchtje scheppen. Het is inmiddels 2 uur verder en we staan nog steeds stil. 2,5 uur: De koffers moeten naar beneden en de douane loopt bovenop de trein alles te bekloppen en in luiken te schijnen, alsof ze overal smokkelwaar of verstekelingen verwachten. De paspoorten zijn nog niet terug. 3 uur: stempels worden gezet op de formulieren, verder gebeurt er niets. Als je even de cabine verlaat wordt je subiet teruggestuurd. 3,5 uur, paspoorten terug, in alle cabines gaan alle luiken open, zelfs de ventilatieroosters. 4 uur: we staan nog steeds stil. 4, 5 uur, we rijden weer! We dachten dat nu de wc’s open zouden gaan maar die blijven tot de Mongoolse grens nog dicht. Iedereen staat inmiddels op klappen. En hè hè, toch gaan na een kwartier ineens de wc’s open. Half twaalf bij de Mongoolse grens. Paspoorten worden ingenomen, weer formulieren invullen. De Mongoolse douane is wel veel vriendelijker dan de Russische, maar we hebben de paspoorten nog niet terug.
Half één, de paspoorten, dat gaat goed. Eén uur, we mogen naar bed. 1.15 de trein rijdt weer.
12 juni
Om half negen rijden we Ulan Batar binnen, het is daar nu half acht. Ischi wacht ons op. Met de bus naar een hotel waar een ontbijtbuffet voor ons klaarstaat. Dan naar een Boeddhistisch tempelcomplex, mooi gelegen, monniken in rode pijen. In veel gebouwen zitten monniken te zingen. In het centrale gebouw begint een dienst waar zo’n honderd monniken op af komen. Vandaag spreekt de rechterhand van de Dalai Lama. Je mag geen foto’s maken (Eén stiekeme is toch niet erg?). In een ander gebouw een gouden Boeddhabeeld van 26 meter hoog, gigantisch. Veel monniken zijn kinderen vanaf een jaar of tien. Wat een andere sfeer dan in Rusland, de mensen zijn allemaal erg vriendelijk, je mag iedereen fotograferen. Op weg naar het kamp nog even geld wisselen.Onderweg een kudde yaks met herders op paarden. We komen langs de sjaman rots met gebedsvlaggetjes. Loop er drie keer omheen, gooi drie keer een steentje bij de steenhoop en je mag een wens doen. Na 1,5 uur rijden zijn we bij het Terey camp. Ger tenten voor vier personen, kleurig meubilair, aparte toiletgebouwen en een overweldigend uitzicht, rondom bergen. Het weer is schitterend, een graad of 25 en zon.
6
Het landschap lijkt op Afghanistan, kale bergen, een beetje groener, we zitten op 1600 meter hoogte. Het is hier erg droog, vorige week was het soms 38 graden maar soms ook rond het vriespunt, een hard klimaat. Na de lunch met de bus het nationale park in. Eerst naar de Turtle Rock, een rots in de vorm van een schildpad Veel mongolen met paarden en toeristenshopjes. Daarna gaan we op bezoek bij een nomadenfamilie. We krijgen Yakboter en brood aangeboden. Het is een boer met 10 koeien en 10 Yaks en nog een heleboel paarden. Ook hier weer erg aardige mensen die zich graag laten fotograferen. We wandelen in een uur terug naar het kamp. Na het eten kijken we nog even naar de zonsondergang, maar het wordt snel kouder. Boven ons zweven arenden in de lucht. Wat een plek!!
13 juni
Vandaag naar Ulan Batar. Van 2,6 miljoen mensen in Mongolië woont 1 miljoen in de hoofdstad. Mongolië is zo groot als Duitsland + Frankrijk. Boven de buitenwijken van de stad zweven tientallen gieren. Als we in de stad aankomen blijkt er op het centrale plein een grote manifestatie aan de gang. 1000 Mongolen krijgen een medaille of oorkonde uitgereikt voor het beste vee. Ze staan allemaal in groepen klaar in nationale kleding. Over al kraampjes waar landbouwproducten worden aangeboden. Het is geen probleem
om mensen te fotograferen. Ze fotograferen mij ook regelmatig. Een jonge man loopt met en paar van ons mee en vraagt steeds hoe bepaalde dingen in het Engels heten. We zijn een beetje wantrouwend maar na een kwartiertje bedankt hij uitvoerig en neemt al buigend afscheid. Na een uurtje op het plein naar het natuurhistorisch museum met o.a. in Mongolië opgegraven dyno’s. Tijd voor de lunch. Dat gebeurt in een wokrestaurant, de koks maken het eten klaar waar je bijstaat en halen allemaal toeren en kunstjes uit. En het is lekker! Door naar het paleis van Bogd Khan, de laatste Mongoolse koning, gebouwd in 1839. Een kleine “verboden stad”, met een zomer en winterpaleis. Van buiten behoorlijk verwaarloosd, moet nodig gerestaureerd. Van binnen prachtig met o.a. een Ger tent gemaakt van 150 luipaardhuiden en prachtig meubilair. Hier mag je helemaal niet fotograferen, maar..... Dan nog naar het hoogste punt van Ulan Batar een heuvel op, een paar honderd treden en bovenop een monument voor de tweede wereldoorlog. Boven zijn studenten in net pak en meisjes met naaldhakken aan het vieren dat ze geslaagd zijn. En met die naaldhakjes zijn ze ook al die treden opgelopen. Dan nog een uurtje vrij om koffie te drinken. Van 6 tot 7 een voorstelling van een Mongoolse zang en dansgroep. Schitterende kostuums, hoge kwaliteit van muziek en dans. Mannen produceren hele speciale
7
keelgeluiden. Tot slot 3 kleine meisjes(10 jaar hoorde we later) die als slangenmeisjes ongelooflijke toeren uithalen. Dan gaan we in een Mongools restaurant eten, veel gehakt in deegballetjes. Dan moeten we nog terug naar het Gerkamp, die slechte weg van 1,5 uur. Het was handiger geweest als we in een hotel in de stad hadden kunnen overnachten. Bovendien is het bijna donker en de helft van de auto’s rijdt hier zonder licht. En straatlantaarns zijn er ook niet meer buiten de stad. De buschauffeur rijdt alsof het allemaal heel gewoon is. En dat zal hier ook wel zo zijn. Als we om kwart over tien in het kamp aankomen blijkt de stroom uitgevallen, ook het water doet het niet. We moeten het doen met een kaarsje en zaklantaarns in de tent. Het is toch al laat, dus dan maar naar bed, we moeten morgen om 5 uur op.
14 juni
Vijf uur, de wekker gaat, nog geen stroom, dus vies de bus in. Hier en daar wat poetsen met babydoekjes. In de trein is er wel water, dus een beetje poedelen daar dan maar. Hichi, onze gids in Mongolië heeft gezegd dat we met deze groep een hele coupé hebben. De zitplaatsnummers lopen nogal ver uiteen, maar we mogen zelf wisselen. Dat wordt een drama, want er blijken ook Nederlanders van een andere groep te zitten. Die claimen hun eigen nummers en dan loopt alles in
de war. Na zo’n drie keer verhuizen zitten we allemaal weer goed. Sander, één van onze jongere groepsleden wordt bij 2 Amerikaanse meisjes in de cabine geplaatst en dat vindt hij helemaal niet erg. (de meisjes ook niet) Om acht uur rijden we, en na een half uur bereiken we de Gobi woestijn 6200 km van Moskou. Het eerste stuk is een mooi bochtig traject waardoor je uit het raam steeds beurtelings voor en achterkant van de trein ziet. Langzaam wordt het terrein zandiger en ook leger. Hier en daar kudden schapen, loslopende kamelen en ook veel paarden. Op de eerste stop is weer van alles te koop. Weer verder door de eindeloze zandvlakten. Hier en daar een paar huizen of tenten, verder niets dan leegte. Het weer is steeds sterk wisselend, eerst warm en benauwd, dan trekt het dicht en gaat het regenen, even later heel hard waaien, hier en daar is de rails half onder het zand begraven. Toch rijdt de trein er zonder problemen door heen. En de woestijn blijft fascinerend, ook al lijkt het steeds hetzelfde. De restauratiewagen in deze trein is Mongools en het eten is verreweg het beste tot nu toe. Kosten voor Emmy en mij van salade, hoofdgerecht en drankje totaal nog geen 9 euro. Na het eten gaat de woestijn gewoon verder. Zand, zand, zand! Vlak voor de Chinese grens staat de trein 3 kwartier stil, er blijkt onderhoud aan de rails te zijn. En dan volgt het hele grensgebeuren, dat verschillende uren gaat duren.
8
Eerst de Mongoolse douane, 2 formulieren invullen, pas afgeven en wachten, paspoort terug, rijden, Dit kost 1,5 uur. Daarna gaat de trein door een enorm electrisch openend ijzeren hek. Een kwartier later komen de chinezen, weer 3 formulieren invullen. Het paspoort wordt ingenomen, 1 uur. Dan rijdt de trein een enorme hal in waar allemaal vijzels staan die de trein optillen. De wielen gaan eronderuit, nieuwe worden eronder gereden want het Chinese spoor is smaller. Een gigantische operatie voor een trein met 15 rijtuigen, maar de Chinezen spelen het in ruim een uur klaar. En wij hebben er prachtig zicht op. Om half één is de trein geheel van een nieuw onderstel voorzien. We rijden weer naar het perron, want de douane moet de paspoorten nog teruggeven. Om één uur is dat het geval en een kwartier later rijden we weg. De vertraging is weer ingelopen. Snel naar bed, het is inmiddels half twee.
15 juni
Om acht uur komt de trein langs Datong. Ben toch wakker dus even kijken, het landschap is totaal veranderd, overal groen, landbouw, boomkwekerijen, Datong heeft veel sloppenwijken, daar rijden we dwars doorheen. De trein gaat verder. Het landschap is erg afwisselend,wel een beetje heiig zodat het moeilijk is om foto’s te maken. Weer veel landbouw, nu ook sawa’s, rivieren en steeds
vaker een soort canyons, rotsen met kloven. Na de stop van half twaalf komen we in het laatste stuk voor Peking in een schitterende rivierkloof. We rijden langs een steile rotswand, tunnel in, tunnel uit.(zeker 100 tunnels) met steeds weer een overweldigend mooi uitzicht. De rivier diep in het ravijn. Iedereen kleeft aan de ramen. Vlak voor Peking zien we in de verte op de bergen de Chinese muur lopen, maar het is toch te ver weg om het goed te zien. Niet erg, overmorgen loop ik er. De trein komt op de minuut aan in Peking 14.05 uur. De treinreis zit erop. Wat een bijzondere ervaring was dat, een wereld apart, de cabine, de uitzichten. De hele treinsamenleving, uniek! In Peking worden we afgehaald door een Tiara agent. Er is nog even paniek als er veel meer personen zijn dan ze had opgekregen maar ze lost het allemaal keurig op. De transfer naar het hotel is kort en we hebben vrij snel onze kamers. Het hotel is midden in de stad (Mc Donalds aan de overkant) en het is erg luxe met waterkoker en thee. Eerst douchen en bijkomen van de reis. Om 5 uur met Emmy, Ina en Albert de stad even in. Een terrasje zien we niet,wel veel verkeer en veel mensen, winkels, banken enz. enz. Het is warm, ongeveer 30 graden dus lopen we niet al te lang door, ergens koffiedrinken en dan eten in het hotel. Terug op de kamer slaat de
9
vermoeidheid toe. Om half tien duik ik in bed en slaap als een blok in.
16 juni
Half zeven op, half acht vertrekken we naar het plein van de Hemelse vrede. Gigantisch groot overal mensen. Verkopers van prullaria zwermen voortdurend om ons heen.”verry cheep”. We zien het mausoleum van Mao, de klok die de tijd aftelt naar de olympische spelen. Na een uur komen we bij de verboden stad.ook die is onvoorstelbaar groot en prachtig. Onze gids Lily meent bij ieder paleis een heel verhaal te moeten vertellen, dus vraag ik hoe laat en op welk punt we weer verzamelen,daarna dwaal ik 1,5 uur alleen door het complex. Zo zie ik veel meer, het is allemaal erg indrukwekkend maar wel erg druk, het is tenslotte zaterdag. Om half drie staat de bus klaar en rijden we naar onze volgende stop,een zijde centrum. Je kunt ook zien hoe vanuit de cocon zijde wordt gemaakt. Tussendoor lunchen op z’n Chinees met draaiplateaus. Peking is enorm groot en druk, enorme flats afwisselend met Hutongs, de oude woonwijken met kleine huisjes. Daarna naar de hemelse tempel, ook weer een groot complex met veel gebouwen en één prachtige grote tempel. Op een lange veranda zitten allemaal Chinezen spelletjes te doen, er staan een paar honderd mensen te zingen, alle omstanders doen mee, iemand speelt op een accordeon “Jingle bells” en zingt er
oorverdovend hard bij. Fluitverkopers spelen “Altijd is kortjakje ziek”. Het is inmiddels boven de 30 graden en we beginnen aardig vermoeid te raken. Bij een laatste stop bij een groot warenhuis koop ik een koffer(afgedongen van 125 tot 30 euro). Mijn tas heeft een kapotte rits, die kan ik niet meer inhet vliegtuig meenemen. Bovendien kan ik nu zo kan ik de koffer morgen in het hotel stallen met spullen die ik bij de wandeling niet nodig heb. Tot slot diner in een prachtig chinees restaurant, het eten met stokjes gaat me inmiddels goed af. Als we weer in het hotel zijn neem ik afscheid van het Belgisch echtpaar waar ik veel mee opgetrokken ben, erg aardige mensen, we wisselen Email adressen uit. Met Emmy nog even naar de pinautomaat. Ook haar zie ik niet meer, zij gaat met de groep morgen nog een excursie dag doen, ik ga met 5 mensen wandelen.
17 juni
’s Morgens vroeg wordt ik opgehaald voor vervoer naar de muur. De andere lopers zijn er ook, 5 jonge mensen van 30-35 jaar, ze komen uit Zeeland. Het contact is direct goed. Het is ongeveer 3 uur rijden. Onderweg stoppen we bij een Chinese vazenfabriek waar het hele productieproces te zien is. Het zijn koperen vazen waarop met koperdraadjes een patroon wordt aangebracht dat wordt ingeschilderd met emaille verf. Het zijn prachtige vazen, maar om zoiets nu mee te
10
nemen! Na twee uur zijn we buiten de stad en rijden de bergen in. Het is hier veel rustiger en erg mooi. We zitten in een klein hotelletje met 6 kamers en ik heb een kamer voor mezelf. De thee staat klaar en de eigenares probeert meteen boeken en T shirts aan ons te verkopen. De lunch, weer op z’n chinees met verschillende gerechten op een draaiplateau. Alleen stokjes, hier kent men geen bestek, maar dat lukt inmiddels al aardig. De muur begint vlakbij het hotel. Om er te komen moeten we eerst over de smalle bovenkant van een stuwdam lopen (niet naar beneden kijken!) Via een slingerend bergpad komen we aan de rand van de muur. De eerste hindernis is een ladder van takken die we op moeten, dan staan we op de muur. Dit is een niet-toeristisch deel en dat merk je, tijdens de hele tocht zijn we hooguit 20 chinezen tegen gekomen. Het is flink klimmen. Schuine hellingen eindeloze trappen, maar schitterende uitzichten. Het is warm, 32 graden, maar er waait wel een koel windje, veel minder benauwd dan in de stad. Het is een beetje mistig, volgens de gids is het deze tijd van het jaar nooit helder. Iets minder voor de foto’s maar het geeft het landschap wel wat mystieks. Overal zie je over de heuveltoppen de muur kronkelen. Na een paar uur gaan we terug en drinken wat bij een terrasje achter het stuwmeer. Voor 20 yen (2 euro) steken ze vuurwerk voor je af. De
Zeeuwen vinden het prachtig, dat doen we dus. Keiharde knallen. Terug in het hotel het welverdiende biertje en het zweet afspelen, want het was toch wel warm. Het diner is voortreffelijk, o.a. verse vis die uit een bassin voor het hotel voor ons wordt gevangen. Verder is er niet veel te beleven, wat praten, wat lezen en vroeg naar bed.
18 juni
Bij het opstaan is er weer uitgebreid ontbijt met diverse gerechten en natuurlijk rijst. Brood zie je hier nauwelijks. Buiten speelt het zoontje van de eigenaar. Alleen!! Vanwege de één-kind politiek van de regering zie je overal ouders met één kind lopen, groepjes kinderen zoals bijv. in Afrika zie je nergens. Het is weer warm, maar iets minder heet dan gisteren. We zullen nu een rondje maken over een ander stuk van de muur. Dit stuk is helemaal bijzonder. We zijn als groep helemaal alleen, geen toeristen, geen Chinezen, stilte om je heen en overal de muur. Sommige stukken zijn hier erg stijl. Hellingen van 45 graden zijn normaal. Soms trappen, soms een schuine vlakte. Dit stuk muur is 600 jaar oud en stamt uit de Ming dynasty. Na veel klimmen volgt een superlinke afdaling. Ik ga er op handen en voeten vanaf. Daarna nog een stuk wat nog helemaal in oude staat is, de torens zijn ruïnes. De bomen en struiken groeien overal tussen de stenen door. Uiteindelijk komen we bij een sterk dalend pad naar het
11
dorp. Ook dan is het stil, een oud mannetje zit te roken op een steen. Karretjes hoog opgeladen met allerlei producten komen voorbij. Een imker is bezig met bijenkorven en z’n vrouw verkoopt honing langs de weg. Om 1 uur terug in het hotel. Het was zwaar, maar een heel bijzondere ervaring. Na douchen, lunchen en pakken. Terug naar Peking. De chauffeur van het busje rijdt als een wilde, maar dat doen ze hier allemaal. Na een uur zijn we weer in het stadsgewoel de stad is enorm, we rijden nog 1,5 uur, er zijn 5 rondwegen om de stad, overal gigantische flats, dan weer Hutongs en winkeltjes, het is een drukte van belang. Hoe dichter we bij het centrum komen hoe meer fietsers op de weg verschijnen, die gewoon tussen de auto’s door laveren. Langs de Lamatempel, een Tibetaanse tempel. In de straat tientallen winkels waar wierook wordt verkocht. Als we eindelijk bij het hotel komen blijkt het toch wat minder warm te zijn dan de afgelopen dagen. Opnieuw inchecken voor twee nachten, weer een prachtige kamer met koffie- en thee mogelijkheid en koelkastje. Hier houd ik het wel een dag uit. ’s Avonds door het warenhuis gelopen, recht tegenover het hotel, gigantisch groot, je verdwaalt er, de Bijenkorf past er wel vijf keer in. Daarna terug naar het hotel, soep gemaakt, ik heb al twee keer warm gegeten vandaag veel hoef ik niet
meer. Lekker even lezen en morgen de stad in.
19 juni
Laatste dag in Peking. Het is nogal mistig, zal ook wel smog zijn, maar het is niet zo warm, al hoewel ik bij terugkomst in het hotel een thermometer zie die 27 graden aangeeft. Ik besluit om niet naar het zomerpaleis te gaan, maar kies voor een rustig dagje. Wandelen naar het plein van de Hemelse Vrede, ongeveer 25 minuten. Onderweg spreken 2 jongens me aan, ze komen uit Shanghai en bezoeken een oom. Ik mag met ze mee maar doe het toch maar niet. Je weet nooit of het verhaal klopt. Het plein is rustiger dan een paar dagen. Toch boeiend te kijken naar wat daar allemaal gebeurt. Achter het plein zit naast de verboden stad een enorm groot park met prachtige oude bomen en een vijver. Voor 30 cent mag ik er in. Ook hier mooie gebouwen. Er zijn bijna uitsluitend Chinese families, steeds veel volwassenen met nauwelijks kinderen. In de loop van de middag weer terug in het hotel. Tegen de avond nog naar het warenhuis. Het blijkt nog groter dan ik dacht, in de kelder zit een reusachtige supermarkt en er blijkt nog een loopbrug naar een ander gedeelte. Daar beneden zit een ijsbaan waar druk geschaatst wordt. Lafayette in Parijs is er niets bij. Ik besluit in de bar van het hotel nog iets te eten, biefstuk, het Chinese eten heb ik nu wel gehad. Er blijkt
12
nog een Nederlands echtpaar te zitten, die vragen of ik bij hen aanschuif. Ze komen net terug van een cruise over de Jangtse rivier. Ze blijken in Moskou opgetrokken te hebben met de Zeeuwse jongeren waarmee ik over de muur heb gelopen. Nog even inpakken en morgen terug.
13
