BUITENGEWONE OPENBARE VERGADERING. van de raad der gemeente Alblasserdam op dinsdag 2 november 2009 des namiddags om uur in het raadhuis

BUITENGEWONE OPENBARE VERGADERING van de raad der gemeente Alblasserdam op dinsdag 2 november 2009 des namiddags om 19.00 uur in het raadhuis Aanwezig de leden: mevrouw M.J.H. Barra-Leenheer (PvdA), mevrouw P.M. Wennekes (PvdA), de heer R. van Lavieren (PvdA), de heer J.J.G. Lok (PvdA), de heer O. Yilmaz (PvdA), de heer L. Verwoert (PvdA), de heer A.C.C.M. Ruikes (CDA), mevrouw L. Sundquist-van Solingen (CDA),de heer Th. de Gelder (CDA), de heer J.H. Wesselius (CDA), de heer dr.ir H. Boersma (SGP), de heer drs. P.J. Verheij RA (SGP), de heer F.C. de Gier (VVD), de heer J.H.E. Nieuwenhuis (VVD, de heer A.J. Zwaan (ChristenUnie) en de heer A.G. Clements (ChristenUnie); Wethouder:

mevrouw C.E.J. Leeuwis (VVD), de heer S.J. Veerman (CDA) en de heer A.L. Cardon (PvdA);

Griffier:

A.D. Zandvliet

Voorzitter(plv.)

de heer mr. A. Boele

Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 1 – Opening en welkom -----------------------------------------------------Dames en heren, ik open deze buitengewone vergadering van de raad, op een bijzondere plek, voor een bijzondere gelegenheid. Met verschrikkelijk veel mensen, veel meer dan ik van tevoren had durven hopen. En ik hoop dat wij met elkaar een prachtige avond tegemoet gaan. Heel fijn dat u er bent. Ik heet welkom, behalve de leden van de raad die heel gedwee nu rechts achter mij zitten en leden van het college van B&W dat nog meer gedwee links achter mij zit, in het bijzonder welkom de familie van Bert. Het gaat natuurlijk vanavond om Bert, die eerst welkom. Bert, laten wij proberen er een mooie avond van te maken. Wij zijn er beide, of allemaal, op geprepareerd, denk ik. Maar ook Bert zijn vrouw, Jacqueline, van harte welkom met jouw moeder, mevrouw Van der Meer, net kennis gemaakt. Heel fijn, mevrouw Van der Meer, dat u ook dit kunt meemaken en u bent trots op uw schoonzoon begreep ik en wij zijn dat een beetje met u vanavond. Heel fijn. En de kinderen, Esther, Roel, Geoffrey, Armand, Jay en Onno. En Onno die kan ik wel zien. Ik ga nu naar Onno zwaaien. Dag Onno. Want Onno is de twintigjarige zoon van Bert en Jacqueline en die is in Vancouver en die heeft met de webcam een verbinding met ons en dat vinden wij allemaal ontzetten leuk. Geniet ervan. In mijn welkom betrek ik ook onze griffier, Dorien Zandvliet, want om het bijzondere van deze avond te onderstrepen meld ik u dat Dorien nog midden in haar geboorteverlof zit en zich… Ik dacht bij mezelf zal ik het nou een zwangerschapsverlof noemen, ik heb het nog aan mijn vrouw gevraagd, bevallingsverlof of geboorteverlof, maar… Bevallingsverlof, OK, zeggen wij dat voortaan, bevallingsverlof. Hoe het ook zij, je bent nog in je verlof en niettemin vanavond voor ons beschikbaar om een hele belangrijke taak te gaan doen. Dat kan ik jullie verzekeren, omdat wij ons vanavond graag door middel van Dorien laten vergewissen van het feit dat Bert Blase echt burgemeester van Alblasserdam geworden is. Wij hebben als voor alle vergaderingen van de raad een keurige agenda gemaakt, maar ik stel me zo voor dat velen van u de agenda niet hebben gezien. Daarom meld ik u even heel kort wat wij gaan doen vanavond. Dorien gaat straks als eerste het benoemingsbesluit van Hare Majesteit tot benoeming van de heer Blase tot burgemeester van Alblasserdam voorlezen en ik kan u verzekeren, het ligt naast mij, het is keurig getekend, ook door Hare Majesteit. Daarna gaat de loco-burgemeester, de heer Cardon, ik heb hem zelfs al gehoord achter mij toen het woord links viel, ik zie hem niet maar hij is er wel, dat wordt nu bevestigd, gaat een toespraak houden. Daarna zal de nestor van de raad, de heer Ruikes, die heb ik ook net zien komen, meestal geven wij elkaar een hand bij de aanvang van de vergadering maar daar is dit keer niets van gekomen, ja, daar zie ik hem, die gaat de heer Blase toespreken. Daarna mag de eer aan mij te beurt vallen. Vervolgens zal ik die keten, die ik met enige

Dit verslag moet nog worden vastgesteld.

2 trots vanavond nog even draag, aan de heer Blase overhandigen alsmede deze voorzittershamer. En daarna gaan wij luisteren naar de heer Blase zelf, misschien wel het hoogtepunt van de avond. En daarna gaan wij het komende uur afronden om u vervolgens uit te nodigen voor het met ons bijwonen van de receptie. Dat wat betreft het programma van deze vergadering. Zijn er vanuit de raad nog opmerkingen over te maken? Nee. Wat een stille eenstemmigheid vanavond. Dus de agenda hebben wij vastgesteld. Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 2 – Voorlezen benoemingsbesluit -----------------------------------------------------------------Voorzitter: Ik verzoek Dorien om het benoemingsbesluit met ons te delen. Het woord is aan de griffier. Griffier: Heel gek om dit te zeggen. Wij, Beatrix, bij de gratie Gods Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau enzovoorts enzovoorts, besluit van 29 september 2009, houdende de benoeming van een burgemeester van Alblasserdam op voordracht van onze Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties van 24 september 2009, Directoraat-Generaal Bestuur en Koninkrijksrelaties, Directie Arbeidszaken Publieke Sector, cluster Politieke Ambtsdragers en Kabinetszaken, gelet op artikel 61, eerste lid van de Gemeentewet hebben goedgevonden en verstaan met ingang van 2 november 2009 te benoemen tot burgemeester der gemeente Alblasserdam, de heer A.B. Blase te Papendrecht. Onze Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties is belast met de uitvoering van dit besluit. Getekend Beatrix, Koningin der Nederlanden. Voorzitter: Nou, zoveel stelligheid kan niet meer worden weersproken. Wij hebben ons vergewist van het feit dat wij hier terecht bij elkaar zijn vanavond. Dank je wel, Dorien. Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 3 – Toespraak door loco-burgemeester, de heer A.L. Cardon ------------------------------------------------------------------------------------------------------Voorzitter: Ik geef het woord aan de heer Cardon. Wethouder Cardon: Voorzitter, even naar aanleiding wat u net zei, de raad die werd gevraagd of zij nog iets te zeggen hadden. Ik had begrepen dat de loco-burgemeester de keten overhandigt, omdat hij die altijd gedragen heeft afgelopen tweeënhalf jaar bijna wanneer onze interim-burgemeester afwezig was. En dat werd mij verteld. Maar aangezien ik wellicht niet goed voorbereid ben, dan leg ik mij er graag bij neer en richt ik mij nu tot Bert. En vanmiddag heb ik het er al even met Bert over gehad, over mijn lezing en mijn college Sjoerd, die maakte zich ongerust dat ik een beetje vervelende dingen zou zeggen uit het verleden. Dus ik sla nu een stuk over. Ook om het wat kort te houden, want er staan onnoemlijk veel mensen hier en ik wil in ieder geval zeggen: Bert, mijnheer Blase, burgemeester Blase, en daar kom ik later op terug. Want jouw antwoordapparaat is nog Bert Blase, dus dat is iets wat hopelijk door mijn verhaal heenloopt. En Bert, je hebt regelmatig opgetreden als vertaler, ik zie Aaike niet, maar die doet dat in andere vergaderingen, Aaike Kamsteeg, en jij deed het in het college van Alblasserdam, Ad, ik bedoel dit of dat. En misschien zegt hij wel op het eind van dat had hij bedoeld, dus… OK. Ik wil in ieder geval kort memoreren dat wij een moeilijke periode gehad hebben in Alblasserdam. Ik zal er niet over uitweiden, Sjoerd, maar het is wel zo dat voorzien was voordat er hier iemand neergezet werd door de Commissaris van de Koningin, dat duidelijk was dat de gemeentesecretaris weg zou gaan. Ja, Lennie, ik zie het, dat is de man van de provincie vermoedelijk. Ja. OK. En voor, ruim voordat die mijnheer hier kwam, en ik spreek zijn naam niet meer uit, hoogstens nog in het college een keer in het verleden, maar dat zit me heel dwars en daarom even maar, ik zal er verder


3 niet over uitweiden, hoe kwamen wij aan Bert en dat vind ik van belang om te zeggen. Dat hebben wij te danken aan Gert-Jan Vogelaar. Want in de tijd dat wij afscheid aan het nemen waren van de vorige directeur en één en ander ging gebeuren, heb ik dus aan Gert-Jan gevraagd van wij hebben veel vacatures en wij hebben veel inleners, en ik heb het van de week weer in een interview gelezen dat ook dat voor Bert duidelijk was, en hoe komen wij nu aan iemand die in Alblasserdam gemeentesecretaris zou kunnen worden. En Gert-Jan heeft mij een korte periode daarna gebeld en die heeft gezegd nou, er is iemand op het directeursniveau van Dordrecht, die dat wellicht zou willen. En wij hebben toen op een zomerse middag samen op het terras gezeten hier bij Van Krimpen. En later dacht ik nou, wij hebben iemand en de andere directeur wil afscheid nemen en toen heeft die betreffende persoon die ik net noemde niet bij naam, heeft gezegd, zou u daar even mee kunnen wachten, want laten wij nou eerst kijken hoe het rapport verloopt. Dat was alles wat ik erover wilde zeggen, Sjoerd. OK. Uiteindelijk is Bert gekomen tegelijk met Lennie. Tegen mij werd toen gezegd van nou ja, men wist dat ik een beetje er allemaal moeite mee had, en ik zat in de auto in Lapland en toen belde die mijnheer en die zei van nou, dat is de uitslag. En toen zeg ik, nou, daar ben ik niet zo blij mee en ik dacht van OK. Maar later werd tegen mij gezegd ja, maar Lennie die komt en die is ook van de PvdA. Nou, ik moet zeggen dat, ja, ja, ja, ik moet zeggen dat heeft in de loop van de tijd geen enkele rol gespeeld. Ook niet met Bert. Het was, nou, Bert werd voorgedragen en die kende ik amper en wij hebben toen met elkaar zitten praten over Alblasserdam en uiteindelijk zijn deze twee gestart, Nou ja, en iedereen heeft het kunnen lezen pas weer in een interview, er was één en ander te doen. En Bert is algemeen directeur geworden, gemeentesecretaris en het is hem gelukt, en nu ga ik toch iets voorlezen want nou heb ik dat stuk gehad, om het schip weer op koers te brengen en daar hebben wij het al meer gehad over dat schip, maar als Zeeuw spreekt mij ten zeerste aan. Schepen en ik gebruik deze, omdat ik denk dat ook dat in ieder geval heel duidelijk maakt dat wij hier in een stormachtige toestand zaten op verschillende niveaus en mede door zijn ervaring in managementfuncties, want daar ben ik van overtuigd dat dat een belangrijke is, heeft hij, nou ja, het schip losgetrokken. Er is, het middenmanagement is vertrokken, zonder extra kosten. Dat wil nogal wat zeggen, zou ik zeggen, als je dat, als dat lukt, want er wordt toch regelmatig door de bevolking hier gezegd van ja, wat heeft dat allemaal niet gekost. Er is een cultuuromslag ingezet, heel belangrijk, maar dat is een moeilijk traject, waarin de organisatie weet welke kan wij opgaan en wat er wordt verwacht. Daar schort het in het verleden aan en dat was mede toe te schrijven, en ik neem het mezelf ook kwalijk, aan het bestuur. Want dat was op bepaalde momenten bepaald onzeker van waar gaan wij naar toe. Een heel belangrijke rol heeft daarin gespeeld SCD. En dan wil ik even nog iets erover zeggen niettemin. Ik zat in de lift, de skilift tussen …………………… en Mégève en toen werd ik gebeld uit het college en toen zei de toenmalige burgemeester ja, wat heb jij nou besloten, want wij zitten hier met een moeilijke besluitvorming. En dat heeft ertoe geleid dat hij, die dag daarop is hij gestapt of twee dagen daarna naar de Commissaris van de Koningin. Wij weten allemaal hoe dat gelopen is. Terug naar jouw verhaal, Bert. De vacatures zijn gedeeltelijk vervuld en met name met mensen uit de regio. Er zijn een aantal mensen naar Alblasserdam gekomen, ook uit het Dordtse, en er zijn wel eens wat ambtenaren die zeggen dan zijn het allemaal Dordtenaren, maar het is wel zo dat er een aantal mensen binnengekomen zijn die er geweldig aan getrokken hebben en nog trekken om van dit apparaat een lekker gesmeerde organisatie te maken. Nou Bert, en dat moet ik even terzijde zeggen, kijk, als ik nou voor een ander de speech had moeten maken, dan had ik hem natuurlijk aan jou laten lezen, hè, dat deden wij dan want wij trokken veel met elkaar op, maar ja, om hem aan Sjoerd te laten lezen, dan neem ik van, dan wordt er van alles geschrapt, dus… Sjoerd, kun je het een beetje hebben? Maar nou ja… Wat me opvalt bij Bert, dat moet ik in ieder geval kwijt hè, dat die Bert kan luisteren. Hij wil je begrijpen. Dat is ook al heel wat en dat zei ik daarnet al dat hij een soort vertaling, en dan zegt hij ja, nou hij zal dit of dat bedoelen. Er loopt ook wel eens een medewerkster bij mij weg omdat ik wat driftig ben en dan later zegt Bert tegen ze, nou, zeg het maar tegen me, want je kan alles tegen hem zeggen. Ik hoop dat iedereen dat ook begrijpt en dat… Dus dan vertaalt hij dat weer, heeft hij niet bedoeld. Bert, dat was zeer waardevol. Ik weet niet hoe het met je opvolgster zit. Zullen wij het zo over hebben. Het leuke is dat je ook altijd goed terugkomt, dat je in ieder geval weet van zitten wij op de goede weg ja of nee. Het geeft een goed gevoel als je er vertrouwen in hebt en dat je op elkaar aankon en dat kon ik bij jou. En dat heb ik ten zeerste in je gewaardeerd. Kortom, het gaat goed maar het kan altijd nog beter, want een cultuurverandering is een lange weg, is zelfs een permanent proces, want steeds verandert de zaak. Wij hebben het gezien met de raad. Daar heeft Lennie haar best gedaan om de programmabegroting en al die andere dingen om die met de raad te communiceren. En nou, wij hebben nu een prachtig programma en ik heb in ieder geval gelezen dat er voor de raad toch weinig nog valt te discussiëren deze week. Dus ik ben benieuwd.


4 Want het is gezegd door een vertrekkend burgemeester en dat, ja toch? OK. O, nou ja, niet de politieke dingen, ja natuurlijk, maar dat de begroting dicht is zonder echt dramatische toestanden, zonder dat wij een speelweide moeten sluiten en dat soort zaken en geen zwembad bouwen, dat aspect is allemaal niet aan de orde. (Noot notulist: onverstaanbare interruptie) Bert als burgemeester, dat even een doorkijk, bij de begrotingsbehandeling 2008, tweehonderdacht, heeft het gemeentebestuur besloten de Commissaris van de Koningin te verzoeken de procedure voor de nieuwe burgemeester te starten, want iedereen was toch bezig van hoe moet dat nou bij de verkiezingen. Hebben wij dan een nieuwe burgemeester ja of nee. En in de loop van 2009 werd duidelijk dat toch de kans groot was dat zowel de interim-burgemeester als, en ik heb het hier tussen trematekens gezet, de interim algemeen directeur op ongeveer hetzelfde moment zouden vertrekken. Dat zou voor de in gang gezette verbeteringen, voor de continuïteit niet goed zijn. Mij werd duidelijk uit de contacten met Bert dat hij ook elders gevraagd was om gemeentesecretaris te worden en dan van een veel grotere plaats dan Alblasserdam. En ik weet niet of ik dat opgeschreven heb, maar als je het over interim hebt, dat kost altijd heel veel geld, interims. En volgens mij heeft Bert het gewoon gedaan voor het salaris dat hij had. Dus dat betekende voor mij… Nee, maar het barstte van de inleners die wij heel veel moesten betalen en jij deed het gewoon voor die prijs. En dan heb je wel eens tegen mij gezegd, ik had eigenlijk jouw salaris moeten hebben, maar ja… Nou Bert, daarna was je bereid te solliciteren en dat heb ik ten zeerste toegejuicht. Want, kijk, de voorzitter van de benoemingscommissie die heeft natuurlijk aan mij gevraagd en met name, nou niet de voorzitter zelfs het lid, de heer Boele, die vroeg aan mij van ja, want ik mocht adviseur zijn in die benoemingsprocedure en hij zegt ja, wat vind jij ervan. En toen heb ik naar eer en geweten gezegd dat naar mijn mening het schip op koers lag, maar wij waren nog niet bij Hoek van Holland. Want als je dus, ik heb ooit eens een kapitein gesproken van Shell en die ging op zo’n supertanker toen varen. zo oud ben ik al, en dan oefenden zij in het meer van Genève en dan zegt hij tegen mij, ja maar, Cardon, denk erom als wij bij Hoek, bij hoe heet het, in het Kanaal zijn dan moeten wij al bij gaan sturen om in Hoek van Holland binnen te lopen. Nou, en wij zijn een soort slagschip. Ja, ieder apparaat is toch moeilijk even bij te sturen. En wat hebben wij al van die wilde, laten wij zeggen, sleepbootjes, dat wordt natuurlijk helemaal niks. Dus wij moeten proberen bij Hoek van Holland binnen te lopen. Hier kan het niet, de haven is hier te klein voor. Wij zitten op dit moment wel, dat heb ik nog vergeten te zeggen, in het mooiste dorpshuis van deze omgeving. Kijk eens even hoe mooi het is. Wij zitten onder water op dit moment. En ik vind het ook fantastisch, dat heb ik ook vergeten te zeggen, dat wij ooit voor raadsvergaderingen in dit dorpshuis waren, maar dat het helaas niet gelukt is. Dat wij niettemin nu benee zitten dat is al heel wat, hè, dat hebben wij te danken aan Lennie. Daar is, daar heb ik van gezegd van ja, daar had ik zo mijn uitdrukkingen voor van wat er allemaal ging gebeuren, maar ik ben wel blij dat wij deze bijzondere gebeurtenis in ons dorpshuis houden. En dat je daar geen moeite mee had, voorzitter. Voorzitter: …………. niet uitgesproken. Dank je. Wethouder Cardon: Bert, ik heb het gezegd, je bent regelmatig tot mijn vreugde mijn vertaler. Je bent de rust zelve. Je luistert. Je bent nogmaals, voor mij die te driftig is, ben jij meestal toch degene geweest die gezegd heeft van kalm aan en wij komen er wel. En wij kwamen er ook. En ik ben ervan overtuigd dat jij een echte burgervader zal zijn, zal weten wat er in onze gemeenschap leeft, leeft. En ik vind het, vraag het mensen maar, hè, van wat denk je nou van die nieuwe burgemeester en je weet, ik ga geen grappen uithalen van er is gebeld, terwijl ik denk dat het niet zo is, ik ben ervan overtuigd, je start met de Historische Vereniging hier een week of wat geleden, door het dorp omdat je wilt weten van hoe zit het nou met het dorp, hoe zit het met die panden, je gaat ervoor en ik ben er vast van overtuigd dat vele mensen ja, en kijk eens even wat er allemaal voor je af komt, af komt uit de regio hè, waar je zeer actief geweest bent en wie weet wat er, als je ooit vertrekt en ik hoop niet dat dat te snel is, wat er dan allemaal, wat er dan allemaal in de zaal zou staan. Met jouw creativiteit, want daar gaat het om, lukt het om compromissen te bereiken. De kwaliteiten die je in het college hebt getoond, te weten boven partijen staan, verzoener zijn, van toch proberen eruit te komen, doen wat je zegt, goed gaan voor goede verhoudingen, opereren in netwerken met resultaat, want, OK, dat was toch eigenlijk wel een van de klappers voor mij dan, dat jij zei ja, ik ga ook in de regio nou directeur worden. Dat is, ik hoop dan dat het hier allemaal wel voor elkaar komt. Maar daar heb je ook weer een waardevolle rol gespeeld. Dus de regio heeft voor ons heel veel betekenis, heeft het gehad doordat jij gekomen bent, ook doordat er andere mensen gekomen zijn, dat


5 de vacatures opgevuld zijn. Niet alleen door de regio maar het ging wel uitstralen dat het hier goed ging. Je hebt daar een rol in gespeeld. Je hebt, nou ja, ook dat stuk neergezet van die Alblasserdammers, hoe die over Alblasserdam dachten. Je hebt gezegd, ik ga direct ook proberen in De Klaroen regelmatig dat verhaal te hebben. (Noot notulist: onverstaanbare interruptie) O, nou, in ieder geval Voorzitter: Het komt zoals je dacht. Wethouder Cardon Wat ik kwijt ben, want ik heb denk ik een bladzijde overgeslagen. Ja, nee, nee ik stop ermee, ik stop ermee, ik stop ermee, ik stop ermee, ik stop ermee. Nee, één ding nog. Wat ook natuurlijk van belang is, en dat wil ik niet vergeten te zeggen, dat je niet alleen gezorgd hebt dat het middenmanagement er is, dat die begrijpen wat zij moeten doen, dat die met plezier hun werk, ga ik van uit als ik dat zo zie, hebben wij ook onlangs, op tijd een nieuwe gemeentesecretaris gekregen. En ik denk met jouw mensenkennis, wij waren het op een bepaald moment erover eens, ben ik blij en ervan overtuigd dat onze nieuwe gemeentesecretaris, nou, het prima zal rooien. Het is iemand met ervaring in bedrijfsvoering en die hebben wij nog nodig, want Lennie deed de bedrijfsvoering, maar ambtelijk krijgen wij, ja, bestuurlijk, en Bert moet natuurlijk een beetje aan die rollen wennen. Dus, ja, ik stop ermee. Ik wil dit korte verhaal afsluiten met de verwachting uit te spreken dat je gaat voor een duurzame aanpak. Terzijde, ik had ook die andere papieren zei ik, dat hij met de fiets blijft komen, want dat spaart CO2 uit. Je houdt voor een stevig Alblasserdam in een zich verder ontwikkelend Drechtsteden en twee uitdagingen waar jij een belangrijke rol in zal spelen. Ik heb aan het begin gezegd, Bert, mijnheer Blase, burgemeester Blase, je antwoordapparaat Bert Blase. Ik weet dat in sommige functies als je dan weer hogerop gaat, ik vind burgemeester toch hogerop want dat had ik graag ook willen worden vroeger, maar dat is niet voor mij weggelegd. Ik heb in ieder geval van Lennie tijden loco mogen zijn, maar ik heb een boek en ik ben benieuwd hoe jij in die rol nu in de toekomst zal opereren, want het gaat erom, niet om macht maar om gezag, dat heb jij veel uitgestraald en dat heb ik minder, hè, ik word dan te driftig als het niet snel genoeg gaat, maar jij hebt dat gezag en daarom geef ik je dit boek, ik had een ander boek in gedachten, maar… Mieke heeft dat vanmiddag met een vriendin nog gekocht omdat ik zaterdag en zondag maar met die speech bezig geweest ben, want ik hou niet van speechen, maar dit, dit boek, dit boek, Bert, dit boek, Bert is van Tuffler en dat is een familie die vooral bezig is met trends en nieuwe ontwikkelingen en nou, dat boek weet ik niet, dat ken ik nog niet, want dat wat ik je wilde geven, hadden zij niet meer. Maar dit heet “Nieuwe machtselite”. Voorzitter: Hartelijk dank, mijnheer Cardon. Complimenten met het feit dat het u wederom gelukt is om het heel kort te houden en wat die ambtsketen betreft, ja, dat ik die nu draag, heeft niets met onoorbare pronkzucht te maken, gelukkig, maar de griffier die heeft uitgezocht dat er een heel oud Koninklijk Besluit is, uit de negentiende eeuw, dat bepaalt dat de voorzitter van de raad de keten draagt. Ik heb nog met Lennie gesproken, kan dat nu eigenlijk wel en Lennie heeft mij bemoedigd van Aart, doe die keten om en dat ik dat leuk vond, is een tweede. Maar het gaat natuurlijk, het gaat natuurlijk om de regelgeving. Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 4 – Toespraak door de nestor van de raad, de heer A.C.C.M. Ruikes -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------Voorzitter: Wij gaan naar een ongetwijfeld ander type toespraak luisteren. Niemand is hetzelfde in de raad van Alblasserdam, dat gaat vanavond ook weer riant blijken. Die is van de nestor, de heer Ruikes. Het woord is aan de heer Ruikes. De heer Ruikes: Dank u wel. Mijnheer de voorzitter, leden van de gemeenteraad, mevrouw Blase, familieleden, geachte aanwezigen, beste Bert, vanavond word jij als nieuwe burgemeester van Alblasserdam geïnstalleerd en dat is een heuglijk feit, waar ik namens de gemeenteraad even bij stil wil staan en je natuurlijk van harte mee wil feliciteren. Toen deze gemeenteraad 18 mei jou unaniem vroeg om te


6 solliciteren naar het ambt van burgemeester, voelde jij je vereerd en gemotiveerd om aan deze taak te beginnen. Je komt uit Eindhoven, woont al weer enkele jaren in Papendrecht en werkt nu ruim twee jaar in deze gemeente Alblasserdam. Maar voor de inwoners uit dit dorp ben je echter relatief nog onbekend. Zij zijn echter wel nieuwsgierig wat voor iemand jij bent en wat voor burgemeester Alblasserdam gaat krijgen. En in mijn andere functie spreek ik elke dag een aantal Alblasserdammers en vaak wordt mij gevraagd, wij krijgen een nieuwe burgemeester toch, ene Bert Blasé. Wat is dat voor een man? Een burgemeester is belangrijk voor de mensen in een dorp of stad. Zoals Jozias van Aartsen in zijn interview in de Elsevier het zie, je bent voor mensen in de stad de meest aanraakbare bestuurder, soms zelfs letterlijk en de mensen vertellen je alles. Dus wees geprepareerd. En in de profielschets heeft deze raad aangegeven dat wij een burgemeester zoeken die Alblasserdammer onder de Alblasserdammers wil zijn. Maar wat is nu een Alblasserdammer? Ik wil graag een tipje van de sluiter oplichten. Een Alblasserdammer woont graag in Alblasserdam, herstel niet in maar op Alblasserdam. Een echte Alblasserdammer woont op Alblasserdam. En wij hopen dat dit voor jullie ook binnen niet al te lange tijd een feit zal zijn. En als een Alblasserdammer uit dit dorp verhuist, dan komen zij graag weer terug. Laatst sprak ik een geboren en getogen Alblasserdamse jonge vrouw. Zij was met haar partner naar Nieuw-Lekkerland verhuisd maar, zo vertelde zij mij, gelukkig komen wij weer in Alblasserdam wonen vanuit Nieuw-Lekkerland. Of dat ook geldt voor verhuizen van en naar Papendrecht weet ik niet. In ieder geval komen Alblasserdammers graag naar het dorp als er iets te vieren valt, de Sint Jacobuspaardenmarkt en het Havenfestival. En een Alblasserdammer is ook trots op dit dorp en op de voorzieningen welke wij hier hebben. Winkels waar mensen je kennen en je goed en vriendelijk geholpen wordt, sportclubs, muziekverenigingen, koren, andere verenigingen waar je mede-Alblasserdammers ontmoet en gezamenlijke hobby’s beoefent. Een eigen zwembad, een mooie bibliotheek en natuurlijk deze prachtige voorziening Landvast, waar alle Alblasserdammers komen en waar wij de enige bioscoopzalen van de hele Drechtsteden bezitten. Alblasserdammers zijn ook kritisch betrokken bij de buurt waar zij wonen en soms uit zich dat in lange bezwaarprocedures als er wat verandert in hun omgeving. Maar ook in het grote aantal buurtbelangengroepen en de grote opkomst als de ROWA een overleg met voorzitters van de buurten organiseert of de belangstelling voor een wijkschouw. En Alblasserdammers hechten aan een eigen gemeentebestuur maar zijn er ook kritisch over. Het kan altijd beter. Alblasserdammers zijn ook sociaal bewogen. Er zijn honderden vrijwilligers in het dorp. Mantelzorgers, vrijwilligers op scholen en kerken, bij de Gehandicaptenadviesraad, het Bureau Sociaal Raadslieden, mensen die helpen bij ouderen en oog hebben voor jongeren. En veel Alblasserdammers zijn ook kerkelijk belijdend. De vele kerkgenootschappen in het dorp vormen een wezenlijk deel van deze samenleving en worden gewaardeerd en gerespecteerd. De zondagsrust is voor de Alblasserdammer een vaststaand gegeven. En een Alblasserdammer geniet van de natuur, van het prachtige werelderfgoed de molens van Kinderdijk, maar ook van de Alblasserwaard. Honderden trekken erop uit met de fiets of wandelend, bijna elk weekend weer. Of men geniet van het ijs, de Molentochten. Of van het water op de Alblas en op De Noord. En een Alblasserdammer is een harde werker. Vroeger vooral in het dorp en de scheepsbouw of nu nog in de staalindustrie, maar ook op de industrieterreinen of in de regio. Kortom, een Alblasserdammer is uniek. Is het nu moeilijk een Alblasserdammer te worden? Ik ben ervan overtuigd, voor jou niet. Want een aantal eigenschappen van een Alblasserdammer bezit je nu al en je wilt bruggen gaan bouwen tussen een investeren in relaties en samenleven met de Alblasserdammers. De taken van een burgemeester zijn zeer divers. Vanavond heb ik een van die taken vooral willen belichten omdat deze in onze ogen de komende jaren wel eens de belangrijkste voor jou als nieuwe burgemeester zou kunnen zijn. Dat is het communiceren met, het betrokken zijn bij de inwoners van dit dorp. Werken aan vertrouwen in het gemeentebestuur en je inzetten voor de leefbaarheid in ons dorp. En als gemeenteraad hebben wij hoge verwachtingen van jou op dit punt. Ik ga afronden. Wij zijn ervan overtuigd dat je met veel inzet en plezier gaat werken als burgemeester van Alblasserdam. En als je dan over een aantal jaren terug mag kijken, dan hopen wij dat je met een kleine variatie op je eigen gedicht kunt zeggen: als je in je leven in Alblasserdam over iedere dag kunt zeggen dat je het wel aardig hebt gedaan, dan heb je waarachtig uitstekend gepresteerd. Wij wensen jou en jouw gezin een gelukkige en succesvolle tijd toe in Alblasserdam. En een van jouw motivaties voor deze functie was ook het feit dat je de afgelopen jaren van Alblasserdam bent gaan houden en wij hopen dat je de komende jaren ook van de inwoners van dit mooie dorp gaat houden en dat de Alblasserdammers ook van jou gaan houden en zeggen dat je uitstekend presteert en een echte Alblasserdammer bent geworden. Voorzitter:


7 Mijnheer Ruikes, hartelijk dank voor uw mooie woorden over het Alblasserdammer zijn. Voor mensen die Alblasserdammer zijn van geboorte, is het weer eens goed om te horen wat het allemaal impliceert en betekent. Wat voor een groot voordeel dat is, laten wij dat koesteren. Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 5 – Toespraak door plv. voorzitter van de raad, de heer mr A. Boele ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------Voorzitter: Ik kom toe aan punt 5 en dat is een toespraak van mij tot de heer Blase en tot ons allemaal. Dank je wel. Dames en heren, de installatie van Bert Blase als nieuwe burgemeester van onze gemeente markeert een belangrijk moment in het bestuur van Alblasserdam. Het lijkt misschien heel gewoon, maar het is voor ons echt bijzonder. Wij hebben weer een eigen burgemeester. Een kandidaat die wij zelf hebben uitgekozen. Een man die past in het profiel dat wij zelf hebben vastgesteld. Bovendien iemand die wij al een poosje kennen. En die, van wie wij juist daarom goede verwachtingen hebben. Wij zijn dus vanavond blij en heel ingenomen met deze installatie. Met deze ietwat hooggestemde woorden wil ik niet de interim-periode van Lennie Huizer in de schaduw stellen. Integendeel. Lennie heeft als waarnemend burgemeester heel goed werk voor onze gemeente gedaan. De raad heeft daar bewondering voor en veel waardering. Verleden week dinsdag, Lennie, toen wij van jou afscheid namen, hebben wij dat ook niet onder stoelen of banken geschoven. Sterker, met het memoreren van Lennies verdiensten voor onze gemeente beleven wij eigenlijk een heel intens, bijna emotioneel moment van voldoening, hè. Ja, Lennie, eens. Maar vanavond, vanavond kijken wij vooruit. En vanavond richten wij ons op de toekomst. Vanavond maken wij een nieuwe start. Vanavond werpen wij het juk van het tijdelijk noodverband van ons af. Vanaf nu zijn er voor het bestuur van de gemeente geen hulpconstructies meer nodig. Heden gaan wij gesterkt verder in vaste, stabiele verhoudingen. Het klinkt misschien allemaal nogal ferm, maar vanavond mag dat ook best een keertje, vind ik. Want er is reden voor optimisme. Zeker in het licht van het recente verleden. Het bestuur van onze gemeente heeft diep in de zorgen gezeten. En hoewel sporen daarvan, althans voor een scherpziend oog, nog steeds waarneembaar zijn, toch kun je nu zeggen dat de crisis achter ons ligt. De situatie van vandaag is weer stabiel. De verhoudingen zijn genormaliseerd en het besturen van de gemeente transparant geworden. En dat geeft ontspanning in de onderlinge relaties, binnen de raad, tussen raad en het college en ook tussen de ambtelijke organisatie en het bestuur. Het bevordert ook de kwaliteit van ons werk en, wat misschien nog wel het belangrijkste is, het kan het aanzien en het gezag van het gemeentelijk bestuur bij de burgers ten goede veranderen. Dan nu van deze nieuwe situatie, van deze hervonden kracht is de benoeming van Bert Blase tot onze nieuwe burgemeester de bezegeling. De vertrouwenscommissie zag zich in het proces op weg naar de benoeming van een nieuwe burgemeester geplaatst voor een moeilijke opgave. De beeldvorming vanuit het verleden maakte onze startpositie allerminst eenvoudig. Daar kwam bij dat wij ons beslist geen vergissingen konden veroorloven. Laat staan ons een experiment zouden kunnen permitteren. Het kwam er nu echt op aan. En dit besef was diep bij ons allen doorgedrongen. Wij deelden het in de commissie gezamenlijk. En het bracht ons tot een stellige overtuiging dat wij eendrachtig op zoek moesten naar kandidaten, die kunnen bieden wat Alblasserdam in de concrete omstandigheden van nu echt nodig heeft. Partijpolitieke overwegingen zouden in die zoektocht slechts als hinderlijke stoorzender fungeren. En wij hebben die daarom bij voorbaat uitgeschakeld. En ik kan u verzekeren, dat ging als vanzelf. Wij wisten ons gedrongen door een belang dat partijpolitiek ver overstijgt, te weten het zoeken van het goede voor onze kwetsbare gemeente met uitsluiting van ook ieder bijoogmerk. Wij wilden graag laten zien dat Alblasserdam niet alleen een eigen, door de Kroon benoemde burgemeester, aan een eigen burgemeester toe is, maar die ook weer voluit verdient. Het ging ons concreet om twee vragen. In de eerste plaats, wie is in staat om met autoriteit en gezag het in gang gezette bestuurlijke herstelproces voort te zetten, te verstevigen en verder uit te bouwen. En in de tweede plaats, wie heeft het vermogen de grote verscheidenheid aan culturen en opvattingen binnen onze samenleving samenbindend te dienen. Zie daar, dames en heren, in notendop de opgave waar de vertrouwenscommissie zich voor zag gesteld. En toen, toen stak Bert Blase zijn vinger op,als bij verrassing. Misschien ook wel tot zijn eigen verrassing. Opeens, geheel buiten onze berekening, gebeurde er iets dat ons werk in een nieuw perspectief plaatste. En op die verrassing volgde verkenning. En al heel spoedig daarna overtuiging en beslistheid van weerskanten. En het resultaat daarvan kent u. Bert werd onze kandidaat voor het burgemeesterschap, de enige nog wel. Nog maar nauwelijks begonnen als commissie, waren wij klaar met onze opdracht. Als bij verrassing, zo zei ik, want toegegeven, op het eerste gezicht is het een opmerkelijke keuze, om niet te zeggen een noviteit.


8 Bert was ambtenaar, een manager uit eigen geledingen. Ook toegegeven, het ging langs een ongewoon proces, want hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk zijn eventuele andere kandidaten ontmoedigd te solliciteren. Dus een proces tegen vaste structuren en gebruiken in. Maar met dit alles toch een hele bewuste keuze. Wat zeg ik, de juiste keuze. Hoe wij dat zo stellig weten, dat kan ik u niet eens zo gemakkelijk uitleggen. Het gaat om een soort overtuiging die je overkomt. Het is dat ene moment waar iedereen, die sollicitanten selecteert, naar zoekt. De klik, de vonk, het gevoel dat het past. Dit is de man die wij zoeken. En natuurlijk is dat niet louter subjectief, want zo’n overtuiging, hij is het, ontstaat op basis van wat je ziet aan kwaliteiten en wat je hoort aan visies en, niet in de laatste plaats, ook wat je waarneemt aan persoonlijkheidskenmerken. Maar, dames en heren, er zit nog een andere kant aan de benoeming van Bert Blase. Wij kozen weliswaar voor hem, maar hij koos eerst voor ons en ook dat mag een verrassing heten. Want beoordeeld naar zakelijke carrièreperspectieven zet Bert met zijn ambitie voor het burgemeesterschap voor onze gemeente toch niet al te hoog in. Tenminste, gelet op zijn c.v. en gemeten naar zijn verdiensten, zou iets anders, in termen van iets hogers, wellicht meer in de rede gelegen hebben. Vanwaar dan toch een keuze voor Alblasserdam? De passie voor juist deze gemeente, wat is het geheim van die aantrekkingskracht? En wij zagen al eerder iets vergelijkbaars, bij Lennie Huizer. Het duo Huizer/Blase zet het bestuurlijk en het ambtelijk apparaat weer op het goede spoor, maar zij deden als interimmers hun werk. De meeste interrimmers in vergelijkbare posities zie je na voltooiing van zo’n klus weer vertrekken om vervolgens nooit meer terug te keren. Hoe anders bij Lennie en Bert. De één, Lennie, nam afscheid met, mag ik toch een beetje zeggen, gevoelens van weemoed, een beetje, ja? Zij bevestigt het weer. En de ander, de ander vertrekt helemaal niet. Hiervoor een verklaring geven, dames en heren, is een hachelijke onderneming van mij. Misschien zal Bert daar straks nog wel even iets over zeggen. En voor dit moment kunnen wij wel vaststellen, dat Alblasserdam bij haar interimmers iets heeft losgemaakt, iets waardoor die mensen niet op afstand bleven, maar één van ons werden. Hoe is dat toch mogelijk hè? Misschien is dat een stukje winst van de crisis die wij hebben doorgemaakt. Bert, ik doelde er al op, wij hebben in onze keuze voor jou het belang van de gemeente Alblasserdam voor ogen gehad. Alblasserdam, dat zei de heer Ruikes ook al, is een dynamische samenleving. Onze gemeente heeft een rijk geschakeerd verenigingsleven. De werkgelegenheid in deze gemeente heeft zijn wortels in de metaalbouw en daarmee hangt samen een van oorsprong sterke oriëntatie van kiezers op de sociaal-democratie. Alblasserdam rekent bovendien grote groepen allochtonen tot haar inwoners. En, om niet meer te noemen, de gemeente heeft vele kerken. Bert, wij hebben jouw vermogen om te luisteren en te binden nodig om als burgemeester dit veelkleurige palet aan groeperingen bij elkaar te houden en tot een harmonieus samenleven te brengen. Alblasserdam heeft, ik zei het al, in het recente verleden imagoschade opgelopen bij haar burgers. Dat is riskant en kan uiteindelijk zelfs aan onze legitimiteit knagen. Die schade moeten wij daarom herstellen, zo snel mogelijk en met inspanning van alle krachten. De aandacht moet in de nabije toekomst geconcentreerd worden op onze relatie met de burger. Bert, wij hebben jouw gezag en jouw invoelingsvermogen nodig om als een boegbeeld van het plaatselijk bestuur de burger weer naar ons toe te halen en die het gevoel van betrouwbaarheid en veiligheid te geven. Alblasserdam heeft diverse complexe dossiers onder handen, risicovolle projecten die soms al jaren lopen. Plannen ook waarover de gemoederen in de samenleving soms ernstig verhit raken. Ook voornemens die uitsluitend met regionale inbreng tot stand te brengen zijn. Bert, wij hebben jouw inzicht en jouw analytisch vermogen nodig om als een collegevoorzitter ervoor te waken dat wij hier geen averij gaan oplopen. Wij hebben jouw regiogezindheid nodig om als een ambassadeur voor onze gemeente een maximaal resultaat binnen te halen. Alblasserdam, om niet meer te noemen, heeft een geheel eigen stijl van besturen. Geen afrekencultuur, niet gericht op conflict en geen onderhuidse spanningen, wel kritisch, soms scherp, maar altijd met oog voor elkaar. Een gemeenteraad met grote ideologische tegenstellingen, waar het soms heftig aan toegaat, maar waarbinnen toch over en weer met groot respect wordt samengewerkt. Bert, wij hebben jouw wijsheid, jouw tact, en op zijn tijd ook jouw stimulans nodig om als raadsvoorzitter dit klimaat te koesteren en het evenwicht in de verschillende posities te bewaren. En zo valt er meer te noemen. Maar, dames en heren, ik kom tot een afronding. Ik vat het samen in een enkel woord. Bert, wij hebben elkaar nodig. Alblasserdam heeft jou nodig en jij ook, weten wij, Alblasserdam. En wij hopen dat die combinatie van het elkaar nodig hebben een hele gelukkige zal blijken te zijn. Burgemeester Blase, nu even heel officieel namens de raad, als waarnemend voorzitter, heet ik u hartelijk welkom. Vanaf heden bent u onze burgemeester en wij ontvangen u in dat ambt met blijdschap. Wij wensen u alle goeds toe en veel voldoening in dit ambt. Moge God u zegenen en helpen. En…………… weet ook dat velen in deze gemeente om die zegen voor u en voor uw werk bidden. Daardoor mag u zich gesteund weten. Aanvaard het ambt ook in dat vertrouwen.


9 Tenslotte, Bert, ik zou zeggen, ga nu maar aan de slag en doe dat op een zodanige wijze dat straks ook onze burgers, ook de mensen op straat zeggen, wij hebben een goede burgemeester. Want pas als dat gebeurt, is onze zoektocht geslaagd. Dank je wel. Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 6 – Omhangen ambtsketen en overhandigen voorzittershamer --------------------------------------------------------------------------------------------------------Voorzitter: Dames en heren, ik ga nu de heer Blase deze keten overhandigen. Daarmee krijgt hij officieel het gezag van het bestuur van deze gemeente toebedeeld. Althans, niet officieel maar symbolisch. Officieel is dat al sinds gisteren het geval. Ik ga hem daarna de voorzittershamer overhandigen en vanaf dat moment ben ik weer gewoon een lid van de gemeenteraad. Dan is de leiding in handen van de heer Blase. Ik weet dat fotografen graag dit moment vastleggen. Ik wil me er even van vergewissen of u voldoende ruimte hebt als het… Ja? Voorzitter stelt aan de orde: AGENDAPUNT 7 – Toespraak door de nieuwe burgemeester, de heer A.B. Blase ------------------------------------------------------------------------------------------------------------Voorzitter: De hamer hou ik nog even een kort moment vast, namelijk om aan te kondigen het zesde agendapunt, het zevende agendapunt, dat is de toespraak van de heer Blase, onze nieuwe burgemeester, tot ons. Ik leg vast de voorzittershamer hier neer en ik ga op jouw plek zitten en daarmee symboliseer ik dat jij nu de leiding hebt. Burgemeester: Zal ik het daar maar doen? Daar zeg ik zo wat over. Dank u wel. Leden van de raad, dames en heren, u vergunt mij vast even een speciaal welkom aan mijn zoon Onno vanuit Vancouver. Je kunt me horen, hoor ik. Goed zo. Dank je, Ad Cardon, André Ruikes en Aart Boele, voor jullie woorden, je ideeën, je verwachtingen en Ad, voor jouw bijzondere manier waarop je dat ook vanavond weer weet te verwoorden. Dank voor het vertrouwen dat jullie zo hartverwarmend uitspreken en wat ik ook daadwerkelijk zo voel. Dan ook voor de hamer en voor de keten. Want ik had al op de uitnodiging gezien dat jullie mij die geven gingen, deze twee kostbaarheden, en ik ben er daarom van uitgegaan dat jullie daar iets speciaals mee in gedachten hadden. En ik ben ernaar op zoek gegaan aan de hand van de hamer en de keten om te bezien wat u met mij voorheeft. Overigens moet ik eerst even mijn medeleven uitspreken met al die mensen die moeten staan, die nu de drie korte toespraken hebben gehad. U zou kunnen beslissen om nu collectief te gaan zitten, maar ik zie al dat u dat niet doet. De hamer en de keten, ik ben naar citaten gaan zoeken en ik ben gestuit op een tweetal citaten. Her eerste afkomstig van Wikipedia. Wikipedia dat is, ik doe nu alsof ik daar verstand van heb, een internetencyclopedie en die, ja, wat ik daar over wil zeggen is dat in mijn ouderlijk huis daar stond vroeger prominent op de bovenste plank van de boekenkast de dikke 18-delige Winkler Prins. Die encyclopedie, nee, die boeken die waren zo dik en zo zwaar dat die plank in het midden aan het inzakken was. Die encyclopedie die werd geschreven door zeer gezaghebbende deskundigen, waardoor je zo stellig de boodschap meekreeg dat je niet kon twijfelen aan de gepresenteerde waarheid in die encyclopedie, dat je dat ook niet deed. Op de site van Wikipedia daar staat echter, het doel van Wikipedia is om een vrije en gratis internetencyclopedie te creëren. Wikipedia is in principe door iedereen die van goeder trouw is te bewerken. Dat is ook een van de redenen dat Wikipedia geen garantie geeft wat betreft de juistheid en de evenwichtige kwaliteit van de iinformatie. Einde van het citaat. Een democratische encyclopedie die ook nog eens een appèl doet op onze goede trouw. Weg van het centrale gezag, zoals dat betond in de huiskamer waar ik ben opgegroeid. Naar een informatiesamenleving, waarbij het hoort dat je aan je bronnen twijfelt. Wat een verschil. Het is de wereld vna de autoriteit, de wereld van mijn ouders, en de werled van de communicatie en de interactie, zeg maar de wereld van onze kinderen. En ik? Ik pendel daar tussenin. De wereld van gezag en eigen verantwoordelijkheid, van communicatie en vertrouwen en iets in mij zegt dat de hamer en de keten daarvoor onvoldoende zijn. Maar laat ik beginnen met dat citaat. “Met een klap van de hamer opent de voorzitter de vergadering en sluit deze weer. Ook als het voorstel is aangenomen of verworpen, wordt dat met een tik van de hamer bekrachtigd. Vaak zijn dit de enige handelingen die een voorzitter met dit werktuig uitvoert”. Hier stop ik even. Want dit is een zin die de fantasie prikkelt. Vooral dat woordje “vaak” . Want dat staat er ”Vaak zijn dit de enige handelingen die de voorzitter met dit werktuig uitvoert”. Ik weet niet hoe


10 het u vergaat, maar als ik dit hoor, denk ik dat het soms dus ook anders gaat. Dan zie ik het beeld voor me van een Zuid-Europees parlement, waar zo nu en dan naast woorden ook klappen vallen. Met een voorzitter die zich met alle mogelijke middelen moet verdedigen en daarvoor dan ook de hamer gebruiken kan. De tekst vervolgt: “In rumoerige vergaderingen zet het geluid van het slaan van de hamer op tafel, kracht bij een oproep tot orde. Het idee is dat daarmee een kort, gemarkeerd tijdstip kan worden aangegeven. Het duurt twee seconden om te zeggen “Het is voorstel is aange…” en als op dat moment iemand in de zaal iets zegt, dan is het onduidelijk of dat nog bijtijds is. Met een korte tik van de hamer wordt dat probleem vermeden”. Dat hebben wij dus weer opgestoken. Tot zover de hamer. Maar dan de keten. “De ambtsketen, even een lesje geschiedenis, is ingevoerd op voordracht van Thorbecke, Minister van Binnenlandsche Zaken, onder Koning Willem III, omdat burgemeesters een bepaald herkenningsteken moesten dragen. De penning van de ambtsketen heeft op de achterzijde dan ook vaak de beeltenis van die Koning Willem III en op de voorzijde het gemeentewapen”. In Alblasserdam is het overigens niet de beeltenis van Koning Willem III, ik heb gespiekt van tevoren, dat is het Wapen van Alblasser…, van Nederland, aan de andere kant van Alblasserdam. Maar spannender dan dit citaat zijn de ontboezemingen over de keten van Ed van Tijn, voormalig burgemeester van Alblasserdam en hij schrijft dat op in zijn boek, zei ik Amsterdam, Alblasserdam, nou, dat ligt ook zo dicht bij elkaar, zijn boek BM, BM uit 2003. “Vanaf het moment dat de ambtsketen om je schouders glijdt, word je een ander mens. Voor het eerst heb je het gevoel gezagsdrager te zijn. Je merkt dat mensen van het ene op het andere moment anders tegen je aankijken. Ik heb in mijn loopbaan, zegt hij dan, veel openbare functies bekleed maar dit sloeg alles. Nier eerder werd ik met zoveel respect bejegend”. U begrijpt, dit lijkt mij voor een belangrijk citaat voor mijn kinderen. In mijn gesprekken met de Commissaris van de Koningin en met de vertrouwenscommissie hebben wij stilgestaan bij de rol van de burgemeester. Of de burgemeester op enige afstand moet staan, zodat je tegen hem op kunt zien, of dat hij juist nabij moet zijn en toegankelijk. Die tegenstelling deed me denken aan een uitspraak van Simone de Beauvoir: en zij zegt: “Ik dacht dat de aarde niet bewoonbaar was, als ik niemand had om tegenop te zien”. Dat klinkt haast paradoxaal en over het algemeen vind ik dat erg leuk. Maar in dit geval wil ik het niet ingewikkeld maken. Ik voel voor de burgemeester van de nabijheid. Gedreven worden door de interesse in mensen, in hun intenties en manier van denken. Je kunt dit ook nieuwsgierigheid noemen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: “Nee, Bert is niet nieuwsgierig, hij weet gewoon graag alles”. Mijn moeder had dat goed gezien. En overigens, André, jij moet blij zijn dat jij haar niet ontmoet vanavond, want als je het woord Blasé uitspreekt in haar aanwezigheid dan ben je je leven niet veilig. Ik zei, Bert weet gewoon graag alles, volgens mijn moeder en ik zei zij heeft dat goed gezien. Het woordje “waarom” leek voor mij uitgevonden. En nog steeds boeit het mij om mij te verbinden met de marktanalyse van de ondernemer, de zenuwen van een eindexamenkandidaat of de drijfveren van een gemeenteraadslid. Door oprechte interesse, dat is mijn overtuiging, leg je niet alleen je eigen oogkleppen opzij, maar open je ook de wereld tussen jezelf en de ander. Daardoor kun je vergezichten zien die je kort daarvoor niet zag. Van de burgemeester, van mij, mag u verwachten dat ik graag naar vergezichten kijk en dat ik er niet voor terugdeins om voor de troepen uit te lopen als de boel stagneert. Maar ook dat ik die vergezichten dan weer dichtbij breng. Het grote met het kleine verbind. Ik ben gefascineerd door het besef van onze onderlinge afhankelijkheid. Omdat ik denk dat wij met elkaar zijn vervlochten op een manier die wij nauwelijks kunnen overzien. Ik zie een beeld voor me van mensen, of dat nu Alblasserdammers of wereldburgers zijn of beide tegelijk, als allemaal schakeltjes in een organisme, dat voortdurend in beweging is en waarbij ieder schakeltje telt. Overal zie je impulsen en initiatieven, die ergens anders dan weer effecten hebben. Het beste functioneer je op een plek die bij je talenten en je eigenaardigheden past. Omdat de één houdt van verantwoordelijkheid nemen en graag dapper besluiten neemt, terwijl de ander juist fantastisch nadenken kan, zijn handen met verve uit de mouwen steekt of zorgeloos door het leven danst. En de volgende schoorvoetend zijn onzekerheid en zijn angst overwint. Maar ieder schakeltje telt. U begrijpt het al. Ik geloof niet in de stoere taal van “ik ben hier de baas’. Ik geloof in inspiratie en goede ideeën, verantwoordelijkheid. Maar vooral in samenspel. Met de wethouders, met de gemeenteraad en met u. Ik wil met u samenwerken om onze doelen te realiseren. Met u de blijdschap delen als dat lukt. Elkaar aanspraken als dat misgaat. Initiatief tonen en afhankelijk zijn. De raad heeft uitgesproken dat er een “dijk van een burgemeester” moet komen, maar vooral eentje die “Alblasserdammer wil zijn met de Alblasserdammers”. “Onmogelijk”, hoor ik de vriendjes uit mijn jeugd roepen met wie ik in Eindhoven ben opgegroeid. Zij wijzen mij er fijntjes op dat ik tot op de middelbare school de woorden “dorp” en “gehucht” als synoniem beschouwde en dat ik tot op de dag van vandaag, als het mooi weer is, bij voorkeur met losse handen fiets. Of dat ik mijn rijlessen heb


11 gevolgd in Amsterdam, daar hebben wij hem, en mijn rij-instructeur mij vertelde dat ik het kruispunt alleen over zou komen als ik “door zou drukken” en dat wij zomaar een uur voor dat kruispunt zouden blijven staan als ik mij aan de regels zou houden. En het is waar. Ik was deze zomer in Istanbul, een stad van ongeveer 15 miljoen inwoners, en ik vind het prachtig om te zien hoe het leven uit alle windstreken in die stad zijn uitweg vindt. Maar er is een andere kant en die weegt zoveel zwaarder. Mijn voorganger, Lennie Huizer, nee, ik ga het anders zeggen. Mijn vriendin, Lennie Huizer, vatte dat vorige week goed samen bij haar afscheid van de gemeenteraad: “het is goed gedijen in een omgeving waar mensen elkaar vertrouwen en accepteren”. En misschien is dat wel het geheim van Alblasserdam, heb ik hier snel tussenin geschreven. De afgelopen twee jaar hebben wij scherp aan de wind gevaren. Want iedereen vond: dat schip moet weer op koers. Ad Cardon verwees ernaar en had het over een tanker vanuit het Kanaal die wij bij moesten sturen. Ik zeg, wij zijn scherp aan het zeilen. Dat zal wel een groot zeilschip zijn. Met Lennie, Lennie Huizer, heb ik in de haar kenmerkende woorden trots zitten wezen op de raad, op de wethouders en op de ambtelijke organisatie, iedere keer weer als er de afgelopen jaren een nieuwe sprong werd gemaakt. Het was een fase van opklimmen uit het dal, meer sprekers hebben eraan gerefereerd, die vandaag, en dat zeg ik Aart Boele na, met de start van een nieuwe gemeentesecretaris en een vaste burgemeester definitief achter ons ligt. Maar ondertussen, als je de jaren werkt, zonder dat ik er erg in had, raakte ik vertrouwd met Nedstaal, landvast, de Paardenmarkt, Makado, Souburgh, de Alblashof en de Boogermanschool. En ’s nachts, de Beukelmanschool, maar dominee Boogerman, en ’s nachts ligt al twee jaar mijn mobiele telefoon op mijn nachtkastje voor het geval dat de ambtenaar Rampenbestrijding belt. Maar “Alblasserdammer onder Alblasserdammers” dat gaat een stap verder. Ons huis in Papendrecht staat inmiddels te koop en in de loop van een jaar hopen wij op Alblasserdam te verhuizen. Verder ben ik enkele weken geleden, samen met de Historische Vereniging, ik weet niet of zij alle drie in de zaal zijn maar een enkeling, ja, hij staat daar, ben ik door het dorp gefietst, op een zonnige middag, met mijn handen aan het stuur, om ingewijd te worden in de zichtbare herinneringen van onze geschiedenis. Het oudste huis, de beeltenis van de poes op het mandje dat aanspoelde bij de Elisabethsvloed, de houten kerk, het metalen skelet naast het huis van architect Van Eesteren en de plaatsen waar, aan het beging van de Tweede Wereldoorlog, de Duitse bommen vielen. Maar voor mijn echte speurtocht naar de eigenheid van Alblasserdam vraag ik om uw hulp. Ik wil de komende maanden, op voordracht en aan de hand van telkens één van de zeventien raadsleden, kijken op de meest kenmerkende plekken en bij bijzondere mensen en activiteiten in deze gemeente. Bekende plaatsen en mensen, maar misschien ook verborgen parels, die kunnen vertellen over de identiteit van Alblasserdam. Met de redactie van De Klaroen heb ik afgesproken dat zij iedere week, zeventien weken lang, verslag van mijn speurtocht willen doen. Zodat alle inwoners van Alblasserdam mee kunnen kijken en mee kunnen genieten en misschien soms zich mee kunnen verbazen over de eigenaardigheden van dit Damdorp. Ik hoop dat ik Alblasserdam ga zien, in al zijn bijzondere schakeringen. En ik verwacht dat de raad daar mij bij helpt om die diversiteit te zien. En ik hoop dat u, vanaf volgende week, met mij mee wil kijken in die rubriek, die wij starten. Maar van de raad vraag ik nog meer. Wij leven in een tijd waarin de gevolgen van een de economische crisis zichtbaar worden. Werkloosheid grijpt in huishoudens in. Jongeren vinden moeizaam een baan en maken ondertussen te vaak hun school niet af. En de financiën van de gemeente staan fors onder druk. En die crisis komt in een tijd, waarin onze samenleving toch al hevig in beweging was en botst en schuurt en schudt. Nog meer dan anders vraag dit van onze politici en bestuurders om visie en verbeelding, en om het vermogen om hierover met de bevolking in gesprek te gaan. Om het verwoorden van een perspectief dat onze inwoners, ook onze jonge inwoners, boeit en betrekt en uitdaagt. Zodat het onze inwoners, verenigingen en ondernemers motiveert en in positie brengt om hun energie en hun denkkracht en talent in te zetten. Politici moeten meer zijn dan een echo van ontevreden burgers. Politici en bestuurders zijn meer dan managers, die zorgen voor een begroting die onderaan de bladzijde sluit. Politici moeten willen dromen, betrekken en inspireren. Ja, ik kijk toch weer even naar die groepen daar, die nu nog een hele ernstige, serieuze passage tegemoet gaan, maar ik doe dat toch maar even. Ik maak een uitstapje naar onze regio. Want daar ligt het vraagstuk hoe wij in dit drukbevolkte gebied, aan de monding van de grote rivieren, dat poëtisch wel de Deltapoort wordt genoemd, hoe wij toch kunnen werken aan een economie die schoon en duurzaam is. Hoe wij ons verbinden met de nieuwe agenda van Europa, van het Rijk en van de Provincie, als het gaat om kennis vergaren, besturen samen met onze burgers en om veiligheid. En natuurlijk hoe wij ons verhouden tot de wereldhaven van Rotterdam, hier om de hoek, die met zijn enorme logistiek activiteit een aansprekende ambitie heeft uitgesproken op het punt van CO2 en klimaat. En daarvoor moeten wij goed kijken naar het eigene van dit gebied. Wat is kenmerkend voor


12 onszelf, waar ontwikkelen wij naartoe en wat voegen wij toe aan onze omgeving in de zuidelijke Randstad? Wat leggen wij in om onze eigen en onze nationale doelen te realiseren? Ik zie daarvoor een paar belangrijke kenmerken. Het eerste heeft alles te maken met de rivieren en de vervoersassen over de weg en het spoor. Het verbindt ons met de wereldhavens van Rotterdam en Antwerpen, of misschien is dat eigenlijk wel één grote wereldhaven, en met het achterland van de Hollandse Delta. Het zorgt ervoor dat maritieme bedrijvigheid en transport krachtige economische dragers zijn. En juist omdat wij aan datzelfde water en diezelfde wegen wonen, kiezen wij ervoor dat die economische dragers samengaan met een hoge ambitie op het gebied van schone lucht, schoon water en op het gebied van veiligheid. Dan is er die tweede beweging, meer horizontaal op de landkaart, langs de A15 en de Merwede, waar uiteraard het transport over de weg van oudsher belangrijk is en over het water, maar waar het ook draait om de overgang van stad naar groen. Het is de landschappelijke kant, waar wonen, vrije tijd en recreatie kenmerkend zijn. In de Drechtsteden en in Alblasserdam vinden wij die beide aspecten terug. In ons dorp hebben wij stevige industrie en watergebonden bedrijven, ook in de zware categorie. Die bedrijvigheid willen wij secuur en innovatief inpassen in onze leefomgeving door oog te hebben voor de dagelijkse leefbaarheid. Tegelijkertijd heeft ons dorp een brugfunctie naar de Alblasserwaard en vinden wij aan de andere kant van dit dorp het werelderfgoed Kinderdijk, vol rust en tegelijk met een grote toeristische aantrekkingskracht. Wat het bestuur van Alblasserdam betreft, en sinds een minuut of tien mag ik namens dat bestuur spreken, ligt de lat hoog. Wij stimuleren graag de recreatie, wij willen meer toerisme en veel gezonde beweging, maar wel met de strikte voorwaarde dat dit niet leidt tot extra verkeersdruk en niet tot een toename van het energieverbruik. CO2 neutraal heet dat tegenwoordig. Denk aan de fiets en de skates, en zelfs aan de schaats als het vriest, desnoods aan elektrokarretjes, heeft college of wethouder Cardon mij laatst gezegd. Maar vooral denken wij dan aan de fluisterboot over het water, bedekt met zonnepanelen en de toepassing van schone energie. Maar er is een vraag, die zit nog dichter op onze huid. Het is een sociale en culturele vraag. Nu verwacht een deel van u waarschijnlijk dat ik nu over volkssport nummer 1, het voetbal, begin. Want ik heb mij eerder al eens uitgesproken voor een sterk FC Drechtsteden als vaste waarde in de eredivisie. En na afgelopen donderdag, waarbij het spannend was tot de allerlaatste minuut, klinkt dat echt zo vreemd nog niet En hoezeer ik dit ook meen, omdat het goed is voor ons sportklimaat, dat bedoel ik niet. Ik heb het over de essentiële vraag van meedoen in de samenleving, van arbeid en ondernemerschap. In relatie tot de culturele, sociaal-culturele identiteit van deze streek, en aansluitend daarbij de geest van Calvijn, die over deze regio waart. In dit licht wil ik pleiten voor wat ik voor het gemak en voor vanavond een “loopbaanverbond voor het leven” wil noemen Ik gebruik opzettelijk niet de woorden “recht op arbeid en scholing” of “arbeidsplicht”. Die begrippen zijn wat mij betreft te eenzijdig. Misschien komen die begrippen uit de gezagsvolle tijd van de 18-delige Winkler Prinsencyclopedie in plaats van uit het Wikipedia-tijdperk van zelfsturing en interactie. Vandaar dat ik zoek naar een nieuw begrip, waarin de wederkerigheid tussen het individu en de samenleving, de gemeenschap goed tot uitdrukking komt. Ik kom uit op een loopbaanverbond, maar ik geef dat voor wat beters, waarin samenleving en individu zich over en weer committeren als het gaat om maatschappelijke deelname, werk en scholing. Ik denk aan een vingeroefening die daarmee in deze regio een jaar of vijf geleden gestart is, onder de naam, projectnaam route 23. Dat is een afspraak dat iedere jongere in onze regio, tot 23 jaar, vandaar die naam, werk of scholing of zorg heeft of een combinatie daarvan. Zonder uitzondering, met de bedoeling dat geen enkele jongere buiten de boot valt. Wat mij betreft wordt dit route 88. Of in termen van het huidige kabinet zal het dan misschien route 67 worden. Maar niemand zomeer werkloos thuis. Of je nu jong bent of net van school, ergens midden in je loopbaan, of aankijkt tegen je pensioen. Je volgt een opleiding of je hebt werk. Naar vermogen natuurlijk want het moet zo goed mogelijk passen in dat organisme van daarnet, zodat het aan aansluit bij je mogelijkheden en talenten. En ja, daar hoort de zorg voor onze jeugd en vrijwilligerswerk bij. En ja, dat vraagt om werkend leren in de samenleving, zodat leren je hele leven door kan gaan. En ja, dat betekent dat betekent dat Sociale Dienst zich omvormt van uitkeringsinstantie tot de salarisadministratie en werkmakelaar. Het vraagt om een andere waarborg vanuit de overheid en een andere inzet van het bedrijfsleven. Maar in mijn ogen past het naadloos in de sociale ondernemersgeest en het arbeidsethos van deze regio om die omslag te realiseren. Want inderdaad er kan, wat mij betreft, geen misverstand over bestaan. Een deel van de ambities die wij hebben in Alblaserdam, is alleen te realiseren samen met de Drechtsteden en met de naaste buurgemeenten, Nieuw-Lekkerland, Graafstroom, in de Alblasserwaard. Alblasserdam staat daarom stevig op twee benen. Het ene been staat midden in de lokale gemeenschap, waar het gonst van de


13 activiteit. Waar de wijkschouw wordt gehouden, de bevolking zich inzet voor het Havenfestival en de winkeliers ervoor zorgen dat het straatbeeld niet wordt gedomineerd door landelijke winkelketens. Maar dat andere been staat midden in de Drechtsteden. En de kracht van die samenwerking kan verder omhoog. Te vaak gaat het nog over te veel schrijven. Te weinig denken wij nog in termen van belang van het hele gebied. En te vaak gaat het gesprek over de interne zaken van het beheer in plaats van over onze kracht en onze ambitie en over wat wij te bieden hebben aan de wereld om ons heen. Voor Alblasserdam geen “ik is klein en zij zijn groot’. Wij staan voor inhoud en kracht in het Drechtstedelijk bestuur. Als partner van ondernemers, maatschappelijke organisaties en actieve inwoners. De kracht van de grote schaal verbinden aan individueel en lokaal maatwerk. Hoe was het ook al weer? Initiatief tonen en afhankelijk zijn. De identiteit van Alblasserdam is onderwerp geweest van het debat in de gemeenteraad. U begrijpt, als Alblasserdammer onder de Alblasserdammers, heeft dit mijn buitengewone belangstelling. Zware industrie en scheepsbouw, zeventien verschillende kerken en ook een moskee, en ook een moskee. Toen de Commissaris van de Koningin, Jan Franssen, op 26 maart een aantal actieve Alblasserdammers vroeg wat voor soort burgemeester deze gemeente nodig had, was er een kernachtig antwoord van slager Bakker. Hij zei: “Wij hebben hier rooien, wij hebben Turken en confessionelen. Wij hebben iemand nodig die met alle drie overweg kan en ze aan elkaar kan verbinden”. Duidelijker kun jet het niet zeggen. Want al die mensen, die willen in Alblasserdam plezierig wonen, hun idealen najagen of juist hun rust vinden. Inmiddels kant dit dorp weer een stabiel lokaal bestuur, waar de identiteit zich in weerspiegelt en waar afwegingen worden gemaakt die de gemeenschap aangaan. Die afwegingen worden gemaakt, waarbij betrokkenen worden gehoord, op basis van politieke visie en debat en argumenten. En op basis van de kunst om vanuit de diversiteit van die standpunten de juiste, gedragen weg te vinden. Die afwegingen worden in het openbaar gemaakt en gemotiveerd. Dat is de essentie van onze lokale democratie. En de burgemeester is er voor om erover te waken dat dit goed gebeurt. Dat betrokkenen daadwerkelijk hun zegje kunnen doen. Dat alle politieke fracties tot hun recht komen in het debat, of het nu oppositie of coalitie betreft. Dat standpunten gemotiveerd kunnen worden, zodanig dat dit door eenieder te volgen is. Maar ook dat er besluiten worden genomen die rechtsgeldig zijn en dat de gemeente ordentelijk en betrouwbaar wordt bestuurd. De burgemeester is ook verantwoordelijk voor de openbare orde, de bestrijding van crises en rampen. Ik weet dat ik daarbij kan rekenen op de brandweer en de politie. Het is belangrijk dat de inwoners dit ook zo ervaren en dat iedereen, zonder uitzondering, in onze gemeenschap zich verzekerd weet van bescherming. Want bedreiging en geweld, dat kunnen wij missen als kiespijn. Ingrijpen en optreden is dan het devies. Ook achter de voordeur, als het moet. Voordat ik ga afronden, is er nog een tweetal punten waarvoor ik uw aandacht vraag. Zij zijn beide van een meer persoonlijke aard. Specifiek voor Alblasserdam, Aart Boele zei dat al, is het gegeven dat het merendeel van deze, van de bevolking leeft met de gedachte dat er meer is tussen hemel en aarde dan u en ik kunnen aanschouwen. Een groot deel van de Alblasserdammers vindt zijn inspiratie in het christelijk geloof, ingekleurd in een breed palet aan uitingen. Voor een deel, voor een belangrijk deel van de bevolking heeft dat gevolgen voor de manier waarop zij de zondag doorbrengen. Voor anderen telt dit minder zwaar, hoewel het mijn beleving is in de afgelopen jaren, dat deze opvattingen over en weer worden gerespecteerd. Het is mijn overtuiging dat momenten van bezinning voor ieder mens van wezenlijk belang zijn. Ook de politiek en het openbaar bestuur kunnen niet zonder begeestering en inspiratie. Diversiteit van bronnen, in bronnen van inspiratie kan daarbij een kracht zijn, als wij bereid zijn te luisteren, elkaar ruimte te bieden en de wederzijdse waarden te verbinden. Van de burgemeester wordt niet gevraagd iedere bron van inspiratie in de volle breedte te delen. Maar het respecteren ervan wel. Respect is de basis voor ontmoeting. Het zal u daarom niet verbazen als ik uitspreek dat ik er niet van schrik als mij naast wijsheid ook God’s zegen wordt gewenst. Integendeel. Hoewel ik bij het horren van die woorden altijd besef hoe beperkt ik ben. Hoe beperkt wij zijn. Hoe broos het is om de grote zaken van het leven aan te voelen en hoe intiem het is om daarover te communiceren. Zo kom ik op een tweede punt. Dat heeft alles te maken met hoe ik naar de samenleving kijk. Ik sprak daarnet over verschillende groepen, of eigenlijk sprak ik de slager na die dat zo treffend zei. Je ziet dan dat mensen, en groepen mensen, niet alleen onderling afhankelijk zijn, maar ook onderling verschillen. Ieder mens is uniek nietwaar, zeg ik André Ruikes na. Dit verschillen zijn er niet om weg te poetsen en niet om ze te negeren. Wat mij betreft, zijn zij er wel om te verbinden. Als je om je heen kijkt, zie je dat het niet altijd gemakkelijk is, maar wel hoe noodzakelijk. Juist door energie te steken in het verbinden van verschil, worden die verschillen vruchtbaar. Ik geloof dat je dit kunt doen, heel praktisch, door te woekeren met je talent. Zelfs door het, zelfs dat wij door het delen van onze talenten overtuigingen kunnen verbinden. Het woord talent is vanavond al


14 meerdere keren gevallen. Ik denk dat dit komt omdat talent een soort van brandstof is. Schone brandstof natuurlijk. Waar je energie van krijgt door eraan te werken. Dat is goed voor jezelf en goed voor de kracht van de gemeenschap waar je deel van uitmaakt. Ik heb het dan over klein verborgen talent, onrustig aanstormend talent,. En natuurlijk bedoel ik dan de Alblasserdamse moeder en zoon die ons straks met hun muziek van piano en cello onze oren strelen. Maar net zo goed bedoel ik het talent van dat lastige jongetje in de klas, die avond na avond bij de VV Alblasserdam probeert om, met de bal op twintig meter, precies in de kruising te scoren. Of het talent van de Turkse moeder die de durf heeft om te ontdekken dat, als je de traditionele volksdans net een beetje aanpast, dat de nieuwe generatie Turkse Nederlanders, har zonen en dochters, daar ook weer warm voor lopen. Of het talent van de Drechtwerker, die met zijn groene vingers zorgt dat zijn plantsoen er tip en top bijligt. Ik weet het zeker. Onze gemeenschap is een optelsom van talent. Leden van de raad, dames en heren, ik heb inzicht willen geven in mijn kijk naar het burgemeesterschap en het bestuur van Alblasserdam. Bestuurlijk en persoonlijk. Hoewel ik besef dat het vanavond het karakter heeft van een monoloog, is dit eigenlijk een oproep tot samenspraak. Ik nodig u uit om met mij door te spreken over de zaken die ik vanavond ter sprake heb gebracht. Of het nu gaat over het ambt van burgemeester, de toekomst van de Drechtsteden of de identiteit van Alblasserdam. Of, misschien voor onze gemeenschap wel het belangrijkste, de vitaliteit van het samenleven. Het zal ongetwijfeld onze opvattingen scherpen om daarover door te spreken. Ik kan niet wachten om daarmee te beginnen en zal om die reden deze vergadering sluiten. Daar zal ceremoniemeester Arjan Zwaan het heft in handen nemen. Ik dank de raad voor zijn vertrouwen en ik dank u voor uw aandacht. De heer Zwaan: Geachte aanwezigen, heel veel waardering voor het feit dat u nog op uw benen staat. Om enigszins weer tijd terug te winnen, wil ik proberen compact een aantal spelregels met u af te spreken, want als wij allemaal gaan bewegen, dan gaat het niet goed komen. Want ik denk dat iedereen nu wel staat te popelen om onze burgemeester van harte te feliciteren. Het zal zo zijn dat Bert zo meteen daar bij de tafels gaat staan en wij hebben bedacht dat wij, en daar zijn wat koorden neergezet om daar een soort looproute met elkaar te organiseren. Nu kan ik mij voorstellen dat eenieder zoiets heeft van mag ik de eerste zijn. Ook daar wil een spelregel voor afspreken. Ik kan me voorstellen dat hier een aantal aanwezigen zijn die echt dringend ergens anders moeten zijn en daarmee verzoek ik dus ook de anderen om alvast zo meteen een drankje te nuttigen en later aan te sluiten in de rij. Maar niet ook nadat wij eerst de familie de gelegenheid hebben gegeven om Bert te feliciteren. Dat zijn, denk ik, een aantal hele praktische spelregels die hopelijk voor iedereen duidelijk is. Een tweede wat ik alvast met jullie wil delen is dat ik tijdens deze avond op een drietal momenten de avond even zal onderbreken, omdat wij toch ook graag Alblasserdammers een podium willen geven. Want als wij Alblasserdammer onder de Alblasserdammers willen zijn, dan is dit een uitgelezen moment om een aantal Alblasserdammers een podium te geven en te laten zien welk talent wij hebben in ons dorp. En om maar even zo te zeggen, ook daar zal een doorlopende lijn in te zien zijn. Ook zal in het begin door de video, is door de videoclub een filmpje opgenomen. Dat zal gewoon geprojecteerd worden. U kan gewoon doorgaan met het gesprek en dat soort zaken, maar dat is gewoon ter illustratie ook van Alblasserdam over toen en nu. Ik denk dat ik hier mee heel kort de belangrijkste spelregels en het vervolg van deze avond heb afgesproken. En dan wil ik Bert zo meteen verzoeken om daar te gaan staan, maar niet eerder dan, en ik ben benieuwd of dat dit gelukt is, want Bert wil alles weten, dan weet je ook dat ik nu eerst het woord aan Lennie ga geven. En ik wil Lennie heel kort het woord geven, nog een heel kort moment en dan zal de avond zijn vervolg krijgen. Mevrouw Huizer: Het hele programma. Goed hè? Maar, dames en heren, ik voel me wel vreselijk schuldig nu het al zo laat is, dat ik dit indertijd heb, een beetje gesmeekt heb bij Arjan of het mocht. Maar het is heel kort. Lieve Bert, nou ben je echt burgemeester van Alblasserdam. En eigenlijk was je dat de afgelopen weken al wel een beetje. Ik denk ook niet dat er ergens zo’n warme overdracht heeft plaatsgevonden, als je overigens al van een overdracht kan spreken, want je wist alles al. En ik vind het echt heel aardig van het organisatiecomité dat zij mij de kans hebben gegeven om hier vanavond nog een paar worden te zeggen. En het zijn er echt maar een paar, want zo gebruikelijk is het niet dat je als vertrokken burgemeester je opvolger toespreekt. Bert, allereerst natuurlijk gefeliciteerd en Alblasserdam gefeliciteerd met deze nieuwe en nu Kroonbenoemde burgemeester. Bert zal een geweldige burgemeester zijn voor Alblasserdam. En dat verdient deze gemeente. Jij hebt, Bert, de eigenschappen als natuurlijk gezag, wijsheid, humor en


15 vrolijkheid, die nodig zijn om een brug te slaan tussen de Alblasserdamse samenleving, de gemeentelijke organisatie en de politiek. Het is natuurlijk ook heel bijzonder dat jij nu hier als burgemeester staat. Ruim twee jaar geleden begonnen wij samen aan de opdracht om Alblasserdam weer een stevige basis te geven. Dat hebben wij in grote harmonie en saamhorigheid gedaan. Meestal hadden wij maar een half woord of een blik nodig om elkaar te begrijpen. Op een ander moment ga ik daar nog wel wat verder op in. Vandaag kijken wij vooruit. In die eerste tijd hebben wij nooit gedacht dat jij de volgende burgemeester van Alblasserdam zou kunnen worden. Het is ook wel een beetje een mirakel. Er is een tekst die luidt: “Mirakels zijn zeldzaam en je moet ze een beetje verdienen vooraleer zij gebeuren”. En verdiend heb je dit mirakel. Er komen best nog ingewikkelde tijden aan. De financiële situatie is nog niet erg stabiel en het wordt er de komende jaren niet makkelijker op. Grote plannen moeten nog gerealiseerd worden en de ontwikkelingen in Drechtsteden vragen om jouw inzet. Veel aandacht vraagt ook de communicatie met de inwoners van deze gemeente. Ik ben ervan overtuigd dat jou dat gaat lukken. En dat er genoeg ruimte is om, binnen de ruimte die je hebt in je rol als voorzitter van het college en van de raad en in je rol als burgemeester, ook een deel van je eigen dromen waar te maken. Je hebt ze net allemaal geëtaleerd en dat wist ik echt niet toen ik dit opschreef. En daarom, lieve Bert, wens ik jou en je gezin heel veel geluk in Alblasserdam en zeg ik met Jesse Jackson: “Sta nooit toe dat ze je verplichten je dromen op te geven”. Lieve Bert, het ga jou en Alblasserdam goed. Ik zal je verschrikkelijk missen, maar Salvador Dali zei ooit: “Afscheid nemen betekent de geboorte van een herinnering”. En die herinnering aan Alblasserdam en aan jou is wat mij betreft heel mooi. AGENDAPUNT 8 - Sluiting -----------------------------------De voorzitter sluit de vergadering om 20.25 uur. Alblasserdam, De griffier,


De plv.voorzitter,

BUITENGEWONE OPENBARE VERGADERING. van de raad der gemeente Alblasserdam op dinsdag 2 november 2009 des namiddags om uur in het raadhuis

Recommend Documents