Bibliotheek

1

Cultuurcentrum Herberg de Pol / Bibliotheek

Paard Peter Zegveld

Het paard van Peter Zegveld galoppeert over de ramen van de bibliotheek. Binnen is te zien hoe het werkt: een machine met roterende delen, een silhouet en licht dat schaduw maakt, bewegende schaduw die buiten een dynamisch beeld wordt en de illusie van een paard geeft. In de jaren zestig bezocht Peter Zegveld de legendarische tentoonstelling Bewogen Beweging in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Het bleek een vormende ervaring. De kunstenaar voelde een dubbele sensatie, hij zag voor het eerst wat dynamische kunst was en begreep deze zonder enige uitleg of toelichting. Die ervaring heeft iets in gang gezet dat er na vele jaren, en een carrière als theatermaker, performer en percussionist rijker, vol energie en plezier uitkomt. Peter Zegveld (1951) tekent, schildert, maakt beelden, componeert muziek, geeft concerten en performances, maakt televisieprogramma’s en animatiefilms. In al zijn werk staan natuurkundige principes centraal: de werking van licht, lucht, geluid en zwaartekracht. Steeds experimenterend en zoekend naar nieuwe invalshoeken, zet hij op eigenzinnige wijze de disciplines naar zijn hand. www.peterzegveld.nl 8

9

1

Cultuurcentrum Herberg de Pol / foyer

Lichtjesstraat Carlo van Broekhuizen

De Westertoren en de Munttoren bepalen: dit is Amsterdam. De huizen zijn geïnspireerd op vele bestaande huizen. Er zit leven achter de gevels. Er is licht dat steeds verandert, alsof het ochtend, middag en avond is. En zo gaan de dagen voorbij in de Lichtjesstraat van Carlo van Broekhuizen. De kunstenaar schept de gevels, maar het is aan de kijker om te bedenken wat zich erachter afspeelt. De gevels vertellen slechts wat is geweest. Een bar? Een weeshuis of een pakhuis? Wie er nu wonen is aan de kijker. Hier staat het beeld tegen een witte muur. Het is van brons, dus buiten was ook mogelijk geweest. Dan wel aan het water. Zodat de huizen en de torens er in spiegelen en als vanzelf de suggestie van Amsterdam volmaakt is: aan de Amsterdamse grachten. Carlo van Broekhuizen (1956) heeft het werken met brons nog op de traditionele manier geleerd, van collegakunstenaars in de praktijk. Zijn inspiratie komt uit de vele reizen die hij gemaakt heeft en zijn liefde voor architectuur. Voor de Lichtjesstraat werkte hij samen met productontwerper Rineke van Rijt. www.carlovanbroekhuizen.nl

10

11

2

Ottenhuis

ECHO, turning the light around Matty Vroegop/Ed Schoonveld

Het kan een hypnotiserende ervaring zijn. Een oefening in meditatie. ECHO, turning the light around nodigt uit er omheen te lopen. Tegen de richting van de draaiende lampen in of mee met de stroom; de ronddraaiende lampen met hun geblokte motief zijn als een lopende band waarin de toeschouwer deelnemer wordt. ‘Turning the light around’ komt uit het Taoïsme en is een vorm van meditatie waarbij wordt gehecht aan het bewustzijn dat alles wat buiten ons is ook binnen ons is. Deze installatie werpt het licht op de beschouwer, met de gedachte dat de kijker het werk maakt. ‘Echo’ impliceert hier herhaling: herhaling van ritme, vorm, draaiing, beweging, licht en spiegeling. Daarmee wil het werk oproepen om na te denken over originaliteit en reproductie, authenticiteit en massa, persoonlijk handschrift en mechanische productie. Het werk van kunstenaarsduo Matty Vroegop (1960) en Ed Schoonveld (1958) wordt gekenmerkt door nauwkeurige observaties van de directe omgeving. Het werken met standaarden, clichés, herhalingen en werk in oplage is karakteristiek. Tussen 2008 en 2014 woonden en werkten ze vier maanden per jaar in China. www.vroegop-schoonveld.com 12

13

3

Weide Raadhuisstraat 30-32

TO SEE OR NOT Paul Baartmans

Van veraf al lonken de lampen. Het licht beweegt, knippert en verandert. Je kunt de installatie van Paul Baartmans niet missen. Maar let wel op, anders zie je het misschien toch niet. To see or not – te zien of niet te zien, dat is de vraag. Te zien is van vrijwel even groot, in feite existentieel belang als te zijn: je neemt waar, dus je bestaat! TO SEE OR NOT zendt geen boodschap uit die voor eenieder direct te doorgronden is: de als in een lichtkrant lopende tekst is alleen van grotere afstand en frontaal leesbaar. Licht is het beeldende middel in het werk van Paul Baartmans (1956). Hij speelt met dynamische factoren zoals beweging, toeval en interactiviteit, en streeft daarbij naar monumentaliteit. Motieven als schaduw, ritme, geluid, spiegelingen, golfbewegingen, combinaties van lichtkunst met architectuur of landschap; alles kan bijdragen aan een geschakeerd resultaat, waarbij beleving, verwondering en soms ook verstilling voorop staan. www.paulbaartmans.nl

14

15

4

Over vijver Boinksweide

Kruipende baby’s Toestand

Er kruipen baby’s tussen de bomen. Ze geven helder licht, in alle kleuren. Als reuzeglimwormen zijn ze samen op weg naar… Joost Pielkenrood en Katrine van Klaveren zijn gefascineerd door baby’s. Dat begon bij Katrine al heel vroeg. ‘Toen ik klein was, moest ik op mijn nóg kleinere broertjes passen. Als je niet oppaste, klommen de kleintjes zó de boekenkast in.’ Machteloos maar vol plezier, zag Katrine dat ze hun eigen gang gingen. En later, veel later zagen zowel Joost als Katrine hetzelfde bij hun eigen kinderen. Baby’s onderzoeken de wereld, ze verkennen de omgeving stukje bij beetje en veroveren zo de wereld. Die gedachte is nu uitvergroot. De baby’s in het bos exploreren en lichten op. Wellicht helpen ze ons verder, maar zeker is dit niet. Zijn het dwaallichten? Het is aan de kijker om dit te bedenken. Joost Pielkenrood (1957) en Katrine van Klaveren (1961) vormen samen Toestand. Hun verbond is ontstaan vanuit de interesse in de wonderlijke wereld van de zintuiglijke waarneming. De vermenging van ruiken, proeven, voelen en zien veroorzaken bijzondere sensaties waardoor je de werkelijkheid op een nieuwe poëtische manier kunt ervaren. www.toestand.com 16

17

5

Oever Regge richting Gazebo

One second of a landscape Heleen Langkamp

Hoe het geluid van een landschap het landschap zelf wordt. Dat laat Heleen Langkamp zien aan de Regge. De kunstenaar is gefascineerd door de transformatie van geluid tot een geluidsgolf, in hoe een computer – die ‘denkt’ in bites en bytes – een geluid reduceert tot lijnen op een vlak. Voor One second of a landscape maakte ze een opname bij een rietkraag aan de Regge. Toen ze de geluidsgolf visueel maakte, ontstond een landschap. Zo wordt één seconde geluid een landschap op een gordijn, dat zachtjes beweegt in de wind. En zo valt één seconde uit het verleden samen met het heden op de plek waarop het is geïnspireerd, de Regge. Het brengt Heraclitus in herinnering: Geen man stapt twee keer in dezelfde rivier, omdat het niet dezelfde rivier is en hij niet dezelfde man is. Visueel kunstenaar Heleen Langkamp (Wierden, 1974) heeft veel affiniteit met de beweging van de Romantiek. Het is een verlangen naar de overweldigende natuur, het werken met de natuurelementen en verlangen naar het sublieme, wat zich heel misschien soms aan ons openbaart. www.heleenlangkamp.nl 18

19

6

Tuinen herman de vries

Walking Light Merijn Vrij

Lampen op hoge poten. Ze lijken op een groepje reeën die foerageren bij het water. Of zijn het sprookjesachtige witte wieven die zweven over de grond? Walking Light bestaat uit lichtwerken die zijn opgebouwd uit buigbare materialen: wilgentwijgen, plataan of Amerikaans eikenhout is de basis. De bekleding bestaat uit krimpfolie. Met licht, in het donker, komen de lampen tot leven. Ze zouden zomaar aan de wandel kunnen gaan. De locatie is het palet waarmee Merijn Vrij schildert. De natuur als voornaamste inspiratiebron. Het materiaal dicteert de vorm. Symboliek is er niet. What you see is what you get. Een toevallige ontmoeting van foeragerende lampen in de tuinen van herman de vries. Merijn Vrij (1971) is in zijn werk op zoek naar een toevoeging aan een locatie die kan verwonderen en de aanschouwer de plek opnieuw laat beleven en plezier brengt. In zijn installaties maakt hij vaak gebruik van natuurlijk materiaal. Terugkerende thema’s in het werk van Merijn Vrij zijn ondermeer groei, beleving, beweging, lijnenspel en licht. Walking Light is speciaal voor Diepenheim gemaakt. www.merijnvrij.nl

20

21

7

Rosarium

No Title VII Joyce Zwerver

No Title VII is in Diepenheim tot stand gekomen. Zo werkt Joyce Zwerver het liefst. In haar atelier bereid ze voor, onderzoekt ze het materiaal en de vormbaarheid ervan, om vervolgens op locatie aan de slag te gaan. Daar maakt ze gebruik van de elementen die ze aantreft, maar ook de kleuren en de lichtval. Het Rozenprieel inspireerde haar tot een tunnel van zilverfolie, dat om de bestaande balken is geweven en gevlochten. Hierdoor krijgen de zilverstrengen hun glooiende lijn. Kleine LED lampjes geven koel licht om het zilver van het folie te versterken. De vorm, het materiaal en het licht moeten uitnodigen om de tunnel te betreden. Zoals eksters naar glimmende voorwerpen worden getrokken, wil de schittering mensen verleiden om deel te nemen aan de installatie en deze te ervaren. Joyce Zwerver (1990) maakt vooral ‘site specific’ installaties. Ze speelt in op de ruimte door een contrast te zoeken of mee te gaan met de sfeer die er heerst. Binnen haar praktijk houdt ze zich bezig met materialiteit, tactiliteit, herhaling, kleur, licht, textuur en structuur. www.joycezwerver.nl

22

23

8

Laan Kasteel Warmelo

Cocon, Wortelbenen & In de knoop Leonie Muller

Een man komt los van zijn omgeving. Hij verlaat de kudde. Er groeien wortels uit zijn benen. Hij raakt verstrikt in een web, hij hangt in een cocon. Er kraken takken, stemmen fluisteren, ademhaling klinkt. In drie videoprojecties verbeeldt Leonie Muller de worsteling van een man. Ze roept associaties op met de baarmoeder, losbreken en ergens aarden. Zo speelt ze in op het gevoelsleven en de ontwikkelingen die hij doormaakt. Hij is moedig. Het is haar ‘droom’-verbeelding van de werkelijkheid die ze laat zien, in beelden geprojecteerd op de natuur. Door geluid en beeld toe te voegen wil ze de omgeving benadrukken. Film en natuur versmelten met de innerlijke wereld van de man. Zo krijgt de omgeving een surrealistisch karakter dat tegelijk poëtisch is. In het werk dat Leonie Muller (1978) maakt, haalt ze de film weg uit de monitor en de bioscoop. Ze speelt met projecties en onderzoekt de mogelijkheden van film. Daarbij zoekt ze actief naar innovatie, waarbij de film loskomt van z’n oorspronkelijke kader.

24

25

9

Laan Kasteel Warmelo

Sleeping Beauties Eddy Kaijser

In Rotterdam, de woonplaats van Eddy Kaijser, moesten ze concurreren met de lichtjes van de stad. Hier in Diepenheim passen de Sleeping Beauties perfect. In de duisternis van landgoed Het Warmelo voegen de witte cocons zich naar de natuur. Sieraden zijn het. Ze benadrukken op wonderlijke wijze de schoonheid van de bomen. Mensen mogen zich best afvragen hoe de beauties zijn gemaakt. Van kunststof, met een ronde kern van gerecyclede cd-roms. ’s Avonds en ’s nachts worden de lichtbundels van het LED licht gebogen. De pulserende lichten geven de objecten een eigen leven. Vergeet het meteen weer. Want het gaat om de poëzie. De Sleeping Beauties hebben zich als rupsen ingeweven in een cocon en wachten om tot vlinder te ontpoppen. Ze lijken te slapen, terwijl het betoverende licht het ritme van hun ademhaling volgt. Als een dwaalspoor in het bos verleiden ze om het spoor te volgen. Eddy Kaijser (1975) is bekend als innovatief kunstenaar die de openbare ruimte in de spotlights zet. Met zijn reizende tapijt van kunstgras, won hij in 2009 de Dutch design Award. www.ideddy.com 26

27

10

Gracht kasteel Warmelo

Insomnia Jacqueline Verhaagen

Tientallen lampjes in het water vormen een zinsbegoochelend bewegingspatroon in de gracht. De trage choreografie trekt de blik van de toeschouwer de diepte in. Soms is er even de suggestie van een school visjes die wegschiet, dan weer van een sprookjesachtige onderwaterstad. De lichtjes werken hypnotiserend. Ze wekken mystieke suggesties op. Het spel laat je niet meer los. De gracht van kasteel Warmelo wordt onderdeel van een sprookje. Toch is de werkelijkheid, waarop deze installatie is gebaseerd, minder sprookjesachtig. Prinses Armgard, de moeder van Bernhard die op kasteel Warmelo woonde, leed aan slapeloosheid. In de nacht is alles anders. Wie niet slaapt, ervaart anders dan overdag. Rusteloosheid ontstaat… Insomnia. Op filmpjes die zijn gemaakt van hersenen in overactieve staat is het programma voor de onderwaterlichtjes gebaseerd. Het werk van Jacqueline Verhaagen (1959) reflecteert op de onderhuidse laag van de realiteit. Haar werk heeft een contemplatief karakter en doet een beroep op de sensitiviteit van de kijker. Zij toont momenten van schoonheid en verwondering. Licht, spiegeling, optische illusie, kleur en beweging zijn beeldmiddelen waarvan zij vaak gebruik maakt. www.jacquelineverhaagen.nl 28

29

11

begraafplaats Odammerweg Oude Begraafplaats

Nearly There! Bas Peeters

De oude begraafplaats van Diepenheim is een luisterrijke dodenakker die als een monument wordt bewaard. Er komen geen graven meer bij. Toch waan je je er dicht bij de dood. Het kerkhof is een plek om te mijmeren en te dromen. Bas Peeters vult het aan met een bed als rustplaats van de levenden. Liggend ervaart de toeschouwer een hypnotiserende bijna-doodervaring. Bas Peeters is gefascineerd door het verschijnsel bijna-doodervaring: mensen die het hebben meegemaakt beschrijven het als een donkere spiraalvormige tunnel die leidt naar een helder niet te beschrijven mooi licht. Het gelukzalige gevoel zorgt voor een blijvende verandering. Dat wil Peeters meegeven. En dat kan alleen op deze plek. Want tegelijk wordt met zijn installatie de ziel van deze dodenakker blootgelegd. Bas Peeters vertelt iets wezenlijks over dit gebied en de geschiedenis die het met zich meedraagt. Bas Peeters (1962) is ruimtelijk vormgever. Hij maakt site-specific installaties met licht als de rode draad. Licht intrigeert hem doordat het ongrijpbaar is, maar tegelijk sterk aanwezig en aantrekkelijk. De kracht van zijn werk ligt in de eenvoud. Met minimale middelen creëert hij indringende ervaringen. www.baspeeters.nl 32

33

12

Melkschuur boerderij Meutstege Odammerweg

Collages Robert Roelink

We leven in een interessant tijdvak. Dat rare plastic is niet meer gratis. Zakjes om de aankopen in de supermarkt in te vervoeren vertegenwoordigen een waarde. Heel simpel, zegt Robert Roelink, omdat we de winkeliers hebben gedwongen. Het is een beweging: een leven zonder plastic zal geleidelijk normaal worden. Robert Roelink dwingt tot nadenken. Over hoe we het milieu belasten. Hoe we consumeren. En wat hebben we eigenlijk écht nodig in dit leven? Hier, bij deze boerderij, vertelt hij: een melkveehouderij is afhankelijk van wat de supermarkt voor de melk betaalt. Een boer moet knokken tegen grote bedrijven waarvan hij afhankelijk is voor zijn inkomen. En tegelijk heeft hij zo’n mooi ‘product’: koeien. De tasjes waarmee Robert Roelink de schuur heeft behangen stellen vragen: moeten wij alles wat we zien willen hebben? Is genoeg niet gewoon genoeg? Robert Roelink (Goor, 1973) werkt met hedendaagse materialen als huishoud plastic, afval plastic, acryl en tape. Hij maakt duurzame kunst die vaak tijdelijk is. Na een tentoonstelling neemt hij alles weer mee. Dan kan het zomaar worden gerecycled tot een nieuw werk. www.robertroelink.com 34

35

13

Weide Huis te Diepenheim Lochemseweg

Raket Victor Engbers en Ina Smits

Wandelend door het landschap trof het Victor Engbers en Ina Smits hoe sprookjesachtig Diepenheim is. Dromerige kastelen, baronessen en een prinselijke helicopterlandingsplek zetten hun fantasie in beweging over levens die zijn geleefd en avonturen die zijn beleefd. Ooit, in een andere tijd. In hun hoofden ontstond een nieuw sprookje. Een verhaal waarin een barones het in haar hoofd heeft gehaald een raket te bouwen. De raket – gebouwd met stapels hout uit de omgeving van Diepenheim – moet Diepenheim eraan herinneren dat ze deel uitmaakt van een sprookje. Het vervreemdende element in de weide spiegelt ook de verbazing en de betovering van de kunstenaars zelf. Tussen de planken sijpelt licht. Waar licht is, is leven. Licht nodigt uit om naar binnen te kijken, naar deze raket als buitenaardse huiskamer. Ina Smits en Victor Engbers vormen samen een kunstcollectief dat graag grote iconische beelden en interactieve installaties maakt. Ze maakten onder meer werk voor Naturalis, Into the Great Wide Open, de Biënnale Twente en Amsterdam Light Festival. Ina Smits is beeldend kunstenaar, Victor Engbers is schrijver, tekenaar en beeldend kunstenaar. www.victorengbers.nl / www.inasmits.nl 36

37

14

Kleermakershuisje Middenstraat 1

Shimney smoke ties the roof to the sky Roos van Haaften

Een rokerig landschap met daarin een camera op statief. In de verte een object dat lijkt op een half opgeblazen luchtballon. Een postindustrieel landschap in een kleermakershuisje. Roos van Haaften schiep het. Maar tegelijk zien we hoe het is gemaakt. In eerste instantie valt het niet eens zo op. Een glasplaat is loodrecht op de wand gehangen. Het glas is bepoederd met tarwebloem en zout waarin dunne lijnen zijn geschetst. In het microlandschap zijn kleine afvalobjecten neergelegd. Het licht van onderaf werpt een schaduwtekening op de muur. Het duurt even voor oog en geest het geprojecteerde beeld kunnen linken aan de afvalproducten op het glas. Maar dan wordt een plastic flintertje een geodetische koepel en een spijker het been van een camera . Roos van Haaften (1983) kiest ervoor het proces zichtbaar te laten in haar werk: de toeschouwer ziet de vluchtige illusie, maar ook houtje-touwtje-techniek waarmee die tot stand is gekomen. Wanneer het licht uit is, blijft er weinig over. Haar werk is weleens opgezogen door de schoonmaakdienst. Wat een rommel, denken ze dan. www.roosvanhaaften.nl

38

39

15

Kunstvereniging Grotestraat 17 How to do things with sculpture & The myth of absence Diverse kunstenaars

‘How to do things with sculpture’ is een groepstentoonstelling van zeven jonge kunstenaars. De hedendaagse sculpturen laten zien hoe ieder op geheel eigen wijze gebruik maakt van dagelijkse voorwerpen en materialen. Zo wordt er ingegrepen in materialen en constructies die de grenzen opzoeken tussen vorm en lichaam, en zijn er ruimtelijke composities met een verhaal. Het ruimtelijk werk balanceert tussen herkenning en vervreemding en laat zien: How to do things with sculpture. In de projectruimte van de Kunstvereniging exposeert Roderick Laperdrix met ‘The myth of absence’. Laperdrix verbleef vorig jaar twee maanden als artist in residence in de Werkplaats Diepenheim, waar hij tekende. In zijn werken gebruikt hij vaak de kluizenaar als karikatuur om de complexe relatie tussen mens en natuur te portretteren. Dat het verlangen naar isolement niet altijd kan worden vervuld door de aanwezigheid van anderen, levert absurdistische taferelen op. Zijn tekeningen, vaak van groot formaat, zijn delicaat en verhalend. In het hart van Diepenheim ligt het hoofdgebouw van Kunstvereniging Diepenheim. Het expositiegebouw voor hedendaagse kunst is in 2012 geheel vernieuwd en aangepast door Ten Dam Architecten. 40

41

16

Kunstvereniging buiten

Salux Merijn Vrij

Natuur is zijn voornaamste inspiratiebron. Natuurlijke vormen en organische beeldentaal van natuur brengen Merijn Vrij tot beelden die een vertaling zijn van dit gegeven: organische beeldentaal. Vaak dicteert het materiaal de vorm: een tak heeft zijn eigen mogelijkheid als beeldend middel. Het laat zich niet helemaal manipuleren of vormen. Je zou kunnen zeggen dat de kunstenaar samen met zijn natuurlijk materiaal het werk maakt. ‘Ik hou van de toevoeging: menmade materiaal versterkt het contrast van de natuurlijke vormen.’ In dit geval de krimpfolie. Door het folie als een huid om zijn objecten te spannen, wordt de vorm duidelijk zichtbaar. Met licht wordt het lijnenspel van de takken zichtbaar, als een schaduw op de weg, als een schaduw op het gebouw waarvoor het staat, Kunstvereniging Diepenheim. Merijn Vrij (1971) maakt gebruik van de sociale en historische context van de locatie. Vrij maakt vaak gebruik van natuurlijke vormen en (lokale) materialen als hout, steen en levende bomen en planten, deels gecombineerd met industriële materialen zoals plastic, textiel en staal. www.merijnvrij.nl 42

43

17

Middenstraat

Kijkdoos gaat ondergronds Ina van de Riet / Marianne Jonkhans

We kijken zelden dieper dan de grond onder onze voeten. Maar onder de straten en stoepen waaraan we vaak gedachteloos voorbij gaan, speelt zich een heel leven af. Een leven in lagen, waar Diepenheim nu een klein stukje van laat zien. Samen met buurtbewoners leggen Marianne Jonkhans en Ina van de Riet het riool bloot. Zo worden straatputten kijkdozen vol licht en schoonheid. De ondergrondse kijkdozen kwamen tot stand door middel van een workshop in de Werkplaats Diepenheim, begeleid door Marianne Jonkhans en Ina van de Riet. Met een lint van LED-lampjes en materiaal dat aan de afvalberg is onttrokken, maakten bewoners hun eigen kijkdoos. Zo zorgen licht, plastic, schuim, hout en touw voor een vervreemdend effect. Een avontuur in een put, dat je alleen kunt aangaan door er overheen te lopen en naar beneden te kijken. Naar een nieuwe wereld die anders zo verborgen blijft. Ina van de Riet (1964) runt Atelier Gein vanuit haar boerderij in Hengevelde. Marianne Jonkhans (1955) uit Diepenheim is Docent Kunsteducatie en medewerker van Kunstvereniging Diepenheim. Ze werken regelmatig en graag samen. www.ateliergein.nl 44

45

18

Garage Citroville (Diebert Ketting) Grotestraat 68

Lichtvertelling Peter Zegveld

Papier, licht, schaduw een half doorzichtig doek. In deze lichtvertelling gaat Peter Zegveld terug naar de eenvoud. Tegenover de explosie van licht en led zet hij vandaag een primitieve vertelling met simpele middelen. De meest elementaire vorm van beelden vertonen gebeurt hier. Het doet denken aan Japans schaduwtheater. En er is muziek. De vertelling duurt niet lang, een minuut of tien. Het is een oase van rust in een garage, even zitten, kijken en verwonderen. Peter Zegveld (1951) heeft alle middelen van de kunst tot zijn beschikking om iets te vertellen. Hij maakt theater, beeldende kunst, hij inspireert. Door zijn enorme vrijheid en onconventionele houding wandelt Zegveld kriskras door diverse disciplines en laat hij zijn toeschouwers absurditeiten ontdekken. www.peterzegveld.nl

Thijs van der Poll Tijdens de uitvoering van Storia Primitiva. Foto: Mathieu van den Berk 46

47

19

Binnenste Buiten Bos Looiersplantsoen

The Plastic Soup Robert Roelink

Een goudberg, een afvalberg en een ijsberg. Ze komen hier, in het Binnenste Buiten Bos samen. De gouden berg maakt hebberig als de reclamefolders die door de brievenbus vallen. Je bladert ze door en maakt een lijstje: hebben hebben hebben! De afvalberg vraagt zich af: waar zijn wij eigenlijk mee bezig? De ijsberg is de dupe geworden van de twee. Ze slinkt door ons consumptiegedrag. En zo wil Robert Roelink, die de opgeblazen objecten in het Binnenste Buiten Bos maakte samen met volwassenen en kinderen, ons een vraag stellen: Is geld eigenlijk wel zo belangrijk? Wat is werkelijk van waarde? Zijn eigen antwoord heeft hij al geformuleerd: vrienden, familie, verse lucht en warmte. Want: materie is niet het grootste goed. En hebben hebben hebben, daar heeft hij afstand van gedaan. Met zijn kunst legt Robert Roelink (1973) de hedendaagse cultuur bloot. Hij verbeeldt milieuproblematiek, het verheerlijken van economische waarden en consumeren. Zijn thema’s zet hij tegenover de kracht van de natuur die de mens altijd zal overleven. www.robertroelink.com 50

51

20

Basisschool Stedeke Kuimgaarden 15

Collages Robert Roelink

Met 182 kinderen uit Diepenheim, Goor, Markvelde en Stokkum maakte Robert Roelink deze raamvertelling van plastic. Het Noorderlicht was het uitgangspunt. Waar dat vandaan komt weet Robert Roelink niet, maar mooi is het. Welke kleuren zien jullie hierin?, vroeg hij de kinderen. Die vervolgens een regenboog van kleur mochten kiezen, in de Werkplaats Diepenheim. Kleurtjes uit de bergen plastic die Robert Roelink meenam. Stukje voor stukje werden kleine vlakjes gevuld. Nadien ging de kunstenaar verder. Verder waar de kinderen gebleven waren. Er tegenaan of overheen. Hier, vandaag, fungeert basisschool Stedeke als lichtbak. Een viskom in het donker. Met ramen gemaakt door kinderen. Die ook hebben geleerd: plastic is goedkoop en mooi materiaal, maar ook heel milieuonvriendelijk. ‘Jongens klop je kleren af! Het mag niet in de natuur terecht komen. Nog geen snippertje.’ Robert Roelink is (1973) een kunstnomade. Hij woont al meer dan tien jaar in een camper die soms staat bij zijn atelier in Zaandam. Meestal werkt hij op locatie. Zoals hier in Diepenheim, waar zijn huis op wielen drie weken heeft gestaan bij de Werkplaats. www.robertroelink.com 52

53

21

Drawing Centre Kuimgaarden 1

Expositie GROND Paul van der Eerden en Ronald Cornelissen

In GROND lijken Paul van der Eerden en Ronald Cornelissen als antropologen te werk te gaan. Van der Eerden als waarnemer van het menselijk tekort en de psychische gesteldheid van de mens. Cornelissen als chroniqueur van de treurigheid van de mens in zijn stedelijke omgeving, de opgeblazenheid van ego’s en de gevolgen van macht op het menselijke gedrag. Zo geeft Paul van der Eerden vorm aan een chaotische binnenwereld en toont Ronald Cornelissen de gevolgen van die getroebleerdheid in tekeningen waarin machtswellust en haantjesgedrag aan de kaak worden gesteld. Beide kunstenaars zijn in hun werk en ontwikkeling schatplichtig aan de klassieke kunsten. Dat vertaalt zich niet alleen naar de invloeden die te ontdekken valt in het werk, maar ook in de middelen die ingezet worden om de geloofwaardigheid van het werk te benadrukken. Het Drawing Centre Diepenheim richt zich specifiek op de presentatie van hedendaagse en actuele tekenkunst. Tekenen is eerste schakel tussen denken en handelen. De tekenkunst is een constante in de beeldende en toegepaste kunst, maar ook in aanverwante disciplines als architectuur en stedenbouw.

54

55

22

Werkplaats Diepenheim Hagen 3

Still (2) Elaine Vis

Diepenheim is ingebed in een prachtig landschap. De oorspronkelijkheid van de natuur, in bijna alle Hollandse landschappen, ligt aan banden. In ons hoofd verschijnt de natuur zoals wij haar graag zien, beperkt gevaarlijk en romantisch. Het werk van landschapsschilders van weleer stuurt onze blik. In Still (2) – een voor Werkplaats Diepenheim aangepaste installatie – heeft Elaine Vis er voor gekozen om het hangende object heel transparant te houden. Gekleurd licht werkt als volume en massa, is hier ingezet om de nadruk te leggen op de bijna ongrijpbare ‘verschijning’ in het donker. De afvoerputjes in het werk wijzen erop hoe gedomesticeerd de natuur is. De natuur is een behaaglijk plaatje dat in ons hoofd zit. Ingekaderd en keurig afgebakend. De natuur is geen vijand, maar een thuis. Niet de werkelijkheid blijft als filmbeeld (Still), maar het beeld, van het beeld, van het gewenste mysterieuze beeld. Het werk van Elaine Vis (1954) komt bijna altijd voort uit de fascinatie hoe wij als mensen de werkelijkheid zelf vormgeven. Het verwijst naar hoe de mens het leven vorm geeft, door middel van zijn cultuur. www.elainevis.nl 56

57