ANDREA & MICHEL In de middag van 12 juli 2013 stuurde de Nederlandse Adoptiestichting ons, net als waarschijnlijk vele andere aspirant adoptieouders die in de laatste fase van hun procedure zaten, een e-mail met de vraag of wij interesse hadden om mee te doen aan een nieuw televisieprogramma over adoptie. Wij hebben hier ’s avonds lang over gesproken en onszelf en elkaar alle vragen gesteld die jullie elkaar waarschijnlijk ook gesteld hebben: -
Vinden wij het leuk om ons verhaal op deze manier te vertellen aan Nederland? Wat zijn onze redenen om het wel of misschien wel juist helemaal niet te doen? Wat vinden wij er zelf van om op televisie te komen met zo’n persoonlijk verhaal? Is het wel goed voor onze kinderen om met dit verhaal op televisie te komen? Vinden onze ouders, broers en zussen het leuk om hier aan mee te werken? Is ons verhaal eigenlijk wel de moeite waard om op televisie te delen? Wat voor reacties zullen wij krijgen van mensen die kritisch zijn over adoptie?
Na deze en nog vele andere vragen aan elkaar gesteld en beantwoord te hebben en er nog een nachtje over te hebben geslapen besloten wij de volgende ochtend mee te willen doen aan Met Open Armen. Onze voornaamste reden voor deelname was het hebben van een mooi document voor onszelf en onze kinderen, waarin de ontmoeting met onze kinderen en daarmee de geboorte van ons gezin op een mooie manier zou worden vastgelegd. Dit leek ons veel fijner dan zelf met een camera dit moment proberen te filmen, waarbij wij een soort toeschouwer van ons eigen moment zouden zijn. Wij vonden het daarnaast ook fijn om ons verhaal (Andrea is als achtjarige geadopteerd en adopteert nu zelf ook twee oudere kinderen) te vertellen, omdat wij hoopten dat het in positieve zin zou kunnen bijdragen aan het beeld dat mensen hebben over adoptie. Onze dochters waren zich wel zeer bewust van de aanwezigheid van de camera. Wanneer wij alleen met ze waren, speelden , knuffelden en lachten ze
volop, maar als de crew langskwam om even een filmpje te maken waren ze meestal stil en verlegen. Natasja en haar team zagen dit ook en gaven ons mede daarom alle ruimte om vooral met zijn vieren te genieten van de week die wij met elkaar konden doorbrengen voordat wij weer naar huis moesten de laatste fase van de procedure af te wachten. Wanneer de crew langskwam, was dat dan ook vooral om met ons te praten, de beelden van onze kinderen hebben wij voor het grootste deel zelf gemaakt met een kleine camera. Onze herinnering aan de eerste reis is hierdoor ook vooral dat Natasja en haar team er waren bij belangrijke gebeurtenissen en op de momenten dat wij ze nodig hadden. De rest van de reis hielden ze juist afstand, zodat de geboorte van ons gezin ongestoord kon plaatsvinden. Tijdens onze tweede reis was er geen cameraploeg aanwezig. Wij hebben zelf beelden gemaakt van de 7 intense weken dat wij met onze dochters toeleefden naar het afscheid nemen van Haïti en de grote reis naar Nederland. Toen wij op 20 juli 2014 als gezin op Schiphol aankwamen waren al onze familieleden, vrienden, collega’s en natuurlijk Natasja en haar team daar om ons een warm welkom te geven. Sinds wij terug zijn in Nederland hebben wij nog regelmatig contact met Natasja en de leden van haar crew. Zij belt ons regelmatig om te vragen hoe het met ons en de meiden gaat en de meiden bellen haar ook graag om trots te vertellen dat ze al heel goed Nederlands kunnen praten en dat het heel leuk is op school en met de zwemles. Voor ons is er toch wel iets ontstaan tijdens die eerste reis in Haïti. De ontmoeting met onze dochters is misschien wel het belangrijkste moment in ons leven en het voelt heel goed dat wij dat met Natasja en haar team hebben meegemaakt.
Andrea en Michel
ERIK-JAN & SEBASTIAAN Beste aspirant adoptie ouders, Wij willen jullie bedanken voor de overweging om mee te doen aan het programma Met Open Armen. Ons is gevraagd een klein stukje te schrijven over het programma en onze ervaring met de TV productie. Als eerste wil ik ons even voorstellen. Wij zijn Erik-Jan, Sebastiaan, Norah en Ryan. Voor beeld en geluid gevoel; sommigen kennen ons van de laatste aflevering van het eerste seizoen van Met Open Armen. Wij zijn apetrots dat ons gezin compleet mocht raken na de adoptie van Norah in 2013 en Ryan in 2014. Een enorme periode van onzekerheid, wachten en bureaucratische hoepels zijn voorafgegaan aan dat ene moment. Na een huwelijksvoltrekking het mooiste moment van je leven; de ontvangst van je kinderen. Dit gevoel en moment is zo intens emotioneel en bijzonder dat wij enige twijfels hadden toen we voor het programma werden gevraagd. Laat je ruim 1 miljoen mensen in het binnenste van je ziel kijken en zich daar een mening over vormen? En wat als ik moet huilen? Zo wil ik niet op tv. Deze vragen zijn heel actueel. Zeker als je merkt dat een deel van onze samenleving tegen adoptie is. En dan gaat het ook nog over adoptie aan partners van gelijke geslacht. Toch hebben wij de knoop doorgehakt om de volgende redenen. Wij willen adoptie graag positief op de kaart zetten. Laten zien dat deze kinderen een toekomst hebben in onze samenleving. We willen laten zien dat wij goede ouders zijn en we een kind een echte toekomst te bieden hebben, ongeacht hun afkomst of gezondheid. We wilden het stereotype beeld van adopties doorbreken. Ruimte maken voor de mooie kant van het verhaal, ondanks dat er altijd een donkere kant zal zijn; in ieder verhaal. Daarbij hebben we op deze manier een zeer waardevol, bewegend beelddocument van onze zoon, dat heel waardevol voor hem is als hij ouder wordt. Dit draagt positief bij aan zijn emotionele vorming en kan hij begrip krijgen voor de moeilijke keuze die zijn biologische ouders hebben gemaakt.
Onze ervaringen met de mensen van de productie en Natasja als presentatrice zijn zeer bijzonder en warm. Wat een fantastische groep mensen. Vakmensen die op elkaar zijn ingespeeld en gebruik makend van elkaars kwaliteiten en één doel hebben: Jouw verhaal zo mooi en zuiver mogelijk in beeld brengen. Natasja is naast een vakvrouw en presentatrice bovenal moeder. Zij is een warme en begripvolle vrouw. Ze helpt waar nodig en geeft een luisterend oor… Wij zouden willen dat zij onze vaste oppas zou zijn! De aanwezigheid van de filmcrew tijdens de ontvangst van onze zoon Ryan is onopgemerkt voorbij gegaan. Zij zijn op gepaste afstand en registreren enkel de mooiste beelden. Zij overleggen veelvuldig om duidelijke afspraken te maken over wat je wel en niet wilt. Je bent grotendeels dus zelf de regisseur van je eigen aflevering. Zij toonden hun dankbaarheid en emoties achteraf wat wij als heel fijn hebben mogen ervaren. Daarnaast hebben we veel lol gehad, hebben we vaak samen een borrel gedronken en vieren zij het geluk met je mee. Hoe fijn is dat! Onze uitzending is goed bekeken en we hebben maanden nadien nog steeds mensen die ons aanspreken en hun waardering geven. Daar waar we bang voor waren bleef uit. Negatieve reactie zijn er vrijwel niet…De enkele die er zijn, missen alle inhoud. Wij kijken vol trots terug op deze periode en zijn dolgelukkig met het resultaat! Een prachtig document. Liefs, Erik-Jan, Sebastiaan, Norah & Ryan
BOUKE & SASKIA Naast de hartverwarmende reacties n.a.v. de uitzending van dierbaren en onbekenden, herkend worden en aangesproken worden bij de Hema en op de veerboot naar Texel, geeft het ons de gelegenheid over adoptie te spreken in meer of mindere mate. Zakenrelaties die hun verhaal vertellen of waardering uitspreken. Dan zeggen we vriendelijk dankjewel, maar wij zijn geen helden en zet ons niet op een voetstuk. We waren heel verdrietig, wanhopig soms bij de gedachte ‘komen er bij ons nooit kinderen?’. We wilden een gezin stichten en zochten naar mogelijkheden. Adoptie is een optie en zo zijn we die weg op gegaan. Het heeft ons weer nieuwe inzichten gegeven, we hebben nieuwe mensen ontmoet waaronder de andere ouders die mee hebben gedaan. Van delen word je rijk, wat niet in geld uit te drukken valt. Waarom deden jullie mee? Om diverse redenen hebben we meegedaan. We hebben een prachtig, waardevol document gekregen over ons verlangen naar kinderen en het vormen van een gezin, specifiek ons 3e kind, de reis naar Noah en het feit dat we als gezin in beeld komen. Het is daarmee een document geworden voor alle kinderen. Misschien naïef gedacht maar we hopen dat er tenminste één stel adoptie of pleegzorg overweegt en daarmee het leven van een kind ten goede verandert. Van een tehuis naar een thuis. Toen wij het traject van adoptie begonnen in 2005 hadden we behoefte aan informatie, het liefst van ouders die al geadopteerd hadden. We speurden het internet af en vonden allerlei websites/blogs die we bijna dagelijks volgden. Natuurlijk keken we ook naar Grenzeloos Verlangen waarin ouders gevolgd werden op weg naar hun kindje. We hopen dat door onze uitzending stellen iets van herkenning vinden in ons verhaal en de hoop niet opgeven als je zoals in ons geval samen geen kinderen kunt krijgen. Onvruchtbaarheid is niet hetzelfde als kinderloosheid!
We wilden Nederland laten zien wat het is om een kind te adopteren. Wij gaan al even mee in dit ‘wereldje’ maar de buitenwereld heeft echt no clue. Onbekend maakt onbemind en door mee te doen konden we ons eigen verhaal vertellen. Het zijn zoveel stappen die je moet nemen, dat is nog niet duidelijk en daarom zijn we blij dat er een vervolg komt op dit mooie programma. Ook een divers programma want geen adoptie verloopt hetzelfde zoals dat ook is bij een zwangerschap. Hoe kijken jullie op de opnamen terug? Met zoveel plezier. Geen awkward moment gehad, alles verliep spontaan en vanzelf. Geen gedicteerde zinnen, gewoon ons verhaal verteld. Daar hoef je niet voor te oefenen toch. Vanaf het begin hadden we met iedereen de bekende klik, heel bijzonder eigenlijk. Of het nu de cameraman, de regisseur of Natasja was. Zowel hier als toen we in China waren. De crew wisselde bij ons regelmatig van samenstelling (niets zo veranderlijk als adoptie en voorstel en vertrek kan ineens komen terwijl mensen al andere opdrachten hadden) maar ook dat maakte niet uit in het contact en het draaien. Iedereen is zo enthousiast en dedicated to the job. Hoe was het om een cameraploeg bij je te hebben toen je Noah ging ophalen? Niet anders als toen ze bij ons thuis waren en wederom gezellig met ze opgetrokken. Ze waren er maar een paar dagen in ons geval en bij het ontbijt spraken we wat zaken door, waar zouden we naar toe gaan voor interview, hoe laat is de overdracht, wat doen we verder die dag? Zaken die we ook zouden bespreken met onze reisbegeleider. Wij zijn van mening dat als je meedoet ook alles laat zien, dus ook zo iets intiems/emotioneels als de eerste ontmoeting. De organisatie daarvan, van dat ene moment waar je jaren naar uitziet, valt niet te plannen. We hebben vooraf besproken waar we de cameraman wilde hebben, wie er foto’s ging maken maar toen we dachten nog even tijd te hebben, was Noah er ineens al en zat de cameraman heel vlakbij waar we niets van gemerkt hebben. Ook Noah niet. En Natasja heeft de foto’s genomen.
BOUKE & SASKIA Wat vond je van je eigen uitzending? Helemaal te gek, mooi, nog waardevoller dan vooraf gedacht. Zo mooi gemonteerd met eigen foto- en beeldmateriaal erdoorheen geweven. Wauw! Beelden van de andere twee jongens er ook in gemonteerd en ze vinden het geweldig zichzelf terug te zien. Als we een kluis hadden, zou deze dvd er in bewaard worden. Bijzondere, gekke en leuke momenten die jullie hebben beleefd met de crew Eén van de regisseurs die zei dat als we nog langer zouden praten, hij ook een adoptieprocedure zou starten. Het eten ’s-avonds iets buiten het hotel in Xi’An waar we met z’n allen aan een ronde tafel met draaiplateau zaten te genieten van het eten en van Noah die heerlijk mee zat te eten bij Saskia op schoot. We hadden hem echt nog maar 2 uur bij ons. Ongelooflijk en kippenvel als ik er weer aan denk. Onvergetelijke vrijdagavond was het toen we na het beschuit eten bij ons thuis nog doorgingen naar Saskia’s ouders om ze te verrassen. Daar zat toevallig het huis vol en daar ging het feestje nog even door toen de camera’s gestopt waren en iedereen ons geluk meevierde inclusief de crew. Dat is toch gaaf. De hartelijkheid en het oprecht meeleven van de crew! Samen janken met Natasja en vreselijk gelachen. Op de foto bij het museum van het Terracotta leger en we in van die soldaten konden gaan staan waar alleen je hoofd erboven uitstak. Ontspannen en lachen voor de overdracht die ’s-middags plaatsvond. Natasja is gek op honden, het busje moest stoppen want ze wilde een hond water geven die er niet goed uit zag. Je had die Chinese man moeten zien die er bij zat. Natasja had zo met die hond te doen. Het was een onvergetelijke tijd!
Bouke en Saskia
MARCO & SHIRLEY Wij hebben meegedaan aan “Met Open Armen” omdat dit ons de kans heeft gegeven aan een programma mee te werken dat adoptie op een positieve manier belicht. Onze ervaring is dat adoptie voornamelijk negatief wordt belicht in de media. Daarbij hoopten we op een mooi document voor later voor ons toekomstige kindje.
De reacties van onze familie, vrienden en kennissen, maar ook vreemden op straat waren allemaal erg positief. Door ons volledig open te stellen voor dit programma liepen we natuurlijk een risico, maar dit heeft in de praktijk alleen maar mooie meelevende reacties en gesprekken opgeleverd.
Deelname aan het programma was voor ons een manier om ons verhaal eens te doen. Net als velen die een kindje willen adopteren gaat er een heel proces van jaren aan vooraf. Ook wij hebben niet het geluk gehad om samen een biologisch kind te krijgen. Terwijl het hele medische circuit ten einde liep, zijn we ons gaan oriënteren op alternatieven. Voor ons was dat adoptie.
Natuurlijk is het even wennen als er een team van mensen je huis in komt om opnames te maken en interviews af te nemen. In het begin voel je je best wel opgelaten en nerveus, later ben je je eigenlijk helemaal niet meer bewust van de camera.
Adoptie is een zwaar en vooral zeer emotioneel proces dat veel geduld vraagt van jezelf maar ook van elkaar. Je bewandelt samen dit moeilijke en meestal lange pad. Voor veel familie, vrienden en kennissen was het moeilijk te snappen waarom we dit doen en er zoveel voor over hebben. Het is ook lastig gebleken om dit uit te leggen. Als aspirant adoptiefouders krijg je altijd de vraag waarom het zo lang duurt, de tehuizen zitten toch vol met kinderen? Het programma bood ons de mogelijkheid om ons verhaal op een mooie integere manier te laten vertellen door professionals. Het document, dat door het productieteam van Skyhigh TV is gemaakt, is iets dat we zelf niet zo konden maken. We zullen het met veel trots laten zien aan onze Conchita als zij wat ouder is.
Het team is vanuit Nederland met ons meegereisd naar onze dochter Conchita in Nicaragua. Heerlijk was dat. In ons geval ging alles allemaal zo snel dat een interviewtje een soort van therapie werd. We werden op een positieve manier gedwongen om even stil te staan en de gedachten te ordenen. Op deze momenten was er tijd voor bezinning als het ware. Even alles van de afgelopen uren recapituleren. Wij hebben het als bijzonder prettig ervaren. De cameraploeg is niet mee het kindertehuis in gegaan, omdat dit vanuit Nicaragua toentertijd niet wenselijk was. We hebben de kleine camera aan onze advocate en tevens begeleidster gegeven, zodat zij kon filmen. Buiten de muren van het kindertehuis werden we opgewacht door Natasja en het team en dit deden zij op een heel integere en warme manier. Na een paar dagen gingen zij weer terug naar Nederland, we hebben hun aanwezigheid echt nog een tijdje gemist.
MARCO & SHIRLEY De kracht van dit programma zit in de oprechte betrokkenheid van het team en de uitgesproken wens om er een mooi programma van te maken. Wij kijken met veel plezier terug op de opnames, zeker met Natasja erbij. Wat is dat een heerlijk mens. Lief, oprecht en eerlijk. Een soort moeder zeg maar. Terugkijkend op ons televisie-avontuur hebben we een warme band overgehouden met het hele team. We hebben nog steeds regelmatig contact met Natasja en overige leden van het team. We hebben het nooit als last ervaren dat ze bij ons waren, stuk voor stuk allemaal lieve, betrokken en integere mensen. Jezelf terugzien op televisie is natuurlijk een beetje vreemd, maar we waren en zijn zeer tevreden over het resultaat. Het is een mooie uitzending geworden, met hele mooie reacties naderhand. We zijn erg blij dat we mee hebben gedaan aan dit prachtige programma! Vriendelijke groetjes,
Marco & Shirley
KEES & DOMÉNIQUE Wij zijn Kees & Doménique, en begin 2014 stonden wij op de wachtlijst bij ons adoptiebureau in Amerika voor ons tweede adoptiekindje. In 2012 hebben wij onze oudste zoon Tycho ook via datzelfde adoptiebureau geadopteerd. Onze adoptiestichting in Nederland, benaderde ons met het idee of wij voor deze tweede procedure mee wilden werken aan het programma Met Open Armen van Natasja Froger. Onze eerste reactie was: “Nee, dat is niets voor ons. Wij hoeven niet zo nodig op de voorgrond staan, laat staan op de televisie”. Later zijn we daar toch nog over gaan nadenken. Op deze manier konden we namelijk ook een beeld laten zien hoe “normaal” het gezinsleven in ons mannengezin gaat. We zijn in eerste instantie met de redacteur in gesprek gegaan om van ideeën te wisselen, wij wilden weten wat precies de bedoeling was en ook de redacteur wilde een beeld hebben van wie wij zijn. Dit verliep allemaal positief en we besloten beiden om ermee door te gaan. Een eerste afspraak werd gemaakt voor het interview. Best spannend, want tsja… die cameraploeg en bekende Nederlanders over de vloer waren wij niet gewend. Maar, al heel snel was het alsof je elkaar al heel lang kende. Natasja, maar ook de crew, stelde je echt op je gemak. Bij Amerikaanse adopties kan het snel gaan. Onze zomervakantie van 3 weken was net begonnen, en ja hoor… daar kregen we een bericht van onze advocaat uit Amerika over een mogelijke match! Het begin van slapeloze nachten, want het ging om een kindje met een medisch dossier. Na een aantal dagen goed te hebben overlegd met specialisten en de adoptiestichting hebben we de knoop doorgehakt. We hebben de TV ploeg en Natasja gebeld en verteld dat we nieuws hadden. Snel een afspraak gemaakt voor het vervolg van de opnames. De tweede keer bij ons thuis was gelijk met het nieuws over onze tweede adoptiezoon, Raoul.
Omdat onze zoon een medisch dossier heeft, hebben we besloten om eerst alleen met de cameracrew te gaan (om wel bij de eerste bijzondere momenten erbij te zijn) en dat Natasja later die reis naar ons toe zal komen. We vlogen rechtstreeks van Amsterdam naar Philadelphia, de cameracrew zat bij ons in het vliegtuig. De eerste paar dagen waren ze erbij. Heel waardevol, want de eerste momenten met onze zoon staan goed op beeld. En zelf hebben we op die speciale momenten er totaal geen erg in gehad dat er een cameraploeg aanwezig was die alles vastlegde. Aan het eind van onze reis kwam Natasja met de cameraploeg naar Philadelphia. Samen vlogen we terug naar Nederland. Op 5 november 2014 werd de tweede aflevering van seizoen, ONZE aflevering, uitgezonden. Vooraf hadden wij deze natuurlijk al gezien en goedgekeurd, maar toch is het heel vreemd om de TV op RTL4 te zetten en jezelf en je gezin te zien op TV. Na (maar ook tijdens ;-) ) de uitzending hebben we ongelooflijk veel positieve reacties ontvangen van bekenden, maar ook van totaal vreemden. Terugkijkend op onze deelname aan MOA staan we er nog steeds achter dat we dat hebben gedaan. Alles ging in goed overleg, wilden wij bepaalde dingen niet in beeld, dan werd dat vanuit de productie gerespecteerd. Zodoende heb je zelf ook de zeggenschap over wat er wel dan niet uitgezonden mag worden, om zo een mooi en integer programma te maken. We kijken terug op een mooie ervaring en hebben de betrokkenheid erg gevoeld, niet alleen door Natasja (waarvan je echt kan merken dat dit een programma is wat haar nauw aan het hart ligt) maar ook de rest van de crew. Ook zij ervaren dit als iets heel bijzonders waarvan zij getuigen mogen zijn.
Kees & Doménique
