Aduarderdiep en Aduarderzijl(en)

1

Aduarderdiep en Aduarderzijl(en) Aantekeningen met plaatjes over de geschiedenis van een van de belangrijkste infrastructurele werken in Groningerland Geplaatst: 7 december 2012

Twee bladzijden uit inventarisnummer 3 van het archief van het Dijkrecht van Humsterland. De akte van inlating van de Gaaikemalanden in het Aduarderzijlvest begint op de rechterpagina (GrA T713-3).

In de 15e eeuw is een aantal ingrijpende veranderingen in de waterstaatkundige structuur van Groningerland tot stand gekomen. Voorbeelden daarvan zijn de omleiding van de Hunze via de stad Groningen, de afsnijding van een kronkel in het Reitdiep bij Dorkwerd en het leggen van de Aduarderzijl en het graven van het Aduarderdiep. Deze infrastructurele werken hebben tot in de 19e eeuw het beeld bepaald. Merkwaardigerwijs zijn over die werken geen schriftelijke bronnen bewaard gebleven. Over de bouw van de Aduarderzijl ten noordoosten van Feerwerd worden we alleen indirect geïnformeerd, en wel door een akte van 17 september 1407. Daarin werd de landen van Gaaikema toegestaan af te wateren via de ‘blokzijl van Aduard’. De Gaaikemalanden lagen tussen Aduard en Dorkwerd. Aangenomen wordt dat met deze ‘blokzijl van Aduard’ een voorganger is bedoeld van de huidige Aduarderzijl. Het bestaan van die zijl impliceert dan ook het bestaan van het Aduarderdiep. De overeenkomst van 1407 maakte een einde aan een geschil tussen Aldert Gaaikema en het Aduarderzijlvest. Aldert en zijn nakomelingen mochten het water van hun landerijen via de Aduarderzijl lozen, maar moesten daarvoor wel veel meer betalen dan de oorspronkelijke leden van het Aduarderzijlvest. Daar stond tegenover dat ze waren vrijgesteld van arbeid.

reageren? mail naar [email protected]

2 De akte is bezegeld door Aduard, de burgemeesters van Groningen en de pastoors van Peize, Roden en Wierum.

Het Aduarderdiep tussen Nieuwbrug in het zuiden en Aduarderzijl in het noorden. De aanliggende kerspelgebieden zijn verschillend gekleurd. Met een arcering is het grondbezit van het klooster Aduard aangegeven. De gedeelten die omstreeks 1400 nieuw moesten worden gegraven zijn gemarkeerd. Overigens heeft men toen grotendeels kunnen volstaan met het vergraven van bestaande natuurlijke of kunstmatige watergangen. De locatie van boerderij Langeveld is aangegeven met een L.

Als de in 1407 genoemde ‘blokzijl van Aduard’ inderdaad de huidige Aduarderzijl of zijn voorganger is, houdt dat in, dat rond 1400 de reeds bestaande afzonderlijke delen van het Aduarderdiep met elkaar zijn verbonden, zodat een lang kanaal ontstond. Hierdoor kwam een veel betere afvoer tot stand van het water van de Hunsinge (de benedenloop van het Peizerdiep) en het Eelderdiep, dat nu samen met het eigen water van de lage landen van Lieuwerderwolde en Middag ten noorden van Feerwerd op de Hunze werd geloosd. Vroeger had dit water door een geul tussen Aduard en Fransum naar het noorden gestroomd, waar het tussen Saaksum en Ezinge in de benedenloop van de Hunze was uitgekomen. Deze ‘Kliefslootgeul’ had door de voortschrijdende opslibbing opgehouden te functioneren.


3 Op dit kaartje zijn de verschillende panden van het Aduarderdiep gemarkeerd. De nieuwe stukken zijn de verbinding tussen Nieuwklap en Aduardersteentil (het kanaalvak dat langs Gaaikema loopt!) en het gedeelte ten noorden van boerderij Langeveld. Op de meeste plaatsen gaat het kanaal door de bestaande verkaveling heen. Alleen tussen Garnwerd en Feerwerd zijn er twee stukjes waar men bij de aanleg van het kanaal gebruik lijkt te hebben gemaakt van bestaande watergangen.

Het Aduarderdiep tussen Nieuwklap en Steentil. Dit gedeelte van het Aduarderdiep verbond de oude omleiding van de Hunsinge met het veronderstelde scheepvaartkanaal tussen Aduard en de Hunze (zie Jan van den Broek, Een kronkelend verhaal. Nieuw licht op de oude Hunze, 188-194) en voerde het water van de Gaaikemalanden af.

Aduarderdiep, Steentil en de kerk te Garnwerd Dit gedeelte van het Aduarderdiep wekt de indruk te zijn geraaid op Garnwerd, maar dat is waarschijnlijk niet meer dan toeval.


4

Het noordelijke deel van het Aduarderdiep. Tussen boerderij Langeveld (even ten zuiden van het afgebeelde gebied) en de flauwe bocht bij Bolshuizen (B) doorsnijdt het diep de verkaveling en vormt het de kerspelgrens tussen Feerwerd en Garnwerd. Tussen de bocht bij Bolshuizen en de knik bij Schifpot lijkt men gebruik te hebben gemaakt van een bestaande (kunstmatige) watergang. Tussen Antum (A) en Feerwerd, tussen twee knikken in, doorsnijdt het diep weer de bestaande verkaveling.

De aanleg van het Aduarderdiep had ook gevolgen voor de loop van A en Hunze en daardoor ook voor de afwatering van Drenterwolde en het Woldland.

Het Aduarderdiep in de richting van de Brillerij. De foto is vanaf de fietsbrug tussen Brillerij en Bolshuizen in zuidelijke richting genomen. Rechts de Brillerij. De lichte kromming in de verte ligt ter hoogte van boerderij Langeveld.

Aduarderdiep richting Bolshuizen We kijken in noordelijke richting. Bij Bolshuizen maakt het diep een vage bocht naar rechts. Daarna volgt bij de Schifpot (Torensmabrug) een veel scherpere bocht naar links.


5

Torensmabrug bij de Schifpot De brug is vernoemd naar de Ezinger burgemeester Dirk Torensma, die deze oeververbinding in 1939 opende. Voordien werd de verbinding tussen het oostelijke en het westelijke deel van Middag verzorgd door een veer. Ten zuiden van de brug maakt het Aduarderdiep een flinke knik. Deze wijst erop dat men voor de afleiding van het uit het zuiden afkomstige water vanaf dit punt gebruik heeft gemaakt van een bestaande watergang.

De knik bij de Schifpot

De westelijke zijl of ‘Oude Sluis’ bij Aduarderzijl. Het Aduarderdiep komt tegenwoordig met twee mondingen in het Reitdiep uit. De westelijke – hier op de foto – dateert van 1706-1707, maar is niet de oudste van de twee.


6 De afgebeelde sluis ligt even ten oosten van de oorspronkelijke monding van het Aduarderdiep. De aanleg van het Aduarderdiep was een groot succes. Daarop wijst het feit dat in 1435 ook Selwerd en de Paddepoel in het Aduarderzijlvest werden ingelaten. De capaciteit van de oorspronkelijke Aduarderzijl was echter te gering om het extra-water te kunnen lozen. Daarom werd in de inlatingsakte bepaald dat Selwerd naast de eerste ‘blokzijl’ een tweede uitwateringssluis moest bouwen. De akte waarbij Selwerd en de Paddepoel toegang kregen tot de Aduarderzijl dateert van 12 maart 1435. Een origineel exemplaar van deze akte bevindt zich in het archief van het klooster Selwerd (GrA T172-24 reg.nr. 159), maar een afschrift ervan vinden we ook in het Cartularium van dat klooster.

Het Cartularium van Selwerd (GrA T17220 fol. 139v-140). Het afschrift van de inlatingsakte in het Aduarderzijlvest staat op de rechterpagina.

De westelijke monding van het Aduarderdiep

In de 17e eeuw werd een nieuwe houten sluis gebouwd. De deuren daarvan zijn in 1686 weggeslagen door de Martinusvloed. De huidige stenen Westelijke of Oude Sluis werd in 1706 door het Aduarderzijlvest gebouwd en had oorspronkelijk drie deuren: ebdeuren voor het binnenhouden van het water voor de reageren? mail naar [email protected]

7 landbouw en scheepvaart bij laagwater, vloeddeuren die door het opkomende water zelf werden dichtgedrukt, en stormdeuren die bij stormvloed werden gesloten ter nadere beveiliging van het achterland.

De oostelijke sluis te Aduarderzijl

Op de plaats van de huidige oostelijke sluis heeft tot 1707 een houten voorganger gestaan. Die is in het genoemde jaar buiten werking gesteld en vervangen door een dam. Wanneer de houten voorganger is gebouwd is niet bekend, maar het is niet onmogelijk dat dit in de 15e of 16e eeuw is gebeurd. De huidige Kokersluis (ook wel Nieuwe of Oostelijke Sluis genoemd) dateert van 1867 en is gebouwd vanwege het feit dat de capaciteit van de in 1707 gebouwde westelijke zijl onvoldoende geworden was. Het is een dubbele uitwateringsluis zonder stormdeuren. Toen dit kunstwerk in 1867 werd gebouwd vond men het niet nodig deze extra-voorziening aan te brengen, omdat er plannen waren om op korte termijn over te gaan tot afsluiting van het Reitdiep bij Zoutkamp. Op het plaatje zien we op de voorgrond de ebdeuren die zich bij afgaand water sluiten, tenzij men ze met kabels of kettingen vastzet. Op de achtergrond zijn de vloeddeuren zichtbaren aan de buitenzijde van de sluis. Ook die worden door de beweging van het water automatisch geopend of gesloten.


8

De westelijke Aduarderzijl of Oude Sluis

De eb- en vloeddeuren die men in de 18e en 19e eeuw installeerde verschilden in technisch opzicht niet wezenlijk van de sluizen die men in de veertiende eeuw bouwde. De Aduarderzijl lag op zo’n grote afstand van de Noorddrentse kerspelen die tot de oorspronkelijke partners in het Aduarderzijlvest hoorden, dat de inwoners ervan niet konden bijdragen aan het onderhoud van het diep en de zijl. Ze moesten er echter wel gebruik van blijven maken. In 1437 – dat wil zeggen: kort nadat Selwerd en de Paddepoel tot het Aduarderzijlvest waren toegetreden – stapten de Drenten uit het zijlvest en betaalden voortaan alleen een vergoeding voor het gebruik van de watergang en het onderhoud van de zijl. Peize, Roden en Foxwolde kregen toestemming om door de Aduarderzijl af te wateren tegen betaling van ƒ36 per jaar. Van zijlschot zouden ze vrijgesteld zijn. Daarna zijn er herhaaldelijk geschillen geweest over de bijdragen van de Drenten. In 1452 werd bepaald dat Peize, Vries, Roden en Foxwolde gedurende 20 jaar ƒ36 per jaar moesten betalen, maar dat ze verder geen zijlschot verschuldigd waren en ook geen werkzaamheden hoefden te verrichten. In 1474 werd de regeling van 1452 hernieuwd. Maar ook daarna rezen er problemen: op 31 juli 1509 werd uitspraak gedaan in een geschil tussen het Aduarderzijlvest enerzijds en Roden, Foxwolde, Peize en Vries anderzijds over de te betalen contributie; in 1540 is sprake van een scheidsrechterlijke uitspraak in een geschil over de regeling van 1509 en in 1620 en werd opnieuw een overeenkomst getroffen over de wijze waarop Peize, Roden, Vries en Foxwolde zullen bijdragen tot de Aduarderzijl.


9

Waarhuis Aduarderzijl Is dit huis de opvolger van ‘Sybrantshuis’ dat in een nog nader te bespreken tekst uit 1489 genoemd wordt?

Drie fasen in de ontwikkeling van Aduarderzijl (naar Jan Delvigne)

Het bovenstaande plaatje is ontleend aan Jan Delvigne en Johan Woltjer, ‘De sluizen van Aduarderzijl en hun 17e-eeuwse voorgangers’ in: Stad en Lande 1993 1, 2-6. Deze auteurs wijzen erop dat de westelijke zijl door de Martinusvloed van 1686 is verwoest. Men damde de oude zijltocht wat verder naar binnen af en het binnenwater werd sindsdien alleen door de oostelijke sluis geloosd. Het buitendijkse deel van de westelijke zijlarm slibde dicht (middelste plaatje). In 1706 besloot men een nieuwe sluis te maken. Deze kwam tussen de voormalige westelijke sluistocht en de oostelijke arm. De sluis van 1706 is de huidige westelijke sluis. De oostelijke arm werd afgesloten door middel van een dijk. De oude houten zijl werd niet opgeruimd, maar werd in een nieuw dijklichaam ‘ingepakt’ (rechter plaatje). In 1867 werd – in samenhang met de grootscheepse aanpak van de Groninger natte infrastructuur, waarbij ook de afsluiting van het Reitdiep bij Zoutkamp hoort – een nieuwe


10 oostelijke sluis gebouwd. Deze kwam op de plaats van zijn houten voorganger. Daarmee ontstond de situatie die ook nu nog bestaat. In hun artikel in Stad en Lande merken Delvigne en Woltjer op dat de oudere geschiedenis van de Aduarderzijl(en) nog wordt onderzocht. Voor een reconstructie van deze geschiedenis zijn nauwelijks schriftelijke bronnen voorhanden. Maar er zijn wel een paar aanwijzingen die de moeite van het aanstippen waard zijn.

Mondingen bij Aduarderzijl. Dit plaatje is een combinatie van Google Earth en de AHN-hoogtekaart.

Op grond van de inlatingsakte van de Gaaikemalanden (1407) mogen we aannemen dat de Aduarder ‘blokzijl’ omstreeks 1400 is gelegd. Mogelijk heeft die zich bevonden op de plek die hier met nummer 1 is gemerkt. Daar eindigt een kromme laagte, die zonder twijfel het overblijfsel is van een oude watergang. Gelet op het gebogen tracé ervan zou men zelfs kunnen denken aan een in oorsprong natuurlijke waterloop. Bij de afleiding van het Drentse en Middagster water heeft men omstreeks 1400 ongetwijfeld zoveel mogelijk gebruik gemaakt van bestaande natuurlijke en kunstmatige watergangen. De watergang bij 1 kan zo’n bestaande bedding zijn geweest. In 1435 werden Selwerd en de Paddepoel ingelaten in het Aduarderzijlvest. Om het meerdere water te kunnen verwerken werd bepaald dat naast de oorspronkelijke zijl een nieuwe sluis moest worden gebouwd met een wijdte van 14 voet (ruim 4 meter).


11 Mogelijk is deze gelegd op de plaats die met nummer 2 is gemarkeerd. Dat is de plek waar Jan Delvigne de ‘Westerzijl’ vermoedt. Maar bij gebrek aan nadere informatie kunnen we voor deze tweede zijl ook denken aan de met 3 en 4 gemerkte locaties. Misschien is de gang van zaken nog veel ingewikkelder geweest.

Een akte van 14 oktober 1489 (GrA T835-13b, blz. 10031004)

Een uit 1489 daterend document maakt melding van een nieuwe zijl te ‘Aduarderzijlen’ en het leggen van een nieuwe dijk tussen Lukenshuis en Sybrantshuis ‘op de zijl’. Volgens deze tekst sloot de nieuwe dijk aan de oostzijde de ‘Oude Riet’ af. NB Het afgebeelde afschrift (in RF Hs in folio 13b, GrA T835-13b blz. 1003-1004) heeft niet, zoals andere afschriften, ‘Aduarderzijlen’ (meervoud), maar ‘Aedtwerderzijll’ (enkelvoud). Het lijkt me niet waarschijnlijk dat de in 1489 genoemde Oude Riet de watergang is die naar sluis 1 liep. Daartegen pleit het feit dat ‘Sybrantshuis’ en de Oude Riet zich volgens de akte van 1489 aan het oosteinde bevonden van de nieuw te leggen dijk. We zullen dus eerder moeten denken aan de watergang die naar 2 liep. Wil het leggen van de nieuwe dijk zeggen dat de sluizen 1 en 2 in 1489 niet meer functioneerden? Maar waar lagen de in het stuk genoemde ‘Aduarderzijlen’ dan wel? Misschien zit het zo: in 1489 bestonden te Aduarderzijl twee zijlen: de nummers 1 en 2. In de tekst kon dus gesproken worden over de Aduarderzijlen (meervoud). Nummer 2 (aan het einde van de


12 Oude Riet, ten noordwesten van Sybrantshuis) was de oudste, nummer 1 (‘bij Lukenshuis’) was in 1435 ‘naast’ de oorspronkelijke ‘bloxzijl’ (nummer 2) gebouwd ten behoeve van Paddepoel en Selwerd. De oude zijlen waren in de jaren 80 van de 15e eeuw aan vervanging toe. Het was gemakkelijker om een nieuwe zijl te bouwen in een droge bouwput en een nieuw zijldiep daarheen te graven dan een oude, kapotte zijl uit te graven en te vervangen door een nieuw exemplaar. Ik vermoed dan ook dat in of kort vóór 1489 een nieuwe zijl is gelegd. Daarna had men de zijl in de Oude Riet niet meer nodig en kon die watergang worden afgeloten. Het stuk van 1489 maakt duidelijk dat de de kerspelen van Middag samen de afsluitende dijk hebben gelegd. Alle gemeenschappen moesten 5 stokken dijk maken met uitzondering van Aduard, dat 10 stokken voor zijn rekening nam. Mogelijk gaat het hier om de dijk die nog in de 18e eeuw ´Zijlvesterdijk´ werd genoemd. Waar de nieuwe zijl is gebouwd weten we niet, maar als Sybrantshuis in 1489 het waarhuis was en dat blijkens een tekst van 1492 (GrA T705-33 regest nr. 23:) ook bleef, kan men vermoeden dat de nieuwe zijl gezet is bij nummer 3. Het feit dat van die zijl geen plaatje bestaat of enig ander spoor is overgeleverd zegt niets. In 1706, bij de aanleg van sluis 5, is juist op deze plaats een nieuwe monding gemaakt. Het is heel goed mogelijk dat de oude sluis (de nieuwe van 1489) bij die gelegenheid is opgeruimd zonder dat dit ergens is vermeld.

Uitsnede uit de kaart van de schepperijen van Ezinge en Hardeweer en van Feerwerd, gemaakt door de opzichter W. van Rees. 19e eeuwse kopie van een kaart uit 1751 (uit GrA T817-3538). We zien hier de situatie van het rechterplaatje van Jan Delvigne. Op de dijk onder de stroompijl in het Reitdiep staat het woord ‘Sijlvesterdijk’.

Zou de ‘Sijlvesterdijk’ op dit kaartje de afsluitdijk zijn die in 1489 nieuw werd gelegd? De dijk ligt inderdaad tussen twee huizen: links Lukenshuis (?), rechts Sybrantshuis (het huidige Waarhuis?). Als dit allemaal klopt zou hiermee niet de naar nummer 1 leidende zijltocht zijn afgedamd, maar die naar nummer 2. De lengte van de dijk bedraagt volgens Google c. 150 meter. Volgens het stuk van 1489 werd het einde van de nieuwe dijk gevormd door een 10 stokken (c. 30 meter) lang deel bij Sybrantshuis op de plaats waar de Oude Riet was geweest.


13 De kleine stippeltjes die op de kaart bij het linkerhuis zijn gezet duiden vermoedelijk op een grondzijltje (duiker-met-klep onder de dijk door). Deze zou zich dan bevinden op de plek waar de oude uitwatering (1) is geweest. Ik heb niet uitgezocht wat de letter U betekent. Het is blijkbaar een verwijzing naar een item in de (niet bij de kaart geborgen en ook niet teruggevonden) legenda. In 1561 is de uitmonding van het Aduarderdiep verbeterd. We beschikken over het verslag van een vergadering, die gehouden is op de Aduardersteentil en waarbij de Aduarderzijlvesten, de Raad van Groningen en het Sloterzijlvest (met Wigbold van Ewsum) aanwezig waren (GrA T696183). Het ging over de details van een overeenkomst, waarbij het aan Oost-Vredewold (de streek bij Midwolde. Lettelbert en Oostwold) werd toegestaan om een tweede ‘pijp’ te hebben waardoor dat gebied kon lozen op de Aduarderzijlen. Het Sloterzijlvest had al een pijp van 20 voet breedte en wilde een tweede pijp van die maat aanleggen. Het is niet duidelijk waar deze kunstwerken precies hebben gelegen. Uit het verslag van het overleg blijkt dat er destijds gewerkt werd aan de Aduarderzijlen. Er was een nieuwe zijl gelegd van 17 voet breed en er zou een tweede komen die ook wel 15 voet breed zou worden. Het is niet duidelijk waar de zijlen van 1561 hebben gelegen. Zou het kunnen zijn dat men in 15601561 een nieuwe sluis heeft gelegd bij nummer 2 (de plaats van blokzijl van c. 1400), de Oude Riet weer heeft uitgegraven en een tweede nieuwe sluis heeft gebouwd bij nummer 4? Dat zouden dan de twee zijlen zijn waarvan we weten dat ze in de 17e eeuw hebben bestaan en die zijn afgebeeld op de kaart van Coucheron van 1630. Dezelfde zijlen zien we op het linkerplaatje van Jan Delvigne. Tussen de beide armen heeft de sterkte Aduarderzijl gelegen die in de strijd tussen Staats- en Spaansgezinden zo’n belangrijke rol heeft gespeeld.

Aduarderzijl omstreeks 1630. Uitsnede uit de kaart van de landen van het karspel Garnwerd, gemaakt door A. Coucheron, 1630 (GrA T817-1243). Het noorden is links.

De Martinusvloed van 1686 verwoestte de westelijke zijl. Al het water moest voortaan door de oostelijke zijl worden gespuid. Vervolgens is in 1706-1707 tussen de hierboven afgebeelde armen de huidige westelijke sluis gebouwd. De oostelijke werd toen buiten bedrijf gesteld en de zijltocht afgedamd. De huidige westelijke sluis was sindsdien de enige waarlangs water werd gespuid. reageren? mail naar [email protected]

14

Aduarderzijl omstreeks 1750. Uitsnede uit een ‘Plan van Aduwerder zyl’: plattegrond van Aduarderzijl met de vestingwerken door W.T., D.W.C., Ant. Hattinga, 1745-1754 (GrA T817-1048.38)

Na 1707 was er nog maar één functionerende sluis bij Aduarderzijl. Deze lag ter plaatse van de hudige Westelijke sluis. Dit is de situatie die op het derde plaatje van Jan Delvigne is afgebeeld en die we eerder ook zagen op de uitsnede van T817-3538. De zijltochten naar de zijlen nummers 2 en 4 zijn op de hierbij afgebeelde kaart uit 1750 allebei aangeduid als ‘Een Oud Zijll Diep’.

Aduarderzijl in de eerste helft van de 19e eeuw. Hier zijn Google Earth, de AHN-kaart en de oude kadasterkaart van HISGIS met elkaar gecombineerd.

Ook op de vroeg-19e eeuwse kadasterkaart is de oostelijke arm nog ‘doof’ (= voerde geen water). De oostelijke sluis (de huidige Oostelijke of Kokersluis) zou pas in 1867 worden gebouwd.


15

Nog eens Aduarderzijl in zijn huidige gedaante. Rechts de ‘Kokersluis’, links de ‘Oude Sluis’


Aduarderdiep en Aduarderzijl(en)

Recommend Documents