7e année - 7ste jaargang Décembre - December 2011

Green on N° 15

Sommaire - Inhoud

7e année - 7ste jaargang Décembre - December 2011 1. Le Mot Du Président - Woordje Van De Voorzitter 2. Woordje Van De OES - Le Mot De l’OES 3. Woordje Van IES – Le Mot de L’IES 4. Le Mot Du Rédacteur - Editor’s Word 5. Marrocco 1 Belguim 0 – Maroc 1 Belgique 0 6. Phase Ops Pau – Fase Ops Pau 7. De Windtunnel – La Soufflerie 8. Benin 2011 9. Castelnau 2011 10. Alcala De Henares (Spanje) – Alcala De Henares (Espagne) 11. Ex Green Frog 2011 12. Centrum Para Vlaanderen vzw – Centre Para Flandre asbl 13. CISM Pau 1964 14. Retraités? Non, … - Met pensioen ? Nee, … 15. Een Beetje Nostalgiee – Un Peu De Nostalgie 16. Saint Nicolas 1948 – Sint Niklaas 1948 17. Lettre A Marco – Brief Aan Marco Editeur responsable - Verantwoordelijke uitgever: Cpn Luc Roose– [email protected] Pl Trg – TrgC Para – www.pelotontraining.be Rédacteur - Hoofdredacteur: 1SG Bergiers - [email protected] Traduction-Vertalling: Col Mertens Couverture – Voorblad: 1CC Danny Jacobs – 1SG Bergiers

Woordje Van De Erevvorzitter.

Le Mot Du Président D’Honneur.

Ik moet, spijtig genoeg, met een droevig, maar toch speciaal nieuws beginnen. Ik schreef ooit in een vorige Green On dat, zoals iedereen een moeder en een vader heeft, elke parachutist een despatcher heeft. We zijn dus para geworden dank zij een van de 318 despatchers die we rijk zijn of waren. Een van die despatchers was “mijn” despatcher en die kwam onlangs te overlijden. Gui Reniers schreef een ontroerend “In Memoriam” want Marco was een zacht en innemend persoon. We deelden samen enkele jaren van ons leven. Toch wil ik hier iets boven halen wat mij steeds is bijgebleven. In 1964, tijdens de operatie Rode Draak in Stanleystad, werd een van de deelnemende soldaten in de buik getroffen. Hij zou later in Leopoldstad (Kinshasa) overlijden. Maar in Stan lag hij in het hospitaal. Ik wist dat en zocht hem op in zijn kamer. Het was een kamer met zicht op de Congostroom en op dat uur van de namiddag was het uitzicht bijzonder prachtig. Hij wist waarschijnlijk dat hij het niet zou halen, want toen ik binnen kwam vroeg hij of ik het niet droevig vond dat hij zo jong ging sterven. Maar zei hij, kijkend in de richting van de man die naast zijn bed zat, Marco, mijn despatcher, is mij komen troosten. Toen vele jaren later op TV de film “The Band of brothers” vertoond werd, moest ik steeds aan die scene terug denken. Marco was, in die ziekenkamer, niet enkel zijn grote broer maar ook zijn despatcher en zijn laatste troost. Een mooier voorbeeld van verbondenheid kan ik mij moeilijk indenken. Marco, ik zal dit gebaar nooit vergeten. 2011 zit er op. Of het een goed jaar was zal iedereen voor zichzelf moeten uitmaken. Wat het Pl Training aangaat kan ik, na het vertalen van alle 16 artikelen,

Je regrette de devoir commencer par une triste nouvelle un peu particulière. Il y a quelque temps, j’avais écrit dans un Green On que, tout être humain avait nécessairement une mère et un père, chaque parachutiste avait son despatcher. Nous sommes devenus parachutistes grâce à un des 318 despatchers qui font ou qui ont fait la richesse du Pl Training. Un de ces despatchers était le « mien » et il vient de mourir, il y a quelques jours. Gui Reniers a écrit un « in memoriam » émouvant car Marco était une personne douce et chaleureuse. Nous avons partagé quelques années de notre vie ensemble. Mais je voudrais rappeler ici un événement qui est toujours resté grave dans ma mémoire. En 1964, durant l’opération Dragon rouge à Stanleyville, un des soldats participants, avait reçu une balle dans le ventre. Il allait mourir le lendemain à Léopoldville (Kinshasa), mais à Stan, il se trouvait dans une chambre de l’hôpital. Je savais qu’il était là et je lui rendis visite. C’était une chambre avec une vue sur le fleuve Congo et à cette heure de l’après-midi, la vue était superbe. Il savait qu’il n’allait pas survivre à sa blessure, car au moment où j’entrais, il me demanda si je ne trouvais pas triste qu’il allait mourir étant si jeune. Mais, disait-il, en regardant dans la direction de l’homme à côté de son lit, mon despatcher Marco est venu me consoler. Lorsque des années plus tard, je regardais le film « The band of brothers » à la télévision, je ne pouvais pas m’empêcher de me rappeler cette scène. Marco était dans ce moment tragique, non seulement son grand frère, mais également son despatcher et son ultime consolation. Je peux difficilement m’imaginer un meilleur exemple de fraternité.

opmaken dat het een vrij boeiende tweede helft van het jaar werd, zeker wat de opdrachten in het buitenland betreft: Pau, Alcala de Henares, Benin, Roosendaal, Castelnau, Tsjechië. Er zijn goede artikelen bij, soms met humor, soms met wat sarcasme. Maar dat maakt het juist boeiend. Het werd misschien voor enkelen een verplichte bijdrage voor de Green On, maar het laat elke lezer toe van op de hoogte te blijven van de activiteiten van het peloton en van de evolutie van de uitrusting. En dit moet dan toch de grootste verdienste zijn van onze brochure. De OES, Kapt Luc Roose heeft dat goed gezien want het werd weer een lijvige en interessante lectuur. En het is duidelijk dat artikelen schrijven wanneer men een druk programma moet afwerken, niet evident is. Met dank aan alle schrijvers. Ook aan Pierre die wel een bijzonder drukke maand december hebben beleefd. Kapt Roose zei het al, St Michel kreeg niet de nodige steun van de weergoden. Maar voor de aanwezige anciens was het toch een aangename avond. Enkelen hadden we al in geen jaren gezien. De opkomst was niet zo talrijk, wat natuurlijk spijtig is wanneer men weet welke inspanning de despatchers zich moeten getroosten, naast de vele gewone dienstprestaties. Maar ik denk dat ik in herhaling val. Vooral dank aan de ploeg despatchers en aan de anciens die er wèl bij waren. Ook een woord van dank aan de anciens die de moeite deden om een bijdrage te leveren voor de brochure: Marcel Vlaminck (D26), Julien De Cuyper (D46) en uiteraard Gui Reniers (D42). Gui is trouwens de enige despatcher die al voor elke Green On een artikel schreef. Ik begin te geloven dat hij de enige despatcher was in de Training gedurende 40 jaar.

que ce fut une deuxième moitié de l’année fascinante au point de vue des missions à l’étranger : Pau, Alcala de Henares, le Bénin, Roosendaal, Castelnau et la République tchèque. Vous le verrez dans les articles, parfois pleins d’humour, parfois un peu sarcastique. Mais ça rend la lecture d’autant plus intéressante. Pour certains, ce fut une contribution obligatoire pour le Green On, mais ces articles permettent à tous les lecteurs de rester au courant des activités du peloton et l’évolution de nouvelles techniques. C’est sûrement le plus grand mérite de notre brochure. L’OES, le Capt Luc Roose, s’est rendu compte à temps que la date d’échéance approchait. Sa réaction est à la base des articles intéressants. Mais je sais qu’il n’est pas évident d’écrire des articles lorsqu’on a un programme chargé. Merci à tous les auteurs. Merci également à Pierre qui aura eu un mois de décembre bien rempli. Le Capt Roose le dit dans son article, que la St Michel n’a pas eu l’appui des dieux de la météo. Mais pour les anciens qui étaient présents, dont certains qui n’étaient plus venus depuis longtemps, ont pu profiter d’une soirée agréable. Malheureusement, il n’y avait pas beaucoup de monde, ce qui est regrettable, connaissant l’effort que les despatchers fournisse à côté de leurs activités professionnelles nombreuses. Mais je crains de me répéter. Merci à l’équipe des despatchers et aux anciens qui étaient avec nous ce soir-là. Je tiens à remercier les quelques anciens qui ont fait l’effort de produire un article pour la brochure : Marcel Vlaminck (D26), Julien De Cuyper (D46) et bien sûr Gui Reniers (D42). Ce dernier est d’ailleurs le seul despatcher qui a écrit un article pour chaque Green On. C’est à croire qu’il a été seul au Training pendant 40 ans.

Hij zei me dat zijn artikel voor de Green On van juli 2012 al klaar ligt. Wie doet het hem na? Beste collega’s despatchers, moge het jaar 2012 worden wat jullie er van verwachten. Mijn beste wensen aan u en de uwen en zoals een van onze collega’s in zijn artikel schreef, leg de lat niet te hoog want anders komt het toch niet uit. Een goede gezondheid zou al goed meegenomen zijn.

Il m’a dit que son article pour le Green On de juillet 2012 était déjà prêt. Chapeau! Chers collègues despatchers, que l’année 2012 puisse combler vos attentes. Mes meilleurs vœux à vous et ceux qui vous sont chers et, comme un de nos collègues écrivait dans son article, ne mettez pas la latte trop haute, vous risquez de passer en dessous. Une bonne santé ne serait déjà pas trop mal.

Kol SBH b.d. Mertens Walter Erevoorzitter

Beste collega Despatcher,

Cher collègue Despatcher,

2011 zit er zo goed als op… In augustus werd er door de Luftlande Brigade 26 uit Saarlouis de 44° editie COLIBRI georganiseerd in de Baumholder Training Area. Dit soort oefeningen is een jaarlijks initiatief tussen Duitsland en Frankrijk om met hun para eenheden een uitwisseling te organiseren op het vlak van parachutage en af te sluiten met een gezamenlijke FTX. Sinds enkele jaren neemt ook België aan deze oefening deel. Dit jaar was het de beurt aan de 13 Cie van het 2 Cdo met een 120 man, één team van het Pl Pathfinder en een tiental despatchers van de Trg. We waren nog niet goed en wel terug in België of we vertrokken richting Pau in Frankrijk voor de Operationele Fase (vroegere fase C) van de cursus HA (High Altitude). In oktober was er op hetzelfde moment het A brevet Para voor de Stagairs, een B brevet Para voor de leden van Defensie, een trainingsperiode HA in Castelnau (ook in Frankrijk) en een sprongbivak van de Brigade in Madrid (Esp). In november viel de periode VHA (Very High Altitude) in Ben Guerir (Marokko) samen met een recyclage AO (Automatische Opening) voor de Beninese para’s in Ouassa en Cana. Momenteel gaat de P3 (jaarlijkse recyclage periode voor de eenheden Para Cdo) door van de 68 Cie van het 11 Genie. Volgende week komen er twee Cie over de vloer van 12/13Li (die nu deel uitmaken van de Lt Bde) om een opleiding Stormlanding en Basis Helikopter Training te krijgen. Op 06 oktober ging de viering St Michel door in aanwezigheid van verschillende buitenlandse delegaties. De weergoden waren St Michel niet gunstig gezind en er is niet gesprongen.

2011 touche à sa fin… En août, la Luftlande Brigade 26 de Saarlouis organisait la 44ème édition de COLIBRI dans la Baumholder Training Area. Cet exercice est une initiative annuelle jointe francoallemande, afin d’organiser un échange entre leurs unités para dans le domaine du parachutage tout en clôturant avec un FTX joint. Depuis quelques années la Belgique participe a cet exercice. Cette année ce fut le tour à la 13 Cie du 2 Cdo avec 120 personnes, un Team du Pl Pathfinder et une dizaine de despatchers du Pl Training.On venait à peine de rentrer en Belgique que nous partions direction Pau en France pour la Phase opérationnelle (ancienne phase C) du cours HA (High Altitude). En octobre il y avait simultanément un brevet A Para pour les stagiaires, un brevet B Para pour les membres de la Décence, une période d’entrainement HA à Castelnau, en France et un bivouac de saut de la Brigade à Madrid (Espagne). En novembre, on avait en même temps une période VHA(Very High Altitude) à Ben Guérir au Maroc et un recyclage OA (Ouverture automatique) au profit des paras béninois à Ouassa et Cana. Pour le moment nous avons le P3 (recyclage annuel pour les unîtes Para-Cdo) de la 68Cie du 11 Gn. La semaine prochaine nous aurons deux compagnies du 12/13 Li (qui font partie de la Bde Lt) pour suivre un cours d’atterrissage d’assaut et le Cours de base Training Hélicoptère. Le 6 octobre nous avions la fête de la St Michel en présence de plusieurs délégations étrangères. St Michel n’était pas appuyé par les dieux du ciel et il n’y a eu aucun saut. Par les prestations (je n’ose pas utiliser le mot travail) excellentes de certains qui dépassaient celles de certains autres, tout s’est bien passé. Merci.

Doordat het uitstekende werk van sommigen boven het … (ik durf het geen werk te noemen) van anderen uitstak, is het uiteindelijk toch nog allemaal goed gekomen. Bedankt daarvoor. Op 05 december zal Adjt Benoit “Fey” Feyten het peloton verlaten en muteren naar het Hoofdkwartier van de Lt Bde in Marche-en-Famenne. Sinds september zijn Adjt Wim De Wael en Sgt Didier De Coster bezig met cursussen Rav Air te volgen. Adjt Igor Bruno vertoeft in Oeganda tot april volgend jaar. Ik kan niet onthullen wat hij daar juist moet doen, anders moet ik jullie allemaal doden. De planning voor 2012 is ondertussen ook al bekend. We beginnen op 09 januari met de opening DZ waarvoor de leden van de Kas Despatcher binnenkort een uitnodiging mogen in de bus verwachten. In naam van het Pl Trg wens ik jullie allen een vruchtbaar jaar 2012. Dura Lex Sed Lex Luc ROOSE Kapitein OES

Le 5 décembre l’Adjt Benoit “Fey” Feyen quittera le Pl Training pour rejoindre le QG de la Bde Lt à Marche-enFamenne. L’Adjt Wim De Wael et le Sgt Didier De Coster ont commencé un cours Rav Air depuis le mois de septembre. L’Adjt Bruno Igor se trouve en Ouganda jusqu’en avril l’année prochaine. Je ne peux pas dévoiler sa mission au risque de devoir vous tuer tous. Le planning pour 2012 est connu. Nous commencerons le 9 janvier par l’ouverture DZ. Les membres de la Caisse Despatcher recevront bientôt une invitation. Au nom du Pl Training, je vous souhaite une année 2012 fructueuse.

Planning 2012 Jan

Fev

Mar

Avr

Mai

Jun Jul

Aou Sep

Oct Nov

Dec

Ouverture DZ le 09 Jan 12 Brevet A Para HA à Moorsele Démarrage Cours Despatcher P3 pour le CE Cdo P3 pour la Bie Aie P3 pour la 17Cie / 3Para Probablement entrainement et recyclage au Bénin Bivouac de sauts Lt Bde à Tancos(Port) Brevet B P3 pour la 12Cie / 2Cdo HA à Moorsele Para Junior Cours et Trg HA à Schaffen et Castres (Fr) P3 pour la 16Cie / 2Cdo P3 pour la 13Cie / 2Cdo FTX Rapid Response P3 pour le QG Lt Bde VHA à Beja (Port) Viking Express (Nor) Brevet A Para Para Jr Brevet B pour l’ERM HA à Moorsele Remise wing Despatcher le 12 Jul 12 HA à Moorsele Cours et Trg HA Phase Ops à Tancos (Port) Brevet B P3 pour la 21Cie / 3Para Brevet A Stagiaires et Cours TAP HA à Castelnau (Fr) Bivouac de sauts Lt Bde (Esp) P3 pour le 11Gn P3 pour la 22Cie / 3Para VHA (Maroc) Brevet A Para HA à Moorsele

Het woordje van de IES.

Le mot de l’IES.

Na in 2006 plotseling weggeplukt te zijn uit het Pl Trg door de toenmalige CO om de muterende AS3 te vervangen, kreeg ik eind 2010 de kans om tijdens de “ stoelendans HOO “ die de inplaatsstelling van de nieuwe RSM teweegbracht mijn wens te uiten om het Pl Trg te vervoegen. En ja, midden Feb 2011 mocht ik terug naar het Pl Trg om, van zodra de IES AJM de Haes RSM werd, hem te vervangen als IES. Voor diegenen die me niet kennen, ( hier moet ge wel heeeel oud voor zijn denk ik ), een kleine overview van het doorlopen parkoers : In het Regt Para Cdo aangekomen in Nov 77, in de toenmalige Batterij Para Cdo, een prachtige eenheid, ondertussen door alle herstructureringen zo goed als opgedoekt. Na 6 jaar als B4 werden vanaf 83 zowat alle functies OOffr doorlopen, onder het waakzame oog van Desp 124. 19 jaar later en dankzij tussenkomst van de toenmalige Bde Comd muteerde ik eind 96 naar het Trg C Para, mutatie die mogelijk was gezien ik in 91 de cursus Desp met succes gevolgd had, gevormd door Desp 230 en Desp 258, in deze volgorde in hun “ rol “ van de kwaaie en de goeie, of de strenge en de soepele zoals ge zelf verkiest. Na een paar jaar mee te draaien in het Pl Trg volgde ik Desp 300 op als Cursus Overste, een functie die ik uitoefende tot we terugkomen op de eerste zeven woorden van dit verslag. Om de overview af te sluiten : ik heb geen glazen bol, maar hoop de 4 resterende jaren ( en dagen ) van mijn carrière uit te doen in het Pl Trg zodat ik als gelukkig mens op pensioen kan gaan wetende gediend te hebben in de twee prachtigste eenheden van Defensie.

Après avoir été enlevé soudain du Pl Training en 2006 par le CO de l’époque, afin de remplacer l’AS3 qui faisait mutation, une chance m’était donnée fin 2010, de profiter des changements de fonctions occasionnés par la mise en place du nouveau RSM et de pouvoir faire ma demande pour rejoindre le Pl Training. A la mifévrier, dès que l’AJM de Haes devenait RSM, je pouvais aller au Pl Training pour le remplacer comme IES. Pour ceux qui ne me connaissent pas (je crois que dans ce cas, il faut être très vieux) je vous donne un petit overview de mon parcours : Arrivé au Regt Para-Cdo, à la Batterie Para-Cdo en Nov 77, une unité magnifique qui n’existe quasi plus après tant de restructurations. Après six années comme B4 et depuis 83, j’ai parcouru toutes les fonctions de SOffr sous l’œil attentif du Desp 124. 19 ans plus tard et grâce à l’intervention du Comd Bde, je suis muté fin 96 vers le CE Para. Une mutation rendue possible du fait que j’avais suivi avec succès le cours Desp, forme par les Desp 230 et 258, dans cet ordre là et chacun dans leur rôle du mauvais et du bon, ou si vous préférez, du sévère et du souple. Après quelques années de service au Pl Training je succédais au Desp 300 comme Chef de cours, fonction que j’occupais jusqu’au moment mentionné tout au début de cet article. Pour terminer mon overview, je voudrais simplement dire, n’ayant pas une boule de cristal à ma disposition, que j’aimerai terminer les 4 dernières années (et jours) de ma carrière au Pl Training. Alors je pourrai prendre ma retraite comme une personne heureuse, sachant que j’ai servi dans les deux plus belles unités de l’Armée.

Mijn eerste jaar als IES is volledig in het honderd gelopen door enkele ongevallen, die een stevige Med ingreep noodzaakten om een onstabiele schouder terug stabiel te maken, een vereiste om geschikt Para Cdo en dus Desp te blijven. Dit verklaart waarom er in de vorige Green On geen woordje van de IES gepubliceerd is en ik ook verder niets vertel over het voorbije jaar. Het is mijn bedoeling van niet om- maar vooruit te kijken en te hopen op een prachtig 2012. Ik wens iedereen een prettig uiteinde 2011 en hoop U massaal te verwelkomen in 2012 op de activiteiten georganiseerd door en voor de despatchers in onze dispersal. Een laatste woord van dank aan Desp 270 voor het vertrouwen dat ik kreeg.

Spiessens Marc Adj IES

Ma première année comme IES a complètement mal tourné à cause de quelques accidents, qui ont exigé une sérieuse intervention médicale. Il s’agissait de stabiliser mon épaule afin de certifier mon aptitude de Para-Cdo et donc de Desp. Ce qui explique qu’il n’y a pas eu de mot de l’IES dans le Green On précédent et que je ne raconte rien non plus au sujet de l’année écoulée. Vous comprendrez que je ne regarde pas tellement vers l’arrière, mais plutôt vers l’avant et que je compte sur une superbe année 2012. Je vous souhaite une belle fin d’année 2011 et j’espère vous rencontrer en nombre en 2012 lors des activités organisées par et pour les despatchers dans notre dispersal. Un dernier mot de remerciement au Desp 270 pour la confiance qu’il a eu en moi.

Hello Everybody, Everybody Hello.

Hello Everybody, Everybody Hello.

Nous voici arrivés à la fin de l’année. Encore une année riche en évènements et activités. J’ai pu personnellement participer à quelques d’activités avec le Trg, en venant en renfort pour donner encore quelques brevets, drops et aller en renfort à Pau pour la phase C et autre période de sauts. Cela me permet de rester dans le bain. Je compte bien proposer mon aide encore l’année prochaine. Pas mal d’articles reçus aussi pour cette édition du Green On. Je vous en remercie. Juste une petite demande, merci d’essayer de nous envoyer les articles un peu plus tôt. Car la traduction et la mise en page prend pas mal de temps. Voilà, je ne la ferai pas longue en cette fin d’année. Je voudrais vous souhaiter, ainsi qu’à vos familles de merveilleuses fêtes de fin d’année et une très belle année 2012.

We zijn op het einde van het jaar, een jaar rijk aan gebeurtenissen en activiteiten. Ik heb persoonlijk kunnen deelnemen aan enkele activiteiten van de Training, door in versterking te gaan om enkele brevetten uit te reiken, mee te droppen, door in versterking te gaan naar Pau voor de fase C of voor enkele andere sprongen. Op die manier blijf ik in de beweging. Ik ben van plan om volgend jaar terug mijn diensten aan te bieden. Er kwamen heel wat artikelen binnen voor deze Green On. Met dank aan iedereen. Ik zou echter willen vragen van de artikelen wat vroeger over te maken. De vertaling en het opmaken (lay-out) van de brochure vraagt nogal wat tijd. Ik zal het hier bij houden op dit moment van het jaar. Ik wens u en uw families prachtige eindejaarsfeesten alsook een zeer mooi 2012.

Bergiers, Pierre 1SG Cel Vidéo

Marocco 1 – Belguim 0.

Marocco 1 – Belguim 0.

Op 14 Nov 2011 vertrok de Belgische delegatie naar Marokko voor het WK schoonspringen op extreem hoge hoogte. De delegatie bestond uit een handvol PF’ers en SF’ers, met natuurlijk de nodige coaches en logistieke steun. Toegekomen in Ben Guerir vielen de veranderingen aan de infrastructuur meteen op: een volledig nieuwe hangaar, gerenoveerde gebouwen, verlichte wegen, enz. De basis leek niet meer op de basis van 2 jaar geleden. Maar eens op de vertrouwde kamers bleek het toch maar schijn te zijn: geen warm water, soms geen water, defecte toiletten, lekkende kranen, elektriciteitsproble men, … Kortom, onze atleten konden zich op de vertrouwde Spartaanse manier voorbereiden op het kampioenschap. Nog een geluk dat ze konden rekenen op een perfect uitgebalanceerd sportdieet van de eigen meegereisde voedingsdeskundige: Koen Beckx. Daarenboven konden er ’s avonds nog enkele sportdranken genuttigd worden in het sportdorp (lees: frigo met bier in de gang). Uiteindelijk kon er begonnen worden aan de trainingen waar al snel probleem nummer 1 opdook: een Franse C160, en niet de vertrouwde Belgische C130. Maar wonder boven wonder bleek dit onze atleten niet te storen, integendeel. Keer op keer toverden ze de een na de andere spectaculaire sprong uit hun mouw, alsof het niets was. De coaches waren zelfs blij verrast door het getoonde lef en durf bij het uitvoeren van deze nieuwe “moves”.

Le 14 Nov 2011, la délégation belge partait au Maroc pour le Championnat du monde de sauts acrobatiques à très haute altitude. La délégation comportait quelques membres des PF et des SF, accompagné, bien sûr, du nombre de coaches et un appui logistique. Dès notre arrivée à Ben Guérir, on remarqua d’emblée les transformations à l’infrastructure : un nouveau hangar, des bâtiments rénovés, des routes éclairées, etc… La base ne ressemblait plus à celle d’il y a deux ans. Mais une fois arrivé dans les chambres qui nous étaient familières, toutes les modernisations n’étaient en fait qu’une mascarade : pas d’eau chaude, parfois pas d’eau du tout, toilettes défectueuses, fuites aux robinets, problèmes d’électricité. Bref, nos athlètes pouvaient se préparer pour le championnat selon les méthodes spartiates familières. Encore heureux qu’ils pussent profiter d’un régime sportif bien équilibré, préparé par notre spécialiste diététiste Koen Beckx. Et en plus, il était possible de déguster le soir quelques boissons sportives dans le village des sportifs (lisez un frigo dans le couloir avec de la bière). Enfin, nous pouvions commencer les entrainements avec d’emblée le problème numéro 1 : un C160 français au lieu de notre C-130 belge habituel. Mais miraculeusement, cette nouvelle ne semblait absolument pas déranger nos athlètes, que du contraire. Sans arrêt ils nous surprenaient saut après saut, avec des performances sensationnelles.

Tot op een dag de concurrentie van zich liet horen. Vanuit het niets dook er plots een klein dozijn lokalen op in de voorbereidingsruimte. Voorzichtig werden er gesprekken aangeknoopt. Al snel bleek uit de verhalen van de lokalen dat het geduchte tegenstanders waren: monitoren AFF, tandemmasters, specialisten PA, leden van de nationale ploeg, …, SPECIALISTEN! De reputatie van onze jongens verbleekte bij het horen van al deze kwalificaties. Zeg nu zelf, tegen zulke skygoden is niemand opgewassen. Maar vlak voor de eerste kwalificatiesprong bleek er het één en ander niet pluis te zijn. Er werd “gechipoteerd” met helmen en maskers en al gauw kwam de organisatie er achter dat de lokalen aan het “foefelen” waren met deelnemers die de week voordien niet door de medische keuring geraakt waren. Onmiddellijk werd er hier door de sportcommissie een stokje voor gestoken. Ook tijdens de wedstrijd werd al snel duidelijk dat de lokale “specialisten” niet de vedetten waren dat ze beweerden te zijn. Na elke sprong brokkelde de geloofwaardigheid meer en meer af. Het vertrouwen van onze jongens schoot de hoogte in en ze lieten eens te meer indrukwekkende dingen zien.

Même les coaches étaient agréablement surpris par le courage et l’audace montré durant ces nouveaux « moves ». Jusqu’au jour où la concurrence se présentait. Sortant de nulle part, on aperçu tout à coup une douzaine de « locaux » dans la salle de préparation. On entama avec prudence quelques conversations. On constata rapidement que l’on avait à faire avec des concurrents redoutables : moniteurs AFF, tandemmasters, spécialistes en PA, membres de l’équipe nationale, rien que des SPÉCIALISTES. L’écoute de toutes ces qualifications fit pâlir nos gens. On se rendit bien compte que nous n’allons pas être capables de nous mesurer avec ces dieux du ciel. Mais juste avant le premier saut de qualification, il se passa quelque chose de louche. On chipotait avec des casques et des masques et l’organisation se rendait compte que les locaux étaient en train de tricher en présentant des participants qui n’avaient pas réussi les épreuves médicales la semaine précédente. Immédiatement, la commission sportive mit le holà à cette pratique. D’ailleurs, en observant la compétition, il était visible que les « locaux » n’étaient pas les « spécialistes » qu’ils prétendaient être.

Man, man, man, wat een spektakel was mich da! Tot eensklaps op één van de laatste competitiedagen het noodlot toesloeg. Eén van de lokalen gooide zichzelf naar buiten, deed een dubbele schroef, opende zijn valscherm op de rug, rolde 2 maal in zijn koorden, werd tijdens de opening 2 maal in de andere richting gekatapulteerd, om dan plots open te hangen, met als kers op de taart: 2 gebroken koorden. Tegen al dit moois kon geen van onze jongens op, dit was van een ander niveau! Bravo! Plotsklaps stonden we vlak voor het einde met 1-0 achter. Dit kon nooit meer goedgemaakt worden. Na al de weken van voorbereiding en hard werken verloren we toch nog met 1-0. Onze jongens mochten met opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten onder goedkeurend oog van de meegereisde fans. Toegegeven, op dit vlak waren ze onze meerdere. Misschien volgende keer beter! (of toch niet, …)

La crédibilité diminua à chaque saut. La confiance de nos gens ne faisait que croitre et ils montraient à leur tour des choses impressionnantes. Mon cher ami, quel spectacle ! Mais un des derniers jours de la compétition, le sort frappa. Un des « locaux » se jeta hors de l’avion, fit une double vrille, ouvrit son parachute couché sur le dos, roula deux fois dans ses cordes, était catapulté deux fois dans une direction différente, pour enfin se retrouver voilure ouverte et avec comme bouquet deux cordes coupées. Admirant ce beau spectacle, nos gens réalisaient vite que ce genre de performances était d’un niveau inaccessible pour eux. Chapeau! Tout à coup, on se rendait compte qu’on était mené 1-0 juste avant la fin. On pouvait difficilement redresser la situation. Après tant de semaines de préparation et de dur labeur, on allait perdre avec 1-0. Mais nos garçons pouvaient quitter l’arène la tète haute sous l’œil approbateur des fans accompagnateurs. Admettons, cette fois-ci ils nous ont battu, mais la prochaine fois ce sera différent ... Ou pas.

Met sportieve groeten,

Salutations sportives,

Monnus Gigantus Rex Adams David Despatcher

Phase Ops à Pau du 11 au 23 Sep 2011.

Fase Ops In Pau Van 11 Tot 23 Sep 2011.

De retour des vacances, nos candidats chuteurs Ops sont venus passer une semaine à Schaffen, afin de suivre les leçons théoriques avant de s’envoler le dimanche 11 Sep vers le sud de la France. Ça c’était le plan initial… Etant parti en PI le 08 Sep afin de faire des reconnaissances et préparer l’arrivée du gros (terme militaire fréquemment utilisé, je ne vise personne en particulier…), nous avons eu la mauvaise surprise de recevoir un appel nous annonçant que, suite à un problème de C130, le personnel arriverait au plus tôt le mercredi 14 Sep !!! Même plus surpris par ce genre de situation, nous avons suivi la devise : improviser, s’adapter, dominer !!! (comme disait l’autre…) Heureusement, après nos multiples reconnaissances rendues possibles grâce à ce délai supplémentaire, nos collègues sont arrivés. Evidemment, vu le temps perdu, il fallait vite se mettre au boulot et tels des fourmis, tout s’est mis en place rapidement nous permettant même de faire un premier saut en « light » en guise de mise en jambe… Dès le lendemain, les choses sérieuses débutaient avec les premiers sauts MMS (parachute Ops : Multi Mission System) avec gilet d’assaut. Deux sauts avec gilet sont nécessaires avant de pouvoir sauter avec PDB (Parachute Drop Bag). Le PDB est une housse dans laquelle se place tout le matériel dont le sauteur a besoin au sol : sac à dos, gilet d’assaut et arme. Comme vous le voyez sur la photo,

Bij hun terugkeer uit verlof zijn onze kandidaten operationele vrije val een week in Schaffen komen doorbrengen om de theoretische lessen te volgen, vooraleer op zondag 11 september te vertrekken naar het zuiden van Frankrijk. Dat was het oorspronkelijke plan. We waren op 8 september met de IP (installatiepersoneel) vertrokken om verkenningen te doen en de aankomst van het gros (lees de Franse tekst voor de woordspeling) voor te bereidingen. Toen kwam het bericht dat, wegens een probleem van C-130, de kandidaten ten vroegste woensdag 14 september zouden aankomen. In feite niet meer verrast door dit soort situaties hebben we de leuze improviseren, aanpassen (en domineren) gehuldigd. Gelukkigerwijs kwamen onze collega’s, na onze veelvuldige verkenningen, mogelijk gemaakt door de bijkomende termijn, ten slotte aan. Natuurlijk moesten we, gezien de verloren tijd, ons onmiddellijk als mieren aan het werk zetten om alles snel klaar te hebben voor een eerste sprong in “light”als ingangstelling. De dag nadien begonnen de ernstige zaken met de eerste sprongen MMS (parachute Ops Multi Mission System) met gevechtsvest. Twee sprongen met deze vest zijn nodig vooraleer te kunnen springen met PDB (Parachute Drop Bag). De PDB is een tas waar de springer alles in plaatst wat hij op de grond nodig heeft: rugzak, gevechtsvest en wapen. Zoals jullie kunnen merken is de grote verandering

le grand changement est que la charge se place devant le sauteur. La météo étant favorable, nous enchainons les sauts. Durant les 2 premiers jours, nous sommes restés sur la DZ Wright qui est la DZ école de l’ETAP (Ecole des Troupes AéroPortées). Ensuite, nous avons fait en sorte de faire un saut par jour sur DZ extérieure. Nous avons aussi varié les sauts en exécutant des HALO et des HAHO (High Altitude Low/High Opening). Le but de la phase Ops étant évidemment de former le personnel à la navigation sous voile et l’atterrissage sur des zones Ops en vue de les préparer au VHA ( Very High Altitude). Hélas, même si Pau nous offre de superbes paysages et de mémorables sauts sur DZ extérieures, nous devons aussi tenir compte des nombreux déplacements, du programme d’entraînement des français, des impositions logistiques et des prestations réglementées de l’équipage. Concrètement, une bonne journée à Pau, c’est 3 sauts en moyenne. Toutefois, malgré l’arrivée tardive des troupes, tous les candidats ont pu exécuter les sauts prévus afin d’être brevetés chuteurs Ops. Nous déplorons juste la blessure d’un des candidat (qui est néanmoins breveté) lors du saut de nuit et lui souhaitons un prompt rétablissement.

Deravet Tanguy Adjt Cel OR

dat de last nu vooraan wordt vastgemaakt. De weersomstandigheden waren goed en we begonnen met de sprongen. De eerste twee dagen zijn we op Wright DZ gebleven, dit is de klassieke DZ van de ETAP (Ecole des Troupes Aéroportées). Daarna gingen we over op een sprong per dag op een buiten DZ. We wisselden ook de sprongen HALO (High Altitude, Low Opening) af met sprongen HAHO (High Altitude, High Opening). Het doel van de Ops fase was natuurlijk van de mensen te vormen op de navigatie met valscherm en de landing op Ops zones met het doel ze voor te bereiden op de VHA (Very High Altitude). Helaas, zelfs in Pau, waar we kunnen genieten van de mooie landschappen en van heuglijke sprongen op buiten DZ, moeten we rekening houden met de veelvuldige verplaatsingen, het sprongprogramma van de fransen, de logistieke verplichtingen en de gereglementeerde prestaties van de bemanning. Concreet gesproken kan men gemiddeld 3 sprongen per dag doen. Nochtans hebben alle kandidaten het nodige aantal sprongen kunnen doen om het brevet operationele vrije val te halen. En dit ondanks de late start. We betreuren enkel de kwetsuur van een der kandidaten tijdens een nachtsprong en we wensen hem een spoedig herstel. Hij slaagde er toch in zijn brevet te halen.

De Windtunnel.

La Soufflerie.

Eerst een kleine technische uitleg over wat nu net een windtunnel is. (Bron Wikipedia). Een windtunnel is eigenlijk een laboratoriumfaciliteit waarmee onderzoek gedaan kan worden naar de aerodynamische eigenschappen van een voorwerp. Door lucht onder gecontroleerde omstandigheden langs deze voorwerpen te laten stromen kan men het effect van de lucht op het voorwerp, en omgekeerd van het voorwerp op de luchtstroom, bepalen. De kennis die hiermee vergaard wordt, wordt vervolgens gebruikt om het ontwerp van het voorwerp zodanig aan te passen dat het zich optimaal zal gedragen wanneer het zelf met (grote) snelheid door de lucht beweegt. Windtunnels worden standaard ingezet bij het ontwerpen van vliegtuig(onderdelen) en in de automobielindustrie, maar bijvoorbeeld ook om het effect van de wind op bouwconstructies te bepalen, of in de sport om de juiste houding te bepalen van schaatsers of wielrenners of zoals in ons geval door skydivers. Er zijn twee typen windtunnels: Open windtunnel: het testobject bevindt zich hier in een grote open ruimte waar de lucht doorheen stroomt. In dit type tunnel zullen met name met lagere windsnelheden worden gewerkt. Gesloten windtunnel: een op schaal uitgevoerd model van het testobject bevindt zich in een kleine meetruimte. De windsnelheden waarmee gewerkt wordt kunnen in dit type windtunnel veel hoger zijn.

D’abord une courte explication technique sur la soufflerie. (Source Wikipedia). Une soufflerie est en fait une installation de laboratoire servant à faire des recherches sur les capacités aérodynamiques d’un objet. En soumettant un objet aux effets d’un courant d’air, on peut déterminer l’effet de la soufflerie sur l’objet en question et également l’effet de l’objet sur le courant d’air. Cette étude permet d’adapter le concept de l’objet afin que celui-ci se comporte d’une façon optimale lors des déplacements à grande vitesse dans l’air. La soufflerie est utilisée d’une façon courante dans l’industrie aérienne et automobile, mais également dans la construction de bâtiments, dans le domaine du sport pour les patineurs, les cyclistes ou dans notre cas, les chuteurs Il existe deux types de tunnels à vent La soufflerie à veine ouverte: l’objet soumis aux expérimentations se trouve dans une grande espace ouverte à travers laquelle l’air passe librement. Dans ce type de tunnel, on utilisera des vitesses moins grandes. La soufflerie en circuit fermé, un modèle de l’échelle de l’objet à tester qui se trouve dans une espace limitée. La vitesse du vent dans ce modelé peut être plus élevée. Ce type sera utilisé pour des expérimentations sur des avions et missiles, qui se déplacent à une vitesse supérieure dans l’espace. Les deux souffleries existent en version horizontale pour les tests de véhicules,

Dit type zal met name gebruikt worden voor onderzoek naar de effecten op bijvoorbeeld vliegtuigen raketonderdelen die zich met zeer hoge snelheden door de lucht zullen bewegen. Beide windtunnels bestaan er in liggende voor het testen van voertuigen zoals Formule 1 bolides en opstaande modellen voor het testen van vloeistoffen en vliegtuigmodellen ed. En het is nu net dat model dat wij gebruiken om in te vliegen, zij het wel een aangepaste versie natuurlijk. Windtunnels vormen tegenwoordig een onontbeerlijk trainingsmiddel voor de diverse vrije val disciplines binnen het parachutespringen. Een windtunnel is kort gezegd een ruimte waar een hele sterke propeller in ligt. Deze is zo sterk dat het zo hard waait dat je op de lucht kunt vliegen. De snelheid van de propeller kan gevarieerd worden, en dus ook de snelheid van de wind. De windtunnel geeft de mogelijkheid aan parachutespringers om te kunnen trainen zonder afhankelijk te zijn van het weer. Daarnaast kan men zich in de tunnel veel meer op de details van het vliegen richten dan in vrije val. Om die redenen maken veel teams en individuen gebruik van een tunnel. De disciplines die het meeste in de tunnel geoefend worden zijn formatiespringen en freeflying.

comme les bolides F1, ou en version verticale pour les tests d’objets liquides ou des modèles d’avion. C’est ce dernier modèle que nous utilisons pour voler, moyennant quelques adaptations. Les souffleries sont devenues des moyens d’entrainement indispensables pour les disciplines diverses de la chute libre dans le sport de parachutisme. En fait, la soufflerie est une espace limitée contenant une hélice puissante. Elle crée un vent qui permet de porter une personne en chute. La vitesse de l’hélice est variable ce qui crée une vitesse de vent différente. Le tunnel à vent permet aux parachutistes de s’entrainer en tout temps, sans dépendance de la météo. Il permet de se concentrer plus sur les problèmes du vol que de la chute libre. C’est pour cette raison que beaucoup d’équipes et des individus utilisent la soufflerie. Les disciplines les plus utilisées sont les sauts de formation et le freeflying. Malgré le fait que la soufflerie est un complément important de l’entrainement, il ne remplace pas le vol en chute libre. La sortie de l’avion, où la vitesse du vent est plus réduite que durant le vol, fait défaut. Un entrainement parfait consiste en beaucoup de sauts, complété pas les vols dans les tunnels à vent.

Hoewel de tunnel een belangrijke aanvulling is op de training, is het niet hetzelfde als vliegen in vrije val. Zo ontbreekt bijvoorbeeld de exit uit een vliegtuig, waarbij er minder wind is dan tijdens de vrije val zelf. Een optimale training bestaat dan ook uit veel parachutesprongen maken, aangevuld met "tunnelen”. Het TrgC Para maakt al een aantal jaar gebruik van deze windtunnel, met succes tot gevolg. Het Pl Training is al een aantal maal met de onderrichters naar ISR (Indoor Skydive Roosendaal) gegaan dit om de persoonlijke “skills” bij te schaven en om jumpmasters te vormen. De laatste 2 vrije val kursussen zijn we ook met de leerlingen naar de tunnel geweest en die maken een enorme progressie tijdens de AFF cursus door dat zij al een notie hebben van de vrije val houding hebben en de vlieg principes.

Le CE Para utilise, avec succès, le tunnel a vent depuis plusieurs années. Le Pl Training s’est rendu à maintes reprises au ISR (Indoor Skydive Roosendaal) avec les instructeurs afin de perfectionner les « skills » et pour former des jumpmasters. Durant les deux derniers cours de chute nous nous sommes rendus à Roosendaal avec les élèves et ils ont fait d’énormes progrès durant le cours AFF, ayant déjà appris les notions de la position en chute en les principes du vol.

Voor meer info zie; www.indoorskydive.com

Pour plus d’info, voir www.indoorskydive.com

Of contacteer de Cel BO

Ou contactez la Cellule BO

Met vriendelijke groeten

Amicalement,

Sgt Vets Cel BO

Benin 11- 17 Nov 2011

Benin 11- 17 Nov 2011

Op vrijdag 11 Nov 2011 vertrokken we met een beperkte groep naar Benin om daar een 60-tal Beninese militairen te recycleren in het springen OA. Er zou met het Beninese materiaal gesprongen worden, zijnde het valscherm ARZ 696 MI/29C. Zoals de naam het zegt is dit ook een Frans valscherm van het type MI maar met dezelfde oppervlakte als zijn voorganger, de 672, zijnde 74 m². Het valscherm is niet roterend rond zijn as maar alle hangriemen zijn voorzien van een vast handvat om de actie op de hangriemen te vergemakkelijken. Dit hield in dat wij even terug in de tijd moesten duiken om de techniek toe te passen van de daling 672. Vooral voor de landing was dit werken op de verschillende hangriemen (lees handvatten) daar men kon landen in verschillende richtingen. Als reservevalschermen gebruiken zij nog steeds de 511B. We hadden geen toestemming voor een vlucht over het Afrikaans continent. De heenvlucht verliep in 2 delen, zijnde een eerste vlucht van 10 uren C-130 van Melsbroek naar Kaapverdië waar een overnachting op hotel was geboekt en op zaterdag 12 Nov 2011 dan nog een traject van 8 uren vlucht van Kaapverdië naar Cotonou (Benin). Aangekomen te Cotonou werden we per minibus naar Hotel l’Entente gebracht om daar in kamers te worden ingedeeld. ’s Avonds konden we gebruik maken van de plaatselijke restaurants (Livingstone) om onze magen met iets lekkers te vullen. Op zondag 13 Nov 2011 vertrokken we naar Cana om van daaruit een verkenning te doen naar het Trainingscentrum van de Beninese parachutisten te Ouassa. De bagage moest voor 2 overnachtingen in het Hotel Abomey worden voorzien om teveel over en weer gevlieg CotonouCana te vermijden.

Le 11 novembre 2011 nous sommes partis avec une équipe réduite vers le Bénin afin de recycler une soixantaine de Béninois en saut en automatique. On allait employer le parachute Béninois ARZ 696 MI/29C. Comme le nom l’indique, il s’agit d’un parachute modèle français du type MI, avec les mêmes dimensions de voilure que son prédécesseur, le 672, c.à.d. 74 m². Le parachute ne tourne pas sur son axe, mais toutes les suspentes sont pourvues d’une poignée, afin de faciliter l’action sur celles-ci. Ce qui nous obligea à retourner en arrière, afin d’appliquer la technique de la descente en 672. Surtout le travail sur les suspentes (lisez poignées) pour préparer l’atterrissage, car on pouvait atterrir dans toutes les directions. Comme ventral, ils utilisent toujours le 511B. Nous n’avons pas obtenu l’autorisation de survol du continent africain. Le vol aller se fit en deux journées : d’abord un vol de dix heures de Melsbroek au Cap-Vert, ou l’on passa la nuit à l’hôtel et puis le 12 novembre encore un trajet de huit heures du Cap-Vert jusqu'à Cotonou au Bénin. Arrivé à Cotonou, on nous amenait en minibus jusqu’à l’hôtel l’Entente ou nous recevions nos chambres. Le soir nous avons pu profiter des restaurants locaux (Livingstone) afin de garnir un peu nos estomacs. Le 13 novembre, nous sommes partis pour Cana afin de faire, depuis cet endroit, une reconnaissance du Centre d’entrainement des Parachutistes Béninois à Ouassa. Les bagages partaient pour deux nuits vers Abomey dans le but d’éviter des vols allerretour Cotonou-Cana. Le lundi, la journée entière était consacrée à la répétition du ground training pour quatre sticks. Idem pour le mardi avant-midi, le tout dans des températures de 35° C.

Maandag werd de hele dag ingenomen door herhaling grondtraining voor 4 sticks, alsook de dinsdagvoormiddag en dit in weersomstandigheden van gemiddeld 35° C. Dinsdagnamiddag gingen dan de sprongen van start, namelijk een sprong voor alle deelnemende militairen. Woensdag stonden er nog twee sprongen op het programma die vlot en “zonder incidenten” verliepen. Nadien werden we met zijn allen uitgenodigd in de Foyer om een goed pintje te drinken, te luisteren naar de verschillende speechen en om getuige te zijn van de benoeming van een nieuwe Koning onder onze mensen, zijnde Koning “Michel”, bijgenaamd DE LEEUW. Indien bij terugkeer in Melsbroek een rode loper zou worden voorzien was Zijne Majesteit bereid zijn kledij aan te trekken en zo zijn land van herkomst te begroeten. Helaas pindakaas was er geen rode loper te bespeuren bij onze landing op donderdag 17 Nov 2011 na alweer een vlucht van 10 uren in het werkpaard van de Belgische Luchtcomponent. Het was een vrij beperkte periode waarin op korte tijd zowel recyclage als 3 sprongen door de betrokken Beninese militairen werden uitgevoerd. Wij kijken alvast uit naar een volledige periode van 3 weken die eventueel zou doorgaan in Feb 2012. Adjt DE CUYPER Pl Trg

Le mardi après-midi, on commença les sauts dans le but de faire exécuter un saut à chaque militaire participant. Le mercredi, deux autres sauts eurent lieu. Tout se passa sans aucun incident. Après quoi, nous étions invités au Foyer pour déguster une bonne bière, écouter les discours et pour assister à la nomination d’un nouveau Roi, en la personne du Roi Michel, appelé le Lion (De Leeuw). Il s’était dit que, si à son arrivée a Melsbroek, il y aurait un tapis rouge, il aurait été d’accord pour endosser son costume afin de saluer son pays d’origine. Hélas, il n’y avait pas de tapis rouge lors de notre atterrissage, le 17 novembre 2011 après un autre vol de 10 heures avec le cheval de labeur de la Composante aérienne. Ce fut une période relativement courte durant laquelle, en peu de temps, un recyclage et trois sauts furent exécutés par les paras Béninois. Nous attendons avec impatience la période de 3 semaines qui aurait lieu en février 2012.

De “Cutawayperiode” te CastelnauMagnoac van 09 tot 22 oktober 2011.

La “Periode Cutaway” à CastelnauMagnoac du 09 au 22 octobre 2011.

Zoals iedereen nu al weet laten onze meteorologische omstandigheden in België ons dikwijls in de steek tijdens de maand oktober. Hierdoor zijn we gedwongen om naar het (verre) zuiden af te zakken om er het warme weer op te zoeken. Vroeger gingen we naar Cahors, maar daar is onze zeer luidruchtige Skyvan niet meer welkom en moesten we dus naar een andere plek zoeken om er te gaan springen. In charge voor deze klus was onze toenmalige OES Cdt Vanermen. Hoe hij in godsnaam op deze nieuwe plek gekomen is, is voor velen nog een gissing. Volgens mij heeft hij de ParaMag (een magazine) opengeslagen en bij de afdeling Franse DZ’s gaan zoeken naar de meest verlaten dropzone van Frankrijk. En wat heeft hij daar ontdekt; “ Het godverlaten CastelnauMagnoac”. En sinds 2009 gaan we daarheen. Castelnau-Magnoac is een gemeente in het mooie Franse departement Hautes-Pyrénées (region Midi-Pyrénées) en telt 763 inwoners (2007). De plaats maakt deel uit van het arrondissement Tarbes. Geografisch gezien ligt Tarbes ongeveer 40 km ten westen van deze plaats. De oppervlakte bedraagt 12,7 km2, goed voor 60 inwoners per km2. Men kan goed merken dat er een enorme invloed is van buiten uit, vooral van Engeland. Je zou zeggen dat dit een Engelse kolonie aan het worden is.

Comme tout le monde sait, les conditions météo nous font souvent défaut en Belgique durant le mois d’octobre. Ce qui nous oblige à nous déplacer vers le sud (lointain) afin de trouver du temps plus clément. Avant nous allions à Cahors, mais notre Skyvan bruyant n’y est plus le bienvenu, ce qui nous obligeait à chercher un autre endroit pour sauter. Ce fut l’OES de l’époque, le Cdt Vanermen qui s’en charga. Comment il est parvenu à détecter ce nouvel endroit est pour beaucoup une énigme. Selon moi, il a consulté le ParaMag (magazine) pour trouver dans la rubrique des DZ en France, celle qui lui semblait la plus isolée. Et sa découverte fut l’endroit paumé du nom de CastelnauMagnoac. Et depuis 2009, nous nous y rendons. Castelnau-Magnoac est une petite commune dans le beau Département Hautes-Pyrénées (Région Midi-Pyrénées) dans l’arrondissement de Tarbes (40 km à l’ouest) et compte 763 habitants (2007). Sa superficie est de 12,7 km2 ce qui signifie 60 habitants par km2. On y remarque une influence étrangère, surtout Anglaise, au point de croire que l’endroit devient une colonie Anglaise. Vous aurez compris qu’il s’agit d’un hameau “in the middle of nowhere”. Un rien au sud de ce village pittoresque, se trouve un aéroport appartenant au paraclub “Air 65”.

Als je dit allemaal leest, begrijp je direct dat dit maar een gehucht is “in the middle of nowhere”. Een beetje ten zuiden van dit pittoresk dorpje ligt er een vliegveld met een daarbij horende paraclub “AIR 65”. Op zo’n periode moet je 50 man kunnen logeren en in zo’n verlaten gat heb je maar 1 hotel dat over 2 plaatsen verdeeld is. Gelukkig kan je er net 50 man logeren over de 2 plaatsen. Een eerste plaats vindt men terug in het dorpje zelf en de andere net buiten het dorp kort bij de paraclub. De eigenares van het hotel is minstens 84 jaar oud; de kamers en de rest van de infrastructuu r minstens even oud. In onze kamer, samen met Tanguy en Willy, lag er in de hoeken 5 cm dik schimmelha ar en liepen er mousezilla’s (=zeer grote muizen) rond. ’s Nachts kon je genieten van het ronddolen en knagen van deze mousezilla’s die ons, by the way, dikwijls hebben wakker gehouden. Verder is de draaiknop van de badkraan los geschoten tijdens mijn wasbeurt in de douch. Met de vinger in het gat en poedelnaakt, heb ik de hulp moeten inroepen van Willy. Het water spoot langs overal in de lucht. Mooi zicht was dat daar! Tanguy heeft een raar ochtend ritueel. Elke morgen hetzelfde. Na het afgaan van de wekker draait Tanguy zich op z’n zij om er een ongelooflijk luid en scherp klinkend ochtendscheet te laten. Denk je dat dit de laatste is? Neen hoor! Daarna draait hij zich terug op z’n rug, trekt zijn knieën tegen zijn borstkas en hier volgt de 2de even luide scheet.

Lors d’une période d’entretien il faut pouvoir loger 50 personnes et dans ce trou perdu, il n’y a qu’un hôtel, reparti sur deux endroits. Heureusement, on peut loger les 50 paps aux deux endroits. Le premier endroit est situé près du village, l’autre hors du village, près du paraclub. La propriétaire de l’hôtel est âgée d’au moins 84 ans. Les chambres et le restant du bâtiment ont le même âge. Dans notre chambre, que je partageais avec Tanguy et Willy, il y avait une moisissure d’au moins 5 cm d’épaisseur dans les coins et il y avait des mousezillas (très grandes souris). La nuit on pouvait entendre ces animaux se balader et ronger ce qui nous empêchait souvent de dormir. Le robinet du bain s’était détaché lorsque je prenais ma douche. En bouchant le trou avec mon doigt et tout nu, j’ai dû demander de l’aide à Willy. L’eau giclait dans toutes les directions en l’air. C’était beau à voir. Tanguy a un rituel matinal bizarre, qui se répète journellement. Après la sonnerie du réveil, il se met sur le flanc et lâche un pet fort et aigu. Mais ce n’est pas le dernier car par après il se met sur son dos, ramène ses genoux contre sa poitrine et en lâche un tout aussi fort. Après quoi, il se rend à la toilette et en lâche un troisième. Tous les jours pareils. Mais passons, nous sommes ici pour sauter. Sur la zone de saut, il y a un petit club civil « Air 65 » avec Gilles et son épouse Tsoura comme gestionnaires. Ces personnes ont mis leurs bâtiments à notre disposition.

Nog steeds vol met strontlucht staat hij op en gaat hij naar het toilet om er te plassen. En hier volgt de 3de immens doordringende scheet. Je kan er je klok op afstemmen. Maar we zijn hier gekomen om te springen. Op de dropzone zelf is er het klein burgerclubje “AIR65” met Gilles en zijn vrouwtje Tsoura als uitbaters. Deze personen hebben hun infra ter onze beschikking gesteld. Eigenlijk is Castelnau voor ons een ideale plaats om er te springen. Je hebt geen last van derden op de grond en in de lucht. Tevens hebben we er ook HAHO sprongen kunnen doen op buiten DZ. Maar zoals vroeger vermeld maakt onze Skyvan een hels lawaai en hebben we bezoek gekregen van de burgemeester. Deze wou alles stilleggen na klachten van omringende inwoners. Bij zijn bezoek merkte hij echter dat wij toch ons uiterste best deden om zo weinig mogelijk lawaai te produceren door het vliegtuig te laten uitklimmen op zo’n 20 km zuidwaarts van het vliegveld. Tevens hebben we hem op een diplomatische manier uitgelegd dat wij de economie in de regio periodiek doen bloeien door brood te kopen bij de lokale bakker, vlees te kopen bij de lokale beenhouwer en alle verdere inkopen te doen in de regio. Overtuigd van de situatie, is de burgemeester met een lachend gezicht weg gegaan en heeft hij ons niet meer lastig gevallen. Opvallend was dat er tijdens deze periode opvallend veel cutaways gebeurd zijn: 11 in totaal. De sectie video heeft weer zijn best gedaan om daar op te vallen: onze vriend Video Cisse, alias het groot lawaai, had zijn Vigil vergeten te veranderen na een sprong op Le Benou (tijdens periode Pau). Hij is dus afgesprongen met de verkeerde instellingen en u kunt het al raden; Vigil activation op 5000 Ft, na het filmen van een AFF-sprong.

Nous avons même pu faire des sauts HAHO sur des DZ extérieures. Mais comme le Skyvan fait un boucan de tonnerre, nous avons reçu la visite du maire. Il voulait faire arrêter toutes les activités à cause des plaintes des habitants de la région. Mais lors de sa visite, on a fait l’impossible pour produire le moins de bruit possible en laissant grimper l’avion à 20 km au sud de l’aérodrome. En plus, on lui a fait comprendre d’une façon diplomatique que nous faisions fleurir le commerce local en achetant du pain, de la viande et tous les autres produits chez les commerçants du coin. Persuadé par notre discours, le maire nous a quitté et ne nous a plus importuné par la suite. Ce qui est remarquable, c’est que durant cette période, il y a eu beaucoup de « cutaways », onze en tout. La section vidéo avait fait son possible pour se faire remarquer. Notre ami vidéo Cisse, grande g……. avait oubli de changer son Vigil après un saut sur Le Benou (durant la période de Pau). Il avait donc sauté avec un Vigil comportant des données erronées. Vous pouvez deviner la suite : Vigil activation à 5000 pieds après avoir filmé un saut AFF. Grand était l’étonnement des deux jumpmasters AFF, après le break à 5000Ft de voir le Cisse en dessous d’un flashy réserve rouge. Je suis persuadé qu’à ce moment-là, pas mal de choses passaient par la tète du Cisse. Mais si vous croyez qu’il en avait assez après un « cutaway » ? Mais non, durant la deuxième semaine, il avait un « lineover » en faisant un saut en tandem. Ce qui a provoqué son deuxième « cutaway ». Petit à petit, je commence à croire que les gens de la Cellule Vidéo sont des pilotes d’essai de Vigil. Pierre, alias “hello everybody, everybody hello”, le patron de la cellule s’était trompé, il y a deux ans, entre pieds et mètres.

Groot was de verbazing van de 2 AFFjumpmasters na de break op 5000 Ft om Cisse te zien bengelen onder een mooie flashy rode reserve. Ik denk dat er bij Cisse ook veel door het hoofd ging op dat moment. Maar denk je dat hij genoeg heeft gehad met 1 cutaway? Neen hoor, Cisse had tijdens de 2de week een line-over met een tandemsprong en patat daar heb je de 2de . Stilletjes aan begin ik de Cel Video te verdenken van testpiloten te zijn van Vigil. Pierre, alias “hello everybody, everybody hello” en baas van de cel, had zich 2 jaar geleden vergist tussen de instellingen feet en meters. By the way Pierre: wij werken in feet, moest je het nog niet weten. En dan blijft er nu nog Ivo over (de meeste ancien en dunste van de cel), hij had zijn Vigil op STUDENT-mode staan en heeft Vigilactivation gehad tijdens het spiraleren onder zijn koepel. Voor Ivo: wij werken in PRO-mode! Mijne heren wat denkt u zelf, zouden ze in het zwart betaald worden als testpiloot voor Vigil? Ik denk van wel! Uiteindelijk kan je de periode Castelnau als geslaagd beschouwen met 1500 openingen. De mensen die er 2 weken gebleven zijn hebben rond de 50 sprongen, waarvan een heel deel in Ops. Iedereen heeft zijn nodige kwalificaties behaald. Kort samengevat: Castelnau is en blijft een ideale dropzone voor ons. Ik hoop dat we in de toekomst er nog dikwijls kunnen gaan!

Harry van Laer Eerste Sergeant Majoor Cel BO Pl Trg

By the way, Pierre, si tu ne le savais pas encore, nous travaillons en pieds. Et puis il y a encore Ivo, le plus ancien et le plus mince de la cellule, qui avait mis son Vigil en STUDENT mode ce qui a provoqué une Vigil activation en spiralant sous sa voilure. A Ivo, nous disons que nous travaillons en mode PRO. Messieurs, je vous pose la question : sont-ils payés en noir comme pilote d’essai de Vigil ? Je pense que oui. Nous pouvons considérer la période de Castelnau comme réussie avec près de 1500 ouvertures. Ceux qui sont restés deux semaines, ont pratiquement pu faire 50 sauts, dont une grande partie en Ops. Chacun a obtenu les qualifications nécessaires. En résumé : Castelnau est et restera une zone de sauts idéale pour nous. J’espère pouvoir y aller encore souvent !

Alcala De Henares (Spanje). (VAN 14 TOT 28 OKT 2011)

Alcala De Heranes (Espagne). (DU 14 AU 28 OCT 2011)

Een “sprongperiode” met twee uitersten. De eerste week waarin 3 para een sprongbivak kwam uitvoeren en alle sprongen zijn kunnen doorgaan. De tweede week waar 2 Cdo langs kwam en uiteindelijk geen enkele sprong heeft kunnen uitvoeren. Het spijtige aan deze zaak was dat juist de tweede periode een cursus TAP (luchtvervoerde troepen) mee was. Deze nieuwe kaderleden hebben dus ook niet kunnen profiteren van de praktijk. Het was nochtans de ideale gelegenheid om deze mensen met een peloton of sectie te laten werken op het terrein, de weergoden hebben er echter anders over beslist. Nu, para’s hebben voor alles een oplossing dus werd het vervangprogramma in werking gesteld. De eenheid ging marcheren, sporten en tactische manoeuvres uitvoeren. De despatchers vulden hun tijd in met lessen geven aan de Spanjaarden, Sport en … uiteraard ’s avonds een paar pintjes nuttigen. Het eten was er zoals het weer, elke dag hetzelfde lunchpakket. Over het logement zijn we ook snel uitgepraat, met zijn allen (gans het detachement dus) op mekaar gepakt in afgeleefde blokken waar de toiletten zelfs konden afgesloten worden met douche gordijnen! Ja, zo zie je maar dat ze er niet overal evenveel eieren onder leggen zoals wij dat gewoonlijk doen met buitenlanders. Nu, we zijn grote jongens en uiteindelijk zijn we daar niet om in een

Une période de sauts à deux extrêmes. Durant la première semaine, le 3 Para exécutait un bivouac de sauts et tous les sauts ont eu lieu. Par contre, la deuxième semaine, durant le séjour du 2 Cdo, aucun saut n’a eu lieu. Ce qui est dommage, car durant la deuxième période, alors que nous avions un cours TAP (troupes aéroportées), le nouveau cadre n’a pas pu profiter de cette pratique. Pourtant c’était une occasion unique pour laisser travailler ce cadre avec une section ou un peloton sur le terrain. Les dieux de la météo en avaient décidé autrement. Mais les paras ayant une solution à tout, le programme de rechange fut lancé. L’unité allait marcher, faire du sport et faire des exercices tactiques. Les despatchers s’occupaient à donner des leçons aux Espagnols, faire du sport et évidemment, déguster quelques bières le soir. C’était avec la nourriture comme avec le temps : tous les jours le même lunchpacket. On aura également vite fini de parler du logement. Tout le détachement était tassé dans des blocs de logement délabrés dans lesquels les toilettes se fermaient avec des rideaux de douche. Vous constaterez qu’ils ne nous ont pas gâtés comme nous avons l’habitude de le faire chez nous avec les étrangers. Mais, comme grands garçons, on s’est vite rendu compte que l’on n’était pas venu pour être logé dans des beaux dortoirs ni pour recevoir la nourriture d’un resto 5 étoiles.

mooie blok te liggen en eten te krijgen van een 5 sterren restaurant. Het kon alleszins niet de pret bederven, want we hebben gelachen, veel gelachen want we waren nog eens met een hoop despatchers bij elkaar van verscheidene eenheden. De nodige verhalen en grappen zijn er gepasseerd wat de periode uiteindelijk nog positief beïnvloed. Om af te sluiten nog dit, hopelijk volgend jaar wat meer geluk met de weergoden en vooral dezelfde ambiance onder de despatchers. Want, daar gaat het toch eigenlijk allemaal om. Een goede sfeer geeft een goede samenwerking en een goede samenwerking geeft dan weeral een positieve uitstraling naar de eenheden toe! Voor de rest wens ik niet iedereen een prettig 2012 toe want dat komt toch niet altijd uit. Ik wens iedereen loonsopslag , een goede gezondheid en stevige seks toe!!!!

En tout cas, ils ne sont pas parvenus à gâter notre plaisir, car on a ri beaucoup, étant encore une fois entre despatchers d’unités différentes. Pas mal d’histoires et de blagues ont passé la revue ce qui a influencé cette période d’une façon positive. Pour terminer, j’espère que l’année prochaine les dieux de la météo nous seront plus favorables et que nous aurons la même ambiance entre les despatchers. Car finalement, c’est ce qui importe. Une bonne ambiance et une bonne coopération ont une répercussion positive sur les unités. Pour le reste je ne vous souhaite pas une année 2012 amusante, car ces choses ne se réalisent jamais. Je vous souhaite une augmentation de salaire, une bonne santé et du sexe à tout casser !

See you !!!!

See you !!!!

Koen Van Lint 1SM Cursusoverste OA Pl Trg

Ex. Green Frog (CZE 10 – 15 Jul 2011).

Ex. Green Frog (CZE 10 – 15 Jul 2011).

Deelnemers : Adj Deravet Tanguy, Sgt Vets Willy (Cel BO) met als “versterking” de 1SM van Laer Harry.

Participants : Adj Deravet Tanguy, Sgt Vets Willy (Cellule BO) avec comme “renfort” le 1SM Van Laer Harry.

Op uitnodiging van onze Tsjechische collegas mochten we deelnemen aan de Oefening ”Groene Kikker” te Vyskov in de nabijheid van Prostejov net iets boven Brno. Op zondag ochtend vertrokken richting het verre Oosten, Tsjechie dus. De reis op zich was al een avontuur, vooral ons voertuigje speelde ons parten. Een klapband was ons eerste akkefietje daarna begaf de alternator het dus de lichten begonnen aan en uit te gaan. Zeker niet teveel de richtingaanwijzers gebruiken anders vielen we stil. Uiteindelijk na wat gevloek en gesakker dan toch aan gekomen te Vyskov. Onderweg contact opgenomen met iemand die ons naar de kazerne zou gidsen. Na aankomst en installatie zijn we dan in Vyskov in een restaurantje nog iets gaan eten. Bij aankomst viel het al op dat onze “Liaison” Thomas een beetje een nerveuze jongen was. Natuurlijk schelmen zo als wij zijn, hebben we ons niet kunnen inhouden om daar toch een beetje op in te spelen. Zo had hij wel 20 keer gezegd dat we de volgende morgen om 0900u. moesten klaar staan, en toen hij vertrok zeiden we “morgen om 1000u.

Sur l’invitation de nos collègues Tchèques, nous avons pu participer à l’Exercice “ Green Frog” à Vyskov, aux environs de Prostějov, un peu au nord de Brno. Un dimanche, nous sommes partis vers l’Extrême-Orient, c.à-d. la République Tchèque. Rien que le voyage était déjà une aventure. Surtout notre véhicule nous joua un tour. D’abord un pneu crevé, suivi d’une panne de l’alternateur, donc des lumières qui s’éteignaient, puis se rallumaient. On ne pouvait surtout plus employer les clignoteurs sinon on risquait de tomber en panne. Finalement, après quelques râles et jurons, on arriva à Vyskov. En cours de route, on a pris contact avec quelqu’un qui nous guida jusqu'à la caserne. Après l’arrivée et installation, on est allé manger dans un petit restaurant. On a vite compris que notre « liaison » Thomas, était un garçon plutôt nerveux. Avec notre caractère espiègle, on n’a pas pu se retenir de profiter de cette situation. Il nous a répété vingt fois au moins que le lendemain, nous devions être prêt à 09h00 et lorsqu’il nous quitta on lui dit : “ Alors, à demain 10.00 heures ?”

De uitleg over de valschermen was al redelijk bemoedigend, er is geruime tijd niet meer met de AO valschermen gesprongen vermits ze een aantal jaar geleden een dodelijk ongeval hebben gehad. Maar nu waren ze weer goedgekeurd...eu h…ok dan maar. Van de kazerne zijn we dan naar het oefenterrein gereden, naar een meer waar we de rest van de oefening zouden verblijven. Een houten chalet in de buurt van Prostejov met een BBQ ernaast. De oefening begon met een “inzetsprong” zonder valscherm, maar met een wetsuit aan uit een Mi17. Er waren ook mensen van de gevechtsduikers van Vyskov, met volledige duikuitrusting, droogpakske en PMT. De eerste passage was toch een redelijke hoogte, maar de tweede passage voor de Belgen hebben ze der wijselijkheidshalve toch maar een paar meter afgepitst. Toch nog een vlotte 5 a 6 meter hoog, uit ne vooruit vliegende heli springen. Net iets minder evident dan verwacht. Daarna hebben we dan nog een heli rappel gedaan in het zelfde meer, dat was al iets meer vertrouwde kost. Na de middag zijn we dan naar een plaats in het bos gereden ter hoogte van Myslejovice. Een stuk gras in het midden van een bos en een kwartier later stond onze Mi17

Le garçon devint fou à cause de ces sacrés Belges. Le lendemain, prêt à 09h00 évidemment. Nous avons eu une visite guidée des appareils de training qu’ils utilisent et on nous a mis dans les harnais, car on allait sauter avec leurs parachutes qui sont un peu différents de nos MI. Les explications sur les parachutes étaient assez encourageantes sachant qu’on n’avait pas sauté avec ces parachutes OA pendant quelques années à cause d’un accident mortel. Mais maintenant, ils étaient à nouveau approuvés… Euh… Ok alors. Nous avons quitté la caserne pour un terrain d’exercice avec un lac où nous sommes restés pour la durée de l’exercice. Il y avait un chalet en bois avec BBQ, près de Prostějov. L’exercice débuta avec un « saut d’ouverture » sans parachute, mais avec un wetsuit d’un Mi17. Il y avait également des plongeurs de combat de Vyskov, en tenue de plongée complète et PMT. Le premier passage se fit à une altitude assez élevée, mais le second passage, ils ont, par prudence, diminué la hauteur pour les Belges. Mais il fallait quand même encore sauter d’un héli en vol d’une hauteur de 5 à 6 mètres. Moins évident qu’on ne le pense. Après quoi, nous avons fait un rappel de l’héli dans le même lac, ce qui nous sembla plus familier.

er midden in en nog 10 minuten later zaten we op drop hoogte. Zo hebben we dan een aantal sprongen gedaan met onze Tsjechische collegas, en die waren zeer opgetogen met het feit dat wij allemaal een GoPro camera bij hadden. Voor velen was het de eerste keer dat ze zich zelf een in de lucht konden bezig zien. ’s Avonds gerookte worst met ingelegde groenten en ajuin met mosterd. De volgende dag eveneens te merken op het toilet. Dinsdag voor de middag zijn we dan terug naar ons plekje in het bos geweest en hebben we verder gesprongen uit de heli. Daarna gingen de Tsjechische onderrichters een AO sprong uitvoeren op het meer. Normaal hadden wij ook moeten springen maar vermits er toch een bepaalde techniek voor nodig is en omdat de oppervlakte van het meer niet erg groot is mochten wij niet deelnemen. Maar goed ook, want zelf hun onderrichters waren in de bomen terecht gekomen en in het ondiepe water geland. Blijkbaar toch niet zo gemakkelijk te besturen die dingen. Na de middag was het een amfibische oefening op het meer, ze hadden een motorboot en rubberbootjes ter beschikking en de duikers beschikte zelf over en soort jetski achtig iets. En s’avonds gerookte ham met ingelegde groenten en ajuin met mosterd. Ik moet het niet zeggen zeker… Woensdag gans de dag op ons plekje in het bos aan het springen geweest.

L’après-midi, on nous a amené dans un bois à hauteur de Myslejovice. Un carré d’herbe au milieu d’un bois. Notre Mi17 se pointa un quart d’heure plus tard et après 10 minutes, nous avons atteint l’altitude de saut. On a pu faire une série de sauts avec nos collègues Tchèques, qui étaient très enthousiastes du fait que nous avions tous une caméra GoPro. Pour la plupart d’entre eux, ce fut la première fois qu’ils se voyaient en action en l’air. Le soir, nous avons eu des saucisses fumées avec des légumes en conserves, des oignons et de la moutarde. Ce qui se remarqua à la toilette le lendemain. Mardi avant-midi, retour à notre clairière dans le bois et la suite des sauts de l’héli. Puis les moniteurs Tchèques allèrent faire des sauts en OA dans le lac. Normalement, nous aurions dû participer, mais comme il fallait maîtriser une certaine technique et vu que la superficie du lac était limitée, nous n’avons pas pu participer. Encore bien, car même les moniteurs ont atterri dans les arbres et dans la partie peu profonde du lac. Pas évident pour diriger ces engins. L’après-midi, il y eu un exercice amphibie sur le lac. Il y avait un bateau à moteur, des canots pneumatiques et des plongeurs disposant d’un genre de jet ski. Et le soir, du lard fumé, des conserves et des oignons avec de la moutarde. Je ne dois rien vous dire de plus sans doute … Le mercredi se passa avec des sauts dans notre clairière. Pendant le voyage aller nous avions perdu la vitre d’une portière de notre Peugeot Partner.

Tijdens de trip daarheen viel de venster nog uit de portier van onze Peugeot Partner. Half de deur moeten afbreken en uiteen vijzen om de venster terug te recupereren en om ze daarna vast te plakken met de fameuze en alom geprezen Rav-Air tape. En ’s avonds barbecue met…veel Belgisch Bier, we hadden aan aantal verschillende bieren mee om toch onze “streekproducten” te promoten. Donderdag zijn we dan naar de Dropzone in Prostejov gegaan om met de Turbo Let 410 te springen. Fijn vliegerke wel. Eigenlijk was het voorzien dat we daar onze AO sprongen zouden doen maar de wind was te sterk en hebben we deze niet kunnen uitvoeren. We hebben dan nog een aantal vrije val sprongen gedaan, maar na de middag kwam er een zwaar onweer opzetten en moest de TurboLet terug naar de basis vliegen. Wat ons dan weer de tijd gaf om ons voertuig naar een garage te doen om het weer gebruiksklaar te krijgen voor de terugweg. Die garagehouder viel achterover van verbazing van de staat van ons autootje. Alles laten repareren met een gepeperde rekening tot gevolg. Maar we waren terug up-and-running. ’s Avonds… neen geen geflambeerd vlees. We waren uitgenodigd op een wijn degustatie bij een van de Tsjechische onderrichters. Die had een groot gat in een berg gegraven en daar een ondergrondse wijnkelder in gemetst en terug zand en stenen erover, echt ferm gedaan.

On a du démonter la moitié de la porte afin de récupérer la vitre et pour la fixer par après avec le fameux tape Rav Air bien connu de tous. Et le soir, barbecue avec beaucoup de bières Belge. On avait amené une série de bières afin de promouvoir nos produits régionaux. Jeudi on s’est rendu à la DZ de Prostějov pour sauter du Turbo Let 410. Beau petit appareil. Il était prévu de faire des sauts en OA, mais à cause du vent fort, les sauts n’ont pas eu lieu. Nous avons encore fait quelques sauts en chute mais l’après midi, un orage a obligé le Turbo Let de rejoindre sa base. Ce qui nous a permis d’amener notre véhicule au garage afin de le mettre en ordre pour le voyage retour. Le garagiste tomba à la renverse en voyant l’état de notre voiture. Tout a été réparé, mais avec une note bien chargée comme résultat. Mais nous étions à nouveau up-and-running. Le soir… Non non, pas de viande flambée. Nous étions invité pour une dégustation de vin chez un des moniteurs Tchèques. Pour faire une cave à vin souterraine, il avait dû creuser un grand trou dans une montagne qu’il avait ensuite rebouché avec du sable et des pierres. Vraiment bien fait. On entra d’abord dans une petite salle de dégustation, puis il fallait descendre jusque dans la cave proprement dite. Tout le monde était impressionné par ce beau travail de maçonnerie. Il y régnait une température constante de 11 à 12 degrés. Et le soir, du pain, du fromage et beaucoup de vin.

Als je binnen kwam had je eerst een klein degustatie zaaltje en dan moest je een trap af en kwam je in de eigenlijke kelder. Iedereen was onder de indruk van dit sterk staaltje metselwerk. Er heerste een constante temperatuur van 11 a 12 graden in de wijnkelder. Een avond van brood, kaas en veel wijn. Ik had nog nooit iemand van het drinken van wijn zien zweten, en al zeker niet bij zulke lage temperaturen. Door de enthousiaste respons van Harry op de degustatie, was de gastheer natuurlijk heel verheugd en vulde het glas van Harry sneller dan deze het kon ledigen. Toen harry toch probeerde om het tempo bij te houden liep hij een beetje rood aan en begon er spontaan van te zweten. Best grappig om te zien. Vrijdag zijn we dan nog naar dropzone van Prostejov geweest en enkele sprongen voor de middag gedaan. En daarna terug gekeerd naar de kazerne en na een kleine plechtigheid en uitwisseling van de nodige memorabilia afscheid genomen van onze Tsjechische collegas. Na de middag zijn we dan nog uitgenodigd thuis bij de Majoor Stanislav Lacko, de Cie Comd van de onderrichters. Na dat we ook hier afscheid genomen hadden, zijn we dan terug richting huiswaarts gereden met onze herstelde “Partner”. Maar toch met een klein hartje hoor… Na vele uren en een duizend tal kilometers gereden te hebben, zijn we toch behouden aan gekomen in Schaffen. Eind goed al goed… Met Vriendelijke groeten Vets Willy Sgt Cel BO

Je n’avais jamais vu transpirer quelqu’un à cause d’une dégustation de vin. Et surtout pas par des températures aussi basses. A cause de la réaction enthousiaste d’Harry pour la dégustation, notre hôte était évidemment très heureux et remplissait le verre d’Harry plus vite qu’il ne pouvait le vider. Lorsqu’Harry essaya à tout prix de garder la cadence, il devenait tout rouge et commençait à transpirer spontanément. C’était comique à voir. Le vendredi nous sommes retournés à la DZ de Prostějov et avons fait quelques sauts avant-midi. Après quoi, nous sommes rentré à la caserne afin d’échanger des souvenirs durant une petite cérémonie et pour prendre congé de nos collègues Tchèques. L’après-midi nous avons été invité au domicile du Major Stanislav Lacko, le Comd Cie des instructeurs. Après avoir pris congé, nous sommes rentré avec notre « Partner » réparé. Mais ce fut avec un petit cœur… Après beaucoup d’heures et quelques mille kilomètres nous sommes arrivés sain et sauf à Schaffen Tout est bien qui finit bien Cordialement,

Para Centrum Vlaanderen VZW.

Centre Para Vlaanderen ASBL.

Para Centrum Vlaanderen of Skydive Flanders is de grootste parachute club van België. De club heeft 3 dropzones, Schaffen, Moorsele en Zwartberg. Paracentrum Vlaanderen is een nieuwe fusieclub die in 1997 opgericht is en gebouwd is op de 30 jaar oude fundamenten van de Paraclubs uit Oud-Turnhout, Zoersel, Schaffen, Moorsele en Zwartberg. En is nu één van de meest dynamische en modernste centra in België. Zowel de moderne uitrusting zoals het gebruik van uitstekende vleugelvalschermen en vliegtuigen, als de bekwaamheid van de instructiegroep staan garant voor een degelijke opleiding en een veilige beoefening van de valschermsport. Elke dropzone beschikt over een eigen vliegtuig van het type Cessna Caravan. Ook is er nog een Pilatus Porter deze pendelt tussen de dropzones of wordt ingezet bij drukke periodes. De Caravan heeft een liftcapaciteit van 18 personen, de kleinere Pilatus een 10 tal personen. Achter elke immatriculatie van een vliegtuig schuilt een verhaal. Zo staat de OO-PCV op de Pilatus voor Para Centrum Vlaanderen.

Le Centre Para Vlaanderen ou Skydive Flanders est le plus grand club de Parachutisme du pays. Le club possède trois zones de sauts : Schaffen, Moorsele et Zwartberg. Le Centre Para Vlaanderen a vu le jour en 1997 par la fusion de clubs de Parachutisme dont les fondations dataient depuis plus 30 ans : OudTurnhout, Zoersel, Schaffen, Moorsele et Zwartberg. Le club est un des plus dynamiques et moderne de Belgique. L’utilisation d’équipements modernes d’excellente qualité comme les parachutes du type aile et les avions, combiné avec un groupe d’instructeurs très compétents sont la garantie d’un entrainement de qualité et une pratique du sport de parachutisme en toute sécurité. Chaque zone de sauts dispose de son propre avion du type Cessna Caravan. Il y a également un Pilatus Porter qui fait la navette entre les zones de sauts ou qui est engagé lors de périodes chargées. Les Caravan chargent 18 personnes, le plus petit Pilatus une dizaine. Chaque immatriculation des avions a sa propre histoire.

OO-FUS voor de fusie tussen de clubs, de OO-JEE is dan weer een woordspelling en de OO-FFB staat voor FreeFly Bak. De clubs Schaffen en Moorsele maken gebruik van de het militaire terreinen voor hun activiteiten, Zwartberg maakt gebruik van een landingszone in de nabijheid van het Gemeentelijk vliegveld van Genk. Deze dropzone is ook de enige in België die beschikt over een “swooppond”, dat is een kunstmatige vijver, om spectaculaire landingen te maken. Elke dropzone beschikt over een aantal onderrichters voor zowel AFF vrije val als Tandemsprongen. Er worden door de leden meerdere valschermdisciplines uitgevoerd, het Formatie springen (RW), FreeFly, Canopy Piloting (Swoopen) en Wingsuit zijn zowat de meer bekendere. Verder is er nog het Skysurfen, Freestyle, Preciesielanden en het Koepel Relatief (CRW). Met nog meer dan een maand te gaan in 2011 hebben we toch al de kaap van 40.000 sprongen overschreden. In Moorsele hebben we al 15046, in Schaffen 15054 en in Zwartberg 9959 sprongen gemaakt. Dit brengt ons op een totaal van 40059 reeds gemaakte sprongen dit jaar. Met nog 41 sprongen te maken in Zwartberg overschrijden we daar ook de kaap van 10.000 sprongen. Menig Bekende Vlaming heeft zijn “duo” sprong uitgevoerd op één van deze dropzones en talloze andere mensen met hen.

C’est ainsi que le Pilatus du ParaCentrum Vlaanderen est immatricule OO-PCV. Le OO-FUS pour la fusion entre les clubs, le OO-JEE est un jeu de mots et le FFB signifie FreeFly Bak Les clubs de Schaffen et de Moorsele profitent des terrains militaires pour leurs activités. Zwartberg utilise une zone d’atterrissage à proximité de l’aérodrome communal de Genk. Cette zone de sauts est la seule en Belgique disposant d’un « swooppond », un étang artificiel qui permet de faire des atterrissages spectaculaires. Chaque zone de sauts dispose d’un nombre d’instructeurs AAF ainsi que pour des sauts en tandem. Les membres sont capables d’exécuter plusieurs disciplines de parachutisme, dont les sauts en formation (RW), FreeFly, Canopy Piloting (Swooping) et Wingsuit sont les plus connues Mais on y pratique également le skysurf, freestyle, sauts de précision et le canopy relatif (CRW). A Moorsele on totalise déjà 15046 sauts, à Schaffen 15054 et à Zwartberg 9959. Nous totalisons donc 40059 sauts cette année. Si à Moorsele on fait encore 41 sauts, le chiffre de 10.000 sauts sera atteint pour cette année. Plusieurs Bekende Vlamingen (personnalités bien connues en Flandre) ont déjà fait un saut en « duo » sur une de nos zones de sauts et beaucoup d’autres personnes également.

Het instructie seizoen begint meestal vanaf de maand maart tot en met oktober, daar de meteorologische condities in België in de winterperiode niet erg aangenaam zijn.

La période d’instruction commence généralement en mars et se termine en octobre, vu que les conditions météo en Belgique ne sont pas très favorables en hiver.

Voor verdere informatie zoals reservaties en prijzen kan je de website raadplegen. Of kom eens een kijkje nemen tijdens het weekend. www.pcv.be

Si vous voulez de plus amples renseignements concernant les réservations et les prix, consultez www.pcv.be ou venez nous rendre visite durant le weekend.

"... For once you have tasted flight you will walk the earth with your eyes turned skywards, for there you have been and there you will long to return..." (Leonardo da Vinci)

"... For once you have tasted flight you will walk the earth with your eyes turned skywards, for there you have been and there you will long to return..." (Leonardo da Vinci)

Met sportieve groeten

Salutations sportives,

Vets Willy Sgt Cel BO

Mon Colonel, Cher Pierre,

Kolonel, beste Pierre,

Un very big merci pour votre travail dans l’élaboration du Green On, c’est un vrai plaisir de le lire. Encore merci au traducteur et au rédacteur en chef. Alors les monos vous n’avez vraiment aucun souvenir à sortir de vos berghams, sac TAP, chest bag ou kit bag ? Je m’adresse à tous les lecteurs du Green On : sortez les plumes de vos tiroirs et avec un peu de courage et d’imagination vous réussirez à pondre un petit article sous forme de souvenirs, si possible avec un happy end. Si vous avez des photos pour illustrer votre prose, tant mieux, merci d’avance, à vos plumes. Celui-ci sera envoyé par e-mail au Col Mertens pour traduction et Pierre Bergiers pour rédaction.

Hartelijk bedankt voor het geleverde werk met de laatste Green On. Het is een plezier om hem te lezen. Nog eens dank aan vertaler en hoofdredacteur. Komaan “les monos”, hebben jullie nu werkelijk geen enkele herinnering op te halen, niets om uit uw berghams, TAP zakken, chestbags of kitbags te toveren? Ik richt me tot alle lezers van de Green On: haal uw pen boven en met wat moed en verbeelding kunnen jullie ook een artikel schrijven met een story uit het verleden, liefst met een happy end. Te beter indien er nog wat foto’s ter illustratie bijkomen. Dank bij voorbaat en grijp nu maar naar de pen! Ik stuur onderstaand artikel per e-mail naar Kol Mertens voor vertaling en naar Pierre Bergiers voor de redactie.

Amitié à tous,

Vriendelijke groeten,

Gui Reniers

Gui Reniers

SOUVENIRS

SOUVENIRS

Participation des despatchers au Premier Championnat militaire de Parachutisme CISM à Pau (ETAP) France, juin 1964. En juin 1964 le peloton Training a participé au Premier CISM à l’ETAP à Pau. La délégation se composait du Maj Lessire (CO CE Para), Lt Gombeer, Lt Mertens, Adj Dewaele, 1SM Smaers, 1SG Pattyn, 1SG Reniers, 1SG Vermeulen et SGT Camusat, pas encore despatcher, mais sous-officier au Pl Ballon. En mai 1964, avec comme juges le Cpn Huyberechts et Mr Prik (ancien moniteur à l’ETAP) et chef de Centre civil Para de Bondue (Lille, France),

Deelname van de despatchers aan het Eerste Militair Kampioenschap Valschermspringen - CISM in Pau (ETAP) Frankrijk, juni 1964 In juni 1964 nam het peloton Training deel aan de Eerste CISM, georganiseerd door de ETAP in Pau. De delegatie bestond uit Maj Lessire (Comd CE Para), Lt Gombeer, Lt Mertens, Adj Dewaele, 1SM Smaers, 1 SG Pattyn, 1 SG Reniers, 1SG Vermeulen en SGT Camusat. Deze laatste was nog geen despatcher maar was onderofficier in het Pl Ballon. Hier aan voorafgaand werd in mei 1964 in Moorsele een niet officieel kampioenschap van België georganiseerd.

un championnat de Belgique, non officiel, est organisé à Moorsele. Ce championnat fera une sélection entre les compétiteurs pour le Premier CISM à PAU. Le SGT Camusat se classera premier et sera déclaré Premier Champion de Belgique de Parachutisme (non officiel et sans médailles). Le parachute employé était le 6513 (voir fig. 1) Mais revenons à nos moutons. Pour cette compétition à PAU l’aéronef employé était le SIKORSKY (H 34), nous n’étions pas des champions comparés a ceux des grandes nations (Français, Américains et autres), mais nous avions un moral a toute épreuve. Nous avons d’ailleurs terminé septièmes au classement général sur 26 pays participants, ce qui n’était pas si mal pour des néophytes. Les épreuves étaient précision d’atterrissage individuelle et en groupe à 1000 mètres, précision d’atterrissage individuelle à 1500 mètres et voltige à 2000 mètres. On prévoyait 3 sauts pour chaque épreuve plus un saut d’entrainement en groupe à 1000 mètres. Après le championnat de Belgique à Moorsele, nous avions changé de voilure, nous étions passés sur EFA 657(voir fig. 2). C’était une nette amélioration, mais cette voilure avait un inconvénient, les 2 fentes étaient décentrées vers la droite. Nous devions toujours voler en latéral ce qui posait un énorme problème à l’atterrissage.

De jury bestond uit de Kapt Huyberechts en Mr Prik, oud moniteur van de ETAP en toen Directeur van de burgerclub Para van Bondue (Lille, Frankrijk). Dit kampioenschap diende om een selectie te maken voor de deelname aan de Eerste CISM in Pau. SGT Camusat won en werd dus de eerste Kampioen van België Valschermspringen (niet officieel en zonder medailles). Het gebruikte valscherm was de 6513 (zie fig.1) Maar nu terug naar het kampioenschap in Pau. De sprongen gebeurden uit de Sikorsky H34. We konden ons natuurlijk niet meten met de kampioenen van de grote landen (Frankrijk, VS en anderen) maar we hadden een ijzersterk moreel. We zouden in het algemeen klassement trouwens zevende eindigen op 26 deelnemende landen, wat niet slecht was voor beginnelingen. De competitie bestond uit precisielanding, individueel en in groep op een hoogte van 1000m, individuele precisielanding op 1500m en stijl op 2000m. Er waren drie sprongen voorzien voor elke proef en een trainingssprong in groep op 1000m. Na het kampioenschap van België in Moorsele waren we van type valscherm veranderd want we sprongen nu met de EFA 657 (zie fig.2). Dat was een grote verbetering maar dit valscherm had ook een nadeel want de twee gleuven waren naar rechts gedecentraliseerd. We moesten dus steeds lateraal vliegen wat enorme problemen meebracht voor de landing.

Heureusement ce n’est pas comme aujourd'hui, car le carreau avait un diamètre de 10 cm. Mais ce ne fut pas une catastrophe, car nous avons terminé honorablement à la 5iéme place au classement intermédiaire. Pour l’épreuve de voltige, ce fut une autre histoire. A cause des mauvaises conditions météo chez nous, nous avions très peu de sauts de voltige, nos figures étaient correctes, mais très lentes et la rapidité en voltige est la clé de la réussite. Nous tournions les 6 figures en 13, 14 secondes alors que les Français et Américains tournaient déjà dans les 9 secondes. L’Adj-chef Arassus (mono à l’ETAP) avait réussi la première série en 8 secondes 9/10, ce qui était pour l’époque une magnifique performance. Aujourd’hui le compétiteur qui embarque pour sa voltige connait déjà la série qu’il devra effectuer. En 1964, nous ne connaissions pas la série. Le système était tout différent, nous étions mis au courant quelques secondes après la sortie de l’aéronef. J’explique le procédé. Au sol dans la ligne de vol se trouvait une machine mécanique (fig. 3). Cette machine actionnée manuellement par un juge montrait pendant 5 secondes la série à effectuer. Notre handicap, c’est que nous n’avions jamais vu ni employé cette machine et nous n’étions pas les seuls,

Gelukkig had in die tijd de stip, waarop moest geland worden, een diameter van 10 cm. Het werd trouwens geen ramp want we stonden vijfde in de voorlopige rangschikking. De stijlsprongen waren een ander probleem. Door de slechte meteocondities hadden we maar weinig trainingsprongen kunnen doen. Onze figuren waren correct maar te traag, en in stijl is snelheid van uitvoering de sleutel van het succes. We draaiden de zes figuren in 13 tot 14 seconden maar de Amerikanen en de Fransen haalden 9 seconden. De Adj-chef Arassus, moniteur van de ETAP had zijn eerste serie afgewerkt in 8 seconden en 9/10, wat in die tijd een prachtig resultaat was. Vandaag kent de deelnemer de uit te voeren stijlfiguren wanneer hij instijgt. In 19 64 kenden we de figuren niet want het systeem was gans anders. Na het verlaten van de helikopter moesten we uitkijken om op de grond en in de vluchtrichting een toestel waar te nemen dat ons toonde welke stijlfiguren we moesten uitvoeren. Dit mechanisch toestel werd manueel bediend door een scheidsrechter en werd geactiveerd nadat we het toestel 5 seconden hadden verlaten. Het toestel toonde dan gedurende vijf seconden een linkerarm, eer rechterarm of beide armen naargelang de uit te voeren serie. Het kwam er dus op aan dit duivels toestel binnen de 5 seconden te vinden.

Il fallait repérer cette machine infernale et enregistrer la série à tourner, bref, c’était très compliqué. Ce fut un fiasco pour la majorité des compétiteurs sauf à nouveau pour les grandes nations qui possédaient cette machine. Comme d’habitude c’est toujours le petit que l’on écrase. Pour notre équipe, malgré le peu de réussite, ce ne fut pas la grande catastrophe, nous avions une cinquième place en PA et nous avons terminé septièmes au classement “Combiné général”, résultat très honnête pour une première grande compétition. Je tiens à vous raconter une anecdote à mon sujet. Lors du dernier saut de PA individuel et suite à un QNT dépassant les limites permises, j’ai obtenu un rejump. J’étais le cheveu dans la soupe. En effet, ils ne savaient pas clôturer le classement sans mon saut rejump. Je suis monté seul dans le H34 et, coup de pot, j’ai fait un carreau, le premier de ma carrière de compétiteur. Lors de la réception en fin de compétition je fus félicité par le Général Massu*, qui avait assisté à ma performance!!! Toute la délégation belge** a gardé un excellent souvenir de ce premier CISM. Il y en a eu beaucoup d’autres par la suite, mais cela est une autre histoire à raconter dans un autre Green On.

Notes du traducteur : * Le General Massu avait été le Commandant Militaire en Algérie. Il fut, à cause de ses critiques sur le General de Gaulle, mis en non-activité en 1960. En 1962 il devenait le Gouverneur Militaire de Metz. C’est en cette fonction qu’il assistait au CISM à Pau en 1964. Mais également et surtout parce qu’il était une figure bien connue en milieu parachutiste français.

Onze handicap was dat we tijdens de training nooit zoiets hadden gebruikt. Het werd dan ook een fiasco voor de meeste deelnemers, uitgenomen voor de grote deelnemende landen die dit toestel al wel hadden gebruikt. Zoals naar gewoonte waren het weer de kleintjes die het gelag betaalden. Ondanks het mager resultaat was het voor onze ploeg geen ramp want we eindigden vijfde in precisielanding en zevende in het “Gecombineerd Algemeen Klassement”. Voor onze eerste deelname aan een grote wedstrijd was dat een uitstekende uitslag. Nu nog een kleine anekdote in verband met een van mijn sprongen. Gedurende de laatste sprong precisielanding en dank zij een QNT die de windlimiet overschreed, kreeg ik een rejump. Voor de organisatoren was ik het haar in de boter want hierdoor konden ze hun klassement niet afmaken. Ik vertrok als enige deelnemer met de H34. En als bij wonder slaagde ik er in op de stip te landen, “carreau” dus! De eerste in mijn carrière tijdens een wedstrijd. Tijdens de receptie werd ik gefeliciteerd door de Generaal Massu*, die mijn sprong had gadegeslagen !!!! De hele Belgische delegatie** heeft een zeer goede herinnering over gehouden aan de eerste CISM. Er kwamen nadien nog competities maar die kunnen we gebruiken in een van de volgende Green On. Nota van de vertaler: * Generaal Massu was de militaire bevelhebber geweest in Algerije. Hij werd, wegens kritiek op Generaal de Gaulle, door deze laatste op non actief gezet in 1960. In 1962 werd hij Militair Gouverneur van Metz. Het is in die functie dat hij de CISM in Pau bijwoonde in 1964. Maar ook omdat hij een bekend figuur was bij de Franse parachutisten.

** Des neuf membres de la délégation, cinq sont morts depuis : Lessire, Dewaele, Pattyn, Vermeulen et Smaers.

Gui Reniers

** Van de negen vernoemde militairen zijn er ondertussen vijf overleden: Lessire, Dewaele, Pattyn, Vermeulen en Smaers.

Lorsque notre président d'honneur nous a talonnés pour fournir des articles pour "Green On", j'ai tout de suite pensé à un bel article paru dans la revue de l'amicale nationale paracommando concernant un colonel despacher qui, une fois pensionné, a consacré pas mal de son temps et de son énergie à des opérations humanitaires. Le problème est que ce colonel est notre président d'honneur lui-même. Si je lui avais suggéré mon idée, par modestie, il ne l'aurait pas accepté. C'est pourquoi c'est à son insu que j'ai transmis le texte et les photos à notre rédacteur en chef, Pierre Bergiers.

Nadat onze erevoorzitter ons op de hielen gezeten had om hem artikels te bezorgen voor de “Green On”, dacht ik onmiddelijk aan een prachtig artikel dat in de revue van de Nationale Amicale van Para-Commando’s stond. Dit artikel ging over een gepensionneerde kolonel die tevens ook despatcher was, deze spendeerde tijdens zijn pensioen heel wat van zijn tijd en energie aan humanitaire operaties. Dezelfde kolonel is tevens ook onze erevoorzitter. Had ik hem mijn voorstel voorgelegd dan had hij dit zeer waarschijnlijk geweigerd uit bescheidenheid. Daarom heb ik mijn tekst en fotos rechtstreeks aan onze hoofdredacteur, Pierre Bergiers gestuurd.

Cet article a été rédigé par Mireille Maquoi, responsable de la rubrique "Retraités ? Non, engagés sur tous les fronts !" de la revue de l'amicale.

Dit artikel werd toen opgesteld door Mirielle Maquoi, verantwoordelijke voor de rubriek in de revue van de amicale: "Retraités ? Non, engagés sur tous les fronts !"

Retraités ? Non, engagés sur tous les fronts !

Met pensioen ? Nee, actief op alle fronten !

Aujourd’hui, nous abordons un personnage passionnant. Il s’agit du Colonel Walter Mertens, un vrai baroudeur qui a mis sa soif d’aventure au service des plus déshérités. C’est d’abord l’un de ces personnages dont le physique reflète le caractère et les goûts : silhouette athlétique, maintien altier, poignée de main vigoureuse. L’impression de me trouver en face d’un homme hors du commun, rigoureux, intègre et d’une étonnante hauteur de vue s’est peu à peu confirmée au cours de nos trois heures d’entretien, qui ont passé comme des secondes tant le récit de ses expériences est palpitant. C’est en mars 1958 que Walter Mertens devient officier Para-Commando.

Deze keer gaat het over een boeiend personage, met name Kolonel Walter Mertens, een vechtjas die zijn zin voor avontuur heeft omgezet in hulp voor de meest noodlijdenden. Het is in eerste instantie een persoon waarvan het voorkomen zijn karakter en stijl uitdrukt: atletisch, ietwat hooghartig, stevige handdruk. De indruk dat ik te maken kreeg met een uitzonderlijke, strenge, integere en voor relativering vatbare persoonlijkheid heeft zich trouwens bevestigd in ons drie uur durende onderhoud, dat als seconden voorbij is gevlogen bij de uiteenzetting van zijn boeiende belevenissen. In maart 1958 wordt Walter Mertens officier in het Para-Commando Regiment.

Il ne tarde pas à partir en terre africaine comme chef de peloton, puis comme officier despatcher. On le rencontre lors de nombreuses opérations humanitaires armées : Léopoldville (1959), Kabalo, Kongolo (1960), Stan et Paulis (1964). Comme officier supérieur, il occupe divers postes tant au sein du Régiment Para-Commando qu’en dehors. En 1978, il fait partie de l’intervention à Kolwezi comme commandant en second du 1er bataillon Para. Il en reprend le commandement jusqu’en 1981. Mais ce sont ses dernières fonctions qui le préparent le mieux à ses missions humanitaires futures : chef d’équipe à Lubumbashi, puis commandant de la coopération technique militaire au Zaïre et, enfin, attaché militaire auprès de l’ambassade de Belgique à Varsovie et à Prague. Le voilà donc pensionné le 31 décembre 1990. « Quoi, se dit-il, après avoir vécu tant d’expériences, tant d’événements historiques – comme la chute du mur de Berlin quand il était à Varsovie soudain, plus rien ? Tout est fini ? » Il ne sait pas encore que tout va commencer… Au début de l’année suivante, il reçoit un appel du Colonel Hubert de Maere. Depuis peu, ce dernier est lui aussi retraité et devenu le responsable de Caritas International pour la région des Grands Lacs en Afrique. La situation y est désastreuse. Rappelons-nous brièvement le contexte. En octobre 1990, le Général Kagame, venu d’Ouganda, commence la reconquête du Rwanda que les Tutsi’s ont fui en 1960. Il expulse du Nord du pays tous les Hutu’s qui, dès 1991, se réfugient au Kivu.

Enkele maanden later vertrekt hij al naar Afrika als pelotonscommandant, later als officier despatcher. Hij neemt deel aan verschillende humanitaire operaties: Leopoldstad (1959), Kabalo en Kongolo (1960), Stan en Paulis (1964). Als hoger officier heeft hij verschillende functies, zowel binnen als buiten het Regiment ParaCommando. In 1978 neemt hij deel aan de interventie in Kolwezi als tweede commandant van het 1 Bn Para. Hij neemt daarna het bevel over tot 1981. Maar het waren zijn laatste functies die hem het meest op zijn humanitaire opdrachten voorbereid hebben: ploegchef en raadgever van de commandant 21 (Zaïrese) Bde in Lubumbashi, daarna commandant van de militaire technische coöperatie in Zaïre en tenslotte militair attaché bij de Belgische ambassade in Warschau en Praag. Op 31 december 1990 gaat hij met pensioen. Hij dacht: “Zou het kunnen dat, na zoveel lotgevallen, zoveel historische gebeurtenissen, om maar de val van de Berlijnse muur te noemen toen hij militair attaché was in Warschau, er nu plots niets meer te beleven valt ? Is dit het einde ? “ Hij weet nog niet dat in feite alles gaat beginnen. Reeds bij de aanvang van het volgende jaar roept de kolonel Hubert de Maere hem op. Zelf pas met pensioen werd hij verantwoordelijk bij Caritas Internationaal voor de regio van de Grote Meren in Afrika. De situatie is er rampzalig. Voor de duidelijkheid leggen we nog even de historische context uit. In oktober 1990 begint het FPR van Generaal Kagame,

La section locale de Caritas à Goma est débordée et demande du renfort en Belgique. C’est ainsi qu’Hubert de Maere pense à Walter Mertens : son adaptabilité, son ouverture d’esprit, son sens de la gestion des relations humaines, son expérience de coopérant militaire en font le responsable idéal pour une mission au Kivu. Et surtout, il sait qu’en Afrique, comme le dit si bien l’adage populaire, « il est facile de mourir »… Pendant quelques mois, il organisera de main de maître la survie des réfugiés dans les camps, leur alimentation et veillera à l’emploi judicieux de l’aide financière destinée à cet usage. A cette première mission succéderont beaucoup d’autres. Ainsi, en septembre 1992, on le retrouve à Kolwezi et Likasi pour organiser le retour à Mbuji Mayi des Kasaïens chassés du Katanga. En 1994, après le génocide rwandais, il est de retour à Goma, où il assumera à diverses reprises le rôle de chef de mission Caritas, avec une équipe de quinze « expats », une centaine de Congolais et environ 2.500 assistants réfugiés hutus. La misère est partout et beaucoup de volontaires ont souvent cette impression décourageante de vider l’océan avec une petite cuillère. Devant toute cette détresse, il faut, dit le Colonel, savoir œuvrer sept jours sur sept en prenant le plus de recul possible, avec seulement la volonté d’être efficace, sinon le découragement vous guette ou la dépression.

bestaande uit Tutsi’s die sinds 1960 waren gevlucht, een offensief vanuit Oeganda met de bedoeling van Rwanda te heroveren. De Hutu bevolking in het noorden van Rwanda wordt verjaagd en vlucht begin 1991 naar Kivu. De lokale Caritas Goma is voorbijgestreefd en vraagt hulp aan België. Hubert de Maere denkt aan Walter Mertens : zijn aanpassingsvermoge n, zijn openheid, zijn zin voor menselijke relaties en zijn ervaring als militair cooperant maken dat hij de ideale keuze is voor een opdracht in Kivu. Het gezegde, dat het in Afrika gemakkelijk is om te sterven, heeft hem steeds bezig gehouden. Gedurende enkele maanden zal hij met doeltreffendheid de opvang, de verdeling in haastige kampen en de voedselbevoorrading helpen organiseren. Maar bovenal moet het toegekende budget van Caritas Internationaal er op een degelijke manier worden beheerd. Na deze eerste opdracht volgden er nog vele andere. Zoals in september 1992 in Likasi en Kolwezi om de terugkeer van de Kasaiens te organiseren die uit Katanga werden verdreven en op treinen moesten worden gezet richting Mbuji Mayi, waar ze weer in kampen belandden. Vanaf 1994, na de Rwandese genocide, is hij weer terug in Goma waar hij verschillende periodes Missiehoofd Caritas was met een ploeg van vijftien “expats”, een honderdtal Kongolezen en ongeveer 2500 Hutuvluchtelingen als medewerkers in de kampen.

Le pire, c’est que, fin 1996, les camps dans l’Est du Congo sont détruits par le FPR du Général Kagame. Beaucoup de réfugiés meurent mais la plupart sont obligés de rentrer au Rwanda. Certains prennent la fuite et parviennent à rester au Congo ; les uns atteignent Brazzaville à pied, les autres errent c’est encore le cas à l’heure actuelle - à travers le pays. De 1996 à 1999, le Colonel Mertens continue à œuvrer avec ardeur au service des populations africaines, au Burundi surtout. Fin 1999, une crise sévère de malaria met en danger la vie de notre inlassable aventurier, sauvé in extremis par un médecin russe. Sorti de l’épreuve, il songe à mettre un terme à ses missions humanitaires. A partir de 2000 donc, le Colonel Mertens décide de se consacrer désormais davantage à un travail de guide pour des voyages d’aventure en Afrique et au MoyenOrient. C’est sans compter sur la malice du destin… En 2005, ASF (Aviation Sans Frontières) lui propose « une belle mission qui commence, un beau défi » : le rôle de chef de mission à Nairobi, Kenya. Il n’en faut pas davantage pour tenter le colonel. Il s’agit d’organiser les vols pour transporter du personnel de diverses associations humanitaires, des médicaments et des vaccins dans tous les endroits de Somalie qu’il est impossible d’atteindre par la route pour des raisons de sécurité.

De menselijke ellende is alomtegenwoordig en veel jonge vrijwilligers hebben vaak de ontmoedigende indruk dat ze bezig zijn de oceaan leeg te scheppen met een koffielepel. Hij voegt er aan toe dat zeven dagen op zeven in deze omstandigheden werken vraagt dat men op tijd wat afstand neemt en enkel de doeltreffendheid voor ogen houdt, wil men niet totaal ontmoedigd of depressief worden. De humanitaire catastrofe is totaal wanneer het FPR van Kagame eind 1996 de kampen in het oosten van Congo aanvalt. Veel vluchtelingen komen aan hun einde maar de meeste worden verplicht naar Rwanda terug te keren. Anderen vluchten richting het Congolese binnenland. Sommigen slagen er zelfs in Brazzaville te bereiken, enkele zwerven, zelfs nog tot vandaag, in Congo rond. Van 1996 tot 1999 blijft de Kolonel Mertens zich inzetten voor de Afrikaanse bevolking, vooral voor de vluchtelingen in Burundi. Eind 1999 betekent een ernstige malariacrisis bijna het einde van onze onvermoeide avonturier. Hij wordt op het nippertje gered door een Russische dokter en besluit dan maar te stoppen met de humanitaire opdrachten. Vanaf 2000 beslist Kolonel Mertens van zich nog enkel bezig te houden met iets wat hij voordien tussendoor ook al deed,

La devise d’ASF est d’« aller où les opérateurs aériens ne vont pas ou ne vont plus » et le maître mot est « désenclaver ». L’année suivante, un terrible fléau s’abat sur le Kenya. La sécheresse y a sévi durant six ans et des pluies torrentielles tombent pendant trois mois. Elles noient le bétail, inondent les villages. Les rivières débordent et les crocodiles dévorent les gens. Les maladies se propagent, dont le choléra, confrontant les organisations humanitaires à de nouveaux défis. ASF doit renoncer à la Somalie pour concentrer ses efforts sur le Kenya. En 2006 et 2007, le colonel y accomplit deux missions de six mois. Puis, après l’épouvantable période de troubles que connaît le pays, les vols d’ASF au Kenya sont suspendus en avril 2008. Une dernière mission au service d’ASF le conduira a Abeche au Tchad pour porter aide aux réfugiés du Darfour dans les camps a l’est du Tchad. Elle se termina début 2009. Un tel parcours force l’admiration, bien sûr. Mais si vous le dites au Colonel Mertens, il vous répondra que son exemple n’est pas unique. Il souligne le dévouement des nombreux officiers et sous-officiers Para-Commandos retraités qui, avant lui et avec lui, ont travaillé pour Caritas ou ASF. Il n’a qu’un seul regret : celui de ne pouvoir les citer tous. Aussi terminerons-nous notre petit récit d’aventures par l’hommage collectif que contient cette citation de notre héros du jour :

namelijk het begeleiden van groepen in avontuurlijke reizen in Afrika en in het Midden-Oosten. Maar het cynisme van het lot had andere bedoelingen. In 2005 komt “Piloten zonder grenzen” (PZG) met een mooi en uitdagend voorstel i.v.m. een opdracht die pas werd gestart, namelijk Missiehoofd worden in Nairobi, Kenia. Meer moest het niet zijn om de kolonel te overtuigen. Het komt er op aan vluchten te organiseren voor personeel, medicamenten, vaccins en ander klein materieel van humanitaire organisaties naar verscheidene plaatsen in Somalië. Plaatsen die om veiligheidsredenen zo goed als onmogelijk te bereiken zijn langs de baan. Het devies van PZG is trouwens : “Gaan waar andere luchtoperatoren niet gaan of niet meer gaan”. Het magische woord van dit soort actie is het “ontsluiten” van deze gebieden. Het jaar daarop wordt NoordKenia getroffen door een verschrikkelijke ramp. Na zes jaar van volledige droogte regent het nu onophoudend gedurende drie maanden. Het vee verdrinkt, de dorpen worden overstroomd. De krokodillen vallen de mensen aan, allerlei ziektes, vooral cholera, verspreiden zich snel. De humanitaire organisaties staan voor nieuwe uitdagingen. PZG moet zijn operatiegebied van Somalië naar Kenia verleggen. In 2006 en 2007 vervult de kolonel nogmaals twee opdrachten van zes maanden. Na een verschrikkelijke periode van troebelen in Kenia, worden de humanitaire vluchten van PZG opgeschort in april 2008.

« La vie de Para-commando est une excellente école pour ceux qui veulent faire de l’aide humanitaire. On y apprend à rester en bonne condition physique, à vivre dans des conditions minimales, à connaître la faim, la soif, la fatigue, à travailler en équipe, à persévérer, à ne pas viser son enrichissement personnel, à pouvoir quitter ses pénates pour de longues périodes, à ne pas craindre le danger, et j’en passe. Mais, in fine, il s’agit de réaliser tout cela dans le concret, de ne pas s’en tenir au rêve de devenir ParaCommando ou agent humanitaire. Comme nous le recommandait SaintExupéry : « fais de ta vie un rêve et, de ton rêve, une réalité ! »

Luc Legrain Colonel Despatcher

Voor een laatste PZG opdracht gaat hij naar Abeche in Tsjaad. Daar moet hulp gebracht worden aan de vluchtelingen uit Darfour (Soedan) die in vluchtelingenkampen ten oosten van Tsjaad werden ondergebracht. Deze opdracht loopt begin 2009 ten einde. Een dergelijk parcours dwingt natuurlijk bewondering af. Indien men dit aan Kolonel Mertens zegt zal hij u antwoorden dat zijn voorbeeld niet alleen staat. Hij onderlijnt de inzet van vele gepensioneerde Para-Commando officieren en onderofficieren die voor, na of met hem voor Caritas of PZG hebben gewerkt. Hij geeft echter met veel spijt toe dat hij ze niet allemaal kan opnoemen. We besluiten dit kort avontuurlijk verhaal met een gezegde van onze held van de dag: “ Het leven van Para-Commando is een excellente school voor hen die aan humanitaire hulp willen doen. Men leert er een goede fysieke conditie te bewaren, van soms in minimale omstandigheden te leven, van honger, dorst en vermoeidheid te doorstaan, om in ploeg te werken, om door te zetten, om geen persoonlijke verrijking na te streven, om zijn familie voor lange tijd te missen, om gevaar te trotseren om maar dit te noemen. Het komt er tenslotte op aan van niet enkel van een loopbaan als Para-Commando of humanitair helper te dromen, maar te doen wat Saint-Exupery zei: “ Maak van je leven een droom en van je droom een realiteit “.

Een Beetje Nostalgie.

Un Peu De Nostalgie.

In de goede oude tijd, een zinnetje dat we veel horen was, na de Dakota, het vliegtuig voor alle parachutages of bijna ….de C-119 de rammelkast. Gezien het een vliegtuig was met hoge vleugels moesten bij een personeelstransport met een valscherm gereisd worden. Bij elke trip waar meer dan 8 personen werden vervoerd, moest een despatcher aanwezig zijn en was verantwoordelijk voor het personeel in de cargo. Een fantastische opportuniteit om een stukje van de wereld te ontdekken. Bij oefeningen, uitgevoerd door de Luchtmacht met hun jachtvliegtuigen eerst naar Sylt en daarna naar Solenzara, waren er telkens vijf tot acht C-119’s met personeel en materiaal te vervoeren. Maar daar kom ik in een volgend nummer op terug. Ook andere zendingen kwamen regelmatig voor: met de Militaire School, de militaire sportploegen, enz... Op de Training werd er een lijst bijgehouden van de aanduiding van de despatcher die deze zendingen moesten uitvoeren. Mijn beurt (wat een geluk) was de militaire voetbalploeg te vergezellen naar Catania (Sicilië) aan de voet van de Etna voor een periode van acht dagen en dit in het kader van de CISM in dat jaar. Voor onze zendingen werden we afgedeeld in de 15 Wing en maakten deel uit van de crew of equipage. Tweede gelukkig toeval: de boordcommandant Kolonel BOCQUET Charles deed zijn laatste zending en, zoals gewoonlijk, kreeg die carte blanche voor gans de zending.

Au bon vieux temps, c’est une phrase que l’on entend souvent, le Dakota, l’avion de tous les parachutages.. ou presque était suivi du C-119, notre vieux clou. Comme il s’agissait d’un avion à ailes hautes, à chaque voyage avec personnel, les passagers devaient porter un parachute. Chaque vol avec plus de 8 personnes devait être accompagné d’un despatcher qui était responsable pour le personnel à bord. Ce fut une opportunité fantastique qui nous permettait de découvrir une bonne partie du monde. Lors de chaque exercice, d’abord à Sylt ensuite à Solenzara, auquel participaient les avions de chasse de la Force Aérienne, il y avait chaque fois cinq à huit C-119 pour le transport du personnel et du matériel. Mais j’y reviendrai ultérieurement. On avait également d’autres missions comme avec l’Ecole Militaire ou les équipes sportives militaires, etc. Le Pl Training gardait une liste à jour de tous les despatchers qui devaient exécuter des missions de ce genre. Lorsque ce fut mon tour, j’avais la chance de pouvoir accompagner l’équipe militaire de football vers Catania (Sicile), au pied de l’Etna, pour une période de huit jours dans le cadre du CISM de cette année. Pour chaque mission nous étions détachés auprès du 15e Wing et nous faisions partie du crew ou équipage. J’avais même un double coup de chance, car le commandant de bord,

Aangekomen in Catania werden de spelers naar een kazerne overgebracht. Wij, de crew, met 2 militaire taxi’s werden naar een hotel (Jolly Hotel) gebracht en dit voor gans de periode. Gezien we over de twee wagen naar goeddunken mochten beschikken, heeft de boordcommandant bij een vluchtige briefing het programma uiteengezet voor de komende dagen. Dag 1 : bezoek Etna met de twee wagens tot boven de sneeuwgrens. Dag 2 : rondvlucht met de C-119 rond en over de vulkaan Etna, de paradeuren werden geopend om toe te laten foto’s te nemen. Dag 3 : bezoek van Syracuse – Taormina enz… Alle maaltijden en andere ontkosten (bezoek musea, drank, enz..) werden door de Carabinieri bekostigd en dit aan de hand van de permanente aanwezigheid van een verbindingsofficier in ons midden. De volgende dagen hebben we nog een paar vluchten uitgevoerd naar de Stromboli (via Palermo) en door onze navigator, een zekere Lt d’Huy, gestorven in een heli op de basis van Kamina, een fervent fotograaf was, werden de interessante plekjes uitgezocht waar een Low Pass toegelaten was in de bergstreek van Sicilië. Een der chauffeurs verklapte ons dat er een speciale begrafenis plaats vond in een dorpje op een vijftigtal kilometer van Catania. Met de mekanieker zijn we naar de plaats gereden waar de ceremonie plaatsvond. Er waren een veertigtal hardop wenende “betaalde” vrouwen die de lijkkist volgden, waaronder de vrouw van onze chauffeur.

le Colonel BOCQUET Charles faisait sa dernière mission et comme d’habitude, il recevait carte blanche pour cette mission. Arrivé à Catania, les joueurs partaient vers une caserne. L’équipage, nous compris, était transporté en deux taxis vers un hôtel (Jolly Hôtel) pour la durée de la période. Puisque nous pouvions disposer de ces deux voitures, le commandant de bord nous briefait succinctement pour le programme des jours à venir. Jour 1 : visite de l’Etna en deux voitures jusqu’au au-dessus de la limite de neige Jour 2 : vol en C-119 autour et au-dessus du volcan Etna. Les portes para étaient ouvertes pour nous permettre de prendre des photos. Jour 3 : visite de Syracuse et Taormina. Tous les repas et autres dépenses (visite de musées, boissons, etc…) étaient pris en charge par les Carabinieri qui avaient détaché en permanence un officier de liaison Les jours suivants nous avons encore vole direction le Stromboli (via Palerme). Notre navigateur, le Lt d’Huy, un photographe enthousiaste, qui s’est tué en héli sur la base de Kamina, avait repéré les endroits les plus intéressants dans la région montagneuse de Sicile, ou l’on pouvait faire des passages bas. Un de nos chauffeurs nous dévoilait qu’il y avait un enterrement spécial dans un petit village à une cinquantaine de kilomètres de Catania. Avec le mécanicien nous nous sommes rendus à l’endroit de la cérémonie. Il y avait une quarantaine de femmes rémunérées pour suivre le cercueil en pleurant tout haut. Parmi elles, l’épouse de notre chauffeur.

Op de terugweg heeft men ons uitgelegd dat de overledene een maffiabaasje was die redelijk hoog in rangorde stond bij de plaatselijke maffia en zo recht had op veertig wenende vrouwen. Bij de terugkeer via Napels; de Vesuvius ontbrak op ons programma; en een terugreis zonder problemen zijn we gezond en wel geland op Melsbroek. Ah ja, bij het uitstappen heb ik de uitslag van de voetbalmatch aan een speler, zijnde Eddy Wouters en nog altijd voorzitter van FC Antwerp, die toen zijn militaire dienst vervulde in die periode. Uitslag: 2 – 2.

Sur le chemin du retour on nous expliquait qu’il s’agissait de l’enterrement d’un chef, assez haut placé sur l’échelle de la maffia locale, ce qui faisait qu’il avait droit à quarante « pleureuses ». En retournant en fin de mission nous avons fait un passage audessus du Vésuve, volcan qui manquait encore à notre palmarès, pour atterrir plus tard sain et sauf a Melsbroek. A oui, j’oubliais, en descendant de l’avion j’ai demandé a un joueur du nom de Eddy Wouters, toujours l’actuel président du FC Antwerp et qui à l’époque faisait son service militaire, de me dire le résultat du match : ce fut 2-2

Het leven van een despatcher kan zwaar en monotoon zijn

La vie d’un despatcher peut être dure et monotone

LEVE DE C 119

VIVE LE C 119

DE CUYPER JULIEN Nr 46

Décembre 1948, Saint-Nicolas saute en parachute sur Schaffen.

December 1948, Sint Niklaas springt met valscherm op Schaffen.

C’était juste après la guerre 1940-45 … les premiers sauts d’avion avaient eu lieu le 11 septembre 1947. Les premiers sauts du ballon, le 28 novembre 1947. Il est difficile aujourd’hui de se rendre compte de l’impact que cet événement apporta dans la région de Diest et de toute la Belgique! En 1948, les autorités civiles et militaires ont décidé que Saint-Nicolas sauterait sur la DZ de Schaffen pour apporter cadeaux et bonbons aux élèves de primaires des écoles de Diest et de Schaffen. Ils seront près de 2000! Qui serait Saint-Nicolas ? Le Padre Vander Goten, évidemment! Qui serait « Zwarte Piet » ? Il y en aura 18, sélectionnés parmi les despatchers, les plieurs de parachutes et le personnel du Ballon. Où installer la « Salle du Trône » ? La grande salle de pliage des parachutes conviendra parfaitement. Quand notre Saint aura rejoint son Trône tout au fond de la salle, les enfants défileront en rang par 2 et traverseront, presque dans le noir, toutes les allées de la salle de séchage pour déboucher dans la salle du « Trône », inondée de lumière. Parfait, il n’y a plus qu’à le faire! En voici le reportage photographique. Photo 1: les enfants et Parents alignés devant les hangars. Photo 2: le Saint et ses « Zwarte Piet » dans le DC3. Photo 3: Saint Nicolas se prépare pour l’atterrissage. Par précaution, la zone d’atterrissage avait été prévue au-delà de la cuvette, hors de vue des enfants. C’était une erreur! Photo 4: Dés que Saint Nicolas disparaît derrière la ligne d’horizon, tous les enfants se précipitent à sa rencontre, le service d’ordre est débordé.

Het was juist na de oorlog 1940-45. De eerste vliegtuigsprongen hadden plaats gevonden op 11 september 1947. De eerste ballonsprongen op 28 november 1947. Men kan zich vandaag nog moeilijk inbeelden welk een impact deze gebeurtenis had voor de regio Diest en zelfs voor heel België. In 1948 hadden de burgerlijke en militaire autoriteiten beslist dat Sint Niklaas op de DZ van Schaffen zou springen om kadootjes en snoep te brengen aan de kinderen van de lagere scholen van Diest en Schaffen. Met bijna 2000 waren ze present! Wie ging Sint Niklaas zijn? Padre Vander Goten natuurlijk! Maar wie ging dan Zwarte Piet zijn? Er waren er 18, gekozen onder de despatchers, de valschermplooiers en het personeel van de ballon. Waar zou de “Troonzaal” komen? Het werd de grote plooizaal van de sectie parachutes. Wanneer de Sint op zijn troon zou zijn gezeten op het uiteinde van de zaal, gingen de kinderen in rijen van twee aanschuiven. Eerst door de donkere droogzaal om dan uit te komen in de hel verlichte “Troonzaal”. Zo beslist zo gedaan. Vooruit dan maar. En ziehier de fotoreportage. Foto 1. De kinderen en de ouders, opgelijnd voor de hangar. Foto 2. De Sint en zijn Zwarte Pieten in de DC-3 Foto 3. Sint Niklaas bereidt zijn landing voor. Uit veiligheidsoverwegingen had men de landingsplaats gekozen voorbij de inzinking, dus buiten het zicht van de kinderen. Een vergissing! Foto 4. Wanneer de Sint achter de horizon verdwijnt stormen alle kinderen er op af. De ordedienst is de situatie niet meer meester.

Photo 5: Rapidement le Saint envoie ses « Zwarte Piet », tous armés d’une vessie de cochon pour rétablir l’ordre. Dès qu’ils apparaissent en ligne à l’horizon, les enfants refluent à leur place, …on peut les comprendre en voyant cette photo du Grand Saint, de son âne et de quelques-uns de ses terribles « Zwarte Piet !» Photo 6: Le Saint peut monter sur son char pour se diriger vers la foule. Photo 7: Le Saint est reçu par les autorités civiles et militaires. Quelques-uns reconnaitront le Major Debefve et le bourgmestre de Diest, Mr Van Oudenhove, futur Ministre des Travaux Publics. Photos 8 et 9: Saint Nicolas progresse vers les enfants. Photos 10 et 11: Saint Nicolas près de la foule. Photos 12 et 13: Saint Nicolas s’adresse à la foule avant de se retirer dans la salle du « Trône ». Photos 14 et 15: Saint Nicolas sur son Trône. Photos 16 et 17: Saint Nicolas pendant la distribution des cadeaux. Voilà, ce fut une journée inoubliable tant pour les organisateurs que pour les enfants, leurs Parents et même pour les autorités … Quelle belle fête de Saint Nicolas en cette année 1948 !

Col Hre VLAMINCK Marcel Despatcher n° 26.

Foto 5. De Sint stuurt inderhaast zijn Zwarte Pieten vooruit, gewapend met een varkensblaas. Van zodra ze op de kam verschijnen gaan de kinderen terug naar hun plaats. Volkomen begrijpelijk wanneer men de foto bekijkt van de grote Sint, zijn ezel en enkele van zijn dreigende Zwarte Pieten. Foto 6. De Sint klimt op zijn wagen klimmen om zich naar de menigte te begeven. Foto 7. De Sint wordt ontvangen door de burgerlijke en militaire autoriteiten. Men herkent Majoor Debefve en de burgemeester van Diest, de heer Omer Vanoudenhove, toekomstig minister van openbare werken. Foto 8 en 9. Sint Niklaas begeeft zich richting kinderen. Foto 10 en 11. Sint Niklaas in de menigte Foto 12 en 13. Sint Niklaas richt zich tot de mensen vooraleer naar de Troonzaal te gaan. Foto 14 en 15: Sint Niklaas op zijn troon. Foto 16 en 17. De Sint tijdens het uitdelen van de kadootjes. Het werd een onvergetelijke dag, zowel voor de organisatoren als voor de kinderen, hun ouders en zelfs voor de autoriteiten. Wat een prachtig Sint Niklaasfeest in het jaar 1948.

Lettre à Marco.

Brief aan Marco.

Cher Marco, Tu es né à LOKEREN le 07 novembre 1925. Dans ta jeunesse tu as été champion junior de boxe mi-lourd de Flandre Orientale. On s’est rencontré la première fois à Terre neuve (citadelle de Namur), au CI Para-Cdo en 1952. Tu te réengageais au 2Cdo après avoir été démobilisé d’une autre unité. Je crois que tu avais été, directement après la guerre 40-45, candidat sous-officier de réserve. J’ai tant bien que mal, essayé de retracer ta carrière militaire (*). Lorsqu’on s’est rencontré au CI, tu portais déjà des décorations de volontaire de guerre. Tu avais donc, déjà été à la résistance pendant la guerre (**). Après le stage au CI tu es entre au 2 Cdo comme sergent. En 1954 tu fais mutation pour le CE Para afin de suivre le cours despatcher. Tu suis le cours 113I et obtiens la plume le 03 juillet 54, n° de brevet 39. Dans la foulée tu obtiens également le brevet A Para (les Cdo ne sautaient pas encore)brevet n°2495. Je t’ai retrouvé au peloton despatcher en 1955 pendant mon cours. En 1957 tu obtiens le brevet OR. A cette époque chaque despatcher avait deux fonctions, instructeur, et une fonction administrative .Tu t’occupais de la gestion du matériel Ops et l’entretien des hangars training. Le plus dur était surtout les tapis de coco à faire battre après chaque cours, ce qui n’était pas une sinécure, mais il fallait le faire. Après le brevet OR, dans les années 70, tu gérais également tout ce qui était matériel de chute, altimètres, chronos, etc...

Beste Marco, Je bent geboren in Lokeren op 7 november 1925. In je jeugdjaren was je junior bokskampioen van OostVlaanderen. We hebben elkaar voor het eerst ontmoet in Terre Neuve (Citadel van Namen) in de CI ParaCdo in 1952. Je kwam om dienst te nemen in het 2 Cdo nadat je gedemobiliseerd waart uit een andere eenheid. Ik dacht dat je onmiddellijk na de oorlog 40-45, kandidaat reserve onderofficier waart. Ik heb zo goed en zo kwaad ik kon, getracht je militaire loopbaan te beschrijven (*) Toen we elkaar ontmoetten in de CI droeg je al de decoraties van oorlogsvrijwilliger. Je waart dus al lid geweest van de Weerstand tijdens de oorlog (**). Na de stage in de CI nam je dienst als sergeant in het 2Cdo. In 1954 deed je mutatie naar het Trg C Para om er de cursus despatcher te volgen. Je volgt de cursus 113I en je bekomt de vleugel op 3 juli 54, brevet nr 39. Je krijgt meteen het A brevet Para nr 2495 (de Cdo’s sprongen nog niet in deze periode). We vonden elkaar weer in het Pl despatcher in 1955, toen ik de cursus volgde. In 1957 behaal je het brevet OR. In die tijd had elke despatcher twee functies, een als onderrichter en een administratieve functie. Je waart belast met het Ops materieel en het onderhoud van de traininghangars. Het zwaarste werk was het uitkloppen van alle coco tapijten na elke kursus. Niet gemakkelijk maar het moest gebeuren. Na het brevet OR, in de jaren 70, moest je ook al de vrije val uitrusting beheren: altimeters, chrono’s enz.

En aout 1955, c’est notre tour et nous sommes désignés pour le CE Para Baka, cinquième détachement. On y restera du 01 aout 55 au 10 avril 56. En novembre 55 nous devenons 3éme Bn Para avec béret brun. Nous avions également deux fonctions à Kamina, tu avais gardé les mêmes fonctions, cad le matériel Ops et la propreté de la surface ground training. Je te revois encore avec les 3 employés congolais battre les tapis de coco tous les jours après le GT et remise de ces tapis dans la cabane qui se trouvait dans le fond du GT le matin remise de tous ses tapis avant les cours de conversion, du C119 en DC-3. Après le boulot et le souper, on se retrouvait avec notre troisième larron, Jean Herkt, devant notre bloc à nous régaler d’un excellent ananas bien juteux, pour 1 franc. Une dame locale nous apportait ce fruit presque tous les jours. Le 01 février 56 nous avons eu la chance de faire un saut dans le Lac Kivu. Ce fut une grande première pour le CE Para et le cadre du 3 Para. Au retour d’Afrique tu es resté au Pl Training avec les mêmes attributions. En novembre 1964 tu participes aux opérations, Stan et Paulis, Dragon Rouge et Noir. A la fin des années 6O tu deviens chef de ménage et peu après tu quittes le CE Para pour le QG Regt à Everberg. A la fin de ta carrière de Para-Cdo tu additionnes 467 sauts OA et 435 sauts OR. Après ton retour à la vie civile on se retrouvait souvent soit aux réunions des retraités ou dans ton jardin, ou j’allais souvent te donner un coup de main. Hélas, un jour, tu as du être hospitalisé et tu as terminé ta vie dans un home à Averbode.

In augustus 1955 is het onze beurt om met het vijfde detachement naar het Trg C Para in Baka te gaan. We zullen er verblijven van 1 augustus 55 tot 10 april 56. In november worden we 3 Bn Para en krijgen we een bruine muts. In Kamina hadden we ook twee functies. Jij had dezelfde functie behouden, beheer van materieel Ops en onderhoud van de ground training hangars. Ik zie je nog aan het wek, samen met je drie Congolese helpers om dagelijks de coco matten uit te kloppen om ze de dag nadien terug in orde te zetten voor de conversie C-119 en DC-3. Na het werk en het avondeten vonden we onze derde man terug, Jean Herkt, terwijl we voor onze blok een sappige ananas aten, ons bijna dagelijks bezorgd door een lokale dame voor de prijs van 1 frank. Op 1 februari 56 hadden we het geluk van een sprong te kunnen doen in het Kivumeer. Het was een grote premiere voor het Trg C Para en het kader van het 3 Para. Na je terugkeer uit Afrika bleef je in het Pl Training met dezelfde functies. In 1964 nam je deel aan de operaties Stan en Paulis, Rode en Zwarte Draak. Op het einde van de zestiger jaren wordt je chef van menage om kort daarna mutatie te doen naar het HK Regt te Everberg. Op het einde van je loopbaan totaliseer je 467 sprongen in OA en 435 in OR. Na je terugkeer naar het burgerleven zagen we elkaar nog vaak op samenkomsten van gepensioneerden of toen ik je vaak een handje kwam helpen met de hof. Helaas, je moest plots gehospitaliseerd worden en je verhuisde naar een home in Averbode.

Cher Marco tu as fait ton dernier saut le 30 novembre 2011 à l’âge de 86 ans. Tous tes amis te souhaitent bon vent dans ce qu’on appelle l’au-delà.

Beste Marco, je deed tenslotte je laatste sprong op 30 november 2011 op 86 jarige ouderdom. Al je vrienden wensen je het allerbeste in wat men het hiernamaals noemt.

MARCO POLO nous ne t’oublierons pas.

MARCO POLO, we zullen je niet vergeten.

Gui RENIERS

7e année - 7ste jaargang Décembre - December 2011

Recommend Documents