1. Wereldwijde economische hindernissen 2. De oorlogsschulden uit de Eerste Wereldoorlog 3. De wereldwijde economische crisis 4. Conferenties Lausanne en Ottawa 1932 5. Economie Derde Rijk van Mefo-Wechsel en Autarkie / preferentie-systeem 6. Vrije wereldhandel van Roosevelt één van de redenen voor oorlog 1. Wereldwijde economische hindernissen De jaren tussen de beide grote oorlogen waren een tijdperk van wereldwijd economische hindernissen. Staten vonden elkaar in economische bondgenootschappen en gingen daarbij noodzakelijkerwijze ook weer uit elkaar. Zo hadden we als eerste de Goud-Blok-Staten; Frankrijk, Zwitserland, België en Nederland die de waarde van hun munteenheid in een vaste verhouding aan de goudprijs koppelden en hun papiergeld met een waarde-aandeel van hun staatsgoud dekten. Dit noemt men de Goudstandaard. Ook andere staten zoals de USA, Engeland en de Britse domeinen voerden de goudstandaard na de Eerste Wereldoorlog weer in, doch verlieten deze standaard in het begin van de jaren 30. Zij probeerden met een combinatie van vrije handel, manipulatie van hun wisselkoers, invoerrechten en invoerquota door de economisch zware tijden van de vroege jaren 30 een weg te vinden. Dan was er nog een derde groep, de zgn Deviezencontrole-staten, die enerzijds zich aan de goudstandaard hielden en anderzijds Buitenlandse financiële instellingen en buitenlandse handel vanuit de overheid aanstuurden. Daarbij behoorden Duitsland, Oostenrijk, de Sovjetunie en een lijst van Zuid-Europese landen. De 4-de groep was de Sterling-groep, dat waren Engeland en de dominion-staten die na hun muntwaarde losgekoppeld te hebben van de goudstandaard en zich bonden aan het Pond Sterling. De regeringen van alle staten probeerden de mensen van hun land “Loon en Brood” te bieden doch vaak ten koste van andere volkeren. Een wereldwijde consensus over een enige juiste wereld-economie was er na de Eerste Wereldoorlog niet. Zo voerde de strijd om “Loon en Brood” gelijktijdig naar een strijd om de macht, rijkdom en bronnen. En leidde in de regel ook naar tegenstellingen tussen de deelnemende staten. 2. De oorlogsschulden uit de Eerste Wereldoorlog Na 1919 was de wereld veranderd. De USA was van de grootste voor-oorlogse schuldenaar tot de grootste na-oorlogse schuldeiser geworden. Britten en Fransen hadden de kosten van de Eerste Wereldoorlog voor een groot deel bij de US-banken gefinancierd. Zij moesten nu die oorlogsschulden in Amerika aflossen. Het Duitse rijk had de herstelbetalingen in gelijke termijnen aan de Siegermächte te betalen, die zelfs het dubbele van de gezamenlijke Duitse oorlogskosten van 1914 tot 1918 overtroffen (164 miljard RM Duitse oorlogskosten 1914-’18 (inflatiegecorrigeerd) tegen 331 miljard RM herstelbetalingen na de eisen van 1921). Uit deze betalingen hoopten Frankrijk en Engeland hun oorlogsschulden in de USA te kunnen aflossen. Ook de Sovjetunie moest nog oorlogsschulden aan de vroegere geallieerden betalen, doch ze bleef in gebreke omdat ze financieel door de oorlog en door de revolutie te sterk aangeslagen was. Met deze hypotheken ging de wereldeconomie in de vroege 20-er jaren van start. Geld is de brandstof voor iedere soort economie. Voor handel, investeringen, moderniseringen, voor financiering van industriegebieden, infrastructuur voor het verkeer, handelsvloten, enz. enz. Zonder eigen of geleend kapitaal komt niets opgang. Zo werkten de volkseconomieën in alle landen in de 20-er jaren met geleend en eigen kapitaal onder verschillenden voorwaarden. Daarbij kwam dat de regels van de markt en van de economie door de afgelopen oorlog en de vredesverdragen voor een groot deel buiten werking waren gesteld. Het geld stroomde tussen de naties nu niet meer voor de verrekening van geleverde goederen of diensten. Het stroomde in exorbitante hoeveelheden voor het betalen van de oorlogsschulden tussen de Siegermächten en
het vereffenen van herstelbetalingen van de verliezers aan de overwinnaars, en dit alles zonder een economische tegenprestatie. Zo werden aan de ene kant landen steeds rijker en aan de andere kant landen steeds armer, totdat een normale internationale goederen- en dienstenstroom niet meer mogelijk was. Dit alles belastte en vervalste de wereldeconomie in de 20-er jaren. Voor Duitsland kwam hier nog bij dat het door het Verdrag van Versailles als handelspartner vergaand uitgesloten werd. Duits eigendom wat voor de buitenlandse handel nodig was werd onteigend, zoals handelsagenturen, de goederenmagazijnen, en de onroerende goederen in het buitenland, en niet te vergeten; de Duitse handelsvloot. Vanaf 1921 werd de buitenlandse handel bovendien door een 26%-tax op alle uitgevoerde goederen nog eens extra afgeremd. Die tax ging naar de Siegermächten. Ondanks deze situatie was Duitsland toch tot export gedwongen. Het moest niet alleen de levensnoodzakelijke importen door exporten van gelijke tegenwaarde verdienen. Duitsland moest ook het geld voor zijn herstelbetalingen, die zelfs voor de komende 70 jaar voorzien waren, door uitvoer van Duitse goederen naar het buitenland verdienen. Omdat dat in een zeer geringe omvang mogelijk was leefde het Duitse rijk in de jaren na de Eerste Wereldoorlog vooral van buitenlandse kredieten. In de 20-er jaren groeide de economie erg hard. Alleen Duitsland zakte verder weg door haar, tot dan toe, nog niet terugbetaalde oorlogsleningen, door de herstelbetalingen en verdere lasten die voortvloeide uit de oorlog, door het uitputten van de industrie en delfstoffen, door de geremde handel met het buitenland, en door de in 1923 ontstane hyper-inflatie. In november 1923 werd een “papiermark” van 1 biljoen voor 1 Rentemark gewisseld. Hierdoor komt het dat het Duitse Rijk vanaf de zomer 1923 steeds verder in de schulden wegzakt. Na de inflatie kwam het tot een kleine conjectuur, “de Golden Twenties”, maar ook die berust vooral op de kredieten uit het buitenland. Duitsland bloeide voor korte tijd op door wat meevallers. 3. De wereldwijde economische crisis De Engelse economische positie was zolang solide tot het moment dat Frankrijk met haar buitenlandse handel niet meer van de Engelse handel afhankelijk bleef en tot het moment dat Parijs met hogere rentes grote hoeveelheden kapitaal uit Londen wegtrok. In 1926 begon geleidelijk aan ook de goudvoorraad van Groot Brittanië naar Frankrijk weg te vloeien. Frankrijk was Engeland, bij wijze van spreken, tot last geworden. In 1929-’30 werd Amerika geteisterd door 3 bankcrises na elkaar, afgelost door een prijsval van landbouwproducten en daarop volgend het failliet van 600 kleine banken en als klap op de vuurpijl de beurskrach in New York in oktober 1929. De beurskrach in de USA en Engelands financiële- en economische zwakte sloegen wereldwijd door. De USA trok hun op korte termijn uitgeleende kapitaal uit Duitsland terug, zodat de beurskrach op Duitsland oversprong. Wat nu volgde was een wereldwijde depressie van 3 jaar. In het begin van de 30-er jaren stapten veel staten, zoals de USA, Canada en Engeland van de goudstandaard af. Wereldwijd begonnen de industrienaties hun thuismarkten en goud- & deviezenreserves met invoerrechten, importquota en andere handelshindernissen voor de concurrentie van het buitenland af te schermen. Frankrijk en de USA waren als eerste in een comfortabele positie. De US-economie vaarde wel, ondanks de hogere werkeloosheid en bankencrises. Beter als ooit tevoren. De US-goudvoorraad nam tot het begin van W.O.2 krachtig toe. Frankrijk leefde er goed van door hun industrie, handel, met gezonde banken, van exporten en herstelbetalingen van Duitsland. De Fransen financierden en bewapende destijds de landen in Oost Europa “in de rug” van Duitsland. Engeland leed onder haar verliesgevende buitenlandse handel, onder kapitaalvlucht, het wegstromen van een deel van de goudvoorraad en hogere werkeloosheid. De Duitse situatie is reeds beschreven.
4. Conferenties Lausanne en Ottawa 1932 Met de wereldcrisis vanaf 1929 veranderde zich het beeld. De grote industrienaties probeerden met sterk verschillende methodes het dilemma van de crisis te ontlopen. In 1932 kwamen de Siegermächten en de verliezers van W.O.1 voor een conferentie in Lausanne bij elkaar, om de restschulden van Oostenrijk en Duitsland inzake de nog openstaande herstelbetalingen te inventariseren. Doch geen enkel land gaf Duitsland de nodige kredieten om de restschuld te kunnen voldoen. Duitsland stelde de betalingen uit. Nu weigerden Parijs en Londen van hun kant hun oorlogsschulden in New York af te lossen. De USA beantwoordde dit met een kredietverbod tegen Groot Brittanië en Frankrijk, wat pas bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd opgeheven. Een ieder gaf de schuld daarvoor aan de ander. De USA en Engeland lieten de goudstandaard los en ontdekten de geldontwaarding als economisch wapen. De waarde van het Pond Sterling en de Dollar lieten zich nu, naar besluiten van de centrale banken en regeringen, tegenover de goudprijs zakken. En een goedkope munt bevordert de export, en maakt kredieten goedkoper, verhoogt de binnenlandse prijzen en daarmee het inkomen van de industrie en landbouw, en houdt in zekere mate de buitenlandse producten van de eigen markt weg. De staten probeerden met goedkope eigen munt zoveel mogelijk goederen in het buitenland af te zetten en daarmee de werkgelegenheid te verschaffen of te behouden. Doch dat verschoof de eigen werkeloosheid naar het buitenland. De Engelse en Amerikaanse uitdrukking voor deze monetaire en economische politiek heet derhalve “Beggar-myneighbour policy” in het Nederlands : “Maak-mijn-buren-tot-bedelaar politiek”. Dat is economische politiek bedrijven met monetaire middelen. Het eerste slachtoffers van deze manipulatie waren Frankrijk, de andere Goud-Blok-Staten en het Duitse Rijk. De USA regelden hun binnenlandse markt bovendien tot eind 1932 met hoge invoerrechten en importquota voor de invoer van vreemde goederen. Toen dit de massawerkeloosheid niet veranderde gooide Roosevelt bij zijn aantreden het roer om. Hij zette in op vrije handel en verlangde van alle landen hun markt voor waren en producten uit de USA te openen. Hij verhief de “Vrije Handel” zonder invoerrechten en quota tot het doel van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Vanaf de zomer 1932 volgde Engeland haar eigen weg. Het vormde uit de conferentie van Ottawa een economisch blok van Empire-staten, die de waarde van hun munt koppelden aan het Pond Sterling in plaats van goud. Deze Sterling-club was daarmee een aparte economische zone, die zich met handels privileges naar binnen toe en invoerrechten naar buiten toe voordelen moest opleveren. Het Sterling-blok was voor de USA een concurrent die economische schade toebracht. In 1939 gelukte het Roosevelt de “Ottawa-zone” te breken toen Engeland kapitaal en wapens uit de USA voor de Tweede Wereldoorlog nodig had. Frankrijk, België en ander Goud-blok-landen hielden hun muntwaarde nog voor een paar jaar aan het goud gekoppeld en bleven daarmee stabiel. Omdat de Franc, Belga, Gulden enz juist tegenover het Pond en Dollar duurder werden, verloren deze landen veel van hun export en dus ook haar volksinkomen. De kapitaal- en goudverliezen waren zo hoog dat Frankrijk in 1936 de goudstandaard opgaf en in 1938 de Franc aan het Britse Pond koppelde. Daarmee hoorde ook Frankrijk vanaf 1938 bij de Sterling-club en daarmee tot de economische tegenstander van de USA. 4. Economie Derde Rijk van Mefo-Wechsel en Autarkie / preferentie-systeem Duitsland en Oostenrijk, zoals veel landen in Zuid-Oost Europa, het Midden-Oosten en ZuidAmerika hadden begin 30-er jaren alle denkbare problemen. Het ontbrak aan eigen kapitaal. Voor Duitsland lieten de buitenlandse kredietgevers het afweten sinds Hitler kanselier geworden was. Zo stagneerde hun buitenlandse handel en daarmee het inkomen waarmee men de nodige importen moest betalen. De gevolgen waren een teruglopend volksinkomen, hoge werkeloosheid en meer ellende bij de armere bevolkingslagen.
Duitsland zocht zich sinds 1933 een eigen weg uit de narigheid: “De economische onafhankelijkheid” . De Rijksregering begon met 2 vier-jaren-plannen de volkseconomie te aan te sturen. Het eerste 4-jarenplan voorzag in een verbetering van het voedselstroom naar het volk en een snelle afbouw van de hoge werkeloosheid. Het plan had in de eerste instantie effect in het binnenland. Het tweede 4-jarenplan van 1936 moest de economische afhankelijkheid van Duitsland van het buitenland minimaliseren. Na jaren lang afgeknepen te zijn van invoer van grondstoffen en levensmiddelen gedurende de Eerste Wereld Oorlog wilde Hitler Duitsland voor een herhaling van zo’n dwangpositie beschermen. (zie voetnoot) Het plan van 1936 moest de zelfverzorging van Duitsland laten toenemen, de economische onafhankelijkheid van het buitenland verbeteren en de bevordering van de eigen export dienen. Het 2-de 4-jarenplan dreunde vervolgens hinderlijk door op de economieën van andere landen. De rijksregering volgde een koers die de eigen economie vergaand zonder buitenlandse waren, producten en kredieten saneerde. Twee sporen lagen op koers. De één voor de binnenlandse economie, de andere voor de buitenlandse handel. Voor de binnenlandse economie ontwikkelden de wetenschap en industrie vervangingsstoffen (surrogaten als widiastaal, synthetisch rubber en later benzine uit steenkool e.v. anderen), producten dus die tot dan toe uit het buitenland kwamen. De geldkringloop in het binnenland voor de bouwwerken van straten, woningen en de bewapening werd met een “kunstgeld”, het zgn. Mefo-Wechsel, op gang gehouden. De rentetarieven van de banken werden drastisch verlaagd. Het deviezen- en goudverkeer met het buitenland werd door de staat gecontroleerd en uit de private economie onttrokken. Daarbij kwam dat de winsten van buitenlandse bedrijven alleen nog als waren en niet meer als geld naar het buitenland konden vloeien. Met dit alles werd de volksverzorging en het scheppen van nieuwe arbeidsplaatsen op gang gebracht. Het 2-de spoor betrof het terrein van de Duitse buitenlandse handel. Het Duitse rijk sloot met 25 zwakke deviezenlanden in Zuidoost Europa, Midden Oosten en in Zuid-Amerika 2-zijdige verdragen af inzake betalingsvrije - d.w.z. deviezenloze - buitenlandse handel, als “waren tegen waren” Bijvoorbeeld: Linzen uit Chili tegen locomotieven uit Duitsland. De waren-ruil tussen Duitsland en de partnerlanden werden maandelijks in “Waarde tegen Waarde” verrekend, zonder dat er deviezen voor de betalingen stroomden. En zonder dat de handel met geleend geld met rente voorgefinancierd moest worden. Zo bouwde Duitsland zich tussen 1932 en 1936 een informele bijzondere - economische - zone op, een Duits (wirtschaftliche Autarkie) preferentie-systeem. De meeste verdragspartner-landen zaten tijdens de wereldcrisis zo krap in de deviezen, dat zij de deviezenhandel door de staat moesten laten controleren. Vandaar de benaming Deviezen-Controle-Staten. Van het systeem van deviezenloze en vergaande rentevrije buitenlandse handel profiteerde ieder land wat zich aan Duitsland verbond. Daarbij echter - en daar komt de aap uit de mouw - verloren de USA, Groot Brittanië en Frankrijk grote marktaandelen op markten die tot dan toe beheersten. In het bijzonder moest de USA in ZuidAmerika veel prijsgeven. Bovendien verloren New York en Londen hun krediethandel bij de voorfinanciering van de buitenlandse handel in die staten die toen ruilhandel dreven met Duitsland. Het zag er zo uit dat Duitsland van een financiële dwerg uitgroeide tot een economische reus, en zowaar ten laste van de Siegermächten uit de Eerste Wereldoorlog. Deze groei tot een economisch middelpunt was in de beleving van de Amerikanen, Britten en Fransen in 1939 nog niet tot een einde gekomen. De inspanningen van Hitler en Von Ribbentrop om de “vrije hand” voor een politieke hegemonie in Oost- en Zuidoost Europa te krijgen gaven aan dat de Duitse economische opkomst zeer zeker verder zou groeien. Voor de USA was daarmee, naast Engeland met haar Sterling-club, een 2-de concurrent ontstaan. President Roosevelt moest zich nu zorgen gaan maken omdat
Duitsland in Zuid-Amerika succes had en de US-exporten daarheen tegenwerkte Daarmee in de landen in Zuid-Amerika politiek aanzien en gewicht kregen De US-kredietzaken in Zuid-Amerika afnamen Het “Duitse model” ook in de USA aan attractiviteit won waardoor Roosevelts populariteit beschadigd kon worden. Met deze politiek lukte de Duitse Rijksbank-president en handelsminister Hjalmar Schacht en Hitlers de werkeloosheid in Duitsland voor 1938 geheel af te bouwen en het volksinkomen te verdubbelen terwijl Roosevelt met zijn New-Deal-Programm ondanks goede buitenlandse handel nog steeds op 10,4 miljoen werkelozen zat. 6. Vrije wereldhandel van Roosevelt één van de redenen voor oorlog Hoe ernstig het Roosevelt was met de Duitse concurrentie blijkt uit het feit dat hij herhaaldelijk voor het doordringen van Latijns Amerika door de Asmogendheden waarschuwde. Hij riep herhaaldelijk dat hij zich zou inspannen om de Zuid-Amerikaanse staten met economische en financiële represailles uit het Duitse Preferentiesysteem te breken. President Roosevelt verpakte de UShandels en financiële belangen in zijn politieke programma: de “Vreedzame en Vrije Handelspolitiek” als programmapunt van de “ De Vreedzame Wereldorde”. In beide begrippen betekende “Vreedzaam” allereerst “US - Amerikaans”. De zgn. vrije handel is voor Roosevelt zoals later bleek - de reden om in de oorlog te stappen. Toen hij in maart 1940 - dus na de Poolse nederlaag - In Berlijn en Londen liet peilen hoe men in Europa tot een vrede dacht te komen (Frankrijk en Engeland hadden al een vredesaanbod van Duitsland afgewezen) stonden 5 vragen op de agenda: 1) De toekomst van Polen. 2) Tsjechië. 3) De economische ordening in Europa. 4) De bewapening. 5) als laatste de mensenrechten. Bij dit onderzoek, die de US-onderstaatssecretaris Welles in opdracht van Roosevelt bij de Duitsers verrichtte was het door Hitler en Göring naar voren gebrachte standpunt dat men van de Duitse kant bereid is zich uit Polen terug te trekken - m.u.v. de Corridor en Danzig - evenals ook uit Tsjechië in de toekomst, als Tsjechië vergaand ontwapend is. Alleen wat betreft de vraag over de economie hielden zowel Hitler als Göring vast aan een Duitse economische- en monetaire politiek van het systeem van deviezenloze ruilhandel met landen in Zuidoost Europa en Zuid-Amerika. Op deze basis was Roosevelt niet in een vrede geïnteresseerd. Hij zette zijn politiek voort die gericht was op voorbereiding van de USA voor deelname aan de oorlog. Met een oorlog in Europa kon de Amerikaanse president 2 vliegen in 1 klap slaan, nl.: Engeland moest de Ottawa-bijzondere-economische zone als prijs voor de oorlogsdeelname van de USA van hun kant offeren Amerika met Groot Brittanië samen konden bij een overwinning gemeenschappelijk Duitslands economische zone vernietigen. Ook Groot Brittanië was door de eigen weg van Duitsland geraakt. Hoewel de Ottawa-staten zich zelf naar buiten toe afgrendelden om zo de vrije handel tegen te houden, was de Duitse manier, door de internationale kapitaalmarkt uit te sluiten en d.m.v. voorkeursregelingen de markt van 25 andere landen voor zich te ontsluiten, vanuit hun optiek niet acceptabel. Hoe men de Duitse handel van Londen uit beoordeelde is reeds eerder in dit boek beschreven. De Engelse Generaal en Historicus Fuller schreef na de oorlog terugblikkend over de Duits-Engelse verhouding: “Hitlers droom was toen der tijd een verbond met Groot Brittanië........ Een dergelijk verbond was in ieder geval onmogelijk, hoofdzakelijk omdat onmiddellijk na Hitlers machtsgreep zijn economische politiek van directe ruilhandel en exportpremies de Britse en Amerikaanse handel in een dodelijke slag verplaatste.”
US-president Roosevelt drukte het zelfde nog korter uit op de dag dat hij besloot de USA aan de zijde van Engeland aan de oorlog te laten deelnemen, en toen tegen zijn zoon Elliot zei” “Wil wie dan ook beweren dat Duitslands poging de handel in Midden-Europa te domineren niet één van de hoofdredenen is voor de oorlog?” De methodes die staten tussen de wereldcrisis en W.O.2 aanwendden waren nuttig voor de gebruiker, maar schadelijk voor alle concurrenten. Het maakte niet uit of die maatregel nu invoerrechten, geldontwaarding, belastingen heffen, voorkeursbehandeling, ruilhandel of importquotering betrof. Al deze instrumenten zijn van een financiële- en handels-technische natuur. Doch de USA, als ook Groot-Brittannië, verhulden deze instrumenten met een moralistische schijn. Zij declareerden hun eigen concurrentie-methodes als “Vreedzame en Vrije” handel. Tenslotte werden het Pond en de Franc en de Mark aan de Dollar gekoppeld, welke tot 1971 nog met 0,7 gram goud gedekt was en daarna met niets meer. Vanaf dat moment konden de USA hun importen met zelf gedrukte Dollars financieren, terwijl andere landen hun importen eerst moeten verdienen, meestal in Dollars. De weg tot deze triomf voor de USA begon in de jaren 30, en de oorlog met het Duitse rijk was op die weg een stap. Voetnoot tot het 4-jarenplan van 1936: Hitlers schriftelijke uiteenzetting in zijn 4-jarenplan had betrekking op een door hem als onafwendbaar beschouwde afweerstrijd tegen een toekomstige aanval van de communistische Sovjetunie.
